ตอนที่ 34 ปูรากฐาน
ที่กิลด์นักผจญภัย กลอเรียกับลังหยิกแก้ใของตัวเองเมื่อได้เห็นสิ่งที่ฮิคารุนำมาด้วย
“เอ่อ ท่านฮิคารุค้า นี่มันอะไรกันเหรอค้า”
“ก็มันคงจะมีคำร้องที่ต้องใช้ของพวกนี้อยู่ใช่มั้ยล่ะ”
“นั่นมันก็จริงนะค้า..”
ฮิคารุกลับมาจากข้างนอกพร้อมกับของเต็มกระเป๋า
ทั้งวูล์ฟมอส ที่เก็บได้จากบนหลังของกรีนวูล์ฟเท่านั้น มิราจบัตเตอร์ฟลาย ผีเสื้อที่จะหายตัวทุกครั้งที่มนุษย์เข้าใกล้ กล้วยไม้นิททราที่มีแต่ฟอร์เรสบาร์บาเรียนเท่านั้นที่ปลูกได้ และยังมีชิ้นส่วนของพวกมอนที่อันตรายและหายากตัวอื่นๆด้วย
ฮิคารุเททุกอย่างออกมาในทีเดียว นี่ก็ใกล้จะได้เวลาปิดแล้ว และพวกนักผจญภัยที่เหลืออยู่ในกิลด์ก็ส่งเสียงฮิฮาออกมา แล้วฮิคารุก็ได้รู้ว่าตัวเขานั้นรีบเกินไป แต่ก็เข้าใจได้ว่าทำไมเขาถึงลน มันเป็นเรื่องที่เขาเห็นที่ห้องของกลอเรียก่อนหน้านี้นั่นเอง
“ท่านฮิคารุค้า จะตีราคาทั้งหมดนี่ในรอบเดียวเลยเหรอค้า”
“อือ”
“หืมม.. นี่น่าจะพอที่จะเคลียร์คำร้องสำหรับเลื่อนขั้นไปแรงค์ E ได้ครึ่งนึงเลยนะคะเนี่ย แล้วก็ ยินดีด้วยที่ได้เลื่อนเป็นแรงค์ F เจ้าค่า”
“ขอบคุณ ถ้างั้นก็ฝากตีราคาหน่อยได้มั้ย”
“ได้อยู่แล้วสิค้า แต่มันเยอะไปหน่อยเนี่ยสิค้า พวกเราคงต้องตรวจสอบให้เรียบร้อยก่อนน่ะค่า”
“เอาสิ เต็มที่เลย” ฮิคารุพูด
กลอเรียดูตกใจ
“คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยชอบขั้นตอนนี้นะค้า”
“ก็จะต้องตรวจสอบว่ามันเป็นของที่ขโมยมารึเปล่าใช่มั้ยล่ะ มันก็พอเข้าใจได้ล่ะ แต่ว่า…”
ฮิคารุขยับเข้าไปใกล้กลอเรีย
“….ผมซื้อมันมาน่ะ”
“ซื้อเหรอคะ”
“ชู่ว ดังไปแล้ว”
ฮิคารุเอานิ้วชี้แตะที่ปากเพื่อให้ทุกคนคิดว่าเขานั้นเป็นห่วงเรื่องภาพลักษณ์ของตัวเอง
“ซื้อมาจากพวกนักล่าที่อยู่ในป่าน่ะ แพงหน่อยแต่มันก็ไม่ผิดกฎหมายใช่มั้ยล่ะ”
“มันก็ไม่หรอกนะค้า พวกแมลงกับสมุนไพรมันก็พอจะทำเงินได้อยู่แต่ว่า ค่าหัวจากพวกมอนสเตอร์มันไม่ได้เยอะขนาดนั้นนะค้า”
“เตรียมไว้แล้วน่ะ”
“แล้วทำไมถึงอยากเลื่อนขั้นขนาดนั้นล่ะค้า”
“มีเหตุผลอยู่น่ะ”
“ขอรู้เหตุผลนั่นหน่อยได้มั้ยค้า”
“หืม…ความลับน่ะ”
ที่ฮิคารุนั้นทำแบบนี้มันมีเหตุผลอยู่ เขานั้นพยายามจะสร้างรากฐานของข่าวลือว่าตัวเขานั้นใช้เงินซื้อแรงค์มา กลอเรียนั้นอาจจะไม่เชื่อแต่แค่พวกนักผจญภัยเชื่อก็พอแล้ว
เพราะฮิคารุนั้นเพิ่งเลื่อนขั้นได้ไม่นาน ถ้าเขาเลื่อนขั้นเร็วเกินไปมันจะทำให้ดึงดูดความสนใจมากเกินไป และถึงตอนนั้น ตัวลาเวียเองก็อาจจะถูกจับตามองด้วย ดังนั้นการทำแบบนี้จึงน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดนั่นเอง
“ไอ้เด็กนั่นเป็นลูกคนรวยงั้นเรอะ”
“ใช้เงินเพื่อให้ได้เลื่อนขั้นเรอะ เหอะ….”
พวกนักผจญภัยมีปฎิกริยาตามที่คาดไว้ เผลอๆอาจจะดีเกินไปด้วยซ้ำ
แน่นอนว่าเรื่องทุกอย่างเป็นเรื่องโกหก ถ้ามีใครมาถามเรื่องพวกนักล่าล่ะก็ แค่บอกไปว่า พวกนั้นอาจจะย้ายไปที่ไหนซักที่ก็พอแล้ว
“อ๊ะ เพิ่งนึกขึ้นได้แฮะ คุณกลอเรีย ถ้าการตีราคาจะต้องใช้เวลานาน ถ้าอย่างนั้นผมขอถอนเงินหน่อยสิ ตอนนี้ผมบ่จี๊น่ะ”
แน่นอนว่าแหล แต่การทำแบบนี้มันทำให้คำพูดก่อนหน้านั้นมีน้ำหนักมากขึ้น
“ขอบใจนะ ฝากด้วยล่ะ”
“เอ่อ ท่านฮิคารุค้า”
กลอเรียเรียกก่อนที่เขาจะออกไป ชิบเป๋ง โดนจับได้งั้นเหรอ!
“ว่าไงครับ” ฮิคารุหันหลังกลับมาและพยายามทำตัวให้ไม่มีพิรุธ
“จิลเค้าโมโหใหญ่เลยล่ะค่า”
“ประทานโทษนะครับ ตะกี้ว่าไงนะ”
“จิลโมโหที่คุณไปโดยไม่บอกน่ะค่า ดูเหมือนว่าจะคาดหวังเรื่องของฝากด้วยนะค้า แน่นอนว่าฉันด้วยค่า”
ของฝากเหรอ ต้องให้จริงดิ ฮิคารุเหงื่อแตกพลั่ก กลอเรียยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย ว่าเธอนั้นรู้ทุกอย่างแล้ว และพอเดาได้ว่าเขากำลังจะทำอะไร
คุณคงจะซื้อมาครึ่งนึงส่วนอีกครึ่งนึงก็หามาเองสินะ ไอ้ที่บอกว่าไม่อยากเด่นนั่นก็โกหกใช่มั้ยล่ะ หน้าของเธอก็บอกประมาณนี้
หรือก็คือ “ถ้าอยากให้ตามน้ำไปด้วยก็เอาของฝากมาซะดีๆ”
โชคไม่ดีที่เขาไม่ได้ซื้อมาเลย
“….ฮิคารุ”
แล้วลาเวียก็ยื่นบางอย่างมาให้
“ผ้าเช็ดหน้าทำมือน่ะ กำลังเป็นที่นิยมในเมืองหลวงเลยล่ะ”
ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งสาวน้อยสุดรอบคอบคนนี้มาให้นะครับ
“อ๊ะขอโทษทีครับ เกือบลืมไปเลยน้า นี่ครับของฝาก หวังว่าจะชอบนะ”
ฮิคารุพูดเสียงเรียบๆ ทันทีทีหันไปหาเธอและส่งยิ้มให้ แล้วเขาก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าอันนั้นให้เธอ
“ที่จริงก็ไม่ได้คาดหวังมากนักหรอกนะค้า แต่ก็ขอบคุณค่า”
“ไอ้นี่น่ะเป็นที่นิยมอยูในเมืองหลวงตอนนี้เลยนา”
“ฉันของเอาไอ้นี่ไปขิงจิลหน่อยได้มั้ยค้า คงจะไม่ได้เอาของแบบเดียวกันให้จิลใช่มั้ยล่า”
ฮิคารุเลิ่กลั่ก
“ไม่เป็นไรจ้ะ” ลาเวียกระซิบอยูข้างหลัง
“อื้มเอาเลย เชิญขิงได้ตามใจเลย”
“ค่า ตอนนี้คงร้อนเงินสินะค้า ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวจะบอกคุณอันเค็นให้ช่วยด้วยนะเจ้าค้า จะได้เสร็จไวๆ”
แล้วฮิคารุก็ออกมาจากที่ที่กิลด์ ทันทีที่ห่างออกมาจากกิลด์ เขาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ฟู่ว…ขอบใจนะลาเวีย เป็นหนี้เธอแล้วสิ”
“ไม่อยากจะเชื่อเลยน้า เราคิดว่านายจะซื้อของฝากมาบ้างซะอีกแน่ะ”
“หืม? มันสำคัญด้วยเหรอ”
“ก็ถ้าอยากจะให้ใครช่วยอะไรมันก็ต้องแหงอยู่แล้วสิ แล้วอีกอย่างนะ คนส่วนใหญ่ที่พอนด์เขาก็ต้องสนใจเรื่องของเมืองหลวงกันทั้งนั้นแหละ”
“อึก….”
“กับพนักงานกิลด์ยิ่งแล้วใหญ่เลยนะ ปกติแล้วก็ต้องให้ของขวัญอยู่แล้วสิ”
“อัก….”
“ฮิคารุ”
“ครับ”
“ไอ้นั่นน่ะฉันซื้อให้ตัวเองนะ”
“ขอโทษนะ” ฮิคารุขอโทษในทันที เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวลาเวียที่เคยถูกขังอยู่ในคฤหาสจะถูกสอนเรื่องการมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นด้วย
“ไม่เป็นไรน่า ยังไงนั่นก๋เป็นเงินนายนะ”
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวจะชดใช้ให้แน่ๆ”
“ไม่เป็นอะไรจริงๆนะ เราดีใจซะอีกที่ได้เห็นอีกด้านของฮิคารุน่ะ ถ้านายสมบูรณ์แบบเกินไปคงจะอึดอัดน่าดู”
ส่วนของขวัญของจิลนั้นเป็นกล่อนเก็บของขนาดเท่าฝ่ามือ ซึ่งแพงกว่าผ้าเช็ดหน้าอย่างแน่นอน จากที่บาเวียบอกการให้ของที่ต่านกันมันจะทำให้เปรียบเทียบกันได้ยาก
“แล้วออโรร่าล่ะ ฉันควรจะให้อะไรเธอด้วยมั้ย” ฮิคารุถาม
“ไม่ล่ะ บางทีการให้อะไรโดยที่ไม่ได้สนิทกันมันจะส่งผลเสียเปล่าๆน่ะ”
“ฉันก็ไม่ได้สนิทกับกลอเรียแล้วก็จิลซะหน่อยนี่นา”
ลาเวียถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ก็ทั้งสองคนนั้นไม่ค่อยถูกกันนี่นา ถ้าจะให้ของขวัญคยใดคนหนึ่งก็ต้องให้อีกคนนึงด้วยนะ”
“ไม่ค่อยเข้าใจเลยแฮะ แต่ช่างมันละกัน”
เรื่องด้านนี้นั้นฮิคารุไม่มีความรู้เลย
แล้วทั้งคู่ก็จองโรงแรมอีกครั้ง ก็แน่นอนว่าที่เดิมนั่นแหละ
“คิดว่าจะไม่กลับมาแล้วซะอีกน้า…” สาวหูแมวพูดออกมาในโทนเสียงที่ผิดหวังนิดหน่อย
นี่นางรู้วิธีการทำงานสายบริการมั้ยเนี่ย ฮิคารุคิด
“อ้ะเพิ่งนึกขึ้นได้ นี่คุณพนักงาน”
“ว่ายังไงคะคุณฮิคารุ”
เดี๋ยวนะทำไมเปลี่ยนท่าทีไวงี้ล่ะ
“ที่เมืองหลวงน่ะ เขาไม่ดูกิลด์การ์ดกันเลยนะ มีแต่ดูว่ามีประวัติอาชญากรมั้ยน่ะ”
“อ๋อ แผ่นหินน่าขนลุกนั่นสินะ”
“ช่างเรื่องที่ว่ามันน่าขนลุกไปก่อนเถอะ ทำไมที่นี่ไม่ใช้แบบเดียวกันกับที่เมืองหลวงล่ะ น่าจะดีกว่ามาคอยเช็คที่ละคนสิจริงมั้ย”
“ก็ง่ายๆเลย มันใช้ได้แค่ที่เมืองหลวงไงคะ”
“จริงดิ”
“โซลการ์ดกับกิลด์การ์น่ะ ใช้ผ่านได้ทั้งอาณาจักร ไม่สิทั้งโลกเลยนะเออ ส่วนไอ้เจ้าแผ่นหินอันนั้นน่ะส่วนใหญ่จะใช้ในเมืองใหญ่ๆเท่านั้นล่ะค่า”
แล้วฮิคารุก็โล่กอกเพราะว่าชื่อของลาเวียไม่ได้ถูดแพร่ออกไปผ่านหินนั้น เพราะมันเช็คแค่ประวัติอาชญากรรมเท่านั้น
“เพราะมันใช้ที่นี่ไม่ได้ ฉันก็เลยมีบทบาทยังไงล่ะ!” เธอพูดอย่างมั่นใจพร้อมกับชี้ไปที่ขมับของตัวเอง
“ฉันน่ะ แค่มองครั้งเดียวก็จดจำได้ทุกรายละเอียดเลยน้า”
“ความจำงั้นเหรอ..”
เข้าใจล่ะ ระบบอัตโนมือสินะ ส่วนใหญ่พวกที่ทำงานบริการก็มักจะเก่งเรื่องจำหน้าคนอยู่แล้ว
“ฉะนั้นไว้ใจได้เลยค่า คุณฮิคารุ พักผ่อนให้เต็มที่ได้เย”
“อะ อืม”
เงินที่เหลือ 27,190 + 90,000 กิลลัน
ทั้งคู่เช่าห้องแค่ห้องเดียวเหมือนอย่างเคย ฮิคารุไม่ได้คิดมากเรื่องที่จะนอนห้องเดียวกับลาเวียอยู่แล้ว
เช้าวันต่อมา ฮิคารุวางแผนว่าจะออกไปซื้ออาหารแพงๆมาให้ลาเวียเพื่อเป็นการขอบคุณเรื่องเมื่อวาน ทีแรกเขากะว่าจะพาลาเวียไปร้านอาหารหรือไม่ก็คาเฟ่ แต่ดูเหมือนว่าการใช้เวทเมื่อวานจะยังส่งผลกระทบกับเธออยู่
ครั้งหน้าคงต้องระวังแล้วสิ ฮิคารุคิด
ฮิคารุออกมาคนเดียวหลังจากที่ลาเวียบอกว่าขออาหารเบาๆสำหรับเช้านี้หน่อย
หืม อาหารเบาๆสินะ …… ดูเหมือนว่าลาเวียจะชอบฮอทดอกเผ็ดๆนั่นสินะ รสชาติดีขึ้นแล้วรึยังน้า แต่กว่าจะเข้าที่ก็คงสักพีชักล่ะ
แล้วเขาก็ตรงไปที่ร้านขายฮอทดอก
“หืม?”
ข้างหน้าร้านฮอทดอกนั้นมีเด็กสาวคนหนึ่ง เธอใส่เสื้อคลุมที่ทำจากไหมอย่างดี มันเป็นสิ่งที่ไม่ปกติเลยแม้กระทั่งในเมืองหลวง ลวดลายของมันนั้นเป็นเหมือนวงเวท
แต่สิ่งที่เตะตาฮิคารุนั้นไม่ใช่ชุดของเธอแต่เป็นสีผมต่างหาก
“ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอกับซอสมะเขือเทศกับมาสตาร์ดที่นี่ ดีใจจังเลย!” เธอพูดออกมาอย่างดีใจ
ผมที่ถูกถักเปียของเธอนั้น เป็สีดำ
“ฮอทดอกร้านนี้เอาคะแนนเต็มสิบไปเล้ยย”
เธอคือคนที่มีผมและตาสีดำนั่นเอง
————————————-
คนแปลจะขอตัวไปทำธุระสักวันสองวันนะฮับเอาชดเชยไปก่อนตอนนึงเนอะ
