บทที่６ปัจฉิมบท
「อึก！？」
เมื่อซีน่าและเพื่อนๆที่เชื่อมต่อกับโนโซมุอยู่ดีๆก็รู้สึกว่าการเชื่อมต่อมันขาดหายไป
ล้อมรอบด้วยแสง หากสังเกตจะเห็นยืนอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง
「อะไรละนั่น……」
「ขอโทษด้วยนะคะ เพราะอะไรก็ไม่ทราบการเชื่อมต่อก็ถูกตัดกะทันหันออกจากโนโซมุคุงค่ะ……」
「อืมดูเหมือนว่ามีบางอย่างจะเกิดขึ้นกับพ่อหนุ่ม…แต่นั่นคือ……」
ซีน่าและคนอื่นๆต่างสับสนที่ว่าจู่ๆก็ดึงกลับมาสู่ความเป็นจริง ซอนเน่เอามือวางบนคางและคิด
ในอีกด้านหนึ่งไอริสและอินด้าหายใจออกอย่างรุนแรงและทรุดตัวลงกับพื้น
「พี่จ๋า ไม่เป็นไรใช่ไหมคะเนี่ย？」
「แฮ่ก แฮ่ก….ไม่เป็นไร…」
มันอาจจะเป็นผลมาจากที่เข้าเชื่อมต่อกับจิตวิญญาณของโนโซมุอย่างลึกซึ้งและแบ่งปันความเจ็บปวด ไอริส พยายามยิ้มตอบน้องสาวที่เป็นห่วงเธอ แต่ความเจ็บปวดยังหลงเหลืออยู่บนใบหน้าและเธอก็หัวเราะไม่ออกเลยทีเดียว
「อาจารย์อินด้า~เดี๋ยวช่วยนะคะ～」
「ขอโทษนะ……」
อินด้าพยายามลุกขึ้นมาด้วยความกระตือรือร้นเช่นกัน แต่ขาก็สั่นเหมือนลูกกวางแรกเกิด ยืนแทบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
แต่ว่าก็ลุกขึ้นมาได้ด้วยการยืมไหล่ของอันริ แต่ขาก็ไม่แข็งแรงพอที่จะเกาะตัวเธอได้เลย
จิฮัดเองก็ลุกขึ้นยืนแต่ว่าเหงื่อนั้นไหลย้อยเต็มใบหน้าของเขา และลมหายใจเองก็หยาบกร้าน
「แน่นอน….ความเจ็บปวดขนาดนี้ไม่คาดคิดเลย รู้สึกเสียใจเลยล่ะที่เข้าไปสัมผัสมัน……」
จิฮัดดูเหมือนว่าจะทนต่อความเจ็บปวดที่เขาได้รับพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆเล็กน้อย ถึงอย่างนั้น ก็สามารถตอบได้อย่างชัดเจน แต่ว่าก็เป็น “กรณี” ที่ต่างจากอีกสองคน
เมื่อจิฮัดหายใจเข้าลึกๆเขาก็หันไปมองไอริสและคนอื่นๆ
「อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่แค่ตาแก่เท่านั้นนะดูเหมือนพวกเธอจะมีอะไรปิดบังพวกเราอยู่เช่นกัน……」
「อา……」
จิฮัดจ้องมองไปยังไอริสและผองเพื่อน
โนโซมุเองก็มีชีวิตที่ยากลำบากหากเทียบกับอบิสนั่น(TN:ขอเปลี่ยนมาใช้ “อบิส” แทนแล้วกัน ผมว่าผมสะกดผิดตั้งนานละไม่มีใครท้วงเลย 555 กราบขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย)
แน่นอนว่าสถานการณ์ที่คาดเดาไม่ได้และเป็นสถานการณ์วิกฤต แต่พวกไอริสก็ดูน่าสงสัยจริงๆ
「ปลดปล่อย “พันธนาการ” ใช่ไหม? เป็นเรื่องที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยนะ」
คำพูดของจิฮัดทำให้พวกไอริสตัวสั่นเล็กน้อย
ขณะที่มองดูเหล่าสาวๆที่มีสีหน้าเคร่งขรึม จิฮัดยังคงพูดต่อไป
「แล้วก็สงสัยเกี่ยวกับคำว่า “หมอนั่น” ที่ตาแก่พูดด้วย เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ชี้ไปตัวที่อบิสเลย……」
「งั้นเหรอ ข้าพูดแบบนั้นด้วยรึ？」
จิฮัดมันไปมองซอนเน่
แม้ว่าจะโดนสายตากล่าวโทษแต่ซอนเน่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พร้อมกับผิวปาก
จิฮัดพยายามหาข้อมูลจากตาแก่และหันกลับไปมองพวกไอริส
「บอกข้าหน่อยได้ไหม？」
「ถ้าโนโซมุคุงอนุญาตนะคะ พวกเราพูดเองไม่ได้หรอก」
ทั้งจิฮัดและไอริสต่างจ้องมองกัน
ความเงียบปกคลุมทั้งสองฝ่าย
จิฮัดละสายตาจากไอริสและมองไปที่อันริที่ดูเหมือนจะรู้เรื่องอื่นๆนอกจากพวกเธอ แต่เธอก็แค่ยิ้มออกมา ไม่แสดงอะไรออกมา
พูดตามตรงจิฮัดที่เห็นสถานการณ์ตรงหน้าก็ถอนหายใจ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้อะไรเลยแม้แต่น้อย
แม้ว่าจะเป็นไปได้ที่บังคับ แต่จำนวนบุคลากรก็น้อยเกินไป ในสถานการณ์แบบนี้พวกไอริสเป็นทรัพยากรมีค่า และไม่อยากทำให้เกลียดกันโดยไม่จำเป็น
「แต่ว่า เขาไม่ใช่ศัตรูของสถาบันใช่ไหม」
「ก็น่าจะเป็นแบบนั้น อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่คนที่มีบุคลิกวิกลจริตแบบนั้น」
แม้ว่าเวลาที่จะได้พูดคุยกับโนโซมุจะสั้น แต่จิฮัดไม่คิดว่าโนโซมุเป็นพวกแบบนั้น
โนโซมุ เบลาตี้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่คนที่งัดพลังออกมาใช้พร่ำเพื่อ จิฮัดเองก็ไม่รู้หรอกว่าพลังของเขาคืออะไร แต่ปัญหาที่ว่าน่าจะอยู่ที่คนรอบตัวเขารู้เรื่องพลังนั่นและเผลอหลุดปากพูดออกมาต่างหาก
「……ช่วยไม่ได้ ไว้จะถามทีหลังก็ได้」
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้การจัดการกับอบิสเป็นสิ่งจำเป็น เขาเปลี่ยนใจและหันไปหารังไหมที่กำลังขยายขึ้น
ไอริสและเพื่อนๆต่างโลกใจที่จิฮัดไม่ได้กดดันจนถึงขั้นต้องพูดมันออกมาและก็หันไปมองรังไหม
ตามปกติแล้ว รังไหมนี่กำลังขยายตัวขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆเกิดขึ้น
「ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย？」
「ไม่ ไม่เป็นแบบนั้นหรอก อย่างน้อยดูเหมือนพ่อหนุ่มนั่นกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่…」
ซอนเน่พูดแบบนั้น
จากนั้นรังไหมก็เริ่มสั่นสะเทือนราวกับกำลังสั่น และพื้นผิวของรังไหมก็ขยายขึ้น
รังไหมที่กลืนกินสิ่งต่างๆส่องแสงซ้ำแล้วซ้ำเล่าสั่นราวกับตกใจกับบางสิ่ง จิฮัดที่เห็นแบบนั้นก็ค่อยๆจับ “เขี้ยวยักษ์”ขึ้น
「เริ่มแล้วสินะ……」
「ทิม่า」
「อืม เข้าใจแล้ว」
มาร์และทิม่านั้นพร้อมจะตามจิฮัดไปทุกเมื่อ จากนั้นแต่ละคนก็เริ่มโอนถ่ายคิและพลังเวทย์ลงในอาวุธของตน
มันเป็นพลังคิแสนบริสุทธิ์และพลังเวทย์ที่ไร้สิ่งเจือปน
สิ่งที่จำเป็นการทำพลังคิที่แสนบริสุทธิ์ให้เจาะทะลุรังไหมนั่น และสร้างเส้นทางหนีให้โนโซมุที่ติดอยู่ด้านใน
บรรยากาศโดยรอบเริ่มส่งเสียงดังออกมาต่อการควบแน่นของพลังทั้งสอง
「อึก！」
「มาร์คุง ไม่เป็นไรนะคะ？」
มาร์ขมวดคิ้วขณะพยายามใช้สกิลผสานซึ่งใช้การควบคุมพลังทั้งสองอย่างสูง เหงื่อไหล่ออกมาที่หน้าผาก และทิม่าเองก็ถามด้วยความเป็นห่วง
「อ่า ไม่เป็นไรหรอก ข้าจะบดขยี้มันไม่ให้เหลือเลย！」
มาร์นั้นไม่เคยใช้สกิลผสานแบบจริงจังเลยแม้แต่น้อย เพราะคิดว่ามันยังไม่เหมาะกับตัวเขาเท่าไร
ตั้งแต่นั้นมามาร์ก็เริ่มเรียนการควบคุมพลังเวทย์กับทิม่า
ถึงกระนั้นก็ยังไม่สามารถควบคุมสกิลผสานได้อย่างสมบูรณ์ ถึงกระนั้นตอนนี้ก็ตัดสินใจใช้งานมันเพื่อช่วยเพื่อนของเขา
「……ลุย！」
「ฮะ！」
「พร้อมทุกเมื่อ！」
ทุกคนหายใจพร้อมกับเสียงตะโกนของจิฮัดและปล่อยพลังทั้งหมดในคราวเดียว และตอนนั้นเองรังไหมที่เป็นเขตของนักล่าก็พังทลายในคราวเดียว
กระแสพลังที่ถูกปลดปล่อยออกมาเจาะพื้นดินและสัตว์ที่เกาะอยู่รอบๆจนหมด
แสงสว่างวาบออกมาพร้อมเสียงสะท้อนที่ดังกึกก้อง
ขณะที่มุมมองถูกปกปิดไปด้วยควันที่พุ่งขึ้นสูง ไอริสและคนอื่นๆที่เหล่มองอีกฝากหนึ่งของควันที่เกิดขึ้นด้วยความกระวนกระวายใจ
◆◇◆
เคนและโนโซมุเผชิญหน้ากันรอบที่สามแล้วแต่คราวนี้เป็นในรังไหม
เมื่อเคนเหวี่ยงแขนขวาที่ผิดรูป ก็มีลูกสมุนโผล่ออกมาจากหลังรังไหมอีกครั้ง
「ปรับตัวได้ดีนี่……！」
ลูกสมุนที่จ้องมาที่โนโซมุด้วยดวงตาสีแดงเข้มและเข้าหาโนโซมุทันที
อย่างไรก็ตามโนโซมุอัดพลังคิลงไปเล็กน้อยและเร่งความเร็วต่อไป โดยไม่คำนึงว่าเหล่าลูกสมุนจะเข้าหาเขาเหมือนกับคลื่น
นอกเหนือจากการที่ใช้พลังคิเกินขีดจำกัด ความเสียหายที่เกิดขึ้นกับร่างกายและจิตใจโนโซมุก็พวยพุ่งออกมา และร่างกายของก็เกิดความเหนื่อยล้าอย่างมาก
ขอบเขตการมองเห็นแทบจะมืดบอด เป็นไปไม่ได้ที่จะจัดการเหล่าลูกสมุนในตอนนี้
ในสถานการณ์ที่แสนสิ้นหวัง โนโซมุยื่นแขนขวาออกไปโดยไม่รู้ตัว
วินาทีถัดมา สิ่งที่พุ่งเข้ามาในดวงตาของเคนก็คือโซ่สีขาวบริสุทธิ์ที่พุ่งออกมาจากแขนขวาของโนโซมุไปทุกทิศทุกทางและแทงทะลุกำแพงเนื้อเหล่านั้น
「ก้าาาาาาาาาาาาา！」
「กุกกกกิ๊……」
ขณะกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดการปรากฏตัวของพวกลูกสมุนก็หายไปราวกับตุ๊กตาโคลน
นอกจากนี้กำแพงเนื้อสีแดงดำก็ลอกออกจากโซ่ที่เจาะเข้าไป
กำแพงเนื้อที่กระจัดกระจายกลายเป็สีเทาและพังทลายลงเหมือนกับทรายก็หายไป
「ทะทะะทะทำอันยัยของแก！？」
(TN:เนื่องจากจิตวิญญาณจะหลอมรวมอย่างสมบูรณ์แล้วจึงพูดภาษาคนแทบจะไม่รู้เรื่องละ )
กำแพงเนื้อที่ควรจะกัดเซาะและกินศัตรูจนหมด กลับถูกโซ่ของโนโซมุเข้าโจมตี
เคนดูสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขา อย่างไรก็ตาม เขาคิดขึ้นมาทันทีและฟันดาบที่แขนขวาออกไป
「หนอย……！」
เมื่อแขนขวาที่ผสานเข้ากับดาบเขี้ยวงูถูกเหวี่ยงขึ้นไป มันมีพลังมากและเข้าหาโนโซมุ
ดาบเขี้ยวงูที่งอไปในอากาศและเข้าใกล้ศัตรูเพื่อฝังเขี้ยวลงในร่างศัตรู โนโซมุยังคงไม่หยุด
โนโซมุไม่สามารถจะหลบเลี่ยง “เขี้ยวงู” ของเคนได้อีกต่อไป และไม่มีทางกันมันได้ ไม่มีทางเลือกนอกจากฝ่าไปตรงหน้า
ขณะที่เขี้ยวงูสีดำจะตัดร่างโนโซมุ ก็สีแสงส่องประกายออกมา
โซ่แห่งแสงพันรอบแขนขวาของเคน โซ่จำนวนมากขวางกั้นรังไหมเสร็จแล้วก็พุ่งเข้าหาเคน
「จิ พะพะพะลัง….นี่มาน！」
ทันทีที่ถูกล่ามไปด้วยโซ่แห่งแสง ร่างของเคนก็สูญเสียพลังลงไปอย่างรวดเร็ว
แขนขวาที่กลายเป็นดาบเขี้ยวงูก็กลับคืนสู่สภาพเดิมเป็นแขนขวาสีแดงดำอันน่าเกลียด
และในระหว่างนี้โนโซมุก็ปิดตาของเคน
「แก ! อั่ก！」
หมัดของโนโซมุเจาะเข้าไปที่ท้องเคนอย่างลึกล้ำ
หมัดของมนุษย์ที่ดูเหมือนกับยุ่งกัดเท่านั้น แต่ว่าเพียงแค่ต่อยเข้าไปก็ทำลายร่างของสัตว์อสูรได้อย่างง่ายดาย
ราวกับมันพยายามหนีออกจากความเจ็บปวดเคนอ้าปากค้าง
คอของเคนสั่นราวกับจะถูกกระชากออกมา โนโซมุหมุนหมัดที่ต่อยเข้าไปเต็มที่ในขณะที่เหวี่ยงหมัดและซัดมันเข้าไปที่ลูกคอของเคน
「อ่อก！」
คอของเคนบิดอีกครั้งด้วยแรงกระแทกของโนโซมุ จากนั้นโนโซมุตวัดขาไปและหมุนตีลังกาเตะไปที่ต้นคอด้านหลังของเคน
「อ๊ากกกกกกกกก！」
แรกกระแทกรุนแรงที่เข้ากระทบอวัยวะภายในของเคนอีกครั้งทำให้เขาอ้าปากออกมาและมีสีหน้าตึงเครียด
「อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！」
โนโซมุไม่หยุดอยู่แค่นั้น
ยกคางของเคนขึ้นและฟาดฝ่ามือเข้าไปที่ขากรรไกร แล้วตบอีกครั้งด้วยตรงลำตัว จากนั้นก็เตะไปที่ด้านข้างของเข่าควบคู่กับการเคลื่อนไหวตรงลำตัวเพื่อทำให้อีกฝ่ายสับสน ฝ่ายตรงข้ามมันยังคงกระทืบหลังขาที่อยู่ในร่างของมนุษย์ และแทงมือที่เหมือนคมมีดเข้าไปในคอของเคน
โนโซมุยังคงโจมตีอย่างต่อเนื่องพุ่งเป้าไปที่จุดสำคัญของเคนอย่างต่อเนื่องโดยไม่หยุด
การเคลื่อนไหวไม่ได้สูญเปล่าและโจมตีใส่เคนราวกับเต้นรำ
เวทย์พิธีกรรม“คลื่นแห่งชีวิต”
พลังเวทย์เริ่มมาบรรจบกันที่ร่างของโนโซมุหมุนวนและทำให้ความสามารถทางกายภาพของเขายกสูงขึ้น เหลือเพียงสกิลเดียวที่โนโซมุที่จะหมดแรงใช้ได้
พายุหมัดเข้าโจมตีเคนราวกับพายุ
ในทางกลับกันเคนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เนื่องจากโดนโซ่ล่ามทั้งตัว ความรู้สึกของบางอย่างที่พังทลายมันเกิดขึ้นมาทั่วร่างของเคน
แน่นอนว่าเคนในสภาพนี้คงรับคลื่นแห่งชีวิตของโนโซมุได้สบายๆ
ร่างของเคนกรีดร้องออกมาเมื่อโนโซมุยังคงกระหน่ำโจมตีไปเรื่อยๆ
「คายจะปายยอม……！」
อย่างไรก็ตามเคนไม่ยอมแพ้
เมื่อเห็นเทคนิคนี้เนื่องจากพลังเวทย์ที่มาบรรจบกัน เขาก็สามารถหลีกเลี่ยงหมัดของโนโซมุได้อย่างง่ายดาย
ข้อเสียของคลื่นแห่งชีวิตการโจมตีนั้นมีจำกัดและถูกอ่านออกได้ง่าย
เคนกระแทกหมัดซ้ายเข้าที่แก้มของโนโซมุ
「อึก！？」
เคนสั่นแขนขวาที่ผิดรูปไปยังโนโซมุที่โดนแรงกระแทก
แขนขวาของเคนบวมขึ้นมาอย่างผิดปกติ ถูกเหวี่ยงลงไปราวกับขยี้แมลงน่ารำคาญ
ถึงคราวเร็วจะช้ากว่าเมื่อก่อน แต่พลังอันมหาศาลก็ไม่สามารถละเลยได้ ในอัตรานี้โนโซมุโดนขยี้แหลกแน่
「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……！」
โนโซมุเตะพื้นผลักร่างของเขาไปด้านหน้า
แม้ว่าแขนขวาของเคนจะสามารถหลบได้ แต่โนโซมุก็กระแทกเข้าไปที่แผ่นอกของเคนด้วยพลังอันมากล้น
อย่างไรก็ตามคราวนี้แขนขวาของเคนโอบร่างโนโวมุโดยเล็งที่ขาของโนโซมุที่หยุดอยู่
「จาบบบบบด้ายแล้วอ้ายเชี้ยยยยย！」
ขณะทำเสียงแบบนั้น เคนก็จับร่างของโนโซมุให้แน่น
ผลของพลังเวทย์ที่เสริมพลังมาให้กับร่างลดลงอย่างรวดเร็ว
ด้วยเสียงลั่นดังเอี๊ยดอ๊าดกระดูกนั้นแตกร้าว เลือดเองก็ไหลออกมา ด้านหน้าของดวงตาก็กลายเป็นสีแดงสด
「อึก อ๊า……」
「โวยยย! อุรุเซยยยยยยยยยย์！」
「อึก！」
โนโซมุอัดพลังไว้ที่สะโพกขณะเหยียดขาออก ตั้งสมาธิขณะบิดตัว และกระแทกไหล่เข้ากับแผ่นอกของเคน
“ปืนใหญ่”
ระเบิดออกด้วยพลังอันแสนบริสุทธิ์ไม่ขึ้นอยู่กับตัวบุคคล เทคนิคที่ใช้เจาะทะลุอวัยวะภายในของคู่ต่อสู้โดยตกขณะที่กระแทกเข้าไปที่แผ่นอกของเคน
นอกจากนี้ผลจากการเสริมพลังเวทย์ยังคงอยู่ และแรงกระแทกมันก็แรงราวกับค้อนที่ฟาดใส่อวัยวะภายในของเคน
「เชี่ยยยยยยยยยยเอ้ยยย！」
แรงกระแทกวิ่งไปทั่วร่างทำให้ร่างของเคนต้องแยกออกจากโนโซมุและการเคลื่อนไหวนิ่งไป
โนโซมุรวมพลังเวทย์ทั้งหมดไว้ที่มือแล้วทาบเอว
และในขณะที่ยื่นฝ่ามือทั้งสองออกมาดังที่เป็นอยู่ ก็ปล่อยพลังเวทย์ให้ไหลในทิศทางเดียว
「อึก！」
「ก๊ากกก！」
พลังเวทย์ที่ปล่อยพัดร่างของเคนเข้ากระแทกกับกำแพงเนื้อ ในเวลาเดียวกันแขนของโนโซมุก็มีรอยฉีกขาดเนื่องจากควบคุมพลังเวทย์ไม่ได้
เลือดสีแดงสดไหลไปพร้อมกับพลังเวทย์
โนโซมุคว้าด้ามดาบที่เขาหยิบมันขึ้นมาและกระแทกมันเข้าไปในที่ลูกบอลสีดำ
ลูกบอลสีดำระเบิดออกมาและร่างของลิซ่าก็ปลิวไป
โนโซมุรีบเข้าไปโอบร่างของลิซ่าเอาไว้ และโซ่ที่ยื่นออกมาจากแขนของโนโซมุก็พันรอบร่างเธอราวกับห่อหุ้มวิญญาณของเธอเอาไว้
เมื่อโนโซมุเอามือแปะที่ปากลิซ่า ก็รับรู้ได้ว่ายังมีลมหายใจอยู่ หน้าอกที่เคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบา แสดงว่าเธอยังคงมีชีวิต
「โล่งอกไปที……」
เสียงโล่งอกดังออกมาจากปากโนโซมุ อย่างไรก็ตามหลังจากที่โล่งใจ ความโกรธนั้นก็สั่นสะท้านดังก้องไปทั่วรังไหมนี่
「ก๊าาาาาาาาา เอากลับมา เอาลิซ่ากลับมานะโว้ยยยย！」
เคนยืนขึ้นอีกครั้งขณะยกร่างของตัวเองขึ้น
ในขณะนั้นเองก็เกิดแรงกระแทกไปทั่วทั้งรังไหม
「อะไรกัน！？」
「อึก！？」
โนโซมุและเคนต่างต้องคุกเข่าลงเพราะไม่สามารถยืนบนพื้นได้
แรงสั่นสะเทือนแล่นผ่านกำแพงที่กำลังจะถล่มลงมา
เสียงร้องดังออกมาจากปากของสัตว์ร้ายนับไม่ถ้วนที่ถูกพัดผาไปกับกำแพงเนื้อ ด้วยเสียงกรีดร้องเหล่านั้น เกิดรอยร้าวขึ้นรอบๆรังไหมและแสงก็ส่องสว่างมาในรังไหม
โนโซมุอุ้มลิซ่าขึ้นมาเตะพื้นและที่ๆตั้งเป้าไว้คืออีกด้านของแสงที่ส่องผ่านที่นี่
「รอก่อนสิวะ! อย่าเอาลิซ่าไปจากข้านะโว้ย！」
ได้ยินเสียงโกรธของเคนมาจากด้านหลัง ไม่สิเป็นเหมือนน้ำเสียงอ้อนวอนมากกว่า
แม้ว่าจะเป็นการกระทำที่ดูเหมือนกับความผิดพลาด แต่เคนกำลังโหยหาลิซ่าอยู่
ถึงกระนั้นโนโซมุก็ไม่ได้หยุด
ขณะที่ได้ยินเคนโกรธ เขาก็รีบมุ่งหน้าไปยังปลายแสงนั่น
และทันทีที่โนโซมุทิ้งตัวไปที่อีกด้านหนึ่งของแสง ทิวทัศน์ตรงหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
ลมเข้าปะทะแก้มของโนโซมุ
ทิวทัศน์ที่สว่างไสวด้วยแสงของดวงดาวที่ส่องยามค่ำคืนและเพื่อนๆที่เรียกหาโนโซมุ
「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……」
ถอนหายใจออกอย่างรุนแรงและหัวใจที่เต้นแรงราวกับระเบิดออกมา
โนโซมุมองลงไปที่ลิซ่าที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา
ลิซ่ายังคงมีสีหน้าซีดและยังไม่ได้สติ ตัวเย็นเฉียบ
「ลิซ่า……」
ลิซ่าลืมตาขึ้นเล็กน้อยอาจเพราะได้ยินการเรียกชื่อจากโนโซมุแล้วปากของลิซ่าก็ขยับเล็กน้อย
เธอพูดอะไรแปลกๆ โนโซมุค่อยๆเอาหูไปแนบกับปากของลิซ่า ในขณะที่ความคิดและร่างกายอันอ่อนล้ากระทบไปทั่งร่างของเธอ
ในขณะนั้นมือของลิซ่าก็กำชายเสื้อของโนโซมุไว้แน่น
「ขอโทษนะ โนโซมุ ฉันขอโทษจริงๆ……」
「ลิซ่า……」
แขนของโนโซมุถูกดึงออกด้วยแรงที่ไม่สมกับเธอที่กำลังอ่อนแรงเลย
ตาของลิซ่าไม่ได้โฟกัสที่ใด ได้แต่ขอโทษโนโซมุซ้ำๆด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
ในที่สุดมือที่กำเสื้อโนโซมุเอาไว้ก็หมดแรง และร่างกายของลิซ่าก็ดูเหมือนหมดพลังไปแล้ว
「โนโซมุ！」
「ไม่เป็นไรใช่ไหม！」
「พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ตอนแรกตกใจเพราะจู่ๆก็พังรังไหมกะทันหัน」
เพื่อนๆต่างเข้าหาโนโซมุทีละคน
อย่างไรก็ตาม เมื่อโนโซมุนิ่งเงียบและมองลงไปที่ชายเสื้อ เขาค่อยๆวางร่างของลิซ่าลงบนพื้นและถอดเสื้อของเขาออกเพื่อคลุมร่างของเธอ
ชายเสื้อที่ลิซ่าจับมันมีรอยย่นลึกอย่างชัดเจน
ไอริสและคนอื่นๆมองดูโนโซมุอย่างเงียบๆและจ้องมองลิซ่าที่หมดสติไป
แผ่นหลังที่ไม่เคยเติมเต็มด้วยความสุข แต่ว่ามันก็ไม่ใช่ความเศร้าและความว่างเปล่า
อดไม่ได้ที่จะนึกถึง “อารมณ์” ที่อัดแน่นอยู่ในหน้าอกนี้
「โนโซมุ……」
「โนโซมุคุง……」
「คุณโนโซมุ……」
ชื่อของเขาที่ออกมาจากปากของสาวๆ แต่ก่อนที่เขาจะขานรับ เสียงกรีดร้องก็ดังไปทั่วโดม
「อ๊ากกกกกกกกกกกกก！」
「ชิ ! อบิสยังรอดอยู่อีกเหรอ！」
พร้อมกับเสียงของอากาศที่แตกเป็นเสี่ยงๆ รังไหมฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างสมบูรณ์ เคนซึ่งกลายเป็นตัวตนที่ผิดรูปไปแล้ว
เป็นเพราะสูญเสียลิซ่าไปและร่างหลักเองก็ไม่เสถียรทำให้ตัวตนนั้นดูบิดเบี้ยว มีบาดแผลวิ่งไปมาทั่วทั้งร่างและแขนขวาก็ลอกออกมาเหมือนกับโคลนแห้งๆ
ไอริสและคนอื่นๆต่างตกใจกับบางสิ่งตรงหน้า
「ลิซ่า ลิซ่า ลิซ่าาาาาาาาาาาาาาาา……」
เคนพยายามตามหาลิซ่าขณะพึมพำชื่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ไม่นานหลังจากเห็นเธอนอนอยู่ข้างโนโซมุ เขาก็เริ่มเดินไปหาลิซ่าด้วยแววตามืดมน
「เป็นผู้ชายที่ขี้หึงจริงๆเลยนะ」
「อย่างไรก็ตามอีกไม่นานก็จบแล้วล่ะ」
「อ่าาาาา ไปจบเรื่องกันเถอะ…..โนโซมุ？」
จิฮัดและเพื่อนๆพยายามจะก้าวไปข้างหน้าด้วยความถนัดของแต่ละคน แต่โนโซมุก็ก้าวออกมาขัดขวางพวกเขา
「อาจารย์อันริผมฝากลิซ่าด้วยนะครับ……」
「โนโซมุคุง……」
โนโซมุค่อยๆขยับขาของเขาและจับโซ่ล่องหน
「ลิซ่า ลิซ่า……」
“ก๊ากกกกกกกกกก กร๊าซซซซซซซซซ！”
บางทีแม้แต่ตัวโนโซมุเขายังมองไม่เห็น เอาแต่ถามหาลิซ่า
อย่างไรก็ตาม ไม่เหมือนกับความตั้งใจของเขา แขนขวานั้นพร้อมจะกลืนกินร่างของเขา
“นิเกโร่ นิเกโร่ นิเกกกกโรรรรรรรรรรร่(หนีไปซะ หนีไป หนีไปซะ)！”
นัยน์ตาสีแดงก่ำสั่นไหวด้วยความผิดปกติ สายตาของมันจับจ้องมาที่โนโซมุและจิฮัด และบรรดาเพื่อนๆที่อยู่ด้านหลังเขา อารมณ์ที่แปรเปลี่ยนในดวงตานั้นช่างน่ากลัวจริงๆ
ดูเหมือนว่าจะไม่รับรู้ถึงชัยชนะหรือพ่ายแพ้อีกต่อไป ลิซ่านั้นขาดมไม่ได้้สำหรับการคงตัวตนของเจ้าของร่าง นั้นโดนชิงไป และยังมีอีกหลายคนที่อยู่ที่นี่
อบิสเองก็น่าจะรู้เช่นกัน พยายามจะหนีจากที่นี่อย่างสิ้นหวัง เขาพยายามทำให้เจ้าของร่างหนีไป
อย่างไรก็ตาม เคนดูเหมือนจะไม่ฟังอบิสอีกแล้ว
ใช้แขนซ้ายจับดวงตาสีแดงที่เปิดอยู่ตรงแขนขวาแล้วพยายามกระชากมันออกมา
「เคน……」
เมื่อเคนพยายามเข้าหาลิซ่ามากขนาดนั้น ก็ไม่สามารถหาคำใดมาพูดได้เลยสำหรับโนโซมุ
ขอเพียงแต่จบเรื่องในครั้งนี้ ด้วยความตั้งใจนั้น เขาจึงฉีกกระชากโซ่ตรวนที่พันธนาการร่างเอาไว้
「อึก……！」
“ก๊าซซซซซซซซซซซซซซ！！”
พลังของเทียแมตที่ถูกปลดปล่อยนั้นบ้าคลั่งและความเกลียดชังที่โหมกระหน่ำเข้ามาพยายามบดขยี้จิตวิญญาณของโนโซมุและถูกปลดปล่อยออกมาจากทุกทิศทาง หมุนวนไปรอบๆราวกับพายุทอร์นาโด
“กกกกกกกกกิ๊！？”
ดวงตาสีแดงของอบิสเบิกกว้าเมื่อเผชิญหน้ากับพลังของเทียแมต ความกลัวนั้นแฝงเข้ามาที่ร่าง
「มันคืออะไรกันเนี่ย…..นี่คือ……」
「อึก…………！？」
ในทางกลับกันอินด้ายืนตะลึงต่อหน้าพลังของโนโซมุที่ปล่อยออกมาอย่างกะทันหัน จิฮัดเองก็ประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ได้สติกลับมาแล้วมองดูสถานการณ์ด้วยท่าทีเคร่งขรึม
ต่อหน้าพลังวิญญาณที่ยิ่งใหญ่ นัยน์ตาของเคนจ้องมองลงไปที่ลิซ่านอนอยู่เท่านั้น
อบิสที่อยู่ในภาวะตื่นตระหนกกำลังดิ้นรนหาทางนี้ แต่เคนเพิกเฉยต่อคำเตือนของแขนขวาและยังคงปลุกจิตวิญญาณที่จะต่อสู้กับโนโซมุ
โนโซมุนั้นมีพลังยิ่งใหญ่สุดเหลือเชื่อ และเคนที่มีรูปลักษณ์แปลกๆทีแขนขวา ทุกครั้งที่ก้าวเดินเข้าหากันความตึงเครียดจะทวีคูณมากขึ้น
“หนีไปซะ รีบๆหนีไปซะ ถ้าเป็นแบบนี้ได้ตายห่านแน่นอน วี ออร์ตายห่าน！”
「อย่ามาขวาง……！」
“กิเกี๊ยก……！”
เมื่อเคนขมวดคิ้วอบิสก็ได้แต่ส่งเสียงคร่ำครวญ แขนขวาที่สั่นเครือกหุบปากในทันที
เคนที่บีบบังคับอบิสพร้อมกับสั่นแขนขวาเพื่อตรวจสอบสภาพของมัน
「เข้ามา……」
เป็นเคนที่เปิดฝ่ายรุกก่อน
เสียงนั้นระเบิดดังกึกก้องไปทั่วด้วยความเร็วสูง ความสามารถทางกายภาพเพราะกลายเป็นส่วนหนึ่งกับอบิส เข้าโจมตีโนโซมุด้วยความเร็วมหาศาล
แขนขวาที่บิดเบี้ยวเต็มไปด้วยพลังเวทย์ จากนั้นก็กลายเป็นดาบเวทย์ แล้วเหวี่ยงมันออกมาเพื่อจะตัดร่างโนโซมุ
โนโซมุเผชิญหน้ากับเคนอย่างตรงไปตรงมา ผู้ซึ่งรีบออกวิ่งไปพร้อมกับเศษหินที่กระจัดกระจายไปทั่ว
ยกดาบขึ้นในฝักและในขณะเดียวกันก็อัดพลังคิไปจนถึงขีดสุด วินาทีต่อมา ดาบเวทย์ของเคนเข้าปะทะกับฝักดาบของโนโซมุ
อากาศที่พัดออกไปนั้นรุนแรงมากกระเด็นไปทั่วทุกทิศและทั่วทั้งพื้นที่ก็เกิดลมรุนแรง
ไอริสและคนอื่นๆต่างต้องก้มหน้ากับแรงลมที่พัดมา แต่ทั้งสองนั้นยังคงเผชิญหน้ากัน
「หนอยยยยยยยยยยยยยย！」
「โอ้ววววววววววววววววว！」
ทั้งสองกัดฟันแน่นและเค้นพลังออกมาให้มากที่สุด อย่างไรก็ตามจะเห็นได้ว่ามีความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด
เท้าของโนโซมุเหยียบลงบนพื้นอย่างแน่นหนาและไม่ถอยออกจากจุดนั้น
ในทางกลับกันเคนที่พยายามใส่แรงเพิ่มเข้าไปก็โดนโนโซมุหยุดโดยสมบูรณ์
เคนที่บีบอัดพลังเวทย์ที่เหลือทั้งหมดก็ใช้เสริมพลังกายเพื่อผลักโนโซมุ อย่างไรก็ตามก็ดันกลับไม่ได้แม้แต่น้อย
「ไอเชี่ยเอ้ยยยยย! อั่ก ! อ่อก！」
เคนเปล่งเสียงออกมา อย่างไรก็ตามการใช้พลังเวทย์เกินขีดจำกัดก็ส่งผลกระทบต่อร่างกาย
ปฏิกิริยาที่ใช้เวทย์เสริมพลังโดยไร้เหตุผลได้โจมตีอวัยวะภายในของเคน และความกดดันที่ปล่อยมาที่แขนโนโซมุก็เบาลงครู่หนึ่ง
「อึก! ฮ๊าาาาาาาาาาาาาก！」
ในเวลาต่อมาโนโซมุก็สะบัดดาบเวทย์ของเคนด้วยพลังคิของเขา
มีช่องว่างเกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง เคนถูกผลักก็เบิกตากว้าง และโนโซมุก็คว้าด้ามดาบที่เก็บอยู่ในฝัก
แสงที่ย้อมไปด้วยทั้งห้าสีปกคลุมร่างของโนโซมุ
ด้วยพลังที่แตกต่างกันเกินไป ไม่เพียงแต่บรรยากาศโดยรอบ แม้แต่โดมที่ซอนเน่สร้างขึ้นก็ยังส่งเสียงแตกร้าว
แสงทั้งห้าสีที่เปล่งออกมาพุ่งเข้าหาดาบของโนโซมุเป็นหนึ่งเดียว
เคนพยายานเข้าหาโนโซมุเพื่อยุติอดีตทั้งหมดที่ผ่านมา สายตาของทั้งสองเข้าห่ำหั่นกัน
โนโซมุชักดาบออกมาขณะที่ดาบเปล่งแสงเป็นประกายไปด้วยพลัง
คมดาบมายา－บทสุดท้าย－
อาวุธลับที่ถูกปลดปล่อยออกมาด้วยแสงทั้งห้าสีที่โอบล้อมรอบตัวโนโซมุ มันเข้ากระทบแขนขวาของเคนซึ่งทำให้มันหายไปโดยสมบูรณ์
「อาาาาาา……」
เคนเปล่งเสียงงงงวยท่ามกลางแสงระยิบระยับมากมาย
โนโซมุไม่เพียงแต่ฟันไปที่แขนขวาของเคนเท่านั้น แต่ยังรวมถึงโดมที่ป้องกันที่นี่ด้วย
เคนมองไปที่แขนขวาที่หายวัยไปด้วยความงุนงง ไม่มีพลังที่ต้องการเหลืออีกแล้ว
พลังนั้นจางหายไปหมด ความรู้สึกว่าร่างกายถูกน้ำแข็งเย็นยะเยือกเข้าโจมตีและความรู้สึกที่เสียทุกอย่างไปเข้าหาเขา
「ลิซ่า……」
ราวกับเป็นการจากลาเคนเอื้อมมือไปหาลิซ่า คนที่ตัวเองรักมากที่สุด
อย่างไรก็ตามมือนั้นไม่เคยไปถึงเธอ และในที่สุดก็หมดแรงและล้มลงไปกับพื้น
「โนโซมุ……」
「โนโซมุคุง……」
ไอริสและซีน่าต่างเรียกโนโซมุ ที่กำลังยืนถือดาบอยู่ในกำมืด พลังของเทียแมตที่ถูกปลดปล่อยออกมาค่อยๆลดลงก่อนที่จะรู้ตัว ความเงียบยามค่ำคืนก็เข้ามาปกคลุม
อย่างไรก็ตามโนโซมุยังมองไปที่เคนโดยยังไม่เก็บดาบลงฝัก
ความรู้สึกที่เข้ามาในอกของโนโซมุ ตอนนี้เป็นอารมณ์อันแสนหนักหน่วงและรุนแรงจนไม่เห็นแม้กระทั่งสีสัน
อีกฝ่ายที่มีความรู้สึกเดียวกันต่อคนๆเดียวกัน แม้ว่าจะได้ข้ามผ่านเส้นทางที่ไม่ควรข้ามมาแล้ว พวกเขาไม่สามารถกลับไปเป็นดั่งเดิมได้อีกต่อไป
โนโซมุวางมือไว้บนอกและหลับตาเพื่อไว้ทุกข์ให้กับเคน ขณะที่พยายามกดดันความเจ็บปวดที่แล่นผ่านอก
ไอริสและคนอื่นๆต่างเฝ้าดูสถานการณ์เงียบๆ
ในขณะนั้นร่างกายของเขาก็เหมือนกับหมดแรง อาจเป็นเพราะใช้พลังคิเกินขีดจำกัดของร่างกาย จนร่างกายรับไม่ไหว
เพื่อนๆรีบเข้าหาโนโซมุและพยุงร่างของเขาไว้ น้ำตานั้นไหลออกมาอาบแก้ม
อืมจะได้อีกตอนรึเปล่านะมีเวลาอีก 3 ชั่วโมง ก่อนเข้านอนจะพยายามเข็นนะ
