บทที่４ตอนที่１３
「ไง ไอริสดีน่า」
ที่หน้าประตูสถาบัน เควินเจอกับพวกโนโซมุที่กำลังมาสถาบัน ยังไงก็ตามดูเหมือนว่าเขาจะจ้องไอริสเป็นพิเศษ เขาไม่แม้แต่มองโนโซมุและมาร์ที่อยู่ข้างๆด้วยซ้ำ
ไอริสเองก็ได้ยินเสียงเรียกของเควินและหันไปมองเขา แต่ท่าทางของเธอแสดงสีหน้าปั้นยากออกมา ไม่เหมือนกับใบหน้าที่แสดงให้โนโซมุเห็น
เควินเดินเข้ามาหาเธอและพยายามจะแตะต้องเธอ แต่เมื่อเธอสังเกตเห็นเธอก็หลบ
「เควิน นายเองก็น่าจะรู้นี่ว่าฉันไม่ชอบคนหยาบคายที่มาแตะเนื้อต้องตัวคนอื่น」
「หืมมม เหมือนเคยสินะ แต่ว่าข้านะชอบเจ้านะ แล้วยังไงละ? จากนี้「ต้องขอโทษด้วยนะคะแต่ตอนนี้ฉันกำลังอยู่กับเพื่อนๆ ก็ดีใจนะที่ได้รับเชิญแต่ว่าไม่ว่างค่ะ」」
ไอริสพูดเช่นนั้นเพื่อขัดคำพูดของเควินทันที
「เหหหห เพื่อนยังงั้นเหรอเนี่ย…………」
เขาตอบสนองต่อคำว่าเพื่อนและจ้องมองโนโซมุทันที
ใบหน้าที่หันเข้าหาเขาเป็นใบหน้าเยาะเย้ย เป็นใบหน้าที่พบเจอได้ตลอด
เห็นได้ชัดว่าเขาดูถูกโนโซมุและสีหน้าของโนโซมุก็เกร็งทันที
หลังจากเห็นรูปร่างหน้าตาของโนโซมุ เควินก็เลิกมองและหันไปหาไอริส
「เฮ้ย ทำไมต้องเป็นหมอนี่ด้วย？ คนในสถาบันให้เลือกตั้งเยอะแยะทำไมต้องเป็นหมอนี่ด้วยวะ？ไอ้หมอนี่มันมีดีอะไร หลายๆคนต้องมานั่งต่อเข้าแถวรอเธอรับเป็นเพื่อนเลยนะ」
แทนที่จะมองไปที่โนโซมุ เขาชี้นิ้วมาทางนี้และพูดออกมาตรงๆ จากมุมมองของคนอื่น สภาพของโนโซมุมันก็โดนกดจนต่ำอยู่แล้ว ดังนั้นมันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไรที่ไอริสมาอยู่กับคนแบบเขา
แต่ทันใดนั้นก็มีชายคนหนึ่งพูดกับเควินก่อนที่เธอจะพูดอะไร
「…………หนอยแน่แก ทำตัวน่ารังเกียจมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ……。」
เสียงโกรธนั่นมาจากมาร์เอง
เดิมทีเขาก็เป็นขาโจ๋อยู่แล้ว ความโกรธของเขามันมาเพราะเพื่อนเขาโดนดูถูกซึ่งเขายอมรับไม่ได้
「นี่ มาร์「คบเพื่อนโง่ซะด้วยนะ」……นิดหน่อยเอง「นอกจากนี้คนในสถาบันก็คิดแบบนี้」……คุยกับผมสิ」
โนโซมุเองก็รู้สึกรำคาญเช่นกัน แต่ความโกรธของเพื่อนเขากำลังจะหมดซึ่งความอดทน
ทั้งสองที่เหมือนคนโง่กำลังอาละวาดใส่กันและการทะเลาะวิวาทก็เริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
นักเรียนรอบๆต่างมารวมตัวกันด้วยเหตุผลบางอย่าง และเว้นระยะห่างระหว่างพวกโนโซมุนิดหน่อย เพราะแรงกดดันของทั้งสอง
「แหม่ แม้แต่คนสองจิตสองใจแบบแกถึงไปร่วมกับเขาด้วยเนี่ย นี่โดนกดดันจนต้องไปคบกับมันเลยรึไง」
「ว่าไงนะ！ ไอเวรนี่！」
มาร์และเควินไม่สนรอบข้างอีกต่อไปและโนโซมุที่เป็นศูนย์กลางของเรื่องก็โดนทิ้ง
「นี่แกโดนไอริสล่ามจนเป็นสัตว์เลี้ยงของเธอ คนสองจิตสองใจแบบแกเนี่ยนะเหอะ」
「…………เตรียมตัวตายเหอะมึง」
เควินตั้งท่าพร้อมกับมาร์ที่หยิบดาบเล่มใหญ่จากหลัง ทั้งสองต่างส่งสายตาอาฆาตซึ่งกันและกัน
「เฮ้ย มาร์！」「หยุดได้แล้วทั้งสองคนน่ะ！」「จะทำแบบนั้นไม่ได้นะมาร์คุง！」「เอ๋！ ได้โปรดหยุดเถอะค่า！」
บางทีการจะมาทะเลาะกันตรงนี้มันไม่ดีแน่ๆ พวกเพื่อนๆจึงพยายามจะห้ามการทะเลาะของทั้งสอง แต่ว่าทั้งสองก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย
ที่สถาบันโซลมินาตินั้นห้ามไม่ให้ใช้อาวุธนอกสถานที่ฝึกซ้อม
มือของมาร์หยิบดาบเล่มใหญ่บนหลัง เควินเองก็ตั้งท่าเตรียมพร้อม
หยุดไม่ได้แล้ว
ช่วงเวลาที่มาร์และเควินกำลังจะเข้าปะทะกันนั่นเอง โดยมีคนหลายคนกำลังเฝ้าดูอยู่
「เดี๋ยวเถอะ~！ หะ-ยุ-ด-เลย~น้า~จ้า~~~~！！」
น้ำปริมาณมากพุ่งเข้าใส่ทั้งสองที่กำลังพุ่งเข้าหากันพร้อมกับน้ำเสียงที่ลากยาวผิดปกติ
「โอววววว！！」
「อุฟฟฟฟ！！」
ทั้งสองโดนน้ำจำนวนมากกลืนเข้าไป และในชั่วพริบตาทั้งสองก็ต่างเปียกโชกราวกับหมูตกน้ำ
เมื่อโนโซมุหันไปตามเสียงก็พบสาวสวยคนหนึ่งกำลังเดินมากอดคอผม
「ทำแบบนี้ไม่ดีเลยน้า～～。ไม่ควรจะสู้กันในที่แบบนี้นะจ้ะ～～～」
「อะอาจารย์อันริ……」
ตรงนั้นเองมีอันริ วาร์ ครูประจำชั้นของโนโซมุนั่นเอง
อันริเองก็เดินเข้าไปใกล้มาร์กับเควิน จ้องมองทั้งสองที่กำลังจะสู้กัน
ดูเหมือนเธอจะโกรธมาก แก้มป่องเลย แต่ท่าดูจากภายนอกเธอดูอ่อนแอ และหากมองจากด้านข้างก็เหมือนจะไม่ได้โกรธเลย
โนโซมุส่ายหัวกับภาพตรงหน้าเพราะตัวเขาเองก็ขาดความกล้าที่จะหยุดพวกนั้น บรรยากาศอันแสนอบอุ่นที่ปลดปล่อยมาจากตัวเธอทำให้รอบๆต่างสงบลง
「…………ก็นะตัวน่ารำคาญมาซะได้ แล้วเจอกันใหม่นะ ไอริสดีน่า」
เควินถอนหายใจและลุกขึ้นกลับไปทางอาคารเรียน บางทีเขาคงไม่กล้าลงมือกับอาจารย์ที่มาหยุดหรอก
เมื่อเควินจากไป ผู้คนรอบๆก็เริ่มเดินจากไปในอาคารเรียน
อันริพยักหน้าอืมอืม บางทีเธอคงจะพอใจที่สถานการณ์สงบลงและมาหาพวกโนโซมุ
「อรุณสวัสดิ์น้า～～。สบายดีกันรึเปล่าเอ่ย～～」
「สวัสดีตอนเช้านะครับอาจารย์อันริ……ก็สบายดีครับ」
อันริคุยกับผมพลางสูดอากาศรอบๆเล็กน้อย ถ้ายามปกติเธอจะเป็นคนเงียบๆ แต่จริงๆแล้วเธอค่อนข้างร่าเริงและเป็นคนที่อบอุ่น รอยยิ้มอันแสนไร้เดียงสาราวกับเด็กๆทำให้บรรยากาศรอบตัวเธอดูผ่อนคลาย มันดูไม่ค่อยเข้ากันเท่าไร แต่ว่ามันก็น่าดึงดูด
โนโซมุและไอริสก็ทักทายเธอเช่นกัน เธอเองก็มีรอยยิ้มไร้เดียงสาและมีรอยยิ้มแห้งๆอยู่บนใบหน้า
「มาร์ก็ด้วยเนอะ～～。ทำแบบนั้นไม่ได้น้า～～」
「อาาานั่นสินะ ขอโทษด้วย……」
เธอยังคงโกรธมาร์อยู่ และทำหน้าตาบูดบึ้ง
มาร์เองก็ตอบกลับไปแบบคลุมเครือ
「อย่างไรก็ตาม～～、บอกฉันหน่อยสิ～～ขอบคุณน้า ซีน่าจัง」
「เอ๊ะ……」
โนโซมุสงสัยกับคำพูดที่ได้ยินครู่หนึ่ง อย่างไรก็ตามเสียงที่ได้ยินก็ยืนยันสิ่งที่โนโซมุคิดไว้
「……ไม่เป็นไรหรอกค่ะอาจารย์ จะให้เกิดเรื่องวุ่นวายแถวนี้ก็ไม่ได้ด้วยสิ……」
โนโซมุหันไปก็พบกับเอลฟ์สาวที่เจอเมื่อวานนี้
หญิงสาวที่มีผมสีน้ำเงินสวมที่คาดผมสีดำและแขนขาอันเรียวยาวกำลังจ้องมองมาทางโนโซมุ
「………………」
「………………」
ทั้งโนโซมุและเธอต่างเงียบ ผมไม่สามารถพูดได้ เพราะเรื่องที่ผมทำลงไปเมื่อวานนี้ บรรยากาศเลยค่อนข้างอึดอัดและเมื่อสบตากันก็รีบหลบตากันทันที
ขณะที่โนโซมุสงสัยว่าจะพูดกับเธอดีไหม เขาก็ได้ยินเสียงมาจากด้านหลังเธอ
「ให้ตายเถอะน้า ซีน่า ทันทีที่เห็นเรื่องวุ่นวายก็ให้ฉันไปเรียกอาจารย์ทันทีแบบนี้」
「อืมมม มิมุรุเองก็วิ่งวุ่นเหมือนกันนี่และฉันก็คิดว่าฉันทำถูกแล้วนะ……」
เสียงหนึ่งที่ผมได้ยินเมื่อวานคือเสียงที่โนโซมุคุ้นเคย แต่ว่าอีกคนผมไม่เคยยินเสียงผู้ชายคนนั้น
โนโซมุหันมองไปตามเสียง เขาสวมแว่นราวกับนักวิชาการ กับอีกคนที่เป็นเผ่าครึ่งสัตว์ที่ท่าทางสดใส ผิวสีแทน มีหูและหางเหมือนแมว ผู้ชายเองก็ให้บรรยากาศสุขุม
「อืมมมมม ทอมเนี่ยน้าพยายามปกป้องซีน่าตลอดเลย～～。ปกป้องสาวอื่นต่อหน้าคนรักแบบนี้……。แย่มั่ก！！ ทอมหลายใจ～～～～！」
「เอ๊ะ！！ ไม่ใช่แบบนั้นนะ！ พูดอะไรกันเนี่ย！ มิมุรุ！！」
ทั้งสองคนทะเลาะกันเหมือนกับคนโง่อีกแล้ว ฝ่ายผู้หญิงก็ดูท่าทางดื้อรั้นและส่วนฝ่ายชายเองก็ไม่รู้ว่าทำอะไรผิด แต่ดูเหมือนว่าการจีบกันของสองคนนี้จะทำให้รอบข้างอมยิ้มตามกันไป
「มิมุรุ อย่าทำตัวงี่เง่าน่า ทอมน่ะชอบก้นของเธอนะ และก็อาจารย์อันริขอโทษด้วยนะคะที่ไปรบกวน。」
ซีน่าพูดเช่นนั้นด้วยใบหน้าเย็นชา เธอยังเร่งเร้าให้ทั้งสองเดินไปทางอาคารเรียน
ซีน่าหันมาจ้องโนโซมุก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังอาคารเรียน แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร
「เอ๊ะ！ขอบคุณน้าซีน่าจัง～～」
อันริจ้องมองทั้งสามที่กำลังเดินจากไป พร้อมกับโบกมือให้ หลังจากนั้นก็หันมาหาโนโซมุ
「โนโซมุคุง～～ไม่เป็นไรน้า～～」
อันริคุยกับผม สำหรับเธอ เธอรู้สึกแปลกๆกับท่าทางของโนโซมุ
เมื่อมองแวบแรกมันแย่กว่าปกติมากเลย แต่เธอก็เห็นเขาเดินผ่านเมืองด้วยท่าทางโซเซด้วยนะ
「อืม ไม่เป็นไรครับ」
โนโซมุตอบคำถามอันริ แต่อันริก็จำได้ว่าตอนที่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่
「…………จริงนะ～～？」
「ครับ……」
อันริเข้าไปจ้องหน้าเขาใกล้ๆ เขาพยายามหลบสายตาของเธอและจ้องมองโนโซมุด้วยความกังวล
ใบหน้าของทั้งสองใกล้กันเสียจนหายใจรดกัน กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ทำให้หัวใจโนโซมุเต้นรัว แต่ใบหน้าของเขายังแสดงท่าทีแข็งกระด้าง
「…………」
「…………」
ทั้งสองต่างสบตากันเงียบๆ
ดูเหมือนว่าอันริยังคงกังวลอยู่ และสีหน้าของโนโซมุก็เกร็งมากขึ้น เวลาผ่านไประยะหนึ่ง
ในที่สุดอันริก็สูดหายใจและเดินออกห่างจากเขา
「เข้าใจแล้วล่ะ~อย่าหักโหมเกินไปนะโนโซมุคุง～～」
เธอพูดเช่นนั้นพร้อมกับเดินเข้าไปในอาคารเรียน เมื่อมองดูแผ่นหลังนั่น โนโซมุก็รู้สึกเจ็บปวด
（……ขอโทษนะครับ……อาจารย์อันริ แต่ผมพูดไม่ได้จริงๆ……）
โนโซมุขอโทษเธอในใจเมื่อมองจากมุมมองของอันริแล้ว ผมไม่สามารถพูดอะไรให้เธอฟังได้
ความขัดแย้งภายในใจยังคงดำเนินต่อไป แต่ในขณะนั้นเองไอริสก็เรียกโนโซมุ
「โนโซมุ รู้จักเธอคนนั้นด้วยเหรอ？」
「เอ๊ะ？」
สิ่งที่ไอริสได้ยินคือซีน่าที่เรียกอันริ
คนส่วนใหญ่ต่างจ้องมองอันริ มาร์และเควิน แต่ว่าอันริพูดออกมาก่อนหน้านี้ แต่ว่าเธอก็จับได้ว่ามันมีความรู้สึกแปลกๆระหว่างซีน่ากับโนโซมุอยู่
「ก็ไม่อะไรหรอกนะคะ……………ก็แค่เห็นเธอมองมาที่นาย…ฉันก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นรึเปล่าค่ะ」
「อา ผมไม่ได้บอกสินะครับ…ตอนที่ผมโดนเพื่อนร่วมชั้นเรียกไปหลังอาคารเรียน เธอเป็นคนที่เข้ามาช่วยผมไว้……」
「งั้นเหรอคะ…………」
「อะอืม」
ไอริสเอามือปิดปากและเริ่มคิดอะไรสักอย่าง เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง และเธอก็อ้าปากราวกับนึกอะไรออก
「นะโนโซมุอ่าาาตอนนั้น คะคะคะคะคะคือว่า……」
เธอพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ว่าเสียงระฆังเข้าเรียนก็ดังขึ้นมาจากทางอาคารเรียน ดูเหมือนจะถึงเวลาโฮมรูมคาบเช้าแล้ว ถ้าช้ากว่านี้จะไปสาย
「อาาาา～～！！ ต้องรีบแล้วสิไม่งั้นสายแน่ๆเลยละคะ！！！ 」
เมื่อพูดเช่นนั้น โซเมียก็เริ่มวิ่งไปอย่างเร่งรีบ
อาคารเรียนของอีคอร์สซึ่งเธอเรียนอยู่นั้นอยู่ใกล้ๆกับสถาบันโซลมินาติ ห่างจากที่นี่เล็กน้อย ไม่ว่าเธอจะรีบไปแค่ไหนก็เรียกได้ว่าเกือบสายแล้วนั่นเอง
แม้ว่าเขาจะไม่สาย แต่ว่าโซเมียที่วิ่งออกไปด้วยท่าทางยิ้มแย้ม มันทำให้โนโซมุกลับมาเริ่มยิ้มอีกครั้ง
「ฟุฟุ พวกเราก็รีบไปกันเถอะค่ะ ไม่งั้นจะเข้าเรียนสายนะคะ」
「อือ」
โนโซมุเองก็รีบเดินไปยังห้องเรียน รอยยิ้มของโซเมียช่วยเยียวยาจิตใจของผมกับบรรยากาศอันแสนหนักอึ้งได้เล็กน้อย
◇◆◇
「…………………ว่าไงดีละได้เห็นสิ่งที่น่าสนใจตั้งแต่เช้าเลย…………」
จากเงาของอาคารเรียน ฟีโอนั่งมองความวุ่นวายตรงหน้า
ดูเหมือนว่าจะเกิดความวุ่นวายหลายๆด้าน แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาก็คือซีน่าซึ่งอยู่ปีเดียวกับไอริส
「อย่างไรก็ตาม ข้าน้อยก็ได้รู้แล้วว่าเป็นเพื่อนเจ้าหญิงเทพธิดาทมิฬแต่ไม่คิดเลยน้อว่าจะทำเช่นนั้น～～。นอกจากนี้ดูเหมือนซีน่าจะมีอะไรบางอย่างกับโนโซมุด้วย……เกิดอะไรขึ้นกันน้อ？」
ไม่ใช่มาร์ที่ฟีโอสนใจ แต่ท่าทางของไอริสที่โกรธเมื่อเห็นโนโซมุโดนเยาะเย้ยและซีน่ากับโนโซมุที่ท่าทางแปลกๆ
ไอริสเองก็โกรธมากที่เห็นโนโซมุโดนดูถูกและเหนือสิ่งอื่นใด ตัวเธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
ปกติเธอเป็นคนรักสงบ ไม่ว่าจะโกรธแค่ไหน เธอก็จะตอบสนองด้วยท่าทางสุขุม แต่ภาพตรงหน้าคือตัวเธอที่ระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างชัดเจน
อีกสิ่งหนึ่งก็คือการสบตากันของซีน่าและโนโซมุ
ฟีโอก่อนหน้านี้เองก็โดนขัดด้วยเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม ตัวเธอที่เป็นคนจริงจัง เธอเกลียดโนโซมุ อย่างน้อยก็เพราะข่าวลือเหล่านั้นและเธอเองก็ดูถูกโนโซมุ
และตอนนั้นเองเธอจ้องโนโซมุไม่ลดละเลย
「…………ใกล้ได้เวลาสังเกตการณ์จากระยะใกล้～～。จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้สิน้า……」
ความยากรู้อยากเห็นอันแสนเร่าร้อนของตัวเขาผลักดันมาจนถึงตอนนี้
ฟีโอที่รักสนุก สมัครเรียนที่นี่เพราะได้พบกับผู้คนที่หลากหลายมันมีระเบียบและกฏเกณฑ์อันแสนชัดเจน
ตัวผมที่เบื่อกับวันสีเทาจนกระทั่งได้พบกับตัวโนโซมุ
เรื่องราวก็กลับมามีสีสันอีกครั้งในชีวิตวัยเรียนนี้
เมื่อคิดเช่นนั้นเลยยุให้เพื่อนร่วมชั้นของโนโซมุลากเขาไปกระทืบหลังสถาบันและปรากฏว่าซีน่ามาช่วยไว้เป็นเหตุการณ์อันเหนือคาดจริงๆ
「…………ก่อนอื่นก็มาเรียบเรียงเรื่องราวกันก่อนไหม……」
เมื่อพูดพึมพำเช่นนั้น ฟีโอก็เริ่มเดินไปที่ห้องเรียน
อีกอย่างระยะทางที่เขาอยู่ด้านหลังอาคารเรียนนั้นไกลกว่าจากประตูหลักมากนัก ทำให้เขาเข้าเรียนสาย และอาจารย์เองก็บ่นเทศยาวๆไป
