“ฉันผิดคำพูดแล้วยังไง?!”
“ไม่ดูเงาหัวตัวเองเลยว่าเป็นอะไร ยังกล้าคิดจะให้ฉันคุกเข่าขอขมาแก?!” แววตาเถียนเซิ่งฉายแววรังเกียจขึ้นมาวูบหนึ่ง!
คำโบราณว่าไว้ว่า มีอำนาจแค่ไหนก็อย่าหาเรื่องเจ้าถิ่น อีกอย่าง อย่างเซี่ยงเส้าหลงนั่นก็ดูไม่เหมือนคนมีอำนาจนี่นา!
“เหอะเหอะ…คุณรู้ไหม? ผมเกลียดที่สุดก็คือคนที่ผิดคำพูดนี่แหละ!”
“เหอะ! แกเกลียด? แกเป็นตัวอะไรล่ะ มีสิทธิ์มาพูดจาโอหังที่นี่?!”
“แหกตาดูให้ดีก่อน! ที่นี่มีแต่คนของฉันทั้งนั้น!”
“ฉันต้องการขาทั้งสองข้างของแก แกจะได้ไม่ต้องกะเผลกเป็นไอ้เป๋เดินออกจากที่นี่ไง!”
คำพูดนี้ของเถียนเซิ่งพูดไม่ผิดเลย คนในที่นี้มีแต่พวกเล่นแต่งรถ แต่ไม่มีใครที่มีเบื้องหลังใหญ่กว่าเถียนเซิ่งเลย พอเวลาผ่านไปนาน เขาก็กลายเป็นพี่ใหญ่ของที่นี่ เรียกคำเดียวพร้อมกันใจมาหมด!
พอพูดจบ คนที่ล้อมรอบอยู่พากันล้อมกรอบเข้ามาด้วยสีหน้าไม่หวังดี!
พอเห็นฉากนี้ เถียนเซิ่งยิ่งหัวเราะร่วนอย่างบ้าคลั่งมากขึ้น “ไอ้หนู ยังไม่ไสหัวไปอีก?”
เซี่ยงเส้าหลงปรายตามองโดยรอบ สายตาฉายแววรังเกียจ “อาศัยพวกไม่มีน้ำยานี่?”
“ไอ้หนู! ไม่ให้แกเห็นความร้ายกาจของฉัน แกคงไม่รู้จักว่าอะไรที่เรียกว่าฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ!”
พูดจบ เถียนเซิ่งเดินมายืนข้างเซี่ยงเส้าหลงด้วยสีหน้ามาดร้าย มองเขาด้วยสายตาเหนือชั้น จากนั้นยกเท้าขึ้นถีบเข้าหน้าอกเซี่ยงเส้าหลงอย่างแรง!
สายตาเซี่ยงเส้าหลงฉายแววเย็นเยือกขึ้นวูบหนึ่ง!
ไม่รอให้ขาของเถียนเซิ่งถีบถึงตัวเซี่ยงเส้าหลง ขาขวาของเซี่ยงเส้าหลงถีบเข้าหน้าอกเถียนเซิ่งเต็มๆเร็วปานสายฟ้าแลบ!
ปึ้ก!
ภายใต้สายตาประชาชี ร่างของเถียนเซิ่งลอยละลิ่วออกไปราวกับว่าวที่ไร้สาย และกระแทกเข้ากับตัวรถFerrariที่อยู่ด้านหลังอย่างแรง!
พรืด!
เถียนเซิ่งเบิกตากว้าง รู้สึกว่าเลือดลมในตัวพลุ่งพล่าน กระอักเลือดออกมาคำโต1
เมื่อกี้ เถียนเซิ่งรู้สึกเหมือนมีรถคันใหญ่กระแทกเข้ากับตัวเขาอย่างแรง เขาไม่อยากเจอความรู้สึกแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง!
“คุณชายเถียน! ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ!”
ทุกคนรีบกรูกันเข้ามา ช่วยกันคนละไม้คนละมือพยุงเขาขึ้นมา!
เถียนเซิ่งผลักทุกคนออก ตะโกนดังอย่างโกรธจัดว่า “แม่งเอ๊ย มีหรือจะไม่เป็นไรน่ะหา?!”
“รุมมันเลย! เอามันให้ตาย!”
“เกิดอะไรขึ้น ฉันรับผิดชอบเอง!”
เถียนเซิ่งโกรธจัดแล้วจริงๆ ในฐานะตระกูลดังของเมืองซูหัง ที่ผ่านมามีแต่เขารังแกคนอื่น ไม่เคยมีใครรังแกเขามาก่อน!
ถีบนั้นของเซี่ยงเส้าหลงไม่ได้ยั้งเท้าเลยสักนิด ถ้าร่างกายเขาอ่อนแอกว่านี้อีกหน่อย โดนถีบนี้เข้าไป เพียงพอให้เขานอนพักรักษาตัวในโรงพยาบาลหลายเดือนเลยทีเดียว!
“จัดการสิ! เอาไอ้เลวนี่ให้ตาย ล้างแค้นให้คุณชายเถียน!”
ชายหนุ่มหลายคนมองไปทางเซี่ยงเส้าหลง พลางกรูกันเข้าหาด้วยท่าทางดุร้าย!
พวกนี้เป็นลูกน้องของเถียนเซิ่งทั้งนั้น อาศัยตระกูลเถียนคอยเลี้ยงดู เชื่อฟังคำสั่งของเถียนเซิ่งอย่างที่สุด!
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มเย็นมุมปาก จากนั้นได้ยินเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดดังมา ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเซี่ยงเส้าหลงได้เลย ทั้งหมดนอนกุมหน้าอกร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดกันหมด!
พอเห็นเซี่ยงเส้าหลงเดินมาทางเขาด้วยสีหน้าเย็นชา เถียนเซิ่งตื่นตกใจทันที “แก…แกคิดจะทำอะไร?!”
“ฉัน…ฉันจะบอกแกให้นะ! ฉันเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลเถียน ถ้าแกกล้าทำอะไรฉัน ตระกูลเถียนต้องไม่ปล่อยแกไปแน่!”
“ตระกูลเถียน? เก่งมากหรอ?”
เซี่ยงเส้าหลงก้มหัวลงมองเขา “จ้าวชง คุณรู้จักไหม?”
เถียนเซิ่งอึ้งไปเล็กน้อย “จ้าวชง? คุณชายใหญ่ตระกูลจ้าว? รู้จักสิ ทำไมล่ะ?”
“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นก็ประหยัดเวลาไปได้มากละ!”
พูดจบ เขายิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย จากนั้นสายตาแข็งกร้าว ยกเท้าขึ้นสูง และเหยียบลงแรงไปอย่างหนักที่ไหล่ของเถียนเซิ่ง เถียนเซิ่งร้องอย่างเจ็บปวด เขาคุกเข่าลงต่อหน้าเซี่ยงเส้าหลงอย่างแรง!
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มมุมปากแผ่วเบา “ช่วยแจ้งข่าวกับจ้าวชงให้ผมหน่อย อยากล้างแค้นเมื่อไหร่ มาได้ทุกเมื่อเลย!”
“คุณกับจ้าวชงรวมกัน ก็แค่ขยะสองคนเท่านั้นเอง!”
“จำชื่อผมไว้ เซี่ยงเส้าหลง!”
พูดจบคำนี้ เขาพาหูเม่ยเอ๋อเดินออกไป!
จนพวกเขาเดินไปไกล เถียนเซิ่งตัวสั่นเทา ตะโกนขึ้นฟ้าเสียงดังว่า “เซี่ยงเส้าหลง! ฉันต้องให้แกอยู่ไม่สู้ตาย!!!”
แต่เสียงตะโกนของเขา เซี่ยงเส้าหลงไม่ได้ยินแล้ว ทิวทัศน์ยามค่ำคืนแสนมีเสน่ห์ ทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่บนรถVolkswagen Beetle ระหว่างทางกลับบ้าน!
“จอดรถ!”
ทันใดนั้น หูเม่ยเอ๋อโพล่งขึ้นมา
เซี่ยงเส้าหลงเบรกรถทันที หันมองเธออย่างสงสัย “ทำไมอีกล่ะ?”
หูเม่ยเอ๋อยิ้มเย้ายวน “ค่ำคืนสวยงามแบบนี้ จะสิ้นเปลืองอย่างนี้หรอ?”
เห็นแววตาวิบวับของเธอแล้ว เซี่ยงเส้าหลงขยับเสื้อผ้าอย่างรู้สึกร้อนๆหนาวๆ “คุณคงไม่คิดจะไปเปิดห้องกับผมจริงๆหรอกนะ?”
“ฉันจะบอกนายให้นะ! ฉันมีกฎนะจะบอกให้! ถ้าคุณไม่บังคับฉันสามครั้งขึ้นไป ฉันไม่มีทางเห็นด้วยหรอก!”
“อ้อออ…”
หูเม่ยเอ๋อยิ้มอย่างเย้ายวนมีเสน่ห์ จากนั้นมองไปที่ป้ายแสงนีออนที่กะพริบอยู่นอกหน้าต่าง “นานแล้วนะที่ไม่ได้มาผับ ไปเถอะ หนุ่มน้อย คืนนี้พี่สาวเลี้ยงเอง!”
เซี่ยงเส้าหลงเงยหน้าขึ้นมอง นั่นไง พวกเขาหยุดลงหน้าผับแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มหญิงสาวมากมายเข้าๆออกๆ เห็นได้ชัดว่าผับนี้ดังมาก!
“ไม่ไป! ผมจะกลับไปนอน!”
เซี่ยงเส้าหลงปฏิเสธออกมาทันควัน!
สถานที่อย่างผับนี่มีไว้ให้พวกเด็กน้อยเล่นกัน นายพลน้อยอย่างเขาทำไมต้องมาสถานที่แบบนี้ด้วย?
“ขอเพียงคุณไม่กลัวคู่หมั้นคุณโดนใครลวนลามหรืออะไร ก็กลับไปนอนได้เลย!”
พูดจบ ไม่สนใจเซี่ยงเส้าหลงปฏิกิริยายังไง ก็ลงรถเดินเข้าผับไปคนเดียวเลย!
เซี่ยงเส้าหลงอ้าปากค้าง ก่อนจะดับเครื่องยนต์รถอย่างจำใจ ดูจากความเซ็กซี่ของหูเม่ยเอ๋อ ลวนลามนี่น่าจะน้อยสุดละ!
ทิ้งเธอไว้ในสถานที่แบบนี้คนเดียว เซี่ยงเส้าหลงไม่วางใจจริงๆ!
เดินเข้าไปในผับ กลุ่มควันโขมง ชายหนุ่มหญิงสาวมากมายกำลังขยับเต้นร่างแน่งน้อยอยู่ที่นั่น เต้นสะบัดร่างไปมา ปลดปล่อยความเครียด!
การมาของหูเม่ยเอ๋อเกิดเสียงสนั่นเต็มพื้นที่ สายตาโลมเลียมากมายจากทุกทิศจับจ้องมาที่ร่างแน่งน้อยเซ็กซี่ของเธอ!
เซี่ยงเส้าหลงสั่งน้ำมาหนึ่งแก้ว และนั่งลงที่โต๊ะหนึ่ง เขาไม่เคยมาสถานที่แบบนี้มาก่อน เลยมองไปรอบข้างอย่างแปลกตาแปลกใจ!
แต่ว่า ดูก็ดูนะ หางตาเขายังคงจับจ้องไปที่ร่างแน่งน้อยที่เต้นอยู่ นั่นคือหูเม่ยเอ๋อที่กำลังเต้นบนเวที
คุณอย่าพูดเลย แม่นี่ถึงมุขเยอะ แต่หุ่นกับลีลาเต้นนี่ เหอะเหอะ ไม่เลวเลยจริงๆ…
ในตอนนี้เอง เสียงหวานตะคอกดังขึ้น “พวกแกจะทำอะไร!”
