เซียวเยี่ยนครุ่นคิด เขาไม่ได้มองไม่เห็นท่าทางเหนื่อยล้าของหลินชิงเวย “หาที่พักก็แล้วกัน”
ดังนั้นคนทั้งสองจึงไปเคาะประตูคฤหาสน์ของใต้เท้าสวีแห่งจวนว่าการกลางดึก เซ่อเจิ้งอ๋องต้องการพำนักในจวนของพวกเขา ใต้เท้าสวีย่อมต้องออกไปต้อนรับด้วยตนเองสิ
ดังนั้นใต้เท้าสวีจึงสวมเสื้อคลุมมารอรับหน้าประตูใหญ่ เอ่ยวาจาด้วยความเกรงอกเกรงใจตามธรรมเนียมมารยาทเล็กน้อยแล้วนำเซียวเยี่ยนผู้เป็นพระองค์ใหญ่นี้ต้อนรับเข้าไปในคฤหาสน์ของตน อีกด้านหนึ่งให้คนรีบไปเก็บกวาดเรือนหลังหนึ่งออกมา ให้เซียวเยี่ยนและหลินชิงเวยพำนักโดยด่วน
สวีฮูหยินเป็นผู้ดูแลเรื่องภายในเรือนทั้งหมด นางจัดการดูและทุกอย่างด้วยความเป็นระเบียบเรียบร้อยน้อยครั้งนักที่จะเกิดความผิดพลาด ด้วยเหตุนี้ใต้เท้าสวีจึงมอบหมายหน้าที่นำทางแขกเข้าห้องพักให้กับนาง สวีฮูหยินดูแล้วอายุน่าจะอยู่ราวๆ สามสิบกว่าไม่ถึงสี่สิบปี นางแต่งหน้าเพียงบางๆ ในยามปกติดูแลตนเองเป็นอย่างดีจึงดูแล้วเหมือนอายุยี่สิบกว่าปี เป็นสตรีรูปโฉมงดงามและมีท่าทางสง่างามคนหนึ่ง
นางชะงักฝีเท้าแล้วหันกลับมาเห็นเซียวเยี่ยนก้มศีรษะและค้อมไหล่เล็กน้อยขณะก้าวเข้ามาในเรือน จึงกล่าวอย่างขออภัยว่า “กรอบประตูของจวนต่ำเกินไป ขอเซ่อเจิ้งอ๋องประทานอภัยด้วยเพคะ”
เซียวเยี่ยนย่อมเข้าใจว่าเมื่อเข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตาม จึงกล่าวว่า “ไม่เป็นไร”
เซ่อเจิ้งอ๋องมีบุคลิกงดงาม รูปงามคมสันประดุจเทพเซียน หล่อเหลายากจะหาผู้ใดเปรียบ สตรีอายุขนาดสวีฮูหยินเห็นแล้วก็ยังอดไม่ได้ที่จะชื่นชมและยินดี นางย่อมต้องทำหน้าที่ที่ใต้เท้าสวีมอบหมายให้นางอย่างดีที่สุด ด้วยเหตุนี้เมื่อผลักประตูเรือนออก ภายในห้องได้จัดเตรียมไว้อย่างไร้ที่ติ นางยอบกายลงเล็กน้อย “หวังว่าสิ่งเหล่านี้ที่หม่อมฉันได้เตรียมไว้จะทำให้เซ่อเจิ้งอ๋องพึงพอใจหากต้องการสิ่งใดให้บอกกับหม่อมฉันได้ หม่อมฉันจะจัดเตรียมทุกอย่างเต็มกำลังความสามารถเพคะ”
แสงไฟจากโคมไฟภายในห้องเป็นสีเหลืองนวล ผ้าห่มบนเตียงนอนล้วนเป็นของใหม่ทั้งหมด เครื่องใช้เครื่องเรือนภายในห้องล้วนจัดวางได้อย่างเหมาะสม ด้านหลังฉากกันลมได้เตรียมน้ำร้อนไว้รอให้เซียวเยี่ยนอาบน้ำ
เซียวเยี่ยนพยักหน้า สวีฮูหยินจึงให้คนเตรียมอาหารมื้อดึกส่งมาที่ห้องของเขา ต่อมาสวีฮูหยินจึงหันมาพูดกับหลินชิงเวย “คุณชายหลิน ห้องพักของท่านอยู่ติดกัน เชิญตามข้ามาเถิด”
สวีฮูหยินรู้ว่าหลินชิงเวยเป็นผู้ติดตามคนสนิทของเซียวเยี่ยน ความสนใจของนางจึงจดจ่ออยู่ที่เซียวเยี่ยน ดังนั้นจึงไม่ได้ใส่ใจหลินชิงเวยมากนัก และดูไม่ออกว่านางเป็นสตรีเช่นกัน ในใจคิดเพียงว่าหลินชิงเวยเป็นผู้ติดตามธรรมดาสามัญคนหนึ่ง
ทว่าในเมื่อเป็นผู้ติดตามของเซ่อเจิ้งอ๋องย่อมต้องรับรองให้ดีโดยไม่ละเลยเช่นกัน ดังนั้นสวีฮูหยินจึงพาหลินชิงเวยไปยังห้องติดกัน เมื่อผลักประตูออก
โคมไฟในห้องนั้นสว่างจ้า เตียงนอน โต๊ะ เก้าอี้สิ่งที่ควรมีล้วนมีครบทุกอย่าง แต่เมื่อเปรียบเทียบกับห้องพักของเซียวเยี่ยนแล้วไม่ได้แตกต่างกันเพียงสองขั้น กล่าวได้ว่าเป็นห้องพักแขกที่เรียบง่ายจนไม่อาจเรียบง่ายได้อีก ไม่มีฉากกันลม น้ำสำหรับอาบยิ่งไม่มี มีเพียงถังอาบน้ำแห้งๆ ลูกหนึ่งตั้งอยู่ที่นั่น นี่จะให้หลินชิงเวยที่ทำงานมาตลอดทั้งคืน บนร่างกายเหนียวเหนอะหนะไปด้วยกลิ่นอายของคนตายนอนหลับลงได้อย่างไรกัน
สวีฮูหยินพูดจากับหลินชิงเวยอย่างอ่อนโยนมีมารยาท ทว่าไม่ได้กระตือรือร้นและให้ความเคารพเช่นปฏิบัติต่อเซียวเยี่ยน “คุณชายหลินพักผ่อนที่นี่เป็นการชั่วคราวก่อนเถิด หากต้องการสิ่งใดให้ข้ารับใช้มาแจ้งกับข้า”
หลินชิงเวยกวาดตามองไปรอบๆ ครั้งหนึ่ง แล้วพูดยิ้มๆ ว่า “เช่นนั้นคงต้องรบกวนสวีฮูหยินแล้ว ขอถามว่าที่นี่มีน้ำสำหรับอาบหรือไม่?” นางดมตัวเอง “เพิ่งจะชันสูตรศพกลับมา กลิ่นไม่ชวนดมเลยสักนิด”
ในเมื่อสวีฮูหยินเอ่ยปากเช่นนี้แล้ว หลินชิงเวยย่อมไม่สนใจว่านางพูดตามมารยาทหรือจะทำอย่างนั้นจริงๆ ตนเองต้องการสิ่งใดให้บอกออกมา เกรงใจผู้อื่นนั่นไม่ใช่นิสัยของหลินชิงเวย อีกทั้งต่อให้ต้องเกรงใจก็ต้องดูก่อนว่าคนผู้นั้นเป็นใคร
สวีฮูหยินได้ยินเช่นนั้น สีหน้าจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อยแทบจะไม่สังเกตเห็น นางจึงพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มว่า “ดูข้าสิลืมเรื่องนี้ไปได้ คุณชายหลินเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันหากไม่ได้อาบน้ำแล้วจะนอนหลับสบายตัวได้อย่างไร คุณชายรอสักครู่ อีกประเดี๋ยวข้าจะให้ข้ารับใช้ส่งน้ำสำหรับอาบมาให้คุณชาย” นางคิดไม่ถึงว่าแค่ผู้ติดตามคนหนึ่งยังจะมีข้อเรียกร้องมากมายเช่นนี้
สวีฮูหยินเห็นว่าทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้วจึงกลับออกไป หลินชิงเวยนั่งฟุบอยู่บนโต๊ะรอข้ารับใช้ของจวนสกุลสวีส่งน้ำอาบมาให้นาง แต่ดูเหมือนสวีฮูหยินและเหล่าข้ารับใช้ของนางล้วนไม่เห็นว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ต้องใส่ใจอันใดนัก นางรอจนเกือบหลับไป น้ำสำหรับอาบก็ยังไม่ส่งมา
จนปัญญาเหลือเกิน หลินชิงเวยนอนไม่หลับจริงๆ จึงได้แต่ลุกขึ้นเดินเกียจคร้านออกจากห้องไป ด้านนอกแสงจันทร์สีเงินสาดส่องลงบนพื้น นางเดินมาถึงหน้าประตูห้องของเซียวเยี่ยนแล้วยกมือเคาะประตูห้องของเขา
เพียงครู่เดียวเซียวเยี่ยนก็ออกมายืนหน้าประตู เขามองนางและพูดว่า “ดึกเช่นนี้แล้วยังไม่นอนอีก เป็นอะไรไป?”
หลินชิงเวยกลอกตาขาวให้เขาครั้งหนึ่ง พูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด “ยังคงเป็นเซ่อเจิ้งอ๋องดีกว่า ไปถึงที่ใดล้วนไม่ต้องกังวลว่าจะถูกละเลย แต่ข้าเป็นเพียงผู้ติดตามคนหนึ่งย่อมต้องลำบาก รอน้ำสำหรับอาบแค่ถังเดียวก็รอจนดึกดื่นก็ไม่เห็นผู้ใดส่งมา ทั้งตัวมีแต่กลิ่นศพ ท่านจะให้ข้านอนหลับได้อย่างไร?”
เซียวเยี่ยนขมวดคิ้ว “พวกเขาไม่ได้เตรียมน้ำอาบให้เจ้า?”
หลินชิงเวยยิ่งไม่สบอารมณ์ “ท่านเป็นเซ่อเจิ้งอ๋อง แต่ข้าเป็นเพียงผู้ติดตามของท่าน ผู้ติดตามเท่านั้น!” นางมองประเมินเซียวเยี่ยนขึ้นๆ ลงๆ แล้วพูดอีกว่า “เมื่อสักครู่ที่เดินผ่านมา ข้าเห็นมีน้ำบ่อหนึ่ง หรือเสด็จอาไม่คิดว่าควรจะไปตักน้ำให้ข้าสักสองถังให้ข้าอาบน้ำหรือ?”
ให้เซ่อเจิ้งอ๋องของราชวงศ์มาหิ้วน้ำให้สตรีคนหนึ่งอาบ คงจะมีหลินชิงเวยที่อยู่เบื้องหน้าผู้นี้ทำได้กระมัง
เซียวเยี่ยนจ้องมองนางนิ่งๆ แล้วหันกลับเข้าไปด้านหลังฉากกันลมภายในห้องหยิบถังไม้สองใบออกมา เขาเดินผ่านร่างของหลินชิงเวย แล้วออกจากเรือนของตน
ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่า ศักยภาพของเซ่อเจิ้งอ๋องรวดเร็วและพึ่งพาได้มากกว่าข้ารับใช้เหล่านั้นมากมายนัก เพียงครู่เดียวก็หิ้วน้ำสองถังกลับมา น้ำในบ่ออันใสแจ๋วนั้นเต็มปริ่มถังไม้ทั้งสองใบ ขณะที่มันกำลังสั่นไหวราวกับขโมยดวงจันทร์ที่กำลังส่องประกายระยิบระยับอยู่บนฟ้าลงมา
เซียวเยี่ยนกำลังจะหิ้วน้ำเข้าไปในห้องของหลินชิงเวย หลินชิงเวยส่งเสียงขึ้น “ช้าก่อน”
เซียวเยี่ยนชะงักฝีเท้าหันมามองนาง
หลินชิงเวยพูดอย่างมีเหตุผลว่า “หิ้วน้ำเข้าไปในห้องของท่าน”
เซียวเยี่ยนหรี่ตาลงถามอย่างไม่แน่ใจว่า “เจ้ามิใช่ต้องการอาบน้ำหรือ? เปิ่นหวางอาบแล้ว”
หลินชิงเวย “ถังอาบน้ำในห้องของข้าใบนั้นสกปรก มีคนอาบมาแล้วไม่รู้เท่าใด ไม่สู้ข้าใช้ถังอาบน้ำที่เพิ่งจะถูกท่านใช้ดีกว่า ข้าจะไปอาบน้ำในห้องของท่าน อย่างไรเล่า ท่านมีปัญหาหรือ?” ใครใช้ให้เครื่องใช้เครื่องเรือนทุกสิ่งอย่างในห้องเซ่อเจิ้งอ๋องล้วนเป็นของใหม่เล่า จะมีวิธีการใดอีก?
ขมับของเซียวเต้นตุบๆ แต่เขายังคงทำตามที่หลินชิงเวยต้องการ หิ้วน้ำเข้าไปในห้องของตน เมื่อตรองดูอย่างละเอียด หลินชิงเวยก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรมากมายเกินไปนัก อีกทั้งหากต้องให้หลินชิงเวยอาบน้ำในถังอาบน้ำสกปรกที่มีคนอาบมาก่อนแล้วไม่รู้เท่าใด เซียวเยี่ยนพบว่า เขาถึงกับรู้สึกว่า…เขารับไม่ได้
