บทที่ 64 กฏของโลกใบนี้
เมื่อยุ่นหลิงเห็นสร้อยคอ เขารู้ว่านี่คือสิ่งที่เขากำลังมองหา แม้ว่าจะไม่ใช่ของเล่น แต่ก็เป็นสิ่งที่พิเศษที่สุดในที่แห่งนี้ เขาคิดว่าสร้อยคอมันเหมาะกับยุ่นเซี่ย แม้ว่ามันจะใหญ่ไปหน่อยสำหรับเธอ แต่เขาก็สามารถจ้างคนมาปรับขนาดให้เธอได้
ยุ่นหลิงมองไปทางลูกสาวของเขา
“เซี่ยเซี่ย มานี่หน่อย”
เด็กหญิงตัวเล็กๆ เข้ามาข้างๆเขาทันทีขณะที่เธอมองไปที่พ่อเธออย่างมีความหวัง
ยุ่นหลิงแสดงสร้อยคอให้เธอด้วยรอยยิ้ม
“เซี่ยๆ เจ้าคิดยังไงกับสร้อยเส้นนี้? เจ้าชอบมันไหม?” เขาถามยุ่นเซี่ย เธอบอกเขาว่าเธอต้องการทุกอย่างที่เขาเลือก แต่เขาต้องการถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง
แววตาขอยุ่นเซี่ยเป็นประกายเมื่อเห็นสร้อยคอขณะที่เธออ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ “ว้าว! สวยมาก!”
ยุ่นหลิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าลูกสาวของเขาจะชอบมัน แม้ว่าจะเป็นเพียงเรื่องง่ายๆ เช่น การเลือกของขวัญให้ลูกสาว แต่รู้สึกเหมือนมีภาระหนักอยู่บนหลังของเขา เขาไม่อยากทำให้วุ่นวายในครั้งแรกที่เขาซื้อของให้เธอ เขาสงสัยว่าเขากำลังทำมากเกินไปหรือนี่คือความรู้สึกของคนเป็นพ่อจริงๆ ที่มีต่อลูกสาวของพวกเขา
“ลูกจะชอบไหมถ้าพ่อซื้อให้”?
“จริงๆหรือ?!” ยุ่นเซี่ยรู้สึกตื่นเต้น เช่นเดียวกับของเล่น เธอไม่เคยมีเครื่องประดับมาก่อน เธออยากจะมีมันบ้าง
ยุ่นหลิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “แน่นอน ถ้าเซี่ยเซี่ยชอบ พ่อจะซื้อมันทันที”
“หนูชอบมากเลย!”
ยุ่นหลิงมองไปที่เจ้าของร้านและกล่าวว่า “เจ้าได้ยินแล้วนี่ ว่าเธอชอบน่ะ”
“มันราคาศิลาวิญญาณห้าร้อยก้อน นายน้อย”
“ข้าจะซื้อทุกอย่างในร้านด้วย” เขาพูดเสริมขณะที่มองไปรอบๆร้าน เจ้าของร้านก็แปลกใจเช่นกัน
“จ-จริงๆหรือ”? เจ้าของร้านถามไม่แน่ใจว่าได้ยินยุ่นหลิงถูกต้องหรือไม่
“ข้าบอกว่าข้าจะซื้อทุกอย่างในร้าน เจ้ามีแหวนเก็บของใช่ไหม รวบรวมของทุกอย่างไว้ในแหวนนั้น แล้วรวมค่าแหวนเก็บของเข้าไปด้วย”
แผ่นหลังของเจ้าของร้านเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ตามคาดของนายน้อยคนนี้ แม้ว่าพวกเขาจะออกไปซื้อของเล่น แต่พวกเขาจะทำมันแตกต่างไปจากคนอื่นอย่างสิ้นเชิง อันที่จริง เขาไม่เคยได้ยินว่ามีคนอื่นซื้อของทุกอย่างในร้านเพียงเพื่อลูกสาวของพวกเขาเท่านั้น ยุ่นหลิงช่างไม่ธรรมดาจริงๆ
แม้แต่ยุ่นเซี่ยก็ยังจ้องมองพ่อของเธอโดยไม่พูดอะไร ในทางกลับกันหยื่อตงเหม่ยก็สงบนิ่งเหมือนเดิม จิ้งจอกเขี้ยวหิมะและลูกของมันไม่เข้าใจสกุลเงินของมนุษย์ ดังนั้นพวกมันจึงไม่สนใจ
“พ่อจะซื้อทุกอย่างเลยเหรอ”? ยุ่นเซี่ยถามขณะที่เธอเอียงศีรษะ
ยุ่นหลิงลูบหัวของเธอและตอบอย่างอ่อนโยนว่า “สร้อยคอนี้เป็นของขวัญที่พ่อมอบให้เซี่ยเซี่ย และของเล่นทั้งหมดนี้ก็เป็นของขวัญที่พ่อมอบให้เซี่ยเซี่ยเหมือนกัน”
แววตาของยุ่นเซี่ยเป็นประกาย ทุกอย่างในที่นี่ทั้งหมดเป็นของเธอ? เธอคิดว่าพ่อของเธอของเพียงชิ้นเดียวให้เธอ เธอไม่ได้คิดว่าเขาจะซื้อทุกอย่างให้เธอ! พ่อของเธอช่างดีที่สุดจริงๆ!
“เย้! หนูรักท่านพ่อ!” ยุ่นเซี่ยกระโดดขึ้นไปบนตัวของยุ่นหลิงขณะที่เธอพูดอย่างมีความสุข
“ฮ่าๆ พ่อก็รักหนูเหมือนกันเซี่ยเซี่ย”
…
ยุ่นหลิงและคนอื่นๆ ออกจากร้านหลังจากซื้อทุกอย่างขณะที่พวกเขาเริ่มมุ่งหน้าไปยังจุดหมายต่อไป
เมื่อเห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ มีความสุขขณะที่เธอนั่งอยู่บน จิ้งจอกเขี้ยวหิมะและลูกราชสีห์ราชาขณะที่มองดูแหวนเก็บของบนนิ้วนางซึ่งมีทุกอย่างที่พวกเขาซื้อจากร้าน ยุ่นหลิงรู้ว่าลูกสาวของเขาพอใจกับการซื้อของพวกเขา
ในที่สุดหยื่อ ตงเหม่ยก็แสดงสีหน้าของเธอขณะที่เธอมองไปที่ยุ่นหลิงแล้วขมวดคิ้ว
“ท่านไม่ควรตามใจนายหญิงน้อยมากเกินไป มันอาจทำให้เธอติดเป็นนิสัย” หยื่อ ตงเหม่ยตำหนิ
แม้ว่าสิ่งที่ยุ่นหลิงทำอาจทำให้ยุ่นเซี่ยมีความสุข แต่การกระทำของเขาอยู่เหนือความคาดหมาย เขาซื้อทุกอย่างในร้านให้เธอ นางไม่ได้แสดงความไม่พอใจเพราะนางไม่พอใจ แต่นางไม่พอใจเพราะนางกำลังคิดถึงอนาคตของยุ่นเซี่ยเท่านั้น เธอไม่ต้องการให้ยุ่นเซี่ยโตขึ้นนิสัยเสียและเป็นเหมือนยุ่นหลิง แม้ว่าเขาจะดีต่อลูกสาวของเขา แต่เขาก็ไม่ได้เป็นแบบอย่างที่ดีให้ทำตาม
จากนั้นเธอก็ถอนหายใจ เธอไม่เห็นด้วยกับการกระทำของยุ่นหลิง แต่เธอก็ถูกตำหนิเช่นกันเพราะเธอไม่ได้หยุดยุ่นหลิงทันทีเมื่อเขาบอกว่าเขาซื้อทุกอย่าง เป็นเพราะเธอเห็นว่า ยุ่นเซี่ยกำลังมีความสุขเพียงใดและเธอไม่ต้องการเอาความสุขนั้นไปจากเธอจริงๆ อย่างไรก็ตาม หากยุ่นหลิงยังคงทำแบบนี้ต่อไป ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ยุ่นเซี่ยจะโตขึ้นมาเป็นเด็กที่เอาแต่ใจซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการให้เกิดขึ้น
ยุ่นหลิงทำเพียงยิ้มให้เธอ “สบายใจได้ ข้าจะไม่ทำแบบนี้ตลอด ข้าไม่ต้องการให้เธอเติบโตขึ้นมาเป็นเหมือนกับข้า”
ความกังวลของ หยื่อตงเหม่ย เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร? เขารู้ดีว่าการตามใจเด็กมากเกินไปอาจส่งผลกระทบร้ายแรงต่อการเติบโตของพวกเขาได้อย่างไร แม่ของเขาก็ทำแบบนั้นกับเขา แม้ว่าเขาจะไม่พูดว่าแม่ของเขาต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เขาเป็นอยู่ทุกวันนี้ แต่เธอก็มีส่วนเล็กน้อยในเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม สาเหตุหลักที่ทำให้เขาเป็นเขาในทุกวันนี้ก็เพราะสภาพแวดล้อมของเขา
เมื่อคนรอบข้างคุณวางคุณไว้บนที่สูงเสมอ…
เมื่อคุณเห็นคนที่ทำในสิ่งที่ยากลำบากโดยที่คุณสามารถทำมันได้อย่างง่ายดาย…
เมื่อคนรอบข้างคุณมีปัญหาในการเข้าหาคุณเพราะความไม่ไว้ใจของพวกเขา…
ยุ่นหลิงรู้เรื่องนี้ดีอยู่แก่ใจ
เขาแตกต่างจากคนอื่นๆ
“เฮ้ เจ้าทำอะไรกับเขา” ยุ่นหลิงวัยเด็กถามขณะมองดูเด็กผู้สูงศักดิ์บางคน
เด็กผู้สูงศักดิ์เหล่านี้มีอายุมากกว่าเขาสองสามปี พวกเขากำลังเลือกเด็กชายชาวนาที่อายุเท่าเขา เด็กชายก้มลงกับพื้นขณะที่เขาปกป้องร่างกายของเขาจากการถูกซ้อม ยุ่นหลิงมองเห็นได้ว่ามีรอยฟกช้ำหลายจุดบนร่างกายในขณะที่หัวของเขามีเลือดออกจากก้อนหินก้อนหนึ่งที่กระแทกเข้าที่หัวของเขา
“โอ้ ยุ่นหลิง ไม่มีอะไรหรอก พวกเราแค่กำลังทำให้มันรู้ว่าขยะควรไปอยู่ในที่มันควรจะอยู่” เด็กผู้สูงศักดิ์คนหนึ่งพูดด้วยรอยยิ้มขณะเขวี้ยงก้อนหินบนมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“แต่เจ้ากำลังทำร้ายเขา ดูสิเลือดเขาออกแล้วนะ” ยุ่นหลิงขมวดคิ้วไม่ยอมรับการกระทำของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย
“อะไรยุ่นหลิง? เจ้าปกป้องมันเหรอ?”
“เจ้าเป็นลูกชายของหัวหน้าตระกูลยุ่นใช่ไหม? ทำไมเจ้าจะต้องสนใจไอ้ขยะนี่ด้วย”?
“จำไว้ยุ่นหลิง มันเป็นแค่ขยะ พวกเราน่ะต่างจากเขา ไม่ว่าจะเป็นสถานะ ความสามารถ หรือรูปลักษณ์ พวกเราเหนือกว่าไอ้ขยะนี่มาก”
“แม้ว่ามันจะพยายามมาทั้งชีวิต มันก็ยังเทียบพวกเราไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยวเดียว”
“คนเหล่านี้มีอยู่เพื่อรับใช้เรา มันควรจะมีความสุขที่เราให้ความสนใจเป็นพิเศษกับมันด้วยซ้ำ”
“จำไว้นะยุ่นหลิง ผู้อ่อนแอมักถูกคนแข็งแกร่งข่มอยู่เสมอ มันอ่อนแอ ส่วนพวกเราแข็งแกร่ง.”
“นี่เป็นกฏของโลกใบนี้!”
