ตอนที่ 1 – คนที่คิดจะรอ
ปี 2022 ฤดูใบไม้ร่วง
ฝนบางเบาตกปรอย ๆ จากท้องฟ้าสีเทา ทำให้ถนนในเมืองเปียกชุ่ม
เป็นฤดูใบไม้ร่วง บางครั้งบางคราวยังสามารถเห็นผู้สัญจรที่ไม่ถือร่มรีบเร่งผ่านไปโดยเอามือบังเหนือศีรษะ
ในซอยจุนหมินอันคับแคบกำลังมีเด็กวัยรุ่นอายุสิบเจ็ดสิบแปดคนหนึ่งกับชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่ใต้ร่มข้าง ๆ ร้านค้าเล็ก ๆ
โลกภายนอกร่มมืดครึ้มด้วยสายฝน พื้นถูกเม็ดฝนแทรกซึมจนกลายเป็นสีเข้ม มีเพียงพื้นใต้ร่มที่ยังคงหลงเหลือพื้นที่แห้ง คล้ายกับว่าเป็นเพียงดินแดนบริสุทธิ์แห่งเดียวที่เหลืออยู่ในโลก
เด็กหนุ่มหน้าตาสะอาดสะอ้าน แววตาใสกระจ่าง สวมเครื่องแบบนักเรียนเรียบ ๆ นั่งอยู่ตรงนั้น
เบื้องหน้าพวกเขาเป็นกระดานหมากรุกไม้โกโรโกโส เหนือศีรษะคือป้ายร้านฝูหลายสีแดง
“รุกฆาต” เด็กหนุ่มชิ่งเฉินพูดจบแล้วก็ลุกขึ้นยืน ทิ้งชายชราผมเกือบล้านให้นั่งเหม่อ
“ฉันยังสามารถ….” ชายชรากล่าวอย่างไม่เต็มใจ “นี่มันแค่สิบสามตาเองนะ…..”
เด็กหนุ่มชิ่งเฉินมองอีกฝ่ายอย่างสงบนิ่งแวบหนึ่งกล่าวว่า “ไม่ต้องดิ้นรนแล้ว”
บนกระดานหมากเผยรังสีฆ่าฟันแล้ว กำลังเป็นชั่วขณะสุดท้ายก่อนการนองเลือด
ชายชราโยนหมากที่ยกขึ้นในมือลงบนกระดาน ยอมรับความพ่ายแพ้
ชิ่งเฉินเดินเข้าไปในเคาน์เตอร์ของร้านค้าด้านข้างเสมือนข้างกายไร้ผู้คน หยิบเงิน 20 หยวนจากในตะกร้าเงินทอนใต้เคาน์เตอร์ใส่กระเป๋า
ชายชรามองชิ่งเฉินอย่างสาปส่ง “ทุกวันล้วนต้องเสียให้แก 20 หยวน! ตอนเช้าฉันเพิ่งจะชนะเหล่าหลี่เหล่าจางได้มา 20 หยวน ตอนนี้เสียให้แกหมดแล้ว! หมอดูบอกว่าฉันจะมีชีวิตได้ถึงเจ็ดสิบแปดปี ตอนนี้ฉันเพิ่งห้าสิบ นี่ถ้าเสียให้แก 20 หยวนทุกวัน ฉันจะเสียเงินมากเท่าไหร่”
“แต่ผมยังสอนให้คุณเล่นหมากรุกไปเอาชนะพวกเขากู้หน้ากลับมาด้วยนะ” ชิ่งเฉินเก็บเงินดี ๆ แล้วกลับไปนั่งข้างกระดานหมาก “อย่างนี้นับแล้วคุณไม่ได้เสียเลย”
ชายชราพึมพำกับตัวเองว่า “แต่สิ่งที่แกสอนสองวันมานี้มันไม่มีประโยชน์หมดเลยนะ”
ชิ่งเฉินมองเขาแวบหนึ่ง “อย่าว่าตัวเองอย่างนี้เลย”
ชายชรา “???”
ชายชราเรียงหมากอีกครั้งอย่างอารมณ์ไม่ดี จากนั้นเอ่ยอย่างหมดความอดทนว่า “เอาล่ะ ๆ ทบทวนเถอะ”
ขณะนี้จู่ ๆ ชิ่งเฉินก็ก้มหน้าลง
เวลาที่เพิ่งจะเคลื่อนผ่านไปนั้นคล้ายกับว่าเล่นซ้ำอยู่ในสมองของเขา
เริ่มแรกปืนใหญ่มาโจมตี ทหารกล้าข้ามแม่น้ำ สะท้อนอยู่ในสมองทีละอย่าง ๆ
ไม่เพียงเท่านี้
ยังมีลุงที่เดินผ่านข้างกายพวกเขาตอนเล่นหมากรุก ในมือถือขนมเปี๊ยะสี่ชิ้นที่เพิ่งซื้อ ขนมเปี๊ยะที่เพิ่งออกจากเตามีไอน้ำลอยขึ้นบางเบา เกาะติดในถุงพลาสติกใสจนเป็นหมอกสีขาวชั้นหนึ่ง
เด็กหญิงตัวน้อยที่สวมชุดกระโปรงสีขาวถือร่มเดินผ่าน บนรองเท้าหนังเล็ก ๆ ของเธอยังมีผีเสื้อแสนสวยสองตัว
บนท้องฟ้า หยาดฝนโปรยลงมาในซอย วิบวับใสกระจ่าง
ตรงสุดซอย รถเมล์สาย 103 แล่นผ่านปากซอยแคบ ๆ มีผู้หญิงสวมแจ๊คเก็ตสีเบจคนหนึ่งกางร่มรีบเร่งไปที่ป้ายรถเมล์
เสียงฝีเท้า เสียงสายน้ำตอนที่เม็ดฝนไหลลงท่อระบายน้ำข้างถนน เสียงหนวกหูเหล่านี้กลับทำให้ทั้งโลกคล้ายจะเงียบสงัดเป็นพิเศษ
ทั้งหมดนี้ ชิ่งเฉินล้วนไม่เคยลืมเลือน
พลังความทรงจำอันพิสดารนี้เป็นพรสวรรค์แต่กำเนิดของชิ่งเฉิน คล้ายกับว่าเขาถอนไฟล์ออกมาจากในสายธารแห่งกาลเวลา จากนั้นอ่านฉากที่บันทึกเอาไว้ในไฟล์นั้น
ชิ่งเฉินหยิบตัวหมากรุกบนกระดานหมาก
ชายชราจับจ้องกระดานหมากรุกด้วยสมาธิทั้งหมด การทบทวนหลังทุก ๆ เกมก็เป็นข้อตกลงของเกมเดิมพัน : ชิ่งเฉินรับผิดชอบสอนหมากรุก ชายชราเรียนหมากรุกหลังจากเสียเงิน
ภาพเหตุการณ์นี้แปลกประหลาดอยู่บ้าง ชิ่งเฉินไม่ได้มีความถ่อมตัวและเขินอายของเด็กวัยรุ่นที่เผชิญหน้ากับผู้อาวุโสตามสมควร แต่กลับคล้ายจะเป็นคุณครู
“ปืนใหญ่ฝ่ายแดงสองย้ายไปห้า ปืนใหญ่ฝ่ายดำแปดย้ายไปห้า ม้าแดงสองเข้าสาม ม้าดำแปดเข้าเจ็ด…..” ชิ่งเฉินเคลื่อนตัวหมากไปทีละตา
ชายชราจ้องตาไม่กะพริบ ข้างหน้าล้วนเป็นการเปิดเกมปกติ แต่เขาคิดไม่ออกว่าเหตุใดพอถึงตาที่หก ตนเองเห็นชัด ๆ ว่ากินม้าอีกฝ่ายกลับจู่ ๆ ก็ตกเป็นฝ่ายตั้งรับ
“แก่นสารของการทิ้งม้าสิบสามฆาตก็คือการเดินรถขึ้นทิ้งม้าในตาที่หก นี่เป็นมือพิฆาตในการฉีกด่านป้องกัน” ชิ่งเฉินกล่าวเงียบ ๆ “หมากรุกที่คุณเล่นกับชายชราคนนั้นในสวนหวังเฉิงวันก่อนผมเห็นแล้ว เขาชอบเปิดเกมด้วยปืนใหญ่ คุณหยิบทิ้งม้าสิบสามพิฆาตนี้ไปสู้เขาได้ไม่มีปัญหา”
ชายชราฝั่งตรงข้ามตกอยู่ในห้วงคิด จากนั้นถามเสียงต่ำว่า “ชนะเขาได้จริงเหรอ”
“ในหนึ่งอาทิตย์เรียนทิ้งม้าสิบสามฆาตที่ผมสอนคุณไป คุณก็สามารถกู้หน้ากลับมาได้แล้ว” ชิ่งเฉินกล่าว “ถึงยังไง…. การเล่นของเขาก็ไม่เท่าไหร่”
บนใบหน้าของชายชราเผยร่องรอยดีใจ
แต่จู่ ๆ เขาถามขึ้นมาอีกว่า “เรียนหนึ่งสัปดาห์สามารถชนะเขาได้ งั้นฉันเรียนนานแค่ไหนถึงสามารถชนะแก”
ใต้ร่ม ชิ่งเฉินครุ่นคิดอย่างจริงจัง “หมอดูบอกว่าคุณสามารถมีอายุถึงเจ็ดสิบแปดปีเหรอ…. งั้นก็ไม่ทันแล้วล่ะ”
ชายชราสีหน้าแข็งทื่อ “แกพูดน้อยลงสักสองคำไม่แน่ว่าฉันจะสามารถมีชีวิตถึงเจ็ดสิบเก้า…. เฮ้ย ตอนนี้แกน่าจะติวหนังสือช่วงเย็นนิ วันนี้ทำไมโดดเรียนมาเร็วขนาดนี้”
ชิ่งเฉินคิด ๆ แล้วตอบว่า “ผมกำลังรอคน”
“รอคน?” ชายชราอึ้งไป
ชิ่งเฉินลุกขึ้นมองไปทางซอยเล็กนอกร่มกันฝน สายตาสอดส่ายอยู่ในม่านฝนของซอยเล็ก ไม่ได้ตอบคำอีก
ชายชรากล่าวว่า “เด็กน้อยแกเล่นหมากรุกร้ายกาจขนาดนี้ ทำไมไม่ไปเข้าร่วมการแข่งขันหมากรุกล่ะ แกไม่ได้พูดว่าขาดเงินเหรอ ได้แชมป์ก็มีเงินแล้ว”
เด็กหนุ่มชิ่งเฉินส่ายหน้า “ผมแค่จำกลหมากรุกมากมายไว้ในสมองทั้งหมดเท่านั้นเอง เล่นกับพวกคุณยังไหว เจอยอดฝีมือจริง ๆ ก็จอดแล้ว เส้นทางของผมไม่ได้อยู่ตรงนี้ หมากรุกเป็นแค่ของชั่วคราว”
“จำไว้ในสมองทั้งหมด…..” ชายชราทอดถอนใจ “แต่ก่อนฉันนึกว่าเรื่องผ่านตาไม่ลืมเลือนพวกนี้ล้วนเป็นการแต่งเรื่องของคนอื่น”
ฝนหยุดลงช้า ๆ
ในขณะนี้เอง จู่ ๆ ชายชราพบว่าชิ่งเฉินตะลึงไป
เขามองตามสายตาของเด็กหนุ่ม พอดีเห็นว่านอกซอยมีคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งจูงเด็กชายตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเดินมา
หญิงวัยกลางคนสวมแจ็คเก็ตหรูหรา ในมือหิ้วกล่องเค้ก บนกล่องผูกริ้บบิ้นสีม่วงหน้าตาดี
โลกเทาหม่นก็ปิดกั้นสีหน้ามีความสุขบนตัวพวกเขาสามคนไม่อยู่ ชิ่งเฉินหันร่างจากไป ทิ้งชายชราที่นั่งอยู่ใต้ร่มตรงทางเข้าร้านฝูหลายให้ถอนหายใจเบา ๆ
หญิงวัยกลางคนเห็นเงาหลังของชิ่งเฉิน เธออ้าปากร้องเรียกชื่อของชิ่งเฉิน แต่ชิ่งเฉินหายลับไปยังสุดซอยโดยไม่หันศีรษะกลับมา
กำแพงทั้งสองฝั่งของซอยเก่าแก่มาก สีขาวบนกำแพงหลุดลอก เหลืออิฐสีแดงเป็นหย่อม ๆ
คนที่ชิ่งเฉินอยากรอมาแล้ว แต่เขาไม่คิดจะรออีกแล้ว
…………………………………..
เรื่องของหมากรุกจีนจะมีตัวต่างกับหมากรุกไทยหรือสากลโดยสิ้นเชิงค่ะ กระดานก็หน้าตาไม่เหมือนกันด้วย
จีนจะมี
แม่ทัพ คล้ายกับขุนในหมากรุกไทย/สากล
องครักษ์
ช้าง
ม้า คล้ายม้าในหมากรุกไทย/สากล
รถศึก เดินเหมือนเรือในหมากรุกไทย/สากล
ปืนใหญ่
ทหาร คล้ายเบี้ยในหมากรุกไทย/สากล
ตอนแรก ๆ จะมีเกมหมากรุกเยอะหน่อย แต่ไม่มีอะไรสำคัญค่ะ ไม่เข้าใจก็ได้ เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน 555
ตอนแรก ๆ เป็นดราม่าครอบครัวค่ะ
ตอนที่ 2 – นับถอยหลัง
