บทที่ 70 สิ่งที่พ่อทำเพื่อลูกสาว
“ทำไมล่ะ? หนูไม่ต้องการมันแล้วเหรอ?” ยุ่นหลิงถามเธอ พวกเขาเพิ่งซื้อของพวกนี้ไม่ใช่เหรอ? เธอยังไม่ได้เล่นมันสักชิ้นเลย แต่เธอก็แจกเด็กๆเหล่านั้นไปแล้ว เขาไม่เข้าใจเธอเลย
“งี่เง่าน่าพ่อ! ยุ่นเซี่ยไม่ใช่ไม่อยากได้แล้ว! แต่ยุ่นเซี่ยอยากให้พวกเขาเอง!” ยุ่นเซี่ยพูดแล้วทำหน้ามุ่ยๆ พ่อของเธอนั้นดีที่สุด แต่บางครั้งก็ดูทำตัวไม่เข้าใจอะไรที่มันง่ายๆ แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังเป็นที่น่ารัก แล้วเธอเองก็รักพ่อของเธอ
“แล้วทำไมหนูถึงให้พวกเขาไปล่ะ”?
ยุ่นเซี่ยตอบด้วยใบหน้าเศร้าๆ “เพราะพวกเขาก็เหมือนกับยุ่นเซี่ย พวกเขาไม่มีของเล่นเหมือนกัน ยุ่นเซี่ยต้องการมอบมันให้กับพวกเขาเพื่อที่พวกเขาจะได้เล่นกับของเล่นด้วย!”
สีหน้าของยุ่นหลิงดีขึ้นหลังจากได้ยินคำอธิบายของเธอ
“งั้นลูกกำลังจะบอกว่าลูกจะแบ่งให้เด็กพวกนี้ทั้งหมดเลยใช่ไหม”?
ยุ่นเซี่ยพยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้น หนูจะไม่มีของเล่นเหลือเลยนะถ้าหนูให้พวกเขาไปทั้งหมด” ยุ่นหลิงบอกกับเธอ
ยุ่นเซี่ยยิ้มให้เขา
“ไม่เป็นไรหรอกท่านพ่อ ยุ่นเซี่ยยังคงมีสร้อยคอที่ท่านพ่อมอบให้อยู่!” เธอพูดอย่างมั่นใจ สำหรับเธอแล้ว สร้อยคอนั้นก็มีความสำคัญ เพราะนอกเหนือจากความงามของสร้อยเส้นนั้นแล้ว มันยังเป็นสร้อยคอที่พ่อของเธอเลือกให้เธอเอง มันพิเศษ แม้แต่ของเล่นที่เธอมีทั้งหมดมันก็เอามาเทียบกันไม่ได้
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของยุ่นหลิง
“เอาล่ะ งั้นของเล่นทั้งหมดหนูก็ให้เด็กเหล่าเลยนะ”
“อื้ม”
หลังจากให้แหวนเก็บของที่มีของเล่นทั้งหมดในร้านขายของเล่นที่ยุ่นหลิงและคนอื่นๆได้แวะไปก่อนหน้านี้ เด็กๆเหล่านั้นถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออกเพราะสิ่งที่อยู่ในแหวนมันมีราคามากกว่าไอศกรีมที่พวกเขากิน อันที่จริงแค่พวกเขาได้กินไอศกรีมพวกเขาก็มีความสุขมากๆอยู่แล้ว
พวกเขาทั้งหมดรู้สึกขอบคุณ ยุ่นเซี่ยและยุ่นหลิง ทุกคนโค้งคำนับให้ทั้งสองคน พวกเขาไม่เคยได้รับความเมตตาจากคนอื่นมาก่อน มันเป็นครั้งแรกสำหรับพวกเขา! ดังนั้น เด็กๆเหล่านี้จึงสาบานว่าจะตอบแทนยุ่นหลิง และโดยเฉพาะอย่างยิ่งหยุนเซี่ยสำหรับความช่วยเหลือทั้งหมดที่มอบให้พวกเขา
พวกเขาเป็นเพียงเด็กยากจนที่คนส่วนใหญ่มองด้วยความรังเกียจ ยุ่นหลิงและยุ่นเซี่ยไม่ควรเข้าใกล้พวกเขาด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนทั้งคู่จะไม่รังเกียจพวกเขา และนอกจากนั้นพวกเขายังได้รับของราคาแพงเหล่านี้ซึ่งครอบครัวของพวกเขาแทบจะซื้อไม่ได้ คนที่ไม่รู้สึกสำนึกในความเมตตานี้มันคงไม่ใช่คนปกติไปแล้วแน่ๆ แม้แต่เด็กชายที่เคยหยาบคายใส่ยุ่นเซี่ยก่อนหน้านี้ก็ยังรู้สึกซึ้งในน้ำใจของทั้งสองคนนี้
“ขอบคุณมากนะพวกท่าน!” พวกเขาทั้งหมดพูดขอบคุณให้กับ ยุ่นหลิงและยุ่นเซี่ย
“พวกเจ้าไม่ควรขอบคุณข้าหรอก แต่ควรขอบคุณแค่เธอเท่านั้น” ยุ่นหลิงพูดกับเด็กๆ เขาไม่ได้ตั้งใจจะเอาหน้าแทนลูกสาวของเขา เขาภูมิใจที่มีลูกสาวอย่างยุ่นเซี่ย
“ขอบคุณมากนะ!” พวกเขาขอบคุณยุ่นเซี่ย หลังจากได้ยินสิ่งที่ยุ่นหลิงบอก ตอนแรกพวกเขาคิดว่าเธอเป็นเพียงลูกสาวของเศรษฐีผู้ไร้เดียงสาต่อโลกนี้และเธอก็แค่แสดงความเมตตาต่อพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะยังคิดว่าเธอเป็นคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่พวกเขาก็เชื่อมั่นจริงๆ ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้เป็นคนดี
“อะแฮะ ไม่เป็นหรอกนะ!” ยุ่นเซี่ยพูดอย่างเขินอาย เธอยังไม่ชินกับคนที่ทำตัวแบบนี้กับเธอ เธอรู้สึกดีที่ได้ช่วยเหลือคนอื่น ดังนั้นเธอจึงไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีแต่คนคอยรังแกเด็กๆเหล่านี้
“ไปกันเถอะเซี่ยๆ”
“ข้าไปก่อนนะ!” ยุ่นเซี่ยพูดกับเด็กๆเหล่านั้น
ยุ่นหลิงมองไปที่เด็กชายและบอกเขาว่า “ทำสิ่งที่ข้าพูดก่อนหน้านี้ ไปที่ตระกูลยุ่นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อความปลอดภัย”
เด็กผู้ชายคนนั้นพยักหน้าแล้วตอบกลับ “ครับท่าน!”
หลังจากที่ ยุ่นหลิง , ยุ่นเซี่ย , หยื่อตงเหม่ย , จิ้งจอกเขี้ยวหิมะและลูกราชสีห์ราชาค่อยๆลับสายตาไป เด็กเหล่านั้นก็เริ่มพูดคุยกัน
“ชายคนนั้นคือนายน้อยยุ่นหลิงใช่ไหม”? เด็กคนหนึ่งถามอีกคนหนึ่ง ความตื่นเต้นปรากฏบนใบหน้าของพวกเขา
“ผู้ชายคนนั้นหรือ? ข้าได้ยินมาว่าพวกเขาบอกว่านายน้อยยุ่นหลิงน่ากลัวมากๆงั้นหรือ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะใส่ร้ายเขา จริงๆเขาเป็นคนดีมาก”
“ลูกสาวของเขาด้วย! เธอช่างน่ารักและน่าเอ็นดู! ไม่น่าแปลกใจที่เธอโตมาเป็นคนดี เพราะเธอมีพ่อที่ดีแบบนั้น”
“เราจะตอบแทนพวกเขายังไงดี พวกเขาได้ช่วยเหลือเราอย่างมากโดยไม่ได้ขออะไรตอบแทน ข้าคงรู้สึกไม่ถูกหากไม่สามารถตอบแทนความเมตตาของพวกเขาที่ให้กับเราได้”
“นั่นสินะ!”
ขณะที่เพื่อนๆของเขากำลังพูดถึงยุ่นหลิงและยุ่นเซี่ย เด็กชายคนนั้นชื่นชมพวกเขาในขณะที่เขายังคงจ้องมองไปยังทิศทางที่ยุ่นหลิงจากไป
ในใจของเขา เขาสาบานว่าจะเป็นคนที่น่าเกรงขามอย่างยุ่นหลิง นอกจากจะรูปงามแล้วยังแข็งแรง มั่งคั่ง และเป็นคนดีอีกด้วย เขาต้องการที่จะเป็นเหมือนยุ่นหลิง
ขณะที่ยุ่นหลิงและคนอื่นๆ มุ่งหน้ากลับไปที่ร้านขายเครื่องประดับ ยุ่นหลิงไม่รู้ตัวเลยว่าเขากลายเป็นที่ยกย่องในสายตาของเด็กเหล่านั้น
…
“คิดราคาเท่าไหร่?” ยุ่นหลิงถามช่างอัญมณี
ยุ่นเซี่ยกำลังสวมสร้อยคอที่เพิ่งปรับโดยช่างอัญมณี เขาดูสีหน้าของลูกของเขา แล้วยุ่นหลิงก็มั่นใจว่าลูกสาวของเขามีความสุขมากกับผลลัพธ์ที่ได้
“ประมาณศิลาวิญญาณ 50 ก้อน” ช่างอัญมณีกล่าว เขาประหม่าเล็กน้อยกับราคาที่เขาบอกไป ยุ่นหลิงจะบอกว่ามันแพงเกินไปหรือเปล่า? แต่เขาไม่ได้พยายามเรียกเงินที่สูงเกินไป นั่นเป็นราคาทั่วไปเพื่อปรับแต่งเครื่องประดับราคาแพงแบบนั้นจริงๆ การทำงานกับวัสดุคุณภาพสูงแบบนี้เป็นเรื่องยาก จริงๆแล้วเขารู้สึกว่าเค้าบอกราคาถูกไปด้วยซ้ำ
ยุ่นหลิงทำเพียงพยักหน้าให้เขา และมอบศิลาวิญญาณแก่เขา 100 ก้อน ทำให้ช่างอัญมณีตกใจ
“ขอบคุณมากที่เหลือข้าเพิ่มให้”
“ขอบคุณมากครับท่าน!” ช่างอัญมณีโค้งคำนับขอบคุณ ศิลาวิญญาณห้าสิบก้อนนั่นก็มากแล้ว แต่เขากลับคิดว่ามันน้อยเกินไปงั้นหรือ? อย่างที่คิดไว้การเป็นคนร่ำรวยนั้นช่างดีจริงๆ สำหรับพวกเขา เงินก็ไม่ต่างจากดิน
“เป็นยังไงบ้างเซี่ยเซี่ย?” ยุ่นหลิงถามลูกสาวของเขา แม้ว่าเขาจะเห็นว่าลูกสาวของเขาชอบมัน แต่เขาก็ยังถาม
“หนูชอบมันมากเลยล่ะ ขอบคุณท่านพ่อนะ ท่านพ่อเป็นคนดีมากจริงๆ!”
