บทที่４ตอนที่２０
「แย่แล้ว！」
โนโซมุที่มาถึงพื้นที่โล่งเมื่อวานสิ่งที่เข้าตาของเขาคือภาพของซีน่าที่ยิงลูกธนูและกระเด็นออกไป
「ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซ！！！！」
ผมวิ่งไปเต็มที่ตัดผ่านระหว่างซีน่าและสัตว์อสูรและใช้วิชาคิ “ปัดฝุ่น”ตัดปากของมัน
「ก๊าซซซซซซซซซซ！！」
สัตว์อสูรส่งเสียงร้องลั่นเพราะปากมันโดนโจมตีอีกครั้ง โนโซมุฟันใส่หัวของมันที่มีเลือดไหลท่วม โนโซมุอุ้มซีน่าและถอยกลับทันที
ซีน่าเบิกตากว้าง อาจเป็นเพราะเธอไม่อยากเชื่อภาพที่เห็นตรงหน้า อย่างไรก็ตาม เมื่อโนโซมุที่อยู่ตรงหน้าที่ควรจะหายไปแล้วเธอก็กลับมาได้สติอีกครั้ง
「นี่นาย！ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่！？」
เสียงแรกของเธอที่ออกมาจากปากคือการบ่นใส่โนโซมุที่เข้ามาช่วยเธอเอาไว้
「เกือบไปแล้วไม่ใช่เหรอไงยัยบ้า！ จะงี่เง่าก็มีลิมิตกันบ้างสิ！！เธอคิดจะสู้คนเดียวทั้งที่ไม่มีโอกาสชนะเนี่ยนะ！ เธอน่ะบ้ายิ่งกว่าผมอีกไม่ใช่เหรอไงกัน！！」
「อะอะไรเล่า！นายนั่นแหละบ้า！！ฉันกำลังหาวิธีเอาชนะมันอยู่ต่างหากเล่า！！」
ในทางกลับกันทั้งสองต่างทะเลาะ ต่างฝ่ายต่างโกรธซึ่งกันและกัน
「แล้วทำไมถึงทำท่าทางหมดหวังแบบนั้นละ！」
「หนวกหูน่า！ ก็แค่พลาดไปนิดหน่อยเอง！！」
「พลาดนิดหน่อย！？แค่พลาดนิดเดียวนี่ถึงกับชีวิตทั้งชีวิตเลยรึไง！！」
พวกเราต่างพูดคุยกันไปมา ถึงมันจะไม่ใช่สถานการณ์ที่มาชวนคุยก็เถอะ แต่ทั้งสองกลับจริงจังหนักมาก
และการสนทนาเหล่านั้นก็ทำให้ทั้งสองต่างเปิดใจซึ่งกันและกัน เธอที่ถอดใจไปแล้วก็กลับมาลุกขึ้นสู้อีกครั้ง
「ก๊าซซซซซซซซซซ！！！」
เสียงคำรามของมันดังก้องอยู่ในป่า ทั้งสองเองก็จ้องไปที่สัตว์อสูรและถืออาวุธ
「……」
โนโซมุพยายามเอาระเบิดเสียงและระเบิดแสงออกมาจากกระเป๋าโดยไม่ให้มันเห็น แต่ในวินาทีถัดมามันก็เข้ามาหาโนโซมุพร้อมกับฟาดหางของมันลงมาอย่างรวดเร็ว
「เวรเอ้ย！！」
โนโซมุกระโดดไปทางด้านข้างอย่างรวดเร็วและหลีกเลี่ยงหางที่ฟาดมาจากด้านบน และโยนระเบิดแสงกับระเบิดเสียงไป เห็นได้ชัดว่าแผนเมื่อวานใช้ไม่ได้ผล
มีอีกหางหนึ่งที่กำลังฟาดฟันโนโซมุ โนโซมุหมอบลงและหลบหางที่ใกล้เข้ามาแต่หางที่เพิ่งหลบไปมันก็กลับมาโจมตีโนโซมุอีกครั้ง
เห็นได้ชัดว่ามันตัดสินว่าโนโซมุเป็นภัยคุกคามมากกว่าซีน่า โดยไม่สนใจซีน่าแม้แต่น้อยและเล็งโจมตีเขาอย่างเดียว มันพยายามทำให้โนโซมุหมดแรง
โนโซมุพยายามหลบการโจมตีแต่แขนและขาของมันก็เข้ามากระหน่ำโจมตีด้วย โนโซมุเลยต้องหาช่องว่างเพื่อสวนกลับ
ในทางกลับกันโนโซมุยังคงลังเลที่จะตอบโต้หางนั่นเขาเลยเคลื่อนไหวเล็กน้อยเพื่อหลบมัน
「อุหวาาา！」
โนโซมุหลบหางของมันด้วยการเคลื่อนไหวอันน้อยนิด แต่หางที่โดนหลบมันก็ฟาดลงพื้นอย่างแรงจนดินกระจายไปทั่วและเข้าตาโนโซมุ มันพยายามพุ่งเข้าหาโนโซมุที่หยุดเคลื่อนไหวชั่วครู่
มันพุ่งเข้าหาโนโซมุมาเป็นเส้นตรง
「หนอยแน่！！」
อย่างไรก็ตามซีน่าคอยประสานงานด้วยการเติบเต็มช่องว่างที่โนโซมุปล่อยออกมา
เธอเล็งไปที่เท้าของมันและยิงมันออกไป ลูกธนูทะลุขาหน้าซ้ายของมันและการเคลื่อนไหวของมันก็ช้าลงชั่วครู่
โนโซมุพุ่งเข้าทางด้านขวาที่ลูกศรปักลงไปและเมื่อโนโซมุจ้องมองไปที่เธอก็พบว่าเธอใจเย็นลงมากแล้ว เธอผ่อนคลายและตั้งสมาธิมีจิตใจพร้อมที่จะสู้ร่วมกับโนโซมุ
มันลังเลที่จะพุ่งผ่านโนโซมุและใช้หางทั้งสองโจมตีเขาในขณะที่ใช้ขามันขูดกับพื้นไปด้วย
โนโซมุม้วนตัวหลบและหางของมันก็ทะลุบริเวณที่เขาเคยอยู่
ขณะเดียวกันมันกระโดดพลิกตัวพร้อมกับพุ่งเข้าหาซีน่า มันปล่อยหางข้างหนึ่งไปโจมตีเธอ
ซีน่ากระโดดถอยหลบหางที่เข้ามาโจมตีเธอ คว้าลูกธนูสี่ดอกมาไว้ระหว่างนิ้วทั้งห้าและยิงมันออกไป เดิมทีลูกธนูที่เธอยิงออกมามีพลังเวทย์อยู่ด้วย
ต่อหน้าเธอแล้ว โนโซมุถูกสัตว์อสูรต้อนจนมุมอีกครั้ง แต่เธอก็ยิงศรสี่ลูกออกมาในคราวเดียว
เมื่อลูกธนูถูกยิงออกมาเป็นแถวระหว่างมันกับโนโซมุ มันพุ่งผ่านและระเบิดออกทันที ฝุ่นกระจายไปทั่วระหว่างโนโซมุกับสัตว์อสูร ซ่อนโนโซมุจากการมองเห็นของศัตรู
「ลุยเลย！！！」
โนโซมุพุ่งไปพร้อมกับเสียงตะโกนของซีน่า
ขณะที่พุ่งเข้าหาสัตว์อสูรด้วยก้าวพริบตา ดาบของผมก็ฟันออกไปและดามที่ถูกปล่อยออกไปมันบีบพลังคิจนถึงขีดสุด
โนโซมุพุ่งออกจากม่านควัน มันสังเกตเห็นเขาจากนั้นมันก็เอาหางทั้งสองทิ่มแทงโนโซมุ
โนโซมุหลบหางอันแรกด้วย “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ-”และเคลื่อนที่ไปในขณะที่เก็บดาบเข้าฝักในวินาทีนั้น
สัตว์อสูรพยายามจะกลืนกินโนโซมุด้วยกรามอันใหญ่โตแต่มันอยู่ในระยะโจมตีของเขาแล้ว
「ฟู่！！」
โนโซมุชักดาบออกมาขณะที่พุ่งเข้าไป
ดาบที่ถูกอัดพลังจนแน่นขนัดถูกชักออกมาและฟันไปยังไหล่ขวาของสัตว์อสูรจนลึกลงไป
「ก๊าซซซซซซซซซซซซ！！！」
เลือดจำนวนมากไหลออกจากบาดแผลที่ฉีกขาด มันคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่กากตะกอนที่ปกคลุมร่างของมันพยายามสมานแผลทันที
「ใครจะยอมกัน！！」
โนโซมุดามฝักดาบในมือซ้ายก่อนที่แผลมันจะสมานกันมันค้างอยู่ยอ่างนั้นและบาดแผลก็ไม่ฟื้นฟูและเขาพยายามจะทำลายอวัยวะภายในของมัน……。
「ชิ！！」
ทันทีที่โนโซมุพยายามโจมตี มันสะบัดหางใส่เขา มันสะบัดหางฟาดโนโซมุโดยไม่สนใจว่าจะโดนร่างกายตัวเองแม้แต่น้อย
「บ้าเอ้ย！！」
โนโซมุลังเลที่จะปล่อยฝักดาบออก แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกและปล่อยฝักดาบไว้และหยิบดาบมากันการโจมตี แต่ผมกันการโจมตีไม่ไหวจนกระเด็นไป
「อั่ก！！」
โนโซมุปลิวกระเด็นไปที่พื้นที่โล่งแล้วกระแทกเข้ากับต้นไม้ ผลกระทบของการกระแทกนั่นทำให้กระดูกในปอดหัก การเคลื่อนไหวของโนโซมุช้าลงเพราะแรงกระแทกอันรุนแรง
สัตว์อสูรไม่ปล่อยโอกาสให้พลาด มันรีบวิ่งไปหาโนโซมุที่พัดปลิวไปและพยายามจะใช้หางแทงเขา
อย่างไรก็ตามขณะนั้นเองก็มีลูกศรส่องแสงพุ่งทะลุเข้าปีกขวาของสัตว์อสูรมันเจาะบาดแผลที่โนโซมุทำไว้
วินาทีต่อมาลูกธนูระเบิดออกและมันทำให้บาดแผลเปิดกว้างขึ้นกว่าเดิมและคลื่นกระแทกนั่นก็พัดฝักของโนโซมุจนฝังอยู่ในเนื้อของมัน
「ก๊าซซซซซซซซซซซซ！！」
มันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ถึงแม้บาดแผลจะใหญ่ขึ้นก็ตาม สัตว์อสูรมันจ้องไปที่ซีน่าด้วยดวงตาสีแดงนับไม่ถ้วนของมันด้วยความเกลียดชัง และมันหันปากอันใหญ่โตไปทางเธอ
พลังเวทย์สีดำสนิทก่อตัวขึ้นที่ช่องว่างของปากขนาดใหญ่ ซีน่าเองก็รู้สึกสั่นกลัวกับพลังนั่นจนเธอกระโดดหลบออกไป
「ก๊าซซซซซซซซซซซซซ！！！」
ช่วงเวลาที่ซีน่าหลบออกไปลูกบอลแสงสีดำก็ถูกยิงออกไปจากปากของมัน
「คิย๊าาาาาาาาาาาาาาาาา！！」
มันพุ่งตรงไปมวลดำมหาศาลที่ถูกปล่อยออกมาพัดต้นไม้จนปลิวออกไปและแสงสีดำก็กระจัดกระจายไปโดยรอบๆ และเกิดการระเบิดขึ้น ระหว่างนั้นเองโนโซมุพุ่งเข้าหามัน
「หึ！」
หลังจากระเบิดสงบลงโนโซมุที่ซีน่าที่เห็นต้นไม้ปลิวไปและพื้นดินที่แห้งเหือด
「อะ！！」
ซีน่ากัดฟันแน่น บางทีเพราะอาจจะเหมือนเรื่องที่บ้านเกิดของเธอ
โนโซมุจ้องมองมันไปตัดสินสถานการณ์อย่างใจเย็น แต่ซีน่าสภาพค่อนข้างแย่แล้ว
（แย่แล้ว！ หากมันโจมตีระยะไกลได้ก็ไม่มีทางหนีได้แน่ๆ！！）
ไม่รู้ว่ามันปล่อยคลื่นคำรามสีดำนั่นบ่อยได้แค่ไหน แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ปลอดภัยแน่ๆหากอยู่ไกลเกินไป เป็นฝ่ายมันที่กำลังได้เปรียบเพราะสามารถโจมตีเป็นวงกว้างได้ ยิ่งไปกว่านั้นยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไรฝั่งมันจะยิ่งได้เปรียบ
มันพุ่งเข้าหาโนโซมุอีกครั้ง
โนโซมุที่กำลังคิดอยู่ และซีน่าพยายามใช้ลูกธนูแต่เธอยิงมาขัดจังหวะมันไม่ทันแน่ๆ
「ก๊าซซซซซซซซซซซซ！！」
（บ้าจริง！！ไม่มีทางเลือกแล้วสินะ！？）
โนโซมุสัมผัสโซ่ที่มองไม่เห็นที่ผูกมัดเขาเอาไว้ เขาพยายามที่จะไม่ทำลายมัน
การปลดปล่อย”พันธนาการ”จะใช้ก็ต่อเมื่อมีอันตรายถึงชีวิตเท่านั้น แต่ความกังวลของเขาก็คือเทียแมทที่อยู่ในตัวเขามันกำลังอาละวาดอยู่ภายในจิตใจ
ทุกครั้งที่มันก้าวเข้ามา โนโซมุก็ยิ่งว้าวุ่นใจมากยิ่งขึ้น ความรู้สึกหงุดหงิดเริ่มเพิ่มมากขึ้นและหัวกำลังจะโล่งไปหมดแล้ว
（ชิ！！！）
โนโซมุยังลังเลเช่นเดียวกับซีน่า เขาบีบโซ่ที่คว้าไว้ในมือ แต่เวลานั้นมันก็เข้ามาใกล้เขามากแล้ว
（โถ่วเว้ย！ ไม่ใช่เวลามาลังเลแล้ว！！）
ปากมหึมาบดบังทัศนวิสัยของโนโซมุและพยายามกลืนกินร่างกายเขา แต่มือของโนโซมุยังกำโซ่ที่พันธนาการไว้แน่นและยังไม่ยอมขยับไปไหน
（ทำไมกัน！？）
โนโซมุรู้สึกหงุดหงิดเพราะเคลื่อนไหวไม่ได้ดังใจ
「……อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา」
「โนโซมุคุง！？」
โนโซมุME่ร้องออกมามือของเขามันไม่ยอมขยับ มันไม่ยอมต่อต้านความตายที่กำลังใกล้เข้ามา แม้ว่าใกล้จะตายแล้วมันก็ยังไม่ยอมขยับ
เขี้ยวขนาดใหญ่เข้าใกล้พร้อมจะฉีกร่างโนโซมุนั้นเอง……。
「ย๊ากกกกกกกกกห์！！！」
เสียงของหญิงสาวบางคนที่ต่างออกไปจากซีน่า ก็พุ่งออกมา จากนั้นก็มีเงาสีดำพุ่งเข้ามาทางนี้
เงานที่กระโดดออกมาจากป่าพุ่งเข้าหาสัตว์อสูรสีดำด้วยพลังมหาศาล และกระแทกขาของเธอเข้ากับมัน นี่สินะสิ่งที่เรียกว่าดรอปคิก
บางทีเพราะอาจจะใช้เวทย์ลมหรืออะไรบางอย่างทำให้สัตว์อสูรที่โดนเตะปลิวไป
「……เอ๊ะ？」
เสียงตกใจออกมาจากปากของโนโซมุ
เงาที่เตะสัตว์อสูรนั่นหันกลับมาและล่อนลงพื้น
ลักษณะหูและหางของเผ่าแมวป่า และตาโตนั่นคือมิมุรุเพื่อนของซีน่า
「ซีน่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา！！！！」
จากนั้นเธอก็หันหลังพุ่งเข้าไปหาซีน่าทันที ซีน่าเองก็ตกใจเหมือนกัน
「เอ๊ะ？ ทำไมอะ？」
「ยัยเอลฟ์งี่เง่าเอ้ยーーー！！」
มิมุรุกระโดดเข้าหาซีน่าและผลักซีน่าลงพื้นพร้อมกับนัวเนียเธอ
「เน่เน่เน่เน่ หยุดนะーーー！！」
「ไม่หยุดหรอก！ยัยเอลฟ์โง่นี่！！การที่ปล่อยให้ฉันหนีไปคนเดียวแบบนี้ ฉันไม่ชอบใจเอาเสียเลย……。มาทำให้ฉันต้องโกรธและทอมต้องเป็นห่วงขนาดนี้ーーー！」
「…………」
「ไม่เป็นไรนะ？โนโซมุคุง」
「ทอมล่ะ……」
โนโซมุตกใจเล็กน้อยจากนั้นก็ถามถึงทอม ทอมเองก็โผล่มาจากทางด้านหลัง
「……ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่……」
「ใครจะปล่อยให้พวกเธอสองคนสู้อยู่ได้กัน และพวกเราเองก็มีเรื่องอยากจะบ่นซีน่าเยอะเลยล่ะ……」
ทอมจับมือผมและร่ายเวทย์รักษาให้ ทำให้ร่างกายของผมหายชาทันที
「ขอบคุณ」
「อืม ผมเองก็เป็นหนี้โนโซมุคุงเหมือนกันและก็ขอบคุณที่ช่วยปกป้องซีน่าด้วย……เอาไว้เดี๋ยวค่อยเทศทีหลังเลยยัยเอลฟ์บ้านี่……」
ทอมพูดเช่นนั้น เขาก็จ้องมองมิมุรุซึ่งยังคงนัวเนียกับซีน่าอยู่ ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม แต่แววตากลับดูโล่งอก
◇◆◇
เมื่อโนโซมุรีบเข้าไปในป่าเพื่อพยายามตามหาซีน่าที่หายไป ผมกับมิมุรุก็ได้แต่ตกตะลึง
「…………」
「มิมุรุ……」
มิมุรุจ้องมองจดหมายที่ซีน่าทิ้งเอาไว้ มือที่ถือจดหมายนั่นสั่นเทา และเขามองไม่เห็นใบหน้าของเธอเลย แต่เธอกัดฟันแน่นราวกับอดทนกับบางสิ่ง
「……มิมุรุ」
ทอมเรียกเธออีกครั้ง ผมรู้จักเธอดี เพราะเธอเป็นคนรักของผม
「……เป็นความผิดของฉันเอง……」
「……หา？」
「ซีน่าที่ออกไปคนเดียว……มันเป็นความผิดของฉัน……เพราะฉันต่อว่าเธอเกินไป……ฉันรู้ว่าซีน่าไม่ได้ตั้งใจ……เธอเองก็พยายามจะขอโทษในแบบของเธอและบังคับให้โนโซมุคอยอยู่ที่นี่อีก……」
มิมุรุมีน้ำตาไหลอาบแก้มและหยดน้ำตานั่นก็ไหลลงจดหมายซองนั้น
มิมุรุรู้สึกสะเทือนใจอย่างมากเพราะทอมได้รับบาดเจ็บหนักและโทษว่าเป็นความผิดของซีน่า
「……มิมุรุผมเองก็เสียใจเหมือนกัน」
「……หืม？」
「ถ้าผมไม่เร่งที่ปล่อยเวทย์ในเวลานั้นก็คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ถ้าผมสู้ได้ดีกว่านี้อีกหน่อยสถานการณ์มันคงจะดีขึ้นกว่านี้ ผมเองก็คงไม่ต้องเป็นตัวถ่วงทุกคน ถึงแม้จะต้องเจ็บตัวก็ตาม」
นั่นคือความเสียใจของผม จนถึงตอนนี้ผมเอาแต่ศึกษาและค้นคว้าและไม่เคยฝึกต่อสู้เลยสักครั้ง ผมไม่ได้พยายามให้มันดีขึ้นเลย
มันอาจจะดีขึ้นหากผมได้ฝึกและมีประสบการณ์มากกว่านี้ แต่การเรียน ทดลองและอ่านหนังสือมันสนุกกว่าสำหรับผม
แต่ด้วยเหตุนี้เอง ยามเจอสัตว์อสูรผมก็มักจะเป็นตัวถ่วงเพราะไม่เคยคิดที่จะฝึกการใช้เวทย์ ทำให้เอาแต่พึ่งพาพลังเพียงอย่างเดียว เพราะฉะนั้นเลยทำให้โนโซมุคุงต้องโดนลูกหลงไปด้วย เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ดีเพราะโดนลูกหลงของผม
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะต่อสู้ไปพร้อมกับปกป้องคนเจ็บไปด้วยในสถานการณ์เช่นนั้น ยิ่งกว่านั้น ผู้บาดเจ็บยังเป็นผม ตัวผมที่ทำให้โนโซมุต้องบาดเจ็บก็กลายเป็นภาระอันหนักหนาให้เขามากไปอีกขั้น
「ผมเสียใจมากที่ทำอะไรไม่ได้……」
「ทอม……」
มิมุรุเงยหน้าขึ้นและจ้องมองมาที่ผมทั้งน้ำตา
ลมพัดผ่านป่า ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างผมกับเธอ
「……พอคิดถึงมันแล้ว พวกเราไม่เคยรู้เกี่ยวกับเรื่องของซีน่ามาก่อนเลยใช่ไหม?……」
「……อืม ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเธอก็ไม่เคยเล่าอะไรให้พวกเราฟังเลย……」
「นั่นเป็นความจริงเลยล่ะเธอเองก็ค่อนข้างสวย……และเธอเองก็ค่อนข้างเก่งนั่นเป็นเหตุผลที่ฉันกลัว～～」
「อืม～～ไม่รู้สินะว่ามันจะโอเคไหมที่จะพูดแบบนี้ แล้วจะทำยังไงกับซีน่าต่อไปดีล่ะ～～」
มิมุรุยิ้มพร้อมกับแสดงสายตาซุกซน ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มกลับมาเป็นตามปกติแล้ว
「……เลวร้ายมากๆเลยล่ะ นั่นล่ะคือคำที่เหมาะกับเธอที่สุดแล้ว……」
เมื่อพูดเช่นนั้นผมก็จ้องไปยังส่วนลึกของป่าที่โนโซมุวิ่งไป
「……ใช่แล้ว มีเรื่องที่จะต้องถามซีน่าให้ได้ไม่ว่ายังไงก็ตาม ต้องถามให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ถ้าเกลียดเธอเข้าละก็เพราะฉะนั้นก็ต้องไม่ยอมแพ้ที่จะรู้เรื่องของเธอใช่ไหมล่ะ！」
พวกเราพูดเช่นนั้นพร้อมกับเริ่มวิ่ง โชคชะตาได้ตัดสินให้พวกเราเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรสีดำ นั่นคือสิ่งที่เพื่อนแบบพวกเราคิดกับเธอแบบนั้นล่ะ
