ณ ห้างสรรพสินค้ากลางเมืองเมืองสตัฟฟ์
หยางซิงโยวใช้เวลาราวหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดเธอก็เลือกแหวนแต่งงานได้เสียที
ระหว่างที่ชำระเงิน เธอพิงไหล่ฉินโม่หาน “โม่หาน พวกเราไปไหนกันต่อดี? ” ไปเลือกชุดแต่งงานกันไหม?”
ฉินโม่หานขมวดคิ้ว พลางเหลือบมองดูเวลาเล็กน้อย “ก็ได้”
สิ้นเสียงที่ทุ้มต่ำของเขา หยางซิงโยวจึงตั้งใจตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ดัง “ดีเลย เราไปลองชุดแต่งงานกันเถอะ”
จากมุมที่ไกลออกไป ซูสือเยว่ที่เพิ่งเลือกแหวนเสร็จก็ขมวดคิ้วและหันไปมองหลิงซือยู่
หลิงซือยู่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “สรุปแล้ว พวกเราก็ต้องไปเลือกชุดแต่งงานต่อใช่ไหม?”
ซูสือเยว่มองเขาพร้อมกับรอยยิ้ม “ดีใจด้วยที่นายชิงตอบคำถามเป็นแล้ว!”
แม้ประโยคที่เธอพูดออกมาจะดูติดตลก ทว่าหลิงซือยู่กลับยิ้มไม่ออก
เขาฝืนยิ้มเจื่อนๆอย่างขมขื่น
เมื่อเห็นท่าทีที่เขาต้องมาอยู่เป็นเพื่อนกับเธอ ราวกับการไปเซ่นไหว้ที่หลุมฝังศพอย่างไรอย่างนั้น ซูสือเยว่ก็เลิกคิ้วและเอนตัวไปกระซิบกระซาบข้างหูเขาอย่างแผ่วเบา :
“แบบนี้ก็แล้วกัน คืนนี้กลับไป นายเล่าเรื่องพวกแฟนสาวของนายให้ฉันฟังหน่อยสิ”
“ฉันจะช่วยนายพาสาวๆกลับมาสักหนึ่งถึงสองคน โอเคไหม?”
เมื่อได้ยินซูสือเยว่พูดขนาดนี้แล้ว พริบตาเดียวดวงตาของหลิงซือยู่ก็ลุกวาว!
เขามองไปที่ใบหน้าของซูสือเยว่อย่างตื่นเต้น “รักษาคำพูดด้วยนะ!?”
ซูสือเยว่ยกมุมมาก พลางขบขันด้วยท่าทีที่ตื่นเต้นของเขา “แน่นอน”
ขณะที่เธอพูด เธอก็หันหลังเดินออกไป “แต่ฉันสงสัยจริงๆ นายตกหลุมรักสาวๆหลายสิบคนในคราวเดียวกันได้ยังไง?”
“อีกทั้งยังดูเหมือนว่านายจะเอาใจใส่ผู้หญิงทุกคน?”
หลิงซือยู่ค่อยๆเผยรอยยิ้ม
“เธอไม่รู้ล่ะสิ? ” แฟนสาวหลายสิบคนที่ฉันคบด้วยนั้น เป็นรักแบบออนไลน์”
“พวกหล่อนมีลักษณะนิสัยที่ไม่ซ้ำกัน ซึ่งต่างเป็นนิสัยที่ฉันชอบ”
“แฟนสาวบางคนทั้งอ่อนโยนและใจดี อีกทั้งยังพร้อมที่จะบรรเทาอาการบอบช้ำของฉันที่ถูกรังแกจากพี่หรานในทุกๆวัน”
“แฟนสาวบางคนก็มีนิสัยใจร้อน ในตอนที่ฉันพบเจอกับเรื่องราวอยุติธรรมหรือไม่ดี หล่อนก็จะด่าทอแทนฉัน และช่วยฉันกำจัดความกลัดกลุ้มใจ”
“อีกทั้งในตอนที่ฉับพบเจอกับปัญหา แฟนสาวบางคนก็ช่วยฉันวางแผน ”
“พวกหล่อน บ้างก็ร้องเพลงเป็น บ้างก็วาดรูปเป็น บ้างก็เขียนกลอนเป็น……”
หลิงซือยู่ยิ่งพูด ในใจของเขาก็ยิ่งตื่นเต้น “พวกหล่อนบอกว่า พวกหล่อนเป็นแฟนกับฉันในโลกออนไลน์เท่านั้น จะไม่มีการสร้างความสัมพันธ์ในโลกแห่งความจริง”
“จริงๆแล้ว ฉันรู้ดีว่า ในโลกแห่งความจริง เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะคบแฟนสาวได้เยอะขนาดนี้”
“จะให้ผู้หญิงหนึ่งคนมีลักษณะนิสัยเด่นๆสิบกว่าอย่าง แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้……”
“ฉันจึงรักษาความสัมพันธ์แบบรักออนไลน์กับพวกหล่อนมาโดยตลอด”
“เพื่อรับการปลอบประโลมจากหัวใจ”
ซูสือเยว่ฟังด้วยความฉงน
“ดังนั้น……”
“ก็เท่ากับว่าแฟนสาวออนไลน์สิบกว่าคนนี้ นายมีพวกหล่อนไว้เพื่อระบายความกลัดกลุ้มใจในโลกออนไลน์ใช่ไหม?”
“ไม่ได้เกี่ยวข้องกับแฟนสาวในชีวิตจริง?”
“ไม่”
หลิงซือยู่ตอบอย่างตรงไปตรงมา :
“ในความเป็นจริง ถ้าฉันมีผู้หญิงอย่างพี่หรานอยู่ข้างกายแบบนี้ ยังไงฉันหาแฟนไม่ได้แน่ๆ”
ซูสือเยว่: “……”
“ทำไมล่ะ?”
“นี่เป็นความผิดของพ่อนาย……ไม่สิ พ่อของหยางซิงโยวต่างหาก”
หลิงซือยู่และซูสือเยว่เดินออกจากห้างสรรพสินค้า เขาเปิดประตูรถให้ซูสือเยว่อย่างเป็นธรรมชาติ “เพราะพี่หรานโตกว่าฉัน คุณอาเจี่ยนจึงให้ฉันดูแลพี่หรานตั้งแต่ฉันยังเด็ก”
“ตอนที่ฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะ คุณอาเจี่ยนกำชับฉันไว้ว่า ถ้าพี่หรานไม่ได้แต่งงาน ฉันก็ไม่สามารถแต่งงานและทิ้งหล่อนไว้คนเดียวได้ ”
พูดจบ เขาก็ถอนหายใจ “เธอคิดว่าผู้หญิงแบบพี่หราน จะหาแฟนได้หรอ?”
“หล่อนยังหาแฟนไม่ได้ แล้วฉันจะหาแฟนได้ยังไง?”
ซูสือเยว่ : “……”
ผ่านไปสักพัก เธอไม่รู้ว่าควรจะบอกให้หลิงซือยู่รักษาสัญญานั้น หรือบอกหลิงซือยู่ว่าเขานั้นฉลาดน้อย……
อันที่จริง คำพูดเหล่านี้น่าจะเป็นข้ออ้างของเจี่ยนหมิงจง ที่ต้องการให้เขาดูแลหลิงหรานเป็นอย่างดีล่ะมั้ง?
ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้เชื่อและปฏิบัติตามคำสั่งทุกอย่าง อีกทั้งไม่ยอมหาแฟน เพราะคำพูดพวกนี้……
ช่างแปลกประหลาดเสียจริง……
เธอนั่งที่นั่งข้างคนขับพร้อมกับความสงสัย
หลิงซือยู่นั่งตรงที่นั่งคนขับ และไม่ได้พูดคุยเรื่องหลิงหรานกับหลีเยว่อีก แต่เขาเล่าเรื่องแฟนสาวออนไลน์สิบกว่าคนของเขาให้เธอฟังแทน
เมื่อซูสือเยว่ได้ฟังเขาเล่าเรื่องราวของพวกหล่อน เธอก็อดหัวเราะไม่ได้
จากมุมที่ไกลๆ ฉินโม่หานกับหยางซิงโยวที่เพิ่งเดินออกมาจากห้างสรรพสินค้า ก็หันไปเห็นรถของหลิงซือยู่
ในรถหลิงซือยู่นั่งตรงที่นั่งคนขับ ส่วนซูสือเยว่นั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ
ไม่รู้ว่าทั้งสองกำลังพูดคุยเรื่องอะไรอยู่ ทว่าท่าทางดูอารมณ์ดีไม่น้อย
บางครั้ง เสียงหัวเราะอันร่าเริงของซูสือเยว่ก็ยังแว่วออกมา
“ชิ”
หยางซิงโยวพึมพำด้วยเสียงต่ำอย่างเย็นชา พลางเหลือบไปมองซูสือเยว่แวบหนึ่ง จากนั้นก็ถอนหายใจอย่างรู้สึกเสียดาย “โม่หาน ฉันนึกว่า ซูสือเยว่จะอาลัยอาวรณ์คุณบ้าง”
“ฉันนึกว่าหล่อนคบกับหลิงซือยู่ ก็เพื่อจงใจทำให้คุณโกรธ”
“แต่ว่า……”
เธอเหลือบมองซูสีเยว่ที่กำลังยิ้มร่ากับหลิงซือยู่อยู่ในรถ จากมุมที่ไกลๆอีกครั้ง
“ดูท่าแล้ว หล่อนเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นแล้วจริงๆ”
“ทั้งๆที่เมื่อวานหล่อนเพิ่งคบกับหลิงซือยู่ วันนี้ก็เริ่มสั่งแหวนกับชุดแต่งงานซะแล้ว……”
“หล่อนนี่เปลี่ยนใจง่ายจริงๆ”
ฉินโม่หานขมวดคิ้ว แววตานิ่งเงียบของเขาจ้องมองซูสือเยว่จากที่ไกลๆ
เขาไม่ได้หยิบเอาคำพูดของหยางซิงโยวมาใส่ใจ
ทว่า……
เขามองดูเธอที่อยู่ไกลออกไป
ท่าทีที่หัวเราะเสียงดังจนตัวโยนของเธอ ไม่เหมือนแสร้งทำเลย
แต่ดูเหมือน……
เธอมีความสุขจริงๆ เมื่อได้ใช้ช่วงเวลาอยู่กับหลิงซือยู่
อย่างน้อยในช่วงระยะเวลานี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ นอกจากเขาก็ไม่มีใครมอบให้เธอได้
ฉินโม่หานนึกว่ามีเพียงเขาเท่านั้น ที่ทำให้ซูสือเยว่ยิ้มได้อย่างมีความสุข
แต่นึกไม่ถึงว่า……
หลิงซือยู่ก็ทำให้เธอยิ้มได้เช่นนั้น
เมื่อเห็นรอยยิ้มของซูสือเยว่ ในใจของฉินโม่หานก็รู้สึกเคว้งคว้าง
ตั้งแต่เด็กจนโต ขอแค่เขาตัดสินใจ แม้ผลลัพธ์นั้นยากที่จะยอมรับ เขาก็ไม่เคยเสียใจกับมัน
ทว่าตอนนี้……
เมื่อเห็นผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดมีความสุขต่อหน้าชายคนอื่น
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเริ่มสงสัยในการตัดสินใจของตัวเองว่า สิ่งที่ทำลงไปนั้นถูกต้องหรือไม่……
ในตอนนี้เอง โทรศัพท์ของฉินโม่หานก็ดังขึ้น
คนที่โทรมาคือ ซิงเฉิน
เขาเลิกคิ้ว พลางร้องทักหยางซิงโยวก่อนจะเดินไปในมุมๆหนึ่งเพื่อรับสาย
“แด๊ดดี้”
ปลายสายคือเด็กน้อยที่กำลังยิ้มกริ่ม “ค่ำนี้ พี่ชายผมและซิงกวงอยากเชิญแด๊ดดี้และคุณหยางซิงโยวมาทานมื้อค่ำด้วยกันหน่อย!”
ฉินโม่หานขมวดคิ้วพร้อมกับความรู้สึกที่เหลือเชื่อ “ทำไมจู่ๆพวกหนูถึงอยากทานข้าวกับหล่อนล่ะ?”
หากจำไม่ผิด ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉินโม่หานพูดเรื่องแผนการของตัวเองให้เด็กทั้งสามฟัง ทั้งสามคนต่างก็ไม่อยากพบเจอหยางซิงโยว อีกทั้งยังให้บอกให้หยางซิงโยวอยู่ห่างจากพวกเขาให้มากที่สุด
ทำไมระยะเวลาเพียงสองวัน พวกเด็กๆถึงเป็นฝ่ายเชิญหล่อนมา?”
“แน่นอนว่าอยากทำความเข้าใจกับหล่อนสักหน่อย”
น้ำเสียงของซิงเฉินแทรกด้วยรอยยิ้ม “พี่ชายกลัวว่าหล่อนจะวางแผนทำร้ายแด๊ดดี้ ตอนที่แด๊ดดี้นัดพบกับผู้หญิงที่น่ากลัวอย่างหล่อน”
“ผมเลยติดโปรแกรมดักฟังลงในโทรศัพท์”
“เมื่อกี้ที่หล่อนบอกว่า อยากส่งพวกผมออกไป พวกผมได้ยินหมดแล้ว! ”
“คืนนี้ พวกผมเลยอยากจะต้อนรับหล่อนดีๆ!”
ฉินโม่หาน：“……”
เขาจำได้ว่า โปรแกรมดักฟังที่ซิงหยุนเป็นคนติดตั้งไว้ในโทรศัพท์เขานั้น เขาได้ถอนการติดตั้งไปตั้งนานแล้ว……
ซิงเฉินยิ้มร่า เพราะเขาพอจะคาดเดาได้ถึงความสงสัยของฉินโม่หาน “ผมติดตั้งโปรแกรมดักฟังไว้ที่โทรศัพท์ของผู้หญิงแซ่หยางคนนั้นต่างหากล่ะ”
“สรุปแล้ว แด๊ดดี้บอกหล่อนหน่อยว่า พวกผมอยากเชิญหล่อนมาทานข้าวด้วยกันอย่างจริงใจ แค่นี้ก็ได้แล้วครับ!”
ฉินโม่หานยิ้มมุมปาก “ถ้าแด๊ดดี้ไม่เต็มใจที่จะบอกหล่อนล่ะ?”
