โคมไฟที่งดงามเพิ่มสว่างขึ้น ใต้โคมไฟที่สลัว ทำให้เงาของคนสองคนเหยียดยาวออกไป
เซี่ยงเส้าหลงและอวิ๋นเสว่เหยนเดินเคียงข้างกัน เมื่อพวกเขาเดินออกมาจากตระกูลหู ดูเหมือนว่าพวกเขาสองคนจะกลายเป็นใบ้ เพราะพวกเขาไม่ได้สนทนาอะไร
เซี่ยงเส้าหลงแอบมองอวิ๋นเสว่เหยน เห็นเธอมองลงไปที่เท้าของตนเอง โดยไม่พูดอะไรและเดินไปอย่างเงียบ ๆ
เขากัดฟัน และแอบให้กำลังใจตนเอง เขาเป็นนายพลน้อยแห่งชายแดนเหนือที่ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น เขายื่นมือขวาที่สั่นเล็กน้อยออกไปด้านข้าง
ห้าเซนติเมตร สามเซนติเมตร หนึ่งเซนติเมตร…….
เมื่อนิ้วสัมผัสผิวที่นุ่ม รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของอวิ๋นเสว่เหยนสั่นไหว แต่เธอก็ไม่ได้หลบเลี่ยง ขณะนี้ ประสบการณ์ความรักที่หูเม่ยเอ๋อสอนเขาแวบผ่านสมอง เขาตัดสินใจจับมือของอวิ๋นเสว่เหยน!
หลังจากนั้น เซี่ยงเส้าหลงถอนหายใจ หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ ราวกับว่าเขาได้ผ่านการต่อสู้ครั้งใหญ่!
อวิ๋นเสว่เหยนปล่อยให้เขาจูงมือ ศีรษะของเธอก้มลงต่ำมากยิ่งขึ้น ถ้าสามารถเห็นหน้าเธอในตอนนนี้ จะพบว่าขณะนี้ใบหน้าเล็กของเธอเหมือนแอปเปิลแดง
เมื่อเซี่ยงเส้าหลงจับมือเธอไว้ ความหวานชื่นค่อย ๆ เพิ่มขึ้นในหัวใจของเขา นี่คือความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน
“เหยนเหยน”
“อึม?”
เสียงของอวิ๋นเสว่เหยนนั้นเบาราวกับเสียงยุง
เซี่ยงเส้าหลงขยับปาก ตัดสินใจหยุดฝีเท้า จับมือของอวิ๋นเสว่เหยน แล้วหันกลับมามองเธอด้วยดวงตาที่มึนงง “ผมมีประโยคหนึ่ง อยากจะบอกคุณ!”
อวิ๋นเสว่เหยนรู้สึกว่าขณะนี้หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น เขาจะสารภาพรักกับฉันหรือ? ฉันควรจะทำอย่างไรดี? จะรับปากเขาทันที หรือต้องแสร้งทำเป็นสงวนไว้ชั่วขณะหนึ่ง?
แต่เขากับฉันมีลูกกันแล้ว ไม่จำเป็นต้องสงวนไว้มั้ง?
แต่ฉันโตมาจนป่านี้ ยังไม่เคยมีความรัก ถ้ารุกเกินไป จะดูเป็นคนเปิดเผยเกินไปหรือไม่?
ความคิดทุกรูปแบบแวบเข้ามาในสมองของเธออย่างรวดเร็ว และสุดท้ายก็กลายเป็นประโยคนี้ “คุณ…….คุณพูดเถอะ……..”
เซี่ยงเส้าหลงเอามือทั้งคู่ของตนเองกุมมือเธอ และมองดูเธอด้วยดวงตาที่อบอุ่น “เมื่อหกปีที่แล้ว ผมจากไปโดยไม่บอกลา ทำให้คุณมีความทรงจำแสนเจ็บปวดมาเป็นเวลาหกปี ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผม”
“แต่ตอนนี้ สวรรค์เมตตา ทำให้คุณกลับมาอยู่ข้างกายผมอีกครั้ง ผมจะไม่พลาดโอกาสที่จะชดเชยความผิดพลาดที่ผมทำลงไป!”
“ผมไม่ได้อยู่เคียงข้างคุณในช่วงเวลาหกปีที่ดีที่สุดของคุณ แต่ชีวิตที่เหลือของคุณ ผมหวังว่าจะสามารถอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป!”
“วันข้างหน้า ไม่ว่าคุณหรือเยนเอ๋อ จะเป็นสิ่งมีค่าที่สุดของผมเซี่ยงเส้าหลง เหยนเหยน มีสามคำที่ผมอยากจะบอกคุณตลอดมา ผมรัก……..”
ปัง!
ขณะที่เลือดในร่างกายของอวิ๋นเสว่เหยนพลุ่งพล่าน และขณะคำว่าคุณกำลังจะถูกพูดออกมา เสียงที่ไม่กลมกลืนก็ทำลายบรรยากาศในขณะนั้นทันที!
จนทำให้เซี่ยงเส้าหลงมีความรู้สึกอยากจะฆ่าคน มันไม่ง่ายที่เขาจะรวบรวมความกล้าเพื่อสารภาพรัก ซึ่งเป็นคำที่เลี่ยนที่เขาอาจจะไม่สามารถพูดได้ตลอดชีวิต และในช่วงเวลาสำคัญกลับถูกขัดจังหวะกะทันหันเช่นนี้!
เขาหันศีรษะไปมองต้นเสียงด้วยแววตาอาฆาต ใต้โคมไฟสลัวที่อยู่ไม่ไกลนัก มีขอทานใส่เสื้อขาดหลายคนกำลังล้อมขอทานที่ใส่ชุดขาดเช่นเดียวกัน สามารถมองเห็นใบหน้าเด็กน้อยจากช่องว่างที่ยืนล้อมอยู่ ซึ่งเป็นเด็กอายุสิบเอ็ดสิบสอง แม้ว่าตอนนี้เขาจะหน้าบวมช้ำ แต่เขากำหมัดไว้แน่นราวกับว่าเขากำลังปกป้องบางสิ่งที่สำคัญอยู่!
“แม่งฉิบหาย! เอาเงินออกมาให้กู!”
“ไอ้เด็กเปรต กล้าซ่อนเงินต่อหน้ากูหรือ? ดูเหมือนแกจะไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วใช่ไหม?!”
“ทุบตีมัน! ทุบตีมันให้หนัก!”
“ถ้าตายก็โยนลงไปในแม่น้ำเป็นอาหารปลา!”
อวิ๋นเสว่เหยนเห็นภาพนี้เช่นกัน โดยเฉพาะดวงตาที่ไร้หนทางและกล้าหาญคู่นั้น มันทำร้ายหัวใจที่อ่อนโยนของเธอ เธอดึงเซี่ยงเส้าหลงทันที “เส้าหลง ไปขัดขวางพวกเขา มิฉะนั้น ไม่ช้าเด็กคนนั้นจะถูกทุบตีจนตาย!”
เซี่ยงเส้าหลงพยักหน้า แล้วเดินตรงไป “หยุด!”
ขอทานหลายคนหันมามองเซี่ยงเส้าหลง ชายคนหนึ่งที่มีรอยแผลเป็นหนึ่งรอยบนใบหน้ามองสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า และกล่าวด้วยความเหยียดหยามว่า “คุณเป็นใคร? ที่นี่ไม่มีอะไรเกี่ยวกับคุณ อย่ามายุ่งเรื่องของแถวนี้ ไสหัวออกไป!”
ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงเย็นชาเล็กน้อย “ปล่อยเด็กที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของพวกคุณ แล้วผมจะคิดเสียว่าผมไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่!”
“อ้อ! เจอคนที่ไม่กลัวตายจริง ๆ!”
ขอทานที่มีรอยแผลเป็นมองการแต่งตัวของเซี่ยงเส้าหลง สายตาของเขาแสดงความเหยียดหยามมากยิ่งขึ้น จากนั้นเขาก็โบกมือ ขอทานเหล่านั้นปล่อยเด็กชาย แล้วเดินมาทางเซี่ยงเส้าหลง
“ไอ้หนู แกรู้ไหมว่ากูเป็นใคร? กล้าแม้แต่มายุ่งเรื่องของกู เบื่อชีวิตแล้วใช่ไหม?”
“ฮ่า ๆ……”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มและชำเลืองมองเขาเล็กน้อย “คุณเป็นใคร? ดูการแต่งตัวของคุณ ถ้าผมเดาไม่ผิด คุณน่าจะเป็นขอทานไร้ยางอาย!”
“แม่งฉิบหาย! ไอ้หนูแกกำลังว่าใคร?”
“กูเป็นหัวหน้าพรรคกระยาจกสาขาเมืองซูหาง ถนนเริ่มตั้งแต่ทางทิศใต้ทั้งห้าเส้นอยู่ภายใต้การควบคุมดูแลของกู!”
เมื่อเห็นท่าทางที่เย่อหยิ่งของเขา เซี่ยงเส้าหลงใช้สายตาที่มองคนปัญญาอ่อนมองเขา “อ้อ ที่แท้เป็นหัวหน้าพรรคกระยาจก เสียมารยาทแล้ว แต่ถึงยังไงก็เป็นแค่ขอทานไร้ยางอายไม่ใช่หรือ?”
ขอทานที่มีรอยแผลเป็นโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “แม่งฉิบหาย! กูขอทานอยู่ในเมืองซูหาง…ถุย กูน่าเกรงขามอยู่ในเมืองซูหางมาหลายปีแล้ว และยังไม่เคยมีใครกล้าพูดเช่นนี้กับกู!”
“ไอ้หนู ถ้าไม่สั่งสอนแก แกก็จะไม่รู้ว่าพรรคกระยาจกของพวกเรานั้นเก่งเพียงใด!”
“พี่น้องทั้งหลาย!”
“ครับ!”
“ล้อมเขาไว้!”
กลุ่มขอทานล้อมรอบเซี่ยงเส้าหลงและอวิ๋นเสว่เหยนทันที กลิ่นเหม็นจากร่างกายพวกเขาแต่ละคนนั้นเหม็นจนขึ้นจมูก ทำให้อวิ๋นเสว่เหยนต้องปิดปากและจมูกเอาไว้ และอดทนต่ออาการคลื่นไส้
“อุ้ย ทำไมเมื่อกี้ไม่ทันสังเกตว่ายังมีสาวสวยคนอยู่คนหนึ่ง”
ขอทานที่มีรอยแผลเป็นแสดงความหื่น มองดูรูปร่างที่สมส่วนของอวิ๋นเสว่เหยน และกลืนน้ำลาย “สาวน้อย นี่คือแฟนของคุณเหรอ?”
“ถ้าคุณตกลงมาคุยเป็นเพื่อนกับพวกพี่ พวกพี่อาจพิจารณาปล่อยแฟนคุณไป มิเช่นนั้นถ้าพวกพี่ลงมือขึ้นมา ไม่สามารถรับรองว่าแขนขาของเขาจะไม่หัก!”
ประกายความเยือกเย็นแวบเข้ามาในดวงตาเซี่ยงเส้าหลง “คุณรู้หรือไม่ว่าคำพูดประโยคนี้ ต้องแลกด้วยอะไร?”
ขอทานที่มีรอยแผลเป็นแสดงความเหยียดหยามทันที “บ้าเอ๊ย! แม่งฉิบหายแกจะข่มขู่ใคร? คนที่ร่างกายผอมแห้งแรงน้อยอย่างแก แค่มองก็รู้ว่าเป็นพวกโง่!”
“ไสหัวไปอยู่ด้านข้าง พรุ่งนี้แกจะสามารถยืนได้หรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับว่าแฟนสาวของแกจะดูแลปรนนิบัติพวกพี่ดีหรือไม่!”
“ฮ่า ๆ……..ในโลกนี้ ไม่ขาดพวกกากเดนที่รนหาที่ความตายจริง ๆ…..”
ขณะที่เขากำลังจะลงมือ ทันใดนั้น เจตนาฆ่าค่อย ๆ เพิ่มขึ้นทั่วร่างกายของเซี่ยงเส้าหลง มีเสียงดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน “เจ้าแผลเป็นสาม แม่งฉิบหาย คุณกำลังทำอะไรอีก?”
เมื่อหันไปมองคนที่พูด ขอทานที่มีรอยแผลเป็นสั่นสะท้านไปทั้งตัว สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประจบ เขาวิ่งเหยาะ ๆ แล้วหยิบบุหรี่ออกจากกระเป๋า แล้วยื่นบุหรี่มวนหนึ่งด้วยความนอบน้อม จากนั้นก็จุดไฟแช็ก “พี่เจี๋ย ลมอะไรพัดคุณมาถึงที่นี่?”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ผมพบที่คนโง่ที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน พวกเราพี่น้องจะสั่งสอนหลักการใช้ชีวิตให้เขา!”
หูเจี๋ยเอนศีรษะและกำลังจะจุดบุหรี่ และเขาก็ชำเลืองมอง เมื่อเห็นใบหน้าของเซี่ยงเส้าหลงชัดเจน ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้าน ทันใดนั้นเขาก็ถูกเปลวไฟรนมือ ทำให้สีหน้าของเจ้าแผลเป็นสามนั้นขาวซีด “พี่เจี๋ย คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”
หูเจี๋ยไม่มีเวลาดูมือที่เจ็บแสบร้อน เขาขยี้ตาและเมื่อเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าชัดเจน เขาก็ใช้มือตบออกไปทันที “เจ้าแผลเป็นสาม แกเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วหรือ?”
“แม่งฉิบหาย แกกล้าพูดว่าพี่เขยของกูเป็นคนโง่หรือ!”
