อาชีพสุดแกร่งตรวจจับไม่ได้ – ตอนที่ 30

ปอลิง ขอแก้คำจาก บัญชาอัศวิน เป็นคำว่า ภาคีอัศวิน นะครับ 

ขอขอบคุณ คุณ Piyathus Lertbhuwiwat มา ณ ที่นี้ด้วยฮับ

ตอนที่ 30 ลอบเร้น ปะทะ ปรมาจารย์ดาบ (บทต่อสู้)

“ไม่ยอมตอบสินะ…ถ้าอย่างนั้นอย่างน้อยก็ช่วยบอกเป้าหมายมาหน่อยได้มั้ย ถ้าไม่อย่างนั้น ข้าคงต้องจัดการนายล่ะนะ” ลอวเรนซ์พูด

ขนาดว่าเขาไม่ได้ใช้คำพูดตรงๆอย่างคำว่า “ฆ่า” ก็ยังสามารถทำให้ฮิคารุเสียวสันหลังได้ เขานั้นไม่เคยมีประสบการณ์เฉียดตายแบบนี้มาก่อน ฮิคารุพยายามเชื่อว่าผู้นำภาคีนั้นไม่รู้ตำแหน่งที่แน่นอนของตัวเขา ตอนนี้ฮิคารุนั้นเบนความสนใจจากเด็กสาวไปจดจ่ออยู่ที่ผู้นำภาคีในทันที

แล้วเราจะโจมตีเขาไปเพื่ออะไรกัน

คำถามนี้นั้นผุดเข้ามาในมุมหนึ่งของสมองฮิคารุตั้งแต่ตอนที่เขาเหยียบเข้ามาในที่แห่งนี้แล้ว ส่วนคำตอบน่ะเหรอ

ผู้นำภาคีนั้นคิดว่าฮิคารุต้องการจะวัดฝีมือของตัวเองเท่านั้น ดังนั้นเป้าหมายของฮิคารุที่จะช่วยอีสนั้นก็บรรลุผลแล้ว

แต่นั่นมันก็เป็นแค่ความคิดเท่านั้น

ถ้าอย่างนั้นแล้วเราจะโจมตีเขาไปเพื่ออะไรกันล่ะ

คำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว  เขานั้นสามารถเปลี่ยนความคิด ให้กลายเป็นความจริงได้ หรือก็คือ ทุกอย่างมันบรรลุผลเรียบร้อยแล้ว และการที่จะไปดวลกับผู้นำภาคีที่ระดับกระดูกคนละเบอร์นั้น มันไม่คุ้มเสี่ยง

แต่….

นิสัยเสียของฮิคารุก็ได้โผล่ออกมา ใช่แล้ว ความขี้สงสัยนั่นเอง มันกำลังกระตุ้นฮิคารุอยู่ เขานั้นอยากรู้ว่าลอบเร้นนั้นมีอานุภาพขนาดไหน ไม่มีใครที่เขาใช้พลังของรอบเร้นได้อย่างเต็มที่มาก่อน จนกระทั่งตอนนี้

 เขานั้นจะจัดเต็มสู้กับผู้นำภาคีไปเลยก็ได้ เพราะยังไงเขาก็ไม่ตายง่ายๆเอยู่แล้ว

แปลกแฮะ

ตัวเขาคนเก่าสมัยที่ยังอยู่ที่ญี่ปุ่นนั้น คงไม่ยอมที่จะแบกรับความเสี่ยงแบบนี้อยู่แล้ว หลีกเลี่ยงความรุนแรง ไม่เคยคิดที่จะทดสอบพลังของตัวเองอย่างแน่นอน

ที่โลกนี้น่ะ ราคาของชีวิตนั้นถูกมาก แล้วดูเหมือนว่าเราเริ่มจะซึมซับแนวคิดของโลกใบนี้เข้ามาบ้างแล้วสินะ….เฮอะ ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นน่ะนะ ยังไงสักวันนึงก็ต้องรู้ถึงขีดจำกัดของลอบเร้นอยู่ดีล่ะนะ นี่ล่ะคือโอกาสของเรา

หรือก็คือ การต้อสู้ครั้งนี้ก็คือการทดสอบขีดจำกัดชั้นดีนั่นเอง

ฮิคารุหยิบ ก้อนกรวดออกมาจากกระเป๋า ตอนนี้นั้นเขาอยู่ข้างหลังของผู้นำภาคี แค่สิบเมตรเท่านั้น และอยู่ในมุมอับอีกด้วย

เอาวะ!

ฮิคารุใส่แรงทั้งหมดไปกับการดีดกรวดก้อนนั้น กรวดก้อนนั้นเข้าไปใกล้ลอวเรนซ์เรื่อยๆ อีก0.3 วิจะกระทบเป้าหมาย

เสร็จล่—

พริบตาเดียวนั้นเอง ลอวเรนซ์ได้เหวี่ยงตัวดั่งพายุพร้อมกับดาบใหญ่ของเขา และกรวดก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

“หวา..?”

ฮิคารุเผลออุทานออกมา

เขาขยับแบบนั้นได้ยังไงน่ะ แล้วรู้ถึงการโจมตีเราได้ยังไงกัน ด้วยเสียงงั้นเหรอ!

การโยนของออกไปนั้นย่อมต้องมีเสียงแน่อยู่แล้ว ส่วนความเร็วของเสียงก็คือ 340 เมตรต่อวินาที แต่กระนั้นเขาก็ยังสามารถรู้ถึงการโจมตีของเขาได้

เป็นไปไม่ได้…..ไม่สิ เป็นไปแล้วนี่หว่า มิน่าล่ะถึงโดนเรียกว่าผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด

ฮิคารุขนลุกชูชัน ลอวเรนซ์จ้องมาทางทิศที่เขาอยู่

“อยู่นั่นเองสินะ”

ชิบหาย และนั่นก็เป็นครั้งที่สองที่ฮิคารุได้ประจันหน้ากับความตาย ครั้งแรกคงไม่ต้องถามหรอกเนอะ

“น่าเสียดายจริงๆ แต่จบกันแค่นี้ล่ะ”

เขาแกว่งดาบอันเขี่องของเขาอย่างรุนแรง

“ย้ากกกกก”

ลอวเรนซ์เห็นชายผ้าคลุมอยู่หลังเสาแวบหนึ่ง เขานั้นเหวี่ยงดาบและเกิดเป็นคลื่นกระแทกทำลายเสาที่ผ้าคลุมผืนนั้นอยู่ทันที แรงกระแทกนั้นไม่หยุดอยู่แค่ที่เสา มันพุ่งไปและทำลายกำแพงด้านหนึ่งไปในทันที และแน่นอน ไม่ใช่เวทมนต์ แต่เป็นแรงล้วนๆ

“…น่าผิดหวังจริงๆ”

ท่ามกลางฝุ่นคละคลุ้ง ภายใต้เศษของเสา มีผ้าคลุมสีดำอยู่

“หืม..?”

ลอวเรนซ์ตาเบิกกว้าง ที่นั่นไม่มีศพอยู่ มีเพียงแค่ผ้าคลุมเท่านั้น

บ้าเอ้ย เมื่อกี้มันอะไรวะน่ะ หมอนั่นไม่ใช่มนุษย์แล้ว!

หัวใจของฮิคารุเต้นอย่างบ้าคลั่ง กับดักนั้นทำงานได้เป็นอย่างดี เขานั้นเผาผ้าคลุมไปแอบไว้ที่หลังเสา จากนั้นก็ปาหินไปจากทิศทางนั้น ถ้าศัตรูมุ่งความสนใจมาทางทิศที่หินพุ่งไปล่ะก็ แน่นอนว่าสิ่งแรกที่เห็นจะต้องเป็นผ้าคลุมอย่างแน่นอน

ฮิคารุนั้นเตรียมมันเผื่อไว้เท่านั้น ไม่ได้กะจะใช้ตั้งแต่แรก 

ผิดคาดสุดๆไปเลยแฮะ ปฎิกิริยาตอบสนองอะไรกันเนี่ย

ฮิคารุปากรวดจากชั้นที่สองในทิศทางเดียวกัน ตัวลอวเรนซ์นั้นอาจจะรู้ว่าจะโดนโจมตีจากทางไหน แต่ใม่ได้รู้ตำแหน่งที่แน่นอน ส่วนหลัดฐานก็คือ เขานั้นยังคงมองหาฮิคารุไปรอบๆอยู่

แรงเยอะเป็นบ้าเป็นหลังเลยแฮะ นี่คงจะเป็นเหตุผลที่เจ้าหญิงตามมาแค่คนเดียว เพราะว่ายังไง เขาก็ไม่มีทางแพ้แน่นอน

จะเข้าไปใกล้ดีมั้ยนะ แต่ถ้าแบบนั้น สกิลขว้างของเราก็ไร้ประโยชน์น่ะสิ

ข้อได้เปรียบของสกิลขว้างนั้นคือสามารถจู่โจมได้ทั้งๆที่ยังซ่อนอยู่ ต่าถ้าเขาเข้าไปโจมตีในระยะใกล้ ถึงจะสามารถโจมตีถึงตัวได้ก็ตาม แต่ว่าด้วยพลังฟื้นฟูระดับ 8 มันคงทำให้เขาสามารถโจมตีโต้กลับได้แน่นอน

ถ้างั้น ถอยทัพดีมั้ยนะ

ฮิคารุคิดอยู่ครู่หนึ่ง

..ไม่ดีกว่า ฮิคารุยิ้มออกมาทั้งๆที่เหงื่อเย็นไหลออกมา ก็เราน่ะ ยังไม่ได้ลุยเต็มทีเลยนี่หว่า

 เขาเปิดโซลบอร์ดขึ้นมาและยัดแต้มหนึ่งแต้มที่เหลือลงไป เขาลงจากชั้นสอง ด้วยรอบเล้นของเขา ลอวเรนซ์นั้นไม่ได้รู้ถึงตัวตนของเขาเลย

…ได้เวลายกสองแล้ว

ฮิคารุพยายามห้ามขาไม่ให้สั่น จับมีดสั้นแห่งกำลังไว้แน่น และตรงไปที่ลอวเรนซ์

ฮิคารุวางแผนที่จะจู่โจมระยะประชิด

วันฮิตคิล

เพราะว่าการจู่โจมของเขาก่อนหน้านี้นั้นมีความประสงค์ที่จะฆ่าอย่างชัดเจน แปลว่านี่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่ฮิคารุจะอ่อนข้อให้ได้

ได้เวลาจัดการผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดแล้ว

“…..?”

ทันทีที่ลอวเรนซ์ลดการป้องกันลงเพราะคิดว่าศัตรูหนีไปได้แล้วนั้น ความเจ็บปวด ก็แล่นเข้ามาที่หลังคอ

“หา?”

ทันใดนั้นกลิ่นของเลือดก็ฟุ้งกระจาย ในทีแรกเขาก็ไม้รู้ว่านั่นคือเลือดของตน

“อะ..อะไรกัน”

เลือดพุ่งออกจากคอเป็นสาย คอนั้นเป็นส่วนที่การป้องกันน้อยที่สุดในร่างกาย แต่ก็ไม่ใช่ส่วนที่จะจัดการได้อย่างง่ายๆ แล้วยิ่งเป็นลอวเรนซ์แล้ว มันยิ่งยากขึ้นไปอีก 

เขาไม่ได้สับสนนานนัก

เขาได้ใช้แรงเฮือกหนึ่งเหวี่ยงดาบ มันอาจจะเบากว่าครั้งก่อนแต่ก็พอที่จะฟันคนให้ขาดเป็นสองท่อนได้ ด้วยระยะขนาดนี้นั้น เขาคิดว่ายังไงก็ต้องโดนแน่นอน

“ชิ!!”

ฮิคารุรีบกระโดดถอยหลังออกมา ด้วยพลังของเขาทำให้ออกมาได้ไกลพอสมควร ทำให้สามารถหบดาบของลอวเรนซ์ได้

ชิบ สายระเบิดพลังขั้นสองนี่โคตรเร็ว

ใช่แล้ว ฮิคารุเพิ่มแต้มไปที่สายระเบิดพลังนั่นเอง แต่เขาก็ยังเกือบตาย

ลอวเรนซ์ไม่ทันได้ระวังตัวว่าจะโดนจู่โจมจากด้านหน้า ฮิคารุนั้นตัดเข้าที่หลอดเลือดแดง และรีบไปที่ข้างหลังของผู้นำภาคี

ด้วยการใช้เจ้าหญิงที่อยู่ด้านหลังของฮิคารุ เขาคิดว่ายังไงลอวเรนซ์ก็คงไม่กล้าทำร้ายเจ้าหญิงแน่นอน แต่ผิดคาด เกือบตาย

ถ้าเขาไม่มีระเบิดพลังขั้นสอง เขาคงไม่มีทางสู้ได้แน่นอน

กำแพงถล่มลง ฮิคารุสัมผัสได้ว่าเจ้าหญิงยืนขึ้นอย่างตื่นตระหนกแร่วงลงมา 

เชามั่นใจแน่นอนว่ายังไงลอวเรนซ์ก็คงตรงไปช่วยเธอแน่นอนแต่ว่า…

“เอ๊ะ…?”

“หา ตัว เจอ แล้ว!”

ลอวเรนซ์พุ่งตรงมาที่ฮิคารุ เขาเห็นเด็กหนุ่มได้ในช่วงที่ผลของลอบเร้นอ่อนลงพอดี

ดะ ดะ ดะ เดี๋ยวดิ ไม่ไปช่วยเจ้าหญิงเลยเหรอครับ! จากโซลบอร์ดยังไงนางก็คงออกมาแบบไร้รอยขีดข่วนยากอยู่นาเหวย!

ลอวเรนซ์เหวี่ยงดาบมาที่ตัวเขา ฮิคารุใช้ระเบิดพลังอีกครั้ง อนึ่งระเบิดพลังนั้นให้ผลที่ดีแต่ว่ากินพลังกายมากเลยทีเดียวถ้าใช้มากๆเข้า และแล้ว คลื่นกระแทกก็ทำลายกำแพงอีกครั้ง

ต้องรีบหาจุดอับสายตาแล้ว!

ผ้าคลุมที่พอจะใช้บังสายตานั้นได้ถูกเสียสละไปก่อนหน้านี้แล้ว สิ่งเดียวที่ฮิคารุมีอยู่นั่นก็คือ ก้อนกรวด แต่ว่ามันยังไม่มีประโยชน์ตอนนี้

ไม่สิ ยังมีอีกนี่นา

ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่พอจะใช้บังสายตาของเขาได้

ต้องรีบถอยแล้ว!

“เป็นวิชาที่แปลกนี่นี่ เป็นเวทมนต์งั้นเรอะ ถ้าข้าเห็นนายแล้วก็จบงั้นสินะ”

“ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกน่า!”

“…ห๊ะ”

ฮิคารุถอดหน้ากากและโยนไปที่ผู้นำภาคีทันที ในเสี้ยววิที่วิสัยของเขามืดไปนั้นเอง ฮิคารุก็ได้เปิดใช้สกิลอีกครั้ง และเขาก็ไม่สามารถรับรู้ได้ถึงตัวตนของฮิคารุอีกต่อไป ถึงแม้ว่าเขาจะยังอยู่ตรงหน้าก็ตาม

ต้องขอบคุณที่ที่นี่มันมืด ถ้าเป็นตอนกลางวันผลของลอบเร้นคงจะอ่อนลงไปมากกว่านี้แล้ว

“อยู่ที่ไหนกัน!”

ลอวเรนซ์ป่นหน้ากากด้วยมือของเขา

นี่เขาขยับได้ยังไงเนี่ย เราเพิ่งตัดเส้นเลือดไปไม่ใช่เรอะ!

หน้าของลอวเรนซ์เริ่มซีดลง เลือดยังคงไหลออกมาจากแผลที่คอ แผลนั้นลึกพอที่จะทำให้การฟื้นฟูรักษาไม่ได้โดยง่าย แต่ถ้าเป็นคนธรรมดาคงล้มหรือไม่ก็ตายไปแล้ว

“กรี๊ดดดด!”

เสียงของเจ้าหญิงดังขึ้นมาจากตรงที่เธอเพิ่งร่วงลงมา ด้วยผลของอุปกรณ์เวท ทำให้ลอวเรนซ์ไม่รู้ตำแหน่งที่แน่นอนของเธอ

“เสียงนั่น เจ้าหญิงรึครับ! มาทำอะไรที่นี่น่ะครับ!”

ห๊ะ เดี๋ยวนะ นี่ไม่รู้ว่าเธอมาหรอกเหรอ

“อ๊ะ—”

ฮิคารุรีบพุ่งเข้าไปในขณะที่ลอวเรนซ์ยังคงไม่รู้ตำแหน่งของเธอ เธอนั้นอยู่ไม่ไกลมาก และจากตรงที่เธอร่วงลงมา ถ้าตกลงถึงซากข้างล่างล่ะก็ บาดเจ็บหนักแน่นอน

เขานั้นไม่ต้องช่วยเธอก็ได้ แต่ถ้าหากเธอตายไปเขาคงต้องรู้สึกผิดไปอีกนานแน่นอน ถึงปราสาทจะอยู่ใกล้ๆและที่นั่นอาจจะมีผู้ใช้เวทรักษาอยู่ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถฟื้นคืนคนที่ตายไปแล้วกลับมาได้

“กรี๊ดดดดด!”

“อั่ก!”

การรับคนที่ตกลงมาจากข้างบนนั้นมันสร้างภาระให้กับแขนทั้งสองข้างมากกว่าที่คิด ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาที่แขนทั้งสองข้าง ที่เข่ารู้สึกเจ็บแปลบ

“ได้จังหวะพอดีเลยโว้ย!”

“กรี๊ดด?!”

ฮิคารุอุ้มเธอออกมาข้างนอกผ่านรูที่กำแพง เสียงถล่มดังไล่หลังมา

“ฝ่าบาท ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ!”

ลอวเรนซ์ตะโกนทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าเจ้าหญิงอยู่ตรงไหน

“นายคือ คนร้ายงั้นเหรอ?” เธอถามฮิคารุ

ฮิคารุอยากจะเดาะลิ้น เพราะเขาไม่มีหน้ากากแล้ว ทำให้เธอเห็นหน้าเขาเต็มๆ

ช่างเถอะ คงไม่ได้เจอเธออีกแล้วล่ะนะ

ฮิคารุเห็นหน้าที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุม เธอนั้นสวยมากเลยทีเดียว จากที่เธอแอบเข้ามาที่นี่แบบนี้ เธอคงจะเป็นคนที่ไม่ค่อยระวังตัวสักเท่าไร ฮิคารุปล่อยเธอลง

“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ไม่เจ็บอะไรนะ”

“หืม อ๊ะ ค่ะ ไม่เป็นไร”

“ดีแล้วล่ะ ผู้นำภาคีอาจจะตายจากการเสียเลือดก็ได้…….ไม่สิ คงไม่ล่ะมั้ง  ยามน่าจะมาที่นี่เร็วๆนี้ล่ะ ขอให้เขารับเธอไปด้วยแล้วกัน”

ฮิคารุหันหลังให้เธอ

“ดะดะดะเดี๋ยวสิ”

“ไม่ล่ะ”

แล้วฮิคารุก็วิ่งออกไป

“….โร..แลนด์…?” เธอพึมพัมออกมาเบาๆในขณะที่ฮิคารุไกลออกไปเรื่อยๆ