น้ำเสียงดังลอยมาจากด้านหลัง พอหันไปดู อวิ๋นเฉิงเฟิงพากลุ่มลูกน้องเดินเรียงกันมาด้านหลัง แน่นอนว่า ยังมีกลุ่มผู้ชมที่รอดูฉากสนุกๆอยู่อีกกลุ่มหนึ่ง ออกมาจากในผับ พริบตาเดียวหน้าประตูผับมีคนยืนมุงเต็มไปหมด
พอมีผู้ช่วย อวิ๋นเฉิงเฟิงรู้สึกอุ่นใจเต็มเปี่ยม เขายื่นมือออกไปผลักไหล่เซี่ยงเส้าหลง ตะคอกใส่ว่า “คิดจะไปง่ายๆ? แกจะไร้เดียงสาไปหน่อยไหม?”
สายตาเซี่ยงเส้าหลงฉายแววเย็นเยือกวูบหนึ่ง ดูท่าบทเรียนเมื่อกี้จะไม่ได้ทำให้เขาจำได้เลย…
“คุณคิดจะเอาไง?”
ถ้าตั้งใจฟังดีๆ จะพบว่าน้ำเสียงของเซี่ยงเส้าหลงออกแนวมาดร้าย!
ถึงเขาจะไม่ชอบก่อเรื่อง แต่ถ้าเรื่องมันมาเอง เขาก็ไม่ลังเลที่จะออกกำลังกายสักหน่อย!
อวิ๋นเฉิงเฟิงหน้ามั่นชี้ไปที่Zachด้านหลังเขา พลางว่า “เรื่องวันนี้ ถ้าแกไม่อธิบายให้ฉันดีๆแล้วไปง่ายๆแบบนี้ ต่อไปฉัน อวิ๋นเฉิงเฟิงจะมีหน้าอยู่ที่นี่ต่อไปได้ยังไง?”
“Zach ได้ยินว่าแกผ่านการแข่งขันชกมวยมาแปดสิบกว่าแมตช์แล้ว ไม่เคยแพ้เลยสักครั้ง สถิติสูงสุดก็คือทำเอาคู่ต่อสู้เข้าโรงพยาบาลหนึ่งร้อยสามสิบห้าวัน ถูกไหม?”
อวิ๋นเฉิงเฟิงดูเหมือนกำลังพูดกับZach แต่สายตากลับคอยมองเซี่ยงเส้าหลงไม่หยุด เห็นได้ชัดว่าจงใจพูดให้เขาฟัง
Zachก็ให้ความร่วมมือดี ยกหมัดขึ้นพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “พูดให้ชัดๆ คนที่แพ้ผมแล้วเข้าโรงพยาบาลน้อยกว่าเจ็ดวัน ถือว่าผมเมตตาเขาแล้ว!”
“หนุ่มน้อย ดูท่าคุณจะเจอคู่ต่อสู้แล้วนะ!”
หูเม่ยเอ๋อสองมือกอดอก ยิ้มยียวนออกมา “อีกฝ่ายเป็นราชานักสู้เลยนะ ถ้าสู้ไม่ได้ก็ไม่แปลก เอางี้ พวกเรากลับบ้านกันเถอะ!”
พอได้ยินหูเม่ยเอ๋อกระเซ้า สีหน้าเซี่ยงเส้าหลงเหนื่อยหน่ายใจขึ้นมาทันที กล้าพูดว่าเขาสู้ไม่ได้เนี่ยนะ?
โดยเฉพาะต่อหน้าผู้หญิง ไม่ได้ก็ต้องได้!
ส่วนอวิ๋นเฉิงเฟิงกลับยิ้มร่า มองเซี่ยงเส้าหลงอย่างดูถูก จากนั้นพูดกับหูเม่ยเอ๋อว่า “สาวสวย ขยะแบบนี้จะคู่ควรกับคุณได้ยังไงกัน?”
“ขอเพียงZachลงมือเบาๆ หมอนี่ต้องไปนอนโรงพยาบาลหลายสิบวันแน่ รับรองว่าออกมาไม่ได้หรอก!”
มุมปากเซี่ยงเส้าหลงเผยออก จากนั้นมองZachอย่างดูแคลน “เขาเนี่ยนะ? เหอะ! ทำลายเขาน่ะ ท่าเดียวก็พอแล้ว!”
อย่าว่าแต่อวิ๋นเฉิงเฟิงเลย แม้แต่ผู้ชมที่รายล้อมยังขำกับคำพูดนี้ของเซี่ยงเส้าหลงเลย เสียงดูถูกดังเซ็งแซ่
“ไอ้หนูนี่โง่หรือเปล่า เขารู้ไหมว่าราชานักสู้Zachเป็นใครกัน?”
“เหอะๆ…ฉันพนันหนึ่งเหมา ถ้าไอ้หนูที่กำลังโอ้อวดอยู่นี่สามารถทนกระบวนท่าของราชานักสู้ได้เกินสิบ ถือว่าฉันแพ้!”
อวิ๋นเฉิงเฟิงมองเซี่ยงเส้าหลงด้วยสายตาเหมือนมองคนบ้า “ตอนนี้ฉันเริ่มสงสัยปัญญาของแกแล้ว ถ้าแกสามารถเอาชนะZachได้ในกระบวนท่าเดียว ฉันจะยอมโขกหัวให้แกสามครั้งตรงนี้เลย!”
เซี่ยงเส้าหลงเผยรอยยิ้ม “งั้นตอนนี้คุณก็เตรียมตัวได้เลย!”
ระหว่างพูด เขาหันไปกวักนิ้วเรียกZachในเชิงท้าทายว่า “ไอ้คนผิวดำ ให้โอกาสแกเริ่มก่อนหนึ่งครั้ง!”
ในฐานะราชานักสู้โลกใต้ดินที่ไม่เคยแพ้ Zachเคยโดนเมินใส่แบบนี้ที่ไหน เขาโกรธสุดขีด ขู่เสียงต่ำว่า “ไอ้โง่เอ๊ย ผลของการดูถูกราชานักสู้ ฉันจะหักกระดูกทั่วร่างแกทีละท่อน!”
ฝูงชนพากันรายล้อมจนไม่มีช่องว่างเลย สีหน้าแต่ละคนเต็มไปด้วยแววตื่นเต้นเร้าใจ พวกเขาที่แวะเวียนมาผับเป็นประจำ ได้ยินชื่อเสียงZachมาจนชินชา ตอนนี้พวกเขาเริ่มคิดภาพแล้วว่า ตอนZachเอาชนะเซี่ยงเส้าหลงได้ พวกเขาจะใช้วิธีอะไรดีมาแสดงความรู้สึกตื่นเต้นฮึกเหิมในใจตนดี!
“ราชานักสู้! เอามันให้ตายเลย! ให้มันรู้ถึงความร้ายกาจของคุณ!”
“ฉันพนันด้วยสมบัติทั้งหมด ภายในสามกระบวนท่า ราชานักสู้ต้องทำให้มันลุกขึ้นไม่ไหวแน่!” Zachยิ้มร่ารับคำเยินยอจากทุกคน “ตอนนี้แกรู้จุดจบที่แกต้องเผชิญหรือยัง?”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มมุมปากอย่างหน่ายใจเล็กน้อย อดแคะหูไม่ได้ “คุณเป็นหมาหรือไง? เห่าเก่งไปไหม?”
โดนดูถูกแบบนี้ Zachโกรธจัด ตะคอกดัง ใส่แรงลงที่เท้า เตะสวิงอย่างสวยงามพร้อมพลังลมไปที่หัวเซี่ยงเส้าหลงอย่างรวดเร็ว!
สีหน้าอวิ๋นเฉิงเฟิงฉายแววมาดร้าย เขาอยู่ใกล้ที่สุดยังได้ยินเสียงลูกเตะผ่านลมของZach เขายิ้มมุมปากช้าๆ ราชานักสู้Zach โจมตีอย่างดุดัน เขาแทบจะนึกภาพในวินาทีต่อไปที่หัวของเซี่ยงเส้าหลงจะโดนเตะหลุดออกไปราวแตงโมได้!
ปึ้ง!
เสียงเนื้อชนเนื้อดังสนั่น ทุกอย่างเงียบสงัดลงราวกับเวลาหยุดเดินชั่วขณะ มุมปากที่ค่อยๆเผยอออกของอวิ๋นเฉิงเฟิงหยุดชะงักค้างอยู่บนใบหน้า มุมปากของหูเม่ยเอ๋อกลับเผยรอยยิ้มออกมา!
หนุ่มน้อย ให้ฉันดูหน่อยสิว่า นายยังมีความลับที่ทำให้ฉันตกใจอีกมากน้อยแค่ไหน!
สีหน้าเซี่ยงเส้าหลงเผยแววดูแคลนจางๆ คว้าจับขาขวาของZachที่ใส่มาด้วยมือเดียว ยิ้มมุมปากว่า “ไอ้คนต่างชาติ! ควรจะล้างเท้าได้แล้วนะ!”
ระหว่างพูด แววตาฉายแววร้ายวาบขึ้น และใส่แรงลงไป!
กร๊อบ!
เสียงร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดกระจายไปทั่วบริเวณ!
เขาลงแรงที่ฝ่ามือ พลันได้ยินเสียงกร๊อบดังขึ้น Zachขานรับด้วยเสียงร้องอย่างเจ็บปวดล้มลงไปกับพื้น กอดขาร้องครวญครางไม่หยุด
เซี่ยงเส้าหลงค่อยๆเดินมายืนหน้าเขาอย่างผู้อยู่เหนือกว่า พูดด้วยเสียงเรียบเฉยว่า “อย่าร้องอีกเลย! ตอนนี้ไปต่อกระดูกที่โรงพยาบาล ยังมีโอกาสรักษาขาไว้ได้นะ!”
“ที่รัก! คุณหล่อจังเลย!”
หูเม่ยเอ๋อเดินนวยนาดมายืนตรงหน้าเขา ทันใดนั้นจุ๊บที่แก้มขวาของเขา!
จูบที่คนมากมายวาดฝันกันนี่ทำเอาเซี่ยงเส้าหลงตกใจสะดุ้ง และผู้ชมรอบข้างพากันมองเขาด้วยสีหน้าตกตะลึงระคนริษยา!
“ราชานักสู้? แพ้ในท่าเดียวเลย?”
“แม่งเอ๊ยฉันตาฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย?”
ความตกใจสุดขีดทำให้บรรดาผู้ชมรอบด้านชะงักค้างไม่ได้สติ สายตาที่มองเซี่ยงเส้าหลงแฝงไปด้วยแววหวาดกลัวและความแปลกใจ!
“ขยะ! ขยะจริงๆ!”
ในใจอวิ๋นเฉิงเฟิงร้องอย่างบ้าคลั่ง ราชานักสู้ที่เขาฝากความหวังไว้เต็มเปี่ยมกลับโดนเซี่ยงเส้าหลงน็อคเอาท์?
ในภาพยนตร์ยังไม่เร็วขนาดนี้เลย!
เซี่ยงเส้าหลงเหล่อวิ๋นเฉิงเฟิงเล็กน้อย ทำเอาเขาตกใจถอยกรูด “แก…แกคิดจะทำอะไร?”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มมุมปาก “ราชานักสู้ที่คุณภูมิใจนักหนาก็แพ้แล้ว ผมอยากทำอะไร คุณจะทำอะไรได้ล่ะ?”
อวิ๋นเฉิงเฟิงหน้าซีดเผือดทันที แต่ว่าต่อหน้าคนมากมาย เขายังพยายามฝืนไว้ “ฉัน…ฉันจะบอกแกให้ แกอย่าทำอะไรบ้าๆนะ ลูกน้องฉันยังมีอีกเป็นร้อย แก…ถ้าแกทำอะไรฉัน เรื่องนี้ไม่จบแน่!”
แต่ว่าคำพูดนี้ฟังดูหงอยๆพิกลเมื่อเทียบกับเมื่อกี้!
เซี่ยงเส้าหลงหัวเราะพรืด กลอกตาไปมา ดูแคลนอย่างไร้เสียง มันตบหน้าได้ดังกว่าพูดจาประชดออกมาซะอีก “ตอนนี้ควรทำตามเดิมพันได้หรือยัง?”
