ตอนที่ 21 ชีวิตใหม่กับเธอ
“…อูววว…?”
ลาเวียลืมตาขึ้นมาและเห็นว่าฮิคารุที่นอนอยู่ข้างๆ กำลังจ้องหน้าเธออยู่
“ฮิคารุ….! ทะ ทำไมถึงจ้องเราแบบนั้นล่ะ” เธอพูดพร้อมกับปิดหน้าแดงๆของเธอ
“ก็เธอตอนนอนน่ะน่ารักมากเลยนี่”
ฮิคารุดีใจที่ได้พูดหนึ่งในประโยคท็อป 5 ที่ชายหนุ่มอยากพูดกับเด็กสาว ส่วนที่เหลือนั้น ไปคิดเอาเอง
“….คนบ้า”
ลาเวียมุดเหน้าข้าไปในผ้าห่ม
น่ารักจัง ฮิคารุคิด เขายิ้มอย่างไม่รู้ตัว
เขาอายุ 15 ส่วนเธออายุ 14 ฮิคารุไม่คิดว่านี่มันเร็วไป เพราะในโลกแห่งนี้ ความตายนั้นรออยู่ทุกหนแห่ง เขาคิดว่าถ้ารีบหาคนรักไว้ก่อนก็มีเหตุผลดี
“อูวว…”
“อะไรเหรอลาเวีย”
“เราเขินอ้ะ อยากตาย”
“พูดอะไรของเธอน่ะ”
“ก็เราไม่ควรจะเสียงดังใช่มั้ยล่ะ แต่เรารักษาคำพูดไม่ได้อ้ะ ก็เสียงของนายน่ะนุ่มนวลมากเลยนี่นา”
เวรแล้ว ทำไงดีเนี่ย อยากกอดแล้วทำเธอร้องอีกจัง ฮิคารุคิด แต่ก็ควบคุมตัวเองไว้ได้
“ไม่เป็นไรน่า ไม่มีใครอยู่ในข้องข้างๆซะหน่อย ข้างบนกับข้างล่างด้วยนะ”
“จริงๆเหรอ”
เธอโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม
บ้าเอ้ย น่ารักจริงๆ
“ขอโทษเรื่องเมื่อคืนด้วยนะ”
“หยุดเถอะนะ เราขอล่ะ อายจะแย่อยู่แล้วอะ”
แม้กระทั่งมือที่จับกันอยู่ก็แดง
“อ่า แบบว่า…เธอน่าจะถึงขีดจำกัดแล้วใช่มั้ย เธอไม่ค่อยได้ออกจากบ้านไม่ใช่เหรอ”
“พูดตรงๆเลยนะ นายรุนแรงกับเราเกินไปแล้วนะ เหมือนร่างกายเราจะพังเลยอะ”
“ขอโทษที”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก ถึงร่างกายเราจะเป็นแบบนั้น แต่หัวใจเราเต็มไปด้วยความสุขนะ” [ผป=หวานโว้ยยยยยยยยย]
“……”
ครั้งนี้เป็นฝ่ายฮิคารุบ้างที่หน้าแดง ลาเวียดูเหมือนจะเขินเหมือนกันที่พูดออกไป หงอนน้อยๆบนหัวของเธอกระดิกไปมา การโจมตีหมู่ชัดๆ
ทั้งคู่คุยกันและตัดสินใจว่าลาเวียจะพักอยู่ที่โรงแรมวันนี้ทั้งวัน
“พนักงานโรงแรมจะมาเปลี่ยนผ้าปูทุกสามวันน่ะ วันนี้คงไม่มีใครเข้ามาหรอก” ฮิคารุพูด
ทันใดนั้นลาเวียก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาแล้วเธอก็มุดเข้าไปในผ้าห่มเพื่อเช็คบางอย่าง
“เอ่อ ช่วยเอาถ้วยใส่น้ำมาให้เราได้มั้ย….” เธอพูดเสียงสั่น
ฮิคารุไม่ถามอะไรเธอและเดินออกไปซื้ออาหารและน้ำมาให้เธออย่างเงียบๆ
อนึ่งเมื่อคืนนั้นถือเป็นครั้งแรกของทั้งคู่
“ไปข้างนอกแล้วเหรอ”
พนักงานหูแมวทักทายเหมือนปกติ
นี่แม่นางเคยพักบ้างมั้ยเนี่ย ฮิคารุสงสัย
“ไปซื้ออาหารน่ะ ผมกินข้าวในห้องได้ใช่มั้ยล่ะ”
“แน่นอ—–”
เธอหยุดพูดกลางคันและทำจมูกฟุดฟิด
“…หูววเข้าใจล่ะ ทำลงไปแล้วสินะค้า” เธอพูดพร้อมกับแสยะยิ้ม
“พะพะพะพะพูดเรื่องอะไรน่ะครับ”
“แล้วจะแตกตื่นทำไมล่ะค้า”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
“เราไม่ได้ห้ามเรื่องนั้นนะค้า แต่อย่าลืมนะคะว่าผู้มาเยือนไม่ได้รับสิทธิ์ให้ค้างคืนนะค้า”
“รู้แล้วครับ” ฮิคารุพูดแล้วออกไป
“แล้วเค้าพาคนเข้ามาตั้งแต่ตอนไหนหว่า” หญิงสาวหูแมวสงสัย
ฮิคารุกลับมาที่ห้องพร้อมกับแซนด์วิช และน้ำผลไม้ ลาเวียมีความสุขมาก สำหรับคนที่เติบโตในตระกูลชนชั้นสูงแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ลองอะไรแบบนี้ รสชาติอาหารทุกอย่างนั้นใหม่กับเธอมาก ครั้งนี้ฮิคารุไม่ซื้อฮอทดอกมา ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลามาลองเสี่ยง
“ฉันวางแผนไว้ว่าจะอยู่ที่พอนด์ไปจนตายน่ะ”
“โอเค”
“แต่จะให้เธออยู่ที่นี่ไปตลอดมันไม่ดีต่อสุขภาพเนี่ยสิ”
“งืมมม…”
“ถึงจะให้เธอจับมือผมแล้วคนอื่นไม่เห็นตัวก็เถอะ แต่ว่ามันก็ไม่คุ้มเสี่ยงน่ะ”
“แบบว่า ชนคนอื่นสินะ”
ลาเวียฟังและคิดตามและกระทั่งคิดล่วงหน้าด้วย นั่นทำให้เขาดีใจมาก
“ใช่แล้ว ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากให้เธอปลอมตัวน่ะ”
ฮิคารุมองไปที่ผ้าคลุม จะให้เธอใส่ผ้าคลุมมันก็ได้อยู่ แต่นี่มันใกล้จะหน้าร้อนแล้ว ถ้าใส่ผ้าคลุมตอนหน้าร้อนมันจะน่าสงสัยเปล่าๆ
“ฮิคารุ….ออกจะน่าอายไปหน่อยแต่เราขอยืมเงินหน่อยได้มั้ย”
“เงินเหรอ อยากได้อะไรรึเปล่า”
“เราอยากตัดผมแล้วก็ย้อมสีน่ะ เดี๋ยวเราจะซื้อชุดผู้ชายด้วย”
ฮิคารุนิ่งไปพักหนึ่ง อ้าปากค้าง ลาเวียยังอายุแค่สิบสี่นั่นหมายความว่าเธอยังโตไม่เต็มที่ ร่างกายของเธอตอนนี้ยังไม่ต่างไปจากเด็กผู้ชายนัก การที่จะให้เธอปลอมตัวเป็นผู้ชายนั้นเป็นไปได้ แต่ฮิคารุไม่อยากพูดออกไปเพราะมันจะบดบังความน่ารักของเธอ
“เราขอโทษนะ ฮิคารุ แต่ตอนนี้เราอยากทิ้งทุกอย่างที่เคยเป็นตัวเราน่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก แต่แน่ใจแล้วเหรอ ผมของเธอน่ะสวยมากเลยนะ ตัดออกก็น่าเสียดายแย่สิ”
ผมสีเงินที่ดูเป็นประกายที่เขาได้สัมผัสไปเมื่อคืน มันสุดยอดมาก
“ถ้าเราผมสั้นลงและอยู่ในชุดธรรมดา นายจะยังอยู่กับเรามั้ย”
“แน่นอนสิ”
“ขอบคุณพระเจ้า”
เข้าใจล่ะ ตอนนี้เธอไม่มีใครให้พึ่งนอกจากเราสินะ
ฮิคารุไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้เลย ที่โลกเก่าถึงเขาจะไม่เคยมีเพื่อนแต่เขาก็ยังมีคนให้คุยด้วยได้อยู่ แต่ลาเวียนั้นต่างออกไปเพราะโดนกล่าวหาว่าเป็นฆาตกร และมีแค่ฮิคารุเท่านั้นที่รู้ถึงการมีอยู่เหมือนเธอ
เราต้องรับผิดชอบทั้งหมดนี้
หลังจากกินข้าวเสร็จ ฮิคารุก็ให้ลาเวียอยู่ที่โรงแรมส่วนเขาก็ไปที่กิลด์ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยว วันนี้ทั้งจิลและกลอเรียอยู่ที่กิลด์ทั้งคู่ และถูกรายล้อมอยู่ตามปรกติ นี่ทำให้นึกถึงวงไอดอลที่ญี่ปุ่นเลยแฮะ
แต่วันนี้เขาก็ไม่ได้มีธุระกับทั้งสองคนอยู่แล้ว
“ท่านฮิคารุ!”
พอลล่า เพีย และ พริสซิลล่า อยู่ที่หน้ากระดานคำร้อง และคนที่เจอฮิคารุไม่ใช่ใครอื่น แม่นางพอลล่านั่นเอง
“เห็นว่าเมื่อวานไม่มาที่กิลด์เลยคิดว่ามีอะไรเกิดขึ้นซะอีก”
“พอดี่อ่านไอ้นี่อยู่ทั้งวันน่ะ”
เขาหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา เขายืมมันมาจากห้องอ้างอิง
“มันคืออะไรเหรอคะ”
“ยืมมาจากคุณอันเค็นน่ะ พอดีอยากรู้เรื่องการชำแหละน่ะนะ”
นี่คือข้ออ้างที่ฮิคารุใช้สำหรับเหตุการที่เกิดขึ้นเมื่อวานเผื่อมีใครถาม
“หนังสือหนาๆเนี่ยนะคะ”
จิลที่ได้ยินเสียงของพอลล่าก็ออกมาจากเคาท์เตอร์และตรงมาทางพวกเขาทันที พร้อมกับเสียงพวกนักผจญภัยที่กำลังโมโห
อยู่ที่เคาท์เตอร์แล้วทำงานไปซี่ ปรกติแล้วฮิคารุจะคิดแบบนี้ แต่ครังนี้เป็นโอกาสดีที่จะขอข้อมูลจากเธอเรื่องเมื่อวาน
“ฮิคารุคุง คุณอันเค็นให้ยืมมาเหรอ งั้นเดี๋ยวฉันเอาไปคืนให้แล้วกันนะ”
“แน่ใจเหรอ คุณดูยุ่งๆนะ”
“เดี๋ยวเอาให้ตอนที่เขามาก็ได้ แต่ว่านายอ่านหมดนั่นเลยเหรอ”
“อืม”
“โอ้…งั้นขอถามอะไรหน่อยสิ”
จิลเปิดหนังสือขึ้นมา
“…วิธีการจัดการ มัดดีร็อค ที่อาศัยอยู่ในที่ลุ่มอย่างมีประสิทธิภาพที่สุดคืออะไร”
“ใช้เวทย์น้ำแข็ง ถ้าพวกนั้นแข็งแล้วจะตายง่ายขึ้น”
“ผงสมุนไพรสีเหลืองมีสรรพคุณยังไง”
“รักษาอาการชา”
“อธิบายดันเจี้ยนที่ใกล้พอนด์ที่สุดมาสั้นๆ”
“ดันเจี้ยนชื่อ เมืองใต้ดินของเทพโบราณ นั่งรถม้าไปทางใต้ใช้เวลาห้าวัน ถูกควบคุมโดยกิลด์นักผจญภัยและรัฐ นักผจญภัยแรงค์ E และสูงกว่า เท่านั้นที่จะเข้าไปได้ มอนส์เตอร์ส่วนใหญ่เป็นประเภทอันเดด สิ่งที่เป็นปัญหาของพวกนั้นคือสามารถใช้เวทย์ความมืดได้—- ”
“พอแล้ว พอแล้ว นี่นายอ่านหมดนี่จริงดิ?” เธอปิดหนังสือและหันกลับไปทางพวกนักผจญภัย
“พวกนายก็น่าจะไปอ่านข้อมูลในห้องอ้างอิงบ้างนะ ไม่ใช่แค่เกี่ยวกับเควสนะ จะได้มีโอกาสรอดสูงขึ้นบ้าง”
พวกนักผจญภัยหันมาที่ฮิคารุแล้วเดาะลิ้น และจิลก็ทำเรื่องที่ไม่สมควรทำอีกแล้ว
ดูจากท่าทางแล้วน่าจะยังไม่รู้ว่าลาเวียหนีออกมาได้สินะ แล้วก็ต้องขอบคุณคำถามนี่ละนะที่พิสูจน์ว่าเราอ่านมาแล้ว
“คุณฮิคารุค้า”
“อ๊ะ”
กลอเรียยืนอยู่ข้างหลังเขา ยื่นมือมาแตะบ่า และกระซิบที่หูของเขาว่า
“เธออ่านมันเมื่อวานจริงๆเหรอค้า”
“ใช่สิ”
“เข้าใจแล้วค่า”
“อึ๋ย!”
หลังจาเป่าลมเข้าที่หูของเขากลอเรียก็กลับเข้าไปที่เคาท์เตอร์ ฮิคารุไม่ทันรู้ตัวเลยว่าเธอออกจากเคาท์เตอร์มาทางเขา
ต้องระวังนั่นด้วยแล้วสิ
ที่จริงฮิคารุไม่ได้อ่านหนังสือเก่าๆนี่หรอก แต่เป็นเล่มล่าสุดต่างหาก เขาใช้วิธีการอ่านแบบผ่านๆด้วยความเร็วเหนือมนุษย์
แต่เขาสามารถจำมันได้ทั้งหมดก่อนที่จะยืมหนังสือไปซะอีก
“ผะผะผะผู้หญิงคนนั้นทำอะไรน่ะ หนูก็อยากเป่าหูคุณฮิคารุเหมือนกันนะคะ!”
“หยุดอยู่ตรงนั้นล่ะ”
ฮิคารุดันพอลล่าออกไปและออกมาจากกิลด์
“เราดูเป็นไงบ้าง.”
ตอนนี้ลาเวียดูต่างไปจากเดิมแล้ว ผมของเธอเป็นสีเทาอ่อน ที่จริงเธอยากย้อมให้เป็นสีดำเหมือนฮิคารุแต่ว่าในโลกนี้คนที่มีผมสีดำมีน้อยมาก จะทำให้ดึงดูดความสนใจเปล่าๆ เธอตัดผมสั้นลง
ถ้าเธอใส่หมวกล่าสัตว์ ที่พอจะบังหน้าเธอได้บ้าง พวกผู้ใหญ่ก็มองเห็นตาเธอได้ยากแล้ว เธอใส่เสื้อขาวและเสื้อกั๊ก กางเกงยาวถึงเข่า และสวมถุงเท้าและรองเท้า เท่านี้ก็พอจะทำให้เธอดูเหมือนผู้ชายแล้ว
“ดีสุดๆเลยครับ เดี๋ยวนะ นี่ฉันให้เธอพูดแบบนั้นเหรอ”
“แหะๆ แน่นอนสิ ไม่ใช่สิ มันแน่นอนแหงอยู่แล้วเซ่ ฮิคารุ ไปครองโลกกัน!!!”
“…..ไม่ต้องพยายามขนาดนั้นก็ได้ จะทนฟังไม่ไหวแล้วครับ”
“มะไม่ดีเหรอ เราพยายามฝึกพูดให้เหมือนผู้ชายทั้งวันเลยนะ”
ฮิคารุจินตนาการถึงความน่ารักของเธอตอนที่กำลังพยายามฝึกพูดอยู่คนเดียว แต่นี่ไม่เหมาะกับเธอเลยให้ตายสิ ถึงเธอจะเหมือนเด็กผู้ชายก็ตาม แต่ว่าน่าจะเป็นประมาณว่าเด็กที่ถูกเลี้ยงมาในตระกูลผู้ดีมากกว่า การพูดแบบหยาบๆไม่เหมาะกัยเธอเท่าไรเลย
เขาใช้เงินไปบ้างแต่ตอนนี้เขาก็มีเงินส่วนของทั้งคู่ให้ใช้ไปซักระยะเลยทีเดียว และอีกอย่าง ตอนนี้มั้งคูเป็นคู่รักกันแล้ว ฮิคารุต้องซื้อของใช้ให้เธออยู่แล้ว
ส่วนเรื่องการคุมกำเนิด
ถึงลาเวียจะอายุแค่สิบสี่ แต่เธอก็โตพอที่จะตั้งท้องได้แล้ว จากความทรงจำของโรแลนด์แล้ว ที่โลกนี้ก็เหมือนกัน สิ่งที่น่าสนใจคือในโลกนี้สิ่งที่ช่วยคุมกำเนิดคือ อัญมณีบรรจุเวทย์ความมืด ถ้าผู้ชายพกไว้มันจะช่วยลดน้ำเชื้อของผู้ชาย และผู้หญิงจะมีผลกับรังไข่ แต่ผลของมันก็ไม่ได้อันตรายนักกับผู้ชาย และการที่ลดน้ำเชื้อก็ยังทำให้ท้องได้อยู่ดี ดังนั้นผู้ชายส่วนใหญ่จะไปที่ย่านโคมแดงกัน แต่ในกรณีของผู้หญิงมันแย่กว่า ดังนั้นส่วนใหญ่ผู้ชายจะเป็นคนพกมากกว่า
แบบนี้ก็เหมือนว่าเราแค่อยากทำแบบนั้นกับเธอบ่อยๆเลยสิ ช่างเถอะ กันไว้ดีกว่าแก้ล่ะนะ อื้มๆ
ป้องกันไว้ดีกว่ามาเสียดายทีหลัง ตอนนี้ทั้งคู่ยังไม่พร้อมมีเด็ก เขาถูกคนขายแหย่เล่นตอนไปซื้อด้วย ราคา 1000 กิลลัน
“หืมม…บางทีเราควรจะลดความหยาบลงดีนะ” ลาเวียพูดกับตัวเอง
“พรุ่งนี้ออกไปข้างนอกกกันนะ” ฮิคารุพูด
“อื้ม ได้สิ ไปไหนล่ะ”
“ทุกที่ที่เธออยากไปนั่นล่ะ แต่ต้องไม่ไกลเกินไปนะ”
“…เราจะไปที่ไหนก็ได้เหรอ….เราอยากไปผจญภัย!!!”
ฮิคารุหัวเราะและพยักหน้า
“ว่าแล้วเชียว งั้นเราเริ่มเตรียมตัวกันเลยมั้ย”
“อื้ม”
“ก่อนหน้านั้น ร่างกายเป็นยังไงบ้าง”
“ยังเจ็บอยู่นิดหน่อยแต่ว่าดีขึ้นแล้วล่ะ”
“ดีแล้ว อย่าฝืนตัวเองนักล่ะ”
“แต่ถ้านายอยากอีก เราพร้อมนะ”
“ไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นสักหน่อย”
“…..เข้าใจล่ะ ตอนนี้เราดูเหมือนผู้ชายสินะ”
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ถึงภายนอกเธอจะเปลี่ยนไปแต่เธอก็น่ารักที่สุดนะ….”
“ฮิคารุ…”
เขาจับมือเธอแล้วจากนั้นก็ประกอบกิจกรรมเข้าจังหวะกันจนดึก ตอนที่ตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นก็สายแล้ว
เครื่องคุมกำเนิดก็มีประโยชน์ตั้งแต่วันแรกเลยสินะ
_________
สองตอนติดเลยนะเฮ้ย
แต่ต่างโลกไม่มี FBI นะเอ้อ
