ตอนที่ 30 – หาเงินอย่างไร
หลังคนชุดดำปรากฏตัว ความสนใจของทุกคนล้วนรวมอยู่ที่ร่างของพวกเขา
แม้กระทั่งบนอาคารเรียนฝั่งตรงข้ามยังมีคนสังเกตเห็นสถานการณ์ด้านนี้ พวกนักเรียนแต่ละคนเกาะหน้าต่างมองมาด้านนี้
ตั้งแต่ต้นจนจบชิ่งเฉินซ่อนตัวอยู่ข้าง ๆ หนานเกินเฉิน แต่เขาคิดมากไปแล้ว อีกฝ่ายไม่ได้มองมาในห้องเรียนของตนเองสักแวบเลย
ขณะนี้ชิ่งเฉินคาดเดาได้คร่าว ๆ แล้ว องค์กรที่สามารถทำให้หัวหน้าแผนกกิจการศึกษาของโรงเรียนมาอำนวยความสะดวกจะต้องมีภูมิหลังทางราชการ นี่จะมากจะน้อยก็ทำให้คนวางใจได้บ้าง
เพียงแต่เหล่าคนชุดดำหลังจากพาหลิวเต๋อจู้ไป ตอนที่คาบเรียนที่หนึ่งกำลังจะจบก็ปล่อยเขากลับมาแล้ว
หลังคาบ นักเรียนทั้งหมดของห้องเรียนโดยรอบล้วนพุ่งมา คนฝูงใหญ่รุมล้อมหลิวเต๋อจู้ถามว่า “คนชุดดำพวกนั้นเป็นใครอะ”
หลิวเต๋อจู้ก็อึ้ง ๆ “ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร หัวหน้าแผนกกิจการศึกษาสือชิงเหยียนแค่บอกว่าให้ฉันให้ความร่วมมือกับพวกเขาก็พอ”
“งั้นพวกเขาหานายทำไร” นักเรียนถาม
“ก่อนอื่นคือให้ฉันลงทะเบียนที่อยู่ของบ้านกับรายละเอียดการติดต่อ ยังมีเบอร์โทรผู้ติดต่อฉุกเฉิน” หลิวเต๋อจู้นึกทบทวน “จากนั้นบอกฉันว่าตอนนี้ไม่สามารถออกจากเมืองลั่ว ภายหลังอาจจะอยากให้พวกเราเหล่าผู้ทะลุมิติรวมตัวกันฝึกซ้อมอะไรพวกนี้ พวกเขาตอนนี้ยังอยู่ในขั้นเตรียมการ ไม่แน่ว่าจะเตรียมพร้อมเสร็จเมื่อไหร่”
“เออใช่” หลิวเต๋อจู้จู่ ๆ ก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “พวกเขาเอาภาพถ่ายหลายใบจากกล้องวงจรปิดสี่แยกมาถามฉันว่าเคยเห็นคนคนหนึ่งรึเปล่า คนในรูปถ่ายอายุน่าจะไม่เยอะ รูปถ่ายตอนกลางคืนก็เลยเบลอไปบ้าง อีกฝ่ายใส่เสื้อฮู้ดสีเทาแล้วก็หมวกแก๊ป มองไม่เห็นหน้าตา”
ชิ่งเฉินขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
“อยากหาเขาเพราะอะไร” เพื่อนนักเรียนถาม
“คนชุดดำพูดว่าเขาก็อาจจะเป็นผู้ทะลุมิติ เคยปรากฏตัวที่หน้าประตูบ้านผู้ทะลุมิติอีกคน” หลิวเต๋อจู้กล่าว “อีกฝ่ายก็ไม่ได้ปิดบัง พูดแค่ว่าผู้ทะลุมิติคนนี้พิเศษอยู่บ้าง ความสามารถต่อต้านการติดตามแกร่งมาก ไม่ใช่คนที่นักเรียนธรรมดาอย่างฉันจะสามารถเทียบได้ ถ้าหากเจอคนที่หน้าตาคลับคล้ายจะต้องโทรหาคนชุดดำก่อน ตัวเองอย่าไปเข้าหามั่ว ๆ”
เพื่อนนักเรียนหนึ่งคนถามออกมาว่า “งั้นพวกเขาถามนายเรื่องนี้ทำไมอะ”
“เออ พวกเขาพูดว่าตามที่กล้องวงจรปิดติดตามร่องรอย พื้นที่กระทำการของอีกฝ่ายน่าจะอยู่ที่ระยะสามกิโลเมตรนี้ เพียงแต่เขตที่พักนี้ของพวกเรามันเก่า ถนนหนทางก็แคบและเก่า พื้นที่มากมายไม่มีกล้องวงจรปิดไม่งั้นก็เสีย ดังนั้นร่องรอยเลยขาดหายไปแล้ว”
ร่องรอยขาดหายไม่ได้บังเอิญเลย ทว่าวันนั้นเขาเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่ไม่ได้ใส่มาสองปีแล้วเป็นพิเศษ แล้วก็จงใจเดินหลีกเลี่ยงวงจรปิดด้วย
หลิวเต๋อจู้กล่าวว่า “ก็ไม่ได้ถามแค่ฉันคนเดียวนะ ยังถามครูบางส่วนที่โรงเรียนด้วย พวกเขาสงสัยว่าผู้ทะลุมิติคนนั้นจะอยู่ในโรงเรียนพวกเรา เพียงแต่พวกครูก็จดจำไม่ออก”
เพราะว่าข้างตัวมีผู้ทะลุมิติโผล่ออกมา ในโรงเรียนสอนภาษาต่างประเทศเมืองลั่วเอะอะวุ่นวาย
ระหว่างคาบของทุก ๆ คาบเรียนล้วนมีคนรวมตัวเป็นกลุ่มก้อน “แกล้งทำเป็นเดินผ่าน” ประตูห้องเรียนหลิวเต๋อจู้
ในนั้นยังมีนักเรียนหญิงหน้าตาดีไม่น้อยที่ซุบซิบคิกคักกันอยู่นอกห้องเรียน ทำให้จิตใจของหลิวเต๋อจู้ได้รับการเติมเต็มอย่างใหญ่หลวง
หนานเกิงเฉินนั่งอยู่ในห้องเรียนมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างอิจฉา “คนเขาทะลุมิติไปก็ไปถึงข้าง ๆ ลูกพี่ใหญ่แล้ว แล้วยังได้พูดกับลูกพี่ใหญ่ ไม่แน่ว่าวันไหนขึ้นมาก็จะกลายเป็นยอดมนุษย์ ระยะห่างของคนกับคนไหงมันใหญ่ขนาดนี้ล่ะเนี่ย”
ชิ่งเฉินเหล่มองเขา “อิจฉา?”
“นายไม่อิจฉาเหรอ” หนานเกิงเฉินพึมพำ “ก่อนหน้านี้ยังพูดว่าหาเงินเยอะ ๆ แล้วจะเชิญนายไปกินข้าว ตอนนี้ดูท่าจะไม่ไหว”
“งั้นก็ตั้งใจเรียนไปสิ ยังมีคนธรรมดาตั้งมากมายที่มีชีวิตดี ๆ นะ ก็ไม่ใช่ว่าจะต้องกลายเป็นผู้ทะลุมิติ” ชิ่งเฉินกล่าว
หนานเกิงเฉินลังเลจะพูดแล้วหยุด
ตอนนี้เขาไม่อยากให้คนอื่นค้นพบสถานะผู้ทะลุมิติของตนเอง ให้ตนเองแบกรับอันตราย จากนั้นจิตใจของวัยรุ่นกลับอยากให้คนอื่นอิจฉาตนเอง ดังนั้นก็เลยกระโดดไปมาซ้ำ ๆ ระหว่างสถานะผู้ทะลุมิติกับสถานะคนธรรมดา อุดหูขโมยกระดิ่ง
ตอนใกล้ค่ำ กรรมการนักเรียนมาหาชิ่งเฉินกับหนานเกิงเฉิน “ชิ่งเฉิน ค่าหนังสือนายสองคนยังไม่ได้จ่ายนะ”
ชิ่งเฉินคิดแล้วกล่าวว่า “พ่อแม่ฉันไม่อยู่บ้าน ฉันขอเลตสองวันค่อยจ่ายนะ”
กรรมการนักเรียนพยักหน้าแล้วมองไปทางหนานเกิงเฉิน “หนานเกิงเฉิน ค่าหนังสือนายล่ะ”
หนานเกิงเฉินเอ่ยอย่างขอโทษขอโพยว่า “ฉันก็เลตสองวัน……”
กรรมการนักเรียนรู้ว่าครอบครัวของพวกเขาสองคนลำบาก ไปโดยไม่พูดอะไร เพื่อนนักเรียนรอบ ๆ ก็ไม่ได้มีสายตาดูแคลน
อันที่จริงคนในห้องล้วนทราบว่าสภาพทางบ้านของหนานเกิงเฉินกับชิ่งเฉินไม่ค่อยจะดี แต่ทุกคนก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเหตุนี้
คนมากมายนึกว่านักเรียนมัธยมปลายวัน ๆ คิดว่า : ที่บ้านของเพื่อนนักเรียนคนนี้มีเงินเยอะ ฉันต้องไปเล่นกับเขา เพื่อนนักเรียนคนนั้นที่บ้านจนโคตร ฉันจะไม่เล่นกับเขา
แต่ความเป็นจริงคือจิตใจของเหล่านักเรียนมัธยมปลายยังไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น เรื่องที่ทุกคนคิดแทบจะเหมือน ๆ กัน : คือว่าใครวะที่คิดค้นฟังก์ชั่นขึ้นมา? หืม? ให้ฉันดูหน่อยสิว่าข้อสอบกากากบาทของใครที่ได้แค่ 15 คะแนน แม่ม กูเองนิ!
ตอนนี้ชิ่งเฉินมองไปทางหนานเกิงเฉิน “นายทำไมไม่เอาค่าหนังสือมาเหมือนกันล่ะ”
“แม่ฉันถูกพ่อฉันทำโมโหจนกลับไปอยู่บ้านยายแล้ว เงินนี่ได้แต่ต้องไปเอาที่พ่อฉันอะ” หนานเกิงเฉินพึมพำ
“พ่อนายไม่ให้เหรอ” ชิ่งเฉินถาม
“ไม่”
“เขาว่าไง”
หนานเกิงเฉินกล่าวว่า “เขาให้ฉันเอาหนังสือไปคืนโรงเรียน……”
ชิ่งเฉิน “???”
ทันใดนั้นเอง ค่าหนังสือก็ทำให้เด็กวัยรุ่นทะลุมิติผู้ลำบากยากเข็นสองคนหมดท่าไปเลย
นี่ก็เตือนความจำชิ่งเฉินว่าตนเองควรจะหาเงินแล้ว
เขาสามารถใช้การเล่นหมากรุกไปรังแกลุงแก่ ๆ นั่นต่อไปได้ แต่ปัญหาคือนั่นก็ไม่พอนะ
ดังนั้น ยังต้องคิดว่าจะหาเงินจากโลกภายในอย่างไรจึงจะถูก
ไม่มีเหตุผลที่เฝ้าภูเขาสมบัติแต่กลับมือเปล่ากลับมาทุก ๆ ครั้งนี่นา
……………………………
ตอนที่ 31 – กลุ่มการเงินตระกูลหลี่
