ฉินหนานเซิงขมวดคิ้ว แล้วก็มองฉินโม่หานด้วยสายตาที่เย็นชา “อาจจะบอกก็ได้ว่า อาแค่ทำเพราะว่าอยากจะได้มองซูสือเยว่เยอะๆ ผมไม่ถือสาหรอก”
“แต่ทำไมต้องพูดว่าเพราะว่าร่างกายผมไม่ค่อยสะดวกด้วย? ”
ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉินหลิงยี่กลับมาที่เมืองหรง แล้วก็แย่งเย่เชียนจิ่วไปนั้น เขาทำฉินหนานเซิงขาหักไปข้างนึง
ตอนนี้เขา ทำได้แค่นั่งอยู่บนรถเข็นแล้วพักผ่อนเท่านั้น
การที่ถูกอาแท้ๆของตัวเองทำให้ต้องเป็นแบบนี้ คือข้อห้ามที่ฉินหนานเซิงไม่อยากจะพูดถึงมากที่สุดในช่วงเวลานี้
แต่ว่าฉินโม่หานกลับใช้เหตุผลว่าขาของเขาไม่ค่อยที่จะสะดวก ก็เลยจะไปส่งลั่วเยียนไปที่สถานฝึกศิลปะป้องกันตัวหรง ด้วยตัวเอง
เขาไม่รู้จริงๆ ว่าฉินโม่หานจงใจหรือเปล่า
เพราะเห็นว่าฉินหนานเซิงไม่แฮปปี้ ฉินโม่หานก็หัวเราะเบาๆ แล้วก็เอามือตบไหล่เขาเบาๆ “วางใจได้ ถ้าหาตัวฉินหลิงยี่เจอเมื่อไหร่ อาเล็กจะแก้แค้นให้แกเอง”
ฉินหนานเซิงกลอกตาใส่เขาอย่างเย็นชา “ช่างมันเถอะ”
“ตอนนี้ความคิดของอาทั้งหมด ก็อยู่แต่ว่าจะทำยังไงให้ได้คืนดีกับซูสือเยว่ มีเวลาไปตามหาฉินหลิงยี่ด้วยหรอ”
ฉินโม่หานขมวดคิ้ว แต่ว่าก็รู้ว่าหลังจากที่ฉินหนานเซิงขาหักแล้วอารมณ์ไม่ค่อยดี ก็เลยหุบปาก ไม่เป็นโต้เถียงอะไรกับเขาต่อ
“ฉันยังมีธุระ ไปก่อนนะ”
มองดูทิศทางที่เขาเดินออกไป ลั่วเยียนก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
หญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากัน “อาเล็กต้องช่วยตามหาฉินหลิงยี่อย่างแน่นอน”
“ขอแค่ฉินหลิงยี่ยังอยู่ในเมืองหรง พวกเราต้องหาเขาเจออย่างแน่นอน”
เขาพูดจบ เธอก็ลงจากเตียง เราก็เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของฉินหนานเซิงเงียบๆ พร้อมกับยื่นมือไปกุมมือของเขาไว้
“นายก็อย่าอ่อนไหวไปหน่อยเลย สำหรับอาเล็กแล้ว ซูสือเยว่กับนายก็สำคัญเท่ากันนั่นแหละ”
“ฉินหลิงยี่ซ่อนตัวดีขนาดนั้น ตอนที่อาเล็กยังไม่กลับมา พวกเราก็ตามหาตั้งนานไม่ใช่หรอ? ”
“อาเล็กเองก็ไม่ใช่เทพ ก็ไม่มีทางที่จะตามหาเขาได้ภายในพริบตาเดียวหรอกใช่ไหม? ”
เสียงของลั่วเยียนงั้นอ่อนโยน
ในที่สุดสายตาที่เย็นชาของฉินหนานเซิงก็ค่อยๆ คลายตัวลงเล็กน้อย
เขาถอนหายใจแล้วก็หลับตา “ฉันอ่อนไหวและเปราะบางเกินไป”
ตั้งแต่วันที่เขาขาหัก เขาก็เอาแต่ฝัน ฝันว่าตัวเองไม่มีทายืนขึ้นมาได้อีกครั้ง
แล้วก็ฝันเห็นว่าฉินหลิงยี่กลับเย่เชียนจิ่วยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้วหัวเราะเขาที่เป็นคนพิการ
แถมยัง……ฝันเห็นลู่จื่อเหยา
ลู่จื่อเหยาร้องไห้พร้อมกับมองเขาที่นั่งอยู่บนรถเข็น บอกว่าเขาไม่ใช่หนุ่มที่หล่อเหลาที่ยิ่งใหญ่ที่อยู่ในใจเธออีกต่อไปแล้ว
เธอบอกว่า……เธอไม่ชอบเขาแล้ว
ฉินหนานเซิงสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกบ่อยมาก หลังจากตื่นขึ้นมาแล้วก็นอนไม่หลับอีก
“หนานเซิง？”
ก็เห็นว่าเขาเงียบไปอยู่นาน ลั่วเยียนก็ขมวดคิ้วพร้อมกับเรียกเขาเบาๆ
ฉินหนานเซิงก็ได้สติกลับมา
ชายหนุ่มยิ้มอย่างเขิน พร้อมกับกุมมือของลั่วเยียน “ฉันเข้าใจแล้ว”
“ให้ฉันอยู่เงียบๆ เถอะ”
มือของลั่วเยียนถูกแกะออก แล้วก็ปล่อยค้างไว้กลางอากาศ
เธอเก็บมือกลับมาอย่างก็เขิน เอาไว้ด้านหลัง แล้วก็พยายามฝืนยิ้มที่เซียวให้กับฉินหนานเซิง
“อืม ถ้าอย่างนั้น……นายอยู่เงียบๆ ไปก่อนเถอะ”
พอพูดจบ หญิงสาวก็หันหน้าไป แล้วก็เดินไปยังประตูของผู้ป่วย
เพิ่งจะเดินออกไปได้สองก้าว ทันใดนั้นเธอก็หยุดเดิน
เธอเม้มปาก แล้วก็หันไปมองหน้าฉินหนานเซิงกระอักกระอ่วน “คือว่า……”
“ที่นี่……มันคือห้องของฉัน”
ฉินหนานเซิงชะงักไปในทันที ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่า ตอนที่ฉินโม่หานมาหาคนนั้น เขาเป็นคนพาฉินโม่หานมาหาลั่วเยียน
ที่นี่ คือห้องผู้ป่วยของเธอ
ชายหนุ่มยิ้มอย่างก็เขิน แล้วก็เข็นเก้าอี้ออกไป
แล้วประตูห้องผู้ป่วยก็ปิดลงเบาๆ
ลั่วเยียนนอนลงบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง
เธอต้องมองเพดาน ดวงตาว่างเปล่า
เธอน่าจะฟื้นขึ้นมาได้อาทิตย์กว่าแล้ว
ตอนแรกที่รู้ว่าฉินหนานเซิงแต่งงานกับเธอนั้น เธอก็ทั้งช็อกและดีใจ แต่พอเริ่มสงบลง ตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกไร้เรี่ยวแรง……
เธอเองก็รู้ดีว่า ตลอดชีวิตนี้ เธอไม่มีวันแทนที่ของลู่จื่อเหยาในหัวใจของฉินหนานเซิงได้หรอก
แต่ว่า……
หญิงสาวหลับตาลง
ทั้งๆ ที่มันคือเธอ
ทั้งๆ ที่คนที่เขียนจดหมายให้ฉินหนานเซิงในตอนนั้น มันคือเธอ
ทั้งๆ ที่ลู่จื่อเหยาเลียนแบบลายมือและน้ำเสียงของเธอ
แต่ว่าในสายตาของฉินหนานเซิงนั้น ที่เธอทำทั้งหมดนี้เพื่อที่ต้องการจะครอบครองเขา และเลียนแบบลู่จื่อเหยาทุกอย่าง
แต่ว่า เธอก็ยังรู้สึกโชคดี
โชคดีที่ต่อให้มันเป็นแบบนี้ ฉินหนานเซิงก็ยังคิดว่านิสัยเธอไม่ได้แย่ ยินยอมที่จะทำตามคำสั่งเสียของลู่จื่อเหยา ดูแลเธอ แล้วก็เป็นเพื่อนเธอไปตลอดชีวิต
……แม้แต่ ตอนนี้ พวกเขาได้กลายมาเป็นสามีภรรยากัน เขายังคงเคารพและรักเธอ
ถ้าคิดได้แบบนี้แล้ว ลั่วเยียนก็หลับตาลงอย่างหมดแรง
เธอควรจะไปหาซูสือเยว่จริงๆ
เพื่อนเธอน้อยมาก
ตอนนั้นหลังจากที่โดนลู่จื่อเหยาทำร้ายจนกลายเป็นแบบนั้น เธอก็ไม่กล้ามีเพื่อนไปมั่วซั่วอีกเลย
ก่อนหน้าที่เธอจะรู้จักซูสือเยว่ เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ ก็มีแค่ฉินหนานเซิงคนเดียวเท่านั้น
ซูสือเยว่นับเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอนอกจากฉินหนานเซิง
ยังดี ที่พรุ่งนี้จะได้เจอเธอแล้ว……
……
คืนนี้ ลั่วเยียนหลับสนิทมาก
ซูสือเยว่เอ็งก็หลับปุ๋ยเหมือนกัน
เช้าตรู่ของวันต่อมา ซูสือเยว่ ตื่นขึ้นมาแต่เช้า
เธออาบน้ำ แต่งหน้า
เวลาหกโมงเช้า เธอกระแทกประตู แล้วก็ปลุกเพราะทั้งสองคนที่อยู่ชั้นล่างให้ตื่น
“ไปทำความสะอาดเร็ว! วันนี้เพื่อนรักของหนูจะมาฝึกที่ยิมนะ！”
เจี่ยนเฉิงยังคงสะลึมสะลือ “ตอนที่ฉินโม่หานมายังไม่เป็นทางการขณะนี้เลย ลั่วเยียนคนนี้ สำคัญขนาดนั้นเลยหรอ? ”
เจี่ยนหมิงจงเปิดประตูอย่างงัวเงีย “ใช่ ก็แค่เพื่อนเพศเดียวกันเท่านั้นเอง ไม่ใช่จะคบกันซะหน่อย ทำไมต้องเอาจริงเอาจังขนาดนั้น? ”
ซูสือเยว่ยิ้มตาหยิบของกับพ่อทั้งสองคน “ก็ต้องเอาจริงเอาจังสิ”
“ที่ลั่วเยียนต้องการเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าหนู ตอนนี้เธอฟื้นขึ้นมาแล้ว พวกเขาจะได้เจอกันครั้งแรกหลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมา ก็ต้องมีพิธีการหน่อยสิ！”
เจี่ยนหมิงจงรับไม้กวาดที่ซูสือเยว่ส่งมาให้เพื่อเอาไปกวาดลาน พร้อมกับทำปากมุ่ยอย่างไม่มีทางเลือก “แต่ว่า……เขาก็จำลูกไม่ได้ซะหน่อย”
เจี่ยนเฉิงก็พยักหน้าตาม “ใช่ ตอนนี้ลูกขี้เหร่ขนาดนี้ พวกเราอย่างแทบไม่กล้ารู้จักเลย แล้วเธอจะจำได้ยังไง? ”
“ถ้าเกิดว่าเขาจำลูกไม่ได้ แถมลูกยังกระตือรือร้นขนาดนี้ เขาจะคิดว่าลูกเป็นบ้าหรือเปล่า? ”
ซูสือเยว่：“……”
พ่อทั้งสองคนของเธอ สามารถทำให้เธอโกรธด้วยวิธีที่ต่างไปจากเดิมได้เสมอเลย
หญิงสาวกลอกตา “หนูไม่สนใจหรอก ไม่ว่ายังไงพ่อทั้งสองคนก็ต้องทำความสะอาดยิมนี้ให้สะอาดก่อนที่เธอจะมา”
เจี่ยนเฉิงทำปากมุ่ยยังไม่มีทางเลี่ยง “แล้วลูกทำอะไรล่ะ? ”
“แน่นอนว่าหนูก็ต้อง……”
ซูสือเยว่ยิ้มตาหยี “นั่งอยู่ที่นี่ในขณะที่พ่อทำความสะอาด พร้อมกับเตรียมใจให้พร้อม”
เจี่ยนเฉิง：“……”
เจี่ยนหมิงจง：“……”
“ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะว่ากลัวจะเปิดเผยตำแหน่งที่อยู่ของลูก พ่อละอยากจะโทรเรียกหลิงซือยู่กับหลิงหรานมาทำแทนจริงๆ เลย”
ซูสือเยว่กลอกตาใส่เขา “หลิงหรานไปเที่ยวรอบโลกเป็นเพื่อนหลิงซือยู่เพื่อตามหาแฟนในอินเทอร์เน็ตของเขาแล้ว พ่อเนี่ย อยากก่อปัญหาเพิ่มสิ！”
เจี่ยนหมิงจงถอนหายใจออกมา แล้วก็เดินไปกวาดลานบ้านอย่างยอมรับในโชคชะตา
หลิงหรานไปตามหาแฟนในอินเทอร์เน็ตเป็นเพื่อนหลิงซือยู่ที่ไหนกัน?
แฟนในอินเทอร์เน็ตพวกนั้นของหลิงซือยู่ คนอื่นไม่รู้ว่าเป็นใคร แล้วเขาจะไม่รู้หรอ?
ไอ้เจ้าหลิงหรานคนนั้น เห็นได้ชัดว่าไปฮันนีมูนกับหลิงซือยู่！
