ตื๊อรักแพทย์หญิง ฉบับท่านอ๋อง – บทที่ 16 ถึงกับเป็นเจ้า

ตื๊อรักแพทย์หญิง ฉบับท่านอ๋อง

ความรู้สึกไม่คุ้นเคยอย่างหนึ่งซัดวนมาจากท้อง กลิ่นอายรัศมีดุร้าย แทบจะไม่ให้โอกาสเขาทันได้ตั้งตัว ความรู้สึกไม่คุ้นเคยนั้นเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดรวดร้าวประหนึ่งคมมีด ต่อให้เขาใช้พลังลมปราณแท้จริงในร่างกายก็ไร้ประโยชน์ ในทางกลับกันคือยิ่งพยายามควบคุมยิ่งเจ็บปวดทรมาน

หลินชิงเวยกำลังนอนหนุนแขนทั้งคู่ของตนต่างหมอน นางเอนกายนอนวาดเท้าอยู่บนเตียงปรากฏให้เห็นปลายเท้าเปลือยเปล่า เสียงขู่ฟ่อๆ ของงูที่ดังขึ้นข้างนอกนั้นมิใช่นางไม่ได้ยิน เพียงแต่ได้ยินแล้ว ทว่านางกลับไม่เคลื่อนไหวอันใด ราวกับเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับนาง

ความจริงได้พิสูจน์แล้วเช่นกันว่าเมื่อสักครู่ขณะที่นางอยู่ในห้องของซินหรู เงาร่างดำมืดที่คล้ายมีคล้ายไม่มีบริเวณหน้าต่างนั้นมิใช่นางคิดไปเอง แต่มีคนลอบเข้ามาจริงๆ ทว่ากลับมิยอมเผยโฉมหน้า

นางคิดในใจ นี่คงเป็นสตรีผู้ไม่ประสงค์ดีนางใดอีก ทำลับๆ ล่อๆ ในเมื่อคิดจะมาทำเรื่องไม่ดี เช่นนั้นก็อย่าหาว่านางไม่เกรงใจ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้าภายในเรือนคงมีศพเพิ่มขึ้นอีกศพหนึ่ง นางจะได้นำไปส่งมอบให้กับหมัวมัวอาวุโสในตำหนักเย็นทำให้แหลกละเอียดเพื่อนำมาทำเป็นปุ๋ยให้กับแปลงสมุนไพร

ระยะเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่วัน หลินชิงเวยก็เรียนรู้วิธีการที่จะเอาตัวรอดและดำรงชีวิตต่อไปในสถานที่แห่งนี้ อยู่ที่นี่ระหว่างคนกับคนไม่อาจปฏิบัติอย่างเสมอภาคเท่าเทียมกัน หากต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปจำเป็นต้องทำให้พวกนางเกรงกลัวเจ้า

ทันใดนั้น เสียงที่ดังอยู่ด้านนอกประตูคือเสียงฝีเท้าอันยุ่งเหยิง หลินชิงเวยได้ยินแล้วตื่นตะลึงในใจ ในนาทีถัดมามีคนบุกรุกเข้ามา

ความว่องไวนั้นรวดเร็วปานสายฟ้า ทำให้คนตกตะลึง หลินชิงเวยยังไม่ทันได้ลุกขึ้นมานั่ง กลิ่นอายอันเย็นเยียบก็โจมตีเข้าใส่นาง เมื่อนางช้อนตาขึ้นอีกครั้งกลับปะทะเข้ากับเงาร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่ง อีกฝ่ายกลับยื่นมือออกมากุมลำคอของนางเอาไว้

หลินชิงเวยหายใจระรัวในชั่วพริบตา

ทว่าอีกฝ่ายหอบหายใจระรัวยิ่งกว่านางอีก

หลินชิงเวยจึงสงบจิตสงบใจลงได้ทันที

ประเมินจากน้ำหนักมือของอีกฝ่ายแล้ว อัตราความเร็วในการหายใจ และน้ำหนักตัว ส่วนสูง หลินชิงเวยแน่ใจว่าเขาเป็นผู้ชาย อีกทั้งเป็นผู้ชายที่บ้าคลั่งคนหนึ่ง

ประตูเรือนเปิดออกกว้าง มีแสงจันทร์สีเงินส่องผ่านชั้นเมฆเข้ามา ส่องสะท้อนลงมาบนพื้นอย่างเงียบเชียบ ทำให้ค่ำคืนนี้ยิ่งดูอ้างว้าง

แสงสว่างจากแสงจันทร์ ไม่เพียงพอที่จะมองเห็นใบหน้าของชายหนุ่มให้ชัดเจนได้ เส้นผมของเขากระจัดกระจายเป็นสองส่วนจากด้านหลังศีรษะ เส้นผมนั้นเหยียดตรง ลมหายใจอันอบอุ่นนั้นรินรดใบหน้าของหลินชิงเวย

ทำให้นางรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด

หลินชิงเวยค่อยๆ ยกยิ้มมุมปาก ราวกับอีกฝ่ายทนไม่ได้ที่จะเห็นรอยยิ้มอันสว่างสดใสของนาง จึงเพิ่มแรงบีบที่มือขึ้นอีกสองส่วนพร้อมกับพูดเสียงต่ำว่า “พูดมา ยาถอนพิษอยู่ที่ใด?”

หลินชิงเวยเชิดคางขึ้นเล็กน้อยแล้วหันไปเผชิญหน้ากับเขา นางหายใจติดขัดและพูดขึ้นอย่างยากลำบาก “ให้ข้าลองทายดู ท่านคงถูกงูกัดเข้าให้แล้ว…หรือว่ากินยาผิดขนาน?”

อีกฝ่ายบีบลำคอของนางแน่นขึ้นอีก ราวกับหากเพิ่มกำลังอีก คงจะทำให้ลำคออันบางระหงของนางหักคามือได้

ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว นางยังคงมีท่าทีไม่อนาทรร้อนใจ ไม่ตื่นตระหนก ไม่ลนลาน

นางถึงกับยื่นมือเล็กๆ ที่อ่อนนุ่มราวกับไร้กระดูกออกมาลูบไล้ใบหน้าของบุรุษผู้นั้นเบาๆ แล้วค่อยๆ เลื่อนลงสู่เบื้องล่าง เมื่อลูบไปถึงบริเวณหน้าอกของชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นอีกว่า “ไม่สบายตรงนี้?” ร่างของบุรุษผู้นั้นเต็มไปด้วยโทสะ นางกลับเลื่อนมือลงเบื้องล่างอย่างไม่รู้ดีชั่วแล้วประทับฝ่ามือลงบนหน้าท้องของเขา พร้อมกับดีดเบาๆ กล้ามเนื้อหน้าท้องนั้นแน่นเป็นมัดๆ นางยิ้มราวกับบุปผาที่กำลังบานสะพรั่ง “หรือว่าไม่สบายตรงนี้? หรือ…”

นางยังคิดจะลูบไล้ลงสู่เบื้องล่างอีก ทว่าบุรุษผู้นั้นสิ้นความอดทน “เหตุใดเจ้าจึงได้กล้าหาญเช่นนี้ ไม่กลัวว่าข้าจะสังหารเจ้าหรือ?

ทันทีที่เขาพูดจบ หลินชิงเวยก็หัวเราะขึ้นเบาๆ สองครั้ง “คืนนั้น ชายหนุ่มที่บุกรุกเข้าไปบนเตียงของข้าเป็นท่านจริงๆ หากท่านต้องการสังหารข้า ก็คงสังหารข้าไปนานแล้วมิใช่หรือ?”

ตื๊อรักแพทย์หญิง ฉบับท่านอ๋อง

ตื๊อรักแพทย์หญิง ฉบับท่านอ๋อง

Status: Ongoing
เพราะไม่อยากแต่งไปเป็นนางสนมที่ถูกลืม “หลินเสวี่ยหรง” จึงได้วางยา “หลินชิงเวย” พี่สาวของตนให้ขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวแทน ทั้งยังตามมาวางยากำหนัดนางอีกถึงในวัง เพื่อใส่ร้ายว่านางคบชู้ ทำให้ ‘หลินชิงเวย’ หญิงสาวยุคปัจจุบันที่ทะลุมิติเข้าร่างมาต้องตกกระไดพลอยโจรไปมีอะไรกับหนุ่มนิรนามที่มาช่วยนางไว้ จนถูกจับได้ว่าคบชู้สู่ชาย ทำให้นางโดนเนรเทศไปอยู่ตำหนักเย็น แม้นางจะทำใจ ยอมอยู่อย่างสงบในตำหนักเย็น ทว่าโลกใบนี้ ไม่ปล่อยให้นางมีความสุขง่ายๆ เช่นนั้น นางจึงต้องใช้ปัญญาและความสามารถทางแพทย์ปกป้องตัวเอง ผนวกกับการได้พบกับชายผู้ยิ่งใหญ่เย็นชาปากไม่ตรงกับใจอย่าง “เซ่อเจิ้งอ๋อง” การได้พบกับเขาทำให้นางค่อยๆ พบความหวัง ที่จะได้กลับมามีอิสรภาพอีกครั้ง! หลินชิงเวย: ท่านอ๋อง ท่านมองลำคออันขาวผ่องของข้าด้วยดวงตาที่เบิกกว้างเช่นนั้น นี่ข้ากำลังปลุกอารมณ์ของท่านหรือ ? เซ่อเจิ้งอ๋อง: คงไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าเจ้าจะเป็นสตรีที่ไร้ยางอายเช่นนี้ !

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท