“แด๊ดดี้ครับ”
หลังจากที่ฉินโม่หานคลุมร่างของฉินหลิงยี่ด้วยเสื้อแจ็คเก็ต เสียงของซิงหยุนก็ดังมาจากระยะไกล
“ผมตามหาซิงเฉินกับคุณป้าเย่ไม่เจอครับ”
ฉินโม่หานขมวดคิ้วแล้วลุกขึ้นยืนทันที “หาไม่เจอเหรอลูก?”
“ใช่ครับ”
ซิงหยุนพยักหน้า และมองข้ามช่องว่างในแขนของฉินโม่หานไป จึงเห็นคุณลุงรองที่ถูกคลุมด้วยเสื้อคลุมอยู่บนพื้น เลือดของเขาไหลออกมาเต็มพื้น
หัวใจของเด็กน้อยโศกเศร้าขึ้นมากะทันหัน
แม้ว่าเขาจะไม่เห็นสภาพศพ แต่เขาสามารถคาดเดาบางอย่างออก รวมกับเสียงที่ดังที่เขาได้ยินด้วย
เด็กน้อยจึงสูดหายใจเข้าลึก“ดูเหมือนมีคนอีกกลุ่มหนึ่งอยู่ในป่า นอกจากคุณลุงรองกับพวกเราสินะครับ”
“หรือว่าพวกเขาจะจับคุณป้าเย่กับซิงเฉินไปครับ”
แม้ว่าคุณป้าเย่จะมีความผิดปกติทางจิตใจเล็กน้อย แต่คุณป้าเย่ก็ยังชอบพวกเขามาก หลังจากที่คุณลุงรองพาพวกเขามาที่นี่
เธอรู้สึกดีใจมาก แล้วบอกว่าในที่สุดเธอก็สามารถพบกับคนอื่นๆที่นอกเหนือจากคุณลุงรองแล้ว
จากนั้นเธอก็พาซิงเฉินไปยังสวนเล็กๆ อย่างดีอกดีใจ ซึ่งเธอมักจะไปเก็บผลไม้ให้พวกเขากินตลอด
หลังจากนั้น เย่เชียนจิ่วก็บอกว่าเธอหิว อยากกินข้าว และขอให้ซิงเฉินไปกับเธอ ซิงเฉินจึงต้องตามเธอไป
ตามความเข้าใจของพวกเขาเกี่ยวกับเย่เชียนจิ่ว เธอจะไม่ออกจากสถานที่อันตรายเช่นป่าโดยไม่บอกกล่าวก่อนแน่ๆ
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซิงหยุนก็สูดหายใจเข้าลึก และในที่สุดก็ได้ยินร่องรอยของความตื่นกลัวในน้ำเสียงที่สุขุมเหมือนผู้ใหญ่อยู่เสมอของเขาสักที“แด๊ดดี้ครับ ผมควรทำยังไงดี”
ฉินโม่หานหรี่ตาลงเล็กน้อย
การหายตัวไปของเย่เชียนจิ่วกับซิงเฉิน รวมถึงการถูกลอบยิงของฉินหลิงยี่ ทุกเรื่องแสดงให้เห็นว่านอกจากพวกเขาแล้ว ยังมีคนอื่น อยู่ในป่าแห่งนี้ด้วย
พอคิดถึงตรงนี้ เขาก็เลิกคิ้วขึ้น รีบกดสวิตช์เพื่อพูดคุยกับไป๋หลัวผ่านหูฟัง
“ไป๋ลั่ว ทางฝ่ายนายเป็นยังไงบ้าง”
“นอกจากฉินหลิงยี่กับเย่เชียนจิ่วแล้ว ยังมีคนอื่นอยู่ในป่าแห่งนี้”
“ระวังตัวกันด้วย”
รออยู่นานไป๋ลั่วก็ไม่นอบกลับมาสักที
ในขณะที่ฉินโม่หานกำลังจะส่งข้อความถึงไป๋ลั่วอีกครั้ง ไป๋ลั่วก็โทรมาซะก่อน
“คะ…คุณชายครับ”
เสียงของเขาดูสั่นเทาเล็กน้อย
“เรา… พบกับเย่เชียนจิ่วแล้วครับ”
ฉินโม่หานตกใจ “เจอที่ไหน?”
“ไม่ไกลจากทางเข้าป่าครับ”
เสียงของไป๋ลั่วสั่นมาก เขามองไปที่ร่างหญิงสาวที่อยู่ไม่ไกลซึ่งเหลือเพียงร่างกายครึ่งท่อน
“เธอ…ตายแล้วครับ”
ฉินโม่หานขมวดคิ้ว “ตายแล้วอย่างนั้นเหรอ?”
“ใช่ครับ”
เสียงของไป๋ลั่วยังสั่นเทา “ดูเหมือนว่าจะถูกสัตว์ร้ายกัดครับ ร่างกายของเธอ… เหลือเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น”
“บนพื้นมีแต่เลือดเต็มไปหมด”
ฉินโม่หานขมวดคิ้ว “ทีมเฮลิคอปเตอร์ที่เตรียมไว้ล่ะ?”
“ยัง…ยังไม่ออกคำสั่งกับพวกเขาเลยครับ ผมกำลังรอคำสั่งจากเจ้านายอยู่”
ฉินโม่หานสูดหายใจเข้าลึก “ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าทันทีที่ฉันเข้าไปในป่าให้เริ่มงานได้เลย?”
ไป๋ลั่วตัวสั่น “ผม…ผมจะสั่งเริ่มงานเดี๋ยวนี้เลยครับ…”
“เมื่อตะกี้ผมมัวแตคุ้มครองคุณผู้หญิง… จนลืมเรื่องนี้ไปเลย…”
หลังจากนั้น เขาก็กดวางสาย แล้วเริ่มติดต่อทีมเฮลิคอปเตอร์ทันที
หลังจากที่เขาวางสาย เสียงที่เย็นชาและเรียบนิ่งของฉินโม่หานก็ดังออกมาจากหูฟัง
“ซูสือเยว่ล่ะ”
ไป๋ลั่วเหลือบมองทางซูสือเยว่ ที่กำลังยกมือค้ำต้นไม้ยืนอ้วกอยู่ไม่ไกล
“สภาพศพของเย่เชียนจิ่วน่าสยดสยองมากครับ คุณผู้หญิงเห็นแล้วรู้สึกพะอืดพะอม…กำลังอ้วกอยู่ครับ”
ฉินโม่หานหลับตาลงแล้วพูดว่า “ที่เกิดเหตุ…มีร่องรอยของซิงเฉินไหม”
ดวงตาของไป๋ลั่วเบิกกว้าง
เขาลดเสียงลง “คุณชายซิงเฉินไม่ได้อยู่กับเจ้านายเหรอครับ?”
“เขาออกไปกับเย่เชียนจิ่ว”
หลังจากพูดจบ ฉินโม่หานก็หรี่ตาลง “ดูแลซูสือเยว่ให้ดี เราจะไปหาเดี๋ยวนี้”
หลังจากสิ้นเสียง สมองของไป๋ลั่วก็มีเสียงก้องกังวาน
คุณชายน้อยซิงเฉิน…
ตอนนี้บนพื้นที่ไม่ไกลจากพวกเขา มีเพียงร่างของเย่เชียนจิ่วที่ถูกฉีกออกเป็นสองส่วน และไม่มีร่องรอยของซิงเฉินเลย!
ไม่สิ…มีอยู่นี่นา…
ไป๋ลั่วมองดูรองเท้าเด็กราคาแพงข้างศพของเย่เชียนจิ่ว เขายืนนิ่งไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เหมือนกับถูกฟ้าผ่า
คุณชายน้อยซิงเฉินคงจะไม่…
เขาไม่กล้าคิดต่อเลย
ชายหนุ่มรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของซูสือเยว่ แล้วยื่นขวดน้ำให้เธอ “คุณผู้หญิงครับ ดื่มน้ำก่อนครับ”
ซูสือเยว่พยักหน้า แล้วรับขวดน้ำ แล้วเปิดออกดื่ม ในขณะที่ดื่มเธอก็มองย้อนกลับไปที่ไป๋ลั่ว
“ฉินโม่หานและพวกเด็กๆอยู่ที่ไหน”
พอเธอไม่เข้าไปในป่า เธอพึ่งความโกรธที่เธอมีต่อฉินโม่หานเดินเข้ามา โดยไม่สนใจอะไรเลย
พอเข้ามาก็พบว่าป่าแห่งนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน สมควรแล้วที่ไม่มีใครเข้าหรือออกมานานหลายสิบปี
ทุกที่มีต้นไม้ที่ดูเหมือนกันเรียงรายกันไปหมดทุกแห่ง แล้วยังมีเสียงหอนของสัตว์ดุร้ายผสมกับเสียงนกร้องดังมาเข้ามาในหูตลอด
พอเข้ามาแล้วเธอถึงได้รู้สึกเสียใจเล็กน้อย
หลังจากที่ได้เห็นสภาพศพของเย่เชียนจิ่วแล้ว เธอก็ไม่สามารถทนได้อีก
ทำไมฉินหลิงยี่ต้องเลือกที่นี่ด้วย?
ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คนสามารถอยู่อาศัยได้เลย!
ไม่น่าแปลกใจที่คนของฉินโม่หานหาตำแหน่งที่แน่นอนออกมาไม่ได้
ในที่แบบนี้ แม้จะหาจากบนท้องฟ้าก็คงยาก
“ผมส่งตำแหน่งให้สามีของคุณแล้ว พวกเขาน่าจะมาถึงในไม่ช้านี้ครับ”
ไป๋ลั่วเม้มริมฝีปากแน่น แล้วปลอบเธอด้วยเสียงต่ำ “ไม่ต้องกลัวนะครับ คุณชายน้อยซิงเฉินจะต้องไม่เป็นไรครับ”
คิ้วของซูสือเยว่ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที “ทำไมคุณถึงต้องบอกฉันว่าซิงเฉินจะต้องไม่เป็นไรด้วย”
“พวกซินหยุนอยู่ที่ไหน”
“ฉินหลิงยี่จับทั้งสองคนมา ซิงหยุนกับซิงเฉินไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?”
ทำไมไป๋ลั่วถึงพูดถึงซิงเฉินแค่คนเดียว?
ไป๋ลั่วตกตะลึงกับคำถามของหญิงสาว เขาไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี
ไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งมาจากทางข้างหลังเขา
ซูสือเยว่รีบหันกลับอย่างป้องกันตัว
ข้างหลังเธอคือฉินโม่หานกับซิงหยุน
ชายหนุ่มอุ้มร่างย่อของตัวเองไว้ แล้วเดินไปหาเธอทีละก้าวตามทางเดินในป่า
ซูสือเยว่ชะงักงัน
เธอสังเกตเห็นอย่างชัดเจนว่าไม่มีซิงเฉินอยู่กับฉินโม่หานด้วย
สัญชาตญาณของความเป็นแม่ทำให้เธอมองไปรอบๆตัว
แต่ไม่ว่าจะเป็นด้านซ้ายหรือทางขวาของ ฉินโม่หาน หรือจะทางหน้าและหลัง เธอไม่ได้เห็นร่องรอยของซิงเฉินอยู่ด้วยเลย
ในเวลานี้ ชายหนุ่มได้เดินมาถึงตรงหน้าเธอแล้ว
ซูสือเยว่เหลือบมองเขาอย่างสงสัย แล้วมองข้างหลังเขาอีกครั้ง “ซิงเฉินอยู่ที่ไหนคะ”
ฉินโม่หานหรี่ตาแล้ววางซิงหยุนลงบนพื้น “ซิงเฉิน…”
“แด๊ดดี้ครับ ให้ผมพูดเองครับ”
ซิงหยุนสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของซูสือเยว่อย่างจริงจัง “หม่ามี๊ครับ เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ”
“หลังจากที่ผมกับซิงเฉินถูกคุณลุงรองจับตัวมา คุณลุงรองไม่ได้ทำร้ายพวกเราเลย ไม่เพียงแต่ไม่ทำร้ายพวกเรา แต่ยังซื้ออาหารอร่อยๆ มาให้เรากินด้วย”
“ถึงแม้เขาจะเกลียดแด๊ดดี้มาตลอด แต่สิ่งที่เขาแค้นที่สุดก็คือตระกูลเจี่ยน ตอนนี้เขาไม่สามารถเอาชนะตระกูลเจี่ยนได้ และล้างแค้นให้เพื่อนของเขาไม่ได้ ชีวิตของเขาจึงมาถึงจุดจบ…”
“ดังนั้นก่อนจะตายจากไป เขาเลยอยากเอาชนะแด๊ดดี้สักครั้ง”
“เหตุการณ์นี้ไม่ได้เรียกว่าลักพาตัวตั้งแต่แรก แต่คุณลุงรองแค่ใช้ผมกับน้องชาย บังคับให้แด๊ดดี้มาสู้กับเขา”
“นี่คือเหตุผลที่แด๊ดดี้ไม่ร้อนใจครับ”
“แต่ว่า……”
เด็กน้อยสูดหายใจเข้าลึกๆ “บางทีเราอาจจะไม่ระวังตัวเกินไป เราคิดไม่ถึงว่าในป่าทึบแบบนี้ นอกจากคุณลุงรองกับคุณป้าเย่แล้ว ยังมีคนอื่นๆอยู่อีกด้วย”
“ก่อนหน้านี้ซิงเฉินไปหาของกินกับคุณป้าเย่”
คำพูดของซิงหยุน ทำให้ศีรษะของซูสือเยว่มีเสียง “บูม” ระเบิดออกมา
ซิงเฉินกับเย่เชียนจิ่วไปหาของกินด้วยกันอย่างนั้นเหรอ
หางตาของเธอเหลือบมองไปที่เย่เชียนจิ่วซึ่งถูกทำร้ายจนตายไปแล้ว และเสียงของเธอก็สั่นเทาขึ้นมา
“แล้ว…ซิงเฉิน…”
เมื่อชำเลืองมองดู เธอจึงเห็นรองเท้าเด็กหล่นอยู่ข้างศพเย่เชียนจิ่ว
นั่นมันรองเท้าของซิงเฉินนี่นา!
เธออยู่ในความตกใจ จนเกือบจะเป็นลมหมดสติไป
