บทที่６ตอนที่１９
เมื่อพวกจิฮัดได้รับจดหมายจากเม็กเลีย พวกโนโซมุก็อยู่ในลานกว้าง
ในลานกว้าง มีนักเรียนหลายคนต่างหาสถานที่ประจำเพื่อเพลิดเพลินไปกับอาหารของตัวเอง ที่ลานกว้างยังมีโรงอาหารที่ติดกันอยู่ด้วยเพื่อตอบสนองเหล่านักเรียนที่หิวโหย และเต็มไปด้วยเสียงกรี๊ดดังมากมาย
เมื่อพบร่มไม้ที่เหมาะแก่การทานข้าวกลางวัน แต่ละคนก็เริ่มนั่งและเปิดกล่องอาหารกลางวัน
ไอริสและโซเมียนั้นเป็นขนมปังเนื้อนุ่มสีขาวประกบด้วยแฮมกับชีส
กล่องอาหารของซีน่าและทิม่านั้นคล้ายกับของไอริสมาก โดยมีขนมปังโดนัทพร้อมกับผลไม้และสลัด อย่างไรก็ตาม ปริมาณอาหารนั้นน้อยกว่าไอริสอย่างมาก
ในทางกลับกันมาร์นั้นนำอาหารกลางวันมาสองกล่อง กล่งหนึ่งเต็มไปด้วยขนมปังก้อนโต และอีกกล่องเป็นเครื่องเคียง
เครื่องเคียงที่เอามานั้นค่อนข้างเย็นหมดแล้ว แสดงว่าน่าจะเอาของเหลือจากที่ร้านมา
มิมูรุและทอมกำลังกางกล่องอาหารกลางวันขนาดใหญ่สำหรับสองคนและดูเหมือนมิมูรุจะเป็นคนทำมัน
อาหารกลางวันที่ใส่เครื่องปรุงหลากสีสันมากมายแม้จะเย็นแล้วแต่เห็นก็น้ำลายสอ
อย่างไรก็ตามใบหน้าของทอมซีดด้วยเหตุผลบางอย่าง
มื้ออาหารของโนโซมุและฟีโอนั้นค่อนข้างยาจกอย่างมาก
ฟีโอนั้นไม่มีเงินและโนโซมุที่เอาแต่ฝึกก็ไม่มีเงินเหมือนกัน
จริงๆแล้วเงินเองก็ไม่ค่อยพอด้วย แต่ก็ช่วยไม่ได้
ถึงกระนั้นก็ต้องเคี้ยวขนมปังดำแห้งและไร้รสชาติ
「อึก แข็งชะมัด……」
ขนมปังดำที่แข็งและแห้งกลืนได้ยาก โดยเฉพาะวันนี้กินได้ยากกว่าปกติ
โนโซมุพยายามเอียงคอขณะที่เคี้ยวมันอย่างช้าๆ เพื่อทำให้นิ่มลงก่อนกลืนลงไป ความรู้สึกที่ว่ามันติดอยู่ในลำคอยังคงอยู่และโนโซมุก็ขมวดคิ้ว
จู่ๆจิฮัดก็ไปที่ห้องเรียนเมื่อเลิกเรียนตอนบ่าย
ขณะที่ตะลึงกับการที่จิฮัดมาอีกแล้วและอาจารย์ก็โดนพาตัวออกไป โนโซมุก็โดนจับลากไปที่ลานฝึกอีกครั้ง ก่อนที่จะถามว่าอะไรก็ซัดกันซะแล้ว
รู้สึกได้ถึงอันตรายถึงชีวิต โนโซมุพยายามต้านทานด้วยสุดกำลังของเขา
อย่างไรก็ตามเป็นเพียงการต่อต้านอย่างสิ้นหวังและโนโซมุก็ลอยขึ้นไปในบนอากาศและล้มลง
「อึก……」
โนโซมุถอนหายใจออกมา ในเวลาเดียวกันก็ “ตาลุงนี่มันบ้าอะไรกัน”
เมื่อเร็วๆนี้ภาพลักษณ์ของจิฮัดสำหรับโนโซมุนั้นเสื่อมถอยลงเรื่อยๆ พูดตามตรงว่าชินกับมันแล้ว
「โนโซมุ สบายดีไหม？」
「ก็ไม่ค่อยดีเท่าไร……」
「ก็เป็นการฝึกกับอาจารย์นี่……」
ไอริสและซีน่าจ้องมองโนโซมุด้วยสีหน้าเศร้าๆ บางทีอาจจะกังวลเกี่ยวกับโนโซมุ
โนโซมุยิ้มและโบกมือให้ แต่ก็ถอนหายใจออกอีกครั้ง
การต่อสู้จำลองกับจิฮัดเกิดขึ้นทุกๆสองสามวัน
แม้ว่าคำแนะนำโดยตรงจากอาจารย์จะยอดเยี่ยมที่อนุญาตเฉพาะพวกห้อง 1 ขึ้นไป แต่ก็มีสถานการณ์ผิดแปลกที่จิฮัดลงมาให้คำแนะนำกับโนโซมุเช่นนี้
อย่างไรก็ตามสาเหตุของเรื่องนี้มันค่อนข้างชัดเจน
「บางทีอาจจะเป็นเพราะโนโซมุที่อาละวาดในการต่อสู้จำลองแน่เลย」
「อืม อันที่จริงในชั้นเรียนของพวกเราก็ไม่มีใครทำให้จิฮัดถึงกับต้องหยิบ “เขี้ยวยักษ์”มาใช้เลย……」
「กล่าวคือเป็นกรรมตามสนองของโนโซมุ」
คำพูดของฟีโอ ทิม่า และมาร์ทำให้โนโซมุก้มหน้าลง
ตัวโนโซมุเองไม่ได้นึกเสียใจที่ได้ทำแบบนั้นลงไปกลับดีใจเสียด้วยซ้ำ
อันที่จริงข่าวลือที่เคนทำไว้มันค่อนๆมลายหายไปและรุ่นน้องก็เข้าหาโนโซมุด้วยความกระตือรือร้น
นักเรียนรุ่นน้องทุกคนยังกังวลเรื่องการไปทำคำขอในป่าและมาปรึกษาโนโซมุ และบางครั้งที่พวกเอลเดอร์เจอก็มักจะโยนดาบไม้และให้โนโซมุฝึกให้
โนโซมุเองก็ดีใจที่ความรู้ของเขามีประโยชน์ต่อคนอื่นบ้าง และก็พอมีเวลาให้พูดคุยกับเหล่านักเรียนรุ่นน้องและให้คำแนะนำบ้าง
ตอนนี้ชื่อเสียงของโนโซมุในหมู่นักเรียนปีต้นๆกำลังเพิ่มขึ้นอย่างมาก และมีเพียงไม่กี่คนที่ดูถูกเขา
โนโซมุเองก็ตอบและทักทายรุ่นน้องอย่างสุภาพ
โนโซมุที่ถูกดูหมื่นอยู่เสมอ แต่สภาพแวดล้อมของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมากในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา
อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดว่าการต่อสู้จำลองกับจิฮัดต้องดำเนินต่อไปเรื่อยๆ โนโซมุก็จะนึกถึงความหลัง และแววตาของเขาก็เเหมือนกับน้ำตาคลอ
「อาจารย์จิฮัด ไม่รุนแรงไปหน่อยเหรอ～」
แม้ว่าความประทับใจจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเร็วๆนี้
เขาผู้มากความรู้ความสามารถทำให้เมืองอาร์คาซัมยังมีความสูงส่ง
ยิ่งได้รับการยกย่องและเคารพนับถือแต่ละประเทศและสามารถกล่าวได้ว่าเป็นเสาหลักของสถาบันโซลมินาติ
อย่างไรก็ตาม โอกาสที่เขาจะได้กวัดแกว่งดาบนั้นลดลงเพราะต้องสอนและทำตามหน้าที่เป็นตัวการทางการเมือง
จิฮัดเดิมนั้นเป็นนักดาบตัวยง มีนักเรียนจำนวนไม่น้อยที่อยากแลกดาบกับเขา แต่หาโอกาสได้ยาก ดังนั้นการที่เขาได้พบโนโซมุที่มีความสามารถพอๆกับเขาอาจจะทำให้เขาได้ระบายความอัดอั้น
จิฮัดเองก็คอยมาสู้กับโนโซมุทุกๆสองสามวัน
ด้วยเหตุนี้ โนโซมุจึงต้องเผชิญอันตรายกับชีวิตหลายต่อหลายครั้งเช่นตอนที่ฝึกกับชิโนะ
「มันอาจจะมากเกินไป แต่คิดว่าจะให้ค่าโนโซมุคุงสูงขนาดนั้น」
「แต่ว่าเพราะแบบนั้นก็ต้องขอบคุณสิ่งนั้นที่ทำให้โนโซมุไม่มีใครมาดูถูกความสามารถของเขาอีกต่อไปนี่?」
ในขณะที่สู้กับจิฮัดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความสามารถของโนโซมุก็รู้จักไปทั่วทั้งสถาบัน
ตอนนี้ไม่มีใครสงสัยเกี่ยวกับทักษะของโนโซมุ
ข่าวลือเรื่องที่เขาเป็นคนทรยศก็ยังมีอยู่บ้าง แต่นักเรียนส่วนใหญ่ที่ดูถูกเขาก็พยายามหลีกเลี่ยง
คนที่กลายเป็นคนโง่ที่สุดในสถาบันกลับแกร่งขนาดที่สู้กับนักผจญภัยแรงค์ S ได้อย่างสูสีและพวกนั้นก็กลัวการโดนเอาคืน
อย่างไรก็ตามโนโซมุไม่ได้คิดเรื่องแบบนั้น เขาคิดแต่เกี่ยวกับเรื่องของเขา
「โนโซมุคุงช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง？」
「เอ่อ อะไรเหรอครับ？」
「เอ่อ….เกี่ยวกับมังกรตัวนั้นไง……」
「อ่า วันนี้ก็ยังคงฝันเหมือนเดิม……」
การต่อสู้กับเทียแมตในความฝัน เกิดขึ้นเป็นประจำตั้งแต่สารภาพทุกอย่างกับไอริส และมันยังคงอาละวาดและพยายามยึดร่างเขา
ทุกครั้งที่รู้สึกอัดแน่น ก็จินตนาการได้ถึงความตายครั้งแล้วครั้งเล่า
ถึงกระนั้นเขาก็สามารถตื่นขึ้นมาในโลกแห่งความเป็นจริงได้
อย่างไรก็ตาม ภาระทางจิตใจยังคงหนักแน่น
หากสังเกตดีๆจะมีรอยคล้ำใต้ตา และผิวเองก็ซีด โนโซมุไม่สามารถมีสมาธิกับบทเรียนตอนเช้ามากนัก และดูเหมือนว่ายังมีหมอกควันปกคลุมอยู่ในหัว
สภาพของโนโซมุที่เกิดขึ้นจากการต่อสู้จำลองกับจิฮัด มันก็ไปพร้อมๆกับการต่อสู้กับเทียแมตทำให้สภาพย่ำแย่
“และเมื่อเร็วๆนี้รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับหมอนั่น……”
เทียแมตที่พยายามฆ่าโนโซมุอย่างชัดเจน แต่ตอนนี้กลับแปรเปลี่ยนไป
แววตาที่ปลดปล่อยความโกรธแต่ตอนนี้มีอารมณ์อื่นซ่อนอยู่ภายใน
อย่างไรก็ตาม โนโซมุยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร
ครุ่นคิดอยู่สักพักโนโซมุก็เขี้ยวขนมปังดำต่อ
「นี่ทอม ! ชา!」
「อะ อืม……」
ทันใดนั้นที่ขอบสายตาของโนโซมุ ร่างของมิมูรุที่ถือแซนวิชก็สะท้อนออกมา
ท่าทางอันแสนซุกซนของเธอที่หายไปและคอมดูแลทอมอย่างห่วงใย ดูเหมือนว่าจะเป็นคู่รักที่เป็นมิตรเท่านั้น
แต่ทำไม ตาของทอมดูลนลาน จ้องไปที่แซนวิชที่มิมูรุเสนอให้
โนโซมุเรียกทอมที่ท่าทางแปลกๆ
「ทอม เป็นอะไรไปน่ะ？」
「ไม่ ไม่มีอะไร！？」
โนโซมุได้แต่สงสัย
เขามองเข้าไปในกล่องอาหารกลางวันของมิมูรุเพื่อดูว่ามันมีอะไรแปลกๆหรือเปล่า แต่มันก็มีแค่แซนวิช
「ทำออกมาได้สวยเลยนะ」
「แน่นอน ก็เพื่อทอมเลยนี่！」
「น่าแปลก ที่ไม่คิดว่ามีสกิลทำอาหารกับเขาด้วยนะ」
「……หมายความว่าไง」
โนโซมุและมาร์พูดตามที่คิดและเห็นว่าท่าทางของเธอมันต่างจากปกติ
มิมูรุจ้องมองไปที่มาร์ที่พูดความเห็นตามจริงออกไป แต่ก็ไม่น่าแปลกใจที่จะพูดเช่นนั้น
อันที่จริงคนรอบตัวไม่ได้พูดออกมา แต่พวกเขาก็เบิกตากว้าง
「ทำออกไหม้หน่อยก็เถอะแต่กลิ่นหอมดีนะ」
ฟีโอจ้องมองไปที่แซนวิชของมิมูรุอย่างกระตือรือร้น อาจเป็นเพราะเขาไม่สามารถทานอาหารมื้ออร่อยได้เพราะยาจก
「ต้องการอะไรเนี่ย? ถึงจะมองแบบนั้นแต่คิดเงินนะ？」
「ยังคิดเงินอีกเหรอ！？」
ฟีโอขึ้นเสียงและเห็นมิมูรุหยิบแซนวิชขึ้นมาและเรียกเก็บเงิน
เห็นได้ชัดว่าเก็บเงินหมดยกเว้นทอมคนเดียว
「ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ? ทุกคนก็กินด้วยกัน แบ่งกันดีกว่าไหม」
「ถ้าพูดแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้นะ」
「อ่า อย่างที่คิดเลยทอม เข้าใจได้อย่างรวดเร็ว！」
ฟีโอทำหน้าไม่พอใจ แต่ก็รู้สึกดีขึ้นที่ได้รับแบ่งปันแซนวิชมาด้วยการที่ทอมช่วยกล่อม
ฟีโอที่ได้รับแซนวิชก็ตอบกลับมาอย่างยินดีและคว้าแซนวิชมา
มิมูรุไม่พอใจเล็กน้อย แต่ถอนหายใจราวกับช่วยไม่ได้ และก็ส่งแซนวิชให้กับทุกคน
「ให้พวกเราด้วยจะดีเหรอ？」
「ไม่หรอก มันมีเยอะน่ะ」
แม้ว่าจะไม่พอใจเล็กน้อยที่โดนพูดใส่ก่อนหน้านี้แต่เธอก็ยอมแบ่งให้กับทุกคน
ตรงกันข้ามกับน้ำเสียงที่ดูหงุดหงิด มีรอยยิ้มบนมุมปากของเธอ
「งั้นก็ขอรับไว้แล้วกันนะ」
「อ่าจะกินมันอย่างดีเลย」
「ถ้าอย่างงั้นก็รบกวนหน่อยนะ」
「ถ้าพูดขนาดนั้นก็จงน้อมรับชะตากรรม……」
「เอ๋ ? ฟุบ……」
โซเมียและไอริสเองก็กังวลขณะหยิบแซนวิชขึ้นมาหนึ่งชิ้น
ซีน่าดูท่าทางจะอารมณ์เสีย แต่โนโซมุก็รับแซนวิชมา
เห็นเนื้อที่ประกบระหว่างแซนวิชมันหนามากๆ และกลิ่นที่ชวนให้อยากอาหารก็ลอยมา
แม้ว่าจะเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการจากภาพลักษณ์ตามปกติของเธอ แต่ว่าหน้าตาดูคาดหวังได้
「เอ้า ดูสิใครๆก็อยากกิน……？」
ในขณะที่ทุกคนรับแซนวิชมาหมดแต่ซีน่าไม่เอากับเขา
「เอ่อ ซีน่าไม่เป็นไรงั้นเหรอ？」
「เอ่อ พอดีฉันไม่ค่อยเจริญอาหารเท่าไรน่ะ……」
ซีน่ากินเข้าไปเพียงเล็กน้อย เมื่อพิจารณาจากรูปร่างอันเพรียวบางของเธอน่าจะเป็นคนที่กินช้า
ซีน่าโบกมือปฏิเสธ
ฟีโอที่เขี้ยวแซนวิชเข้าไปก็ไม่ได้กังวลเลยสักนิด
「ฮิฮิ หง่ำ…………….จ๊ากกกกกกกกกกกกกกก！」
「……เอ๋？」
วินาทีถัดมาฟีโอก็กรีดร้องและล้มลงกับพื้น ทุกคนนั้นพูดอะไรไม่ออกเพราะเห็นลงไปนอนชักดิ้นชักงอแล้ว
「อ๋อ เข้าใจแล้วล่ะ……」
「……ซีน่า หมายถึงอะไรเนี่ย？」
โนโซมุถามซีน่าอย่างหวาดกลัวเมื่อมองไปที่เธอ
「มิมูรุนั้นทำอาหารเองได้ก็จริง แต่ด้วยความที่ว่าเป็นพวกลิ้นแมวเลยทำให้รสชาติมันแปลกกว่าคนธรรมดาทั่วไปกินน่ะ แม้ว่าจะดูน่ากินแค่ไหนหากไม่ได้ลองกินเองก็ไม่รู้หรอกว่ามันอร่อยหรือ……」
「「「…………」」」
โนโซมุตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของซีน่า และตรวจสอบแซนวิชที่อยู่ในมืออย่างหวาดกลัว
แม้ว่ากลิ่นและส่วนผสมจะดูเหมือนแซนวิชทั่วไป แต่ว่ามันก็เหมือนพิษร้ายที่เชิญชวน ยิ่งได้ยินคำพูดของซีน่าแล้ว
ไอริสและคนอื่นๆต่างก็หมดคำพูดกับโศกนาฏกรรมตรงหน้า
ที่ชายสายตาของโนโซมุมีมิมูรุที่โกรธฟีโอและบอกว่า「หยาบคายเกินไปแล้ว กัดไปแค่คำเดียวก็ตะโกนลั่นแล้วเนี่ยนะ！」พูดแบบนั้นอยู่
「อะเอ่อ นี่มันของทอมนี่น่า！」
「อ่าขอบคุณนะแต่ว่าขอรับไว้เพียงน้ำใจ……」
อย่างไรก็ตามฟีโอที่ร่วงหล่นลงไปก็ได้แต่บอกว่า “ลาก่อย” กับมิมูรุที่ทำสีหน้านิ่งเฉย
แซนวิชที่กลายเป็นของอันตรายอยู่ในมือทุกคน
หางของมิมูรุส่ายไปมาราวกับจ้องมองปฏิกิริยาของทอมอันผู้เป็นที่รักของเธอ
「นี่ เร็ว เร็ว เข้าสิ！」
มิมูรุพูดแบบนั้น
ท่าทางของเธอนั้นเห็นได้ว่าเธอพยายามทำอาหารกลางวันให้กับทอมอย่างมาก
แต่ว่าเมื่อเห็นสภาพของมิมูรุแบบนั้นแล้วพวกโนโซมุก็ถอยกลับไม่ได้แล้ว มีทางเลือกเดียวเท่านั้น โดยเฉพาะทอมแล้ว
โนโซมุ ไอริส ทอม และคนอื่นๆต่างจ้องมองกัน
โนโซมุและเพื่อนๆต่างปิดตาแน่นและเตรียมใจพร้อมและกินพร้อมๆกัน
ในเวลาเดียวกันรสชาติที่อธิบายไม่ได้ก็กระจายไปทั่วปากตรงกันข้ามกับกลิ่นหอมที่กระตุ้นความอยากอาหาร
พูดได้คำเดียวว่ารสชาติทุกอย่างมันยำกันมั่วไปหมด
ด้วยเหตุผลบางอย่างผักกลับชวนให้คลื่นไส้อย่างบอกไม่ถูก ขนมปังก็เค็มจัดๆแม้จะมีสีขาวล้วน และเนื้อแซนวิชเองก็แข็งมากๆและมีรสหวานปนเปรี้ยว
แซนวิชที่พูดได้ว่าเป็นดั่งปาฏิหาริย์ ผสมรสชาติทุกอย่างเข้าไป ใบหน้าของโนโซมุกลายเป็นสีแดงสดและหน้าซีดในทันใด
「โนโซมุคุง ไม่เป็นไรใช่ไหมเนี่ย！？」
โนโซมุหมดสติขณะฟังเสียงของซีน่าที่ตื่นตระหนก
◆◇◆
ตามปกติแล้ว ณ โรงอาหารของสถาบันโซลมินาติ จะเต็มไปด้วยผู้คนในตอนเที่ยงและเต็มไปด้วยความคึกคัก
เหนือสายตาของคนสานคนที่กำลังทานอาหารกันอยู่ มีไอริสและคนอื่นๆที่เข้าไปกอดโนโซมุที่ล้มตัวลงกลางลานกว้าง
คามิลล่าที่เป็นหนึ่งในนั้นก็วางอาหารตรงหน้าเธอและจ้องมองไปยังทางเพื่อนสนิท
ช้อนในมือนั้นตกและซุปก็เย็นจนหมดแล้ว
「ลิซ่า」
「เอ๊ะ ! มีอะไรเหรอ？」
「ซุปเย็นหมดแล้วนะ」
「……อา」
เมื่อเรียกเธอที่ตกใจ เธอก็กลับมากินด้วยความรีบร้อน
อย่างไรก็ตามลิซ่ารู้สึกว่าซุปมันไม่อร่อยเลย
ข้างๆลิซ่าก็มีเคนที่กำลังนั่งทานอาหารแบบเดียวกัน
「ลิซ่า ไม่เป็นไรใช่ไหม？」
「เอ่อ อืม…ไม่เป็นไร……」
ลิซ่าตอบคำถามของเครนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเช่นเคย อย่างไรก็ตาม คามิลล่าที่เห็นรอยยิ้มนั่นก็รู้สึกไม่สบายใจ
ลิซ่ายังมีความรู้สึกที่ไม่ลงรอยและวิตกกับรอยยิ้มของเคน และท่าทางของเธอก็ดูอึดอัด
ลิซ่าและเคนนั้นไม่เหมาะกันเลยแม้แต่น้อยในตอนนี้ ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง และระยะห่างก็แผ่ขยายราวกับหุบเขาที่ไร้ก้นบึ้ง
คามิลล่าที่นิ่งเงียบมองดูสองคนที่พูดคุยกันอย่างอึดอัด
「นี่ นั่น……」
「เอ๊ะ คนนั้น……」
ในหูของคามิลล่าได้ยินเสียงจากรอบข้าง
เมื่อคามิลล่าหันไปมองก็มีรุ่นน้องสองคนที่กำลังเฝ้าดูลิซ่าและเพื่อนๆของเธอ
「คนๆนั้น รุ่นพี่ลิซ่าใช่ไหมนะ? เธอเคยคบกับรุ่นพี่โนโซมุนี่……」
「เอ๋ที่ว่ารุ่นพี่โนโซมุทรยศเธองั้นเหรอ? ฉันคิดว่ามันไม่ใช่ความจริงหรอกนะ มันก็แค่ข่าวลือเอง แต่ว่า……」
สายตานั้นจ้องเขม็งไปยังที่คามิลล่า
คำพูดที่เข้ามาในหูทำให้นึกถึงคามิลล่า เหมือนกับลิซ่าที่นั่งข้างกับเธอ
ลิซ่านั้นตัวสั่นด้วยคำพูดของพวกเขา ใบหน้าของเธอนั้นโดนผมหน้าม้าปิดเอาไว้และไม่เห็นสีหน้าของเธอ
นักเรียนรุ่นน้องต่างพูดถึงข่าวลือของโนโซมุและลิซ่าที่เป็นข่าวลือเมื่อสองปีก่อนเอามาถกเถียงกันอีกครั้ง แต่ว่าเรื่องในครั้งนี้มันต่างกับคราวที่แล้ว
ก่อนหน้านี้ เป็นเรื่องของโนโซมุที่ทรยศลิซ่าไป และฝ่ายโนโซมุโดนลุมประนามอยู่ฝ่ายเดียว แต่เมื่อไม่นานมานี้ เหล่ารุ่นน้องคิดว่ามันไม่ใช่ความจริง และคิดว่าลิซ่านั้นเป็นฝ่ายที่หมดรักและทิ้งโนโซมุไป
ความสงสัยและคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา พวกเขาต่างจ้องมองด้วยลิซ่าแววตาแบบนั้น
「……ขอโทษนะ จะกลับแล้วล่ะ」
ลิซ่ากังวลเกี่ยวกับคำพูดของรุ่นน้องวางช้อนในมือลงเงียบๆและลุกขึ้นยืน
เสียงนั้นอ่อนแอและเมื่อเห็นจากด้านข้างก็รู้ได้เลยว่าเธอกำลังอารมณ์เสีย
「ลิซ่า ข้าเองก็จะไปด้วย」
「เอ่อ ไม่เป็นไรหรอก ขอโทษนะ……」
ลิซ่าออกจากโรงอาหารไป ควบคุมเคนที่พยายามเข้าหาเธอ
ใบหน้าของเธอปฏิเสธเคนที่แสดงรอยยิ้มจอมปลอมอยู่เสมอ
「ชิ！！」
เมื่อลิซ่าหายตัวไป เคนมองไปที่ลิซ่าและจ้องมองไปยังรุ่นน้องที่พูดถึงเรื่องนี้
ความโกรธที่เล็ดลอดออกมาจากปากของเคนนั้นแสดงความเป็นปรปักษ์และจ้องมองเหล่ารุ่นน้อง
ด้วยความรู้สึกอันแสนน่าหวาดกลัวพวกรุ่นน้องที่จ้องคามิลล่าก่อนหน้านี้ ก็ลุกขึ้นอย่างเร่งรีบด้วยใบหน้าที่ซีด
「น่ารำคาญจริงๆเลย ไอ้รุ่นน้องเวรเอ้ย……」
「นี่เคนทำแบบนั้นไม่ได้นะ！？」
ที่นี่ไม่ใช่ที่สนามฝึกหรือป่า แต่เป็นโรงอาหารที่มีคนมากมายรวมตัวกัน
คามิลล่าและเคนกำลังดึงดูดสายตาคนรอบข้าง เพราะความอาฆาตที่ถูกปลดปล่อยออกมา
ไม่สิต้องเรียกว่าเป็นจิตสังหารมากกว่า ณ ห้องทานอาหารกลับปกคลุมไปด้วยบรรยากาศแบบนั้น
จิตสังหารที่ราวกับปลดปล่อยเพื่อจะฆ่าอีกฝ่ายอย่างแท้จริง
แต่ว่ายังไงมันก็ไม่ควรจะทำแบบนี้เลยในที่สาธารณชนแบบนี้
อันที่จริงนักเรียนคนอื่นๆที่ทานข้าวอยู่ก็ขมวดคิ้วแล้วจ้องมองที่เคน
「……เหอะ」
อย่างไรก็ตามเคนดูไม่ใส่ใจ
เคนบ่นออกมาและไม่ขอโทษที่ทำตัวแบบนี้ เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด
การแสดงออกอย่างไม่ลังเลนั่นทำให้คามิลล่าเริ่มเป็นกังวลและสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ
「นี่เคน ตามมาหน่อย」
「หะ มีอะไร？」
「เร็วๆเถอะน่า！」
คามิลล่ากระตุ้นให้เคนลุกขึ้น ในขณะที่กำลังร้อนใจ
คว้ามือของเคนที่กำลังสงสัยและออกไปนอกโรงอาหาร
ถ้ายังคงอยู่ในโรงอาหารก็คงจะทำอะไรไม่ได้
ขณะที่กังวลแบบนั้น คามิลล่าก็รีบออกจากโรงอาหารโดยไม่สนใจเคนที่พยายามจะพูดอะไร
คามิลล่าพาเคนไปที่มุมหนึ่งของทางเดินอันเงียบสงบ ซึ่งไม่มีผู้คน
แสงแดดส่องผ่านหน้าต่าง
เมื่อมาถึงสถานที่ๆไม่มีคนเข้ามา คามิลล่าก็บ่นเคนด้วยน้ำเสียงหยาบคาย
「นี่นายบ้าไปแล้วเหรอไง !? จู่ๆก็ปล่อยจิตสังหารใส่รุนน้องในที่แบบนั้น！」
แม้ว่านักเรียนรุ่นน้องจะพูดจาเกินเลยไปบ้าง แต่การกระทำของเคนมันก็เกินไปหน่อย
ยิ่งไปกว่านั้นรอบข้างก็สังเกตเห็นได้ชัด และมันไม่จำเป็นต้องมาปล่อยความเกลียดชังใส่ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องด้วยเลย
แม้แต่ลิซ่าในตอนนี้จิตใจของเธอก็ยังคงไม่มั่นคงและหัวใจเธอก็พร้อมที่จะแตกสลายได้ทุกเมื่อ ภายใต้สถานการณ์แบบนั้น คามิลล่าคิดว่าปล่อยให้เคนตามไปก็ไม่ดีแน่ๆ
ไม่สิ ต้องบอกว่าเคนโกรธทุกครั้งเลยที่ได้ยินเรื่องข่าวนั่น และมันทำให้ลิซ่าต้องเจ็บปวด และเขาก็เริ่มไม่เป็นที่ชื่นชอบของคนรอบข้างแล้ว
และเนื่องจากเคนที่เปิดเผยความเป็นปรปักษ์ต่อสิ่งรอบข้าง วงจรอุบาทว์จึงเริ่มต้นขึ้น ซึ่งทำให้คนต่างมองมาที่เขาด้วยสายตาเหยียดหยามแทน
ตามจริงแล้ว หลังจากที่โนโซมุได้แสดงความสามารถออกมา เพื่อนร่วมชั้นก็เริ่มตีตัวออกห่างจากลิซ่ามากขึ้นเรื่อยๆ
「เป็นเรื่องธรรมดาเพราะพวกมันทำร้ายลิซ่า」
อย่างไรก็ตาม แม้จะได้ยินคำพูดของคามิลล่า เคนก็ทำเป็นหูทวนลม มากกว่านั้นยังพยายามทำตัวเป็นปรปักษ์กับเหล่ารุ่นน้อง
คามิลล่าเหล่มองด้วยความสงสัยและจ้องเขม็งกับแววตาที่ถูกย้อมไปด้วยความเกลียดชังนั่น
「ช่วงนี้นายทำตัวแปลกๆนะเคน ไม่ได้ทำตัวดีเหมือนแต่ก่อนเลยนะ」
เคนยังจ้องมองคามิลล่า
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาถอนหายใจออก เขาก็ยักไหล่ และในเวลาต่อมาเคนก็ตีหน้ากลับมาเป็นเหมือนเดิม
「แปลก แปลกตรงไหน ข้าก็แค่อยากจะปกป้องลิซ่า？」
「ก็เพราะแบบนั้นไง…..เพราะนายไปกระตุ้นคนรอบข้างมันยิ่งทำให้โดนคนรอบข้างมองมาด้วยสายตาแบบนั้น และทำให้ทุกคนโกรธขึ้นเรื่อยๆ!」
เสียงของคามิลล่าที่พูดออกมาด้วยความโกรธ ซึ่งตรงกันข้ามกับน้ำเสียงเรียบๆของเคน
ตาของคามิลล่าจ้องไปที่เคน กำลังพยายามหาเรื่องที่เขาซ่อนเอาไว้
เคนไม่ได้เปลี่ยนท่าทางเลยแม้แต่น้อยเขาที่เห็นคามิลล่าสงสัยก็ได้แต่ยิ้มที่มุมปาก
เปลวไฟแห่งความโกรธยิ่งเพิ่มพูนขึ้นในอกของคามิลล่า แต่เธอก็ยังคงแสดงสีหน้าตามปกติ
อย่างไรก็ตามคำตอบของเคนนั้น ทำให้คามิลล่าถึงกับต้องช็อค
「คามิลล่าเธอพูดอะไรอยู่? คนที่ทำร้ายลิซ่ามันต้องโดนกำจัดทิ้งซะให้หมด？」
「หะ！？」
แววตาพร้อมกับรอยยิ้มเย็นชานั่นและน้ำเสียงเรียบๆทำให้เธอไม่อยากจะเชื่อ
คำพูดและการกระทำของเคนนั้นทำให้กระดูกสันหลังของคามิลล่าเสียวหวาบ
เธอไม่สามารถขยับร่างกายได้เลยแม้แต่นิดเดียวราวกับร่างกายถูกแช่แข็ง
「ถึงแม้ว่าไอ้โนโซมุมันจะแข็งแกร่งขึ้นแล้วก็ตาม แต่ข้าก็ยังเป็นคนเดียวที่ปกป้องลิซ่าได้」
「นาย…..เป็นบ้าอะไรไปเนี่ย……」
รอยยิ้มอันแสนว่างเปล่านั้นลึกล้ำมากขึ้นไปอีก และลางสังหรณ์ที่ไม่พึงประสงค์นั้นมันทำให้ผุดความสงสัยขึ้นในตัวเคน
ร่างของเคนที่ควรจะอยู่ตรงนั้นมันกลับไม่มีอยู่อีกไปแล้ว
มันไม่ใช่คำพูดของคนที่คามิลล่ารู้จักอีกต่อไป
คำพูดของโนโซมุผุดขึ้นมาในใจของคามิลล่า
โนโซมุไม่เคยถูกอะไรครอบงำเลยแม้ว่าจะต่อให้ล้มลุกคลุกคลานมากแค่ไหนก็ตาม
และเหนือสิ่งอื่นใดคำพูดของเขานั้นทำให้ลิซ่าสงบใจได้มากกว่าใคร
“ผมเคยวิ่งหนีความจริง ถ้าผมแคร์ลิซ่า ผมควรที่จะเข้าไปคุยกับเธอมากกว่านี้ แม้ว่าจะโดนเธอต่อว่าดุด่าสาปแช่งหรือทำร้ายผมมากแค่ไหนก็ตาม”
“ผมคิดว่าผมจะพยายามให้ดีที่สุดสำหรับเธอ แต่ผมก็หนีความจริงไปฝึกฝนและไม่กล้ามาเผชิญหน้ากับเธอตรงๆ ผมคิดว่าหากฝึกฝนตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้น สักวันหนึ่งเธอก็จะได้เชื่อว่ามันไม่เป็นความจริงเลยแม้แต่น้อย
งี่เง่าใช่ไหมล่ะครับ ผมที่หนีและไม่ต้องการเผชิญหน้ากับเธออย่างตรงไปตรงมา และไม่มีทางที่ลิซ่าจะได้เห็นในสิ่งที่ผมเป็นเลยจริงๆ……
……“
คำพูดของโนโซมุที่ไหลราวมกับอุกกาบาต ในเวลาเดียวกันความหนาวเย็นก็แล่นไปทั่วทั้งร่างกายของเธอ
ในเวลานั้น โนโซมุปฏิเสธอย่างหนักแน่น
“ผมไม่เคยทรยศลิซ่า！”คำนั้นมันกลายเป็นความจริงขึ้นมาทันที และในขณะเดียวกันข้อเท็จจริงที่เธอเชื่อมาจนถึงตอนนี้เป็นเรื่องโคมลอย
“โนโซมุคือคนทรยศ”นั้นถูกสร้างข่าวลือขึ้นมาและ “เป็นเคนที่ทรยศ”แทนที่จะเป็นความจริงทุกสิ่งมันกลับตาลปัตรไปเสียหมด เหมือนกับเหรียญที่มีสองด้านที่พวกเรามักจะจมปลักอยู่กับด้านใดด้านหนึ่ง
「นั่นสินะ….แล้วฉัน……」
คามิลล่าไม่มีทางเลือกอื่นได้แต่ยืนรับความจริงที่ว่าความจริงที่ต่างกันราวฟ้ากับเหวนี่ เธอกำลังตกลงสู่ความมืดมน
ต่อหน้าคามิลล่าที่ยังคงนิ่งอยู่ เคนยิ้มออกมา
「ข้าจะปกป้องลิซ่าแน่นอน ด้วยเหตุนั้นจึงต้องกำจัดไอ้โนโซมุ ใช่ไหมล่ะคามิลล่า？」
แน่นอน คำพูดนั้นทำให้เธอหงุดหงิดอย่างมาก
เมื่อรู้ว่าถูกหลอกมาจนถึงตอนนี้ คำพูดที่โดนโกหกมาตลอดสองปีนั่นทำให้ใบหน้าของคามิลล่าขับเคลื่อนไปด้วยความโกรธ
「หนอย！ นี่นายยยย……！」
「อย่ามองข้าด้วยสายตาแบบนั้นสิ พวกเราคือ “เพื่อน” กันไม่ใช่เหรอ」
“เพื่อน”
คำพูดนั้นแทงทะลุอกคามิลล่า มือของคามิลล่าที่พยายามกำมันก็หยุดนิ่ง
ใช่ เธอถูกหลอกมาตลอด ตำหนิโนโซมุและสาปแช่งตัวเขา และพยายามช่วยลิซ่าอย่างสุดความสามารถ แต่ผลที่ตามมาก็คือ ตัวเธอที่ไม่สามารถก้าวหน้าต่อไปได้
และเป็นความจริงที่ว่าคามิลล่าก็เป็นหนึ่งในตัวละครที่ฉีกกระชากความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนไม่เหลือชิ้นดี จนไม่สามารถแก้ไขได้
มือที่ยื่นออกไปกลับห้อยลงอย่างไร้เรี่ยวแรง
ก่อนที่จะรู้ตัวเล็บที่มือก็จิกกัดมือไว้แน่น และตัวสั่นด้วยความรู้สึกผิด
ในขณะนั้นเสียงระฆังก็ดังขึ้น นักเรียนต่างเริ่มเดินผ่านมา
「ได้เวลาแล้ว รีบๆกลับจะดีกว่านะ」
เคนกระตุ้นคามิลล่าให้กลับห้องเรียนและเริ่มเดินหลังจากหันหลังเช่นนั้น
แม้ว่าเคนจะเริ่มเดิน แต่คามิลล่าก็ยังไม่สามารถขยับตัวได้
ริมฝีปากนั้นกัดแน่น และหมัดที่กำแน่นนั้นถูกย้อมไปด้วยสีแดงสดด้วยเลือดก่อนที่จะรู้ตัว
ราวกับจะบ่งบอกถึงความเสียใจที่เธอมี
◆◇◆
นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องพยาบาลที่อบอวลไปด้วยสารเคมี หญิงสาวแสนสวยผู้เผยขาที่แวววาวของเธอโดยไม่มีการปิดบัง มองดูเด็กชายที่นอนอยู่บนเตียงข้างหน้าเธอและมองมือของเธอที่แตะหน้าผากอยู่
「แล้วทำไมถึงได้พามาที่นี่……」
นอร์นเจ้าของห้องพยาบาล ถอนหายใจขณะที่เขียนสมุดบันทึกขณะที่ได้ยินเรื่องที่ว่าฟีโอและโนโซมุถูกพาตัวมาที่นี่ได้ยังไง
มีเพียงฟีโอและโนโซมุเท่านั้นที่นอนอยู่บนเตียง เห็นได้ชัดว่าไอริสและเพื่อนๆไม่ได้โดนของดี
ตามคำกล่าวของไอริสและคนอื่นๆ แซนวิชที่พวกเธอกินนั้นรสชาติปกติ
แซนวิชสุดแสนอัศจรรย์ที่ให้รสชาติสุดพรรณนา ไม่มีใครเลียนแบบได้
พวกเธอที่ได้ทานของอร่อยไม่ได้ผิดแปลกก็มีรอยยิ้ม
อีกอย่าง แม่สาวแมวป่าผู้ที่เป็นต้นเรื่องก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมพวกฟีโอและโนโซมุถึงล้มฟุบไปแบบนั้น
「อาจารย์นอร์น ขอโทษนะ」
「ก็ไม่ได้โกรธหรอกนะ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นักเรียนเข้ามาที่ห้องพยาบาลเพราะเรื่องแบบนี้……」
โนโซมุส่งเสียงขอโทษออกมา ฟีโอที่นอนอยู่ข้างๆยังแสดงสีหน้าเผ็ดจัดและครางอยู่
ดูเหมือนว่าจะมีปัญหาด้านรสชาติและปากก็เป็นอัมพาต
「อืม ก็ไม่ได้มีไข้ สักพักเดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ ….บางทีนะ」
เหงื่อไหลออกมาที่หน้าผากของทุกคนที่อยู่ที่นั่น
ไม่ใช่ว่าอาหารมันเสียและทุกคนยกเว้นมิมูรุก็มีท่าทีโล่งอกที่ตัวเองได้กินของธรรมดา
「วันนี้โนโซมุคุงและฟีโอคุงน่าจะกลับบ้านไปก่อนนะ เดี๋ยวจะแจ้งอาจารย์อันริให้ เพราะงั้นกลับหอไปพักซะเถอะ」
「อืม เข้าใจแล้วครับ……」
ทันทีที่เสียงระฆังดังขึ้นเหล่าเพื่อนๆก็กลับไปทีห้องเรียน และโนโซมุกับฟีโอก็พากันกลับหอและนอนพัก
โนโซมุผล็อยหลับไปในห้องอันแสนเงียบสงบ
อย่างไรก็ตาม ไม่กี่วันต่อมา เขาที่ตื่นขึ้นมาก็ต้องเข้าไปพัวผันกับเหตุการณ์ครั้งใหม่
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการล่มสลายครั้งใหม่
เมื่อคืนนอนไม่หลับเลยครับ นอนไม่พอ ง่วงมาก~
