“เซี่ยงเส้าหลง? ทำไมชื่อนี้ถึงได้คุ้นนัก?”
“เดี๋ยวนะ ผมคิดก่อน……”
“ผมจำได้แล้ว! ฟางหวาแจ้งข่าวให้พวกเราว่าผู้ชายที่จะให้จัดการชื่อเซี่ยงเส้าหลง?”
เมื่อพวกเขารู้ฐานะตัวตนของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นหยิ่งยโสทันที!
“ผมคิดว่าคุณเป็นใคร ที่แท้คุณก็เป็นทหารเล็กๆที่มารนหาที่ตาย!”
“ไอ้หนู ผมรู้จักคุณ อย่าคิดจะเป็นทหารเล็กๆ แล้วก็รู้สึกว่าตนเองไร้เทียมทาน!”
“ต่อหน้าพวกเรา แม้แต่ราชาหน่วยรบพิเศษของพวกคุณก็ยังเป็นขยะ!”
“ฮ่าๆ เรื่องง่ายขึ้นเยอะเลย พวกเรายังไม่ได้ไปหาเขา แต่เขานั้นกลับมาหาพวกเราด้วยตนเอง!”
“คุณบอกว่าจะเอาหัวของเขาไปพบฟางหวา บางทีเขาอาจจะดีใจ และให้รางวัลพวกเราเป็นสวยก็ได้!”
เมื่อพวกเขาจินตนาการถึงสิ่งนี้ พวกเขาก็ยิ้มอย่างน่าสมเพช!
ไม่มีใครเห็นเซี่ยงเส้าหลงอยู่ในสายตา!
ความแข็งแกร่งของ เจ็ดสำนักลฝึกยุทธ์เก่าแก่นั้นอยู่จินตนาการของคนธรรมดาอย่างเซี่ยงเส้าหลง!
ในมุมมองของพวกเขา ตอนนี้เซี่ยงเส้าหลงเป็นเพียงปลาที่อยู่บนกระดาน ที่พวกเขาสามารถต้มยำทำแกงอะไรก็ได้!
“ผมเซี่ยงเส้าหลงอยู่ในกองทัพมาสิบปี มีคนมากมายต้องการหัวของผม แต่น่าเสียดายที่ผมยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ แต่พวกเขากลับตายไปหมดแล้ว!”
ชายใบหน้านูนมองเขาด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม “ไอ้หนู การฆ่าคุณนั้นไม่ต้องใช้กระบี่ด้วยซ้ำ!”
“เพราะว่าคุณไม่คู่ควร!”
“งั้นหรือ?”
จิตวิญญาณการต่อสู้เปล่งประกายอยู่ในสายตาของเซี่ยงเส้าหลง “งั้นผมจะคอยดูว่า ที่พวกคุณเรียกว่าตระกูลฝึกยุทธ์เก่าแก่นั้นจะร้ายกาจแค่ไหน?!”
“ในเมื่อคุณจงใจจะรนหาที่ตาย งั้นผมก็จะสงเคราะห์คุณเอง!”
ชายใบหน้านูนคำราม จากนั้นก็ใช้เท้าบดขยี้ แล้วถนนลาดยางก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ทันใดนั้นร่างของเขาก็พุ่งออกมาด้วยความรวดเร็วราวกับลูกศรคมกริบ!
“บุกได้เยี่ยม!”
เซี่ยงเส้าหลงคำรามยาว จิตวิญญาณการต่อสู้เต็มเปี่ยม เขาก้าวไปข้างหน้า ชั่วพริบตาเดียวสองคนนั้นก็ปะทะกัน
กระบวนท่าลานตาอย่างต่อเนื่อง และเวลาไม่ถึงสิบวินาที เสียงดังบูม ร่างหนึ่งก็กระเด็นออกไป!
เซี่ยงเส้าหลงถอยหลังไปเจ็ดแปดก้าว จนสามารถยืนอย่างมั่นคง เช็ดคราบเลือดจากมุมปาก ดวงตาของเขาเปล่งประกายจิตวิญญาณการต่อสู้ที่ดุเดือด!
“นี่คือพลังและความเร็วของตระกูลฝึกยุทธ์เก่าแก่หรือ? มันแข็งแกร่งจริงๆ!”
จากนั้นชายใบหน้านูนก็ระเบิดไอสังหารออกมา “ไอ้หนู! ผมจะทำให้คุณตายศพไม่ครบ!”
ทุกคนมองไปตามเสียง มีรอยเลือดสามรอยอยู่บนใบหน้าของชายใบหน้านูน เมื่อเทียบกับอาการบาดเจ็บของเซี่ยงเส้าหลงแล้ว เห็นได้ชัดจนไม่ต้องพูด แต่สำหรับเขาแล้ว คนของสำนักดาบที่สง่างามอย่างตนเอง แต่กลับถูกคนธรรมดาทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บ มันเป็นความอัปยศอย่างยิ่งสำหรับเขา!
“ไอ้หนู! ตอนนี้คุณสั่งเสียได้แล้ว…..”
ชายใบหน้านูนรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก เขาเดินเข้าไปหาเซี่ยงเส้าหลงทีละก้าว สายตาที่เขามองเซี่ยงเส้าหลงนั้น เหมือนกับว่ามองคนที่ตายไปแล้ว!
เซี่ยงเส้าหลงไอเล็กน้อย ทันใดนั้นมุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มที่อธิบายไม่ได้ “ตระกูลฝึกยุทธ์เก่าแก่ หลังจากได้สัมผัสด้วยตนเอง สมคำร่ำลือจริงๆ!”
“ฮึ่ม! ตอนนี้ต่อให้คุณประจบประแจง คุณก็หนีความตายไม่พ้น!”
“เปล่าๆๆ ผมคิดว่าคุณเข้าใจผิดแล้ว คราวนี้ที่ผมมาก็เพื่อจะส่งพวกคุณไปยมโลก!”
“ฮ่าๆ…….ผมคิดว่าคุณมันบ้าไปแล้ว!”
“ฆ่าคุณ แค่ผมคนเดียวก็เพียงพอแล้ว ทำไมคุณถึงได้กล้าโอ้อวดว่าจะสามารถฆ่าพวกเราได้”
ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงประกายความเย็นชา “งั้นคุณก็คอยดูว่า อาศัยพวกเขา มันเพียงพอหรือไม่?”
หลังจากกล่าวจบ มีไอเย็นแผ่กระจายจนทำให้ทุกคนรู้สึกเย็นยะเยือก!
ทันใดนั้น หมวกลายพรางจำนวนมากโผล่ขึ้นมาบนภูเขาที่รกร้างทั้งสองด้าน และปากกระบอกปืนมากมายเล็งมาที่คนตระกูลฟาง!
ตกตะลึง!
ขณะนี้ ความหยิ่งยโสของคนตระกูลฟางได้หายไปหมดสิ้น พวกเขานั้นตื่นตระหนกโดยสิ้นเชิง!
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยเห็นโลกกว้าง แต่ก็รู้ว่าสิ่งที่เล็งมาที่พวกเขานั้นเรียกว่าปืน!
“เซี่ยง…….เซี่ยงเส้าหลง!”
“คุณ คุณ คุณ……คุณไม่มีจิตวิญญาณการต่อสู้ได้อย่างไร!”
“หากคุณมีความสามารถ คุณต่อสู้กับผมตัวต่อตัวด้วยกระบี่หรือปืน หากอาศัยความสามารถของตนเองแล้ว จะมีชีวิตอยู่และตายก็ให้โชคชะตาเป็นคนกำหนด!”
“การใช้แผนกลอุบายเช่นนี้ จะถือเป็นวีรบุรุษได้อย่างไร!”
เมื่อเผชิญกับข้อกล่าวหาอันชอบธรรมของชายใบหน้านูน เซี่ยงเส้าหลงมองเขาด้วยสายตาเหมือนคนที่มีอาการทางประสาท “ประการที่หนึ่ง ผมไม่เคยบอกว่าตนเองเป็นวีรบุรุษ!”
“สิบปีแห่งอาชีพทหารสอนผมเรื่องหนึ่ง ไม่ว่าจะใช้วิธีใด ชัยชนะคือผลลัพธ์เดียวเท่านั้น!”
“ประการที่สอง ทั้งที่รู้ว่าสู้ผมไม่ได้ แต่ก็ยังจะท้าสู้ตัวต่อตัวกับผม คุณคิดว่าสมองของผมโง่เหมือนคุณหรือ?”
“คุณ……คุณ……”
ชายใบหน้านูนโกรธจนตัวสั่น เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่า ยังไงเซี่ยงเส้าหลงก็ถือเป็นคนใหญ่คนโต แต่เขากลับพูดคำที่ไร้ยางอายเช่นนี้ได้โดยไม่ละอายใจ ประเด็นหลักคือตนเองไม่มีคำพูดอะไรที่จะสามารถไปหักล้างคำพูดของเขา!
“จะพูดทำไม! วิ่งหนีสิ! สามารถวิ่งหนีรอดได้คนหนึ่งก็ยังดี!”
เมื่อเห็นไอสังหารปรากฏขึ้นบนหน้าของเซี่ยงเส้าหลงอย่างช้าๆ ชายที่หน้าเต็มไปด้วยกระ ก็คำรามออกมา ทำให้ทุกคนได้สติขึ้นมา และพวกเขาก็วิ่งไปด้วยความเร็วอย่างขีดสุด ตอนนี้พวกเขาเกลียดพ่อแม่ที่ให้ขาพวกเขาแค่สองข้าง และพวกเขาก็วิ่งหนีไปทุกทิศทันที!
แต่เซี่ยงเส้าหลงที่วางแผนไว้อย่างดีมีหรือจะปล่อยให้พวกเขาสามารถหลบหนีง่ายดายได้อย่างไร แล้วไอสังหารในดวงตาของเขาก็ควบแน่นทันที “ฆ่าอย่างไร้ความปรานี!”
ปังๆๆ!
เสียงปืนดังสนั่นอย่างต่อเนื่อง เทพรบแห่งชายแดนเหนือเหล่านี้ล้วนเป็นนักรบชั้นเยี่ยม ถึงแม้ว่าคนของตระกูลฟางจะวิ่งเร็ว แต่พวกพวกเขาจะเร็วกว่าลูกกระสุนได้อย่างไร?
เลือดไหลนองพร้อมกับเสียงที่ร้องด้วยความเจ็บปวด เซี่ยงเส้าหลงมองฉากที่เหมือนนรกด้วยสายตาที่เย็นชา!
เขาไม่ได้เลือดเย็นและไร้ความปรานี ทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นศัตรูที่ข่มขู่ตนเอง แล้วทำไมเขาต้องยั้งมือไว้ไมตรีด้วย?
เมื่อควันฝุ่นหายไป เซี่ยงเส้าหลงเดินเข้าไปข้างใน ชายที่หน้าเต็มไปด้วยกระถูกยิงไปกี่นัดก็ไม่รู้ แต่เขายังมีชีวิตอยู่ เขาใช้ความพยายามครั้งสุดท้ายมองเซี่ยงเส้าหลง และปรากฏความเคียดแค้นอยู่ในสายตาเขา “ตระกูล……ตระกูลฟาง ไม่ปล่อยคุณไปแน่นอน!”
เซี่ยงเส้าหลงมองเขาอย่างเย็นชา “นี่เป็นเพียงอุบัติเหตุเท่านั้น!”
“เป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่งดงาม!”
หลังจากกล่าวจบ เขาก็ใช้เท้าเหยียบคอของเขาจนหักตายคาที่!
“นายพลน้อย! จัดการศัตรูทั้งหมดจนเรียบร้อยแล้ว และได้ทำการตรวจสอบแล้วไม่มีใครรอดสักคน!”
เซี่ยงเส้าหลงกล่าวราบเรียบว่า “ทำความสะอาดที่เกิดเหตุ จัดทุกอย่างให้เป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ และต้องทำความสะอาดให้เรียบร้อย!”
“น้อมรับคำสั่ง!”
ขณะนี้ ฟางหวารู้สึกจิตใจวุ่นวายเล็กน้อย เขายังคงมองดูเวลา และขมวดคิ้วจนแน่น “แปลก ถนนสายนี้รถไม่ติด คำนวณเวลาแล้ว น่าจะมาถึงแล้ว……..”
ทันทีที่สิ้นเสียง ประตูก็ถูกเปิดออก สีหน้าของฟางฉวนตื่นตระหนก “คุณ….คุณชาย! แย่แล้ว!”
