ตอนที่ 69 ผู้สอนดาบสั้น
ทั้งคู่สวมชุดแจ็คเก็ตนักเรียนสีกรมท่า
ลาเวียเข้าร้านขายเสื้อผ้ามือสองหลายร้านเพื่อหาซื้อเสื้อและกระโปรงที่เข้ากับแจ็คเก็ตสีกรมท่า ถ้าสั่งตัดใหม่มันค่อนข้างใช้เวลาเลยบอกไปว่าไว้ค่อยสั่งตัดคราวหน้า
โดยชุดที่เลือกเป็นชุดสีเบจ ให้ความรู้สึกเหมือนกับคุณหนูผู้เรียบร้อย
ทั้งคู่ออกจากบ้านไปโรงเรียนพร้อมกัน
(น่าจะเลือกให้ไกลกว่านี้สักหน่อยแฮะ……อย่างนี้ไม่เหมือนเดินทางไปโรงเรียนเลย)
ฮิคารุคิดอย่างนั้นขึ้นมา
พอบอกเรื่องของตัวเองกับลาเวียไปแล้วรู้สึกได้เลยว่าจิตใจมันสบายขึ้น ซึ่งตัวผมรู้สึกสนุกกับการได้ไปโรงเรียนอย่างนี้
อย่างไรก็ตาม
เหล่าพนักงานธุรการของโรงเรียน 1 คนถูกเลือกให้มาต้อนรับฮิคารุ แถมคนคนนั้นพอวางกองเอกสารที่ระบุข้อควรระวังก็ออกห่างจากพวกเขาไป 3 เมตร
“เอ่อ”
“คะ ค่ะ”
“การเรียนไม่ต้องจองล่วงหน้าเหรอ?”
เป็นโรงเรียนที่น่ายุ่งยากจริงๆ
ถึงจะทำให้เข้าใจผิดไปบ้างนิดหน่อยเลยเข้าหาอย่างสุภาพแล้วแท้ๆ แต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่คิดอย่างนั้น
“มะ ไม่ต้องค่ะ เข้าเรียนได้อย่างอิสระเลย แต่ถ้าจะใช้ห้องวิจัยจำเป็นต้องส่งแผนการวิจัยมาก่อน ซึ่งทุกอย่างเขียนอยู่ในเอกสารนั้นหมดแล้วค่ะ”
“อ้อ เหรอ……”
พอออกจากตึกธุรการ ก็เห็นนักเรียนเดินจับกลุ่มกันอยู่
“อิสระเกินไปนะเนี่ย”
“นั่นสินะ……แต่ก็เป็นจุดแข็งของสถาบันวิจัยไง”
ทั้งคู่นั่งอยู่ตรงม้านั่งแล้วอ่านเอกสารข้อควรระวัง กว่าจะอ่านหมดก็ใช้เวลาไป 1 ชั่วโมง แต่มันเขียนอธิบายได้เข้าใจง่ายผิดคาด
“ผมจะไปเรียนดาบสั้น ดูเหมือน……อีกราวๆ 30 นาที แล้วลาเวียล่ะ?”
“ฉันจะไปตรวจสอบห้องสมุดก่อนแล้วค่อยคิดอีกทีน่ะ”
“อย่างนั้นก็ดีนะ”
“เยี่ยมใช่ไหมล่ะ?”
ถ้ามีหนังสือมากพอ ลาเวียคงอ่านนหนังสืออย่างเดียวโดยไม่เข้าเรียนสินะ
พอแยกกับลาเวีย ฮิคารุมุ่งหน้าไปตึกเรียนที่มีการสอนดาบสั้น
มีนักเรียนที่สวมชุดแจ็คเก็ต, เหล่าผู้ชายที่สวมชุดเหมือนนักผจญภัย แต่ไม่มีใครชายตามองมาที่ฮิคารุเลย เพราะมีคนที่เด็กกว่าฮิคารุอยู่ พวกเขาน่าจะเป็นนักวิจัยหรือไม่ก็ผู้ช่วย เพราะถืออุปกรณ์การทดลองอยู่
“ตึก C……จากแผนที่น่าจะตรงนี้สินะ”
เดินมาค่อนข้างไกล
สิ่งที่อยู่ตรงหน้า คือบ้านเดี่ยวหลังหนึ่ง
มันเป็นกระท่อมเล็กๆ เหมือนกับการสร้างแบบ“พรีแฟบ” ในญี่ปุ่น
มีเถาวัลย์กึ่งแห้งเลื้อยอยู่ตามกำแพง
แปลงดอกไม้เองก็ถูกปล่อยทิ้งเอาไว้
เคาะประตูไปแล้ว……แต่ไม่มีการตอบกลับ โดยเหนือประตูมีตัวอักษรจางๆเขียนไว้ว่า “ตึกC”
ประตูเปิดได้อย่างง่ายดายเพราะไม่ได้ล็อคเอาไว้
“แหวะ”
ภายในตลบไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ที่รุนแรง
เหมือนถูกปรับปรุงให้เป็นห้องเก็บอุปกรณ์หรือเปล่า พื้นที่ประมาณ 100 ตารางเมตร ไม่มีฉากกั้นหรืออะไรเลย
โต๊ะและเก้าอี้ถูกวางอยู่ตรงมุมห้อง
ชั้นวางของกับกระดานดำเองก็เต็มไปด้วยฝุ่น
ตรงกลางที่เปิดโล่ง—-มีพรมปูอยู่
ตรงเท้าของฮิคารุมีรองเท้าบูท 1 ข้างล้มอยู่
ส่วนอีกข้างอยู่ห่างออกไปด้านหน้าอีกหน่อย
ถัดไปเป็นเสื้อไหมพรม
ถัดไปอีกเป็นถุงน่อง
ถัดไปคือกระโปรง
แล้วต่อด้วยเสื้อเชิ้ต
“คร่อก ฟี้”
มีผู้หญิงในสภาพชุดชั้นในนอนคว่ำหน้าอยู่ตรงพรมที่ปูซ้อนกันอยู่หลายผืน
ฮิคารุออกจากตึกไปก่อน
แล้วตรวจสอบแผ่นป้ายที่อยู่เหนือประตู ถึงตัวอักษรจะเลือนไปหน่อย แต่มันเขียนไว้ว่า “ตึกC” ไม่ผิดแน่ๆ
พอตรวจสอบตารางการสอน มันเขียนไว้ว่า “การสอบดาบสั้น ตึกC” พอลองดูดีๆ การสอนที่ “ตึก C” มีอยู่แค่วิชาเดียวไม่มีวิชาอื่นเลย ทำให้ฮิคารุเริ่มรู้สึกกังวลใจขึ้นมา แต่การสอนดาบสั้นมันที่นี่ไม่ผิดแน่ๆ
ลองเข้าไปในตึกอีกครั้ง แล้วเปิดประตูคาเอาไว้ ภายในห้องมีตะเกียงเวทมนตร์แค่อันเดียว ทำให้มันมืดมาก
“คร่อก”
ผู้หญิงนอนหลับอยู่
ถึงจะนอนคว่ำแต่หันหน้ามาด้านข้างเลยพอจะรู้สภาพ
เนื่องจากแต่งหน้าอยู่ ทำให้ดูมีภาพลักษณ์จริงจัง ส่วนอายุน่าจะ 20 ปลายๆ
ผมยาวสีแดงอมเทาที่ม้วนรวบไว้ด้านหลัง เนื่องจากมันเกะกะเลยนอนหงายหน้าไม่ได้
บรากับกางเกงในเป็นสีม่วง กล้ามเนื้อค่อนข้างเป็นไปตามมาตรฐาน เอวคอดได้รูป
ถ้าไม่ได้อยู่ในสภาพนี้คงพอทำให้เกิดอารมณ์ได้อยู่หรอก น่าเสียดายที่เมาหลับเละอย่างนี้
“……จะว่าไปไม่เห็นมีอาจารย์หรือนักเรียนสักคนเลย? หรือว่า เธอคนนี้เป็นนักเรียนที่มาเรียนดาบสั้นเหมือนกัน?”
รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย
อย่างไรก็ตามอย่างนี้มันเกะกะควรพาออกไปก่อน ถึงจะยังคาใจอยู่เกี่ยวกับการตกแต่งภายในตึก C นี้ก็ตาม
“นี่ ตื่นสิ ตื่นได้แล้ว”
เพื่อไม่ให้เข้าใจผิด เลยไม่เข้าไปใกล้และส่งเสียงเรียกเอา แต่ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย
“……….”
ฮิคารุออกไปข้างนอกอีกครั้ง
ยังไม่มีนักเรียนมา และไม่มีใครผ่านมาด้วย ที่นี่น่าจะเป็นจุดอับของอาคารอื่นก็ได้
ฮิคารุหยิบก้อนหินขนาดเท่าเม็ดถั่วขึ้นมา 2 ก้อน
“ถ้าไม่ตื่นก็มีความคิดดีๆอยู่”
เขายืนอยู่ตรงทางเข้า และเอาเศษหิน 2 ก้อนสอดไว้ระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วกลาง และระหว่างนิ้วกลางกับนิ้วนาง
“จงรับรู้ถึงพลังของ ‘ขว้าง’ ระดับ 10 ซะ”
เศษหินที่ถูกขว้างด้วยท่าที่ยอดเยี่ยม ไปอุดรูจมูกของเธอราวกับโดนดูดเข้าไป
“—อุ๊ก!?…คะ แค่ก!? —-แค่กๆๆ!”
เธอกระเด้งตัวขึ้นมา
“กะ เกิดไรขึ้น!? จมูกแปลกไป ไม่ได้กลิ่นอะไรเลย! —-อะไรเนี่ย!? จมูกโดนอุด!”
ตอนนั้นฮิคารุยังอยู่นอกตึก
ไม่อยากเห็นผู้หญิงเอาเศษหินออกจากรูจมูก
หลังจากนั้นประมาณ 5 นาทีก็เคาะประตูก่อนจะเดินเข้าไป
“…………”
เธอยังนอนอยู่
ข้างๆนั้น มีอะไรบางอย่างที่ถูกห่อด้วยกระดาษทิชชู่
“……โห ยังรับรู้ถึง ‘ขว้าง’ 10 ไม่พอสินะ?”
ฮิคารุหยิบเศษหินขึ้นมาอีกครั้ง
หลังจากฮิคารุทำอย่างนี้ซ้ำอยู่ 3 รอบ พอเขาเคาะประตู
“……เข้ามา”
ได้ยินเสียงเหนื่อยๆ ราวกับคนใกล้ตาย
พอเข้าไปข้างใน เธอหยิบพรมออกมาปูหนึ่งผืน มองมาที่ฮิคารุด้วยใบหน้าที่หมดเรี่ยวแรง
“นายเป็นใคร……”
“ที่นี่น่าจะมีการสอนดาบสั้นไม่ใช่เหรอ”
“ไม่มีหรอก”
“ไม่มีทางไม่มีอยู่แล้ว ก็มันเขียนอยู่ในตารางเรียนนี่”
“ยกเลิกแล้ว”
“……หา!?”
“มัน…ยกเลิกไปแล้ว….อ๊ะ แย่แล้วๆๆๆ นายตรงนั้นเอาถัง อุ๊ก เอาถังมา—–”
ฮิคารุออกไปข้างนอกอีกครั้งก่อนจะปิดประตู แล้วอุดหู
สังเวยรองเท้าของเธอไปข้างหนึ่ง
“……ผู้หญิงคนนั้น เป็นอาจารย์สอนดาบสั้นเหรอ?”
พอมาถึงจุดนี้ ในที่สุดฮิคารุก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง—-ที่จริงก็รู้สึกอยู่บ้างแล้วแต่ไม่อยากเชื่อเลยทำเป็นไม่สนใจ—-ก่อนจะกลับไปที่ตึกธุรการ
พอไปถามพนักงานธุรการ ก็ได้รับคำตอบกลับมาว่า “อาจารย์สอนดาบสั้นขี้เหล้าชื่อ มิลเกรป แวน ควอด”
พนักงานธุรการคงไม่โกหกหรอก ซึ่งเธอยืนกรานว่า “ถ้าอยากรู้มากกว่านี้ให้ไปถามเจ้าตัวเอง” ฮิคารุเลยไปตึก C อย่างช่วยไม่ได้
ถึงจะไม่อยากเข้าใกล้ แต่ถ้าตรวจสอบโซลบอร์ดคงรู้ชื่อได้
“……นาย คนที่ปล่อยฉันแล้วหนีไปนี่”
หน้าตึก C มีผู้หญิงที่เหมือนมิลเกรป สวมชุดเรียบร้อยใส่รองเท้าแตะแทนรองเท้าบูท และกำลังเอาสิ่งที่เหมือนหลอดทดลองแตะปาก
“โน้นเป็นสิ่งที่ผมคิดว่าเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดแล้วครับ”
“อย่าเพิ่งพูด หัวยังวิ้งๆอยู่”
พูดไม่รู้เรื่องอีกแล้ว
“อ้า……ออกฤทธิ์แล้ว “ยาแก้เมาค้าง” ที่คิคค้นขึ้นโดยพวกเภสัชนี่มันเยี่ยมจริงๆ”
เดิมทีมันเป็นยาที่ถูกสร้างขึ้นมาเร่งการเผาผลาญเพื่อถอนพิษอยู่หรอก แต่เรื่องนั้นมันคงไม่เกี่ยวกับเธอ
“ขอถามได้หรือยัง?”
“อ้อ เชิญเลยโหดร้ายคุง มีอะไรเหรอ?”
“……คุณคือมิลเกรป แวน ควอด อาจารย์สอนดาบสั้นใช่ไหม?”
“ไม่ชอบชื่อนั้นเลย”
“หา?”
“ไม่คิดว่ามิลเกรปมันน่ารักเกินไปเหรอ? ชื่อนั้นใช้ถึงแค่ตอนอายุ 5 ขวบ เรียกฉันว่ามิเร”
“เฮ้อ……”
“แล้วไงต่อ? ถ้าฉันเป็นอาจารย์สอนดาบสั้นแล้วไง? จะมาดูแคลนที่ตอนนี้ยังไม่มีคนมาเรียนเหรอ? ไม่ต้องมาดูแคลนกันหรอก ฉันทำงานมา 2 ปี แต่ไม่มีใครเคยมาเรียนเลย! ไม่ต้องมาดูถูกกันเลย!”
“ไม่ได้มาทำให้โกรธ แต่มาเข้าเรียนต่างหาก”
“……หา?”
คราวนี้ตามิลเกรป—-มิเรบ้างที่ตะลึง
[โซลบอร์ด] มิลเกรป แวน ควอด
อายุ 22 ระดับ 25
24
[พลังชีวิต]
[ภูมิคุ้มกัน]
[ภูมิคุ้มกันพิษ] 1
[ประสาทสัมผัส]
[การได้ยิน] 1
[พลังกาย]
[ความชำนาญด้านอาวุธ]
[ดาบสั้น] 3
[ขว้าง] 1
[ความว่องไว]
[ลอบเร้น]
[อำพรางพลังชีวิต] 1
[อำพรางประสาทสัมผัส] 2
[ความชำนาญ]
[ความชำนาญ] 3
[ลางสังหรณ์]
[ลางสังหรณ์] 2
ถึงจะไม่อยากยอมรับ แต่เป็นมิลเกรป แวน ควอดตัวจริง
