เวลานั้น เซี่ยงเส้าหลงเพิ่งได้รับตำแหน่งนายพลน้อย และถ้าต้องการรักษาตำแหน่งในฐานะนายพลน้อยแห่งชายแดนเหนือ อันดับแรกจะต้องมีความแข็งแกร่ง!
เพื่อพัฒนาความแข็งแกร่ง เขาค้นหาศิลปะการต่อสู้ไปทั่ว และหมู่บ้านหมาป่าที่ซ่อนอยู่ในภูเขาที่รกร้างธรรมดาแห่งนี้ เขาจะพลาดไม่ได้อย่างแน่นอน!
มีนักฆ่ามากมายในโลกนี้ แต่ชื่อของแก๊งหมาป่าก็ดังก้องไปทั่วโลก แต่ไม่ใช่นักฆ่าทุกคนที่สามารถเข้าร่วมแก๊งหมาป่าได้ และถ้าต้องการเข้าร่วมแก๊งหมาป่า การทดสอบด่านแรกคือ ฆ่าหมาป่าให้ได้เก้าตัวภายในหนึ่งชั่วโมง!
หมาป่าเป็นสัตว์ที่ดุร้ายและกระหายเลือด และหมาป่าในป่าลึกนั้นดุร้ายที่สุด นอกจากนี้นี้หมาป่ายังเป็นสัตว์สังคมที่อยู่รวมกันเป็นฝูง ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะล่าทีละตัว โดยทั่วไปแล้วถ้าเจอหมาป่าก็จะเจอเป็นฝูง
เพื่อที่จะเข้าร่วมในแก๊งหมาป่า เซี่ยงเส้าหลงได้เข้าร่วมทดสอบนี้ด้วย และตอนที่เข้าไปค้นหาเป้าหมายในป่าหมาป่า เขาได้พบกับเรื่องแปลก ๆ
หมาป่าฝูงหนึ่งได้ล้อมหมาป่าสีขาวตัวหนึ่งไว้ ร่างของหมาป่าสีขาวเต็มไปด้วยเลือด มันนอนอยู่บนพื้นพร้อมกับรูขนาดใหญ่ที่ลำคอ ดูเหมือนว่ามันจะไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป และด้านข้างมีลูกหมาป่าขาวตัวเล็กเท่าลูกสุนัขอยู่ ถึงแม้ว่าหมาป่าน้อยสีขาวจะตัวสั่นเพราะความกลัว แต่เมื่อเผชิญหน้ากับฝูงหมาป่า มันยังยืนเคียงข้างหมาป่าสีขาวอย่างหนักแน่น แผดเสียงแผ่วเบาและไม่ล่าถอยแต่อย่างใด
บางทีอาจเป็นความรู้สึกเห็นอกเห็นใจ หรือบางทีอาจเป็นแค่ความไม่ได้ตั้งใจ เซี่ยงเส้าหลงพุ่งเข้าไปในฝูงหมาป่า การสู้รบนองเลือดคราวนี้ เขาฆ่าหมาป่าไปหลายสิบตัว และสามารถปกป้องหมาป่าน้อยสีขาวเอาไว้ได้ เดิมทีเขาไม่ใส่ใจและกำลังจะเดินจากไป แต่เขารู้สึกว่ากางเกงรัดแน่น เมื่อมองลงไป เห็นหมาป่าน้อยสีขาวกัดขากางเกงของเขา ครางด้วยเสียงต่ำ และมองไปที่หมาป่าขาวที่นอนอยู่บนพื้น
เซี่ยงเส้าหลงหันหลังกลับมอง จากนั้นก้มศีรษะเพื่อตรวจดูสถานการณ์ของหมาป่าขาว จากนั้นส่ายศีรษะให้หมาป่าน้อยสีขาว”เจ้าหนู นี่คือแม่ของคุณใช่ไหม?”
“เขาไม่ไหวแล้ว”
หมาป่าน้อยสีขาวมีจิตวิญญาณ ราวกับว่าเขาสามารถเข้าใจมันได้ มันปล่อยขากางเกงของเซี่ยงเส้าหลงโดยไม่คร่ำครวญ และเดินไปยังพื้นที่นุ่มเล็กน้อย และเริ่มใช้กรงเล็บเล็ก ๆ ขุดดิน
“มันว่าหรือมันต้องการฝังแม่ของมัน?”
เซี่ยงเส้าหลงตกตะลึง แม้ว่าสรรพสัตว์จะมีจิตวิญญาณ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหมาป่าน้อยสีขาวที่มีจิตวิญญาณเช่นนี้
เมื่อคิดถึงแม่ของตนเอง ก็เกิดเสียงก้องกังวานอยู่ในใจ เซี่ยงเส้าหลงลุกขึ้นยืน เดินไปอยู่ด้านข้างหมาป่าน้อยสีขาวและถอนหายใจ “การได้พบกันคือโชคชะตา ให้ผมช่วยคุณเถอะ!”
ด้วยความช่วยเหลือของเซี่ยงเส้าหลง ในไม่ช้าหมาป่าขาวก็ถูกฝังเรียบร้อย หลังจากนั้นเซี่ยงเส้าหลงก็ตัดหัวหมาป่า และโบกมือให้หมาป่าน้อยสีขาว “ลาก่อน เจ้าหนู!”
ไม่คาดคิดหมาป่าน้อยสีขาวจะร้องและไล่ตาม จากนั้นก็ปีนขากางเกงเซี่ยงเส้าหลงขึ้นไปอยู่บนไหล่อย่างรวดเร็ว
“นี่จะตามผมไปหรือ?”
เซี่ยงเส้าหลงกล่าวด้วยความประหลาดใจ
หมาป่าน้อยสีขาวที่มีจิตวิญญาณพยักหน้า
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มขมขื่น แล้วใช้มือหยิบมันลงมาจากไหล่ “เจ้าติดตามผมไม่ได้”
ทันทีที่เขาหันหลังกลับ หมาป่าน้อยสีขาวก็พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากกลับไปกลับมาหลายครั้ง เซี่ยงเส้าหลงก็วางมันลงบนพื้น และกล่าวกับมันอย่างเคร่งขรึมว่า
“ผมไม่ต้องการผู้อ่อนแออยู่เคียงข้าง”
“ตอนนี้เจ้ายังไม่มีสิทธิ์ที่จะมาติดตามผม!”
“รอจนวันหนึ่งที่เจ้าแข็งแกร่งพอที่จะมีคุณสมบัติมาติดตามผม!”
“เข้าใจไหม”
คราวนี้หมาป่าน้อยสีขาวไม่ได้ปีนขึ้นไปบนไหล่ของเขาอีก แค่ยืนอยู่ที่เดิม มองดูแผ่นหลังของเซี่ยงเส้าหลงค่อย ๆ หายไป สามารถสัมผัสความดื้อรั้นอยู่ในดวงตาที่เล็กของเขาได้ จากนั้นเขาจึงกลับไปยังป่าทึบ
“จากกันคราวนั้น เป็นเวลาสามปี……”
หลังจากความคิดกลับมา เซี่ยงเส้าหลงยิ้มด้วยความเศร้า ถ้าไม่ใช่เพราะ”ตาที่สาม”อันเป็นสัญลักษณ์นี้ เขาไม่กล้ายอมรับมัน!
หมาป่าขาวลงจากตัวเซี่ยงเส้าหลง แล้วคำรามด้วยเสียงของราชาหมาป่า ฝูงหมาป่าที่อยู่รอบ ๆ ถอยห่างออกไป จากนั้นก็มีเสียงหมาป่าคำราม ราวกับตอบรับเสียงราชาของพวกเขา จากนั้นก็มีหมาป่าเดินออกมาจากป่าลึกมากมาย และไม่นานก็มีหมาป่าล้อมอยู่นับร้อยตัว
หมาป่าขาวเดินไปที่เท้าของเซี่ยงเส้าหลงด้วยความเชื่อม ก้มศีรษะลง และใช้ศีรษะของมันสีไปมาที่ข้าของเซี่ยงเส้าหลง หลังจากนั้นก็มองไปที่ฝูงหมาป่าด้วยดวงตาประกายความเป็นราชา
สามปีที่แล้ว ข้ายังเป็นลูกหมาป่าเล็กที่อ่อนแอ ไม่คู่ควรที่จะยืนเคียงข้างคุณ!
สามปีต่อมา ข้าเป็นราชาหมาป่าที่หมาป่านับร้อยให้ความเคารพ เต็มใจที่จะต่อสู้เคียงข้างคุณ!
เซี่ยงเส้าหลงผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็จำคำสัญญาเมื่อสามปีก่อนได้ ลูบหัวมันด้วยรอยยิ้ม “รอให้ผมทำงานเสร็จ ถ้าเจ้าเต็มใจที่จะไปกับผม ผมจะพาเจ้าไปด้วย ตกลงไหม?”
ดวงตาของหมาป่าขาวเป็นประกาย และหอนราวกับระบายความปีติยินดี
เซี่ยงเส้าหลงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย มองไปที่หมาป่าขาว แล้วส่ายศีรษะเบา ๆบางทีนี่อาจเป็นโชคชะตา……
ครึ่งชั่วโมงต่อมา แผ่นศิลาค่อย ๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเซี่ยงเส้าหลง
สีแดงนั้นสะดุดตาเป็นพิเศษ หมู่บ้านหมาป่า!
“สามปีแล้ว ผมกลับมาที่นี่อีกครั้ง…….”
“ท่านผู้อาวุโส ตอนนี้คุณยังสบายดีไหม……..”
เซี่ยงเส้าหลงกล่าวพึมพำกับตนเอง เพียงแค่ก้าวเข้าไปในหมู่บ้านหมาป่า มีคนสองคนปรากฏขึ้น และยืนขวางเซี่ยงเส้าหลงเอไว้
“หมู่บ้านหมาป่าเป็นสถานที่สำคัญ คนที่ไม่เกี่ยวข้องห้ามเข้า!”
ผู้ชายหน้าขาวซีดกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง
เซี่ยงเส้าหลงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “หลีกไป”
ชายอีกคนกล่าวด้วยความโกรธว่า “ไอ้หนู คุณรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?”
“พวกที่กล้าบุกเข้ามา มีเพียงจุดจบเดียวเท่านั้น!”
“ตาย!”
“ฮ่า ๆ……”
“ผมมาจากป่าหมาป่า คุณคิดว่าผมจะรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหนหรือ?”
สองคนมองหน้ากัน แล้วผู้ชายหน้าขาวซีดมองสำรวจเซี่ยงเส้าหลงตั้งแต่หัวจรดเท้า “คุณเป็นสมาชิกของแก๊งหมาป่าหรือ?”
เซี่ยงเส้าหลงส่ายหัวเบา ๆ “เคยเป็น”
หนึ่งในนั้นถามด้วยความสงสัยว่า “เคยเป็น?”
“เป็นไปไม่ได้!”
“นักฆ่าที่เป็นสมาชิกในแก๊งหมาป่า มีวิธีเดียวเท่านั้นที่จะออกไปจากกลุ่มได้!”
“นั่นก็คือภารกิจล้มเหลวและตายอยู่ข้างนอก! มิฉะนั้น เมื่อคุณเข้าเป็นสมาชิกในแก๊งหมาป่า จะไม่สามารถถอนตัวได้จนกว่าคุณจะตาย! หรือว่าคุณทรยศแล้วหลบหนีไป?!”
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ สีหน้าของทั้งสองก็เปลี่ยนไปอย่างมาก พวกเขาจ้องมองเซี่ยงเส้าหลงอย่างตั้งใจ “พูดสิ! คุณชื่ออะไร! กล้าที่จะทรยศแล้วหลบหนีออกไปจากแก๊งหมาป่า?!”
สายตาของเซี่ยงเส้าหลงนิ่งสงบ และยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ เหมือนสัตว์ใหญ่ที่กำลังจำศีล ร่างกายของเขาเปล่งประกายพลังที่น่าเกรงขาม!
เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มองดูทั้งสองคน มุมปากกระตุกเล็กน้อย “อ้อ คุณต้องการทราบชื่อของผมหรือ?”
“งั้นพวกคุณตั้งใจฟังให้ดีน่ะ!”
“ผมชื่อเซี่ยงเส้าหลง!”
