ตอนที่ 40 ก่อนจะจากไป
“อื้ม พรุ่งนี้น่ะ” ฮิคารุตอบกลับไปทันที ด้วยสายตาที่ตรงไปตรงมา และไม่นานจากนั้น จิลก็หน้าแข็งทื่อแล้วก็นั่งลงที่นั่งข้างๆฮิคารุ
“ขออะไรแรงๆหน่อยสิ” ตาของเธอจ้องเขม็งมาที่ฮิคารุ เขาสัมผัสได้ถึงความชิบหายที่กำลังจะมาเยือน
“นะ นี่…”
“ฉันจะกินอะไรมันก็เรื่องของฉันน่า”
“อะ…อย่างงั้นเหรอ”
ฮิคารุที่ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยหันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากลาเวีย แต่เธอนั้นหันไปทางอื่นเหมือนกับจะบอกว่า “นายจัดการเองสิ”
“ท่านฮิคารุใจร้ายมากเลยนะรู้มั้ย จิลน่ะแทบนอนไม่หลับเลยนะตอนที่คุณไปที่เมืองหลวงน่ะค่า”
“ปะ เปล่าสักหน่อย ฉันแค่เป็นห่วงว่านายจะสะเพร่าจนเป็นอะไรไปเท่านั้นแหละย่ะ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรนี่นา”
“ดวงดีน่ะ”
ถึงเกือบจะได้กลับบ้านเก่าเพราะลอวเรนซ์ก็เถอะนะ
“ขอโทษที่ให้รอนะครับ”
แล้วพนักงานก็เอาแก้วที่เต็มไปด้วยของเหลวสีแดงเพลิงที่คล้ายกับวิสกี้ออกมา
“แล้ว แปลว่าพอนายเลื่อนขั้นแล้วก็จะออกจากพอนด์ไปเลยงั้นสินะ เข้าใจล่ะ เอื๊อก”
หลังจากที่นั่งมองแก้วอยู่ครู่หนึ่ง จิลก็ยกทีเดียวหมดแก้ว
“ฮ่า— อาวมาอีก”
“โว้วโว้ว….”
“ส่วนฉันขอเป็นน้ำผลไม้แดงแล้วกันค่า”
กลอเรียสั่งน้ำผลไม้ ไม่สิ น่าจะเรียกว่าค็อกเทลมากกว่า มันทำจากน้ำที่มาจากผลไม้ที่รูปร่างคล้ายกับทับทิม ดูเหมือนว่ารสชาติจะสดชื่นและทานค่อนข้างง่ายทีเดียว
“ก็รู้อยู่รอกนะว่าสักวันนายจะต้องออกไปจากพอนด์น่ะ แต่ไม่เห็นจะต้องรีบขนาดนั้นเลยนี่นา” จิลพูดออกมา
ฮิคารุนั้นรู้ว่าเธอนั้นดูใส่ใจเขามากกว่าคนอื่นแต่ไม่ได้คิดว่าเธอจะชอบเขา
“ขอโทษนะ แต่พอผมคิดถึงดันเจี้ยนแล้วมันอยู่ไม่สุขน่ะ”
“นายก็น่าจะบอกฉันสักหน่อยสิว่าจะเลื่อนขั้นน่ะ ฉันจะได้หาวิธีที่ปลอดภัยกว่านั้นให้น่ะ”
“แต่ผมก็ไม่ได้ไปเสี่ยงอันตรายนา แค่ไปซื้อวัตถุดิบต่อจากเขามาแค่นั้นเองนะ”
“แล้วนายใช้เงินไปเท่าไรล่ะ คงเยอะใช่มั้ย แล้วอีกอย่าง เงินน่ะจำเป็นสำหรับนักผจญภัยมากนะ แล้วไอ้การไปซื้อของนั่นอีก ปกติแล้วน่ะ พวกที่เก่งๆ น่ะจะล่าและเข้ามาขายของในเมืองเพื่อเพิ่มชื่อเสียงกับแรงค์ให้ตัวเอง ถ้าเกิดคนแบบนั้นไม่เข้ามาในเมืองก็แปลว่าคงซ่อนอะไรบางอย่างไว้นะ” จิลว่า
“แล้วคุณอันเค็นเองก็บอกด้วยนะค้าว่าเราคงต้องระวังตัวมากขึ้นถ้ามีคนแบบนั้นอยู่ใกล้ๆกับทะเลสาบน่ะค่า” กลอเรียเสริม
“………”
อ๊ะ ก็จริงแฮะ แล้วฮิคารุก็ได้รู้ว่าพวกนักผจญภัยที่ไปที่ทะเลสาบในวันนี้นั้นไม่ได้ไปเพื่อตามรอยฮิคารุแต่ไปเพื่อหา ผู้ชายคนนั้นที่ฮิคารุซื้อของมาต่างหาก
“อื้ม ขอโทษนะ ผมสะเพร่าเองน่ะ”
“ปกตินายไม่น่าจะยอมรับว่าตัวเองผิดนี่ คงแค่อยากรีบๆจบบทสนธนาใช่มั้ยล่ะ ยังไงนายก็ไม่คิดที่จะกลับมาที่นี่อยู่แล้วนี่เนอะ”
“เดี๋ยวสินี่คิดว่าผมเป็นคนแบบไหนเนี่ย”
“ก็เป็นคนแปลกๆน่ะสิค้า คุณฮิคารุน่ะซื้อของมาตั้งเยอะขนาดนั้นแต่นักผจญภัยที้ราส่งไปแถวนั้นกลับไม่เห็นคนที่ขายของให้กับคุณเลยนะค้า” กลอเรียพูด
“บางทีเขาอาจจะเป็นคนที่ระวังตัวมากก็ได้นี่”
“หรือบางทีอาจจะเป็นพวกที่น่าสงสัยมากก็ได้นะค้า”
เจ้าของร้านยื่นแก้วที่เต็มไปด้วยน้ำผลไม้แดงให้ กลอเรียจิบไปนิดหนึ่ง
“ผมก็ระวังตัวอยู่นา ถ้าทางนั้นคอยสืบสวนไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็เจอเองล่ะ”
ฮิคารุให้คำตอบที่ดูคลุมเครือกลับไปและกลอเรียก็ยิ้มตอบกลับมาและไม่พูดอะไรไปมากกว่านั้น
“จะไปวันพรุ่งนี้จริงๆเหรอ” จิลถามพร้อมกับทำหน้าสลด โดยไม่รู้ถึงสงครามเย็นระหว่างกลอเรียและฮิคารุก่อนหน้านี้เลย จากนั้นก็ยกดื่มอีก
“หวา ใจเย็นๆหน่อยสิ”
“ก็ฉันอยากได้อะไรแรงๆนี่”
“ก็ได้ๆ ถ้างั้นเดี๋ยวเครื่องดื่มมื้อนี้ผมเลี้ยงแล้วกัน”
“เอ๋”
“เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ผมขอเป็นคนเลือกเครื่องดื่มให้นะ กินอะไรแบบนั้นมันไม่ดีต่อสุขภาพนา”
“ก็ได้ แล้วแต่นายเลย” จิลตอบเสียงดังพร้อมกับมีรอยยิ้มปรากฎอยู่บนหน้าเพราะว่าฮิคารุเป็นห่วงเธฑอและจะเลี้ยงเครื่องดื่มให้เธอนั่นเอง
“แล้ว ชอบเครื่องดื่มแบบไหนล่ะ”
“อะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ แต่ฉันไม่ค่อยชอบแบบหวานๆเท่าไรน่ะ”
แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าครั้งที่แล้ว ตอนที่เจ้าของร้านเลี้ยงอาหารฟรีให้ แต่เตือนจิลว่าต้องจ่ายค่าเครื่องดื่มเอง ตอนนั้นทำให้เขารู้ว่าเธอเป็นพวกดื่มหนักเลยทีเดียว
เขาสั่งเครื่องดืมที่มี จินและเวอร์มุท สัดส่วนหนึ่งต่อสามส่วน และประดับด้วยโอลีฟ และถ้ามันหวานเกินไป เขาก็จะสั่งมะนาวเหรอของที่ใกล้เคียงกันมาเพื่อบีบลงไปด้วย
ที่โลกนี้ก็มีตู้เย็นเหมือนกัน แต่ค่าบำรุงรักษามันค่อนข้างจะแพง และร้านคุณภาพสูงส่วนใหญ่เองก็มีกันทั้งนั้น พาสต้าแมจิคก็เช่นกัน ดังนั้นฮิคารุจึงสั่งเครื่องดื่มเย็นๆ ได้
ตอนที่อยู่ญี่ปุ่น ฮิคารุที่สนใจในโลกของผู้ใหญ่มากได้ลองศึกษาเรื่องค็อกเทลดู เขาใช้บัญชีของพ่อเพื่อสั่งซื้อเหล้าและลองดื่มดู แน่นอนว่าครั้งแรกเมาปลิ้น แต่ด้วยความอดทน เขาก็ได้เรียนรู้เรื่องค็อกเทลมาจนได้
“หืม ไม่เคยเจอของแบบนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย”
“ลองดูสิ”
ที่โลกนี้มีค็อกเทลอยู่ก็จริงแต่มันไม่ค่อยจะหลากหลายเท่าไร
จิลลองยกดื่ม
“อื้ออออ”
จิลปิดปากและมองมาที่ฮิคารุ
“มันเรียกว่ามาร์ตินี่น่ะ ที่บ้านเกิดผมเขาเรียกมันว่าเป็นราชาแห่งค็อกเทลเลยนา สดชื่อน แต่แรงใช่มั้ยล่ะ”
แหงสิ ก็เราแค่จิบยังมึนๆเลยนี่
“ดีใจที่ชอบนะ”
“อื้ม ขอบใจนะ” จิลพูดหน้าแดงๆ และยิ้มออกมา
ฟู่ว ดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วสินะ แล้วฮิคารุก็โดนแทงศอกใส่ด้านข้าง
[นี่เจ็บนะ]
[โทษที เราไม่ได้ตั้งใจน่ะ]
ฝีมือลาเวียนั่นเอง
[หึงสิน้า]
[ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะ เราอาจจะลั่นศอกใส่นายโดยไม่ต้งใจอีกก็ได้]
[ขอโทษครับ]
ฮิคารุรู้สึกดีใจที่ลาเวียรู้สึกหึงถึงจะรู้สึกเจ็บสีข้างอยู่บ้างก็ตาม
“ท่านฮิคารุ ไม่มีของฉันบ้างเหรอค้า”
“ส่วนของคุณก็เป็นเอลนะ”
เอลก็คือเบียร์นั่นแหละ
“เอ๋ เบียร์เหรอค้า” กลอเรียถาม
ฮิคารุสั่งเอลด้วยรอยยิ้ม
“ผมเลี้ยงเอง ขอเอลสำหรับคุณผู้หญิงคนนี้ด้วยครับ เอาแบบใหญ่ที่สุดในร้านเลยนะ”
“……..”
แก้วที่ใหญ่กว่าหน้าของเธอวางอยู่ตรงหน้าของกลอเรีย เธอยิ้มอยู่ก็จริงแต่หน้ากระตุกยิบๆ เลย
“ก็ดีแล้วนี่นา หมอนั่นเลี้ยงเองเลยนะ”จิลพูดอย่างไม่รู้ประสีประสา กลอเรียได้แต่พยักหน้า
“แล้ว ฮิคารุคุงจะไปที่รูทฮับบาร์ทสินะ”
“อื้ม ผมอยากเข้าดันเจี้ยนน่ะ”
“……”
“เป็นห่วงเหรอ”
“แน่นอนสิ ที่นั่นน่ะอันตรายจะตาย ไม่รู้เหรอ”
“แล้วก็มีคำร้องเยอะแยะด้วยนี่”
“คงงั้นแหละ แต่นายน่ะพยายามขนาดนั้นเพื่อเลื่อนเป็นแรงค์ E เลยนะ ไม่เร่งเกินไปหน่อยเหรอ”
มองจากภายนอกเป็นแบบนั้นเองสินะ
“ฟังนะ นายน่ะต้องหาข้อมูลก่อนเข้าไปด้วยล่ะ แล้วก็อย่าลืมเอาไอเทมที่เอาไว้ใช้ตอนฉุกเฉินไปด้วย”
จิลที่เริ่มเมาแล้วเริ่มพูดมากขึ้น
“ยาขี้ผึ้ง สมุนไพร แล้วก็โพชั่น แต่อันสุดท้ายมันค่อนข้างจะแพงนิดหน่อยนะ”
“โพชั่น….”
เขานั้นไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องบาดเจ็บเลย แต่ถ้าหาเขาต้องแยกกับลาเวียขึ้นมาแล้เธอเกิดบาดเจ็บสิ่งที่จะช่วยเธอได้ก็คือโพชั่นนั่นแหละ
“หาซื้อได้ที่กิลด์นักแปรธาตุสินะ”
“อืม ราคาราวๆ พันนึงต่อขวดเล็กๆขวดนึงน่ะ แต่ปิดแผลได้ไวมากเลยนา”
“แล้วเขาทำโพชั่นกันยังไงเหรอ”
“ก็ดูเหมือนว่าจะเอาเม็ดยามาละลายในน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่ปลุกเสกโดยวิหาร แล้วก็ให้ฮีลเลอร์ร่ายเวทฮีลใส่ไป อะไรประมาณนี้ล่ะมั้ง เวทมันจะหมดฤทธิ์พอผ่านไปสักพักหน่องมันก็เลยเป็นของที่ใช้แล้วทิ้งน่ะ”
แปลว่าทางวิหารกับกิลด์นักแปรธาตุทำงานร่วมกันสินะ แต่ถ้าจ่ายพันนึงเพื่อแลกกับชีวิตมันก็คุ้มล่ะ ฮิคารุคิด
“แล้วก็…”
แล้วจิลก็เริ่มพูดต่อเมื่อเห็นว่าฮิคารุทำท่าสนใจ
จากนั้นก็ร่วง และฟุบลงไปที่เคาท์เตอร์
“อ๊ะ ฉันต้องกลับแล้วล่ะค่า ฝากที่เหลือด้วยนะค้าท่านฮิคารุ”
“เดี๋ยวเด้ จะทิ้งจิลไว้งี้เรอะ!!”
“ปกติจิลเขาไม่ค่อยจะไม่ระวังตัวแบบนี้หรอกนะค้า นี่คงเป็นเพราะคุณนั่นแหละค่า”
กลอเรียมองที่จิลเหมือนกับที่พี่สาวมองน้องสาว แต่พี่สาวก็ไม่ทิ้งน้องสาวไว้อย่างนี้อีกนั่นแหละ แล้วกลอเรียเองก็ดูเมาเหมือนกัน หน้าแดงเลยนั่น
“เสือผู้หญิงจริงๆนะเจ้าค้า ท่านฮิคารุ อ๊ะ แล้วก็ พอลล่ากับเพื่อนๆกับลังหาคุณอยู่น่ะค่า”
“อ๊ะ”
สามเกลอนั่น ฮิคารุไม่ได้เห็นพวกเธออีกตั้งแต่มื้อค่ำคราวนั้น เขาไม่ได้วางแผนไว้ว่าจะไปเจอพวกเธออยู่แล้ว ถึงพวกเธอจะนับถือเขาแต่เขาก็ยังไม่ไว้ใจพวกเธออยู่ดี
“พวกเธอน่ะอยากจะผจญภัยต่อนะคะ”
“ผมว่าพวกเธอน่าจะกลับหมู่บ้านไปดีกว่านะ”
“กลับไปทำอะไรงั้นเหรอคะ”
“ก็ที่นั่นเป็นบ้านของพวกเธอนี่”
ฮิคารุรู้สึกได้ว่าลาเวียสั่นนิดหน่อย เธอนั้นไม่มีที่ให้กลับไปอีกแล้ว เขาจึงยื่นมือไปจับมือของลาเวียโดยที่ไม่ให้กลอเรียเห็น เธอตกใจเล็กน้อยแต่ก็จับมือฮิคารุกลับ โชคดีที่ตอนนี้ค่อนข้างดึกแล้ว ทำให้ในร้านไม่มีคนเลย
“ถึงจะกลับไปแต่หมู่บ้านจนๆแบบนั้นก็ไม่มีอะไรให้ทำหรอก กลับไปก็มีแต่จะเป็นตัวถ่วงเปล่าๆนั่นล่ะ” ผู้จัดการร้านพูดพร้อมกับกระดกเบียร์
“ไอ้การที่ส่งคนในหมู่บ้านเข้ามาที่เมืองน่ะ มันก็เป็นการลดค่าใช้จ่ายได้ดีเลยนะ เรื่องนั้นช่างมันก่อน ฮิคารุ ค็อกเทลนี่อร่อยดีนะ นายบอกว่านี่มาจากที่บ้านเกิดของนายใช่มั้ย”
“คะ..ครับ จะเอาใส่เมนูของร้านไปก็ได้นะครับ”
“แน่ใจนะ”
“ครับ ว่าแต่ ผจก.รู้ด้วยเหรอครับว่าพวกนั้นมาจากที่ไหน”
“หมายถึงที่มากับนายก่อนหน้านี้สินะ พอดีไปได้ยินเข้าน่ะ ดูเหมือนว่าที่นั่นจะค่อยๆจนลงเรื่อยๆนะ”
“แล้วทำไมพวกเขาถึงไม่หนีออกมากันทุกคนล่ะครับ”
“เพราะว่าทำไม่ได้น่ะสิ มันเป็นเรื่องของพวกชนชั้นสูงน่ะ”
นั่นสินะ จากความทรงจำของโรแลนด์ พวกชนชั้นสูงจะไม่ยอมให้ชาวบ้านออกจากเขตของตัวเอง พวกเขานั้นจะหว่านล้อมด้วยการจ่ายภาษีที่น้อยลงและเงินกู้ดอกเบี้ยต่ำ แต่ถ้าทั้งครอบครัวหนีออกจากเขตเมื่อไร เหล่าชนชั้นสูงก็จะตามหาจนเจอแล้วจัดการ แต่จะมองข้ามไปถ้าเด็กของบ้านไหนเข้าไปทำงานในเมือง เพราะเงินนั้นจะถูกส่งกลับมาที่หมู่บ้านนั่นเอง
“หวังว่าเด็กพวกนั้นจะไม่รับคำร้องที่เกินตัวนะคะ” กลอเรียพูดแล้วถอนหายใจ จากนั้นก็กระดกเบียร์ที่เหลืออยู่ตรงหน้ารวดเดียวเกลี้ยง
ฮิคารุแบกจิลออกมาจากร้าน กลอเรียตามมาด้วย เธอบอกว่าควรจะให้จิลไปนอนพักที่กิลด์น่าจะดีกว่า ด้วยพลังของฮิคารุในตอนนี้ การแบกจิลนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
“แหมๆ แข็งแรงจังเลยนะค้า” กลอเรียพูด
ส่วนฮิคารุนั้น เพราะว่าหน้าของเธอที่อยู่ใกล้เกินไป ทำให้เขาสามารถได้กลิ่นของเธอได้อย่างชัดเจน และถึงเขาจะพยายามเมินขนาดไหน แต่มวลหนานุ่มสองก้อนกำลังประทับอยู่ที่หลังของเขา ทั้งนุ่มและอุ่น เขาคงจะยิ้มแป้นอยู่หรอกถ้าตอนนี้ลาเวียไม่ส่งจิตสังหารมาทางนี้
“คุณคือคนที่ร่วมผจญภัยร่วมกับท่านฮิคารุสินะค้า เอ่อ ว่าแต่คุณชื่ออะไรนะค้า”
กลอเรียเข้าไปใกล้ลาเวีย
“เรนคลอว”
“ค่า ท่านเรนคลอว”
“ไม่เห็นต้องเติมท่านเลยนี่นา ยังไม่ใช่นักผจญภัยสักหน่อย”
กลอเรียพยายามจะรุกเข้าหาลาเวีย นั่นทำให้ฮิคารุเริ่มรู้สึกสั่นกลัว แต่ก็ทำได้แต่ปล่อยให้ลาเวียรับมือ
“ถึงแล้ว กุญแจล่ะ”
“อ๊ะ จริงด้วย ยังไงก็เถอะนะค้า ท่านเรนคลอว ถ้าท่านฮิคารุไปแล้วก็อย่าลืมแวะมาที่กิลด์ด้วยนะค้า”
“อืม”
แน่นอนว่าไม่ไปอยู่แล้ว แต่ถ้าหากว่าทั้งคู่บอกว่าจะออกไปด้วยกันนั้นจะถูกสัยเอาได้ ทำให้ทั้งคู่สรุปไว้ว่าจะทำให้เหมือนกับว่า เรนคลอว ยังอยู่ที่เมืองนี้นั่นเอง
“เอ้า ฮึบ หลับเป็นตายเลยแฮะ”
ที่ห้องพักของกิลด์มีเตียงเล็กๆอยู่หลังหนึ่ง ห้องนั้นเป็นห้องที่สามารถล็อคจากด้านในและใช้กุญแจปลดล็อคจากด้านนอกได้
“ท่านฮิคารุคะ แล้วของฝากจิลล่ะ”
เธอกำลังพูดถึงของฝากจากที่เมืองหลวงนั่นเอง
“มีอยู่แล้วล่ะ”
ฮิคารุวางกล่องเก็บของที่เป็นของฝากเอาไว้ข้างเตียง
“อันนั้นดูแพงกว่าของฉันอีกอะ” กลอเรียบ่นนิดหน่อยแต่ฮิคารุก็เมินไป
ทีแรกฮิคารุกะว่าจะเขียนข้อความไว้แต่ก็ล้มเลิกไป
หลังจากที่ออกไปจากอาณาจักรแล้ว บางทีพวกเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกก็ได้ ฮิคารุคิด
แล้วทุกคนก็ออกมาจากกิลด์
“ให้ผมเดินไปส่งมั้ย” ฮิคารุถามกลอเรีย
“ฉันกลับเองได้ค่า ขอบคุณนะค้า แต่ฉันไม่อยากตกอยู่ในเงื้อมมือคุณน่ะค่า” เธอตอบและจากไป
ฮิคารุเกือบจะพูดว่าไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อยแต่พอนึกถึงเรื่องในตอนนั้นแล้วเขาก็ชะงัก
“เป็นอะไรเหรอ ฮิคารุ”
“มะ ไม่มีอะไรหรอก กลับไปนอนกันเถอะนะ พรุ่งนี้เราต้องตื่นแต่เช้าน่ะ”
“อืม”
เช้าวันต่อมา ทั้งคู่ไปที่ร้านโดโดโรโน่เพื่อจ่ายค่าอุปกรณ์และค่าขนส่ง รวมเป็น 30,700 กิลลัน เขานั้นดูสงบเมื่อได้รับเงิน และพูดว่า “ข้าจะทำผ้าคลุมที่เจ๋งที่สุดให้ดู!”
ต่อมาก็ที่ร้านเลนิวูด เขารับมีดสั้นแห่งพลังคืนมาเขาเก็บมันมีดสั้นที่เพิ่งซื้อไว้ที่หลังเป็นรูป X
หลังจากที่ซื้อของใช้สำหรับการเดินทางห้าวันแล้ว ทั้งคู่ก็ไปกินฮอทดอกเป็นอาหารเช้า
“เมื่อวานมีนักผจญภัย B แรงค์ มาน่ะ” เจ้าของร้านพูด
คงจะหมายถึงเซลิก้าสินะ
“เธอบอกว่าจะสนับสนุนฮอทดอกของฉันน่ะ”
“งะ งั้นเหรอ แปลว่าคงจะชอบมากเลยสินะครับ”
“ต้องขอบใจนายมากเลยนะไอ้หนู”
“ถ้ารู้สึกขอบคุณจริงๆ ก็อย่าเรียกผมว่าไอ้หนูสิ”
“ท่านอาจารย์หนุ่ม”
“เลิกล้อเล่นได้แล้วน่า”
“ถ้างั้นขอรู้ชื่อหน่อยได้มั้ย”
ถ้าเขาให้ชื่อไป เซลิก้าอาจจะตามเจอก็ได้ แต่ว่าฮิคารุก็ไม่ได้สนใจอะไร คงจะแปลกซะอีกทั้งๆที่เขาคอยให้คำแนะนำมาตลอดโดยไม่ได้บอกชื่อไป
“ฮิคารุ”
“ฮิคารุสินะ…ฉัน เออร์เนส”
“อืม ไว้เจอกันนะครับ”
“เหอะ นายคงจะไม่กลับมาสักพักใช่มั้ยล่ะ มันเขียนอยู่บนหน้านายแน่ะ”
“อืม”
ฮิคารุจ่ายไปหกสิบกิลลัน ส่วนลาเวียก็ดูมีความสุขที่ได้กินฮอทดอกเผ็ดๆของนาง
ฮิคารุทำเหมือนอย่างเคย ออกไปจากเมืองรอบหนึ่งก่อน และกลับเข้ามาในเมืองเพื่อพาลาเวียออกไปด้วยอำพรางหมู่
ค่าเดินทางห้าวันสู่รูทฮับบาร์ทเท่ากับ 1000 กิลลัน รวมค่าของ ฮิคารุจ่ายส่วนของทั้งคู่ไป
ในบ่ายของห้าวันหลังจากนั้น ทั้งคู่ ก็ได้ไปถึงรูทฮับบาร์ท
เงินที่เหลือ 34,990 กิลลัน (+200,000)
