โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร” – ตอนที่ 25

บทที่３ ตอนที่２

เหตุการณ์พักเที่ยงภายในโรงเรียนลามไปทั่วสถาบันดั่งหิมะถล่มเมือง มีนักเรียนชายคนหนึ่งโดนสาวสวยที่ทุกคนในโรงเรียนต่างรู้จักชวนไปทานข้าวด้วยกัน ยิ่งไปกว่านั้นนักเรียนเหล่านั้นเป็นนักเรียนห้องบ๊วยเสียด้วย

หลังจากพักเที่ยงโนโซมุกลับไปที่ห้องเรียน และโดนเพื่อนร่วมชั้นต้องกันตาเขม็ง

「ก็อย่างที่รู้ๆกันนอกเหนือความสามารถที่แสดงออกมาแบบปัจเจกบุคคลแล้วยังมีความสามารถของเผ่าแต่ละเผ่าอีกด้วย แต่ว่าก็ขึ้นอยู่กับแต่ละเผ่านั้นๆว่าจะใช้เวทย์ได้ดีหรือด้อยแค่ไหนเพราะความสามารถเหล่านั้นเป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลาย。」

จ้องเขม็ง………………。

ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาจ้องมองมาทางนี้อย่างไม่ซ่อนความเกลียดชังเลย

「ในกรณีถึงการรุกรานครั้งใหญ่เมื่อ 10 ปีก่อน ประเทศของเหล่าเอลฟ์ “เนบร้า”ซึ่งโดดเด่นจากเผ่าอื่นๆถูกสัตว์อสูรรุกรานจนประเทศล่มสลาย นั่นเป็นเหตุผลที่เกิดสถาบันโซลมินาติเพื่อสร้างความร่วมมือของกับเผ่าต่างๆ……」

อย่างไรก็ตามเนื้อหาของชั้นเรียนในวันนี้คือประวัติศาสตร์ เป็นชั้นเรียนเกี่ยวกับอดีตก่อนการเกิดสถาบันโซลมินาติ

ตามที่คาดไว้ไม่มีใครสนใจคาบเรียนมากนัก ทุกคนก็แค่เข้างานั่งฟังและสนใจเรื่องตอนกลางวันเสียมากกว่า……。

「เกิดบ้าอะไรขึ้นกันวะเนี่ย……」「ทำไมไอบ้านั่นมัน…………」「…………ต้องฆ่า」

ผมได้ยินเสียงกรนด่ามาทางผมอย่างไม่หยุดหย่อน

「……หากมีอะไรอยากจะมาบ่นก็มาบ่นตรงๆดิวะ」

มาร์บ่นเช่นนั้น โนโซมุเองก็ได้แต่หัวเราะ

◇◆◇

「มาร์ อาจารย์กำลังเรียก」

「มีอะไรล่ะ？」

นักเรียนคนนั้นพูดเช่นนั้นขณะที่อาจารย์กำลังสอนอยู่

「รีบๆไปเดี๋ยวนี้จะดีกว่านะมาร์？ถ้าไปช้าเดี๋ยวอาจารย์โกรธนะ」

「น่าาเออ เดี๋ยวไป」

มาร์ลุกออกจากเก้าอี้ โนโซมุก็โดนฝูงชนล้อมรอบ

（เอ่อ……ถ้าเป็นแบบนี้ก็คงช่วยไม่ได้。）

โนโซมุรู้อยู่แล้วว่าพวกนั้นพยายามแยกมาร์ออกจากเขา เขาที่โดนสาปส่งตั้งแต่ปี 2 เพราะเหตุการณ์โดนหักอกตั้งแต่ปี 1 ตั้งแต่ข่าวลือนั่นตัวผมก็โดนสาปส่งมาตลอด

เขาที่เคยโดนเรียกไปหลังสถาบันและโดนกระทืบไม่ก็โดนยำด้วยเวทย์ต่างๆนาๆ

สิ่งสำคัญสำหรับเขาโดนพรากไปโดยเสมอและโดนสาปส่ง

เพราะเช่นนั้นเองตัวผมเลยไม่ค่อยเปิดใจยอมรับใครเพราะกลัวที่จะโดนพวกนั้นแย่งชิงไปอีกครั้งเสียนั่นเอง…………。

◇◆◇

「เฮ้ย ไอ้เปรต」

ขณะที่โนโซมุนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตก็โดนเรียก

นักเรียนชายในห้องกำลังรวมตัวรอบๆโต๊ะของโนโซมุ จำนวนราวๆ 10 คนได้และหนึ่งในนั้นก็เคยเป็นพวกของมาร์ด้วย

「มาด้วยกันหน่อยสิวะ！」

「นี่ คิดจะทำอะไรกันแน่！」

นักเรียนคนนั้นดึงคอเสื้อโนโซมุและลากโนโซมุออกนอกห้อง

มาร์นั้นโดนอาจารย์เรียกไปเลยไม่ได้อยู่ในห้อง บางทีพวกนี้คงจะเล็งสถานการณ์ในตอนนี้ไว้แล้ว

นักเรียนคนอื่นก็ทำได้แต่มองไม่มีใครยื่นมือเข้างาช่วย โนโซมุก็พยายามต่อต้านแต่ว่าก็ทำแบบนั้นไม่ได้

◇◆◇

มาร์อยู่ห้องพักอาจารย์ในขณะที่โนโซมุถูกลากตัวไปแล้ว

「แล้วมีธุระอะไรกันแน่」

มาร์ถามอาจารย์ที่เรียกเขามา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่พอใจมากๆ

「？……เอ๋หมายความว่ายังไง？」

「หะ？　ก็แกเป็นคนสั่งให้นักเรียนมาเรียกตัวข้างาไม่ใช่เหรอไง」

「？จำไม่เห็นได้เลยนะว่าเคยทำแบบนั้น」

「…………ว่าไงนะ！」

　หมายความว่ายังไง？　ก็เห็นบอกว่าเรียกข้างาเพราะมีเรื่องจะคุย โนโซมุเองก็ได้ยินไม่ใช่เหรอ แต่เขาบอกว่าไม่มีธุระเนี่ยนะ

「ชั้นเองก็คิดมาตั้งนานแล้วนะว่าพฤติกรรมของนายเนี่ย แต่ว่านายไม่คิดจะเคารพคนที่แก่กว่าเลยรึยังไง……」

　…………แล้ว ทำไมตอนแรกถึงมีคนบอกว่าอาจารย์มีเรื่องจะคุย？ก่อนจบคาบจะเรียกตอนนั้นก็ได้นี่หน่า。…………บางทีมันไม่ได้เล็งผมไว้ตั้งแต่แรก…………。

「ฟังอยู่รึเปล่าเนี่ย！　ทำไมนายเนี่ยนะ「แย่แล้ว！　ขอโทษทีแต่ตอนนี้มีธุระด่วน！！」เฮ้ย รอเดี๋ยวดิ！」

โนโซมุน่าจะโดนพาไปหลังสถาบัน มันน่าจะลากโนโซมุไปแน่ๆ

พวกนั้นเองก็ต่างจำจ้องเล็งเป้าไปที่โนโซมุ

◇◆◇

「เฮ้ย ไอ้เปรต！　แกทำอะไรลงไปกันแน่วะ！」「แกทำอะไรกับท่านไอริสกันแน่วะหะ！」

เป็นผมที่โดนถามอยู่ฝ่ายเดียว ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะคิดว่าผมทำอะไรกับไอริสลงไป

ไอริสเป็นนักเรียนที่ทุกคนต่างจับตามอง เธอเป็นคนสวยสง่างามและยังมีแรงค์ A เป็นคนที่หาตัวจับได้ยาก

ยิ่งไปกว่านั้นความงามของเธอเปรียบเสมือนเทพธิดาก็มิปราณ หลายๆคนก็มีความรู้สึกมากมายอยากจะบอกกับเธอ แต่อย่างน้อยคนที่คู่ควรกับไอริสก็ไม่ควรจะเป็นโนโซมุที่เป็นบ๊วยของห้อง 10 หรอก

「คราวนี้แกเล็งท่านไอริสยังงั้นเหรอ แกไปขู่อะไรท่านเจ้าหญิงเทพธิดาทมิฬกันแน่ แกคิดจะแบล็คเมลล์เธอยังงั้นเหรอเหมือนตอนที่แกทำกับเจ้าหญิงสีชาดนั่นใช่ไหม? เหมือนกับตอนที่แกทำตอนอยู่ปี 1……。」

พวกนั้นพูดถึงข่าวลือเกี่ยวกับลิซ่าและเริ่มเข้ามาใกล้ผม

เมื่อได้ยินเกี่ยวกับลิซ่าโนโซมุก็รู้สึกเจ็บปวด ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว

「อยู่เงียบๆเหอะวะ ไม่นานเดี๋ยวก็จบเองแหละ」

「อั่ก！」

พวกนั้นพูดเช่นนั้นก็เริ่มต่อยโนโซมุ

แต่ว่าโนโซมุก็หลบหมัดนั่นได้ พวกนั้นเลยต่อยพวกเดียวกันเอง ถึงยังงั้นโนโซมุที่ถูกรุมก็พยายามหลีกเลี่ยงให้เกิดความเสียหายน้อยที่สุด หากตอนนี้โนโซมุเอาจริงก็คงไปหามาร์ได้อยู่ แต่ว่า 10 ต่อ 1 มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ

「เวรเอ้ย อย่าหลบดิวะ！！」

บางทีพวกนั้นก็คงจะหงุดหงิดเพราะโนโซมุหลบหมัดของพวกนั้นได้ โนโซมุเองก็ไม่ปล่อยให้พวกนั้นยำอยู่ฝ่ายเดียวหรอก

โนโซมุตอบโต้ตอนที่พวกนั้นปล่อยหมัดออกมาเล็งไปยังช่องว่างที่ใบหน้ากระโดดถีบหน้าทของพวกนั้น สร้างแรงโน้มถ่วงตรงกลางเอวและดึงแขนของพวกนั้นในคราวเดียว

จากนั้นสองคนนั้นที่โดนโนโซมุลากไปก็กระแทกลงกับพื้นอย่างแรง

「ไอ้เวรนี่！」「ฆ่าแม่งซะแต่แรกเลยก็สิ้นเรื่อง！」

โนโซมุที่ต่อต้านพวกนั้น ทำให้พวกนั้นตกใจ โนโซมุเริ่มเคลื่อนตัวไปรอบๆและเริ่มต่อสู้กับการรับมือเหมือนกับพวกสัตว์อสูรอย่างพวกหมาป่า พยายามจัดการไปทีละคน จนทำให้สถานการณ์ในตอนนี้ค่อนข้างดีขึ้นมาหน่อย

สถานการณ์แบบนี้ยิ่งทำให้พวกนั้นโกรธขึ้นไปอีก สำหรับพวกนั้นแล้วโนโซมุก็เป็นอะไรไม่ต่างจากเป้าซ้อมเพื่อระบายความโกรธ

แถมหมอนั่นยังเป็นถึงไอ้คนที่ได้คะแนนต่ำสุดรอวันถูกเขี่ยทิ้งออกจากสถาบัน แต่ว่าแม้จะเป็นเช่นนั้นแต่พวกเขาก็ไม่สามารถรับมือกับโนโซมุได้

โนโซมุขัดขืนพวกเขาอย่างที่ไม่เคยคิดมาก่อน แต่ก่อนพวกเขาแกล้งโนโซมุได้ตามใจชอบเสมอ ยังไงก็ตามโนโซมุในตอนนี้กำลังขัดขืนพวกเขา

　ยิ่งไปกว่านั้น……

「ฮ่าห์！」

ด้วยช่องว่างที่เปิดออกมา หมอนั่นสวนกลับมาแทบจะในทันทีโดยไม่ปล่อยให้พลาด หมอนั่นโจมตีโดนจุดตายของฝ่ายตรงผมจนทำให้อีกฝั่งสลบอย่างแม่นยำ

ตั้งแต่แรก หมอนั่นไม่เคยมีท่าทางดุร้ายแบบนี้มาก่อนเลย แต่ว่าตอนนี้หมอนั่นดุร้ายการโจมตีก็ดูรุนแรง

โนโซมุที่เอาชนะมาร์ได้นั้นก่อนขึ้นปี 3 ตอนนี้หมอนั่นกำลังใช้วิชาของตนเองที่สั่งสมมา

อย่างไรก็ตามวิชาของหมอนั่นค่อนข้างแข็งแกร่งและทรงพลังแต่ว่าใช้งานได้ยาก…………。

　นี่นะเหรอการเติบโตของเจ้าโนโซมุ

หมอนั่นเลิกวิ่งหนีความจริงแล้ว

แม้ว่าจะหนีอยู่ก็ตระหนักได้แล้วว่าตัวเองกำลังหนี แต่ตัวหมอนั่นก็ไม่สามารถจะก้าวไปข้างหน้าได้ แต่ดูเหมือนว่าหลังจากที่ได้เพื่อนใหม่ก็ค่อยๆจะเริ่มก้าวทีละนิดแล้ว

◇◆◇

（เวรเอ้ย！จำนวนมันเยอะเกินไป！）

อย่างไรก็ตามแม้โนโซมุจะมีความสามารถมากขนาดไหนแต่ก็ไม่สามารถรับมือกับจำนวนขนาดนี้ได้ ยิ่งไปกว่านั้นดาบของเขายังอยู่ที่ห้อง สถานที่เองก็เป็นที่แคบๆ ทำให้เคลื่อนไหวลำบาก แม้ว่าจะพอไปไหวแต่ว่าอีกไม่นานก็น่าจะถึงขีดจำกัดแล้ว

（ต้องทำยังไงถึงจะ「อ่อก！」ผ่านสถานการณ์นี้ไปได้！？）

โนโซมุกำลังหาทางออกจากสถานการณ์ตรงหน้า แต่ทันใดนั้นเองโนโซมุก็รู้สึกได้ถึงพลังเวทย์

「คนแบบแก！　ตายไปซะเหอะ！！」

ชายคนนั้นพยายามใช้เวทย์ ร่างกายมีเลือดอาบเพราะโดนโนโซมุต่อยไปและสูญเสียความเยือกเย็นไป

「เห้ย！」「เวรเอ้ย！　นี่แกคิดจะเอาพวกข้าไปตายด้วยรึไงกัน！」

เวทย์ถูกเปิดใช้งานทันทีคนอื่นๆรีบๆหนีออกจากตัวโนโซมุทันที

　เวทย์ที่ใช้ใส่โนโซมุคือ “แส้ของงูดิน”。

ดินใต้พื้นม้วนตัวขึ้นแล้วแส้ดินหลายอันก็โผล่ออกมาและแส้เหล่านั้นก็โจมตีในครั้งเดียว

「แย่แล้ว！！」

โนโซมุกระโดดหลบทันทีหลังจากนั้นแส้ที่ผ่านหน้าโนโซมุไปก็อาละวาดดั่งเช่นงู  

「แหลกสลายไปซะเหอะ！　ไอ้ขยะเศษเดนเอ้ย！！」

แต่ว่ามันยังไม่จบโนโซมุเอี้ยวตัวหลบไปมาเรื่อยๆ

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าสภาพจิตใจที่ไม่มั่นคงของผู้ร่ายทำให้งูดินเหล่านั้นมันอาละวาดไปทั่ว ถ้าโนโซมุโดนก็เจ็บไม่น้อย แม้จะเสริมพลังด้วยคิก็ตาม

「คุ เหวอ ว๊ากก！」

โนโซมุกระโดดหลบกลุ่มงูดินเหล่านั้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่ว่างูดินมันก็เคลื่อนไหวเร็วมากและล้อมรอบเขา

「จบแล้วละโว้ย！！」

ด้วยเสียงเช่นนั้นเองงูดินพุ่งเข้าหาโนโซมุในคราวเดียว หางที่เป็นดั่งแส้เข้ามาทั้งสี่ทิศ ไม่มีเวลาให้คิดเลยสักนิด ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปรับมือไม่ไหวแน่

「ยังไม่หมดนะโว้ย！」

โนโซมุพยายามขัดขืน ถึงแม้จะไม่มีช่องว่าง แค่สร้างมันขึ้นมาก็พอแล้ว

โนโซมุพุ่งเข้าไปหางูดินเหล่านั้นด้วย “ก้าวพริบตา”และรวมคิไว้ที่มือซ้ายมากกว่าที่เคย

แนบมือขวาเข้ากับมือซ้ายแล้วพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับกระแทกงูดินอย่างเต็มแรง

「ฮึย๊ากกกกกกห์！」

งูดินนั่นโดนกำปั้นขนาบทั้งสองทำลายอย่างง่ายดาย ตัวที่เหลือก็กระเด็นไปไกล โนโซมุพุ่งเข้าหานักเรียนที่ร่ายเวทย์ทันที

「ไอ้บ้าเอ้ย！！」

「ย๊ากกกกกกกกกก！」

ฝ่ายตรงข้ามไม่คิดเลยว่าโนโซมุจะฝ่าเวทย์เหล่านั้นมาได้ ยิ่งไปกว่านั้นการใช้เวทย์นี้มันเคลื่อนไหวไม่ได้ด้วย

　โนโซมุพยายามใช้มือขวาซัดเข้าไป……。

「ไม่ต้องห่วง！　หลบไปซะไอ้เศษเดน！！」

ทันใดนั้นก็มีกระสุนเวทย์มาจากด้านข้างโนโซมุมองไปรอบๆ ก็พบกับอีกคนที่ยิงเวทย์ใส่

ตัวผมโดนกระสุนเวทย์จนกระเด็นเข้ากระแทกกับกำแพง

「อั่ก！」

นักเรียนคนอื่นๆพาตัวคนที่ใช้เวทย์ “แส้ของงูดิน”ออกไป

「คิดจะทำอะไรกับเพื่อนของข้ากันแน่ไอ้เศษสวะ……」「แย่หน่อยวะพวก……」

ชายหนุ่มคนหนึ่งยกตัวโนโซมุขึ้นและต่อยโนโซมุจนปลิวไป โนโซมุพยายามลุกขึ้นแต่ว่าเพราะดาเมจมันหนักเกินไปทำให้เขาโซเซ

「เป็นตัวปัญหาจริงๆเลยนะมึงเนี่ย」

นักเรียนคนนั้นส่งสายตาราวกับจะฆ่าโนโซมุ เขายิงกระสุนเวทย์จำนวนมากเข้าหาโนโซมุ โนโซมุกลิ้งไปบนพื้นเพื่อหลบการโจมตี แต่ว่าคนที่เหลือก็ระดมยิงกระสุนเวทย์ใส่ด้วย

「ดูนั่นดิ สภาพดูไม่ได้เลยวะ！」「เออ เศษสวะยังไงก็เศษสวะฉุบยังไงก็ไม่ขึ้นหรอกวะ」　「ฮะฮะฮะฮะ！　จะหลบได้นานแค่ไหนกันเชียววะ？」

พวกนั้นหัวเราะใส่โนโซมุที่กำลังหลบกระสุนเวทย์อย่างน่าสมเพช

แม้ว่าจะหลบได้ไม่สวย แต่ว่าก็หลบได้และพยายามต่อต้านพวกนั้นอยู่

（คิดเหรอว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้ผมยอมแพ้น่ะ！）

สิ่งที่อยู่ในใจตอนนี้ของโนโซมุคือ “การขัดขืน” การกระทำอันแสนไร้เหตุผลของคนพวกนี้โนโซมุโกรธมากที่โดนปฏิบัติอย่างไร้มนุษย์ธรรม

แต่ว่าเขากำลังถึงขีดจำกัดเขาโดนกระสุนเวทย์เข้าไปหลายนัด แม้พลังโจมตีจะต่ำแต่โดนมากๆเข้าก็กลายเป็นดาเมจสะสม

ถึงกระนั้นโนโซมุก็ยังคงเมินเฉย เพราะเขาเองโดนอะไรที่หนักกว่านี้เยอะ

เปลวเพลิงของเทียแมท วิชาดาบของชิโนะ เวทย์อันหลากหลายของรูกาโต้

กระสุนเวทย์นี่ก็เป็นแค่สิ่งจิ๊บจ๊อยในบรรดาที่เขาเคยเจอมา มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลยสักนิด

ตอนนั้นเองที่กระสุนเวทย์กำลังเข้ามาตรงหน้าของโนโซมุก็มีลูกธนูตัดผ่านหน้าเขาไปป้องกันการโจมตีจากกระสุนเวทย์เหล่านั้น

「อะ！」「ใครวะ！ใครมันมาขัดขวางกันวะ！！」  

พวกนั้นตะโกนเสียงดังและมองไปทิศทางของลูกธนูก็พบกับสาวสวยที่ถือคันธนูอยู่

「ทำอะไรของพวกนายกัน？　พวกนายมาทำอะไรกันในที่แบบนี้？」

เสียงที่เหมือนระฆังดังก้องกังวาลไปทั่ว

　หญิงสาวคนนั้นมีผมยาวตรงสีน้ำเงินพลิ้วไสวและหน้าม้าของเธอก็รัดด้วยที่คาดผมสีดำ……。

「ฉันจะขอถามอีกครั้ง พวกนายมาทำอะไรที่นี่กันแน่？」

เหนือกว่าสิ่งใด หูของเธอที่ยาวจนมองเห็นได้จากผมของเธอ