บรรยากาศในที่เกิดเหตุก็ผิดแปลกขึ้นอย่างทันที ใบหน้าของฟางหวาเปลี่ยนเป็นสีเขียว มองไปที่หวงจื้อโจงด้วยท่าทางร้องขอความช่วยเหลือ
สีหน้าของหวงจื้อโจงก็ไม่น่าดูเอาเสียเลย เมื่อมองไปที่เจี่ยงเทียนฉี น้ำเสียงของเขาอดไม่ได้ที่จะอ่อนลงและกล่าวว่า : “เจ้าเจี่ยง มันไม่มากเกินไปหน่อยหรือ? ”
“เกินไป?เกินไปยังไง?!”
เจี่ยงเทียนฉีมองเขาอย่างองอาจ และพูดอย่างตรงไปตรงมา : “คุณอายุมากกว่าฉัน ฉันเรียกคุณว่าพี่ชาย ไม่ผิดใช่ไหม?”
หวงจื้อโจงพยักหน้า
“เส้าหลง มานี่!”
เซี่ยงเส้าหลงเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้ม
เจี่ยงเทียนฉีชี้ไปที่ตัวเองและกล่าวว่า : “ฉันเป็นพ่อบุญธรรมของคุณใช่หรือไม่?”
เซี่ยงเส้าหลงพยักหน้า
จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่หวงจื้อโจงอีกครั้งและกล่าวว่า : “เรียกลุงสิ!”
เซี่ยงเส้งหลงเชื่อฟังเป็นอย่างยิ่งเรียกหวงจื้อโจงอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า : ” คุณลุง!”
หลังจากนั้นเขาส่งสายตาอันองอาจไปยังหวงจื้อโจง หวงจื้อโจงอ้าปากค้างไม่รู้จะพูดอะไร แววตานั้นชัดเจนมาก เด็กรุ่นหลังที่รุ่นราวคราวเดียวกัน มารยาททั้งหมดที่เซี่ยงเส้าหลงควรปฏิบัติก็ปฏิบัติเรียบร้อยแล้ว ถ้าหากฟางหวาไม่แยแส นั่นก็จะเป็นการหักหน้าหวงจื้อโจง!
ตอนนี้เขาขี่หลังเสือแล้วลงไม่ได้ แต่เมื่อเห็นแววตาที่ยิ่งไร้ความเป็นมิตรขึ้นทุกทีของฉินหยวนติ่งและเจี่ยงเทียนฉี เขากัดฟันชี้ไปที่ทั้งสองคนและตะโกนใส่ฟางหวา : “ฟางหวา!ทำไมถึงไม่เข้าใจมารยาทแม้แต่นิดเดียว? เห็นผู้อาวุโสอยู่นี่ แม้แต่การทักทายคนก็ทักทายไม่เป็นหรือ?”
“เรียกคุณปู่ฉิน คุณปู่เจียง!”
ฟางหวาสะดุ้งตกใจทีหนึ่ง ไม่กล้าปฏิเสธ และเอ่ยปากกล่าวอย่างเคารพ : “คุณปู่ฉิน คุณปู่เจียง”
หลังจากรับประทานอาหารไปเล็กน้อย หวงจื้อโจงก็กัดฟันและชี้ไปที่เซี่ยงเส้าหลงอีกครั้งและกล่าวว่า : “เรียกอาสิ!”
ฟางหวาตกตะลึง เซี่ยงเส้าหลงมองเขาและเลิกคิ้วขึ้น สีหน้าของคนตรงหน้าดูไม่น่ามองอย่างที่สุดเขาหันศีรษะและเหลือบไปที่หวงจื้อโจง หวงจื้อโจงใช้แววตาจ้องมองและบีบเค้นคำพูดลอดไรฟันของเขาออกมา : “เรียกสิ!”
ฟางหวาหน้าแดงก่ำ เขารู้สึกว่าสายตาเยาะเย้ยของทุกคนจับจ้องมาที่ตัวเขาเอง ความอัปยศเอ่อท่วมภายในใจที่ไม่เคยมีมาก่อนและทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณเซี่ยงเส้าหลง!
“คุณอา!”
แทบรอไม่ไหวที่จะขยี้ฟันขาวให้แหลกทั้งหมด ที่บีบเค้นคำคำนี้ออกมาอย่างยากลำบาก เซี่ยงเส้าหลงตบต้นขาของเขาทันที และตอบกลับอย่างดังว่า : “เฮ้!”
หลังจากนั้น ผู้อาวุโสคนหนึ่งมองดูสีหน้าท่าทางของผู้ที่อ่อนวัยกว่าที่แสดงออกมาและพูดอย่างจริงใจว่า :”หลังจากงานเลี้ยงหมั้นของอากับอาสะใภ้ของคุณเสร็จแล้ว ต้องเหลือที่นั่งที่นั่งผู้อาวุโสให้หลานชายด้วยนะ ฮ่า ฮ่า ..”
สีหน้าของหวงจื้อโจงมืดมนลงอย่างน่ากลัว เขาเหลือบมองเซี่ยงเส้าหลงอย่างคลุมเครือ หลังจากนั้นสะบัดแขนเสื้อทีหนึ่งและกล่าวว่า : “ฉันเหนื่อยแล้ว ลากลับก่อนแล้ว!”
หลังจากพูดจบแล้วเขาก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง เพราะเขารู้ฐานะทางสังคมของฉินหยวนติ่งกับเขานั้นเท่าเทียมกัน ถ้าหากเพิ่มเจี่ยงเทียนฉีมาอีกคน ฐานะที่น่าภาคภูมิใจของเขา ที่ต่อหน้าพวกเขานั้นไม่มีค่าที่จะเอ่ยถึงแม้แต่น้อย!
หวงจื้อโจงไปแล้ว ที่พึ่งพิงสุดท้ายของฟางหวาก็ไม่มีแล้ว เซี่ยงเส้าหลงเหลือบมองเขาเบา ๆ จากนั้นเอ่ยปากพูดว่า: ” พิธีหมั้น ดำเนินการต่อเถอะ!”
เมื่อทุกคนคิดว่าข้อสรุปของเรื่องนี้เป็นแบบนี้แล้ว ฟางหวาก็ตะโกนขึ้นมาทันที : “เดี๋ยวก่อน!”
สายตาของทุกคน ถูกดึงดูดโดยเขาอีกครั้งหนึ่ง มาถึงขนาดนี้แล้ว ฟางหวายังต้องดิ้นรนต่อสู้ก่อนตายอีกหรือ?!
“คุณเด็กน้อย คุณจะทำอะไรอีก!”
เจี่ยงเทียนฉีมองเขาด้วยใบหน้าที่ไม่เป็นมิตร ถ้าเขากล้าเล่นอะไรที่มีลับลมคมในอีก เขาจะไร้ความปราณี!
ใครจะรู้ว่าใบหน้าของฟางหวาจะเปร่งแสงสวยงามออกมาและกล่าวว่า : “ฉันฟางหวากล้าเดิมพันได้ ก็กล้าพ่ายแพ้ได้
ฉันยอมรับว่าการแข่งขันในครั้งนี้เซี่ยงเส้าหลงคือผู้ชนะ แต่เขาชนะแล้วก็จะได้หมั้นกับเม่ยเอ๋อหรือ?”
“เซี่ยงเส้าหลง ฉันขอถามคุณ คุณรักเม่ยเอ๋อจริง ๆ หรือเปล่า? ”
เซี่ยงเส้าหลงมองเขาอย่างแผ่วเบาและกล่าวว่า : “ฉันจะรักหรือไม่รักเม่ยเอ๋อ ฉันจำเป็นต้องพิสูจน์อะไรให้คุณเห็นหรือ?”
“ฟางหวา คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?! ”
ฟางหวาหัวเราะร่วนและกล่าวว่า : “ฉันเป็นเพียงแค่ผู้ชายที่รักเม่ยเอ๋ออย่างสุดซึ้ง ต่อให้เธอจะไม่เลือกฉัน ฉันก็จะไม่ปล่อยให้เธอได้รับความเจ็บปวดแม้แต่น้อยอย่างแน่นอน!”
“เซี่ยงเส้าหลง ฉันคิดว่าคุณจะถอยเมื่อเผชิญกับความยากลำบาก แต่ทั้งหมดนี้ เป็นคุณที่บังคับให้ฉันทำทั้งหมดนี้!”
“วันนี้ท่ามกลางฝูงชนทั้งหลาย ฉันจะเปิดโปงเรื่องเสแสร้งที่คุณปกปิดเอาไว้ ให้เม่ยเอ๋อได้เห็นชัดเจนว่า แท้ที่จริงแล้วคุณมันเลวขนาดไหน!”
“เข้ามา! เชิญคุณหนูอวิ๋นออกมาเถอะ!”
สีหน้าของเซี่ยงเส้าหลงเปลี่ยนไปทันที ที่คุณหนูอวิ๋นสามคำนี้ถูกเปร่งออกมา จากนั้นฝูงชนก็แยกออกจากกัน และหญิงสาวผู้หนึ่งที่รูปงามที่สุด จูงมือเด็กสาวตัวน้อยที่น่ารักราวกับเอลฟ์ ค่อย ๆ เดินเข้ามากลางสถานที่จัดงาน
เซี่ยงเส้าหลงตกตะลึง ซ่งจื้อตงงงงวย นอกจากนั้นคนที่รู้จักเธอต่างตะลึงตาค้างกันหมด!
ผู้มาเยือนไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นอวิ๋นเสว่เหยนและอวิ๋นเยนเอ๋อ ที่ควรอยู่ในเมืองเทียนไห่ในขณะนี้!
เมื่อเห็นสายตาของทุกคน ฟางหวาก็ลำพองใจเป็นอย่างยิ่งและกล่าวว่า : “ทุกท่าน ฉันขอแนะนำทุกท่านอย่างยิ่งใหญ่สักหน่อย!”
“คุณหนูอวิ๋นที่สวยงามท่านนี้คือภรรยาของเซี่ยงเส้าหลง และสาวน้อยน่ารักที่อยู่ถัดจากเธอก็คือลูกของเซี่ยงเส้าหลง!”
“เซี่ยงเส้าหลงแต่งงานกับภรรยาและมีลูกมาหลายปีแล้ว ในตอนนี้ เขามีคุณสมบัติอะไรอีกที่จะหมั้นกับหูเม่ยเอ๋อที่นี่!”
บอกได้คำเดียวว่าเกิดความโกลาหล!
“อะไรนะ คาดไม่ถึงเขาแต่งงานนานแล้วหรือ?อย่างนั้นเขาโดนปรับโทษเรื่องความผิดของการแต่งงานซ้อนหรือเปล่า”
“ถุย!” เดิมทีฉันคิดว่าเขาเป็นคนดีอะไรแบบนี้ ที่แท้แม้แต่ผู้ชายห่วยยังสู้ไม่ได้!”
“ฉันชอบหูเม่ยเอ๋ออย่างสุดซึ้ง หากพลาดผู้ชายดี ๆ แบบนี้ เลือกผู้ชายห่วย ๆ อย่างเซี่ยงเส้าหลง สายตาของหูเม่ยเอ๋อก็แย่มากจริง ๆ!”
” ไม่ผิดไม่ผิด ฉันดูแล้วว่าการกระทำของเซี่ยงเส้าหลงคนนี้เป็นไปเพื่อสมบัติของตระกูลหู มีเพียงคุณชายฟางเท่านั้นที่เป็นลูกผู้ชายที่แท้จริง ถ้าฉันเป็นหูเม่ยเอ๋อ ฉันจะเลือกแต่งงานกับเขาอย่างแน่นอน!”
ชั่วขณะหนึ่ง แรงกดดันจากคำวิพากษ์วิจารณ์ของมหาชนที่เอนเอียงไปอีกฝ่ายหนึ่ง เซี่ยงเส้าหลงส่งแววตามองไปยังอวิ๋นเสว่เหยน เห็นเพียงใบหน้าที่ดูเย็นชาและหนาวเหน็บของเธอ มองไปที่แววตาของตัวเอง โดยไม่มีอารมณ์แปรปรวนแม้แต่นิดเดียว
“จบแล้ว! นี่มันหายนะแล้วจริง ๆ!
เซี่ยงเส้าหลงคร่ำครวญในใจ ยังไงเขาก็คิดไม่ถึง คาดไม่ถึงว่าฟางหวาจะเจาะหาช่องทางได้เก่งถึงระดับนี้ คาดไม่ถึงว่าสามารถเชิญอวิ๋นเสว่เหยน ซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์มายังเมืองซูหางได้!
มองสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเซี่ยงเส้าหลง ฟางหวาราวกับคว้าชัยชนะเอาไว้ได้ กล่าวอย่างลำพองใจเป็นอย่างยิ่ง : “คุณหนูอวิ๋นคุณไม่พาลูกสาวขึ้นไปอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวที่ด้านบนหรือ?”
“การแฉผู้ชายแบบนี้ฉันก็แสดงความเสียใจแทนคุณเช่นกัน แต่ตราบใดที่คุณหนูอวิ๋นเต็มใจ ฉันยินดีออกทุนเชิญทีมทนายความที่ดีที่สุด จะไม่ยอมให้คุณหนูอวิ๋นได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างแน่นอน!”
ในที่สุด อวิ๋นเสว่เหยนก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง เธอหันศีรษะเบา ๆ มองไปที่ฟางหวา ริมฝีปากของเธอเปิดและฟันของเธอก็เปิดออกและกล่าวว่า : “คุณชายฟางคุณกำลังพูดถึงอะไรหรือคะ?”
