59 ซูมิเระ พบกับเจ้าหญิง
15-19 นาที
◇มุมมอง ซูมิเระ◇
ผมบลอนด์เงางาม ไปกับแสงของพระอาทิตย์
ตาสีน้ำเงิน เหมือนไพลิน
เกราะสีขาวบริสุทธิ์เหมือนไหม และเครื่องหมายโลหะ
อัศวินหญิงพร้อมบรรรยากาศของขุนนาง เหมือนเธอตรงออกมาจากภาพวาด
ไม่ เธอคือออราเคิลซามะ พูดอีกอย่าง เธอคือเจ้าหญิง ถ้าเป็นแบบนั้น เธอคือเจ้าหญิงอัศวิน?
และ…
(เพื่อนวัยเด็กของยูจีนคุง) (ซูมิเระ)
จากอะไรที่หนูได้ยิน หนูมั่นใจว่าเธอต้องเป็นคนสวย แต่เธอสวยกว่าที่หนูคิดไปเยอะเลย
ยูจีนเข้าโรงเรียนไลเคียนหลังจากถูกปฏิเสธโดยออราเคิลไอริ
นั่นทำไมเขาต้องไม่ได้รู้สึกดีอยู่ภายใน -คือที่หนูคิด แต่…
“เข้าใจแล้ว! งัน พี่จบจากโรงเรียน นักเวทย์ซัง!”
“ใช่ ฉันจะเป็นเซ็นไปของยูจีนคุงและซูมิเระคุง”
“สถิติดันเจี้ยนคืออะไรครับ?”
“เหมือนกันกับนาย ยูจีนคุง: ชั้น 100 มันใช้เวลาชั้นไป 5 ปี ในกรณีของชั้นนะ”
“5 ปี…” (ยูจีน)
“มันไม่ใช่บางอย่างที่หายาก เพราะทั้งหมด มีนักเรียนอยู่เยอะ ที่ไม่สามารถไปถึงชั้น 100 ได้”
“ไม่ลองมีเป้าหมายไปที่ ชั้น 101 และสูงกว่านั้นเหรอ?” (ยูจีน)
“ชั้น 101 และขึ้นไป มันเป็นนรกน่ะ มันจะเป็นไปไม่ได้ สำหรับบางคนแบบฉัน ยูจีนคุง นายมีแผนที่จะไปต่อข้างบนจริงจังเหรอ?”
“เพราะทั้งหมด ผมสัญญากับซูมิเระไว้น่ะ” (ยูจีน)
“นั่นยอดเยี่ยม ทำเต็มที่นะ”
“ขอบคุณมากครับ” (ยูจีน)
ยูจีนคุงคุยกันอย่างมีชีวิตชีวา กับนักเวทย์สภาจักรวรรดิ ที่อยู่ในรถม้าเดียวกันกับเรา
คนนั้น เห็นว่าเป็นคนที่ดูแลนักเวทย์ของทีมสืบสวน
ยูจีนคุงเป็นผู้ช่วย
และ…
เพื่อนวัยเด็กของยูจีนซัง -ออราเคิลไอริ- แอบเหลียวมองที่ยูจีนคุงซักพักแล้ว
มีเวลาที่ตาเราสบกัน และเราจะมองไป่ทางอื่น
(นี่…ต่างจากอะไรที่ชั้นได้ยินอ่ะ) (ซูมิเระ)
เจ้าหญิงที่เย็นชา ที่หมดความสนใจกับยูจีนคุง หลังจากที่ไม่มีพรสวรรค์ในฐานะนักดาบเวทย์ -คืออะไรที่หนูได้ยิน แต่เธอดูเหมือนเธออยากจะพูดกับยูจีนคุงจริงๆ
แม้แต่เมื่อเวลาที่เราเจอกันที่จุดนัดพบ เจ้าหญิงไอริ พยายามจะพูดกับยูจีน แต่ถูกหยุดโดย คูหมั้น(?) ข้างเธอ
เจ้าหน้าที่ที่ถูกสั่งมา คือชายทีเรียกว่านายพลเบอร์โทลด์
ยังไงซะ แน่นอนว่าเขาจะหยุดแฟน จากการไปใกล้ชิดกับแฟนเก่า
(เดี๋ยวสิ ฉันเป็นแฟนของยูจีนคุงนี่!) (ซูมิเระ)
หนุควรจะอิจฉามากกว่า ถ้า แฟนเก่าของแฟนหนูใกล้ชิดกัน แต่…
“ครูใหญ่อูเธอร์สบายดีมั้ย?”
“เขาสบายดี ผมถูกซ้อมทั้งเขียวทั้งม่วงในการฝึกเมื่อวันก่อนเลย” (ยูจีน)
“โออ้ ถูกฝึกโดยครูใหญ่ด้วยตัวเองเหรอ?! พี่อิจฉามากเลยนะ!”
เขาไม่ได้มองเพื่อนวัยเด็กเลยซักนิด
ดูเหมือนยูจีนคุงผ่านอดีตของเขาไปแล้วจริงๆ
“นี่เป็นครั้งแรก ที่เห็นสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่มั้ย ยูจีนคุง?”
“ไม่ ผมเห็นมันครั้งสองครั้ง เมื่อเวลาที่ผมอยู่ในโรงเรียนทหารผมเข้าร่วมในการปราบแกะดำ ที่สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญสร้าง” (ยูจีน)
“อ้าา แน่นอนเลยว่าการปราบแกะดำมันเป็นงานของนักเรียนในโรงเรียนทหาร”
“ผมตกใจเมื่อครั้งแรกที่ผมเจอพวกมันเลย” (ยูจีน)
“ฮ่าฮ่า ฉันก็เหมือนกัน”
เมื่อยูจีนคุงคุยกันนักเวทย์สภาจักรวรรดิซัง เขาหันมาทางหนูกระทันหัน
“นี่จะเป็นครั้งแรกที่ซูมิเระเห็นสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ผมเลยคิดว่าเธอจะตกใจ” (ยูจีน)
“ม-มันดูน่ากลัวอย่างนั้นเลยเหรอ?” (ซูมิเระ)
“หืมม แทนที่จะน่ากลัว มันเหมือนกับ…มันไม่ได้ดูเหมือนเป็นสิ่งมีชีวิตน่ะ…” (ยูจีน)
“นั่นฟังดูอธิบายยากนะ” (ซูมิเระ)
แต่หนูได้ยินมาว่ามันปลอดภัยเพราะมันผนึกอยู่นะ
สงสัยจังว่าเป็นอย่างไร?
แค่เมื่อหนุคิดว่าหนูไม่อยากได้รับประสบการณ์อะไรที่น่ากลัว…
“ฮี้ฮี้ฮฮฮฮฮี้!!!”
ม้าร้องเสียงดัง
รถม้าที่เราขี่ถูกทำให้หยุดกระทันหัน
“ว้าย!” (ซูมิเระ)
“ซูมิเระ” (ยูจีน)
แค่เมื่อหนูกำลังจะเด้งไปข้างหน้า ยูจีนจับหนู
“ข-ขอบคุณนะ ยูจีนคุง” (ซูมิเระ)
“ดูเหมือนเราเข้าถิ่นของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่แล้ว” (ยูจีน)
“งั้นมันดูเหมือนม้ากลัว และจะไม่ไปไกลกว่านี้”
สีหน้าของยูจีนคุงและนักเวทย์สภาจักรวรรดเปลี่ยนเป็นจริงจังมากขึ้นนิดหน่อย
“มาลงกันเถอะ เราจะเดินเท้าจากตอนนี้ไป” (ยูจีน)
“อ-โอเค” (ซูมิเระ)
หนูลงจากรถม้า พร้อมด้วยยูจีนจับมือของหนู
มันเป็นที่ราบที่เห็นได้กว้าง ปกคลุมไปด้วยพุ่มไม้ และต้นหญ้าที่โตอย่างตามใจ
มีเนินเขาอยู่ที่เส้นขอบฟ้า
ไม่มีสิ่งก่อสร้างจากมนุษย์ และมีแค่รอยทางสัตว์ที่รถม้าเกือบจะผ่านไม่ได้ ตรงไปที่เนินเขานั้น
ยูจีนคุง นักเวทย์สภาจักรวรรดิซัง และหนูเดินบนทาง และออราเคิลไอริและนายพลซังเดินไปรอบๆพร้อมอัศวินที่พวกเขาบัญชาการ
มันเป็นอากาศดีที่เมฆกระจายออกไปอย่างไกลๆกัน
ทีราบมันเขียวขจี และมันเป็นทิวทัศน์ที่สวย แต่…
(มันค่อนข้างน่าขนลุก…) (ซูมิเระ)
หนูสงสัยว่าทำไม และไม่นานก็สังเกตเหตผล
หนูไม่รู้สึกถึงการอยู่ตรงนี้ของสิ่งมีชีวิต
เสียงนกร้อง เสียงแมลง หรือเสียงสัตว์ร้อง; ไม่มีพวกนั้นอยู่ที่นี่เลย
เราเดินหน้าที่ทางเล็กๆเงียบๆ
มีแค่เสียงฝีเท้าดังในความเงียบงัน
แค่เมื่อหนูเดินสักพัก และเริ่มคิดว่าหนูเหนื่อยนิดหน่อยแล้ว…
“แม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม!!”
เงาดำกระโดดออกมาจากพื้น
(นี่มันอะไร?!) (ซูมิเระ)
สิ่งนั้นที่เรียกว่าแกะดำถูกหุ้มในหนวดสีดำทั้งตัว
หัวของมันมีตาใหญ่ 4 ดวง
ปากของมันมีลิ้นยาวห้อยออกมา และน้ำลายหยดลง
เสียงร้องที่ไม่สบายใจก้องมาซักพักตอนนี้ ไม่ได้มาจากปากบนหัวของมัน แต่จากอีกหนึ่งปากอื่นที่ท้องของมัน
“แกะดำโผล่มา กำจัดมัน”
“””ครับ!”””
คำสั่งสั้นๆจากเจ้าหญิงไอริ ทำให้อัศวินรอบๆทำอะไรอย่างรรวดเร็ว
“แม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม!!!”
เสียงที่แสบแก้วหูดัง
(อุ…มันน่าขยะแขยง…) (ซูมิเระ)
แกะดำที่ใหญ่เท่าช้าง ถูกจัดการโดยอัศวินทอง
“เกี้ย-ย-ย-ย-ย-ย-ย-ย-ย-ย-ย-ย-ะ!!!”
เสียงร้องดัง และสัตว์แกะดำล้มราบไปบนพื้น
ตัวของแกะดำนำเสียงเดือด ขณะที่มันละลาย
“อย่าเข้าไปใกล้นะ ซูมิเระ เธอจะถุกสาปและติดพิษแค่จากการไปจับมัน” (ยูจีน)
“ฮฮฮฮิ้!” (ซูมิเระ)
หนูซ่อนหลังยูจีนคุง
น-นี่น่ากลัวอ่ะ…
หนูจับแขนของยูจีนคุงแน่นๆ
หนูรู้สึกถึงสายตา และมองไปรอบๆ และสังเกตว่าเจ้าหญิงไอริมองมาทางนี้
แต่เธอเลี่ยงสายตา ทันทีที่ตาเราสบกัน
“เดินหน้าต่อ” (ไอริ)
เราเริมเดินพร้อมการบัญชาการของเจ้าหญิงไอริ
แกะดำโจมตีเรานับครั้งไม่ถ้วนบนทาง แต่อัศวินจัดการกับมันในแต่ละครั้ง
มันน่ากลัวตอนแรก แต่หนูชินกับมันอย่างช้าๆ
หนูพูดกับยูจีนคุง และนักเวทย์สภาจักรวรรดิซัง ขณะที่เราเดิน
“ว่าแต่ เกี่ยวกับที่เราคุยก่อนหน้า รูปลักษณ์ของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่คืออะไรเหรอ?” (ซูมิเระ)
เมื่อหนูถามนี่ ยูจีนคุงและนักเวทย์สภาจักรวรรดิซังมองหน้ากัน
เอ๋? หนูไม่ได้พูดอะไรแปลกๆนี่ ใช่ไหม?
“อาา ขอโทษ ซูมิเระ ฉันไม่ได้บอกเธออย่างถูกต้อง” (ยูจีน)
“ซูมิเระซัง ฮาเก็นติคือนั่นไง {มันอยู่ให้เห็นแล้ว}”
“…………เอ๋?” (ซูมิเระ)
หนูมองดูไปในทิศทางที่นักเวทย์สภาจักรวรรดิชี้ไป แต่ไม่มีอะไรเลย
มีทางไปเนินต่อไปในที่ราบ และเนินเขาลึกเข้าไปข้างใน
“………เอ๋?” (ซูมิเระ)
และจากนั้น หนูสังเกต
เนินเขา {เคลื่อนไหว}
“เนินเขานั่น…” (ซูมิเระ)
“นัั่นแหละฮาเก็นติ ซูมิเระ” (ยูจีน)
“ชั้นก็ตกใจด้วยเหมือนกัน ครั้งแรกที่ชั้นเห็นมัน
หนูหาคำพูดอะไรไม่ได้
หนูไร้คำพูด
“ผมรู้สึกว่ามันขนาดใหญ่ขึ้นขนาดนั้น ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นมันเมื่อนานมาแล้ว” (ยูจีน)
“ใช่..มันรู้สึกเหมือนมันจู่ๆก็ใหญ่ขึ้นหลังๆจากนายกรัฐมนตรี มันจะไม่แปลกที่ผนึกจะพังไปภายในครึ่งปี…”
การสนทนาระหว่างยูจีนคุงและนักเวทย์สภาจักรวรรดิไม่ได้เข้าหัวหนูเลย
สัตว์อสูรี่ยิ่งใหญ่ ใหญ่ขนาดนั้น…?
สัตว์สวรรค์ที่เราเจอที่ชั้น 20 และมังกรที่ชั้น 50 เริ่มดูเล็กไปเลยเมื่อเอามาเทียบกัน
ซักพักหลังจากเราเดิน เรามาถึงที่ที่มีรั้วล้อมสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่
“แค่คนที่ใช้เวทย์บาเรียเข้าได้จากตรงนี้ไป ยูจีนคุง มาด้วยกันกับฉัน”
“รับทราบ ซูมิเระ รออยู่ที่นี่ได้มั้ย?” (ยูจีน)
“โอเค ระวังตัวนะ ยูจีนคุง ต้องการมานาฉันมั้ย?” (ซูมิเระ)
ยูจีนคุงใช้ดาบมานาโดยไม่มีมานาหนูไม่ได้
นั่นทำไมหนูคิดว่ามันดีกว่าที่จะมอบมานาหนูให้เขา หนูเลยจับมือกับยูจีนคุง
“ไม่ เราจะแค่มาสำรวจ เราไม่ควรกระตุ้นสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ดังนั้นฉันโอเค” (ยูจีน)
“แต่…แกะดำที่น่ากลัวจากก่อนหน้าไม่โจมตีนายเหรอ?” (ซูมิเระ)
“แกะดำหยุดโผล่มาเมื่อเธอใกล้กับสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่น่ะ เห็นว่าแกะดำเป็นส่วนหนึ่งของเจ้าอสูรที่ยิ่งใหญ่ที่ฉีกออกไปจากตัวมัน ตัวเราไม่รู้ว่ามันจากสัญชาตญาณรึเเปล่า แต่พวกมันพยายามจะออกห่างสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ นั่นทำไมพวกมันหยุดโผล่มาเมื่อเราเข้าใกล้” (ยูจีน)
“เข้าใจแล้ว แต่ จริงจังนะ ระวังตัวด้วย” (ซูมิเระ)
“ฉันรู้” (ยูจีน)
เขาลูบหัวหนูเบาๆ
“ฉันไปแล้วนะ” (ยูจีน)
ยูจีนคุงเข้าบริเวณรั้วของผนึก
หลังของนักเวทย์สภาจักรวรรดิซังและยูจีนคุ เล็กลงและเล็กลง
หนูตามพวกเขาด้วยสายตาหนูตอนแรก แต่พวกเขาสองคนสังเกตุแท่งแหลม(?) ที่ปักอยู่บนพื้น และคุยเกี่ยวกับบางอย่าง มันดูเหมือนมันจะใช้เวลาซักพักเลย
แค่เหมือนที่ยูจีนพูด ไม่มีมอนสเตอร์โผล่มาข้างในรั้ว
(รู้สึกเหมือนมันจะใช้เวลาซักพัก) (ซูมิเระ)
ระหว่างที่หนูเหม่อลอยนิดหน่อยนั่น…
“ขออภัย เลดี้”
บางคนพูดกับหนู
“เอ๋? ค-คะ?!” (ซูมิเระ)
เพื่อนวัยเด็กซังของยูจีนคุง -ออราเคิลไอริ- ยืนอยู่ข้างหนูเลย
(อุว้าา…สวยมาก…) (ซูมิเระ)
หน้าที่เหมือนแกะสลักยิ่งน่าตกใจเข้าไปอีกใกล้ๆ
“ชื่อของเธอคือ…ซูมิเระ ใช่ม้ย?” (ไอริ)
“ค่ะ ซาชิโอกิ ซูมิเระ!” (ซูมิเระ)
“ยินดีที่ได้รู้้จัก ชั้นไอริ อารีอุส แกรนด์แฟลร์ ชั้นมีบางอย่างที่จะคุยกับเธอ เกี่ยวกับ—” (ไอริ)
แค่เมื่ออราเคิลซามะกำลังจะพูดบางอย่าง…
“เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิไอริ การสืบสวนจบลงแล้วครับ!”
หนึ่งในอัศวินสีทองพูด
“เข้าใจแล้ว ถ้าการสืบสวนจบแล้ว มาฟังผลและ—หืม?” (ไอริ)
เจ้าหญิงไอริเอียงหัวของเธอ
“เอ๋?” (ซูมิเระ)
หนูก็พบว่ามันแปลก
(ยูจีนคุงไม่กลับมา…?) (ซูมิเระ)
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ยูจีนคุงเดินลึกเข้าไปด้วยตัวของเขาเอง
“ยูจี้…?” (ไอริ)
เจ้าหญิงไอริทำหน้าตาที่กังวล
มันดูเหมือนการที่เธออยากคุยกับหนู ไม่อยู่ในหัวของเธออีกแล้ว
หนูและออราเคิลซามะมองดูหลังของยูจีนคุง
ยูจีนคุงหันกลับมาทางนี้
เขาโบกมือให้หนูพร้อมรอยยิ้ม
เขาน่าจะพูดว่าอย่ากังวล
“………”
ออราเคิลซามะซูเปอร์โกรธ?!!
(ยูจีนคุง กลับมา~!!) (ซูมิเระ)
ไม่มีทางที่เสียงร้องในหัวใจของหนู จะไปถึงเขา
◇มุมมอง ยูจีน◇
“หืม… เสาผนึกเวทย์ ที่รับบาเรียโทรมกว่าที่ชั้นคิด…”
นักเวทย์สภาจักรวรรดิสังเกตสภาพของบาเรีย ระหว่างที่เหงื่อออกเป็นถังๆ
พูดถึงแล้ว ผมถืออุปกรณ์ของเขาอยู่
“ยูจีนคุง เราค่อนข้างเข้ามาใกล้สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ มันไม่เจ็บปวดสำหรับนายเกินไปนะ?”
“ไม่ ผมไม่เป็นไร แล้วพี่ล่ะ? พี่โอเคมั้ย?” (ยูจีน)
จากที่ผมเห็นได้ สีหน้าของเขาดูค่อนข้างแย่
เราควรจะพักนิดหน่อยไหม?
“ฮ่าาาา… ฮ่าาา… มาจบการสืบสวนที่นี่เถอะ 1 เดือนก่อน มีคนอื่นมาสืบสวน เค้าพูดว่า ‘มันจะอยู่ได้ครึ่งปี’ แต่จากเท่าที่เห็นตอนนี้ มันจะ ‘พังใน 3 เดือน’”
“3 เดือน…” (ยูจีน)
นักเวทย์สภาจักรวรรดิมองขึ้นไปที่สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่หลังเรา ที่สูงกว่าเราไปเหมือนภูเขา
ขนาดมันใหญ่จนไร้สาระ มันโง่ที่จะเรียกมันว่าสิ่งมีชีวิต
แต่ภูเขานั้น ขยับขึ้นลงอย่างช้าๆ
มันเป็นข้อพิสูจน์ว่า เป็นสิ่งมีชีวิต
“นั่นพูดแล้ว นายเหงื่อไม่ออกซักหยด ยูจีนคุง เป็นไปได้มั้ยว่านายเข้าใกล้ยิ่งมากเข้าไปอีกได้น่ะ?”
“นั่น…” (ยูจีน)
ผมตัดสินใจที่จะตอบตรงๆ หลังจากคิดเกี่ยวกับมันซักพัก
มีเจ้าหน้าที่ชั้นสูงจากอาณาจักร ที่ภาคภูมิใจในตัวเองมากๆเยอะ รวมไปถึงนักเวทย์สภาจักรวรรดิ
แต่ผมรู้สึกว่าผมไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับนั่นกับคนนี้
“ผมคิดว่าผมไปใกล้ได้มากกว่านี้” (ยูจีน
“แม้ว่านายยังหนุ่ม นั่นมหัศจรรย์… ถ้าเป็นแบบนั้น นายไม่ต้องกดดันตัวเองนะ ถ้างั้นนายบันทึกภาพเสาผนึกเวทยืใกล้กับสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่เท่าที่ทำได้ ด้วยอุปกรณ์เวทย์บันทึกภาพนี่ได้มั้ย?”
“รับทราบ” (ยูจีน)
ผมพยักหน้าและรับอุปกรณ์เวทย์
ผมมอบสัมภาระอื่นให้กับนักเวทย์สภาจักรวรรดิ
เขากลับไปพร้อมก้าวเท้าที่ไม่มั่นคง ไปที่ที่ซูมิเระและอัศวินสีทองอยู่
(อย่างงั้นตอนนี้…) (ยูจีน)
ผมมองดูภูเขาดำยักษ์ ที่มองกลับลงมาหาผม
เสียงครืนที่สั่นพื้น ดังเป็นระยะๆ
ผมค่อนข้างที่จะตกใจ เมื่อผมรู้ว่านั่นเป้นการหายใจของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่
ผมไปข้างหน้าช้าๆ
มานาและพิษแรงขึ้นทุกก้าวที่ผมเดิน
ผมจะไม่สามารถหายใจได้ ถ้าไม่มีเวททย์บาเรีย
แต่…
(เทียบกับคุกปิดผนึกที่ 7 ของโรงเรียนเวทมมนตร์แล้ว…) (ยูจีน)
นี่ดีกว่านิดหน่อย
นี่นั่นมี: คำสาป พิษ พิษทางจิต บรรยากาศพิษ ภาพหลอน ทั้งชุดเลย
ที่นี่มีแค่มานาและพิษอาละวาดเหมือนพายุ
ผมแค่ต้องทนนั่น
“แม้ว่าด้วยนั่น มันยังลำบากเลย…” (ยูจีน)
ผมพูดกับตัวเอง
ตัวที่ใหญ่ของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ใกล้มากๆแล้ว
และดังนั้นเอง ผมเริ่มบันทึกสภาพของเสาผนึกเวทย์
บางทีเพราะพวกมันใกล้กว่าสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่มากกว่าที่เห็นก่อนหน้า พวกมันเลยความยับเยินและเกือบจะพังแล้ว
ผมไม่คิดว่าพวกมันรับใช้เหตุผลของมัน ในฐานะผนึกอีกแล้ว
มันไม่เหมือน่าผมรู้มากขนาดนั้น เกี่ยวกับผนึก แต่เป็นไปแล้วที่นี่มัน…
(โอ้ชั้น ไม่ใช่นั่นสัตว์อสูรดวงดาว ฮาเก็นติเหรอ? มันโตขึ้นนิดหน่อยนะ)
(เอริ) (ยูจีน)
มันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่ผมได้ยินเสียงของเอริ
เธอไม่ได้คุยกับผมเลยสักนิด ตั้งแต่มาที่อาณาจักร
ผมคิดอย่างมั่นใจว่ามันเพราะการสื่อสารมันไปไม่ถึง เนื่องจากระยะทาง…
(ใช่เหอะ เค้าน่ะหลับอยู่ตลอดเวลา) (เอริ)
(งั้นเธอก็แค่หลับอยู่) (ยูจีน)
(ยังไงเตงก็ไม่มาอยู่ดีอ่ะ~) (เอริ)
(อย่าอย่างนั้นไปเลย ผมขอโทษ ผมจะกลับหลังจากประมาณ 10 วัน) (ยูจีน)
(นานไปแล้ว~ เตรียมตัวได้เลยนะเมื่อเตงกลับมา เค้าจะรีดให้แห้งเลย♡) (เอริ)
(……)
ผมกลัวเล็กน้อยที่จะกลับไป
แต่มีบางอย่างที่กวนใจผมมากกว่า
(เธอรู้เยอะเกี่ยวกับสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่เหรอ เอริ?) (ยูจีน)
(หืม? มนุษย์เรียกมันแบบนั้นเหรอ? พื้นฐานแล้วมันแค่สัตว์อสูรที่เกิดจากผิวของมานาที่เป็นเส้นเลือดของดาวเคราะห์ สัตว์อสูรจัง คนนั้น มีมานามากกว่าคนอื่นนิดหน่อย และมันตัวใหญ่) (เอริ)
(มันอยู่ระดับที่เรียกว่า ‘นิดหน่อย’ เหรอ?) (ยูจีน)
ผมงงงัน
(ไม่ว่ายังไง นี่มันค่อนข้างเป็นเวทย์ผนึกที่หยาบนะ~ ด้วยนี่ มันจะแค่ใช้ {ไม่กี่วัน} ที่ผนึกจะถูกแก้ เตงรู้ป่าว?) (เอริ)
(…ไม่กี่วัน?) (ยูจีน)
ไม่ นั่นแปลกนะ
นักเวทย์สภาจักรวรรดิพูดว่ามีเหลืออยู่ 3 เดือน
แต่แม้ว่าด้วยตาที่ไม่ได้ฝึกของผม ผมยังรู้สึกได้ว่าผนึกนี้จะพังเร็วกว่านั้น
แต่นี่เป็นบางอย่างที่ผมสังเกต หลังจากเขาใกล้สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่
(10 ดีที่สุด; 7 วันเร็วที่สุด) (เอริ)
(ไม่สงสัยเกี่ยวกับมันเหรอ?) (ยูจีน)
({มั้ง}) (เอริ)
(……) (ยูจีน)
ผมบอกได้เพราะเราอยู่ด้วยกันมาค่อนข้างจะสักพักแล้ว
‘มั้ง’ ของเอริ ส่วนใหญ่มันแน่นอน
มันดูเหมือนจะเป็นนิสัย จากเมื่อเธอรับใช้เทพะธิดา ที่ดินแดนสวรรค์ อะไรที่เธอพูดเกือบจะตรงตลอด
ยังไงซะ แต่เธอเป็นนางฟ้าตกสวรรค์ ดังนั้นเธอ ‘โกหก’ ในบางเวลานะ
แต่ผมรู้สึกได้ว่าครั้งนี้ ไม่ได้โกหก
(นี่… ชั้นกลับมาที่เวลาที่ค่อนข้างจะอุกอาจเลย) (ยูจีน)
สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ในตำนาน ที่ทำลายเมืองหลวงส่วนหนึ่งเมื่อ 50 ปีก่อน
ผนึกกำลังจะพังด้วยจังหวะที่ย่ำแย่ใน 10 วัน
ผมมุ่งหน้ากลับไปที่ของไอริ ซูมิเระ นักเวทย์สภาจักรวรรดิซัง ด้วยก้าวเท้าที่หนักหน่วง เพื่อที่จะรายงานเรื่องนี่
■ตอบความคิดเห็น:
>หืมม มันรู้สึกเหมือนนายกรัฐมนตรี ‘จัดฉากใส่เขา’ มากๆเลย
-นายกรัฐมนตรีจังน่าสงสัยนะครับ ไม่ใช่หรือ~?
วายุ: หรือว่าไอริเป็นตัวประกอบไปแล้ว? เปลี่ยนไม่ใช้ตัวเราตัวเธอแล้วครับ ซ้อนกับร่างกาย ขออภัย และ วันนี้ติดธุระ และคาดไว้ว่าพรุ่งนี้อีกวันหนึ่ง จะมีแค่วันละตอนครับ และ ปรับปรุงไวยากรณ์ครับ
แปลโดย: wayuwayu
เป้าหมายเดือน 10/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 100/100
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook : “wayuwayu แปล” ครับ ออกความคิดเห็นที่ Dek-D และ Tunwalai จะมีแจ้งเตือนครับ
