ตอนที่ 3 5 ปีต่อมา
「ฮ่า…กว๊ากกกกกก! กว๊ากกก คลื่นนนนนน!」
ข้างในป่าลึกที่มืดมิดแม้จะเป็นช่วงเวลากลางวัน ผมพยายามขยับขาของตนในสภาพที่ดูสิ้นหวัง แต่เพื่อที่ชีวิตของตัวผมแล้ว ผมก็จำเป็นต้องพยายามประคองแขนขวาที่เหมือนจะหลุดออกไปได้ทุกเมื่อไว้
เนื่องจากความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ได้รับ มันแทบจะทำให้ผมหมดสติไปได้ทุกเมื่อ
แต่ถ้าหากหมดสติไปตอนนี้ผมก็คงจะต้องถูกฆ่าตายอย่างแน่นอน
เสียงกรีดร้องที่ตามมาเป็นเหมือนบทสวดที่คอยพยุงสติผมเอาไว้
「เวรเอ้ย! ทำไมกัน!? ทำไมราชาแมลงวันถึงมาอยู่ในที่แบบนี้ได้เนี่ย?!」
มอนสเตอร์ขนาดยักษ์ที่สูงประมาณสามเมตรกำลังไล่ตามผมมา ดูจากลักษณะของมันแล้ว มันคือมอสเตอร์ที่ถูกเรียกกันว่า ราชาแมลงวัน
ลำพังแค่ตัวมันเองนั้นไม่อาจเทียบได้กับมอนสเตอร์สายพันธุ์ในตำนานอย่างพวก มังกร เคียวจิน หรือ ปีศาจ แต่มอนสเตอร์ตัวนี้ก็ถือว่าเป็นมอนสเตอร์ที่อยู่ในระดับหายนะที่จำเป็นต้องเรียกภาคีอัศวินเข้ามาจัดการโดยด่วนหากยืนยันการพบเจอได้
มันไม่ใช่สิ่งที่นักผจญภัยระดับ 10 อย่างผม ซึ่งเป็นระดับที่ต่ำที่สุดในหมู่นักผจญภัยจะรับมือได้ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหน
เลือก เหงื่อ น้ำตา น้ำมูก ฉี่ ของเหลวที่อยู่ในร่างกายผมทุกส่วนต่างถูกขับออกมาเนื่องจากความกลัว
ถ้าผมได้เห็นสภาพตัวเองตอนนี้คงดูไม่จืดไม่น้อย แม้จะเข้าใจดีแต่ก็ใช่จะหักห้ามมันได้ จากความสยองที่ถูกราชาแมลงวันซึ่งลำตัวโตกว่าเนินเขาเล็กๆ ไล่ตามอยู่
ความกลัวตายนี้ทำให้ผมสามารถทำลายขีดจำกัดทางร่างกายของตนได้เสียหมด สิ่งที่มีในหัวของผมตอนนี้มีเพียงวิ่งต่อไป หนีไปให้ไกลที่สุดแม้จะร้องไห้ออกมาอย่างกับเด็กน้อยไปด้วยก็ตาม
มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้สิ
ผมพยายามก้าวขาต่อไปอย่างสุดความสามารถขณะคิดเช่นนั้น
5 ปีก่อน ผมได้กลายมาเป็นนักผจญภัยหลังจากที่ถูกเนรเทศออกจากเกาะที่เป็นบ้านเกิด
ในฐานะนักผจญภัยแล้วผมควรจะได้ออกไปล่ามอนสเตอร์ ปกป้องผู้คน แล้วสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเอง ก่อนจะกลับไปหาพ่อของผมและคนอื่นๆ ในตอนที่ถึงจุดสูงสุดแล้ว
ในตอนนั้นผมคิดว่าตราบใดที่ผมยังพยายามพัฒนาตนเองต่อไป ผมก็จะแข็งแกร่งขึ้นจนสามารถต่อสู้กับตัวอย่างราชาแมลงวันนี้ได้ด้วยวิชาดาบเดียวมายา
แต่ก็เหมือนกับทุกครั้ง ความเป็นจริงย่อมแตกต่างจากที่ผมคิดเอาไว้
…ไม่สิมันแย่กว่านั้นหลายเท่าเลย
「ไอ้เจ้าพวกนั้น! ไอเจ้าพวกสารเลวอย่ามาใช้คนอื่นเป็นตัวล่อสิวะ!!」
อารมณ์ที่นอกเหนือจากความกลัวมอนสเตอร์ที่กำลังไล่ตามอยู่พวยพุ่งออกมา
จากภายในลำคอ
แขนขวาที่ถูกฉีกออกจนแทบจะหลุด มันไม่ใช่การโจมตีจากมอนสเตอร์ที่กำลังไล่ตามมาแต่เป็นเวทมนตร์ของมนุษย์ต่างหาก
คนที่โจมตีผมด้วยมนตร์ 『คมมีดวายุ』 ก็หนีหายไปนานแล้ว
ผมก็เคยคิดว่าสักวันหนึ่งตนอาจจะต้องจบชีวิตลงจากการต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์
แต่ก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมาถูกทิ้งไว้แบบนี้ก่อนจะถูกฆ่าตายไปเสียอย่างงั้น
ผมเลือกที่จะเป็นนักผจญภัยก็เพราะอยากจะสร้างชื่อให้พ่อและคนอื่นๆ มาสนใจผมบ้างในสักวันหนึ่ง แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลเดียวหรอก
อีกสิ่งหนึ่งคือผมอยากจะทำตามอุดมการณ์ของเคล็ดวิชาสำนักดาบเดียวมายา เพื่อช่วยเหลือโลกใบนี้ กลายเป็นดาบที่มีไว้ปกป้องผู้อื่น ดังนั้นการเป็นนักผจญภัยจึงเป็นตัวเลือกที่สมเหตุสมผลที่สุดแล้ว นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ผมเดินในเส้นทางนี้
ผมอยากจะทำดีเพื่อโลกใบนี้ ผมอยากจะเป็นคนที่ปกป้องผู้อื่นได้ ผมกลายเป็นนักผจญภัยด้วยความคิดเช่นนั้น
แล้วนี่น่ะเหรอจุดจบที่ผมได้รับ?
มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ มันไม่โหดร้ายไปเหรอ
วี๊!!!!!! ขณะที่กำลังวิ่งแล้วร้องไห้สะอื้นไป เสียงสั่นไหวของอากาศที่แสนน่าสะพรึงกลัวก็พุ่งเข้ามาหาผมจากด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัว
จนในที่สุดผมก็รู้สึกตัว ผมเห็นราชาแมลงวันที่กำลังกระพือปีกทั้งสี่ของมันอย่างรุนแรง ดูเหมือนว่ามันจะเริ่มโมโหที่ต้องไปไล่ล่าเหยื่อที่วิ่งหนีอยู่ภายในป่านี้
เมื่อคำนึงถึงความสมดุลระหว่างลำตัวขนาดมหึมาของมอนสเตอร์ตัวนี้กับปีกทั้งสี่ของมัน ไม่น่าจะเป็นไปได้เลยที่มันจะสามารถบินได้ แต่ในมุมมองของผมเห็นได้ชัดว่า ร่างอันใหญ่ยักษ์ของราชาแมลงวันกำลังลอยอยู่ในอากาศ
มอนสเตอร์ตัวนั้นพุ่งเข้ามาเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่ มันตัดผ่านห้วงอากาศที่ไม่มีสิ่งใดกีดขวาง
พอผมคิดได้ว่าตนจำเป็นต้องหลบ มันก็สายไปเสียแล้ว
มันระเบิดเสียงคำรามในระยะใกล้ออกมาจนผมไม่สามารถตั้งตัวได้
ร่างของผมถูกคลื่นกระแทกนั้นผลักกระเด็นขึ้นไปในอากาศราวกับเศษขยะ
ผมไม่รู้สึกถึงความกลัวหรือความเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่ผมสัมผัสได้มีเพียงความรู้สึกที่ร่างของตนล่องลอยอยู่อย่างเปล่าเปลี่ยวราวกับเป็นนิรันดร์
ความรู้สึกนั้นยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งร่างของผมกระแทกกับพื้น
「อ๊ากกกกก!」
หลังจากหมดสติไปครู่หนึ่ง ร่างกายของผมก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงกำลังวิ่งพล่านไปทั่วร่างของผม
ผมดิ้นทุรนทุรายอย่างบ้าคลั่งอยู่บนโคลนภายในป่า
มันต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่นะ ความเจ็บปวดถึงจะทุเลาลง?
จากนั้นพอผมรู้สึกตัว ก็พบว่าในปากของตัวเองมีดินโคลนอยู่เป็นจำนวนมาก
「…อึก! แค๊กๆ อ๊า แค๊กๆ 」
ผมพ่นโคลนออกจากปากของตนก่อนจะพยายามลุกขึ้นยืน
แต่ผมก็สูญเสียการทรงตัวและล้มลงไปเช่นเดิม เนื่องจากความเจ็บปวดที่ส่งมาบริเวณแขนขวา
ลงเอยที่ผมล้มลงไปนอนกลับพื้นโคลนที่พึ่งจะคายทิ้ง
ความรู้สึกเหนียวเหนอะหนะติดอยู่ที่แก้มของผม กลิ่นเหม็นของน้ำลายตัวเองทำให้รู้สึกแสบจมูกอย่างมาก
「โถ้เว้ย! ทำไมต้องเกิดเชี่ยอะไรแบบนี้ขึ้นด้วย ทำไมกันวะ ทำไม!?!」
กี่ครั้งแล้วนะที่ผมต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ ผมสบถออกมาโดยไม่ได้สนใจถึงสิ่งที่อยู่รอบตัวตอนนี้เลย
ในวินาทีนั้นเอง ผมก็รู้สึกตัวว่ามีความหนาวเย็นแผ่ออกมาบริเวณด้านหลังของผม
….ราชาแมลงวันเข้ามาอยู่ใกล้ตัวผมมากจนน่าตกใจ ผมไม่รู้ถึงเจตนาของมันที่กำลังจับจ้องมาที่ผมด้วยดวงตากลมๆ ของแมลงนั้นเลย
ความรู้สึกขนลุกแผ่ซ่านออกมาจากก้นบึ้งของจิตใจ
แล้วผมก็รู้ได้ทันทีว่า มอนสเตอร์ตัวนี้มันไม่ได้ต้องการจะฆ่าผม แต่มันกำลังทรมานผมเล่นอยู่ เพราะหากมันจะทำแบบนั้นจริงผมคงกลายเป็นเนื้อบดไปตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว
ดูเหมือนมันกำลังจะรอให้เหยื่อที่มันหมายตาอ่อนกำลังลงอยู่
จากนั้นผมก็นึกขึ้นได้ว่าจากหนังสือที่ผมเคยอ่านในอดีตลักษณะพิเศษของมอนสเตอร์ตัวนี้คือ….
มันจะทำการจับมนุษย์และพวกสัตว์ขนาดใหญ่กลับไปที่รังเพื่อเลี้ยงตัวอ่อนของพวกมัน
นั่นจึงเป็นเหตุผลที่มันถูกจัดให้อยู่ในระดับหายนะ ความรวดเร็วในการขยายพันธุ์ของมันนั้นสูงมากจนน่าตกใจ
เมื่อราชาแมลงวันถูกปล่อยไว้จนโตเติมวัย มันจะออกลูกออกมาเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน ก่อนจะทำลายระบบนิเวศของพื้นที่ที่มันอยู่ในพริบตา
ระบบนิเวศที่ว่าก็รวมถึงมนุษย์อย่างเราด้วย ผมจำได้ว่าในอดีตเคยมีประเทศที่ถูกทำลายด้วยมอนสเตอร์ตัวนี้เหมือนกัน
แล้วผมที่ถูกมันจับได้แบบนี้ ก็คงจะต้องถูกตัวอ่อนของมันกินทั้งเป็นอย่างแน่นอน
「อ-อึก..!」
ผมอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกล…แต่ขาของผมมันไม่ยอมทำตามจากการที่โดนมอนสเตอร์ตัวนี้จ้องอยู่ในระยะประชิด
ผมในตอนนี้ก็เป็นเพียงกบที่ถูกงูจ้องมองอยู่
แล้วพอมันเห็นว่าตัวผมน่าจะกำลังอ่อนแอได้ที่แล้ว มันก็เริ่มขยับร่างของมันเข้ามาใกล้อีก
ฮิ..ฮี๊..!!
ผมส่งเสียงออกมาจากลำคอ
วินาทีต่อมา ปลายหางแหลมของราชาแมลงวันก็แทงเข้าที่สีข้างของผม
ลูกตาขาวของผมกลอกไปมาจนหมดสติไป
ทำไม…ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ?
คำถามนั้นได้ผุดขึ้นมาบนหัวของผมก่อนที่สติของผมจะดับวูบไป
——–
Note 1 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ สามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code
