ตอนที่ 57 เมืองแห่งการศึกษาทางตอนเหนือ
“อะ……เอ่อ บะ แบบว่า อย่างนี้มันไม่เด่นไปหน่อยหรือคะ……”
“ออกจะเข้ากันดีนี่คะ?”
“ตะ แต่ฉันไม่เคยสวมเสื้อผ้าอะไรอย่างนี้มาก่อน……”
“เดี๋ยวก็ชินค่ะ รับรองว่าคนรักที่รออยู่จะต้องดีใจแน่ๆค่ะ”
“ฮะ ฮิคารุ มะ ไม่ใช่คนรักอะไรอย่างนั้นสักหน่อย—-”
“ถ้าอย่างนั้น เชิญทางนี้ค่ะ”
“เหวอออออ”
ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวอะไรกันนะ—-ฮิคารุคิดในขณะที่กำลังรออยู่
ร้านขายเสื้อผ้าแนวตะวันตกที่ขึ้นชื่อของฟอเรสซาร์ด
ประตูห้องลองเสื้อเปิดออกพร้อมกับพนักงานที่เดินออกมา แล้วก็
“อะ เอ่อ……”
ตามต่อมาด้วยลาเวียที่หน้าแดง
“————”
ฮิคารุถึงกับพูดไม่ออก
เสื้อผ้าที่สั่งตัดเมื่อ 10 วันก่อน สำหรับฮิคารุแล้วเวลา 10 วันถือเป็นการรอที่ค่อนข้างนานมาก แต่ตามปกติของโลกนี้แล้วถ้าสั่งตัดจะใช้เวลาราวๆ 1 – 2 เดือน เลยจ่ายเงินค่าสั่งตัดด่วนเพิ่มให้ค่อนข้างเยอะ
เนื้อผ้าที่เลือกคือไหมโอบิเวียส มันเป็น “ผ้าไหม” คุณภาพสูงที่ใช้วัตถุดิบจากมอนสเตอร์
พอย้อมแล้วจะได้สีที่งดงาม แถมยังสกปรกได้ยาก แล้วพอได้ยินคำว่า “เป็นชุดที่นักผจญภัยหญิงชั้นหนึ่งสวมกัน” ทำให้เลือกใช้มันในทันที
การสั่งตัดชุดวันพีชในครั้งนี้ให้ใช้ไหมโอบิเวียส
มันเป็นสีฟ้าที่ดูลึกลับแบบเดียวกับสีตาของลาเวีย พร้อมกับปักเย็บด้วยด้ายสีเบจและสีน้ำเงิน
เป็นสีน้ำเงินที่ยอดเยี่ยมมาก
เส้นผมของเธอที่ไม่ได้สวมหมวกเป็นสีเงินงดงามชวนให้หยุดมอง สีน้ำตาลที่เคยให้ย้อมไปก่อนหน้าก็เริ่มหลุดไปแล้วแต่ยังเหลือสีให้เห็นอยู่นิดหน่อย ถ้าปล่อยไปอีกสักพักคิดว่าคงกลับมาเป็นสีเงินตามเดิม
เนื่องจากตัดผมสั้นเอาเรื่อง กว่าจะกลับมายาวสมหญิงได้คงต้องใช้เวลาอีกครู่ใหญ่เลย
ตรงคอเสื้อมีผ้าพันคอ—-ลายตารางที่ไม่เป็นระเบียบ—-ซึ่งกำลังเป็นที่นิยมในสหพันธรัฐฟอเรสเทีย
ถ้าให้พูดตามตรง
(โคตรน่ารัก……)
ฮิคารุมองอย่างตกตะลึง
ตอนที่พบกันแรกๆยังไม่รู้สึกถึงความเป็นหญิงงามสักเท่าไร นั่นก็เพราะว่าตอนนั้นดวงตาของเธอยังไม่ค่อยแสดงความรู้สึกสักเท่าไร แถมหมกตัวอยู่แต่ในห้องทำให้ผิวค่อนข้างซีด
แต่ตอนนี้ ได้ออกมาเดินข้างนอกเพิ่มขึ้น ทำให้ผิวดูดีมีสุขภาพ
แถมด้วยผมที่สั้น ทำให้เปลี่ยนจากคำว่า “สวย” กลายเป็นคำที่คุ้นเคยอย่างคำว่า “น่ารัก” แทน
“ปะ เป็น……ยังไงบ้างคะ?”
ทำไมลาเวียถึงพูดสุภาพ
“อะ เอ่อ แบบว่า……คิดว่าน่ารักมากๆเลยครับ”
ไม่รู้ทำไมฮิคารุเองก็พูดสุภาพกลับไป
ลาเวียออกจากร้านด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส
เสื้อคลุมที่สั่งจากช่างทำเกราะโดโดโรโน่ของเมืองพอนด์เองก็มาถึงแล้ว
เสื้อคลุมที่ใช้หนังของมังกรซ้อนเร้น มันมีสีน้ำตาลเข้มและเบาผิดคาด เนื่องจากมันถูกห่อมา ทำให้พี่สาวตรงกิลด์นักผจญภัยถามว่า “สั่งผ้าไหมมาด้วยเหรอ?”
เท่านี้สิ่งที่ต้องทำในฟอเรสซาร์ดเองก็หมดแล้ว
ฮิคารุเช่ารถม้าที่มุ่งหน้าไปสกาล่าซาร์ด เนื่องจากเงินเหลือๆ เลย “เช่าเหมา” ไม่ให้มีแขกคนอื่น
“〜♪”
การตกแต่งภายในที่หรูหรา กับเบาะที่ยอดเยี่ยม
ต่อให้ไม่มีของพวกนี้ลาเวียก็ยังอารมณ์ดี
ถึงจะมี 4 ที่นั่ง แต่เธอนั่งข้างๆฮิคารุ
(ที่อารมณ์ดีขนาดนี้เพราะไม่จำเป็นต้องใส่หมวกกับปลอมตัวเป็นผู้ชายแล้วสินะ?)
ถึงเสื้อผ้าจะดูหรูหราแล้วทำให้มันดูค่อนข้างสะดุดตา แต่ด้วยรูปลักษณ์ของเธอเองก็โดดเด่นพอควรอยู่แล้ว
ตอนที่เดินในฟอเรสซาร์ด ก็ตกเป็นเป้าสายตา ขนาดฮิคารุอยู่ข้างๆยังมีผู้ชายเข้ามาทัก
ถ้าปฏิเสธไปตามตรงก็ยังน่ารำคายอยู่ดี ฮิคารุเลยตัดปัญหาด้วยการใช้ “อำพรางหมู่”
(ต้องคิดแล้วสิว่าจะทำยังไงที่สกาล่าซาร์ด……)
ถ้าหากเข้าศึกษาในศูนย์วิจัยนานาชาติแล้วละก็ ทั้งคู่ต้องแยกจากกันเยอะขึ้น ฮิคารุอยากจะเรียนเกี่ยวกับ “ลอบเร้น” เพิ่มเติมด้วย ในระหว่างนั้นก็ไม่คิดจะให้ลาเวียตามมาด้วย เลยจะให้เธอได้เรียนในสิ่งที่เธอชอบ
(เอาเถอะ……ไว้ถึงตอนนั้นค่อยคิดก็แล้วกัน)
รถม้ามุ่งหน้าสู่ทางเหนือ—-
สกาล่าซาร์ดอยู่ห่างจากฟอเรสซาร์ดโดยต้องนั่งรถม้า 2 วัน
เป็นเมืองกว้างที่อยู่ตรงเชิงเขา โดยศูนย์วิจัยนานาชาติอยู่ตรงตำแหน่งที่สูงที่สุด
ทั้งที่ต่อจากนี้จะเข้าสู่หน้าร้อนเต็มตัวแล้ว แต่มันกลับยังหนาวแสบผิว ฮิคารุเลยนึกถึงฮอกไกโดที่เคยไปมาครั้งหนึ่ง สภาพอากาศมันคล้ายกัน ทั้งเย็นสบายไม่รู้ถึงความชื้น แถมนอกเมืองก็เป็นทุ่งกว้าง
ถ้าเทียบเมืองหลวงของฟอเรสซาร์ดกับเมืองหลวงของพอนโซเนียอย่างกีพอนโซเนียแล้วละก็ กีพอนโซเนียถือว่าใหญ่กว่าอย่างมาก
แต่เมืองบริวารอย่างสกาล่าซาร์ด ใหญ่กว่าเมืองบริวารอย่างพอนด์
ประชากรมีราวๆ 4 หมื่นคน
มันไม่ได้มีคุณค่าแค่ในฐานะเมืองแห่งการศึกษา ทางตอนเหนือยังมีคาลิฮาล กับ ลูดันช่า จุดยุทธศาสตร์สำคัญทางการค้าของสหพันธรัฐ
ฟอเรสซาร์ดเองอยู่ทางตอนใต้ของสหพันธรัฐ เนื่องจากทางตอนเหนือของประเทศพันธมิตรเป็นเขตภูเขาและป่าสน ทำให้บริเวณที่คนอาศัยอยู่ได้สะดวกจึงมีแค่ทางตอนใต้เท่านั้น
“คนถัดไป——”
ตอนที่รถม้ามาถึงสกาล่าซาร์ด ทหารยามทำการตรวจสอบกิลด์การ์ดก่อนเข้าเมือง
พอฮิคารุแสดงให้ดู เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะบอกให้แตะ “แผ่นหิน” ตรวจสอบประวัติอาชญากรรม ซึ่งแน่นอนไม่มีปัญหาอะไร
อีกด้านหนึ่งพอลาเวียแสดงกิลด์การ์ด—-ระดับ G ออกมาก็ทำหน้าตาภูมิใจให้เห็น ซึ่งเธอก็ผ่านได้อย่างสะดวก
“เอ๊ะ?……อ้อ กิลด์การ์ของผมเป็นของพอนโซเนียนี่”
ดูเหมือนนักผจญภัยของประเทศตัวเองจะตรวจสอบไม่เข้มงวด
“ฮึๆ ฉันสามารถเข้าเมืองด้วยกิลด์การ์ดของตัวเองได้แล้ว”
ลาเวียดีใจกับเรื่องเล็กน้อยอย่างนี้
มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว ก่อนจะมาถึงฟอเรสซาร์ดต้องให้ฮิคารุใช้ “อำพรางหมู่” เพื่อเดินทางได้อย่างรวดเร็ว
เพิ่งให้กิลด์นักผจญภัยออกกิลด์การ์ดก็เมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้เอง
“ไปกันเถอะ”
“ค่ะ”
ทั้งคู่ก้าวเท้าเข้าสู่เมืองแห่งการศึกษาสกาล่าซาร์ด
ศูนย์กลางเมือง หรือต้องบอกว่า “แก่นหลัก” คือศูนย์วิจัยนานาชาติ—-หรือที่เรียกกันว่า “โรงเรียน” อยู่—- โดยมันตั้งอยู่ทางตอนเหนือของเมือง
เดิมทีตรงนี้เป็นเมืองสกาล่าซาร์ด แล้วค่อยมาก่อตั้งโรงเรียนทีหลัง
ถึงกระนั้น “ใจกลาง” ตามภูมิศาสตร์แล้วจะมีพวกสำนักงานของสกาล่าซาร์ด รวมไปถึงกิลด์นักผจญภัยและกิลด์พ่อค้า
บริเวณโดยรอบห้อมล้อมไปด้วยร้านอาหาร ร้านค้าและโรงงาน และรอบนอกนั้นก็เป็ฯส่วนที่อยู่อาศัย
ด้านข้างของประตูทางเหนือและใต้เป็นตลาดขายของสด สำหรับคนที่ทำงานด้านขนส่งจะชอบให้งานจบโดยที่ไม่ต้องเข้าไปถึงภายในเมืองอยู่
“เมืองนี้ไม่มีขุนนางสินะ”
“เหมือนจะเป็นอย่างนั้น หายากนะเนี่ย”
“งั้นเหรอ?”
“อือ พอนโซเนียกับควินแบรนด์ แล้วก็ประเทศอื่นๆจะมีขุนนาง แต่ในกรณีของฟอเรสเทีย 7 ประเทศเล็กจะมีวัฒนธรรมเป็นของตัวเอง และไม่ชอบเลียนแบบประเทศอื่นๆ โดยระบุไว้อย่างชั้นเจนไว้ใน “กฎบัตร” ตอนก่อตั้งสหพันธรัฐไว้ว่าจะไม่ให้มี “ขุนนาง”
“มีวัฒนธรรมเป็นของตัวเองเหรอ”
“จากที่อ่านในหนังสือมา แน่นอนว่ายังมี ‘วงศ์ตระกูล’ อยู่”
“อืม”
สิ่งนั้นไม่รู้สึกว่ามันแตกต่างกับ “ขุนนาง” ตรงไหนเลย
แล้วก็เป็นอย่างที่คิด “วงศ์ตระกูล” ของแต่ละประเทศเองก็มีความแตกต่างอยู่
(ราชินีกับเลขานุการเอกคงเหนื่อยน่าดูเลย)
ฮิคารุรู้สึกเห็นใจเล็กน้อย
“อ้อ โน้นเหรอ โรงเรียน—-”
ดูแล้วสิ่งก่อสร้างของสกาล่าซาร์ดจะมีลักษณะพิเศษโดยเป็นยอดแหลม
หลังคาถูกปูไว้ด้วยกระเบื้องสีแดงเข้มจนดูเหมือนเกล็ด
กำแพงถูกสร้างด้วยหิน โดยระหว่างหินถูกฉาบไว้ด้วยปูนขาว
ตัวเสาทำมาจากไม้สีน้ำตาลเข้ม—-เหมือนจะเป็นไม้วอลนัทหรือไม้โรสวูดส์—-
โรงเรียนถูกล้อมไว้ด้วยน้ำ โดยมีสะพานอยู่ 5 แห่งคือทางเหนือ,ใต้,ออก,ตก และตะวันออกเฉียงใต้
ถึงการตรวจตราจะไม่เข้มงวดมาก แต่มีการสร้างกำแพงนอก กับเตรียมแผนต่อสู้แบบตั้งรับอยู่
ภายในปลูกต้นไม้ไว้มาก ดูจากภายนอกแล้วนึกว่าเป็นสวนสาธารณะ
ที่นี่เองก็ต้องแสดงกิลด์การ์ดให้ดู พร้อมกับบอกเหตุผลว่ามาเยี่ยมชม ก่อนจะให้ฮิคารุแตะแผ่นหินอีกครั้ง
พอข้ามสะพาน ตรงประตูทางเข้าออกมีคนหลายเผ่าพันธุ์เดินสวนไปมา มีทั้งสปิริทเอลฟ์เหมือนอย่างราชินี หรือจะเป็นชายร่างใหญ่ขนดก อายุต่างกันไป แต่ไม่มีคนแก่
และ—-คนที่อายุน้อย น่าจะพอๆกับฮิคารุ รวมไปถึงคนอายุ 20 สวมเสื้อแจ็คเก็ตแบบเดียวกัน
คงเป็น “เครื่องแบบ” สำหรับหนุ่มสาว
เสื้อแจ็คเก็ตสีกรมท่า ตรงหน้าอกมีสัญลักษณ์ของโรงเรียนที่เป็นรูปสิงโตคาบปากกา
“……ดูไม่เข้ากับชุดวันพีชนี้เลย……”
ลาเวียทำหน้าเศร้าพูดออกมา แต่ฮิคารุหัวเราะเพราะไม่คิดเช่นนั้น
“หัวเราะอะไรเหรอ”
“โทษทีๆ……ดีใจที่ถูกใจชุดวันพีชนี้น่ะ ถ้างั้นเดี๋ยวไว้สั่งตัดชุดใหม่ก็แล้วกัน ยังไงต้องอยู่เมืองนี้อีกสักพักเลย”
“จริงเหรอ?”
เธอถามด้วยดวงตาที่เป็นประกาย
ถ้าทำหน้าอย่างนั้น อยากจะซื้อให้อีกหลายชุดแล้วสิ
“แน่นอน”
