บทที่５ตอนที่１８
「อะ！」
ไอริสตอบสนองต่อเสียงที่ได้ยินทันทีจากพุ่มไม้ทางด้านหลัง
เธอสร้างกระสุนเวทย์ขึ้นมา 3 นัดและยิงไปที่พุ่มไม้นั่น
กระสุนเวทย์ที่ถูกปล่อยออกไปหายไปในส่วนลึกของพุ่มไม้และเกิดเสียงระเบิดดังขึ้น ในเวลาเดียวกันก็มีเงาพุ่งเข้าใส่ไอริส
「ย๊ากกกกกห์！」
ไอริสชักดาบออกมาอย่างรวดเร็วและรับมือกับเงาที่พยายามโจมตีเธอ เธอปรับเปลี่ยนท่าทางและรับดาบไว้ได้
「บ้าเอ้ย！กันได้งั้นเหรอเนี่ย！」
「ลิซ่าคุงงั้นเหรอ！」
เงาที่พุ่งเข้ามาคือลิซ่า ・เฮาวด์ นักเรียนห้องเดียวกันนั่นเอง
ไอริสพยายามโจมตีใส่ลิซ่าที่บุกเข้ามาก่อน แต่ลิซ่าเองก็หลบดาบด้วยการหมุนและใช้ดาบของเธอปัดไปด้านข้าง
「อืม！」
ลิซ่าปัดดาบของไอริสออกไปและเธอก็ไม่เข้ามาอีก
ไอริสได้แต่สงสัยแต่ทันใดนั้นเองก็มีหอกน้ำแข็งจากพุ่มไม้
「！ อย่างที่คิดมีกำลังเสริมสินะ……」
แม้จะมีหอกน้ำแข็งพุ่งเข้ามาต่อหน้าฉันก็ตาม แต่ท่าทางของฉันก็ไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย
กระแสพลังเวทย์ที่ถูกปลดปล่อยจากทางด้านหลังของไอริส พลังเวทย์จำนวนมากที่ถูกแปรเปลี่ยนเป็นเปลวเพลิงก่อตัวเป็นลูกไฟขนาดใหญ่ในขณะที่ยังเขาแผดเผาต่อไป
「ไอ！ จะลุยแล้วนะ！」
เสียงของเพื่อนสนิทของฉัน ฉันพยักหน้าตอบโดยไม่ลังเล
เวทย์ที่ทิม่าใช้คือเวทย์ “ภัยพิบัติแห่งลางร้าย”
พลังเวทย์ที่ถูกแปรเปลี่ยนให้เป็นเปลวเพลิงถูกเร่งให้เผาไหม้อย่างลุกโชน มันเป็นเวทย์ขั้นสูงที่มีคุณสมบัติหลายอย่างและเป็นเวทย์ที่ทรงพลังเป็นอย่างมากหากถูกใช้โดยทิม่าแล้วละก็
วินาทีถัดมาลูกไฟถูกปล่อยออกไป มวลของเปลวไฟที่ผ่านหน้าไอริสไปกลืนหอกน้ำแข็งที่เข้าใกล้เธอและหอกน้ำแข็งมลายหายไปทันที
นอกจากนี้ลูกไฟที่ถูกยิงไปยังคงพุ่งตรงไปทางพุ่มไม้
「โอ๊ตโต๊ะ！」
「อุหวาาาา！！」
เคนและคามิลล่าที่ซ่อนตัวอยู่รีบโผล่ออกมา
วินาทีถัดมาเวทย์นั่นก็เข้าปะทะกับพุ่มไม้จนกลายเป็นเถ้าถ่าน
「ตามคาดเลยนะทิม่าซังและไอริสซังเนี่ยเอาชนะไม่ได้ง่ายๆเลย」
เคนพึมพำเช่นนั้นราวกับประทับใจกับทั้งสอง
ลิซ่าและผองเพื่อนที่ได้ยินเสียงการต่อสู้ก็มาแอบซุ่มอยู่ก่อนแล้ว แต่ไอริสดันเจอตัวซะก่อน
แต่พวกเขาเองก็ไม่ได้ชิงลงมือถึงขนาดนั้น
เคนป้องกันกระสุนเวทย์ของไอริสที่ถูกปล่อยออกมา และลิซ่าเองก็พุ่งเข้าไประหว่างช่องว่างนั่นเอง คามิลล่าเองก็หวังจะจัดการไอริสด้วยหอกน้ำแข็ง
แต่ไอริสและทิม่าก็ไม่สามารถจัดการได้ง่ายๆ ทิม่าร่ายเวทย์ขณะที่ไอริสคอยอยู่แนวหน้ารับมือกับลิซ่าเพื่อต่อกรกับแม่มดเนวี่ และทิม่าเองก็หวังที่จะกำจัดคามิลล่าทิ้งไปด้วย
ดูเหมือนว่าเวทย์ของทิม่าจะจัดการเคนและคามิลล่าไม่ได้
「…………」
「…………」
ทั้งสองฝ่ายยังคงนิ่งไม่ไหวติ่ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทั้งสองปาร์ตี้ต่างเป็นปาร์ตี้ที่อยู่ระดับท็อปของตารางการต่อสู้ของพวกเขาจะเป็นการตัดสินว่าใครจะไปอยู่บนจุดสูงสุดทีเดียว
ไอริสชี้ดาบของเธอไปทางลิซ่าและเคน ฝั่งโน้นเองก็ตั้งท่าพร้อม
พลังเวทย์จำนวนมากถูกระเบิดออกมาจากร่างของทิม่าอีกครั้ง คามิลล่าเองก็เริ่มร่ายเวทย์
วินาทีถัดมาไอริส ลิซ่า เคนก็พุ่งเข้าหากัน
◇◆◇
เมื่อไอริสและทิม่ากำลังเผชิญหน้ากับลิซ่า ทางฝั่งของโนโซมุที่อยู่ทางด้านเหนือของพื้นที่ฝึกเองก็เช่นกัน
หลังจากชนะอันริมาได้พวกเขาก็กลับมาที่ตำแหน่งนัดพบ
「……โนโซมุคุง คิดจะทำอะไรต่อไปยังงั้นเหรอ？」
จินถามโนโซมุ
「……อืมนั่นสินะ พูดตามตรง พวกวิธีใช้กับดักและการโจมตีแบบเดิมๆจะได้ผลมากนักในการกอบโกยคะแนน」
หลายฝ่ายถูกตัดสิทธิ์ไปในตอนเช้าแล้ว จำนวนปาร์ตี้เองก็ลดลงไปมาก ฝ่ายที่รอดก็หาทางเพิ่มคะแนนตัวเองกันอย่างเต็มที่ หลังจากจัดการอันริไปแล้วก็คงเหลือแต่พวกระดับท็อปทั้งนั้นแล้วล่ะ
เมื่อแพ้ไปแล้วก็จะเสียคะแนนทั้งหมดที่มี ดังนั้นหากเลือกเอาชีวิตรอดเพื่อรักษาคะแนนไว้ก็ไม่จำเป็นต้องเคลื่อนไหวมากมาย
อย่างไรก็ตามคะแนนที่ได้รับในครั้งเดียวนั้นจะเพิ่มขึ้นและเปลี่ยนอันดับง่ายๆในการต่อสู้เพียงครั้งเดียว พวกงานง่ายๆน่ะน่าจะโดนฝ่ายอื่นแย่งกันไปหมดแล้ว ดังนั้นหากอยากได้อันดับสูงๆก็ต้องหาคะแนนและรักษาอันดับต่อไป
「……อืมถ้างั้นก็มีแต่ต้องสู้กับพวกระดับสูงไม่ใช่เหรอ……」
แฮมเรียบ่นเช่นนั้น ทอมมี่และคามี่เองก็ไม่สบายใจเหมือนกัน
「……ก็ขึ้นอยู่กับคู่ต่อสู้ละนะ ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีโอกาสชนะสักหน่อย」
「จริงเหรอ！？」
แฮมเรียตกใจกับคำพูดของโนโซมุที่บอกว่ามีโอกาสชนะ
「มาร์และคนอื่นๆเองก็มารวมทีมกันแล้ว เดร็กถูกตัดสิทธิ์ไปและจำนวนคนของเราลดไปหนึ่งคน แต่สมาชิกคนอื่นๆยังต่อสู้ได้ไม่มีปัญหา สำหรับปาร์ตี้อื่นอาจจะไม่ได้โชคดีเท่าเราแล้วเสียคนไปเยอะกว่าพวกเราก็ได้นะ ผมคิดว่าน่าจะเอาชนะพวกเขาได้อยู่ แต่ว่า？」
แน่นอนเดร็กถูกตัดสิทธิ์ไปแล้ว แต่ปาร์ตี้อื่นเองก็น่าจะโดนสาหัสพอๆกัน ในสถานการณ์ที่พลิกผันไปอย่างรวดเร็ว สถานการณ์มันเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา
เมื่อได้ยินคำพูดของโนโซมุ แฮมเรียก็ลูบอกของเธออย่างโล่งใจ ดูเหมือนว่าเธอจะไว้ใจโนโซมุจากการต่อสู้ครั้งก่อน
อย่างไรก็ตามทอมมี่และคามี่เองยังคงต่อต้านอยู่ แน่นอนว่าเห็นพวกโนโซมุจัดการอันริได้ แต่ยังไงพวกเขาก็ยังไม่เชื่อมั่นในตัวโนโซมุ ก็เลยถามความเห็นออกไป
บรรยากาศชวนอึดอัดเกิดขึ้นระหว่างโนโซมุและทอมมี่
「……ทุกคน ไหนๆก็มารวมตัวกันแล้วไม่ลองเสี่ยงสักหน่อยละ？」
「จิน……」
เป็นจินเองที่พยายามสลัดบรรยากาศแสนอึดอัดออกไป
「บอกตามตรงผมเองก็กังวล แต่อย่างน้อยพวกเราก็มาอยู่จุดนี้ได้ แค่นั้นก็น่าจะเป็นหลักฐานอันเพียงพอสำหรับพวกเราและโนโซมุแล้วใช่ไหมล่ะ ว่าพวกเราประสานงานกันได้ค่อนข้างดีเลยว่าไหม？」
「นั่นสินะ พวกเราเองก็ขาดพวกมาร์ไปไม่ได้เหมือนกันนี่เนอะ……」
แน่นอนว่าสิ่งที่จินพูดนั้นถูกต้อง เป็นเรื่องยากสำหรับโนโซมุที่มีพลังค่อนข้างจะจำกัด แม้แต่ในการฝึกวันนี้เอง ที่ควรจะใช้พลังได้เต็มที่แท้ๆ แต่โนโซมุก็ใช้เพียงแค่วิชาดาบ กับดักและยุทธ์วิธีที่ฝึกฝนมาตลอด อย่างไรก็ตามด้วยความช่วยเหลือของจิน เดร็กและแฮมเรียทำให้พวกเราผ่านพ้นมาได้
พลังของโนโซมุและตัวจินเองเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้
「เห็นไหมล่ะ？ มาไกลตั้งขนาดนี้แล้วจะไม่ลุยต่องั้นเหรอ？ พวกเราห้อง 10 ต่อสู้มาจนถึงขนาดนี้ ดิ้นรนมามากมายขนาดนี้ หากพูดถึงเดร็กแล้ว อาจารย์ที่เห็นความพยายามของพวกเราก็น่าจะเข้าใจแน่นอน……」
สิ่งที่จินพูดอาจจะดูไร้เหตุผลไปหน่อย แต่อย่างน้อยมันก็สร้างความประทับใจให้พวกเขาได้
「……นั่นสินะ แล้วจะลุยกันไหมล่ะ！」
「ใช่แล้วล่ะ นี่เป็นโอกาสอันดีที่พวกเราจะได้ตอบแทนเลยนะ！」
บางทีอาจจะเพราะได้รับแรงบันดาลใจจากจิน ใบหน้าของทอมมี่และคามี่ก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
เมื่อพิจารณาถึงผลลัพธ์แล้ว ก็อาจจะผ่านไปได้ด้วยดีโดยไม่มีปัญหาใดๆ แต่ตอนนี้พวกเขาที่ถูกกดขี่มาโดยตลอดได้เวลาโต้กลับแล้วล่ะ
「…………」
ในขณะเดียวกันโนโซมุสังเกตเห็นมาร์มีใบหน้าผิดปกติ เขาเอามือเท้าคางและพยายามคิดอะไรบางอย่างในขณะที่จ้องไปที่ดาบใหญ่ไปด้วย และหลังจากจ้องไปที่จินและคนอื่นๆ ก็เหลือบเห็นโนโซมุและดาบของเขา
「？ มาร์ เป็นอะไรไปงั้นเหรอ？」
「……เปล่า ไม่มีอะไร」
ดูเหมือนว่าจะเหม่อลอยน่าดู แต่มาร์ก็บอกปัดและเบือนหน้าหนี
「……เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ท่าทางดูแปลกๆนะ？」
「นายนี่นะ…ไม่มีอะไรหรอกน่า ข้าสบายดี……」
โนโซมุกังวลเกี่ยวกับมาร์ที่พยายามใช้เทคนิคผสานและเริ่มฝึกอย่างไร้เหตุผลซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เขาเองก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่ตัวเองเป็นดราก้อน สเลเยอร์ ผมไม่สามารถก้าวต่อไปได้เพราะความกังวล ปากของผมไม่กล้าพูดมันออกไป แม้ว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองจะกำลังหนีอยู่
อย่างไรก็ตามมาร์เองก็รู้สึกหงุดหงิดที่โนโซมุเก็บงำความลับไว้ตัวคนเดียว การฝึกของเขาก็ไม่ได้ดีขึ้นและยังไม่ได้รับความไว้วางใจจากตัวโนโซมุอีก
สำหรับเขาแล้ว เพื่อนที่ตัวตนเท่เทียมกัน เขาคิดกับโนโซมุแบบนั้นแต่โนโซมุดันคิดต่างออกไป
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะคิดมากแค่ไหน ความจริงที่ว่าเกิดกำแพงขึ้นระหว่างพวกเขาก็ยังคงชัดเจน
「…………」
「…………」
ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง แม้ว่าทั้งคู่จะห่วงใยกันแต่ก็ไม่ได้มีความไว้วางใจซึ่งกันและกัน
「เน่ โนโซมุคุงมีบางอย่างกำลังมา……」
เสียงของจินดังก้องระหว่างสองคน โนโซมุรีบหันไปจ้อง
「อาาา อะไรงั้นเหรอ？」
โนโซมุตอบกลับอย่างเร่งรีบ แต่ถึงแม้จะโล่งใจเล็กน้อยกับบรรยากาศตรงหน้า มาร์เองก็เงียบแต่ว่าความขุ่นเคืองระหว่างทั้งสองก็ยังไม่หายไป
「สำหรับตอนนี้เราต้องการทำเท่าที่ทำได้ มาไกลถึงขนาดนี้แล้วก็ต้องสู้ให้สุด」
「งั้นเหรอ…เข้าใจแล้ว」
จินและเพื่อนๆประกาศกร้าวเช่นนั้น พวกเขาตั้งเป้าให้สูงขึ้นไปอีก สมาชิกทุกคนต่างพยักหน้า
โนโซมุเองก็แสร้งทำตัวสงบนิ่ง พยายามไม่ให้จินและเหล่าพรรคพวกต้องคิดมาก แต่ว่าความขุ่นเคืองระหว่างโนโซมุกับมาร์เองก็ยังไม่หายไป
「นั่นสินะ ตอนนี้ก็ต้อง…………หืมมมมมมมม！！」
โนโซมุพยายามพูดขณะที่กำลังหาข้ออ้างเบี่ยงเบนความสนใจจากมาร์ แต่ก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างมาจากด้านหลังและเยอะด้วย
สีหน้าของโนโซมุตึงเครียดทันที หากพิจารณาจากการฝึกนี้ จะเห็นได้ว่าศัตรูจะเล่นทุกแง่โดยไม่สนวิธีการ
「……โนโซมุคุง？」
「？ โนโซมุ เกิดอะไรขึ้น…อ่าเข้าใจแล้วล่ะ……」
จู่ๆมาร์และจินก็หันไปมองโนโซมุที่ท่าทีเปลี่ยนไป แต่มาร์เองก็สังเกตเห็นสีหน้าของเขาก็เข้าใจได้ในทันที มาร์ยืนถัดจากโนโซมุและถือดาบใหญ่ขึ้นมา
「อะ！！ ทุกคน！ ระวังตัวไว้ด้วย！」
เมื่อโนโซมุและมาร์เองก็พร้อมที่จะต่อสู้ จินและเพื่อนๆของเขาเองก็ตระหนักได้ว่ามีศัตรูอยู่ใกล้ๆและก่อตัวกันเป็นขบวน
ในที่สุดพุ่มไม้ตรงหน้าก็สั่นไหวและมีนักเรียนสามคนโผล่ออกมา
「……อะไรกัน ตามกลิ่นมางั้นเหรอเนี่ย แสดงว่ามองหาโอกาสตลอดเลยสินะไอ้ชั้นต่ำเอ้ย……」
เด็กชายเผ่าหมาป่าสีเงินพูดเช่นนั้นพร้อมกับหูและหางสีเงิน เควิน・อาร์ดินัลและพรรคพวก
ข้างหลังมีผู้ชายถือดาบและหญิงสาวถือหอก น่าจะเป็นทั้งคู่ที่เป็นเด็กห้อง 1
「แหม่ แม้แต่สหายเองก็ยังชวนจะอ้วกเสมอเหมือนเคยเลยนะ…อืมรอดมาได้จนถึงตอนนี้ประทับในฝีเท้าพวกแกจริงๆวะ！」
เควินหัวเราะเยาะเย้ยพวกโนโซมุ พวกผู้ติดตามเองก็หัวเราะตาม
ระยะการมองเห็นของโนโซมุมองเห็นได้ชัดมากขึ้น มีใบหน้าโกรธจัดของมาร์ปรากฏอยู่ จินและเพื่อนๆต่างแสดงใบหน้าบิดเบี้ยวอาจเป็นเพราะศัตรูตรงหน้า
「……แล้วนายละ? เห็นได้ชัดเลยนี่หว่าว่าคนหายไปเยอะเลยนะ」
โนโซมุตอกกลับไปเช่นนั้น
เห็นได้ชัดว่าปาร์ตี้ของเควินคนหายไปเยอะมาก หากเทียบกับตอนเริ่มฝึก
โนโซมุไม่รู้ แต่เควินและเพื่อนๆของเขาเองก็เอาชนะเป้าหมายพิเศษมาได้ แต่ในขณะนั้นเองเพื่อนอีกสามคนก็ต้องโดนตัดสิทธิ์ไป หลังจากนั้นอีกคนก็จากไปจำนวนหายไปกว่าครึ่งหนึ่ง
「……ไม่ต้องกังวลไปหรอกไอ๊กร๊วก ขยะแบบพวกแกมือเดียวก็พอแล้ว」
บางทีเพราะโกรธจัดเลยพูดออกมาด้วยคำพูดงี่เง่าออกมา
แม้ว่าจะโดนยั่วยุได้ง่าย แต่ก็เป็นแรงค์ A ความสามารถในการกดดันนั้นค่อนข้างต่างกันเลย
อย่างไรก็ตาม โนโซมุไม่ได้สั่นสะท้านอะไรกับท่าทีเช่นนั้น เดิมทีคู่ต่อสู้ของเขาน่ากลัวกว่านี้เยอะ ทั้งชิโนะ ทั้งรูกาโต้……。
ดังนั้นโนโซมุรู้สึกว่าศัตรูตรงหน้านั้นเฉยๆมาก
โนโซมุเหลือบมองจินและพรรคพวกที่อยู่ด้านหลัง ทอมมี่และคามี่ต่างเกร็งเพราะความเครียด แต่จินและแฮมเรียยังคงผ่อนคลายอยู่ โดยเฉพาะแฮมเรียดูผ่อนคลายจนเกินไป
「ชิ! หน้าอย่างแกไอ้คนหน้าห่วยแบบแกทำไมถึงโดนไอริสตามตื้อวะ ข้าที่ทั้งเก่งกว่าและเหนือกว่าทุกด้านทำไมกันวะ……」
เควินรู้สึกหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมหลังจากเห็นโนโซมุและเพื่อนๆ
「พวกแกอยู่ไปก็เกะกะวะรีบๆหายไปจากสายตาตรูสักที โดนบดขยี้ไปซะเถอะมึง……」
เควินไม่ได้ใช้โชคในการเอาชนะศัตรู อาวุธของเขาคือหมัดและร่างกายของเขา มีสนับมือติดอยู่กับมือทั้งสองข้าง กำปั้นทั้งสองชนกันจนเกิดเสียงดังสนั่น จากนั้นก็ตั้งท่าเตรียมพร้อม
ข้างหลังเควินมีผู้ชายถือดาบและผู้หญิงถือหอกกำลังร่ายเวทย์
「…………」
โนโซมุยกดาบขึ้นมา มุ่งความสนใจไปที่เควินและศัตรูทางด้านหลัง เขายื่นดาบเล็งไปด้านหน้า
ถัดจากเขามีมาร์ที่ถือดาบใหญ่และอัดคมดาบวายุไว้ในดาบ
จิน ทอมมี่ และ คามี่กำลังร่ายเวทย์ร่วมกับแฮมเรีย ซึ่งถือเป็นแนวหลังของโนโซมุ
「แต่ถึงแม้ว่าจะพยายามยังไงผลลัพธ์มันก็ชัดเจนไม่ใช่เหรอวะ หากแกไม่เข้าใกล้ไอริสและตีตัวออกห่างจากเธอ เดี๋ยวตรูจะไว้ชีวิตให้」
เควินที่หลงไอริสเข้าเต็มเปา ไม่ชอบโนโซมุที่อยู่ใกล้เธอมากที่สุด
เควินคิดว่าโนโซมุมันโง่ที่ทิ้งผู้หญิงดีๆอย่างลิซ่าไป และถึงแม้ว่าเขาจะไม่คิดว่าตัวเองจะมีอำนาจมากมายอะไรแต่เขาคิดว่าอย่างน้อยกับไอ้หนอนแมลงพรรคนี้จะสามารถบดขยี้มันจนพอใจเลย
「…………」
ในทางกลับกันโนโซมุยังคงนิ่งเงียบ คำพูดของเควินไม่ได้เข้าหูเขาเลยแม้แต่น้อย อย่างไรก็ตามเขายังจดจ้องทุกการเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้าม
เควินตระหนักได้ว่าโนโซมุมันไม่เดินไปตามเกมส์ก็โกรธจัดและปลดปล่อยคิออกมาเต็มที่ คิที่ถูกปลดปล่อยออกมากลายเป็นลมกรรโชกแรง
ครู่ต่อมาทางด้านหลังก็มีพวกที่ร่ายเวทย์ บอลเพลิงและคมมีดวายุลอยมาทางฝั่งโนโซมุ
ในทางกลับกันจินและคนอื่นๆก็เปิดใช้งานเวทย์ จินและทอมมี่ยิงกระสุนเพลิงส่วนแฮมเรียและคามี่เองก็ยิงหอกน้ำแข็ง
กระสุนเพลิงและคมดาบวายุเข้าประทะกันหอกน้ำแข็งและบอลเพลิงพุ่งเข้าหากันจนเกิดการระเบิดไปรอบๆ
「เดี๋ยวก่อน เวทย์มนตร์ของสองคนนั่น！」
「ชิ！ ห้อง 1 งั้นเหรอ！」
ผลลัพธ์ที่ได้คือเสมอกัน
อย่างไรก็ตามอีกฝ่ายไม่รีรอ เควินพุ่งผ่านหมอกควันที่พวยพุ่งเข้ามา ความเร็วของเขาเร็วกว่าไอริสอย่างมาก
「เดี๋ยวจะแสดงให้เห็นเองถึงความแตกต่าง！ ไอ้สวะเอ้ย！！」
โนโซมุใช้ก้าวพริบตาเพื่อสะกัดกั้นเควินที่พุ่งเข้ามา
เควินขมวดคิ้วที่โนโซมุมาขัด หลังจากโดนขัดเช่นนั้นเขาพยายามต่อยเข้าไปที่โนโซมุด้วยแรงอันเหลือล้น
ถัดจากหมัดของเควินแล้วเขาหยิบดาบออกมาด้วย โนโซมุเองก็ใช้ก้าวพริบตา ดาบเริงระบำกันหมัดและดาบที่ใกล้เข้ามา
「อั่ก！！」
พวกเขาฟันผ่านกันไป ไหล่ของโนโซมุกลายเป็นแผลเบิกกว้าง ดาบของเควินที่เสริมพลังมันหนักกว่าที่คาดไว้จึงกันได้ไม่หมด
อย่างไรก็ตามโนโซมุพุ่งไปด้านหลังเควินด้วยก้าวพริบตา และพยายามฟันดาบไปที่ๆไร้การป้องกัน
「ฮ่าาาาาาาาห์！！」
อย่างไรก็ตามคมดาบของโนโซมุไปไม่ถึงร่างของเควิน
เควินกระโดดออกไปและเตะดาบของโนโซมุ นอกจากนี้เขาหมุนตัวและพยายามจะเอาเท้าฟาดหัวของโนโซมุ
「ยังไม่หมดแค่นี้หรอกนะ！！」
「ชิ！！」
อย่างไรก็ตามมาร์พุ่งเข้าหาเควินด้วยคมดาบวายุ เควินจับดาบของมาร์และเหวี่ยงไปทางด้านหลัง
อย่างไรก็ตามเควินกระโดดหมุนตัวและหล่นลงมาตามปกติและพุ่งเข้าหาโนโซมุต่อ
โนโซมุและคนอื่นๆเองก็ต่างวิ่ง โนโซมุ มาร์และเควินต่างวิ่งสวนกันไป
สมาชิกคนอื่นๆก็ยิงเวทย์ใส่กัน
เมื่อไอริสและคนอื่นๆเริ่มสู้กับลิซ่า ทางฝั่งโนโซมุเองก็กำลังสู้อยู่เช่นกัน
◇◆◇
เมื่อพวกโนโซมุเริ่มสู้ สถานที่แห่งนั้นที่เงียบก็มีเสียงดังครึกครื้นอย่างกับจัดงานปาร์ตี้
「…………」
ในความมืดที่มืดมิด ในห้วงเหวอันไร้ซึ่งแสงสว่างของตะวันและจันทรา มีเพียงแสงประดุจหิ้งห้อยที่ส่องสว่างในที่ต่างๆราวกับแสงดาวยามค่ำคืน
รอบบริเวณนั้นมีเงามากมายที่เกินความสูงของบุคคลธรรมดาทั่วไปอยู่ หมอนั่นอยู่ ณ ตรงนั้น
ขณะที่มันกำลังผ่อนคลาย เงาของภูเขาก็เริ่มสั่นไหว
มันที่หลับไหลมาอย่างยาวนาน
นอน นอน และก็นอน พูดตรงๆไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลับไปนานมากแค่ไหนแล้ว
「คุรุรูรูรู……」
มันหลับจนกว่าจะถึงเวลานั้น และเมื่อถึงเวลานั้น มันจะเริ่มเคลื่อนไหว ต้องการอะไรยังงั้นน่ะเหรอ เพื่อตอบสนองความอยากของตัวมันเอง
ด้วยเหตุผลเพียงแค่นั้น มันยังคงหลับต่อไป ความอยากและความต้องการภายในตัวของข้า มันไม่ใช่ตัวข้าอีกต่อไปแล้ว……。
พอดีต้องดูอาการประมาณ 7 วันหลังจากฉีดวัคซีน +มีเรียนวันอาทิตย์เลยไม่ได้ลงมาตลอด 1 สัปดาห์กว่าๆเลยครับ แต่ว่ากลับมาแล้วนะครับ ;w;
