บทที่ 41 ช่วยชีวิตลูกจิ้งจอก
เมื่อยุ่นหลิงและจิ้งจอกเข้าไปในถ้ำของพวกมัน สิ่งที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้าคือสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กที่ได้รับบาดเจ็บนอนอยู่บนพื้นพร้อมกับหอบหายใจ
“นี่คือ…ลูกชายของเจ้างั้นรึ?” ยุ่นหลิงถามจิ้งจอกอย่างไม่แน่ใจเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ
จิ้งจอกพยักหน้าให้เขาเพื่อยืนยัน
“นี่…เจ้าพูดจริงใช่ไหม”? ยุ่นหลิงถามอีกครั้งขณะที่เขามองมันอย่างสงสัย
“ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ แต่ข้ารับรองได้ว่าเขาเป็นลูกชายของข้าแน่นอน” จิ้งจอกตอบกลับด้วยกระแสจิต
เหตุผลที่ทำให้ยุ่นหลิงสงสัยนั้น เพราะสิ่งที่เขาเห็นนั้นมันไม่ใช่จิ้งจอกแต่อย่างใด แต่มันคือสิงโต นอกจากนี้มันไม่ใช่อสูรสิงโตธรรมดา ถ้ายุ่นหลิงจำไม่ผิดสิงโตที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจากลูกสิงโตของราชาราชสีห์ อสูรที่ไม่ค่อยมีใครพบเห็นในโลกพสุธา
ราชาราชสีห์ เป็นอสูรที่หายากมากในในช่วง 100 ปีที่ผ่านมามีเพียงสามคนเท่านั้นที่ได้เห็นสิ่งมีชีวิตแบบนี้ในโลก ยุ่นหลิงไม่คาดคิดว่าจะเป็นเขาบ้างที่จะได้เห็นในถ้ำนั้น ยิ่งไปกว่านั้นคือ ลูกของราชาราชสีห์ตัวนี้ ยังเป็นลูกของจิ้งจอกอีก มันแปลกมาก ทุกอย่างเกี่ยวกับจิ้งจอกเป็นเรื่องแปลก ยุ่นหลิงพยายามคิดแล้ว แต่ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับจิ้งจอกแบบสมเหตุสมผลได้เลย
“ข้ารับเขามาเลี้ยงตอนที่พบเขาอยู่อย่างโดดเดี่ยวเมื่อหกเดือนก่อน ตั้งแต่นั้นมาข้าก็ถือว่าเขาเป็นลูกของข้ามาโดยตลอด”
ยุ่นหลิงพยักหน้าทำความเข้าใจ
“เจ้ารักษาเขาได้ไหม”? จิ้งจอกถามพลางมองเขาอย่างมีความหวัง
“ให้ข้าดูสภาพของเขาก่อนที่จะตอบได้ว่ารักษาได้หรือไม่ดีกว่า” ยุ่นหลิงกล่าว เขาไม่ต้องการพูดอะไรที่มันยังเป็นไปไม่ได้ในตอนนี้
“เชิญตรวจให้ละเอียดได้เลย ได้โปรด” จิ้งจอกพูดขณะหลีกทางให้ยุ่นหลิง
ยุ่นหลิงก้มอยู่ต่อหน้าลูกของราชาราชสีห์ในขณะที่เขาตรวจสอบร่างกายของมันอย่างระมัดระวัง ใบหน้าของเขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นรอยผ่าขนาดใหญ่ที่ข้างลำตัวของลูกราชาราชสีห์
จิ้งจอกสังเกตเห็นการแสดงออกของยุ่นหลิงและมีความกังวลเล็กน้อย สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ นั้นอาจจะไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของมัน แต่มันก็ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองนับตั้งแต่ที่มันรับเขาเลี้ยงเมื่อหกเดือนก่อน หากสิ่งที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้นกับ
ลูกราชาราชสีห์มันอาจจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว
“เป็นอย่างไรบ้าง?” จิ้งจอกถามด้วยความกังวล
ยุ่นหลิงมองจิ้งจอกอย่างตรงไปตรงมาก่อนจะพูดว่า “ข้าช่วยเขาได้”
จิ้งจอกถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินเช่นนั้น
ยุ่นหลิงหยิบภาชนะขนาดเล็กและขวดน้ำออกมาจากแหวนของเขา เขาทำความสะอาดมือด้วยน้ำก่อนเปิดภาชนะ ข้างในภาชนะนั้นมีส่วนผสมของยาที่ปรุงโดยนักเล่นแร่แปรธาตุของตระกูลก่อนที่เขาจะออกไปทำภารกิจ มันเป็นสิ่งที่มีประสิทธิภาพสูงมากสำหรับการรักษาซึ่งเขามักจะมีติดตัวไว้ตลอดเวลาเมื่ออยู่นอกเมืองหลวง
ยุ่นหลิงจุ่มนิ้วลงในยาและทาลงบนบาดแผลของลูกราชาราชสีห์ บาดแผลเริ่มฟื้นฟูด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าหลังจากทายาลงบนแผล
“ไม่น่าเชื่อ…” จิ้งจอกที่เฝ้าสังเกตอย่างกระวนกระวายอยู่ข้างๆกล่าวด้วยความประหลาดใจ
ยุ่นหลิงยังทำไม่เสร็จ เขาหยิบยาเม็ดกลมสีแดงและขวดน้ำกายศิษย์ออกมาจากแหวนเก็บสัมภาระเขาอย่างบรรจง จากนั้นเขาบดเม็ดยาและใส่ไว้ในขวดน้ำกายศิษย์เพื่อละลายเม็ดยา
“ปลุกเขาให้ตื่นที” ยุ่นหลิงสั่งจิ้งจอกหลังจากที่บดเม็ดยาแล้วละลายในน้ำกายศิษย์
จิ้งจอกทำตามคำสั่งของเขาอย่างรวดเร็วและปลุกลูกชายของเขา
ลูกราชาราชสีห์ค่อยๆลืมตาอย่างอ่อนแรงขณะที่เขามองไปที่พ่อของเขาและยุ่นหลิงด้วยความสับสนเล็กน้อย
“ดื่มนี่สิ” ยุ่นหลิงพูดขณะที่เขานำขวดน้ำกายศิษย์มาจ่อที่ปากของเขา
ลูกราชาราชสีห์มองไปที่จิ้งจอกเพื่อยืนยัน เมื่อเห็นพ่อของเขาพยักหน้าเขาก็อ้าปากและดื่มน้ำ กายศิษย์อย่างช้าๆ
ยุ่นหลิงถอนหายใจ
เขาไม่ได้มีน้ำกายศิษย์หรือยาเม็ดสีแดงมากไปในคลังของเขาเพราะทั้งสองอย่างเป็นของมีค่าที่ต้องใช้วัตถุดิบราคาแพงในการทำ มันจึงไม่แปลกไปที่มันมีมูลค่ามากเนื่องจากยาเม็ดนี้เป็นยาเม็ดล้ำค่าที่สามารถรักษาบาดแผลภายในร่างกายส่วนใหญ่ในขณะที่อีกเม็ดหนึ่งสามารถให้พลังงานทางจิตแก่ผู้ฝึกตน
เนื่องจากลูกราชาราชสีห์เสียเลือดมากเกินไป ยุ่นหลิงจึงให้เขากินยาเม็ดเพื่อให้เลือดของเขาย้อนกลับคืนมา อย่างไรก็ตามเนื่องจากเขานั้นอ่อนแอเกินไปเขาจึงไม่สามารถกลืนเม็ดยาได้ด้วยตัวเองซึ่งเป็นสาเหตุที่ยุ่นหลิงละลายเม็ดยาในน้ำกายศิษย์เพื่อ
ให้กลืนได้ง่ายขึ้น อาจมีคนบอกว่ามันสิ้นเปลืองเกินไปสำหรับเขาที่จะทำเช่นนั้นเนื่องจากเขาสามารถใช้น้ำธรรมดาแทนน้ำกายศิษย์ได้ แต่ยุ่นหลิงมีเหตุผลในการทำเช่นนั้น
มันเป็นเพราะไม่มีพลังงานทางจิตอยู่รอบๆ หากปล่อยให้เป็นแบบนี้จะเป็นไปไม่ได้ที่ลูกราชาราชสีห์จะฟื้นพลังทางจิตด้วยตัวเขาเอง มันสมเหตุสมผลแล้วสำหรับยุ่นหลิงที่จะใช้น้ำกายศิษย์ไม่เช่นนั้นลูกราชาราชสีห์อาจตายเพราะร่างกายขาดพลังวิญญาณ
ยุ่นหลิงตรวจสอบร่างกายของเขาอีกครั้ง
แม้ว่าบาดแผลของลูกราชาราชสีห์จะเป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ก็ไม่ใช่อาการบาดเจ็บที่ซับซ้อนที่ต้องใช้ความรู้ทางการแพทย์ในการรักษา ยุ่นหลิงไม่ได้เป็นแพทย์ แต่เขารู้เรื่องยาเล็กน้อย อันที่จริงมันก็ไม่ใช่แค่เขา ผู้ฝึกตนที่ดีไม่มากก็น้อยจะต้องมีความรู้ทางการแพทย์ในกรณีที่พวกเขาได้รับบาดเจ็บ
ตัวอย่างเช่นหากพวกเขาได้รับบาดเจ็บในสถานที่ที่ห่างไกลจากผู้คนหรือแหล่งอาศัยใดๆ พวกเขาจะไม่ได้รับความสะดวกสบายที่จะรอให้แพทย์ดูแลรักษาพวกเขา พวกเขาต้องพึ่งตัวเองในสถานการณ์นั้นๆ
