บทที่ 29 ภารกิจที่แท้จริง
“นายหญิงน้อย โปรดทานอาหารของท่านเถอะ” หยื่อตงเหม่ยอ้อนวอนเด็กหญิงตัวเล็กๆ เธอมีสีหน้ากังวลขณะที่เธอถืออาหารหนึ่งช้อนเต็มในมือ
“หนูเซี่ยท่านรู้ไหมว่าถ้าหนูไม่กินหนูจะก็ป่วย แล้วพ่อของหนูก็จะเป็นห่วง” ยุ่นซานพูดกับหลานสาวเบา ๆ
“หนูคิดถึงพ่อ” ยุ่นเซี่ยกล่าวอย่างเศร้าๆ ปกติเธอจะไม่เรียกตัวเองว่า ‘หนู’ แต่เนื่องจากการจากไปของยุ่นหลิงเธอจึงเริ่มพูดตามปกติโดยไม่รู้ตัว
คนในครอบครัวที่เหลือของเธอมองเธอด้วยความกังวล นับตั้งแต่ยุ่นหลิงจากไปเธอเพียง แต่อยู่ที่ลานบ้านและมองไปยังหน้าประตูทางเข้าตระกูล เธอยังไม่ได้ทานอาหารเช้า ตอนแรกพวกเขาคิดว่าเธอไม่หิวก็เลยรอจนกว่าเธอจะทำ ตอนนี้ล่วงเลยมาถึงเที่ยงวันแล้ว แต่เธอยังคิดที่จะไม่กินมื้อเที่ยงไปด้วยซ้ำ
“ข้าควรซื้อลูกอมให้เธอดีไหม” ยุ่นหยี่พูดอย่างไม่แน่ใจ เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรในสถานการณ์นี้
“หนูเซี่ยพ่อของหนูจะกลับมาเร็วๆนี้ เราแค่ต้องรอเขาเข้าใจไหม? ในระหว่างนี้มีอะไรที่หนูต้องการหรือไม่? อาหารที่หนูชอบ? หรือหนูอยากได้ของเล่นไหม” หลี่จิ้งถาม
“ท่านย่าข้าต้องการท่านพ่อ” ยุ่นเซี่ยตอบหลี่จิ้งอย่างน่าสงสารพร้อมดึงความรู้สึกของเธอไปด้วย
“โอ้หลานสาวที่น่าสงสารของข้า” จากนั้นเย่อหลินก็มองไปที่ยุ่นเหว่ยสามีของเธอและตบหัวเขา “เจ้ากำลังทำอะไรเนี่ย? ไปปลอบหลาน ให้กำลังใจให้หลานสิ!”
ยุ่นเหว่ยที่เคยคิดว่าจะพูดอะไรกับหลานสาวของเขาก็รู้สึกปวดๆที่ด้านหลังศีรษะ แก้มขวาของเขายังปวดจากกำปั้นของหลานชายและตอนนี้ภรรยาของเขาก็ตีเขาอีก วันนี้เป็นวันซวยของเขาจริงๆ
เขามองไปที่ภรรยาของเขาอย่างไม่พอใจ แต่ก็ยังทำตามที่เขาบอก เขาเดินไปหาหลานสาวของเขาและยิ้มให้อย่างอบอุ่นในขณะที่เขาเริ่มพูด “หนูเซี่ย หนูอยากได้อะไรบ้างไห—”
“หนูเกลียดทวด ท่านทำร้ายท่านพ่อก่อนหน้านี้” ยุ่นเซี่ยกล่าวอย่างรวดเร็ว
“อะไรก๊านน?! เขาตกใจมาก!” ยุ่นเว่ยล้มลงต่อหน้าทั้งสี่คนบนพื้นด้วยความตกใจ
ยุ่นซานมองพ่อของเขาอย่างสังเวชขณะที่เขาเฝ้าดูเขาสิ้นหวังอยู่บนพื้นพึมพำ “หลานสาวของข้าเกลียดข้า หลานสาวของข้าเกลียดข้า หลานสาวของข้าเกลียดทวดของเขาของเธอจริงๆ”
‘นี่คือพ่อของเราจริงๆหรือนี่’? ยุ่นซานถอนหายใจ จากนั้นเขาก็หันไปหาภรรยาของพ่อเขาหลี่จิ้งและถาม “แล้วเธอจะทำอะไรเขาอีกนะ”
“เราต้องบังคับให้เธอกิน” หลี่จิ้งกล่าวอย่างเด็ดขาด เธอไม่ต้องการบังคับหลานสาวของเธอ แต่พวกเขาก็ปล่อยให้เธอเป็นแบบนี้ไม่ได้ แบบนั้นก็เหมือนกับเธอกำลังทำร้ายตัวเอง
“ใช่ แต่…” ยุ่นซานมีสีหน้าซับซ้อน หากลูกชายของเขาเป็นแบบนี้เขาจะตีก้นพวกเขาจนกว่าพวกเขาจะเชื่อฟัง เขาทำแบบเดียวกันกับหลานสาวไม่ได้แน่ๆ เพราะเธออาจเกลียดเขา พวกเขาไม่ได้สนิทกับเธอขนาดนั้นเพราะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่สัปดาห์ เขาทำไม่ได้จริงๆที่จะตีหรือดุเธอ
“หลานสาวของข้าเกลียดข้า… ”
แม้ว่าพ่อของยุ่นซาน ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายหลานชายของเขา แต่ความเป็นจริงเป็นจริงเขารู้สึกว่าชายชราคนนี้สมควรโดนต่อยแล้ว
นั่นคือวันที่ในตระกูลยุ่นยังดำเนินต่อไปหลังจากที่ยุ่นหลิงออกจากเมืองหลวง
…
สามวันต่อมาที่ไหนสักแห่งนอกจักรวรรดิจิ๋น
“สังหารผู้ฝึกตนปีศาจสามคนที่เพิ่งปรากฏตัวที่พรมแดนของจักรวรรดิ” ยุ่นหลิงยิ้มให้ตัวเอง
“นั่นคือสิ่งข้าบอกพวกเขา”
เขาหยิบม้วนกระดาษที่มีภารกิจของเขาออกมาจากแหวนเก็บของและคลี่มันออก ภายในม้วนกระดาษเป็นภารกิจของเขาโดยมีเนื้อหาว่า
จงฆ่าและรวบรวมซากของงูยักษ์สามหัว
ระดับขอบเขต : ขอบเขตการเปลี่ยนแปลงที่สี่
นี่เป็นภารกิจที่แท้จริงของเขา
ย้อนกลับไปในงานเลี้ยงเขากล่าวต่อหน้าองค์ชายที่สี่และคู่แข่งคนอื่นๆ ว่างานของเขาคือการฆ่าผู้ฝึกตนปีศาจสามคนในขอบเขตแห่งการเปลี่ยนแปลงที่สี่
เขาโกหก
ภารกิจที่แท้จริงของเขาคือการฆ่างูยักษ์สามหัวซึ่งเป็นอสูรที่อันตรายน้อยกว่า แน่นอนว่าจะไม่ฆ่าผู้ฝึกตนปีศาจอย่างที่เขาเคยพูดไว้ นั่นเป็นเพียงการโกหกเพียงเท่านั้น
ยุ่นหลิงไม่ใช่คนโง่ ไม่มีทางที่เขาจะบอกภารกิจจริงต่อหน้าคู่แข่งได้เลย เขาไม่ต้องการให้ใครรู้และมันอาจขัดขวางภารกิตของเขา ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่แค่คู่แข่งเท่านั้นที่เขาต้องระวังเจ้าองค์ชายที่สี่ก็อยู่ที่นั่นด้วย เขาไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร แต่องค์ชายที่สี่ดูเหมือนว่าจะทำตัวเป็นปฏิปักษ์กับเขา
แม้ว่ายุ่นหลิงจะไม่เกรงกลัวพวกเขา แต่เขาก็อยากจะหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็นมันทำได้ มีเพียงคน คิดไม่ได้เท่านั้นที่จะพูดมาตรงๆว่าภารกิจของพวกเขาคืออะไรต่อหน้าศัตรูที่มีศักยภาพเหล่านั้นทั้งหมด
มกุฎราชกุมารและ ยู่ฉานด้วย สองคนนั้นก็ไม่โง่เหมือนกัน ยุ่นหลิงสงสัยว่าทั้งสองพูดภารกิจจริงๆที่งานเลี้ยงนั้นหรือเปล่า ทั้งคู่มักจะโกหกเหมือนกันกับเขาซึ่งทำให้คู่แข่งคนอื่นเข้าใจผิดโดยไม่รู้ว่าภารกิจที่แท้จริงของพวกเขาคืออะไร
ยุ่นหลิงยิ้มอย่างขบขันบนใบหน้าของเขา “ข้าคิดว่าคงมีบางคนรอข้าอยู่ที่พรมแดนของจักรวรรดิ มันคงแย่มากสำหรับพวกเขาที่จะไม่พบกับข้าที่นั่น”
ยุ่นหลิงได้ออกจากพรมแดนของจักรวรรดินานแล้วเนื่องจากจุดหมายปลายทางที่แท้จริงของเขาคือหุบเขาพันภูเขาซึ่งเป็นที่อยู่ของอสูรร้ายจำนวนน้อย เป้าหมายของเขาคืองูยักษ์ทั้งสามอาศัยอยู่ที่นั่น มันเป็นสถานที่ที่อันตรายมากสำหรับทั้งมนุษย์และอสูรที่อ่อนแอกว่า ในหุบเขาพันภูเขานั้นมนุษย์แทบไม่สามารถมีชีวิตออกไปได้หลังจากเดินลึกเข้าไปในภูเขา คนส่วนใหญ่ที่สามารถไปถึงที่นั่นได้กลายเป็นอาหารของอสูรที่มีพลังน้อยกว่าที่อาศัยอยู่ที่นั่น
หุบเขาพันภูเขาตั้งอยู่ในจักรวรรดิของนิกายวารีพาดผ่าน นิกายนี้จะส่งสาวกบางคนไปประจำที่นี่เพื่อควบคุมอารมณ์ตัวเอง อย่างไรก็ตามสาวกเหล่านี้ได้รับอนุญาตให้อยู่ที่ส่วนนอกสุดของหุบเขาพันภูเขาเท่านั้น ถ้าลึกไปกว่านั้นชีวิตของพวกเขาจะตกอยู่ในความเสี่ยงซึ่งเป็นสิ่งที่นิกายวารีพาดผ่านไม่ต้องการ
