“แก…นังผู้หญิงอวดดี แกกล้าตบฉัน?”
ระหว่างพูด ผู้จัดการร้านจู่ๆยกมือขึ้นมา หูเม่ยเอ๋อสายตาฉายแววเย็นชา ไม่เกรงกลัวผู้จัดการร้านเลยสักนิด! เพราะเธอรู้ว่า ในตอนที่เธอเจออันตราย มีผู้ชายคนหนึ่งไม่มีทางยอมยืนอยู่เฉยแน่!
นั่นไง ไม่ได้ยินเสียงตบหน้าใดๆ พอมองดูดีๆ จู่ๆเซี่ยงเส้าหลงก็ปรากฏตัวด้านหน้าหูเม่ยเอ๋อ คว้าหมับข้อมือผู้จัดการร้านไว้
“ลงมือทำร้ายผู้หญิง คุณยังถือว่าเป็นผู้ชายหรือไง?”
เซี่ยงเส้าหลงขวางกั้นด้านหน้าหูเม่ยเอ๋อไว้ พลางพูดเสียงเข้ม
“ไอ้หนู! กล้ามาก่อเรื่องที่นี่? ปล่อยเดี๋ยวนี้!”
ถ้าผู้จัดการร้านเห็นฝีมือของเซี่ยงเส้าหลงที่ผับเมื่อวานกับตาตัวเอง งั้นเขาไม่มีทางกล้ามีท่าทีแบบนี้แน่ เซี่ยงเส้าหลงไม่ได้พูดอะไร ใช้การกระทำแสดงออกบอกคำตอบของเขาเลย
“อ๊า….เจ็บๆๆ! แก…แกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลย!”
“ขอโทษ!”
“ขอโทษ? พวกแกคู่ควรหรอ? กูนะ….”
“อ๊าๆๆ! ฉันผิดไปแล้วฉันผิดเอง! ปล่อยนะ! มือฉันจะหักแล้ว!”
ผู้จัดการร้านไม่ได้เป็นคนมีศักดิ์ศรีอะไร รีบขอร้องอ้อนวอนออกมา เซี่ยงเส้าหลงปล่อยมือเขา มองเขาอย่างเย็นชา “ขอโทษดีๆ!”
ผู้จัดการร้านสะบัดข้อมือ รีบถอยห่างจากเซี่ยงเส้าหลงออกมา แต่สีหน้าไหนเลยจะเหลือร่องรอยอ้อนวอนขอร้องเมื่อกี้อยู่ เขาพูดอย่างโอหังว่า “พวกแก ไอ้สารเลวสองคน!”
“เมื่อวานไปก่อเรื่องที่ผับลูกพี่ลูกน้องฉัน ลูกพี่ลูกน้องฉันใจกว้างไม่ถือสาพวกแก พวกแกคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?”
“ฉันจะบอกพวกแกให้! วันนี้ใครก็อย่าคิดจะออกไปได้!”
ระหว่างพูด ผู้จัดการร้านหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร “ฮัลโหล น้องชาย มีคนมาก่อเรื่องที่ร้านพี่ ส่งคนมาสักคนสองคนสิ!”
“ฮะฮะ ได้สิ! พี่จะรอ!”
ผู้จัดการร้านวางสายด้วยสีหน้ามาดร้าย มองพวกเขาอย่างสงสาร “ไม่รู้จริงๆว่าพวกแกโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่!”
“ยอดฝีมือที่น้องชายฉันพามาด้วยอยู่ในห้างนี้พอดี เตือนพวกแกไว้หน่อยนะ เขามีฉายาว่า ราชานักสู้! ฮะฮะ…”
เสียงหัวเราะกร่างดังไปทั่วร้าน เซี่ยงเส้าหลงสบตากับหูเม่ยเอ๋อ ต่างฝ่ายต่างเห็นแววสนุกบางอย่างในสายตาอีกฝ่าย ต่อให้พวกเขาโง่ ตอนนี้ก็เดาออกแล้วว่า ลูกพี่ลูกน้องที่เขาพูด คงเป็นเจ้าของผับเมื่อวาน อวิ๋นเฉิงเฟิง และราชานักสู้ที่ว่าคงเป็นZachที่โดนเซี่ยงเส้าหลงเอาชนะได้ในท่าเดียวแน่!
แบบนี้เท่ากับว่า ผู้จัดการร้านคนนี้พูดจาไร้มารยาทใส่พวกเขาแต่แรก รวมถึงดูถูกเหยียดหยามต่างๆนานา ก็อธิบายได้หมดแล้ว เพียงแต่ว่า ลูกผู้พี่ที่หวังดีคนนี้ดูยังไม่รู้เรื่องทั้งหมด ถ้าไม่อย่างนั้นคงไม่กร่างขนาดนี้…
ผ่านไปสักพัก คนยังไม่มา เสียงมาถึงก่อน นั่นเป็นการเลียนเสียงของภาษาปกติ ท่าทีกร่างโอหังนัก เพียงแต่ว่าท่าทางถึงจะดูกร่าง แต่พอดูดีๆ เหมือนจะเดินกะเผลกเล็กน้อย
เซี่ยงเส้าหลงแอบขัน ขยับเข้าชิดหูเม่ยเอ๋อกระซิบว่า “คนต่างชาติคนนี้โชคร้ายจริงๆ เจอเจ้านายไม่ดีแบบนี้ ถึงผมจะลงมือไม่ได้หนักหนาอะไร ต่อกระดูกเสร็จก็ไม่มีปัญหาละ แต่อย่างน้อยต้องพักฟื้นหลายวันอยู่ นี่ขาหักแล้วยังไม่ยอมให้คนพักผ่อนเลย!”
หูเม่ยเอ๋อยิ้มละไมบอก “อวิ๋นเฉิงเฟิงใช้เงินมากมายดึงตัวZachมา เดิมหวังจะเอามาหาเงินให้เขา ใครจะรู้ยังไม่ทันได้หาเงินก็โดนคุณหักขาไปหนึ่งท่อน คนแบบพวกเขาน่ะไม่สนใจความเป็นความตายคนอื่นหรอก สนใจแต่ผลประโยชน์เป็นที่ตั้งเท่านั้นแหละ!”
อีกด้าน ผู้จัดการร้านเองก็สังเกตเห็นอาการZach ถามทั้งคิ้วขมวดว่า “ราชานักสู้ ขาของคุณ… เป็นอะไรหรอ?”
Zachโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “เมื่อวานดื่มหนักไปหน่อย เลยไม่ทันระวัง ไม่เป็นไรหรอก!” พูดเสร็จก็ยกหมัดขึ้นโชว์ “ไม่มีใครที่หมัดผมจัดการไม่ได้หรอก!”
ผู้จัดการร้านพยักหน้าอย่างตื่นเต้น สายตาเหล่มองไปอีกด้าน พูดเสียงสูงว่า “นั่นสิ นั่นสิ ราชานักสู้ออกโรงเอง ต่อให้นั่งรถเข็นมา ก็สั่งสอนพวกอวดดีได้อยู่แล้ว!”
“พวกเขาอยู่ไหน?”
ผู้จัดการร้านชี้ไปที่คนสองคนซึ่งยืนกระซิบกันอยู่ พยักหน้าพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “ทำไม? ตอนนี้กลัวแล้วหรือไง? ไม่กล้าเงยหน้าหรือไง?”
“ตอนนี้รู้จักกลัวแล้ว? แหะแหะ…ไอ้หนู มาคำนับขอขมาฉันสักสองที เรียกบอส ไม่แน่ฉันดีใจอาจจะลงมือเบาหน่อยก็ได้!”
Zachที่ยืนอยู่อีกด้านทำท่าดุร้ายออกมาสำทับ “กล้าเมินเฉยไม่ให้เกียรติราชานักสู้อย่างผม ไอ้หนู เงยหน้าขึ้นมา ไม่อย่างนั้นฉันจะอัดแกให้เป็นหน้าหมูเลย!”
พอใบหน้ายิ้มละไมของเซี่ยงเส้าหลงเงยหน้าขึ้นมา Zachกำลังจะหัวเราะ ก็ชะงักค้างกลางคอเลย สายตาดุร้ายเมื่อครู่ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นหวาดกลัว…
ผู้จัดการร้านที่ไม่รู้เรื่องอะไรยังคงกร่างต่อ “ยังหัวเราะอีก? รอก่อน เดี๋ยวฉันจะให้แกร้องไห้แน่!”
“ราชานักสู้ คุณ…”
“เอ๋? ราชานักสู้ คุณเป็นอะไรน่ะ? ทำไมสีหน้าแบบนี้?”
“เมื่อกี้คุณบอกว่าจะอัดผมให้เป็นหน้าหมู?”
“ไม่! คุณ…คุณ….ได้ยิน….ได้ยินผิดแล้ว….”
ท่าทีของZachเปลี่ยนจากหลังมือเป็นหน้ามือเลย นี่เขาโชคร้ายขนาดไหนเนี่ย ถึงได้มาเจอศัตรูคู่แค้นกันแบบนี้ มิน่าตอนตนเดินมาเมื่อกี้ ขาขวากระตุกไม่หยุด นี่คือเตือนภัยเขานะเนี่ย!ไ
“ได้ยินผิด?”
เซี่ยงเส้าหลงหัวเราะหึๆ เดินเข้ามาเนิบช้า “แต่ว่า ผมได้ยินคำว่าหน้าหมูชัดเจนเลยนะ? หรือว่าคุณไม่ได้หมายถึงผมหรอ?”
“ไม่ใม่ไม่! ไม่ใช่ ผมจะกล้าว่าคุณอย่างนั้นได้ยังไงกัน?”
“งั้นคุณหมายถึง…”
ท่ามกลางความร้อนรน Zachเหล่เห็นผู้จัดการร้านที่ยืนหน้ามึนงง ก็รีบร้องบอกประหนึ่งคว้าฟางเส้นสุดท้ายไว้ได้ “ผมหมายถึงเขา! เขาต่างหาก!”
“ราชานักสู้ คุณเป็นอะไรน่ะ? เป็นไข้หรือไง? เมื่อกี้พวกเราพึ่งพูดกันว่า…”
เพี๊ยะ!
Zachตวัดมือใส่ทันที ผู้จัดการร้านลงไปกองกับพื้น หน้าบวมปูดด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเลย “หุบปาก!”
เพื่อเอาตัวรอด Zachไม่สนว่านี่เป็นใครละ เขาไม่ให้โอกาสผู้จัดการร้านพูดด้วยซ้ำ ลงหมัดไปรัวๆ หัวของผู้จัดการร้านก็บวมปูดราวกับหัวหมูขึ้นมาทันที!
เซี่ยงเส้าหลงยื่นมือออกมายับยั้งการกระทำของZachไว้ Zachถึงยั้งมือหันมองเซี่ยงเส้าหลงอย่างประจบเอาใจว่า “คุณ…คุณดูสิ หัวหมูนี่คุณพอใจไหม?”
สายตาเซี่ยงเส้าหลงมีแววขบขัน บอกว่า “ไม่เลว เหมือนอยู่นะ!”
“เห็นแก่ที่ฝีมือคุณดีมากขนาดนี้ ผมจะไม่ถือสาคุณละกัน!”
พอได้ยินประโยคนี้ Zachเหมือนได้รับการปล่อยตัว เขารีบวิ่งหนีออกจากร้าน แถมไม่เอาไม้เท้าด้วย ความเร็วนั่นยังเร็วกว่าคนร่างกายปกติสามเท่าด้วยซ้ำ ทำเอาเซี่ยงเส้าหลงกับหูเม่ยเอ๋อมองอึ้งๆ ดูท่าZachนี่จะกลัวเซี่ยงเส้าหลงเข้ากระดูกดำไปแล้วแน่ๆ!
จากนั้นเซี่ยงเส้าหลงย่อตัวลงมองดูผู้จัดการร้านหน้าหมู เล่าเอื่อยๆว่า “คุณรู้ไหมว่าเขาบาดเจ็บที่ขาได้ยังไง?”
ผู้จัดการร้านไหนเลยจะเหลือท่าทีเย่อหยิ่งอยู่อีก เขากุมหน้าบวมปูด พลางส่ายหน้าน้ำตาไหล
หูเม่ยเอ๋อที่ยืนอยู่ข้างๆยิ้มละไม พูดอย่างสง่างามว่า “เมื่อคืนราชานักสู้ของคุณน่ะโดนคนใช้แค่กระบวนท่าเดียวหักขา!”
“คนคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น คนที่คุณออกปากว่าเป็นไอ้หนูคนจนที่ไม่มีอะไรดีคนนี้น่ะแหละ!”
