ตุ้บ!
มีดกริชพุ่งผ่านไปต่อหน้าต่อตาตนเอง จากนั้นร่างคนรับใช้ก็ล้มลงบนพื้นอย่างแรง อวิ๋นเสว่เหยนกลัวจนเหงื่อท่วมตัว ราวกับว่าเธอรับรู้ถึงความเจ็บปวดขณะที่มีดกริชผ่านหน้า และมีดกริชนั้นเกือบจะปลิดชีพเธอ!
หลังจากนั้น ร่างกายของเธอก็ถูกดึงอย่างแรง แล้วเข้าไปในอ้อมกอดที่แข็งแรง เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมอง และเมื่อเห็นหน้าใบนั้น ทำให้เธอเกือบจะร้องไห้ออกมา!
เซี่ยงเส้าหลงในที่สุดคุณก็มาแล้ว!
คุณรู้ไหม คุณเกือบไม่ได้เห็นหน้าแฟนตนเองไปตลอดกาล!
สีหน้าของเซี่ยงเส้าหลงเย็นชา ดวงตาเปล่งประกายความแสงเย็นยะเยือกราวกับภูเขาน้ำแข็ง สีหน้าไม่ได้แสดงความรู้สึกใด ๆ แต่ในใจของเขารู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก เกือบไปแล้ว ถ้าเขามาช้าอีกแค่ก้าวเดียว เขาไม่กล้านึกเลยว่าผลจะเป็นยังไง!
เสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิง แก้มแดงบวมช้ำ อวิ๋นเสว่เหยน เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?!
“คุณคือใคร?”
ซ่งจ้านมองหน้าคนที่ปรากฏตัว เขารู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย แต่นึกไม่ออกชั่วขณะ ถึงแม้ว่าคนนี้จะอายุน้อย แต่สามารถสร้างแรงกดดันที่หนักหน่วง ซึ่งทำให้เขาไม่กล้าที่จะดูแคลน !
เมื่อได้ยินคำถามของซ่งจ้าน เซี่ยงเส้าหลงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีเข้มของเขาเปล่งประกายราวกับเทพมรณะ จากนั้นก็มองไปที่เขา และกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “ผมคือคนที่ต้องการชีวิตของคุณ!”
“บังอาจ!”
ลูกน้องที่อยู่ข้างซ่งจ้านตะโกนใส่เซี่ยงเส้าหลงด้วยความยโสว่า “คุณรู้ไหมว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคุณคือใคร?”
“ถ้าบอกฐานะตัวตนของเขา คุณจะต้องตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ!”
“ฉิบหาย!”
กล่าวสองคำนี้ออกมาเบา ๆ จากนั้นเงาสีแดงก็ปรากฏขึ้นมาจากด้านหลังของเซี่ยงเส้าหลงพร้อมกับแสงสีแดงเลือด และขณะที่รอยยิ้มบนใบหน้าของลูกน้องคนนั้นยังไม่ทันจางหายไป เขาก็ล้มลงจมกองเลือดอย่างแรง!
“คุณ…….คุณกล้าฆ่าคนต่อหน้าผมหรือ?!”
ซ่งจ้านมองเซี่ยงเส้าหลงด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ เป็นเวลาหลายปีแล้ว ไม่สิ! ควรจะกล่าวว่าตั้งแต่วันที่เขาขึ้นครองอำนาจ ก็มีแต่ตระกูลซ่งวางอำนาจบาตรใหญ่กับคนอื่น และยังไม่มีใครกล้าที่จะกำเริบเสิบสานต่อหน้าพวกเขา!
เซี่ยงเส้าหลงยกมุมปากขึ้น และมองดูเขาอย่างเฉื่อยชา “นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น!”
“ปัง!”
ทันใดนั้น ประตูก็ถูกผลักออกอย่างแรง และมีทหารติดอาวุธมากมายกบุกเข้ามา คนที่เฝ้าประตูวิ่งไปหาซ่งจ้านด้วยท่าทางหวาดกลัว “ผู้นำตระกูล พวกเขา…..พวกเขาบุกเข้ามาโดยไม่เลือกหน้า ผม……ผมไม่สามารถต้านได้อีกแล้ว!”
เมื่อมองทหารที่เปล่งประกายไอพิฆาต ดวงตาของซ่งจ้านเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เมื่อเห็นเครื่องหมายพิเศษบนเสื้อผ้าของทหาร เขาก็นึกขึ้นได้และกล่าวโพล่งออกมาว่า “ทหารม้าเหล็กแห่งชายแดนเหนือ?!”
“คุณ…คุณคือนายพลน้อยแห่งชายแดนเหนือ เซี่ยงเส้าหลงหรือ?!”
ซ่งจ้านเคยได้ยินชื่อเสียงชายแดนเหนือ!
เมื่อถึงจุดนี้ เขายิ่งรู้ลึกซึ้งว่ากองทัพชายแดนเหนือไม่ธรรมดาเหมือนกองทัพทั่วไป!
ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงเปลี่ยนไปเล็กน้อย “คุณรู้จักผม?”
ซ่งจ้านสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และท่าทางของเขาช้าลงเล็กน้อย “ม้าเหล็กสามหมื่นของชายแดนเหนือ ไร้เทียมทาน! ผมได้ยินเรื่องนี้มานานแล้ว และชื่อเสียงของนายพลน้อยดังไปทั่ว เพียงแต่ไม่รู้ว่า……. ” เขามองทหารที่อยู่รอบ ๆ แล้วกล่าวต่อไปว่า “นายพลน้อยเซี่ยง นี่มันหมายความว่ายังไง?”
“หมายความว่าไง? ประโยคนี้ผมควรจะเป็นคนที่ถามคุณมากกว่า!”
เซี่ยงเส้าหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่น่าเกรงขามว่า “คุณควรอธิบายให้ผมฟังว่า ทำไมแฟนของผมถึงได้มาปรากฏตัวที่นี่ในตอนดึกดื่น และทำไมถึงได้มีสภาพนี้?”
“อะไรน่ะ?!”
ซ่งจ้านตกใจเป็นอย่างมากและกล่าวโพล่งออกมาว่า “เธอคือแฟนของคุณหรือ?”
หลังจากที่รู้ฐานะตัวตนของเธอ สีหน้าของเขามีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย!
ถ้าอวิ๋นเสว่เหยนเป็นฆาตกรที่ฆ่าซ่งชิงจู๋จริง ๆ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแฟนของเซี่ยงเส้าหลง ซ่งจ้านก็ไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใด แต่เรื่องราวทั้งหมดไม่สามารถตรวจสอบข้อเท็จจริงได้ตั้งแต่ต้นแล้ว!
ถ้าอวิ๋นเสว่เหยนเป็นผู้หญิงธรรมดาก็ดี เพราะชีวิตของคนจนนั้นด้อยค่า แต่เมื่อผู้หญิงธรรมดาคนนี้ยืนอยู่ข้างหลังนายพลน้อยแห่งชายแดนเหนือแล้ว เกรงว่าเรื่องนี้จะไม่สามารถแก้ไขได้ง่ายดายแล้ว!
เมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว ซ่งจ้านคิดอย่างรวดเร็ว เขาไม่กลัวเซี่ยงเส้าหลง แต่เขาไม่ต้องการที่จะมีเรื่องขัดแย้งกับเซี่ยงเส้าหลง จึงกล่าวว่า “นายพลน้อยเซี่ยง เข้าใจผิดบางอย่าง โปรดฟัง……..”
“เข้าใจผิด?”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้ม รอยยิ้มนั้นขรึมและเย็นชา ราวกับรอยยิ้มแห่งเทพมรณะ และหลังจากยิ้มมันก็คือการพรากชีวิต!
“เข้าใจผิดไม่เป็นไร ผมจะให้เวลาคุณค่อย ๆ อธิบาย!”
“แต่ตอนนี้……”
ขณะที่กล่าว เจตนาฆ่าอย่างที่รุนแรงประกายอยู่ในดวงตาของเขา “คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะพูด!”
“เซี่ยงเส้าหลง”
ซ่งจ้านเองก็เป็นผู้มีอำนาจระดับสูงเช่นกัน เมื่อถูกเซี่ยงเส้าหลงดูหมิ่น เขาจึงรู้สึกโมโหทันที และมองไปที่เซี่ยงเส้าหลง “การที่ผมให้เกียรติคุณ คุณก็คิดว่าผมซ่งจ้านกลัวคุณหรือ?!”
“ผมจะบอกคุณว่าผมเป็นเชื้อสายราชวงศ์ และเป็นเจ้าบ้านซ่ง แม้ว่าสถานะนายพลน้อยจะสูง แต่ในสายตาของผมแล้วมันไม่ยังคู่ควรที่จะกล่าวถึงด้วยซ้ำ!”
“เชื้อสายราชวงศ์?”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้ม “ผมคิดว่าใครที่กล้าลักพาตัวภรรยาของผม ที่แท้เป็นกลุ่มคนไร้ประโยชน์ที่กินสมบัติเก่าของบรรพบุรุษนี่เอง!”
“เป็นเต่าหดหัวอยู่แต่ในป่าลึก และคิดว่าตนเองอยู่เหนือคนอื่น แต่พวกคุณลืมอะไรไปหรือเปล่าว่ายุคศักดินาได้ผ่านพ้นไปแล้ว และหากพวกคุณไม่มีทรัพย์สินมหาศาลที่บรรพบุรุษเหลือทิ้งไว้ให้ มอดอย่างพวกคุณ น่าสังเวชยิ่งกว่าขอทานเสียอีก!”
“คุณ! คุณ……”
“เซี่ยงเส้าหลง! คุณกล้าด่าและเหยียดหยามผมขนาดนี้เชียวหรือ!”
ซ่งจ้านรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก เซี่ยงเส้าหลงมองไปที่ซ่งจ้านและกล่าวเยาะเย้ยว่า “ผมพูดผิดหรือ?”
“พวกคุณที่เรียกตนเองว่าเชื้อสายราชวงศ์ โอ้อวดว่าตนเองมีสายเลือดสูงศักดิ์ อาศัยรากฐานอันใหญ่โตของบรรพบุรุษ อาจจะอยู่เหนือคนอื่นจริง แต่ไม่ว่าจะมีเงินทองมากมายสักเพียงใด ก็ย่อมมีวันใช้หมด เมื่อถึงเวลานั้น สายเลือดราชวงศ์? ฮึ่ม! ก็ไม่ต่างอะไรไปจากขยะ!”
ซ่งจ้านโกรธจนอกแทบจะระเบิด “ถึงแม้จะมีวันนั้น แต่ตอนนี้นายพลน้อยแห่งชายแดนเหนือ ยังไม่มีคุณสมบัติที่จะเยาะเย้ยตระกูลซ่งของผมแม้แต่น้อย!”
“งั้นหรือ?”
เซี่ยงเส้าหลงไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้น และเสียงเย็นชาของเขาก็ดังก้องไปทั่ว!
“เลี่ยหลง!”
“ครับ”
“นำคนของตระกูลซ่งทั้งหมดมาที่นี่ ถ้ามีคนต่อต้าน จัดการขั้นเด็ดขาดทันที! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตระกูลซ่งถูกกองทัพชายแดนเหนือยึดครอง!”
ความเย่อหยิ่งและความเผด็จการของเซี่ยงเส้าหลงปกคลุมไปทั่ว!
