ตื๊อรักแพทย์หญิง ฉบับท่านอ๋อง – บทที่ 231 ท่านควรให้ข้าไปได้แล้ว

ตื๊อรักแพทย์หญิง ฉบับท่านอ๋อง

เพียงแต่​นอกจาก​เขา​แล้ว​ ต่อไป​หลิน​ชิงเวย​ไม่อาจ​ชมชอบ​บุรุษ​คนใด​เฉกเช่น​ชมชอบ​เขา​ได้​อีกแล้ว​

ทันทีที่​หลิน​ชิงเวย​พูด​จบ​ คิ้ว​ของ​เซียว​เยี่ยม​ขมวด​เป็น​ปม​ลึก​ขึ้น​อีก​ เขา​พบ​ว่า​ตนเอง​ถึงกับ​ทน​ไม่ได้​ เมื่อ​ได้ยิน​ว่า​หลิน​ชิงเวย​จะสัมผัส​ใกล้ชิด​ทาง​ร่างกาย​กับ​บุรุษ​อื่น​ กระทั่ง​ฟังจาก​ปาก​นาง​ก็​ยัง​ยาก​เกิน​ทน​

ที่จริง​แล้ว​หลิน​ชิงเวย​พูดไม่ถูก​ เขา​ไม่ได้​ทำ​เพื่อ​ต้องการ​ส่งเสริม​นาง​และ​เซียว​จิ่น.​..เขา​เพียงแต่​ไม่ปรารถนา​ให้​นาง​ติด​อยู่​ใน​วังวน​นี้​จึงยอมรับ​ไป​เช่นนั้น​

น้ำเสียง​ของ​หลิน​ชิงเวย​เนิบๆ​ ฟังไม่ออก​ถึงความ​เป็นทุกข์​และ​ไร้​สุข​แต่อย่างใด​ “อย่างไร​ยาม​นี้​ข้า​ยัง​สาว​มิใช่หรือ​” นาง​ยกมือ​เรียว​ขาว​ขึ้น​ปัด​เส้น​ผม​ของ​ตน​หัน​กลับมา​มอง​เซียว​เยี่ยน​แล้ว​หัวเราะ​ รอยยิ้ม​นั้น​เปี่ยม​ไป​ด้วย​เสน่ห์​เย้ายวน​ “ต่อไป​บุรุษ​ที่จะ​ได้​พบ​เจอ​มีมากกว่า​ปลา​ที่​แหวกว่าย​อยู่​ใน​แม่น้ำ​ ทุกคน​ต่าง​รัก​ชอบ​ของ​สวยงาม​ทั้งสิ้น​ ข้า​ไม่เชื่อ​ว่า​บุรุษ​บน​โลก​ใบ​นี้​ล้วน​ไม่เหลือบ​แล​มอง​ข้า​เช่น​เซ่อ​เจิ้งอ๋อง​ทุกคน​ ข้า​ย่อม​ต้องหา​บุรุษ​ที่​ทำให้​ข้า​สบายใจ​สบายกาย​ได้​เป็นแน่​และ​ไม่ใช่เพียงแค่​คน​สอง​คน​ วันนี้​ขอบคุณ​เซ่อ​เจิ้งอ๋อง​ที่​พูดจา​อย่าง​ชัดเจน​ แม้บางครั้ง​ข้า​หลิน​ชิงเวย​อาจจะ​ดื้อรั้น​ไม่ยอม​ถอดใจ​ แต่​ใน​เมื่อ​ท่าน​แสดงออก​ชัดเจน​เยี่ยง​นี้​ ข้า​ย่อม​ไม่มีทาง​…”

คำพูด​เหล่านี้​มิได้​พูด​ออกมา​เพื่อ​ทำให้​เซียว​เยี่ยน​เกิด​โทสะ​ หาก​เซียว​เยี่ยน​ไม่ใส่ใจจริงๆ​ ไม่ว่า​นาง​จะพูด​อะไร​ย่อม​ไม่อาจ​ทำให้​เขา​เกิด​โทสะ​ได้​ ทำได้​เพียง​ทำให้​ตนเอง​โมโห​เท่านั้น​

ด้วย​คำพูด​เหล่านี้​เป็น​คำพูด​จาก​ใจจริง​ของ​หลิน​ชิงเวย​ นาง​เป็น​คน​เจ้าทิฐิ​ แต่​ไม่ใช่คน​เบาปัญญา​ หาก​การ​ยืนหยัด​ต่อไป​ถึงที่สุด​แล้ว​รังแต่​จะทำให้​ตนเอง​ยิ่ง​บอบช้ำ​ นาง​แจ่มแจ้งแก่​ใจดี​ว่า​เมื่อ​พบ​ความยากลำบาก​ย่อม​ต้อง​ถอย​ ไม่หาเรื่อง​ดูหมิ่น​ตนเอง​

ดังนั้น​เมื่อ​ใน​ชีวิต​ของ​นาง​ปราศจาก​เซียว​เยี่ยนคน​หนึ่ง​ นาง​ยังคง​มีชีวิต​อยู่​อย่าง​อิสร​เสรี​ได้​มิใช่หรือ​ เพียงแต่​หัวใจ​ของ​นาง​ราวกับ​ถูก​คน​ควัก​ก้อน​เนื้อ​ไป​แล้ว​อย่างไร​อย่างนั้น​ โลหิต​สดๆ​ ไหล​โทรม​กาย​

แม้หัวใจ​ของ​คน​จะทำ​ด้วย​เลือดเนื้อ​ แต่​ต้อง​ใช้เวลา​เช่นกัน​ มัน​ย่อม​ต้อง​เติบโต​ขึ้น​ได้​อีกครั้ง​ นาง​มิใช่ต้นไม้​ที่​ขึ้นไป​แขวนคอ​ตาย​อย่าง​ไร้สติ​เช่นนั้น​

มือ​ทั้งสอง​ข้าง​ที่​ตก​อยู่​ข้าง​ตัว​เซียว​เยี่ยน​ ฝ่ามือ​ใน​แขน​เสื้อ​ถูก​กำ​เป็น​หมัด​ ราวกับ​กำลัง​ควบคุม​ความรู้สึก​บางอย่าง​ เขา​เห็น​หลิน​ชิงเวย​ค่อยๆ​ หัน​กาย​จากไป​ เดิน​มุ่งหน้า​ออก​ไป​ เงาร่าง​อรชรอ้อนแอ้น​นั้น​ราวกับ​เข้าไป​อยู่​ใน​ดวงตา​อัน​เย็นชา​ของ​เขา​ มัน​สามารถ​ทำให้​ดวงตา​ของ​เขา​เปล่งประกาย​อัน​อบอุ่น​และ​ไม่โดดเดี่ยว​อ้างว้าง​อีกต่อไป​

เมื่อ​หลิน​ชิงเวย​หัน​กลับมา​นั้น​นาง​สูด​ลม​หายใจเข้า​ลึก​ๆ กระบอกตา​ทั้งคู่​แดง​ระเรื่อ​เล็กน้อย​จน​แทบจะ​สังเกต​ไม่เห็น​ ใน​ปี​ที่ผ่านมา​นี้​ ถือ​เสีย​ว่า​หัวใจ​ของ​นาง​เอา​ไป​เลี้ยง​สุนัข​ก็แล้วกัน​

เมื่อ​นาง​สาวเท้า​เดิน​ออก​ไป​ได้​สอง​ก้าว​ก็​เดิน​มาถึงข้างใต้​หน้าต่าง​กระเบื้อง​หลาก​สีพอดิบพอดี​ แสงสว่าง​จาก​ภายนอก​สาดส่อง​ลง​บน​ร่าง​ของ​นาง​ ทำให้​ร่าง​ของ​นาง​ราวกับ​โปร่งแสง​ นาง​รู้สึก​ว่า​แสงนั้น​ทิ่มแทง​สายตา​เหลือเกิน​จึงหรี่ตา​ลง​

คำพูด​ยัง​พูด​ไม่หมด​ ทว่า​ใน​ช่วง​วินาที​นั้น​ราวกับ​มีลม​หมุน​สาย​หนึ่ง​มาจาก​ด้านหลัง​พวยพุ่ง​เข้ามา​พร้อมกับ​กลิ่นอาย​อัน​เย็นชา​ ครอบคลุม​ร่าง​ของ​หลิน​ชิงเวย​เอาไว้​ทั้งหมด​

อาภรณ์​ปลิว​พลิ้ว​สะบัด​แนบติด​ไป​กับ​ชั้นวางหนังสือ​ หนังสือ​บน​ชั้นวางหนังสือ​ขยับ​เคลื่อนไหว​เล็กน้อย​ หลิน​ชิงเวย​ยัง​ไม่ทัน​ได้​รู้สึกตัว​ เบื้องหน้า​พลัน​กลายเป็น​เพียง​ความ​มืดมิด​

นาง​ช้อนตา​ขึ้น​มอง​ไป​กลับ​เห็น​ร่าง​ของ​เซียว​เยี่ยน​เคลื่อน​กาย​เข้ามา​อยู่​ระหว่าง​นาง​และ​หน้าต่าง​กระเบื้อง​ เขา​ยืน​หันหลัง​ให้​แสง เงาร่าง​ของ​เขา​ถูก​แสงแดด​สาดส่อง​สว่างไสว​ราวกับ​ฉาบ​ไป​ด้วย​หิมะ​สีขาว​ชั้นหนึ่ง​ ขับ​ให้​กรอบหน้า​ของ​เขา​ยิ่ง​คมชัด​ขึ้น​ ดวงตา​ทั้งคู่​นั้น​จับจ้อง​หลิน​ชิงเวย​แน่ว​นิ่ง​

หลิน​ชิงเวย​ขยับ​เท้า​จึงพบ​ว่า​ข้อมือ​ของ​ตน​ถูก​เขา​กุม​เอาไว้​ทำให้​นาง​เดิน​ไป​ไหน​ไม่ได้​

หลิน​ชิงเวย​ดิ้นรน​ แต่​ถูก​เขา​พลิก​มือ​ควบคุม​เอาไว้​แล้ว​กด​ไว้​กับ​ชั้นวางหนังสือ​ หนังสือ​บน​ชั้น​ตก​ลงมา​บน​พื้น​ ได้ยิน​เสียงตก​กระทบ​พื้น​

มุมของ​ชั้นวางหนังสือ​แนบติด​ไป​กับ​แผ่น​หลัง​ของ​หลิน​ชิงเวย​ อาภรณ์​ของ​หลิน​ชิงเวย​ไม่ได้​หนา​มาก​นัก​จึงรู้สึก​ได้​ถึงความ​เย็นเยียบ​ที่​บาด​ลงมา​บน​แผ่น​หลัง​ของ​นาง​ นาง​สูด​ลม​หายใจเข้า​สอง​ครั้ง​ พยักพเยิด​ปลาย​คาง​มอง​เซียว​เยี่ยน​ตรงๆ​ รอยยิ้ม​นั้น​ไป​ไม่ถึงดวงตา​ “ข้า​ไม่มีวัน​ตามติด​ท่าน​ไม่เลิกรา​”

รอ​อยู่​ครู่หนึ่ง​ เซียว​เยี่ยน​ไม่ได้​ปล่อย​นาง​

รอยยิ้ม​ใน​ดวงตา​ของ​หลิน​ชิงเวย​เย็นเยียบ​ กระบอกตา​แดงก่ำ​นั้น​ชัดเจน​ภายใต้​แสงสว่าง​ นาง​สงบจิตสงบใจ​พูด​เสียง​เรียบ​ “เหตุใด​เสด็จ​อา​ทำ​เช่นนี้​? ไม่ใช่พูด​กัน​ชัดเจน​แล้ว​หรือ​ไร​ ยาม​นี้​ ท่าน​ควร​ปล่อยมือ​ให้​ข้า​ไป​ได้​แล้ว​กระมัง​”

เซียว​เยี่ยน​ยังคง​ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้​ใดๆ​ เขา​เพียงแต่​มอง​หลิน​ชิงเวย​นิ่ง​ๆ

หลิน​ชิงเวย​ขมวดคิ้ว​ ใน​ใจเริ่ม​รู้สึก​โกรธ​กรุ่น​ขึ้น​มาเป็น​ริ้ว​ ผู้​ที่​พูดว่า​พวกเขา​ทั้งสอง​ไม่มีทาง​เป็นไปได้​ก็​เป็น​เขา​ ยาม​นี้​ผู้​ที่จับ​คน​เอาไว้​ไม่ให้​จากไป​ก็​เป็น​เขา​เช่นกัน​ ตกลง​เขา​คิด​จะทำ​อย่างไร​กัน​แน่​

หลิน​ชิงเวย​เริ่ม​บิด​ข้อมือ​ ไม่เห็น​รอยยิ้ม​บน​ใบหน้า​อีกแล้ว​ ความอดทน​ของ​นาง​ถูก​ใช้ไป​จน​หมดสิ้น​ “หาก​ท่าน​เพียงแค่​ต้องการ​เห็น​ว่า​ข้า​จะมีสภาพ​อเนจอนาถ​และ​สิ้นหวัง​เพียงใด​ เช่นนั้น​ท่าน​ก็​ผิด​และ​ผิด​อย่าง​มหันต์​ ท่าน​โปรด​วางใจ​ข้า​ไม่มีทาง​มีความรัก​ไม่ได้​เพราะ​ท่าน​ ข้า​มีเงิน​มีบ้าน​มีความสามารถ​ ยัง​ต้อง​กลัว​ว่า​จะหา​บุรุษ​ไม่ได้​เช่นนั้น​หรือ​?”

เซียว​เยี่ยน​เพิ่ม​น้ำ​หนักมือ​อย่าง​ไม่รู้เนื้อรู้ตัว​

หลิน​ชิงเวย​ดิ้นรน​สุด​ชีวิต​ แขน​ของ​นาง​ฟาด​เข้ากับ​ชั้นวางหนังสือ​ หนังสือ​อีก​ส่วนหนึ่ง​ตกลง​บน​พื้น​ หลิน​ชิงเวย​ถลึงตา​มอง​เซียว​เยี่ยน​และ​พูดเสียงต่ำ​ “คนเลว​ ท่าน​ปล่อยมือ​นะ​!”

เซียว​เยี่ยน​ไม่ขยับ​เคลื่อนไหว​ใดๆ​ ทั้งสิ้น​ หลิน​ชิงเวย​ขุ่นเคือง​อย่าง​ที่สุด​ ยก​เท้า​ขึ้น​หมาย​จะถีบ​เซียว​เยี่ยน​ เซียว​เยี่ยน​พลิ้ว​กาย​หลบหลีก​ หลิน​ชิงเวย​ฉวยโอกาส​นั้น​ยก​เท้า​ขึ้น​หมาย​จะสกัด​ขา​ของ​เซียว​เยี่ยน​ นาง​รู้​ว่า​ตนเอง​มิใช่คู่ต่อสู้​ของ​เซียว​เยี่ยน​ การ​ใช้เทควันโด​กับ​เขา​เปรียบเสมือน​การกระทำ​ของ​เด็กน้อย​เท่านั้น​ นาง​ไม่ได้​คาดหวัง​ว่า​จะล้ม​เขา​ลง​บน​พื้น​ได้​ คิด​เพียงแต่​ให้​ตนเอง​เอาตัวรอด​ได้​เป็น​พอ​

เมื่อ​หลิน​ชิงเวย​พลิก​มือจับ​แขน​ของ​เซียว​เยี่ยน​ เซียว​เยี่ยน​ไม่ใช่ท่อนไม้​ให้​นาง​จับได้​ตามอำเภอใจ​ เขา​ใช้ขา​ช่วงชิง​โอกาส​จาก​นาง​ หลิน​ชิงเวย​หา​โอกาส​ไม่ได้​ ในที่สุด​จึงหมดปัญญา​ ได้​แต่​กำหมัด​ทุบ​ลง​บน​ไป​หน้าอก​ของ​เซียว​เยี่ยน​

เพียงแต่​หมัด​นี้​ของ​นาง​ไม่อาจ​ผลัก​เซียว​เยี่ยน​ออก​ไป​ได้​

หลิน​ชิงเวย​ถลึงตา​ ร่าง​ของ​นาง​เอน​ไป​ทาง​ด้านหลัง​ ร่าง​ของ​คน​ทั้งสอง​แนบติด​ไป​กับ​ชั้นวางหนังสือ​ ชั้นวางหนังสือ​ขยับ​ไปมา​ไม่กี่​ครั้ง​ สั่น​ไหว​ไปมา​กลับ​ไม่ได้​ล้ม​ลง​บน​พื้น​ในที่สุด​ยังคง​ยืน​อยู่​ที่​เดิม​

ทาง​ด้าน​นี้​มีเพียง​ความเงียบสงบ​

เซียว​เยี่ยน​กัก​ตัวนาง​เอาไว้​ทั้งตัว​ ไม่ให้​นาง​มีโอกาส​โจมตี​และ​เอาตัวรอด​ มือ​ของ​หลิน​ชิงเวย​แนบ​ไป​กับ​หน้าอก​ของ​เขา​ นาง​มอง​บุรุษ​ที่​มั่นคง​ประดุจ​ขุนเขา​เบื้องหน้า​ “เซียว​เยี่ยน​ ตกลง​ท่าน​ต้องการ​ทำ​อะไร​กัน​แน่​”

เซียว​เยี่ยน​มอง​นางใน​ระยะ​ใกล้ชิด​เช่นนี้​ ท่าทาง​ของ​นาง​น่ารัก​น่า​เอ็น​สุดประมาณ​ รวมไปถึง​ร่าง​เล็ก​แบบบาง​ของ​นาง​ ทว่า​ดวงตา​ทั้งคู่​ของ​นาง​กลับ​บริสุทธิ์​ไร้เดียงสา​ราวกับ​ไม่ใช่คนใน​วัย​นี้​ ใน​นั้น​มีสิ่งต่างๆ​ มากมาย​ที่​เขา​ไม่อาจ​ต้านทาน​ได้​ ผม​หน้าม้า​บน​หน้าผาก​ของ​หลิน​ชิงเวย​ยุ่งเหยิง​เล็กน้อย​ ปรากฏ​ให้​เห็น​หน้าผาก​ขาว​ประดุจ​หิมะ​ ยังมี​คิ้ว​เรียว​ดำ​งดงาม​ประหนึ่ง​ภาพวาด​ นา​ทีนี้​ใบหน้า​นั้น​เต็มไปด้วย​ความโกรธเคือง​ เหมือน​แมว​ที่​กำลัง​ร่ายรำ​กรงเล็บ​ ชิงชังยิ่งนัก​ที่​มิอาจ​ตะกุย​ใบหน้า​ของ​เขา​

ทว่า​เซียว​เยี่ยน​กลับ​ยิ่ง​มิอาจ​หักใจ​ปล่อย​นาง​ไป​เช่นนี้​ได้​ เขา​จะสูญเสียการ​ควบคุมตัว​ เขา​จะไม่รักษาคำพูด​

เซียว​เยี่ยน​รู้ดี​ว่า​นาง​ที่​เป็น​เช่นนี้​ทำให้​คน​สูญสิ้น​เหตุผล​ ความทรงจำ​เหล่านั้น​ราวกับ​ประทับ​ลง​ใน​สมอง​ของ​เขา​ เสมือน​ที่​ประทับ​ลง​ไป​บน​เรือนร่าง​ของ​นาง​อย่างไร​อย่างนั้น​

เช่นนี้​แล้ว​เขา​จะยอมให้​นาง​ไปหา​บุรุษ​อื่น​ได้​อย่างไร​

ตื๊อรักแพทย์หญิง ฉบับท่านอ๋อง

ตื๊อรักแพทย์หญิง ฉบับท่านอ๋อง

Status: Ongoing
เพราะไม่อยากแต่งไปเป็นนางสนมที่ถูกลืม “หลินเสวี่ยหรง” จึงได้วางยา “หลินชิงเวย” พี่สาวของตนให้ขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวแทน ทั้งยังตามมาวางยากำหนัดนางอีกถึงในวัง เพื่อใส่ร้ายว่านางคบชู้ ทำให้ ‘หลินชิงเวย’ หญิงสาวยุคปัจจุบันที่ทะลุมิติเข้าร่างมาต้องตกกระไดพลอยโจรไปมีอะไรกับหนุ่มนิรนามที่มาช่วยนางไว้ จนถูกจับได้ว่าคบชู้สู่ชาย ทำให้นางโดนเนรเทศไปอยู่ตำหนักเย็น แม้นางจะทำใจ ยอมอยู่อย่างสงบในตำหนักเย็น ทว่าโลกใบนี้ ไม่ปล่อยให้นางมีความสุขง่ายๆ เช่นนั้น นางจึงต้องใช้ปัญญาและความสามารถทางแพทย์ปกป้องตัวเอง ผนวกกับการได้พบกับชายผู้ยิ่งใหญ่เย็นชาปากไม่ตรงกับใจอย่าง “เซ่อเจิ้งอ๋อง” การได้พบกับเขาทำให้นางค่อยๆ พบความหวัง ที่จะได้กลับมามีอิสรภาพอีกครั้ง! หลินชิงเวย: ท่านอ๋อง ท่านมองลำคออันขาวผ่องของข้าด้วยดวงตาที่เบิกกว้างเช่นนั้น นี่ข้ากำลังปลุกอารมณ์ของท่านหรือ ? เซ่อเจิ้งอ๋อง: คงไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าเจ้าจะเป็นสตรีที่ไร้ยางอายเช่นนี้ !

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท