ตอนที่ 33 – อวัยวะจักรกลแบตหมด
ในม่านราตรี ชิ่งเฉินรีบปีนข้ามกำแพงเตี้ย ๆ ของลานเล็กสองลาน พุ่งทะลุผ่านในสภาพแวดล้อมที่เขาคุ้นเคยที่สุด
ในพริบตา แผนที่ภูมิประเทศของลานที่สี่ทั้งหมดก็คล้ายกับเป็นภาพสามมิติปรากฏขึ้นในสมองของเขา
อาคารครอบครัวร้านปริ๊นเตอร์ ลานเล็กของสำนักงานป่าไม้ เป็นประดุจโมเดลสีขาว ยกตัวขึ้นจากพื้นในสมองของเขา
ลมฤดูใบไม้ร่วงหนาวนิด ๆ นำพากลิ่นอายแห้งผากบางส่วนของตอนกลางวันมา
เด็กหนุ่มคำนวณความเร็วในการเผ่นแน่บของอีกฝ่ายเงียบ ๆ……
ไม่ได้ ตัวเองต้องเร็วอีกหน่อย!
พริบตาถัดมา ชิ่งเฉินรู้สึกว่าปอดของตนเองกำลังเผาไหม้ เลือดก็เดือดพล่านตามมา
ทันใดนั้น เขายืนนิ่งอยู่ในเงาตรงหัวมุมหนึ่ง
แล้วก็กลั้นลมหายใจ
เสียงซู่ ๆ ของใบอู๋ถงที่เสียดสีกันในลาน เงาของใบที่สั่นไหวอยู่บนพื้น
เสียงวิ่งที่อยู่ไม่ไกล แสงไฟที่ดับลงของบ้านเรือน
ล้วนไม่สำคัญแล้ว
3
2
1
คือตอนนี้
เด็กหนุ่มใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดทั้งมวลเหวี่ยงพลั่วทหารไปยังอากาศนอกหัวมุมในค่ำคืนมืดมิด
เสียงตึง คนวัยกลางคนที่กำลังหนีอย่างบ้าคลั่งถึงกับถูกเหวี่ยงใส่ขาทั้งคู่ ล้มกลิ้งออกมาข้างหน้า!
ชิ่งเฉินไม่ได้มองอีกฝ่ายเพิ่มขึ้นสักแวบ หมุนตัวหายไปอย่างรวดเร็วในเงามืดระหว่างอาคาร ดักตีแล้วหนี
จนกระทั่งหลังจากเขาไปแล้ว เสียงร้องอเนจอนาถชายกลางคนนั้นจึงได้ดังลั่นทั่วทั้งเขตพักอาศัย หน้าต่างนับไม่ถ้วนล้วนสว่างขึ้นมา มีคนมองออกมาด้านนอกแต่กลับเห็นแค่นักเลงที่กุมขาร้องโอดโอย
คนวัยกลางคนขาขวาหักแล้ว เลือดไหลเป็นน้ำ
เมื่อชิ่งเฉินกลับถึงบ้านเจียงเสวี่ยก็พอดีเห็นอีกฝ่ายโอบกอดหลี่ถงอวิ๋นที่ตัวสั่นเทาอยู่ ชิ่งเฉินถามว่า “เสี่ยวอวิ๋นได้รับบาดเจ็บไหม”
“ก็ถูกทำให้ตกใจกลัว ตอนนี้ฉันจะเรียกตำรวจ ให้ตำรวจมาจัดการพวกเขา”
“ไม่ต้องครับ ผมเรียกแล้ว” ชิ่งเฉินกล่าว
หลี่ถงอวิ๋นได้ยินเสียงของเขา เงยหน้าขึ้นกล่าวน้ำตานองว่า “พี่ชาย ยังมีอีกคนที่วิ่งหนีไปแล้ว”
“วางใจ ถูกฉันหาเจอแล้ว” ชิ่งเฉินตอบ
เวลานี้ เจียงเสวี่ยจึงเห็นว่าชิ่งเฉินถูกพลั่วทหารบาดง่ามนิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ เธอตระหนักในทันทีว่าอีกฝ่ายจะต้องไปเจอกับนักเลงแล้วแน่ ๆ ถึงขนาดที่ว่าเกิดการปะทะกันซึ่งหน้าด้วย
เพียงแต่เธอจับสังเกตชิ่งเฉินมาครึ่งค่อนวันกลับพบว่าอีกฝ่ายนอกจากตรงง่ามนิ้วแล้วก็ไม่มีบาดแผลที่อื่นอีก
“ง่ามนิ้วคุณเป็นแผลแล้ว รอแปบนะ ฉันไปเอาผ้าพันแผลกับไอโอดีนมาให้คุณ” เจียงเสวี่ยกล่าว
“ถึงยังไงก็ยังเป็นคนธรรมดาล่ะนะ” ชิ่งเฉินก้มหน้ามองง่ามนิ้ว ในใจถอนทอดว่าตนเองมีสมองอันทรงพลังเสียเปล่า แต่ไม่มีร่างกายที่สอดคล้องกัน
“อย่ารบกวนเลยครับ น้าเจียงเสวี่ย” ชิ่งเฉินกล่าว “ที่บ้านผมเองก็มี”
ขณะนี้เพื่อนบ้านซ้ายขวาพบเห็นความเคลื่อนไหวก็ล้วนออกมากันแล้ว เมื่อครู่ทุกคนไม่กล้าโผล่ศีรษะ แต่ตอนนี้ฟังความเคลื่อนไหวมันน่าจะไม่เป็นไรแล้ว
ชิ่งเฉินเห็นว่าผู้คนโดยรอบยิ่งมายิ่งมากจึงรีบกล่าวว่า “ตำรวจกำลังจะมาถึงแล้ว ผมกลับห้องก่อนนะ จำไว้ว่าคืนนี้ผมไม่ได้ทำอะไรนะครับ”
เจียงเสวี่ยลังเลนิดหนึ่ง “ได้”
……
เสียงถกกันอย่างเอะอะนอกหน้าต่าง เสียงหวอของรถตำรวจ ยังมีฝีเท้าของคนที่ไป ๆ มา ๆ คล้ายกับว่าไม่สามารถส่งผลกระทบต่อชิ่งเฉินได้เลย
เขานอนอยู่บนเตียงครุ่นคิดเงียบ ๆ พริบตาที่เหวี่ยงพลั่วทหารออกไปในวันนี้คล้ายกับว่าเขาได้ต้อนรับชีวิตใหม่ของตนเอง
เขาหลับลงไปอย่างช้า ๆ จนกระทั่งถูกเสียงเคาะประตูปลุกตื่น
ชิ่งเฉินเปิดประตูอย่างง่วงงุน นอกประตูกลับเป็นหลี่ถงอวิ๋น
“พี่ชิ่งเฉิน พี่มาบ้านหนูหน่อยได้ไหม” หลี่ถงอวิ๋นถามอย่างอ่อนแรง
“ทำไมเหรอ” ชิ่งเฉินงุนงง
“พี่รีบมาช่วยแม่หนูเร็ว” หลี่ถงอวิ๋นกล่าวอย่างเร่งร้อน
ชิ่งเฉินขึ้นบันได กลับเห็นเจียงเสวี่ยนั่งอยู่ตรงโต๊ะกินข้าวอย่างจนแต้ม แขนทั้งคู่ตกห้อยอย่างไร้เรี่ยวแรงข้างตัว
“คุณได้รับบาดเจ็บเหรอครับ” ชิ่งเฉินถาม
“เปล่า ไม่ได้รับบาดเจ็บ” เจียงเสวี่ยเอ่ยตอบ “……คือว่าอวัยวะจักรกลไม่มีพลังงานแล้ว”
ชิ่งเฉินตะลึง เขาไม่เคยครุ่นคิดอย่างละเอียดเลยเกี่ยวกับกลไกการทำงานของอวัยวะจักรกล เพียงถือว่าโลกภายในครอบครอบเทคโนโลยีมืดอะไรสักอย่าง อย่างเช่นว่าข้างในซ่อนเตาปฏิกรณ์ปฏิสสารอะไรพวกนี้
แต่คิดไม่ถึงว่าเจียงเสวี่ยเนื่องจากเมื่อวานใช้งานอวัยวะจักรกลมากเกินไปทำเอาเจ้าของเล่นนี้ขยับไม่ได้ไปดื้อ ๆ เลย
พูดอย่างเรียบง่ายก็คือแบตหมดแล้ว……
“เดี๋ยวนะครับ ระยะการใช้งานของมันห่วยขนาดนี้เลยเหรอ” ชิ่งเฉินกังขา “งั้นคนของโลกภายในเขาจะต่อสู้อย่างดุเดือดกันได้ยังไงล่ะ”
เจียงเสวี่ยอธิบายว่า “ทั่วทั้งโลกภายในล้วนอัพเกรดแหล่งพลังงานเป็นการชาร์จไฟแบบไร้สายกันหมดแล้ว ริม ๆ เมืองจะสามารถมองเห็นปล่องหล่อเย็นของโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ แล้วไฟฟ้าทั้งหมดที่มันผลิตล้วนอาศัย ‘เสาไฟคลาวน์’ ที่กระจายตัวอยู่ทั่วเมืองให้กำลังไฟฟ้ากับทั้งเมือง”
“ในโลกภายใน ไม่ว่าจะรถยนต์, เครื่องมือสื่อสาร, อวัยวะจักรกล, หม้อหุงข้าว, หลอดไฟ อุปกรณ์ไฟฟ้า 90% ล้วนบอกลาสายไฟไปแล้ว ก็คล้าย ๆ กับว่ามี WIFI ยักษ์ใหญ่อันหนึ่งครอบคลุมทั่วทั้งเมือง”
“ทุก ๆ คนล้วนมีหมายเลขซีเรียลค่าใช้จ่ายของตนเอง ขอเพียงแต่ละเดือนจ่ายค่าธรรมเนียมตามหมายเลขประจำตัวก็สามารถมีความสุขกับชีวิตสะดวกสบายแล้ว กลุ่มการเงินจะเก็บค่าใช้จ่ายตามการใช้ไฟฟ้าของทุก ๆ คน”
ชาร์จไฟไร้สาย? ชิ่งเฉินสงสัย นี่ไม่ใช่ความฝันของนักวิทยาศาสตร์นิโคลา เทสลาเหรอ
เนื้อแท้ของการชาร์จไฟก็คือการโอนถ่ายพลังงาน ในความเป็นจริงโลกภายนอกก็มีเทคโนโลยีอย่างนี้
ทว่าเทคโนโลยีของโลกภายในนี้จะต้องไม่เหมือนกับโลกภายนอก อย่างน้อยระดับเทคโนโลยีไม่รู้ว่าพัฒนาไปอีกกี่ขั้นแล้ว
เวลานี้จู่ ๆ หลี่ถงอวิ๋นถามว่า “งั้นการชาร์จไฟไร้สายอย่างนี้จะมีการแผ่รังสีไหม เดือนที่แล้วเขตที่พักข้าง ๆ มีลุง ๆ ป้า ๆ มาบังคับให้รื้อถอนเสาส่งสัญญาณนะ การแผ่รังสีอันนี้จะเยอะกว่าเสาส่งสัญญาณรึเปล่า”
เจียงเสวี่ยก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้คิดมาก ตอนนี้พอหลี่ถงอวิ๋นพูดขึ้นมาก็กังวลใจขึ้นมาหน่อยแล้ว เธอถามว่า “แอคเคาท์สาธารณะตั้งเยอะพูดว่าแม้แต่การแผ่รังสีของมือถือก็ยังเป็นอันตรายต่อมนุษย์มากเลย งั้นเสาไฟคลาวน์นี่จะส่งผลกระทบต่อสุขภาพของพวกเรารึเปล่า”
ชิ่งเฉินคิดแล้วกล่าวว่า “ระดับมากน้อยของการแผ่รังสีแตกต่างกันไปตามแต่ละคนนะครับ”
“หมายความว่าอะไร” หลี่ถงอวิ๋นสับสน
ชิ่งเฉินคิดแล้วกล่าวว่า “ระดับการศึกษายิ่งน้อย การแผ่รังสียิ่งมาก”
หลี่ถงอวิ๋น “???”
เจียงเสวี่ย “???”
……………………………..
ตามนั้นจ้ะ ตอนที่มือถือเริ่มเป็นที่แพร่หลาย ป้า ๆ เราก็ชอบมาสั่งสอนเหมือนกัน “เวลานอนต้องปิดมือถือ” “ห้ามให้มือถืออยู่ใกล้หัวนาน ๆ” “เวลานอนปิดไวไฟ” ฯลฯ ด้วยความเกรงกลัวการแผ่รังสีที่ว่านี่ ส่วนตัวเราน่ะคิดว่าถ้ามันอันตรายอย่างนั้นมันคงไม่ผ่านมาตรฐานทั่วโลกใช้กันทั่วไปอย่างนี้หรอก
*เทคโนโลยีวงจรเรียงกระแส (Rectification Technology) เทคโนโลยีในการเปลี่ยนกระแสไฟฟ้าสลับเป็นทางตรง แรกเริ่มเดิมทีกระแสไฟฟ้าทางตรงเกิดขึ้นก่อน อุปกรณ์ไฟฟ้าทั้งหลายก็ใช้ไฟตรง แต่ไฟตรงมันส่งกระแสไฟฟ้าได้ยาก ก็เลยทำกระแสสลับขึ้นมาส่งไฟฟ้าไปที่บ้านเรา แล้วพอจะเข้าเครื่องใช้ไฟฟ้าก็จะมีตัวแปลงเปลี่ยนมันเป็นกระแสตรง
**เทคโนโลยีระบุตำแหน่ง (PPD Positioning Technology) เท่าที่อ่านดูใช้ในการระบุตำแหน่งของเมาส์ค่ะ
แผนภาพ wireless charging ที่มา https://tips.thaiware.com/965.html
ตอนที่ 34 – แขกคุนหลุน
