71 ยูจีน กลับไปโรงเรียน
11 – 14 นาที
“เจอกัน ยูจีนดูแลสุขภาพด้วยนะ”
“ครับ ผมไปนะครับ ป๊า”
ผมมาทางจุดจอดเรือบินเพื่อจะกลับไปสู่เมืองดันเจี้ยน
ปรกติแล้วป๊าจะไม่ออกห่างจากข้างจักรพรรดิ แต่เขามาที่นี่วันนี้เพื่อส่งผม
แล้วก็มีอีกคนนอกจากป๊าผู้มาที่นี่
“ยูจีนคุง ‘อะไรนั่นซึ่งนายบอกฉันมาก่อน’ ฉันจะนำไปบอกถึงหูของพระองค์จักรพรรดิ”
“มันเป็นเกียรติกับผม นายกรัฐมนตรีแคทเธอรีน” (ยูจีน)
ผมก้มหัวน้อยๆ
อะไรซึ่งผมเห็นในกระจกอันแสดงถึงอนาคต กระจกอาคาชา
—สภาพของสงครามระหว่างกองทัพจักรวรรดิ สหภาพศักดิ์สิทธิ์ และสหพันธรัฐบลูวอเตอร์
ผมไม่รู้ว่าอะไรคือจุดเริ่มต้น แต่ไม่ต้องสงสัยว่ามีสงครามใหญ่เกิดขึ้นในทวีปใต้
ผมรายงานนี่กับป๊า -ดาบจักรวรรดิ- กับนายกรัฐมนตรี
“แต่นี่ค่อนข้างมีปัญหานะ… พอมาคิดว่ากระจกอาคาชันที่ไม่ได้ใช้งานในร้อยปีจะแสดงอานาคตแบบนั้น…” (แคทเธอรีน)
นายกรัฐมนตรีวางนิ้วบนปากดั่งพบว่ามันกังวล
“น่า น่า แคทเธอรีนซามะ ฮีโร่ในตำนานขออาณาจักรกับผู้จะเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ของประเทศเราจะผูกกันเพื่อเลี่ยงฉากเช่นน้น”
หนึ่งผู้ยิ้มอย่างเดียวตรงนี้คือสตรีศักดิ์สิทธิ์ของคาลเดียและออราเคิลแห่งโชคชะตา โอเรียนน์ซามะ
พูดถึงแล้ว เห็นได้ชัดว่ามีโอกาสสูงที่ ‘สงครามจะเกิดขึ้น’ จากตาทิพย์ของเทพธิดาแห่งโชคชะตาซามะ
เห็นว่าข้อมูลนี้เป็นความลับของรัฐ
“ดังนั้นเองยูจีนคุงคือสะพานสำหรัยสันติภาพ หือ”
“เจ้าอสูรผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพไม่นานนี้หลังจากทั้งหมด อาณาจักรกับสหภาพศักดิ์สิทธิ์ควรเป็นเพื่อนบ้านผู้ดีต่อกันตั้งแต่นี้เป็นต้นไป☆” (โอเรียนน์)
ผมอ่านอารมณ์ใดๆจากออราเคิลแห่งโชคชะตาซามะไม่ได้ ดั่งเธอไม่มีสีหน้าอื่นนอกจากยิ้ม
“มันอาจไกลกันในแง่ของภูมิประเเทศ แต่มีเจ้าอสูรผู้ปกครองทวีปเหนือด้วยเช่นเดียวกับการฟื้นคืนชีพของเจ้าอสูรผู้ยิ่งใหญ่ ไม่เพียงแค่นั่นเพียงอย่างเดียว มีข่าวลือถึงการพบเห็นสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่ผู้แข็งแกร่งสุดในโลก มันกรแแห่งความมืดมิด กลาสยา ลาโบลาส ในทวีปแอนตาร์กติก แล้วก็ มันพูดว่ามีการแตกตื่นขนาดเล็กอยู่เรื่อยๆไปแล้วในดันเจี้ยนสุดท้ายของทวีปอาร์กติก อบิส… นี่ไม่ใช่เวลาสำหรับมนุษย์จะมาสู้กันเอง” (แคทเธอรีน)
“นั่นถูกต้องที่สุด หวังพึ่งเธอนะ ยูจีนซัง☆” (โอเรียนน์)
“อ-โอเคครับ ผมจะทำเต็มที่” (ยูจีน)
ผมรีบพยักหน้ากับคำพูดของออราเคิลแห่งโชคชะตาซามะ
(พื้นฐานแล้วเธอบอกผมมาว่าอย่าปฏิบัติกับผู้จะเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ซาร่าไม่ดี) (ยูจีน)
แต่แน่นอน ผมไม่มีแผนจะทำเช่นนั้น
ผมรู้สึกถึงการจ้อง ณ เวลานั้น
จริงๆแล้วผมสังเกตมันมาสักพักแล้ว
ดวงตาน้ำเงิินนดวงโตมองผมอย่างตั้งใจ
“ยูจี้…ถ้าอย่างนั้นเธอจะจากไป” (ไอริ)
“ไอริ ฉันจะกลับมา” (ยูจีน)
เพื่อนวัยเด็กขอผมจะเป็นผู้ปกครองคนต่อไป
ผมบอกไอริไปแล้วว่า ‘ฉันจะท้าทายหอคอยเซนิทต่อไป’
ผมได้รับข้อเสนอของการสนับสนุนไอริในอาณาจักร แต่สัญญาของผมกับซูมิเระมาก่อน
“เธอต้องกลับมาถ้าฉันเรียกแน่ๆนะ” (ไอริ)
“เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)
ไอริจับมือผม
ผมบลอนด์ส่องสว่างสุดงามงดอยู่ตรงหน้าดวงตาผม
หน้าเธอใกล้มาก
ระยะที่จะแค่อีกเพียงหนึ่งก้าวแล้วเราก็จะจบในการจุมพิตกัน…
〈เฮ้ ซาร่าจัง ไม่ใช่นั่นน่ะไม่ดีแล้วเหรอเนี่ย?〉
〈มันอันตรายอย่างแน่นอน ไปกันเถอะ ซูมิเระจัง!〉 (ซาร่า)
〈เอ๋?! ด-เดี๋ยว〉 (ซูมิเระ)
ผมได้ยินกล่าวกระซิบจนกระทั่งเสียงฝีเท้าก้าวมาหา
“ยูจีน มันจวนจะได้เวลาออกเดินทางแล้ว” (ซาร่า)
ซาร่าเรียกผม
หน้าตาไอริเปลี่ยนสู่จริงจัง
“ได้เลย ซาร่า เรากำลังจะ—” (ยูจีน)
“เธอต้องไม่นะ ยูจี้ อยู่นานกว่านี้นะ” (ไอริ)
ไอริกำแขนผมแน่น
เธอแม้แต่วางมือบนไหล่ของผมและผมขยับไม่ได้อีกแล้ว
ซาร่ามองมาทางนี้ดูมีปัญหา
ดวงตาไอริก็ยังว่ายไปทั่วระหว่างยังคงจับแขนของผม
(ฉ-ฉันควรทำยังไงดีล่ะเนี่ย…?) (ยูจีน)
ผมมีปัญหากับการจะทำสิ่งใดต่อดี
“อืม ไอริโอโจ*ซามะ? มันเวลาสำหรับเรื่อบินออกแล้วอ่ะ…” (ซูมิเระ)
<วายุ: คุณหนู>
ซูมิเระตัดเข้ามาแบบลังเล
“…”
ไอริททำหน้าตาไม่พอใจ แต่เธอปล่อยแขนของผมหลังจากหวั่นไหวสักพัก
“เจอกันนะ” (ยูจีน)
“…”
“ไอริ?” (ยูจีน)
“เงียบเลย! พิชิตหอคอยเซนิทไวๆแล้วกลับมา!” (ไอริ)
*ป๊าป!*
เธอตีไหล่ผมแรงจริง
ผมหลบนั่นได้ แต่ผมไม่ทำ
ขอบคุณนั่น ผมถูกตีเต็มๆแถมมันเจ็บ
“อาา ความหนุ่มสาว” (แคทเธอรีน)
“แต่จริงๆไม่ค่อยจะชื่นชมที่เขามีเยอะมากนะ…” (จูเป่ย)
“โอ้ฉัน เข้มงวดเกินไปแล้วน่า จูเป่ยซามะ เหล่าฮีโร่ชอบความหลายหลายน่ะ” (แคทเธอรีน)
“มุ…” (จูเป่ย)
การสนทนาขอป๊ากับนายกรัฐมนตรีทำหูของผมเจ็บ
ผมโบกมือให้เพื่อนวัยเด็กของผมที่มองตาเป็นประกายให้ผมและขึ้นบนเรือบินที่จะมุ่งหน้าสู่เมืองดันเจี้ยน
◇◇
“ว้าาาา สูงจัง~! รู้สึกดีมากเลยอ้ะ~!” (ซูมิเระ)
“เรือบินของอาณาจักรเป็นพาหนะที่สบายดีนะ” (ซาร่า)
ซูมิเระร่าเริงบนทางกลับเท่าบนทางไปที่นั่น
ซาร่าสงบกว่านั้น แต่เธอยังคงตื่นเต้น
“อยากจะไปห้องโถงกินอาหารมั้ย เธอสองคน?” (ยูจีน)
ผมคิดว่าเราจะโดนดุอีกครั้งถ้าเราเสียงดังกันเกินไปที่นี่ ผมจึงชวนพวกเธอไปกินอาหาร
“โอเค ไปกาน~!” (ซูมิเระ)
“ถูก ไปกันก่อนจะคนเยอะเถอะ” (ซาร่า)
ผมให้พวกเธอตกลง เรามุ่งหน้าไปโถงกินอาหารบนเรือบิน
◇◇
เราไปกันในเวลาประหลาด โถงกินอาหารเลยว่างเปล่า
ผมหยิบขยมปังกับสเต็กชิ้นหา
ซูมิเระไปกับเบคอนและพาสต้ามะเขือเทศ
ซาร่าสั่งปลาทอดแล้วก็สลัด
เครื่องปรุงต่างกันจากอาณาจักรและมันเหมือนของเมืองดันเจี้ยนมากกว่า
3 เราคุยเล่นกันสักพักขณะเรามีความสุขกับมื้ออาหารของเรา
“เฮ้ ยูจีนคุงนั่นจากหอคอนเซนิท ใช่มะ?” (ซูมิเระ)
มีจอใหญ่ -ระบบดาวเทียม- ในทิศทางซึ่งซูมิเระชี้
จอแสดงถึงนักเรียนของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียนสู้หัวหน้าชั้นบางชั้น
“มันดูเหมือนอย่างนั้น พวกเขาน่าจะมาจากชมรมวิชาหอกตัดสินจากอาวุธที่พวกเขาใช้” (ยูจีน)
เหล่าสมาชิกของปาร์ตีสำรวจทั้งหมดกวัดแกว่งหอก
เมื่ออาวุธเป็นหนึ่งเดียวกันหมดแบบนี้ มันจะเป็นกรณีเมื่อพวกเขาเป็นสมาชิกชมรม
“พวกเขาน่าจะท้าทายหัวหน้าชั้น 50 เพราะทั้งหมดข้อกำหนดเมื่อจะเข้าร่วมทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู่คือเป็นนักผจญภัยผู้ไปชั้น 50 มาแล้ว” (ซาร่า)
“เธอรู้เยอะเลยนะ ซาร่าจัง” (ซูมิเระ))
“ฉันคือประธานสภานักเรียน มันคือธรรมชาติสำหรับฉันที่รู้น่ะ” (ซาร่า)
“ทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้ของเทศกาลโรงเรียน หือ…” (ยูจีน)
ผมไม่ผ่านคุณสมบัติในปีที่แล้ว
ผมไม่มีวิธีจะโจมตีตั้งแต่แรก
แต่ถ้ามันคือตอนนี้… ความรู้สึกเหล่านั้นอาจแสดงออกจากหน้าของผม
“ยูจีนคุง เธออยากเข้าร่วมเหรอ?” (ซาร่า)
ซาร่าแอบเหลียวหน้าผม
“ฉัน…ไม่รู้ว่าทำอะไรดีน่ะสิ เธอเข้าร่วมปีที่แล้วถูกมั้ย ซาร่า?” (ยูจีน)
“นั่นถูกแล้ว ฉันแพ้ในรองชนะเลิศ” (ซาร่า)
“โอ้ มีคนผู้แข็งแกร่งกว่าซาร่าจังด้วย?! เธอใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้เหรอ?” (ซูมิเระ)
“ฉันเอาชนะไม่ได้ถึงแม้ว่าเมื่อใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์แห่งความเมตตา เคอร์ทาน่า สมาชิกแรงค์สูงของชมรมวิชาดาบเป็นการรวมตัวกันของเหล่าสัตว์ประหลาดน่ะสิ” (ซาร่า)
“อ้าา ลีโอน่าจัง ได้พูดว่าชมรมวิชาดาบน่ะเก่ง” (ซูมิเระ)
ได้ยินอย่างนั้นทำให้ผมอยากจะเข้า่วม
จากซาร่า คุณสมัครเข้าร่วมทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้ได้วันเดียวกันกับเมื่อมันเริ่ม
ผมควรลองเข้าร่วมถ้าผมรู้สึกอยากทำ
เรากินมื้อออาหารกันเสร็จแล้วตัดสินใจทำให้มันเป็นเวลาว่าง
แต่พูดนั่น ซูมิเระกับซาร่าบุกห้องผม ผมเลยไม่มีเวลาคนเดียว
การเดินทางบนท้องฟ้าดำเนินต่อไประหว่างรักษาความเสียงดังหนวกหูของมัน
◇วันต่อมา◇
เรือบินที่เราโดยสารมาถึงเมืองดันเจี้ยนคาลิพ
“ในที่สุดเราก็กลับมา~!” (ซูมิเระ)
“พื้นมันสบายมากสุดจริงๆ” (ซาร่า)
ซูมิเระยืดตัวทั้งตัวเธอกว้างๆและซาร่ายืดแขน
ผมไม่ได้ทำการฝึกดาบมากเพราะเราอยู่ในเรือบิน
ผมมองขึ้นไป คันๆอยากไปสู่ลานฝึก
ดันเจี้ยนสุดท้ายแทงทะลุท้องฟ้า หอคอยเซนิท
มันภาพที่ผมชิน แต่มันรู้สึกรำลึกความหลัง
“ยังไงซะอย่างงั้น แยกย้ายกันที่นี่เถอะ…” (ยูจีน)
แค่เมื่อผมกำลังจะพูดนั่น…
“ประธานสภาซาน่า~!”
บางคนวิ่งมาทางเรา
สาวมากับผมยาวและแว่นอันสง่างามคือ…
“โอ้ฉัน เทเรเซียซัง? ว้าวุ่นใจอะไรกันเหรอ?” (ซาร่า)
มันคือเทเรเซียจากกิจการทั่วไปของสภานักเรียน
“ถามนั่นกับฉันจริงๆเหรอเนี่ย?! มีงานเป็นภูเขาเพราะเธออยู่นานกว่าที่วางแผนไว้ไง!” (เทเรเซีย)
“อาา จริงด้วย…” (ซาร่า)
“มาเร็ว ไปกันเถอะ! ฉันจะช่วยด้วยคน!” (เทเรเซีย)
“ยูจีน~! ซูมิเระจัง~!” (ซาร่า)
ซาร่ามีหน้าเศร้าขณะเธอโดนลากไปโดยเทเรเซีย
ซูมิเระกับผมทำได้แค่มองเธอไปเท่านั้น
“เฮ้ยย ซูมิเระจัง ยูจีนซัง ยินดีต้อนรับกลับมา~!”
“ลีโอน่าจัง! ฉันกลับมาแล้ว~!” (ซูมเเระ)
ต่อมาหนึ่งผู้ปรากฏาคือลีโอน่าจากชมรมศิลปะการต่อสู้
ผมคิดอย่างมั่นใจว่าเธอมีธุระกับซูมิเระ แต่เธอมาสู่ผม
“ยูจีนซัง ไกด์ดันเจี้ยนเรียกน่ะอะมาริลิสซังทิ้งข้อความไว้สำหรับนายน่ะ คนนั้นพูดว่าพวกเขาอยากให้นายแสดงตัวที่พันธมิตรดันเจี้ยน” (ลีโอน่า)
“อะมาริลิสซังเหรอ?” (ยูจีน)
เธอเป็นสาวที่กลายเป็นไกด์ดันเจี้ยนเฉพาะตัวสำหรับปาร์ตี้สำรวจเรา
“มันคืออะไร?” (ยูจีน)
“หืมม ฉันไม่ได้ยินอะไรเลยเป็นพิเศษ แต่เห็นว่ามันบางอย่างจริงจัง” (ลีโอน่า)
“เข้าใจแล้ว ฉันจะไปดู ขอบคุณนะ” (ยูจีน)
ผมขอบคุณเธอ
“ยินดีจ้ะ~ ซูมิเระจัง มีแผนอะไรมั้ย? คาบเรียนมันโดนยกเลิกในการเตรียมจัดเทศกาลโรงเรียนน่ะ” (ลีโอน่า)
“จริงอ๋อ?! ฉันควรทำอะไรดีล่ะ~?” (ซูมิเระ)
“ชมรมศิลปะการต่อสู้จะจัดแสดงผลงาน อยากจะมาช่วยมั้ย? มันเรียกว่าสวนสนุกพลังมนุษย์” (ลีโอน่า)
“นั่นอะไรน่ะ ฟังดูน่าสนใจจัง!” (ซูเระ)
“ถ้างั้น มาดูสิเราอยากได้คนผู้ใช้เวทมนตร์ไฟได้พอดีเลย” (ลีโอน่า)
“เวทมนตร์ไฟ… อ๊ะ ฉันเหรอ?” (ซูมิเระ)
ซูมิเระกับลีโอน่าจากไประหว่างคุยอย่างร่าเริง
พวกเธอดูเหมือสนุกกัน
พูดถึงแล้ว นั่นทำให้ผมนึกได้ ชมรมสัตว์ทำ ‘ละครสัตว์์’ ในทุกเทศกาลโรงเรียน
(แต่ยังไซะ พวกรุ่นพี่จะทำอะไรของพวกเขาเองนั่น ดังนั้นฉันไม่มีอะไรจะทำนะ) (ยูจีน)
คุกปิดผนึก 7 ที่ผมดูและเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตในตำนานปรัมปราซึ่งนำออกมาไม่ได้
สำหรับตอนนี้ผมมุ่งหน้าไปตึกพันธมิตรดันเจี้ยนคนเดียว
◇◇
มันเป็นสักพักตั้งผมได้มาสู่พันธมิตรดันเจี้ยน
มันเต็มไปด้วยนักสำรวจตลอด
อะไรซึ่งต่างจากปรกติคือมันไม่มีนักเรียนโรงเรียนเวทมนตร์มาก ผมว่า
นักเรียนต้องยุ่งกับการเตรียมเทศกาลโรงเรียน
ผมหาอะมาริลิสซัง แต่ไม่มีความจำเป็น
อะมาริลิสซังเจอผมแล้วพุ่งเข้ามาหาผมในทันที
“ยูจีนซัง ฉันรอเธออยู่เลย! มาที่นี่ ด่วน!” (อะมาริลิส)
มือผมถูกดึงแล้วผมถูกพาไปห้อง
มีปัญหาหรือนั่น?
“ยูจีนซัง ได้โปรดดูนี่! นี่คือจดหมายจากผู้ดูแลชั้น 100!” (อะมาริลิส)
“ผู้ดูแล…?” (ยูจีน)
ผมคิดชั่วครู่แล้วหน้าของนางฟ้าผู้กระฉับกระเฉงแสดงขึ้นมา
ผู้ดูแลชั้น 100 นางฟ้าริต้าซัง
ผมรับจดหมายจากอะมาริลิสแล้วตรวจดูอะไรซึ่งเขียนอยู่ข้างใน
นี่คืออะไรซึ่งเขียนมาในจดหมายซองใหญ่
[—ทำไมเธอไม่มาเพื่อรับสมบัติสวรรค์แห่งความกรุณาจากชั้น 100 ที่ฉันอุส่าห์ลำบากทำ?!!!
จากผู้ดูแลชั้น 100 ริต้า นางฟ้าเอก]
“…อ๊ะ” (ยูจีน)
“อะไรเขียนอยู่ล่ะนั่น?” (อะมาริลิส)
อะมาริลิสแอบเหลียวมองด้วยความสงสัย
ผมตอบเธอทันทีไม่ได้
(แต่มันไม่เหมือนว่าฉันลืมเกี่ยวกับมันนะ…) (ยูจีน)
มันเพียงแค่เอาไว้ก่อน
อะไรในมือผมคือจดหมายบ่นจากนางฟ้า
■ตอบความคิดเห็น:
>คามิลล่าจังเป็นตัวละครผู้ค่อนข้างน่าสนใจ! มนไม่เป็นไรในการปฏิบัติกับตัวละครแบบนี้หยาบๆ เพื่อเธออาจจะมีประโยชน์ในหลายที่
→จริงๆแล้วผมไม่มีแผนในการให้เธอปรากฏอีกครั้ง แต่มีหลายความคิดเห็นเกี่ยวกับผู้คนที่อยากเห็นเพื่อนของไอริ ดังนั้นผมเขียนมันไปแล้ว
■ความคิดเห็นผู้แต่ง:
ถ้าคุณเห็นไลท์โนเวลในร้านหนังซื้อใกล้บ้าน ได้โปรดซื้อมันด้วยนะครับ (แน่นอน อี-โนเวลก็ไม่เป็นไรด้วยครับ)
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบ ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl
