ในเวลานี้ มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งประมาณยี่สิบสามสิบคน เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม ผู้คนเหล่านี้อายุค่อนข้างสูง แต่น่าแปลกใจว่าล้วนอ้วนเหมือนกันหมด มีหัวหน้าคนหนึ่งที่จอนผมหงอกทั้งสองข้าง ยิ้มกล่าวกับเซี่ยงเส้าหลง :”นายพลน้อย! หลังจากได้รับคำสั่งจากคุณ ผมได้เตรียมการอยู่หลายวัน ในที่สุดเรื่องที่คุณได้มอบหมายจนได้จัดซื้อเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ!”
“ล้วนคัดสรรวัตถุดิบชั้นเยี่ยมทั้งหมด ส่วนตาเฒ่าเหล่านี้ถูกผมเชิญให้ออกโรงแล้ว วันนี้ คุณก็แค่รอดูเถอะ!”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มกล่าวว่า:”ผมวางใจกับฝีมือของท่านครับ วันนี้รบกวนทุกท่านแล้ว!”
“เซี่ยงเส้าหลง คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”
ฟางหวามองไปที่ผู้คนที่มีลักษณะรูปร่างแตกต่างกันของแต่ละคน และหัวเราะออกมาตรงๆ :”คุณไปหาแก๊งผู้ชายหุงหาอาหารป่าเถื่อนนี้มาจากซอกเขาไหน?แต่ละคนแก่ก็แก่ อ้วนก็อ้วน มีดนี้ยังจะถือไหวอยู่หรือเปล่า?”
“ตอนทำกับข้าวมีเส้นผมหลุดร่วงลงไปยังเป็นเรื่องเล็ก เมื่อถึงเวลาอย่าเอาเกลือมาเป็นผงชูรส เอาซีอิ๊วมาเป็นน้ำส้มสายชู นั่นไม่ดีแน่!”
เมื่อได้ยินคำพูดของฟางหวา แขกจำนวนมากรู้สึกคลื่นไส้ในทันที !
“ฟางหวาพูดถูก กับข้าวที่คณะของตาเฒ่านี้ทำจะทานได้หรือเปล่า? ”
“ช่างมันเถอะ ฉันไม่กล้าทานเลยนะ ปากของฉันเนี้ยเคยชินกับของอร่อยล้ำค่ามากมาย นอกเสียจากโรงแรมที่ดีที่สุดสองสามแห่งในเมืองซูหาง ของอื่นๆ ล้วนเข้าปากฉันไม่ได้!”
“เดี๋ยวเราไปกันเถอะ ไปงานแต่งงานมาหลายครั้งแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ไม่ได้คลุกคลีกับอาหารเลย!”
เมื่อได้ยินทุกคนวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่ ฟางหวาก็ยิ้มขึ้นที่มุมปาก ยังไม่ได้พูดอะไร ชายชราผู้เป็นหัวหน้าอารมณ์ฉุนเฉียว ตะโกนเสียงดังลั่นในทันใด :”เอะอะโวยวายอะไรกัน!”
“กูบอกให้นะ ก็เพราะวันนี้ทุกคนได้ประโยชน์จากชื่อเสียงของนายพลน้อย ก็ไปแอบมีความสุขกันเถอะ ที่สามารถทานมื้ออาหารวันนี้ได้ ถือว่าเป็นวาสนาของหมู่คณะพวกคุณไปตลอดชีวิต!”
ได้ยินน้ำเสียงที่ดังสนั่นเยี่ยงนี้ของเขา มีคนไม่พอใจขึ้นมาทันทีและกล่าวว่า :”ตาเฒ่า อวดเก่งอะไร!นอกจากงานเลี้ยงของรัฐ มีอาหารอันโอชะอย่างไหนพวกเราไม่เคยทานหรือ?เชฟระดับท็อปในโรงแรมห้าดาวไม่รู้ว่าทำให้เราทานจนเบื่อกันไปกี่คนแล้ว แล้วคุณนับประสาอะไร ถึงได้กล้ามาคุยโวที่นี่?”
ในเวลานี้ เซี่ยงเส้าหลงยิ้มเล็กน้อย เดินไปที่ตรงหน้าชายชราตรง หยุดชั่วครู่แล้วกล่าวว่า :”ขอแนะนำให้ทุกคนรู้จักสักหน่อย บรรดาสหายเก่าที่อยู่ข้างหลังผมเหล่านี้เป็นพ่อครัวจัดงานเลี้ยงของรัฐรุ่นแรกในประเทศของเรา นับตั้งแต่ก่อตั้งประเทศมา รับมือทำอาหารงานเลี้ยงรับรองของรัฐอย่างมืออาชีพมา 30 ปีแล้ว ตอนนี้พ่อครัวที่งานเลี้ยงของรัฐล้วนแต่เป็นศิษย์ของพวกเขา!”
“สำหรับท่านนี้ เคยเป็นหัวหน้าเชฟในงานเลี้ยงของรัฐ เพื่อแสดงให้ผู้คุมอำนาจทั้ง86ประเทศเห็นอย่างชัดแจ้งถึงอารยธรรมปลายลิ้นที่มีมากว่า5000ปีของประเทศที่ยิ่งใหญ่ของเรา บรรพบุรุษที่คู่ควรของวงการเชฟในประเทศของเรา เทพเซียนครัว”
พูดจบ ทั่วทั้งสถานที่จัดงานก็เงียบกริบ!
ผ่านไปนาน เสียงกลืนน้ำลายก็ดังขึ้นพร้อมๆ กัน! อย่างมิได้นัดหมาย
คนเหล่านี้ที่อยู่ในสถานที่นี้ต่างก็เป็นคนร่ำรวย แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเป็นทุกข์เกี่ยวกับอาหารและเสื้อผ้ามาก่อน แต่ความปรารถนาขั้นพื้นฐานที่สุดของมนุษย์ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงคำว่าอาหารและเสื้อผ้าสองคำนี้ได้ ดังนั้นสิ่งที่พวกเขาแสวงหาคือทำยังไงถึงจะได้สวมใส่ที่ดีขึ้นและทำยังไงถึงจะได้กินดีขึ้น!
ถ้าจะใส่ให้ดูดีมีแบรนด์หรูๆ มากมาย ที่เมื่อมีเงินก็หาซื้อมาได้!
แต่การจะกินให้ดีนั้น คุณไม่เพียงแค่ต้องการวัตถุดิบชั้นยอดเท่านั้น แต่ยังต้องมีเชฟชั้นยอดด้วย!
เชฟโรงแรมห้าดาวเก่งมาก แต่ต่อให้เก่งแค่ไหน จะสามารถเก่งกว่าเชฟจัดงานเลี้ยงของรัฐไหม?
นั่นคือจุดสูงสุดของการทำอาหารในประเทศ!
เทพเซียนครัวพูดไว้ไม่ผิด แม้ว่ากลุ่มคนของตัวเองจะมีฐานะทางสังคมสูง แต่การได้ทานอาหารที่เขาปรุงเองถือเป็นเกียรติที่หาได้ยากในชีวิตนี้จริง ๆ!
“เป็นไปไม่ได้!”
สีหน้าของฟางหวาเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน เขามองไปที่กลุ่มคนอ้วนด้อยค่าเหล่านี้ และตะโกนด้วยเสียงต่ำ : ” กลุ่มคนอ้วนบ้านนอกนี้มาจากไหนถึงกล้าพูดว่าตัวเองเป็นเชฟจัดงานเลี้ยงของรัฐ? ”
“หัวหน้าเชฟในงานเลี้ยงที่จัดโดยรัฐเป็นบุคคลระดับไหน เซี่ยงเส้าหลงเขาเป็นเพียงทหารอ่อนหัดที่ต่ำต้อย แต่กลับมีความสามารถในการเชิญหัวหน้าเชฟงานเลี้ยงที่จัดโดยรัฐให้มาปรุงอาหารด้วยตนเองได้หรือ? ”
“พวกท่านเชื่อไหม?”
เมื่อฟางหวาพูดเช่นนี้ หนอนตะกละในหัวใจของทุกคนก็หายไปเล็กน้อย และความสงสัยก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา
ใช่ แม้แต่ฟางหวาก็ไม่กล้าพูดว่าสามารถเชิญเชฟจัดงานเลี้ยงของรัฐมาได้ และเขาเซี่ยงเส้าหลงเป็นไปได้ยังไง ที่จะให้หัวหน้าเชฟจัดงานเลี้ยงของรัฐนำทีมเชฟจัดงานของรัฐมาได้ด้วยตัวเอง?
“คุณไม่เชื่อหรือ?”
บนใบหน้าของเทพเซียนครัวเผยความโกรธออกมาทันที ตัวเชฟเองเป็นคนอารมณ์ฉุนเฉียว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเกียรติยศของตนเอง ห้ามมิให้ผู้อื่นมีความสงสัยแม้แต่น้อย!
“แน่นอน ฉันไม่เชื่อ!”
ฟางหวาหัวเราะเยาะเย้ยและกล่าวว่า : “บางทีอาหารที่คุณปรุงอาจจะไม่แย่ แต่เชฟชั้นนำต่างก็มีรสชาติในการทำอาหารแทบจะไม่ต่างกัน แต่นั่นจะเป็นรสชาติที่เราทานหรือเปล่า?”
“มันคือฐานะทางสังคม!”
“ฐานะทางสังคม? ดี!”
“ข้าจะให้คุณได้เห็น ว่าฐานะทางสังคมของเชฟอ้วน ๆ บ้านนอกอย่างเรานี้จะมีพอหรือเปล่า!”
เทพเซียนครัวเยาะเย้ยและหยิบอัลบัมภาพเก่าๆออกมา อัลบั้มนี้ดูมีอายุมาก แต่ภายนอกยังคงใหม่เหมือนเดิม ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่าเทพเซียนครัวนั้นหวงแหนอัลบั้มรูปนี้มาก!
เขาเปิดหน้าแรกออกมาเป็นภาพหมู่ที่ดูเก่าแก่ หนึ่งในนั้นใส่ชุดเชฟสีขาว ดูเหมือนยังหนุ่มมาก แต่ถ้าสังเกตอย่างละเอียด ก็มีเงาอันรางเลือนของเทพเซียนครัวอยู่ แต่เมื่อพวกเขาเห็นอีกท่านหนึ่ง ทุกคนต่างก็ไม่สงบอีกต่อไป เพราะภาพของคนคนนั้น พวกเขาคุ้นเคยมาก!
รูปท่อนบนของเขาเหมือนกับรูปที่ปรากฏอยู่บนเงินตราของเราทุกประการ!
พลิกภาพทีละภาพมีทั้งในประเทศและต่างประเทศ แต่ไม่มีข้อยกเว้น ทุกคนที่เคยถ่ายรูปกับเทพเซียนครัวข้างบนนี้เป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่ต่างทิ้งร่องรอยไว้ในประวัติศาสตร์ของโลกทั้งนั้น!
หลังจากพลิกอัลบั้มภาพดูจนหมด แววตาอันรางเลือนของทุกคนมองดูเทพเซียนครัวด้วยท่าทีให้ความเคารพ
บางทีเขาอาจเป็นแค่พ่อครัวธรรมดา ๆ คนหนึ่ง แต่ด้วยอาศัยอัลบั้มรูปเก่านี้ ผู้คนเหล่านั้นที่เรียกว่าบุคคลที่มีชื่อเสียงและมียศศักดิ์สูง ไม่มีใครแม้แต่สักคนกล้าที่จะดูหมิ่น!
อะไรที่เรียกว่าฐานะทางสังคม!
นี้ก็คือที่เรียกว่าฐานะทางสังคม!
ตอนนี้ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไปว่าเทพเซียนครัวคู่ควรที่จะทำอาหารให้พวกเขาหรือไม่ แต่พวกเขามีคุณสมบัติที่จะรับประทานอาหารที่ปรุงโดยหัวหน้าเชฟจัดงานเลี้ยงรับรองโดยรัฐผู้สง่าผ่าเผยหรือไม่!
“พระคุณ! ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ในช่วงที่เหลือของชีวิตฉันจะได้ทานอาหารที่หัวหน้าเชฟของเชฟจัดงานเลี้ยงของรัฐเป็นคนลงมือทำด้วยตัวเอง?”
“คุณให้เงินกับตระกูลหู ไปเท่าไหร่? อะไร? หนึ่งแสน? คุณสมควรที่จะอยู่ที่นี่เพื่อทานอาหารราคาหนึ่งแสน? ฉันจะให้เงินคุณห้าแสน ให้คุณสละตำแหน่งของคุณเถอะ ประจวบเหมาะที่จะให้ภรรยาของฉันได้ลิ้มรสที่เรียกว่าว่ารสชาติอันโอชะนี้!”
“อย่างนั้น เราจะไปกันไหม?”
“คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า!นี่คือโอกาสครั้งเดียวในชีวิตนะ ในฐานะโคตรนักชิม ต่อให้พรุ่งนี้ทรัพย์สินของครอบครัวจะล้มละลาย อาหารมื้อนี้ฉันก็จะทานแน่นอน!”
หลังจากแพ้สองครั้งติดต่อกัน ใบหน้าของฟางหวาก็ดูไม่ได้เอามาก ๆ ประจวบเหมาะกับที่สายตาของเซี่ยงเส้าหลงกวาดเข้ามา ทว่าในสายตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย้ยหยันอย่างโจ่งแจ้ง และเขาก็โกรธราวกับมีไฟเผาไหม้อยู่ในอกทันทีและกล่าวว่า : “เซี่ยงเส้าหลงพิธีหมั้นวันนี้ ทำไมฉันถึงไม่เห็นสินสอดของคุณล่ะ? “
