ตอนที่ 37 ฟุไค
เพื่อทำภารกิจที่ทางสหภาพขอ ผมจึงต้องทำการพาเหล่านักล่าและอุปกรณ์ของพวกเขาเข้าไปยังภายในส่วนลึกของป่าทีทิส
ระหว่างที่กำลังเดินทางผมก็ประเมินความแข็งแกร่งของพวกเขารวมไปถึงบุคลิกนิสัยแต่ละคนว่าเป็นเช่นไร เพื่อวางแผนให้เหมาะสมกับการช่วยคิจินสาวคนนั้น
สิ่งแรกที่เข้ามาในหัวผมเลยก็คือทำการฆ่าพวกนักล่านี่ให้หมดแล้วบอกไปว่าถูกพวกสัตว์อสูรในป่าจัดการ
แต่การจะทำแบบนั้นไปมันก็ไม่ได้ช่วยอะไร เพราะถึงจะจัดการพวกนักล่านี้ไป ทางสหภาพที่หมายตาคิจินเอาไว้ ก็ต้องหาทางอื่นในการจัดการเรื่องนี้แทนอยู่ดี
แม้การทำเช่นนี้จะซื้อเวลาให้เธอได้บ้าง แต่ปัญหามันก็ไม่ได้ถูกแก้
ยิ่งไปกว่านั้นฟีโอดอร์ต้องสงสัยแน่หากผมเป็นเพียงคนเดียวที่รอดชีวิตกลับมา พวกเขาอาจจะคาดเดาว่าผมฆ่าพวกนักล่านี้หมดเพื่อหมายจะครอบครองคิจินนั้นไว้เพียงผู้เดียว ยังไงผมก็เลี่ยงเรื่องนี้ไม่ได้แน่
แถมดีไม่ดีทางสหภาพอาจจะพานักบวชที่ใช้ “จับเท็จ” มาเล่นงานผมก็ได้
แผนแรกที่คิดไว้เลยต้องเป็นอันทิ้งไป
แผนต่อมาก็คือการให้พวกนักล่าคิดว่าคิจินตนนี้ตายไปแล้ว หากเป้าหมายของทางสหภาพตายไปแล้วพวกเขาก็น่าจะยอมวางมือเพียงเท่านี้
แต่การจะทำเช่นนั้นได้ผมจำเป็นต้องได้ความร่วมมือจากทางคิจินด้วย แต่ผมไม่มีวิธีการติดต่อเด็กคนนั้นได้เลยนี่สิ
และถึงผมจะติดต่อกับเธอได้จริงเธอก็คงจะจำบุญคุณที่ผมช่วยได้ในครั้งก่อนแหละนะ แต่ก็ไม่มีทางที่เธอจะฟังผมเฉยๆ แล้วบอกว่าเข้าใจแล้วเอาสิหรอก ยิ่งกับคนที่จู่ๆ ก็โผล่มาละบอกให้เธอแกล้งตาย ถ้าอยากจะมีชีวิตรอด
ยิ่งสถานการณ์แบบนี้อีกฝ่ายก็คงจะวางใจผมเต็มร้อยไม่ได้ด้วย
ก็คงไม่แปลกเพราะหากเป็นผมก็คงต้องสงสัยแน่ว่าเป็นกับดักไหม แถมผมคงไม่มีทางติดต่อเธอได้ก่อนพวกนักล่านี่เจอตัวแน่
แถมถ้าคิดแผนไม่ดีพอผมอาจจะถูกพวกนักล่านี่โจมตีเข้าเพราะไปขัดขวางพวกเขาก็ได้ด้วย
พอเป็นแบบนั้นก็คงไม่ต่างกับแผนแรกที่วางไว้ ดังนั้นแผนที่สองก็ต้องทิ้ง
เฮ้อ ไม่มีแผนดีๆ เลยหรือไงกันนะ
ผมก็เลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปรับตัวตามสถานการณ์เอาเอง
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาจากข้างๆ ผม
「โห้ว พูดก็พูดเถอะนะ ข้าว่านี่มันสะดวกชะมัดเลยพอได้บินข้ามท้องฟ้าแบบนี้! ทั้งที่ปกติต้องใช้เวลา 3ถึง4วันแท้ๆ ขอบคุณเจ้าจริงๆ ท่านอัศวินมังกรเอ๋ย!」
คนที่พูดและตบไหล่ผมแรงๆ นี้ก็คือหัวหน้าของแคลนนักล่าที่มีนามว่าเพอรี่จาก”เคียวแห่งยมทูต”
เขาเป็นชายร่างใหญ่ ที่มีกล้ามเนื้อบึกบึนราวกับหมีที่ยืนอยู่ สภาพของเขาทำให้ผมนึกถึงอดีตคนคุ้มกันของผมอย่าง โกซุ ชิมะ
ถึงจะไม่เท่าโกซุ แต่ผมก็มีความรู้สึกว่าคงจะตึงมือพอสมควรหากต้องรับมือกับเขา
「โอ่ย เจ้าน่ะชื่อโซระใช่ไหม ไม่สนใจมาร่วมแคลนของข้าเหรอ หากได้เจ้ามาเป็นกำลังรบก็คงจะเหมือนได้คนเป็นร้อยเข้ามาในแคลนเรา」
「ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ฉันก็เป็นหัวหน้าแคลนนะ」
「มีแค่ทาสสองคนกับเจ้าอีกหนึ่งนี่มันเรียกว่าแคลนได้เหรอ เอาน่าเดี๋ยวข้าจะช่วยดูแลพวกนางให้ด้วยเลยว่าไงล่ะ? 」
พอพูดจบเขาก็หันไปคุยกับไวเวิร์นคราม
「อ้อใช่ เจ้าก็ด้วยนะ ของโปรดคืออะไร เนื้อวัว หมู หรือแกะล่ะ ข้าจะได้หาของดีๆ มาให้!」
「พุกี้!!!」
เมื่อเพอรี่เอามือไปจับและพยายามลูบตัวของไวเวิร์น มันก็ส่งเสียงร้องด้วยความไม่พอใจออกมา
แต่ทางเพอรี่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรก่อนจะหัวเราะออกมาดังๆ
「อ้าๆ โทษทีๆ ข้าผิดเอง! เจ้าไม่ชอบให้ใครนอกจากเจ้านายแตะตัวสินะ เอาเถอะจากที่ข้ารู้ไวเวิร์นครามมันก็ขึ้นชื่อเรื่องความดุร้ายด้วยสิเน้อพอเห็นมันเชื่องกับเจ้าของได้ขนาดนี้ ทำเอารู้สึกอยากได้ตัวมากกว่าเดิมเลยแฮะ!」
เพอรี่หัวเราะออกมาเสียงดังอีกครั้ง
จากนั้นก็มีเสียงเตือนมาจากข้างๆ
「หัวหน้า! อย่ามาหัวเราะเหมือนคนบ้าเอาระหว่างบินบนฟ้าสิครับ อยากจะเรียกพวกสัตว์อสูรในป่าออกมางาบเราหรือไงกัน!? 」
「อุ่ย จริงด้วยข้าขอโทษๆ ข้าควรจะหัวเราะให้เบากว่านี้หน่อยสินะ」
「 อยากหัวเราะก็ทำไปเถอะครับ แต่ก็เตรียมตัวให้พร้อมด้วยตอนนี้พวกเราจำเป็นต้องจำกัดวงค้นหาให้แคบกว่าเดิมด้วยจะได้ไม่เดินไปมาแบบไร้จุดหมายเหมือนรอบที่แล้ว! 」
「เดี๋ยวพวกเราก็เจอเธอเองน่าไม่เป็นไรหรอก! สุดท้ายทุกอย่างก็จะออกมาดีเอง」
「ท่านได้เจ็บตัวเอาอีกแน่หากคิดว่าโชคจะเข้าข้างเราตลอดไปน่ะ!」
ถึงผู้ใต้บังคับบัญชาของเพอรี่ดูจะพูดไม่ค่อยเคารพเขานัก..แต่จะว่ายังไงดีล่ะ รู้สึกเหมือนพวกเขาเชื่อในหัวหน้าแคลนตนสุดใจเลยแฮะ
แถมเพอรี่ก็ฟังสิ่งที่คนอื่นพูดแต่โดยดี ตรงกันข้ามกับชื่อแคลนอย่าง”เคียวแห่งยมทูต”ความสัมพันธ์ของพวกเขาค่อนข้างดีกันมาก
ก็เพราะแบบนี้แหละน้อ เลยเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตึงมือหากต้องรับมือกับพวกเขา
เพราะทั้งเขาและสมาชิกแคลนต่างก็เป็นคนดี
พูดตามตรงว่าพอนึกถึงพวกนักล่า ภาพในหัวของผมก็จะเป็นพวกเลือดเย็น ดวงตาเหมือนงู ส่วนพวกลูกน้องก็จะเป็นแบบพวกตุ๊กตาไร้ความรู้สึกอะไรทำนองนั้น
แต่มันตรงกันข้ามเลยพอผมได้เจอและพูดคุยกับพวกเขา
พอผมมาคิดถึงเรื่องคิจินที่เป็นศัตรูกับมนุษย์แล้ว ถึงทางเราจะมีคนมากกว่าคิจิน แต่ความแข็งแกร่งของคิจินก็ไม่ใช่เรื่องที่จะดูถูกได้
การจะล่าพวกคิจินมันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร ยังไงพวกเขาก็เป็นศัตรูกันแถมยังมีเหตุผลชอบธรรมอย่างการปกป้องความปลอดภัยของมนุษย์จากพวกคิจินด้วย
ก็แน่ว่าเรื่องเงินที่ทำได้จากพวกคิจินมันมีมูลค่าสูงมาก แต่ก็ไม่ได้ต่างจากนักผจญภัยที่ต้องหาเลี้ยงชีพด้วยการฆ่าฟันอยู่แล้วนี่ แถมพวกเขาก็ไม่ได้ขับเคลื่อนด้วยความแค้นเหมือนผม หากเป็นมุมของมนุษยชาติการกระทำของพวกเขานี่ถือว่าเป็นประโยชน์มาก
…คิดแล้วก็หนักใจ ในสถานการณ์นี้ไม่ว่ามองมุมไหนผมก็เป็นตัวร้ายชัดๆ หากผมพยายามจะปล่อยคิจินหนีไป และผมอาจจะต้องมารับความรู้สึกแย่ๆ เข้ามาในปากแน่หลังจากที่ผมฆ่าพวกเพอรี่กับคนอื่น
ผมก็ไม่ได้อยากจะให้จบแบบนั้นด้วยสิ ทางที่ดีหากเลี่ยงได้ผมก็จะเลี่ยง
หลังจากลงมาถึงพื้นผมและไวเวิร์นก็ไปนั่งรออยู่ที่แคมป์ของเคียวแห่งยมทูตที่ตั้งไว้กลางป่า ระหว่างนี้ผมก็ได้ยินเรื่องที่พวกเขาพูดคุยกัน
ก็เลยทราบมาว่าเมื่อก่อน เพอรี่ก็ไม่ใช่นักผจญภัยอะไรหรอก เขาเป็นเพียงคนตัดไม้ธรรมดาคนหนึ่ง ไม่เคยล่าคิจินมาก่อนด้วยซ้ำ เขาก็แค่ชาวบ้านคนหนึ่งที่มั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง
อยู่มาวันหนึ่งหมู่บ้านของเขาก็ถูกพวกคิจินโจมตีเข้า
ก็ไม่รู้หรอกนะว่าสาเหตุการโจมตีคืออะไร
แต่ก็แน่ละว่าชาวบ้านธรรมดาคงไม่มีทางสู้คิจินได้หรอกและหมู่บ้านก็ถูกทำลายลง
ภรรยาและลูกของเขาก็เสียชีวิตไปจากเหตุการณ์นั้น ส่วนคนอื่นๆ ในเคียวแห่งยมทูตก็เจอเรื่องทำนองนี้ไม่ต่างกันนัก
พอมาได้ยินภูมิหลังชวนน่าปวดหัวพวกนี้อีก ทางผมที่หวังให้คิจินสาวตนนี้รอดจากการตามล่าของเพอรี่นี่ผมคิดถูกแล้วหรือเปล่านะ แต่ระหว่างที่ผมกำลังลังเลอยู่…
สมาชิกของเคียวแห่งยมทูตก็วิ่งหน้าซีดกลับมาก่อนจะพูด
「เชี่ยแล้วๆๆ! รีบเรียกหัวหน้าออกมาเดี๋ยวนี้เลย ฟุไคกำลังมาแล้วว้อย!!」
ฟุไค ทันทีที่คำนั้นถูกเอ่ยออกมา สีหน้าของทุกคนที่อยู่ในแคมป์ก็ซีดลง
พอเห็นแบบนี้ผมก็รู้ได้ทันทีว่าตอนนี้แย่แล้วเพราะบรรยากาศที่ดูผ่อนคลายได้เปลี่ยนไปในชั่วพริบตา
แต่ทางผมก็ไม่รู้อยู่ดีว่า ไอ้ที่บอกว่าแย่เนี่ยมันหนักขนาดไหนก็จะเอียงงศีรษะไปทางด้านข้างเล็กน้อยด้วยความสงสัย
…ถึงผมจะไม่ได้กังวลเท่าพวกเขาก็เถอะ ยังไงลึกๆ ผมก็มั่นใจว่าผมสามารถเอาตัวรอดไปได้อย่างแน่นอนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
แต่สำหรับคนอื่นที่เห็นสีหน้าของผมก็อาจจะเข้าใจไปว่าผมไม่ได้เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้เลย
「ฟุไคเป็นปรากฏการณ์กัดกร่อนของโลกที่เกิดขึ้นมาด้วยเงื่อนไขบางประการน่ะ」
คนที่ตอบความสงสัยของผมก็คือชายหนุ่มที่ตะโกนใส่เพอรี่ก่อนหน้านี้
「เงื่อนไขบางประการ? 」
「หากเป็นเขตภูเขาไฟหรือพื้นที่ที่มีเมียสม่าหนาทึบมันก็จะเกิดขึ้นได้บ้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วมันมักจะเกิดมาจากพวกมอนสเตอร์ ถ้าจะให้พูดง่ายๆ ก็คือมอนสเตอร์มันปล่อยสารพิษที่รุนแรงออกมาจนกัดกินบริเวณโดยรอบน่ะ อย่างฟุไคที่เกิดขึ้นทางตอนใต้ของนครจักรศักดิ์สิทธิ์ ก็ว่ากันว่ามันเกิดมาจากมังกรพิษอย่างไฮดราที่ถูกโค่นไปในอดีต」
「ไฮดรา…งั้นนายกำลังจะบอกว่าสิ่งมีชีวิตระดับตำนานนั่นมาปรากฏตัวที่ป่าทีทิสเหรอ? 」
「ก็ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว เพราะจากตำนานของมันไฮดรานั้นมีถึง 8 หัวและความสูงของมันนั้นก็เกินไปกว่ากำแพงเมืองอิชกะเสียอีก หากมีตัวแบบนั้นอยู่ในป่านี่จริง พวกเราก็คงจะเห็นกันไปนานแล้ว ดังนั้นก็คงไม่ใช้เจ้าตัวใหญ่แบบไฮดราหรอก แต่ยังไงมันก็ต้องเป็นมอนสเตอร์ที่ปล่อยพิษออกมาได้มากพอจะให้เกิดปรากฏการณ์ฟุไคแน่ ถ้าเป็นไปได้มากที่สุดก็…」
ชายหนุ่มหยุดนิ่งไปสักพักก่อนจะเอ่ยชื่อมอนสเตอร์ตัวนั้นออกมา
ราชาแห่งงู บาซิลิสก์
——–
Note 1 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ ผมแปะไว้ใต้เม้นของเพจนะครับ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code
