ยังไม่ทันตั้งตัวได้ว่าทำไมซูสือเยว่ถึงได้มาอยู่ในรถ เจียงหลีก็ถูกฉินโม่หานวางลงบนเบาะหลังแล้ว
ซูสือเยว่เปิดประตูรถ นั่งลงข้างๆเจียงหลี
ส่วนฉินโม่หานนั่งลงบนเบาะคนขับท่าทางสบายๆอย่างคุ้นเคย
“ไป๋ลั่ว ขับรถ”
หลังจากเสียงคำสั่งของชายหนุ่ม รถยนต์ก็พุงทะยานออกจากประตูโรงแรมราวกับลูกศรที่แหลมคม
มองดูทิวทัศน์ข้างทางที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วนอกหน้าต่างรถ ในที่สุดเจียงหลีก็ตั้งสติกลับมาได้
เธอขมวดคิ้ว หันหน้าไปมองซูสือเยว่ “ทำไมเธอถึงมาอยู่ในรถได้”
ซูสือเยว่ยิ้มอ่อนๆ พูดด้วยน้ำเสียงเนิบๆ “เมื่อครู่ได้ยินสามีฉันพูดว่า ขาของคุณหมอเจียงได้รับบาดเจ็บ”
“คุณหมอเจียงเป็นหมอเทวดาที่จะมารักษาลูกชายของฉันนะคะ ถ้าคุณหมอเจียงได้รับบาดเจ็บ ฉันก็ต้องตามมาดูด้วยแน่นอน”
พูดจบ ซูสือเยว่เหลือบมองขาที่ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของบาดแผลใดๆ ก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปากถอนหายใจ “ฉันคิดว่า ฉันมีแรงเยอะ ถ้าอาการบาดเจ็บของคุณหมอเจียงรุนแรงมาก ฉันก็ยังสามารถช่วยแบกได้”
เจียงหลีส่งเสียงฮึ่มในลำคอ สายตามองซูสือเยว่อย่างพินิจพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า มุมปากแฝงด้วยการดูถูกเหยียดหยาม “ใช่เหรอ”
“แต่ฉันมองว่าผอมบางอย่างคุณนายฉินจะช่วยได้จริงๆเหรอคะ”
พูดจบ หญิงสาวก็หันหน้าไปมองนอกหน้าต่างรถ รอยยิ้มที่มุมปากมีแต่ความเยาะเย้ย “เกรงว่าจะไม่ใช่มาสร้างความวุ่นวายนะคะ”
เธอรู้ ซูสือเยว่คนนี้ไม่มีทางเป็นคนนิ่งเฉยอย่างที่เธอพูดแบบนั้น
ตอนที่ได้ยินว่าฉินโม่หานจะพาเธอไปโรงพยาบาล จะต้องไม่สบายใจแน่นอน จึงได้หน้าด้านตามมาด้วย
มิเช่นนั้น การที่ฉินโม่หานพาเธอไปหาหมอ เป็นวิธีที่ไม่เลวที่ทั้งสองจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เขาจะเป็นฝ่ายเอ่ยว่าจะพาซูสือเยว่มาด้วยได้อย่างไร
ต้องเป็นนังหน้าด้านซูสือเยว่คนนี้อยากตามมาด้วยแน่นอน
คำพูดของหญิงสาว และแววตาของเธอ ซูสือเยว่ล้วนสังเกตเห็นทั้งหมด
เธอรู้ดีว่าเจียงหลีเข้าใจเรื่องอะไรผิด แต่เธอไม่คิดจะอธิบาย
หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ “คุณหมอเจียง คุณอย่าคิดว่าฉันผอมบาง แต่ฉันเป็นคนที่เรียนศิลปะการต่อสู่ ฉันมีแรงเยอะนะคะ ”
“ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันช่วยงานครัวที่ในโรงฝึกยูโด ฉันยังยกหมูตัวอ้วนห้าร้อยกว่ากิโลกรัมได้เลยนะ!”
“จะยังไงก็ตามคุณหมอเจียง……ก็คงจะเบากว่าหมูนะคะ”
สีหน้าของเจียงหลีเปลี่ยนเป็นหน้าถอดสีทันที
ฉินโม่หานที่นั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ “สือเยว่ คุณพูดเหลวไหลอะไรของคุณเนี่ย”
“คุณหมอเจียงผอมบางขนาดนี้ จะไปเปรียบกับหมูอ้วนได้ยังไงกัน”
“เมื่อกี้ผมอุ้มคุณหมอเจียง เธอเบามาก!”
คำพูดของชายหนุ่ม ทำให้ความรู้สึกดีที่มีต่อฉินโม่หานในใจของเจียงหลียิ่งเพิ่มมากขึ้นอีก
เธอส่งเสียงฮึ่มในลำคอ เบะปาก “ใช่ค่ะ”
พูดจบ เธอก็ขยับตัวไปทางประตูรถโดยไม่รู้ตัวอีก รักษาระยะห่างจากซูสือเยว่เพื่อความปลอดภัย
ดูเหมือนกลัวว่าบนตัวของซูสือเยว่มีอะไรสกปรกอยู่ แล้วจะเลอะตัวเธออย่างนั้น
ซูสือเยว่ยิ้ม “คุณสามี คุณพูดถูก”
“ฉันไม่ควรจะเอาหมูอ้วนมาเทียบกับคุณหมอเจียงจริงๆ อย่างคุณหมอเจียงแบบนี้ จะยังไงก็ต่างจากหมูมาก”
พูดจบ หญิงสาวก็หันหน้าไปมองด้านนอกหน้าต่างฝั่งของตนเอง “ยังไงหมูก็ยังมีความน่ารัก”
คำพูดของหญิงสาว ทำให้เจียงหลีถลึงตาโตทันที
คำพูดนี้ของซูสือเยว่หมายความว่าอะไร
บอกว่าเธอห่างไกลกับหมูมาก จากนั้นก็พูดอีกว่ายังไงหมูก็มีความน่ารัก
ความหมายของเธอ คือเธอเจียงหลีไม่ได้อยู่ในสายตาเธอสู้หมูยังไม่ได้เลยอย่างนั้นเหรอ!
สองมือที่อยู่ข้างลำตัวของหญิงสาวกำเป็นหมัดแน่น
เธอกัดริมฝีปาก โกรธแค้นอยู่ในใจ แต่ไม่ได้แสดงท่าทางออกมา
ซูสือเยว่พูดคำพูดเหล่านี้ด้วยความปวดร้าว ต้องเป็นเพราะสัมผัสได้ถึงวิกฤติที่อันตรายแน่นอน!
ต้องเป็นเพราะว่าท่าทีของฉินโม่หานที่มีต่อเธอดีมากเกินไป!
คิดมาถึงตรงนี้ เจียงหลีก็อดที่จะสะใจขึ้นมาอีกไม่ได้
ซูสือเยว่ชอบดูถูกถากถาง ก็ปล่อยเธอพูดไปเถอะ!
ในเมื่อ ฉินโม่หานสามีของซูสือเยว่คนนี้……
เธอตัดสินใจเลือกแล้ว!
รถยนต์ของไป๋ลั่ว ขับเร็วมาก
ไม่นาน รถยนต์ก็มาถึงชั้นล่างของโรงพยาบาล
รถเพิ่งจะจอด ฉินโม่หานก็เป็นฝ่ายลงจากรถเอง
เจียงหลีเหลือบมองซูสือเยว่อย่างได้ใจ คิดว่าตอนนี้ฉินโม่หานจะต้องอุ้มตนเองขึ้นมา เหมือนกับตอนก่อนหน้านี้ที่โรงแรมแน่นอน อุ้มเข้าไปในโรงพยาบาลโดยตรง
แต่สิ่งที่เธอคิดไม่ถึงก็คือ……
ฉินโม่หานกลับเดินอ้อมผ่านเธอไป เดินตรงไปที่เก็บของท้ายรถ
ชายหนุ่มยุ่งอยู่ที่เก็บของด้านท้ายรถอยู่นานพักใหญ่ สุดท้ายก็เปิดประตู
สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าของเจียงหลี ก็คือรถเข็นแบบพับได้ ที่ประกอบเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ฉินโม่หานมองเจียงหลีอย่างอ่อนโยน “คุณหมอเจียงขึ้นมาสิครับ”
“โรงพยาบาลค่อนข้างเงียบ อีกอย่างถ้าผมอุ้มคุณ เกรงว่าจะไปโดนขาที่บาดเจ็บเข้า”
“ใช้รถเข็นดีกว่าครับ”
พูดจบ ชายหนุ่มก็ทำท่าทางเหมือนจะประคองเจียงหลีมานั่งบนรถเข็น
เจียงหลี “……”
เธอคิดว่าฉินโม่หานจะอุ้มเธอเหมือนกับที่ทำก่อนหน้านี้ เธอยังมีความคาดหวังอยู่เล็กน้อย
อย่างไรเสีย เมื่อวานตอนอยู่ที่สนามบิน คนที่ไปรับเธอหลายคน ต่างก็พูดว่าเธอกับฉินโม่หานเป็นคู่ที่เหมาะสมกัน
พอเธอนึกขึ้นว่าให้ฉินโม่หานอุ้มตนเองไปอยู่ตรงหน้าคนเหล่านั้น เธอก็รู้สึกว่าเลือดสูบฉีดไปทั่วทั้งร่างแล้ว
แต่รถเข็นที่อยู่ตรงหน้าฉินโม่หานนี้ เป็นเหมือนกับน้ำเย็นยะเยือก ที่ราดลงมาจากศีรษะ ทำให้เธอที่ตอนแรกอยู่ในอารมณ์ตื่นเต้น กลับหนาวยะเยือกขึ้นมา
เธอไม่ยอมนั่งรถเข็นเด็ดขาด!
ภายในโรงพยาบาลนี้ มีคนที่คลั่งไคล้ชื่นชอบเธอและอาจารย์มากมาย!
ถ้าเธอถูกฉินโม่หานใช้รถเข็นเข็นเข้าไป……
เธอต้องขายหน้าอย่างที่สุดแน่นอน!
คิดมาถึงตรงนี้ เจียงหลีก็ยิ้มให้แนโม่หานอย่างเคอะเขิน “ฉันว่า……ช่างมันเถอะค่ะ”
เธอแกล้งทำเป็นลงจากรถอย่างยากลำบากมาก “ฉัน……อดทนเดินเข้าไปด้านในได้ค่ะ”
ฉินโม่หานหรี่ตา แม้นัยน์ตาจะมีแต่การดูถูกเยาะเย้ย แต่ปากก็ยังเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “เดินได้จริงเหรอครับ”
“ถ้าอย่างนั้นนั่งรถเข็นดีกว่านะครับ สะดวกหน่อย”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ แบบนี้ฉันโอเคมากค่ะ”
เจียงหลียิ้มอย่างเขินๆ เดินกะโผลกกะเผลกเข้าโรงพยาบาล
ฉินโม่หานหรี่ตามองเดินตามเธอเข้าไปในโรงพยาบาล
วินาทีที่จะเดินเข้าประตูไปนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะหันหน้ากลับมามองซูสือเยว่ อ้าปากไปทางเธอ เหมือนจะพูดอะไรด้วย
ที่นั่งอยู่ภายในรถ ไป๋ลั่วมองเห็นคุณชายของตนเดินตามหลังเจียงหลีเข้าไปอย่างนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “คุณนายครับ คุณชายเป็นแบบนี้แล้ว คุณไม่หึงเลยเหรอครับ”
“คุณเจียงหลีคนนี้ ต้องคิดไม่ซื่อแน่นอน เมื่อกี้สายตาที่เธอมองคุณชาย ……ก็คืออยากจะมีอะไรกับคุณชายอย่างนั้น”
“เมื่อกี้ตอนคุณชายพูดแทนเธอนั้น สายตาเธอจ้องมองไม่วางตาเลยครับ!”
ซูสือเยว่เปลี่ยนท่านั่งเป็นท่าที่สบายพิงที่เบาะหลัง “เธอเปิดศึกกับฉันหลายครั้งแล้ว”
ไป๋ลั่วเบิกตาโต “อย่างนั้นคุณยังอนุญาตให้คุณชายติดต่อกับเธออีกเหรอครับ”
“ทำไม่ต้องไม่ให้ล่ะ”
ซูสือเยว่ยิ้มออกมา “ผู้ชายที่ถูกหลอกด้วยเล่ห์มารยาง่ายๆแบบนี้ มีประโยชน์เหรอ”
