บทที่16 – สามสุดยอดอัจฉริยะ
มกุฎราชกุมาร ยุ่นหลิงและพรรคพวกของพวกเขานำโดยองค์ชายที่สี่ไปที่ใจกลางสวนซึ่งมีโต๊ะทรงกลมสีทองที่มีการตกแต่งที่สวยงาม รอบๆโต๊ะมีเก้าอี้สามตัวซึ่งหนึ่งในนั้นไม่ใช่ใครอื่นอยู่แล้วนอกจาก ยู่ฉาน
“มกุฎราชกุมาร ยุ่นหลิง” ยู่ฉานยืนขึ้นเพื่อทักทายทั้งสอง
มกุฎราชกุมารไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่เลือกที่จะพยักหน้ารับทราบการทักทายของเขา ยู่ฉานไม่รู้สึกอะไร เขาคุ้นเคยกับพฤติกรรมของมกุฎราชกุมารมานาน พวกเขาไม่ได้เป็นเพื่อนกัน แต่ต่างรู้จักกันมานานแล้วรวมทั้งยุ่นหลิงด้วย
“เจ้ามาเร็วที่สุดเช่นเคยนะยู่ฉาน” ยุ่นหลิงกล่าว
“มันเป็นมารยาทน่ะ ยุ่นหลิง” ยู่ฉานตอบอย่างใจเย็น เขาหันไปทางยุ่นเซี่ยและหยื่อ ตงเหม่ยจากนั้นถามเขาว่า “แล้วพวกเขาเป็นใครน่ะ”
“ลูกสาวของข้าและ … ข้าคิดว่าเจ้าคงรู้อยู่แล้ว” ยุ่นนหลิงพูดอย่างคลุมเครือด้วยรอยยิ้มที่รู้ใจขณะที่เขาเหลือบมองหยื่อตงเหมยเป็นเวลาสั้นๆ
ยู่ฉานเลิกคิ้วขึ้น เขารู้แล้วว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆ คนนั้นเป็นลูกสาวของยุ่นหลิงเพราะเขาก็อยู่ที่นั่นด้วยตอนที่ยุ่นหยีบอกยุ่นหลิงครั้งแรกว่าเขามีลูกสาว เด็กสาวยังมีความคล้ายคลึงกับยุ่นหลิงโดยเฉพาะในเรื่องรูปร่างหน้าตาดังนั้นจึงไม่ยากที่จะแยกทั้งสองออกจากกัน อย่างไรก็ตามเกี่ยวกับ หยื่อตงเหม่ยเขาไม่รู้จักเธอมาก่อนดังนั้นเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ ยุ่นหลิงพูดและเห็นรอยยิ้มแปลกๆ ของเขา ยู่ฉานก็คิดทันทีว่า “นี่คือแม่ของลูกสาวของ ยุ่นหลิงใช่หรือไม่? ‘
หลังจากได้ข้อสรุปของตัวเองแล้วเขาได้เผชิญหน้ากับ ยุ่นเซี่ยและ หยื่อตงเหม่ย อีกครั้งและทักทายพวกเขา “สวัสดียินดีที่ได้รู้จักเจ้าสองคน ชื่อยู่ฉานแล้วเจ้าสองคนล่ะ?”
“ยุ่นเซี่ย” ยุ่นเซี่ยกล่าวอย่างเขินอายขณะที่เธอยืนอยู่ข้างๆพ่อของเธอ ยู่ฉาน ยิ้มเมื่อได้ยินคำตอบของเธอ ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ารัก
“ข้าชื่อ หยื่อตงเหม่ยยินดีที่ได้พบท่านเช่นกัน” หยื่อตงเหม่ยแนะนำตัวเองอย่างหนักแน่นขณะที่เธอตอบกลับคำทักทาย
ขณะที่ยู่ฉานกำลังทักทายลูกสาวและผู้ดูแลของเธอยุ่นหลิงก็หันไปหาองค์ชายลำดับที่สี่และถามว่า
“องค์ชายที่สี่ข้ารบกวนให้คนของท่านให้หาเก้าอี้ให้เราได้ไหม อย่างที่ท่านเห็นมีไม่เพียงพอสำหรับพวกเราทุกคน”
“ได้อยู่แล้ว” องค์ชายที่สี่พูดอย่างเย็นชา เขามองไปที่ชายคนหนึ่งของเขาและสั่ง “เจ้าได้ที่พี่ชายยุ่นหลิงพูดไหมรีบไปหาเก้าอี้ให้พวกเขาเร็ว”
หนึ่งในสี่ของผู้ช่วยองค์ชายที่สี่พยักหน้าและรีบไปทันที หลังจากนั้นไม่นานเขาก็กลับมาโดยนำเก้าอี้สี่ตัวมาวางซ้อนกันกับเขา
“ขอบคุณมากองค์ชายที่สี่” ยุ่นหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้มอย่างพอใจขณะที่องค์ชายที่สี่วางเก้าอี้ไว้รอบโต๊ะ
“ไม่เป็นไรมากหรอก” องค์ชายที่สี่พูดเสียงแข็ง หลังจากแลกเปลี่ยนคำพูดกับยู่ฉานยุ่นหลิงและมกุฎราชกุมารอีกสองสามคำแล้วองค์ชายที่สี่ก็จากไปพร้อมกับคนของเขา
ยุ่นหลิงหัวเราะเยาะเมื่อองค์ชายที่สี่จากไป เขาไม่รู้ว่าทำไมองค์ชายที่สี่ถึงมีเจตนาร้ายต่อเขา แต่เขาจะไม่ปล่อยมันไปเฉยๆ เขาไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์ใดๆ กับองค์ชายที่สี่ มาก่อนดังนั้นจึงไม่ควรมีความเกลียดชังระหว่างพวกเขาหรืออะไรทำนองนี้ อย่างไรก็ตามยุ่นหลิงสังเกตเห็นความอาฆาตพยาบาทที่องค์ชายที่สี่มีต่อเขาเมื่อเข้าใกล้เขา เหตุผลเดียวที่ยุ่นหลิงคิดได้ว่าทำไมองค์ชายที่สี่ถึงได้เพ่งเล็งเขาน่าจะเป็นเหตุผลทางการเมือง
‘นี่คือเหตุผลที่ข้าเกลียดการเมือง’ ยุ่นหลิงคิดพลางเดาะลิ้นของเขาไปด้วย
ยุ่นหลิงสบัดความคิดเหล่านั้นออกไปจากใจทำให้ยุ่นเซี่ยและหยื่อตงเหม่ยนั่งข้างเขาก่อนที่เขาจะนั่งลงทีหลัง ยู่ฉานก็กลับไปที่ที่นั่งของเขาหลังจากที่องค์ชายที่สี่จากไปในขณะที่มกุฎราชกุมารได้ทำตัวสบายๆ ในที่นั่งของเขามานานแล้วแม้ว่าองค์ชายที่สี่จะยังอยู่กับพวกเขาก่อนหน้านี้ก็ตาม
ยังมีเก้าอี้ว่างสองตัวสำหรับองค์รักษ์สองคนพวกเขาไม่ได้นั่ง แต่พวกเขายังคงยืนอยู่ด้านหลังมกุฎราชกุมารห่างออกไปไม่กี่เมตรพวกเขาดูน่ากลัวมาก
“เจ้าสองคนกำลังทำอะไรอยู่น่ะ? นั่งลงเถอะ” มกุฎราชกุมารมองไปที่ทั้งสองแล้วกล่าว
“เราไม่กล้าฝ่าบาท ท่านสูงส่งเกินไปที่พวกข้าจะอยู่ในระดับเดียวกับท่าน” องค์รักษ์ทั้งสองตอบพร้อมกัน
มกุฎราชกุมารขมวดคิ้ว “ไร้สาระน่ะเรื่องเล็กน้อย มานั่งลงเฉยๆได้แล้ว นี่คืองานเลี้ยงสำหรับผู้เข้าร่วมการคัดเลือกมังกรทอง คืนนี้ข้าไม่ได้มาที่นี่ในฐานะมกุฎราชกุมาร แต่เป็นคู่แข่ง เจ้าสองคนอาจจะเป็นองครักษ์ส่วนตัวของข้า แต่เจ้าทั้งคู่ก็เป็นเพื่อนร่วมทีมและเป็นคู่แข่งเช่นกันดังนั้นในคืนนี้จงปฏิบัติต่อข้าเหมือนที่พวกเจ้าทำกับผู้เข้าร่วมการคัดเลือกมังกรทองคนอื่นๆซะ ”
ทั้งสองลังเลเล็กน้อย แม้ว่ามกุฎราชกุมารจะพูดแบบนั้น แต่ก็ไม่มีทางที่พวกเขาจะปฏิบัติกับเขาแบบนั้น พวกเขากำลังจะปฏิเสธอีกครั้ง แต่เมื่อเห็นสีหน้าของมกุฎราชกุมารซึ่งบ่งบอกว่าพวกเขาจะต้องไม่ตอบปฏิเสธพวกเขาก็ทำได้เพียงฝืนใจ
ยู่ฉานมองไปที่องครักษ์ส่วนตัวทั้งสองอย่างสงสัย เขามองไม่เห็นใบหน้าของพวกเขาเนื่องจากทั้งคู่สวมชุดเกราะโลหะเต็มรูปแบบ แต่เขารู้สึกได้ว่าทั้งสองแข็งแกร่งมาก เป็นไปได้ว่าหากได้ต่อสู้กับพวกเขาด้วยก็คงจะเป็นการต่อสู้ที่ยากลำบากพอควร
“มกุฎราชกุมารพวกเขาจะเข้าร่วมการคัดเลือกมังกรทองด้วยหรือไม่” ยู่ฉานถามมกุฎราชกุมาร
มกุฎราชกุมารหันมาทางเขาและยิ้ม ส่วนหนึ่งเขารู้เหตุผลที่ ยู่ฉานถามคำถามนั้นกับเขา มกุฎราชกุมารไม่สามารถต่อว่าเขาได้ ถ้าเขาอยู่ในตำแหน่งของ ยู่ฉานเขาก็คงจะทำเช่นเดียวกันและถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น ด้วยคำพูดนั้นมกุฎราชกุมารจึงตอบเพียงว่า “พวกเขาก็จะลงด้วย”
“โอ้?” ยู่ฉานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะเคยได้ยินมกุฎราชกุมารพูดมาก่อน แต่หลังจากได้ยินอีกครั้งเขาก็อดไม่ได้ที่จะแปลกใจสักนิด
การที่พวกเขาจะเข้าร่วมการคัดเลือกมังกรทองหมายความว่าทั้งสองคนนี้มีอายุเพียงสามสิบปีหรืออายุน้อยกว่า ตอนที่ ยู่ฉานเห็นพวกเขาครั้งแรกเดิมทีเขาคิดว่าพวกเขามีอายุมากกว่าห้าสิบปีหรืออาจะมากกว่าเพราะความแข็งแกร่งที่เขานั้นรู้สึกได้ แต่ก็คาดไม่ถึงว่าจะมีอายุที่มากและน้อยกว่าสามสิบปี ซึ่งนี่ก็เป็นความแข็งแกร่งที่มากพอแล้ว แต่นั่นยิ่งแสดงให้เห็นว่าทั้งสองมีพรสวรรค์เทียบเท่ากับเขามกุฎราชกุมารและยุ่นหลิง มันค่อนข้างยากที่จะเชื่อ บางทีมันอาจมีอะไรมากกว่านี้
ยู่ฉานมองไปที่ ยุ่นหลิง เพื่อดูปฏิกิริยาของเขาต่อข้อเท็จจริงนี้ เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เห็นเขาแสดงท่าทีเมินเฉย แต่ก็ไม่แปลกใจจริงๆ แววตาของยุ่นหลิงนั้นพิเศษมากดังนั้นเขาอาจจะรู้อยู่แล้วจากการเพียงแค่การมองเพียงแว่บเดียว
หลังจากมองไปที่ ยุ่นหลิงแล้วเขาก็หันไปสนใจหญิงสาวที่อยู่ข้างๆเขา หยื่อตงเหม่ยเขารู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้ก็แข็งแกร่งเช่นกัน
