บทที่７ตอนที่１
พระอาทิตย์ยามเช้ายังไม่ขึ้นจากขอบฟ้า และท้องฟ้าก็ค่อยๆสว่างขึ้นทีละน้อย แสงจากพระอาทิตย์เริ่มส่องสว่างให้กับเมืองอาร์คาซัม
ส่วนทางเหนือของเมืองอาร์คาซัม เธอตื่นขึ้นมาในคฤหาสน์ที่สร้างขึ้นในพื้นที่ส่วนกลางเมือง อย่างเขตการปกครอง
ไอริสดิน่า ฟรานซิส หญิงสาวที่มีผมสีดำมันเงาและดวงตาสีดำสนิทที่ดูสง่างามราวกับหินออฟซิเดียน
เธอตื่นแต่เช้าเช่นเดียวกับเหล่าคนรับใช้ เธอถอนชุดนอนและเริ่มอาบน้ำอย่างรวดเร็ว
เธอมีเหงื่อออกตอนกลางคืนเล็กน้อย และเมื่อเธอมองไปที่กระจก ก็กำลังสวมชุดเครื่องแบบสถาบันโซลมินาติ
เมื่อมองไปที่กระจกก็เริ่มหวีผมสีดำอันงดงาม
เธอเป็นหัวหน้าคนต่อไปของตระกูลฟรานซิส หนึ่งในตระกูลที่ทรงพลังที่สุดในเมืองอาร์คาซัม และเธอสามารถปล่อยทุกอย่างให้คนใช้ของเธอทำได้ถ้าเธอต้องการเช่นนั้น หากนึกถึงสภาพของตระกูลแล้วก็ควรจะปล่อยไปเช่นนั้น
อย่างไรก็ตาม โดยพื้นฐานแล้ว เธอมีนิสัยชอบทำเรื่องธรรมดาด้วยตัวเอง
เธอนั้นแต่งหน้าเล็กน้อย ผสมผสานกับผิวพรรณที่ดีตั้งแต่ต้น มันทำให้เหมือนกับงานศิลปะ
อย่างไรก็ตามตรงกันข้ามกับความเฉลียวฉลาดของเธอ เธอนั้นค่อนข้างแสดงสีหน้าออกยากมาก
แม้ว่าเธอจะมีภาพลักษณ์สูงส่งเหมือนกับดอกลิลลี่ แต่ตอนนี้สภาพของเธอนั้นต่างไปจากเดิมมาก
ปากของเธอนั้นกัดริมฝีปากแน่น เธอยังคงนั่นงอ่านจดหมายฉบับหนึ่งที่ถูกส่งมาโดยจ้องมองมันอย่างเข้มงวด
ตุบ ตุบ ตุบ
เสียงเคาะประตูดังก้องอยู่ในห้องอันแสนเงียบสงัด
「……หืม」
「สวัสดีตอนเช้าค่ะนายหญิง อาหารเช้าพร้อมแล้วนะครับ」
เมื่อเธอได้ยินคำพูดของเมด เธอจึงหันไปนอนหน้าต่าง
ดวงตะวันที่ซ้อนเร่นอยู่ในเงามืดของเมืองตาตั้งแต่เช้าเริ่มส่องประกายมา
「……เข้าใจแล้ว จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ」
ในที่สุด เมดก็เรียกเธอไปรับประทานอาหารเช้า เธอตอบกลับสั้นๆและออกจากห้องไป
「…………」
ไอริสพยายามผ่านประตูออกไปที่ห้องอาหาร ขณะนั้นเธอหันกลับมามอง
สิ่งที่เธอเห็นผ่านช่องว่างในประตูที่ปิดด้วยเสียงดังเอี๊ยด มันเป็นอาคารสีขาวสูงตระหง่านเหนือหน้าต่างที่ส่องแสงยามเช้า
◆◇◆
หลังจากทานอาหารเช้าไอริสก็เดินไปรอบๆเมืองกับน้องสาวของเธอ จากนั้นก็ไปรวมกันกับพวกซีน่า มิมูรุ ทิม่า และ ทอม ระหว่างไปที่สวนกลาง
「ทุกคน อรุณสวัสดิ์ค่า！」
「โอ้วววว โซมิจจิ อรุณสวัสดิ์～～」
「อา อรุณสวัสดิ์」
「อ่า อรุณาสวัสดิ์ ทิม่า ซีน่าด้วย……」
「อื้อ」
โซเมียและมิมูรุที่สนิทกันมาก ยกมือขวาขึ้นทักทายเบาๆ และไอริสกับคนอื่นๆก็พยักหน้าเล็กน้อยขณะทักทายกัน
「อืม ไอริส มาเร็วเนอะ」
「เช่นกันเลยค่ะ มาร์คุง……」
จากอีกฟากหนึ่งของถนน มาร์ ทอม ฟีโอ และคนอื่นๆก็มาด้วย
แม้ว่าพระอาทิตย์จะเพิ่งขึ้นได้ไม่นาน แต่ก็ยังเร็วเกินไปและมีคนเดินไม่กี่คน
แม้ว่าฤดูร้อนจะใกล้เข้ามา แต่อากาศยามเช้าที่หนาวเย็น ทำให้ตัวมิมูรุสั่น
ไอริสและคนอื่นๆกำลังเดินอยู่บนถนนก็รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือก ในที่สุด เมื่อเขาเข้ามาใกล้สวนกลาง ทิม่าที่กำลังเดินข้างไอริสก็อ้าปากพูด
「วันนี้ไอและคนอื่นๆจะไปไหม？」
「……อา」
「อืมจริงๆแล้วพวกเราก็ทำอะไรไม่ได้มาก แต่คิดว่าก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย……」
ไอริสตอบคำถามของทิม่าราวกับว่าเธอกำลังจ้องมองมาด้วยท่าทางเคร่งขรึม
ซีน่าพูดตามคำตอบของไอริสแต่ดูเหมือนว่ามีใบหน้าซีดเล็กน้อย
「……งั้นเราไปกันเลยดีกว่าไหม？」
「อยากไปบ้าง……」
「ไม่ได้หรอกเพราะว่าอาจารย์จิฮัดไม่อณุญาต」
ทอมและฟีโออยากจะตามไป ขณะที่มาร์พูดขัด
เด็กหนุ่มเผ่าจิ้งจอกยักไหล่อย่างไม่พอใจ
「ไม่อยากได้ผู้คนเข้ามาเกี่ยวข้องเกินความจำเป็น」
「…………」
มาร์เงียบกับคำพูดของฟีโอ
พลังที่โนโซมุปลดปล่อยออกมา หลังจากได้สัมผัสกับมันจิฮัดก็ได้ถามพวกไอริสอย่างละเอียด
ในตอนแรกไอริสและคนอื่นๆไม่ได้พูดถึงเรื่องที่โนโซมุเป็น ดราก้อนสเลเยอร์ แต่ว่าในกระบวนการสอบสวนสุดท้ายก็ต้องบอกความลับ
นอกจากไอริสแล้วบางคนก็โกหกไม่เก่ง นั่นเป็นเหตุผลที่ได้เล่าเรื่องราวทุกอย่าง
ในเวลาเดียวกันก็มีการคาดเดาไว้อยู่แล้วว่าต้องดึงจิฮัดเข้ามาร่วมด้วย
อย่างไรก็ตามจิฮัดที่ได้ยินเรื่องความลับทั้งหมดของโนโซมุจากซอนเน่ก็เลยแค่จะยืนยัน
ไอริสและคนอื่นๆก็เดินกันมาอย่างเงียบๆจนในที่สุดก็มาถึงสวนกลาง
「แล้วเดี๋ยวเจอกันนะคะ……」
ไอริสและซีน่าหันหน้าหนีจากถนนไปสถาบัน
เพื่อนที่เหลือพยายามส่งรอยยิ้มให้กับพวกเธอ
「โอเค ข้าน้อบกับคนอื่นๆจะไปก่อนเพราะงั้นฝากทักทายโนโซมุด้วยเน้อ」
「ถ้าไปเจอหมอนั่น ก็ทุบมันแรงๆสักครั้ง เดี๋ยวก็ช็อคจนได้สติแหละ……」
「มาร์คุง……？」
มาร์ก็เอามือแต่เบาๆที่สันคอของฟีโอ ขณะโบกมือให้พวกไอริส
เมื่อทิม่าเห็นมาร์พูดแบบนั้นเขาก็หยักไหล่เล็กน้อย
「……ล้อเล่นน่า ยังไงก็บอกหมอนั่นด้วย ถ้าไม่มาสถาบันเลยเกรดจะแย่เอานะ」
「……อืม เดี๋ยวบอกให้นะคะ」
มาร์ไม่ได้คิดจะทำแบบนั้น ก็แค่จะเรียกร้องความสนใจจากเพื่อนๆ
แม้จะเป็นคำพูดที่ดูไร้จิตใจไปหน่อย แต่เขาก็เป็นคนที่ห่วงเพื่อน
แม้ว่าเวลาที่ได้อยู่ด้วนกันจะไม่ได้นาน แต่ทิม่าและคนอื่นๆที่ใช้เวลาด้วยกันส่วนใหญ่ก็เข้าใจกันดี
「พี่สาวขอบคุณนะคะ……」
「อื้อ….ไม่เป็นไรหรอก」
โซเมียที่ยิ้มออกมาด้วยสีหน้าลำบากใจ ไอริสลูบหัวเธอเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับน้องสาวตัวเอง
「แล้วไว้เจอกันที่สถาบันนะคะ……」
ไอริสและซีน่านั้นแยกตัวออกไปจากเพื่อนๆ ปลายทางคือโรงพยาบาลที่อยู่ในสถาบันกลอวรัม ที่โนโซมุพักฟื้นอยู่
◆◇◆
ไอริสและซีน่ามาเยี่ยมเยือนที่สถาบันกลอวรัมและได้พูดคุยกับหมอหญิงที่ดูแลโนโซมุ และมาตามดูอาการเขา
ทั้งสามคนเดินผ่านวอร์ดที่ยังคงหนาวเย็นและปกคลุมไปด้วยความมืด
ไอริสและซีน่าที่ตามหลังเธอไปก็ถือพวกผ้าปูที่นอน ผ้าเช็ดตัว ผ้าก๊อซและถาดใส่ยาฆ่าเชื้อพร้อมผ้าพันแผล
「ยังไงก็เถอะ พวกเธอที่สถาบันไม่เป็นไรงั้นเหรอ？」
「ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อย่างน้อยที่นี่ก็อยู่ติดกับสถาบันของเราดังนั้นก็ไม่น่าจะสายค่ะ」
「นอกจากนี้ พวกเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวเท่าที่เป็นไปได้ค่ะ ถ้าเป็นไปได้อยากให้มืออาชีพรักษาเขาให้ดีที่สุด พวกเราจะคอยเป็นฝ่ายซัพพอร์ตเองค่ะ」
ไอริสและซีน่าตอบกลับอย่างชัดเจนต่อคำพูดของหมอหญิงที่กังวล
ตอนนี้พวกเธอกำลังช่วยหมอหญิงคนนี้ดูแลผู้ป่วยเป็นเวลาหลายชั่วโมง พูดตรงๆก็คือดูแลคนที่พักอยู่ที่นี่
โนโซมุ เบลาตี้ แม้จะถูกซ่อนตัวจากสังคมรอบข้าง แต่ว่าเขาเองก็เป็นบุคคลที่โดดเด่นและทำการกำจัดอบิสในครั้งนี้และหมดสติไป
ใช่แล้ว ผ่านไปเกือบสองสัปดาห์ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งก่อนโนโซมุยังไม่ฟื้นเลย
ไอริสและเพื่อนๆที่เสนอว่าจะมาดูแลเขาหลังจากเหตุการณ์ผ่านมาไม่กี่วัน
ในฐานะหมอก็ไม่อยากให้นักเรียนเข้ามาก้าวก่ายหน้าที่มาก เธอค่อนข้างไม่สบอารมณ์เลยที่ให้นักเรียนมือสมัครเล่นอย่างไอริสและซีน่ามาคอยช่วยงาน
ตอนแรกในขั้นต้นที่นี่ก็ไม่ใช่ที่ๆมือสมัครเล่นจะมาเข้าพื้นที่ในส่วนการรักษาเฉพาะทางได้
โดยเฉพาะกรณีของ โนโซมุ เบลาตี้ ที่จิฮัด รันเดล ได้ย้ำเตือนว่า “ห้ามให้ติดต่อกับบุคคลภายนอกโดยไม่จำเป็นเด็ดขาด”
เป็นความจริงที่ว่าไอริสและซีน่านั้นมีส่วนเกี่ยวข้องแต่ว่าก็ไม่ใช่คนในองค์กรกลอวรัม เดิมทีพวกเธอช่วยรักษาโนโซมุไม่ได้ และไม่ควรมาอยู่ที่นี่
อย่างไรก็ตาม พวกเธอได้รับอนุญาตเป็นพิเศษให้เข้าเยี่ยมโนโซมุโดยเฉพาะ
เป็นเพราะไอริสและคนอื่นๆได้บอกข้อมูลอันมีประโยชน์แก่จิฮัดและจิฮัดคิดว่าการให้พวกเธอสองคนมาเยี่ยมโนโซมุบ่อยๆ นั้นจะส่งผลต่อด้านจิตใจของเขา
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากกฏในสถานที่นี้แล้ว ไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาโดยไม่จำเป็น
ดังนั้นพวกเธอที่ได้รับอนุญาตให้มาดูอาการของโนโซมุก็เลยเข้ามาได้
การกระทำของพวกเธอที่ได้รับอนุญาตก็คือการเปลี่ยนผ้าปูที่นอน ขนสิ่งของและ ขยับร่างกายของโนโซมุเพื่อป้องกันอาการแผลกดทับ
ไม่ว่าจะเก่งแค่ไหนแต่พวกไอริสและซีน่าก็ยังไม่ได้เรียนเรื่องการแพทย์เฉพาะทางมา
นอกจากนี้ผู้ที่ไม่คุ้นเคยกับงานที่นี่บางครั้งก็ทำผิดพลาดแม้จะเป็นงานง่ายๆ
ในขณะนั้น หมอก็ยังคงจ้องเขม่นแต่ว่าบ่นอะไรไม่ได้
แต่ว่าพอได้เริ่มปฏิบัติงานจริงแล้ว
เมื่อพวกเขาจากไปก็มักจะโค้งคำนับให้และบอกว่า “ขอบคุณด้วยนะคะ ขอโทษที่มาสร้างปัญหาให้”
「ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ถ้าไม่ได้มาขัดกัน……」
ส่งผลให้หมอที่ปกติมักจะเข้มงวด ก็ไม่ได้บ่นอะไรมากนัก
ขณะที่ทำเช่นนั้นก็มาถึงที่หมาย
สามคนหยุดอยู่หน้าห้องที่โนโซมุพักอยู่
เมื่อถูกนำตัวมาที่นี่ โนโซมุนั้นร่างกายอ่อนแออย่างมากเรียกว่าพังเลยก็ว่าได้ ตอนแรกก็คิดว่าเหนื่อยเกินไปและควรจะหายดีแล้ว แต่ว่าไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นเลย
「…………」
「…………」
สาวสวยสองคนจับจ้องไปที่ประตูห้องพยาบาลโดยไม่พูดอะไร ไอริสขมวดคิ้วอันสง่างามเล็กน้อยพร้อมกับแก้มที่เกร็ง และมือของซีน่าก็เผลอฉีดยาฆ่าเชื้อออกมาโดยไม่รู้ตัว
และราวกับว่าแสดงความกังวล นัยน์ตาของพวกเธอก็สั่นเล็กน้อย
เวลามาเยี่ยมห้องพยาบาลนี้ก็หน้าตาแบบนี้ตลอด
ใบหน้าที่ซับซ้อนมีความคาดหวังผสมกับความวิตกกังวล เธอพยายามหวังว่าเขาจะหายดีและบิดประตูไปหวังว่าจะเจอโนโซมุที่หายดีแล้ว
ขณะที่มองไปทางด้านข้างของสาวๆเหล่านี้ หมอก็ถอนหายใจเล็กน้อย
「ก็เข้าใจว่ามันลำบาก……」
แม้ว่าเธอจะบ่นออกมานิดหน่อย แต่ว่าสองคนนี้นั้นต่างกับคนอื่นๆ แม้กระทั่งในมุมมองของเธอ
ผมยาวปลิวไสวไปตามลมของไอริสและซีน่าที่สวยแบบธรรมชาติให้บรรยากาศลึกลับซึ่งสวยคนละแบบ แต่พวกเธอก็เป็นผู้หญิงที่น่าดึงดูดหากเดินไปรอบเมือง
ทั้งๆที่มีเรียนและฝึกอบรมอย่างเข้มงวด แต่พวกเธอก็มาที่นี่ทุกวันเพื่อช่วยดูแล แม้กระทั่งการฝึกร่างกายและจิตใจทุกวัน
ถ้าเจอคนที่ตัวเองห่วงนอนไม่ฟื้นสักทีมันก็มีอาการเป็นกังวลก็ไม่แปลก
ในขณะเดียวกัน ยังรู้สึกว่าฟันของเธอยังไม่สามารถควบคุมได้เลย
โนโซมุ เบลาตี้ในตอนนี้อยู่ในอาการโคม่าลึก กล่าวอีกนัยหนึ่งเป็นสภาวะเจ้าชายนิทราที่หลับไม่ตื่น แต่พอตรวจสอบร่างกายมันก็ดูแปลกๆ
ขณะนี้พวกเขาอยู่ในสภาวะอุณหภูมิร่างกายต่ำลงและชีพจรเต้นช้า ซึ่งดูเหมือนกับการจำศีลของสัตว์
โดยปกติเมื่ออุณหภูมิร่างกายลดลงต่ำกว่า 20 องศา หัวใจจะสั่นจนอาจเสียชีวิตได้ อย่างไรก็ตาม อุณหภูมิร่างกาของโนโซมุนั้นคงที่อยู่ที่ 31 องศาและไม่พบความผันผวนที่สำคัญตั้งแต่นั้นมา
อุณหภูมิของร่างกายมนุษย์ลดลงในระดับหนึ่งระหว่างการนอนหลับในแต่ละวัน แต่การเปลี่ยนแปลงโดยเฉลี่ยก็ประมาณหนึ่งครั้ง ไม่น่าจะลดลงมากถึงขนาดนี้
มีการเสนอให้เพิ่มอุณหภูมิร่างกายของโนโซมุเพื่อเพิ่มการเผาผลาญและกระตุ้นการตื่นตัว แต่ในความเป็นจริงผลยังไม่ทราบแน่ชัด
นอกจากนี้ เนื่องจากยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันในสภาพดังกล่าว ในที่สุดก็ตัดสินใจผลต่อไป
แต่ในขณะเดียวกันก็หมายความว่าสถานการณ์จะดำเนินไปโดยที่เราไม่รู้ว่าโนโซมุจะฟื้นขึ้นเมื่อใด
「ถ้างั้น….จะเข้าไปละนะ」
เมื่อหมอพูดแบบนั้นก็ให้เหล่าสาวๆเข้าไปในห้อง
พร้อมกับเสียงบานพับส่งเสียงแหลม ห้องผู้ป่วยที่ถูกย้อมด้วยสีขาวสามารถมองผ่านช่องว่างในประตูได้
อย่างไรก็ตามในเวลาต่อมา ดวงตาของไอริสและคนอื่นๆก็สั่นไหวอย่างมาก
ห้องพยาบาลมืดๆที่มีเตียงเรียบง่ายและขาตั้ง และมีชายหนุ่มนอนอยู่ตรงนั้น แต่ตอนนี้ห้องได้ก็พบกับสาวผมแดงยาวสะดุดตา
เมื่อจำได้หมอก็ปรบมือ
「อ่าลืมพูดไปเลย เธอมาที่นี่ก่อน ก็เลยให้เธอมารอที่นี่น่ะ」
เด็กสาวกำลังมองหน้าโนโซมุที่นอนอยู่บนเตียง ลิซ่า เฮาวด์อยู่ตรงนั้น
「…………」
「…………」
สายตาของทั้งสองต่างมองกันด้วยความเงียบ
◆◇◆
ณ ห้องพักในอาร์คาซัม เสียงเกียจคร้านดังก้องอยู่ในห้องทำงานของผอ.
「อ่าในที่สุดก็จบสักที」
「ขอบคุณสำหรับการทำงานอย่างหนัก อย่างไรก็ตามข้าคิดว่าไม่มีปัญหาอะไรมาก นี่คือเอกสารตัวอย่าง」
ซอนเน่ชายชราผมขาวที่ก้มไหล่และทรุดตัวลงบนโซฟา ซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามคือจิฮัด รันเดล
「ก็ส่งให้อีกฝ่ายเรียบร้อยแล้ว นอกจากนี้ปล่อยข้าให้กับผู้ส่งสารต้องมานั่งเคลียร์ปัญหา….ชายหยาบคลายจริงเชียว」
「แต่ต้องขอบคุณท่าน เพราะเรารอดแล้ว และวิธีการติดต่อของเราใช้เวลานานเกินไป」
ขณะที่มองดูทัศนคติของตาแก่ที่ดูผิดหวังจิฮัด ก็ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
อย่างไรก็ตาม จิฮัดกระชับการแดสงออกของเขาและจ้องมองซอนเน่
「ก็นะยังไงก็ต้องให้ความร่วมมือกัน……」
「เข้าใจแล้ว ขอพูดสักหน่อย แล้วสถานการณ์ล่ะตาแก่？」
「อ๋อ เรื่องนั้นงั้นเรอะ」
ซอนเน่อยู่ที่นี่เพราะต้องการความร่วมมือจากจิฮัด
「ใช่ เพราะต้องการ “ผลักดัน” สถาบันนี้……」
「……เข้าใจแล้ว อย่างน้อยก็มีรายชื่อที่เป็นไปได้ในใจแล้ว」
เมื่อได้รับแจ้งจากคพูดของซอนเน่ จิฮัดลุกขึ้นจากโซฟาและหันไปมุมหนึ่งของห้อง
โต๊ะทำงานในสำนักงานที่เขาเดินเข้าไป ข้างล่างนั้นเป็นตู้เซฟที่ปิดสนิท
จากนั้นก็ปลดล็อคอยู่หลายครั้ง และนำแผนที่หนึ่งออกจากด้านใน มันเป็นภาพร่างของสถาบันโซลมินาติ
จิฮัดกระจายแผนภาพร่างต่อหน้าซอนเน่และชี้ไปยังจุดหนึ่ง
「มีสิ่งอำนวยความสะดวกเวทย์ต่างๆในห้องใต้ดินนี่ ข้าแน่ใจว่าที่ “ลิ่ม” หมายถึงนี่จะไม่ถูกพวกอาจารย์สังเกตเห็นแน่นอน……」
“ลิ่ม”
คำที่ไม่สามารถเข้าใจได้หากฟังจากภายนอก แต่ก็ไม่มีใครรู้รายละเอียด
「แน่นอน สิ่งอำนวยความสะดวกข้างต้นจะถูกเปลี่ยนแปลงใช่ไหม?……」
「อ่า ปัญหาก็คือพวกสิ่งอำนวยความสะดวกด้านบนเนี่ยล่ะ……」
「ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรในพื้นที่นั้น เพราะเวทย์ของข้านั้นต่างจากพวกเจ้าโดยสิ้นเชิง……」
「และอีกอย่างหนึ่งที่ข้าอยากจะขอ……」
「อ่าา ตรวจสอบแล้วล่ะ」
ขณะพูดแบบนั้นซอนเน่หยิบกระดาษม้วนหนึ่งออกมาจากอกแล้วโยนลงบนภาพสเก็ตซ์ของสถาบัน
「ขอบคุณ」
ขณะกล่าวขอบคุณ จากนั้นจิฮัดก็หยิบมันขึ้นมาและตรวจสอบเนื้อหา
จดหมายถูกเขียนไว้บนห่อกระดาษอย่างแน่นหนา และมีการแนบแผนที่มาด้วย
มันเป็นแผนที่ของอาร์คาซัมที่วาดเหมือนใยแมงมุมจากตรงกลางและมีจุดสีแดงที่นี่และที่นั่น
「ต้องขออภัยด้วยข้าช่วยเจ้าเรื่องนั้นไม่ได้」
นี่คือจุดจบของเรื่องนี้ ซอนเน่ขอยุติบทบาท จิฮัดพยักหน้าเล็กน้อย เพราะเขาเข้าใจ
「เข้าใจแล้วล่ะ ที่เหลือก็คือโนโซมุคุง……」
「ยังไม่ตื่นใช่ไหม? ไม่ต้องกังวล เด็กนั่นหลับไปเพราะหมอนั่นเองก็หลับไหลไปเช่นกันต้องบอกว่าเพราะความสามารถของเขาที่โผล่ออกมาโดยไม่รู้ตัว ก็ทำให้ได้รับอิทธิพลร่วมกัน……」
นั่งลงบนโซฟาแล้วหันกลับไปโบกมือบอกว่าเข้าใจ
「ประการแรกความสามารถของพ่อหนุ่มนั้นต่างกับเทียแมตโดยสิ้นเชิงมันทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ตอนนี้เขากำลังหลับไหลอยู่ แต่ว่าเดี๋ยวพอตื่นขึ้นมาก็จะสงบลงเอง」
ตาของจิฮัดเบิกกว้างเมื่อได้ยินเช่นนั้น
「……ท้ายที่สุดได้ตรวจร่างกายเขารึยัง?」
「แน่นอน จุดประสงค์ของข้าคือคอยจับตาดูพ่อหนุ่มนั่น」
จริงๆแล้วจิฮัดจำไม่ได้เลยว่าซอนเน่เข้าไปหาโนโซมุได้ยังไง เพราะไม่ใช่เจ้าหน้าที่ของสถาบัน แต่ก็เข้าไปตรวจร่างกายได้เฉย
จิฮัดขมวดคิ้วกับคำพูดนั่น แต่ด้วยความกังวลไปก็เปล่าประโยชน์ เขาเลยถอนหายใจออกมา
ด้วยความสามารถพิเศษของตาแก่นี้ การเข้าไปคงจะง่ายมากเลยมั้ง
「ว่ากันว่าคอยจับตาดูโนโซมุอยู่ แต่ว่าไม่เข้าไปยุ่งกับเขาเลยงั้นเหรอ」
「หืม? ข้ามีสิทธิแบบนั้นเหรอ？」
จิฮัดหรี่ตาลงกับซอนเน่ที่ไม่ได้คิดอะไร และมองตาแก่ตรงหน้า
ในห้องที่ตอนเช้าเต็มไปด้วยแสงสว่างบรรยากาศนั้นหนักอึ้งจนอธิบายไม่ถูก
ไม่ มีเพียงจิฮัดเองที่กำลังกดดันและซอนเน่ที่ผ่อนคลาย
ดูเหมือนตาแก่จะไม่ได้อารมณ์เสีย
「ไม่ใช่เรื่องยากที่จะเข้าใจหากมองบุคลิกภาพของตาแก่แล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะมีเหตุผลอื่นงั้นเหรอ……」
「งั้นเหรอ ข้าไม่คิดว่าแบบนั้นนะ……」
「……งั้นเหรอ」
ซอนเน่ยังคงตีหน้ามึนและจิฮัดก็ยังจ้องเขม็ง
ในขณะที่ความเงียบครอบงำห้อง
「ว่าด้วยเรื่อง “ลิ่ม” คืนนี้เมื่อพระจันทร์ขึ้น……」
「เข้าใจแล้ว ตอนนั้นสินะ……」
เป็นจิฮัดที่ทำลายความเงียบ ต่อจากนั้นซอนเน่ก็ลุกขึ้นจากโซฟาและหันหลังกลับ
มันเป็นเรื่องยากที่จะคุยกันในที่แห่งนี้
หลายสัญญาณที่จับจ้องมาจากที่ไกลๆและพวกอาจารย์กับนักเรียนก็ฒากันแล้ว
วันนี้เป็นวันแห่งการเริ่มต้นอีกครั้ง
ผ่านไประยะหนึ่งแล้วจากเหตุการณ์ของ เคน โนทิสและสถาบันก็กลับมาสงบ
อย่างไรก็ตาม พายุรุนแรงยังคงพัดกระหน่ำอยู่ใต้ผิวน้ำ
พายุจะส่งผลแบบไหนมาสู่สถาบันแห่งนี้?
โนโซมุ เบลานี้ ถูกค้นพบว่าเป็นดราก้อนสเลเยอร์ที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์
เพื่อนๆของเขารวมทั้ง ไอริสดิน่า ฟรานซิส และอดีตคู่รักของเขา ลิซ่า เฮาวด์
แถมยังมีคนจากภายนอกอย่างเม็กเลีย
และตาแก่ตรงหน้าเขา
ตอนนี้ บางสิ่งบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กำลังถูกเดินไปข้างหน้า
ขณะยกไม้เท้าขึ้นซอนเน่ก็หายตัวไปพร้อมกับแสงสว่าง จิฮัดรู้สึกได้ถึงความเร่งรีบ
ป.ล.
แก้ไขเรื่องฟีโอนิดนึงแปลผิดไป นางไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆนะ แค่ผู้แต่งบอกว่าตอนแรกจะให้บทนางเป็นผู้หญิง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ให้
ส่วนเรื่องอาการปวดหลังนั้น หมอให้พัก 5 วัน และกินยาตามกำหนด แต่ว่าไม่อยากพักอะ TwT
ภวพรวมของทวีปอาร์คมีล กว่าจะคลีนเสร็จโครตของโครตนาน 2 ชม.กว่าอะเฮือก
