บทที่ 25 วางแผนจนเคยชิน
“ดูเหมือนว่าเธอจะหลับไปแล้ว” ยุ่นหลิงกล่าว เขายิ้มออกมาขณะที่เขาสังเกตเห็นลูกสาวของเขาที่กำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“เป็นวันที่ยาวนานของเธอน่ะ” หยื่อตงเหม่ยพูดเบาๆ นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ยุ่นหลิงได้เห็นเธอแสดงอารมณ์บนใบหน้าของเธอ
พวกเขาทั้งสามนั่งอยู่ในรถม้าของยุ่นหลิงด้วยความเงียบ งานเลี้ยงจบลงเมื่อไม่นานมานี้พวกเขากำลังเดินทางกลับบ้าน แม้ว่างานเลี้ยงจะเพิ่งจบลง แต่ก็ยังมีผู้คนมากมายในสวนกุหลาบที่ยังคงอยู่เพื่อพูดคุยกับคนรู้จักใหม่ที่พวกเขาพึ่งเจอกันในงาน ยุ่นหลิงและยู่ฉาน ไม่สนใจสิ่งนั้นและกลับทันทีที่งานจบลง อย่างไรก็ตามมกุฎราชกุมารยังคงอยู่ เนื่องจากเขาเป็นองค์ชายเขาจึงต้องอยู่ต่อเพื่อพูดคุยและเชื่อมสัมพันธไมตรีกับคนอื่นๆ
ยุ่นหลิงปรับท่าทางของยุ่นเซี่ย เพื่อให้เธอนอนหลับได้อย่างสบาย เขาขยับเธออย่างระมัดระวังและพยายามไม่ทำให้ลูกของเขาตื่น หลังจากนั้นเขาใช้ญาณชั้นสูงและพูดกับคนรับใช้ของเขาที่ขับรถม้าข้างนอกออกไปด้วยโทรจิตว่า “ช้าๆลงหน่อย ลูกสาวของข้ากำลังหลับอยู่”
คนขับรถม้าที่แต่เดิมรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยก็ตื่นตัวทันทีเมื่อได้ยินคำสั่งของนายน้อยของเขา เขาพยักหน้าและรีบทำในสิ่งที่เขาบอกโดยไม่ลังเล สำหรับยุ่นหลิงนายน้อยผู้นี้ไม่มีคนรับใช้คนใดกล้าขัดเมื่อเขาออกคำสั่ง
หัวของยุ่นเซี่ยวางอยู่บนตักของเขาโดยใช้เป็นหมอนชั่วคราว ยุ่นหลิงเอนหลังพิงเบาะและผ่อนคลายขณะที่มือของเขาลูบผมของยุ่นเซี่ยเบาๆ
เมื่อยุ่นหลิงปรับท่าทางของยุ่นเซี่ยเสร็จแล้วหยื่อตงเหม่ยก็มองไปที่เขาและพูดว่า “แม้ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ดีนัก แต่เจ้าช่วยอธิบายให้ข้าฟังที”
ยุ่นหลิงเหลือบมองเธออย่างเกียจคร้านและถามว่า “อธิบายอะไร”
“อย่าทำเป็นไม่รู้หน่อยเลย เจ้ารู้ว่าข้าหมายถึงอะไร” หยื่อตงเหมยกล่าวอย่างเย็นชา
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะนึกออก
“โอ้ สาเหตุที่ข้าพาเจ้าไปงานเลี้ยงเหรอ? ก็เจ้าเป็นผู้ดูแลของยุ่นเซี่ยใช่ไหมล่ะ? มีปัญหาอะไรไหม” ? ยุ่นหลิงถามเธอด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันทำให้เธอแอบรำคาญ
“การปกป้อง นายหญิงน้อยเป็นหน้าที่ของข้า แม้ว่าเจ้าจะไม่ถามข้า ข้าก็จะตามเจ้าทั้งสองไปที่งานเลี้ยงอย่างลับๆ” สีหน้าของหยื่อตงเหม่ยดูเย็นชายิ่งขึ้นเมื่อเธอตอบ
“แล้วมีปัญหาอะไรไหม? เจ้าพูดเองแล้วนี่ว่าจะติดตามพวกเรามาโดยไม่สนใจสิ่งใด ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าพยายามจะถาม” เขาส่ายหัวแล้วถอนหายใจ
ความระคายเคืองที่ หยื่อตงเหม่ยรู้สึกเล็กน้อยเริ่มปรากฏบนใบหน้าของเธอ เธอควบคุมอารมณ์ของตัวเองในขณะที่พูดอย่างถ่อมตัวว่า “ความจริงที่เจ้าบอกให้ข้ามางานเลี้ยงด้วยความคิดริเริ่มของเจ้าเองนั้นน่าสงสัยอยู่แล้ว ข้าคิดว่ามันแปลก แต่การกระทำที่เจ้าทำในขณะที่เราอยู่ที่นั่นพิสูจน์ให้เห็นว่าเจ้ากำลังเข้าทำอะไรบางอย่างอยู่”
ใบหน้าของยุ่นหลิงดูเคร่งเครียดขณะที่เขาจ้องมองเธออย่างครุ่นคิด
“ข้าไม่สนใจสิ่งที่เจ้าทำตราบเท่าที่มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับนายหญิงน้อยหรือข้า แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นอย่าได้คิดแม้แต่นิดเดียวว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปง่ายๆ นั่นคือเหตุผลทำไม—”
“เอาล่ะๆๆ ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟัง” ก่อนที่ หยื่อตงเหม่ยจะพูดจบยุ่นหลิงก็ขัดจังหวะเธอ
เธอคงจะโกรธ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเขาเธอก็ปล่อยมันไปเพราะเธอได้สิ่งที่ต้องการจากเขาแล้ว นั่นคือให้เขาอธิบายสิ่งต่างๆให้เธอฟัง เธอเกลียดการถูกหลอกใช้โดยที่ไม่ได้อะไรตอบแทน
“ข้ากำลังฟังอยู่” หยื่อตงเหมยพูดอย่างเย็นชา
“มันเกี่ยวกับยุ่นเซี่ยน่ะ” ยุ่นหลิงถอนหายใจเมื่อเขาเริ่มพูด หยื่อตงเหม่ยขมวดคิ้วเมื่อเธอได้ยิน แต่เธอไม่ได้พูดอะไรเลยเลือกที่จะฟังเขาแทน “มีเพียงเจ้าและยุ่นเซี่ยเท่านั้นที่รู้ว่าแม่ของเธอคือใครส่วนที่เหลือรวมทั้งข้าสามารถคาดเดาเกี่ยวกับตัวตนของเธอได้เท่านั้น ด้วยเหตุนี้ยุ่นเซี่ยจึงอาจตกเป็นเป้าโจมตีจากศัตรูทางการเมืองของข้าเพียงเพื่อทำให้ชื่อตระกูลของข้าถูกลบหายไป ข้าสงสัยว่าพวกเขาสามารถทำอะไรได้เขาอาจะทำให้ข้ารำคาญได้เพียงเล็กน้อย ถึงแบบนั้นถ้าเป็นไปได้ข้าก็ไม่อยากให้มีอะไรที่น่ารำคาญ”
“แล้วยังไง?”
คิ้วของยุ่นหลิงกระตุกขณะที่เขาพูดต่อ “แทนที่จะปล่อยให้คนอื่นเดาว่าแม่ของยุ่นเซี่ยคือใครทำไมเราไม่ตอบพวกเขาทั้งๆที่คำตอบนั้นไม่ใช่เรื่องจริง เหตุผลที่ข้าทำแบบนี้ในงานเลี้ยงก็คือทำให้ทุกคนคิดว่าเจ้าเป็นแม่ของยุ่นเซี่ยแต่ความจริงไม่ใช่เจ้า ด้วยเหตุนี้จะทำให้คนพวกนั้นไม่มายุ่งกับ ยุ่นเซี่ยสักพักและให้ความสำคัญกับเจ้ามากขึ้นแทน แม้ว่าทุกคนจะไม่เชื่อที่ข้าบอกไป แต่ตราบใดที่ข้าทำให้คนอื่นคิดว่าเจ้าเป็นแม่ของยุ่นเซ่ยได้ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”
“ข้าเข้าใจแล้ว นี่คือเหตุผลหลักที่พาข้ามากับนายน้อยหญิงใช่ไหม” หยื่อตงเหม่ยถามอย่างรอบคอบ
“ก็เป็นแบบนั้นแหละ” ยุ่นหลิงพยักหน้า
“แล้วทำไมเจ้าถึงไม่บอกข้า” หยื่อตงเหม่ยถามด้วยความหงุดหงิด
ยุ่นหลิงขมวดคิ้วมองเธอ
“แทนที่จะคิดว่าทำไมเจ้าไม่บอกให้ข้าทราบล่ะ ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับนายหญิงน้อย ข้าจะยอมสละชีวิตด้วยซ้ำ ถ้าเจ้าบอกข้า ข้าก็จะให้ความร่วมมือและทำหน้าที่แม่ของนายน้อยหญิงด้วยตัวเอง นั่นน่าจะเชื่อได้มากกว่าภาพที่เห็นในงานเลี้ยงก่อนหน้านี้ เจ้าเคยคิดที่จะถามข้าบ้างไหม” หยื่อตงเหม่ยกล่าวขณะที่เธอมองเขาอย่างเย็นชา เธอไม่พูดอะไรหลังจากนั้นเธอเงียบไปโดยไม่สนใจยุ่นหลิง
ยุ่นหลิงไม่ได้ทำอะไร แต่เขาตกใจมากหลังจากได้ยินคำพูดของเธอ เขานึกย้อนไปถึงการกระทำก่อนหน้านี้และตระหนักว่าเขาทำได้ดีกว่านี้มาก เขาต้องยอมรับว่าวิธีการของเขาไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุดในการแก้ไขสถานการณ์นั้น
‘แม้ว่าข้าจะทำเพื่อลูกสาว แต่ข้าก็จะไม่คิดที่จะใช้ผู้ดูแลของเธอ หยื่อตงเหม่ย ก็เป็นอย่างที่เจ้าพูดข้าแค่บอกเจ้าและนั่นจะทำให้ทุกง่ายขึ้น แต่ข้าไม่ทำ เป็นไปได้ไหมที่ข้าเคยชินกับการวางแผนจนถึงขั้นที่ข้าไม่คิดจะใช้วิธีอื่นในการแก้ไขสถานการณ์นี้?’
ยุ่นหลิงขมวดคิ้วขณะที่เขาคิด
