ณ โรงพยาบาลใจกลางเมืองหรง
ซูสือเยว่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว นั่งจ้องตัวหนังสือ “กำลังช่วยชีวิต” ด้วยใจที่เร่าร้อน
อีกด้าน เป็นผู้ช่วยของลั่วเยียน หลิงหยวนกำลังคุกเข่าอยู่ที่พื้น เอานิ้วจับผมตัวเองอยู่ตลอด
“ฉันไม่ควรปล่อยให้เธอดื้อแบบนี้”
“เธอบอกจะให้ฉันลางานเย็นวันนี้ ฉันก็น่าจะรู้สึกได้ว่ามีอะไรแปลกๆ แล้ว…”
“แต่ว่าตอนนั้นในหัวของฉันมีแต่เรื่องที่จะออกไปเที่ยวกับเพื่อน…”
“ถ้าหากลั่วเยียนเป็นอะไรขึ้นมา ชาตินี้ฉันคงไม่มีทางให้อภัยตัวเอง…”
หลิงหยวนชายหนุ่มที่ส่วนสูงราว 180 ซม. เสียงของเขาดูสะอึกสะอื้นเล็กน้อย
ซูสือเยว่เม้มปาก ยกมือขึ้นตบที่ไหล่ของเขาเบาๆ “ลั่วเยียนจะไม่เป็นอะไร”
“ฉันผิดเอง”
หลิงหยวนร้องไห้แล้วเอาหน้าซุกเข้าที่แขน “วันนี้ฉันก็ไม่ควรให้เธอออกจากบ้าน ไม่ควรให้เธอไปเจอฉินหนานเซิง ไม่ควร…”
พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง เหมือนเขาก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เงยหน้าขึ้นมองฉินหนานเซิงที่ยืนพิงหน้าต่างเงียบๆ อยู่ที่ไกลจากตรงนั้นนั้น ไม่พูดไม่จา
ฉินหนานเซิงเม้มปาก
ตั้งแต่ตอนแรก เธอก็พอจะเดาออกว่าที่ลั่วเยียนอารมณ์ไม่ดีนั้น ต้องเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับฉินหนานเซิงแน่นอน
แต่เธอ ฉินหนานเซิง และลั่วเยียนถึงแม้จะรู้จักกันมาได้ไม่นาน ก็ไม่ค่อยเข้าใจในความสัมพันธ์ของพวกเขา จึงไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป
ไม่นาน ลิฟต์ก็มาถึง
ชายหนุ่มร่างสูงเดินออกมาจากลิฟต์ เดินมาอย่างช้าๆ แล้วนั่งลงข้างๆ ซูสือเยว่ ยกมือขึ้นดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
“จัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ? ”
หญิงสาวเงยหน้า ตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
“อืม”
ฉินโม่หานพยักหน้าเบาๆ “เห็นเองกับตาว่าเธอถูกรถตำรวจจับไป”
ถ้าหากคืนนี้คนที่ได้รับบาดเจ็บคือซูสือเยว่ ฉินโม่หานคงให้ซูโม่ได้ลิ้มรสแห่งความตาย
แต่คนที่บาดเจ็บในคืนนี้คือลั่วเยียน
ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างลั่วเยียนและฉินหนานเซิงจะไม่ธรรมดา แต่ยังไงซะก็ไม่ใช่คนตระกูลฉิน ฉินโม่หานไม่มีสิทธิ์ลงโทษซูโม่
อย่างไรซะ เบื้องหลังของลั่วเยียนยังมีบริษัทบริหาร และครอบครัวของเธออยู่ ซึ่งตอนนี้การส่งซูโม่ไปสถานีตำรวจคือวิธีการที่ดีที่สุด
“อืม”
ซูสือเยว่หลับตาลง แล้วพิงหัวเข้ากับอ้อมอกของฉินโม่หาน
ตอนแรกเธออยากจะไปที่บ้านตระกูลซูกับฉินโม่หาน แต่ถูกเขาห้ามเอาไว้ก่อน
เขาบอกว่า เดี๋ยวลั่วเยียนก็ออกมาแล้ว รอจนถึงตอนที่เธอออกมา ข้างกายเธอต้องมีเพื่อนผู้หญิงอยู่ด้วย
ซูสือเยว่ฟังที่ฉินโม่หานพูด จึงรออยู่ที่นี่
แต่ตอนนี้เวลาก็ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว
จนฉินโม่หานกลับมาแล้ว ลั่วเยียนก็ยังไม่ออกมา
เธอคงจะไม่…
เป็นอะไรไปจริงๆ หรอกใช่ไหม?
“อาเล็ก”
ที่ไกลๆ นั้น ฉินหนานเซิงที่เอาแต่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างค่อยๆ หันกลับมา
ชายหนุ่มใช้แววตามุ่งมั่นมองมาที่ฉินหนานเซิง “ช่วยผมหน่อย”
“ผมจะแต่งงานกับลั่วเยียน”
เพียงแค่ประโยคเดียว ทำเอาทั้งทางเดินเงียบลงไปในทันที
ฉินโม่หานมองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง “ตัดสินใจดีแล้ว? ”
“ตัดสินใจดีแล้ว”
บนหน้าที่ดูขี้เล่นของฉินหนานเซิงเต็มไปด้วยความตั้งใจ “ผมจะรับผิดชอบให้ถึงที่สุด”
“รับผิดชอบบ้าอะไร!”
หลิงหยวนที่นั่งอยู่บนพื้นเดินมุ่งมาทางฉินหนานเซิง กำหมัดและต่อยลงบนหน้าของเขาอย่างจัง “ถ้าไม่มีนาย ลั่วเยียนจะกลายเป็นแบบตอนนี้ไหม? ”
“ความผิดพลาดที่ใหญ่ที่สุดของลั่วเยียนคือรู้จักนาย!”
“นายมันเทพแห่งหายนะ!”
เขายิ่งด่ายิ่งโมโห ต่อยซ้ำลงไปอีกหมัด “ตอนนี้สิ่งที่ลั่วเยียนต้องการคือคนที่รักเธอ!”
“นายไม่เคยแม้แต่รักเธอ ที่จะแต่งงานกับเธอก็เพื่อความสบายใจของตัวเอง แล้วลั่วเยียนล่ะ? ”
“เธอถูกนายทำร้ายจนเป็นแบบนี้ แล้วยังต้องแต่งงานกับแกเพียงเพราะความรู้สึกผิดของนาย แล้วต้องทนทุกข์ทรมานต่อไป!”
“ฉินหนานเซิง ไอ้สารเลว!”
สองหมัดของหลิงหยวนนั้น ฟาดลงบนหน้าของฉินหนานเซิงอย่างเต็มแรง
ฉินหนานเซิงก็ไม่ได้หลบ
เขายืนอยู่ที่เดิม รับหมัดทั้งสองนั้นเอาไว้
ผ่านไปสักพัก ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา มองหลิงหยวนด้วยสายตาเรียบนิ่ง แล้วยิ้มแสยะออกมา “เอาต่อสิ”
หลิงหยวนจึงต่อยลงไปด้วยความโกรธอีกหมัด
ฉินหนานเซิงถูกต่อยจนถอยหลังไป
แต่ใบหน้าของเขายังคงยิ้มอยู่อย่างนั้น
“เอาอีก!”
“พอได้แล้ว”
เสียงเข้มของฉินโม่หานห้ามเอาไว้ก่อน
ซูสือเยว่รีบเข้าไปรั้งหลิงหยวนเอาไว้ “เลิกต่อยได้แล้ว”
แววตาดุดันของหลิงหยวนจ้องไปที่ฉินหนานเซิง แล้วกลับไปนั่งที่เก้าอี้อีกครั้ง
ไม่นาน ประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออก
คุณหมอเดินออกมา ส่ายหน้าแล้วพูดขึ้น “พวกเราพยายามเต็มที่แล้ว”
“แต่เธอถูกทำร้ายและกระทบกระเทือนจิตใจเป็นอย่างมาก บวกกับที่เธอไม่ได้อยากจะมีชีวิตสักเท่าไหร่ ตอนนี้ก็ยังสลบไปอีก”
“อีกสักพักเธออาจจะฟื้นขึ้นมา หรืออาจจะไม่ฟื้น”
สิ่งที่คุณหมอพูด ราวกับฟ้าผ่าลงมากลางใจของซูสือเยว่ เธอยืนตัวแข็งทื่อ
ทำไมถึง…
ลั่วเยียนทำไมถึงไม่อยากจะมีชีวิตต่อ?
เธอออกจะสวยขนาดนั้น
หลังจากที่เธอได้เล่นภาพยนตร์ในสองปีก่อน ก็ทำให้เธอกลายเป็นดาราสาวที่มาแรงที่สุดในวงการ
เธอยังมีอนาคตอีกยาวไกล
ทำไมถึง…
“ผมเข้าใจแล้ว”
ฉินหนานเซิงสูดลมหายใจเข้าลึก เดินก้าวเข้าไปในห้องฉุกเฉิน พร้อมๆ กับคุณหมอและพยาบาลท่านอื่น เข็นลั่วเยียนออกมาจากในห้องไปยังห้องพักผู้ป่วย
ที่ห้องพัก รอยเลือดบนใบหน้าของลั่วเยียนถูกเช็ดออกจนสะอาดหมดจด แผลถูกผ้าก๊อซพันเอาไว้เรียบร้อย
เธอนอนอย่างสงบนิ่ง เหมือนกับแค่กำลังนอนหลับอยู่อย่างนั้น
มองดูใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอ ซูสือเยว่ก็น้ำตาไหลออกมา
ถ้าหากวันนี้เธอไม่ไป ลั่วเยียนก็คงไม่เป็นอะไรใช่ไหม?
ถ้าหากตอนที่เธออยู่ที่หน้าประตูไม่เจอซูโม่และเย่เชียนจิ่ว ทุกอย่างจะไม่เป็นแบบนี้ใช่ไหม?
“เพี๊ยะ!”
เธอหันไปมอง พบว่าหลิงหยวนกำลังตบหน้าตัวเองอย่างแรง
เขายกมือขึ้นมาตบลงไปอีกข้าง
ฉินโม่หานไปจับมือเขาเอาไว้ทันเวลาพอดี
“ตอนนี้สิ่งที่นายควรทำไม่ใช่การโทษตัวเอง”
“ตอนนี้ลั่วเยียนเป็นสภาพนี้ สิ่งที่นายควรทำ คือไปให้บริษัทมาจัดการ”
“ถ้าเปิดเผยเรื่องของเธอไปแล้วยังปกปิดต่อ เธอได้จัดเตรียมงานเอาไว้แล้วว่าจะแก้ปัญหาอย่างไร จะติดต่อคนที่บ้านเธอเมื่อไหร่ พวกนี้ต้องการความช่วยเหลือจากนายทั้งนั้น”
“ไม่ใช่ว่าชีวิตนี้เธอจะไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้อีก ในเมื่อหวังดีต่อเธอ ก็ไปจัดการเรื่องที่ควรทำเสีย”
“อย่าให้เธอฟื้นขึ้นมา พร้อมกับพบว่าทุกสิ่งของเธอได้ถูกทำลายไปจนหมดแล้ว”
หลิงหยวนจ้องหน้าของฉินโม่หาน
จากนั้น ชายหนุ่มก็พยักหน้า แล้วจากไปทันที
มองตามแผ่นหลังของหลิงหยวนที่จากไป ซูสือเยว่กัดริมฝีปากแน่น
เธอหันมา มองฉินโม่หานอย่างหมดหนทาง “ที่จริงคืนนี้คนที่ควรถูกทำร้ายคือฉันเอง…”
ฉินโม่หานถอนหายใจออกมา แล้วดึงเธอเข้ามากอด “นี่ไม่ใช่ความผิดของเธอ”
“เธอไม่รู้เสียหน่อยว่าพวกคนเลวนั้นจะลงมือทำร้ายตอนไหน”
“ถ้าหากคนที่ถูกทำร้ายในคืนนี้คือเธอ ลั่วเยียนก็คงโทษตัวเองเหมือนกัน”
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “พรุ่งกลับไปที่บ้านเก่ากับฉันหน่อย”
“ในเมื่อหนานเซิงต้องการรับผิดชอบ ฉันก็จะช่วยเขา”
ซูสือเยว่เม้มปาก “แต่ว่า… ฉินหนานเซิงชอบลั่วเยียนไหม? ”
“ลั่วเยียนชอบหนานเซิงก็พอแล้ว”
“ในเมื่อหนานเซิงเปิดปากว่าจะแต่งงานกับเธอเอง เขาจะชอบไม่ชอบ ก็คงไม่สำคัญแล้ว”
