ตอน 74 ศึกตัดสินกับโรเย่
เพราะแกว่งอาวุธในตัวเมืองไม่ได้ เลยกลับไปที่โรงเรียน
ตรงสนามโรงเรียนถึงจะมีคนอยู่บ้างประปราย แต่ดูเหมือนไม่มีใครสนใจทางนี้สักเท่าไร
ฮิคารุเผชิญหน้ากับโรเย่ โดยมีชายหนุ่ม 6 คน มิไฮล์และมิเรล้อมรอบ
“อาวุธให้ใช้ของมีคม นอกนั้นจะใช้อะไรก็ได้ ทั้งคู่เข้าใจไหม?”
“อืม!”
“ไม่ว่าอะไร”
โรเย่กับฮิคารุพยักหน้าให้กับคำประกาศของมิไฮล์
เนื่องจากมีอาจารย์ที่ใช้เวทมนตร์ฟื้นฟูประจำการอยู่ที่โรงเรียนตลอด ต่อให้บาดเจ็บสาหัสก็สามารถช่วยเหลือได้อย่างทันท่วงที
แต่ถ้าตายทันทีจะไม่สามารถรักษาได้
“เดี๋ยวสิฮิคารุคุง”
มิเรมาอยู่ข้างๆฮิคารุ
“อาจารย์มิเรมีอะไรเหรอ”
“การต่อสู้นี้มันบ้าเอามากๆ ฉันอธิบายไปแล้วนี่? ถึงข้อดีข้อด้อยของดาบสั้น มันไม่ได้เอามาใช้ต่อสู้ซึ่งๆหน้าอย่างนี้”
“รู้อยู่แล้วไง แต่มันให้อภัยไม่ได้นี่? มาทำบ้าบอกับร้าน “เอ้า ดื่ม” ของมาสเตอร์”
“เฮ้อ……ฉันไม่เห็นจะเข้าใจเลยว่าฮิคารุโกรธเรื่องนี้ไปเพื่ออะไร”
“เอาเถอะ ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่ จะจัดการให้เรียบร้อยก่อนคนจะมามุงดู ช่วยถอยไปด้วยครับ”
“ฮึม……อย่าบาดเจ็บล่ะ? พรุ่งนี้ยังมีคาบเรียนอยู่”
“……อาจารย์มิเร”
หลายวันมานี้ จิตใจของอาจารย์มิเรเกิดการเปลี่ยนแปลง—-ตั้งใจมาสอนอย่างจริงจัง
ฮิคารุรู้สึกตื้นตันใจ และ
“ถ้าฮิคารุคุงไม่อยู่ก็ไม่ได้ดื่มเหล้าฟรีไง”
“—-เอาความตื้นตันใจของผมคืนมา”
“หา? พูดเรื่องอะไร?”
“ไม่มีอะไร……ช่วยถอยไปด้วย”
“เอาละฮิคารุ! จะเริ่มแล้ว!”
มิไฮล์ทักมา และ
“รอก่อน”
ฮิคารุยืดกล้ามเนื้อเพื่อผ่อนคลายร่างกาย
“ทำอะไรเนี่ย?”
“ยืดกล้ามเนื้อไง”
พอฮิคารุตอบกลับไป เหล่าชายหนุ่มที่อยู่รอบๆก็พูดออกมา
“หมอนี่มันคนที่วิ่งอยู่ตรงมุมสนามไม่ใช่เหรอ?”
“อ้อ ใช่แล้ว ที่ทำท่า……แปลกๆ? เคยเห็นเหมือนกัน”
“แต่ว่า……อาจารย์มิเรนี่ยังเซ็กซี่เหมือนเดิมเลยนะ……”
“เห็นด้วยๆ ถ้าไม่ใช่ว่าสอนดาบสั้นก็อยากไปเรียนอยู่หรอก……”
ได้ยินเสียงซุบซิบ เดี๋ยวสิๆ ไม่เห็นจะเซ็กซี่ตรงไหนเลย? ฮิคารุคิดอย่างนั้นพร้อมกับยืดกล้ามเนื้อเสร็จ
“โอเค”
“ฮึ……เต้นท่าแปลกๆคิดจะทำให้จิตใจสั่นคลอนงั้นเหรอ? มาเริ่มกันได้แล้ว แล้วจงรับรู้ถึงความแข็งแกร่งของฉันซะ”
โรเย่ชักดาบใหญ่ออกมา ซึ่งปลายดาบมันสั่นๆ
(ปริมาณพลังกายไม่เพียงพอสินะ)
ฮิคารุคิดเช่นนั้น
“ทั้งคู่เตรียมตัว!”
ฮิคารุถือดาบสั้นสำหรับฝึกซ้อมเอาไว้ในมือขวา
มันเป็นดาบสองคม ซึ่งรูปร่างแตกต่างจากสิ่งที่ฮิคารุมี
“เริ่มได้!”
ที่ฮิคารุรับคำท้านี้ ถึงจะมีเรื่องที่มาเยาะเย้ยร้าน “เอ้า ดื่ม” แต่จริงๆแล้วมีเหตุผลอย่างอื่นอยู่
นั่นคืออยากลองดูว่าสิ่งที่เรียนจากมิเรสามารถเอามาใช้ได้ขนาดไหน
ถ้าต้องสู้กับมิไฮล์อีกครั้งคงใช้ “ลอบเร้น” เต็มกำลัง ถ้าอย่างนั้นแล้วไม่มีทางรู้ได้เลยว่าสิ่งที่เรียนจากมิเรมันติดตัวจริงหรือเปล่า
แต่กับโรเย่นี่กำลังดีเลย
ถึงฮิคารุจะเป็นมือใหม่แกะกล่อง แต่ทางนู้นเองก็เหมือนกัน
“ย้ากกกกก!!”
โรเย่สาวเท้าเข้ามา
เขาชูดาบขึ้นก่อนจะเหวี่ยงลงมา
(นี่ๆๆๆๆ สอนการโจมตีที่มีแต่ช่องโหว่อย่างนี้เหรอ ขนาดเด็กยังหลบได้เลยนะ)
ฮิคารุชำเลืองมองมิไฮล์อย่างเอือมๆ และเห็นเขาเอามือแตะหน้าผาก ดูเหมือนจะทำผิดกับสิ่งที่สอนไปสินะ
เอี้ยวตัวหลบการฟัน
(เคลื่อนไหวให้น้อยที่สุด แล้วก็—-)
ฮิคารุถีบพื้น
“ชิ! นี่แค่อุ่นเครื่อง!”
โรเย่งัดดาบที่ฟาดลงไปขึ้นมาแต่
“……อ๊ะ?”
ฮิคารุไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว
(ใช้ข้อเท้าและหัวเข่าดูดซับแรงกระแทก—-เพื่อไม่ให้เกิดเสียง ราวกับร่างกายหลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งของสายลม—-)
ฮิคารุอ้อมไปอยู่ด้านหลังของโรเย่
โรเย่เซไปมาเพราะความหนักของดาบจนหันร่างกายตามมาไม่ได้
(ถ้าไม่รู้สึกถึงตัวผม—-“ลอบสังหาร” จะทำงาน ส่งเสียงไปก็แล้วกัน)
มิเรตกตะลึงกับท่าร่างนั้น
“ย้าก!”
“เหวอ!?”
ถีบใส่กลางหลังเต็มๆ ทำให้โรเย่ล้มกลิ้งไปด้านหน้า
เขาทำดาบใหญ่หลุดมือและกลิ้งไปไกล
“—-พอแค่นั้น!”
มิไฮล์ส่งเสียงแทรกให้หยุด
“อะ อะไรกันครับอาจารย์!? ยังสู้ไหวครับ!!”
โรเย่ที่ยืนขึ้นพร้อมกับพูดออกมา
“เจ้าบ้า!!!!”
เสียงโกรธของมิไฮล์ดังก้องไปทั่ว
เสียงมันดังมากทำให้ฮิคารุหูอื้อ
“เจ้าบ้า ทำอาวุธหลุดมือแล้วยังกล้าพูดอีกเหรอ!! ยิ่งไปกว่านั้น ถึงฮิคารุจะถีบแกจนล้ม แต่จริงๆแล้วมีเวลาเหลือเฟือให้ใช้ดาบด้วยได้ซ้ำ กล่าวคือออมมือให้ยังไง!”
“อึ้ก………”
โรเย่ถึงกับคอตก
(อ้า เจ็บหู แต่ว่ามันดีจริง……หรือเปล่านะ? อีกฝ่ายเป็นโรเย่เลยไม่รู้แน่ชัดเท่าไร)
แล้วมิเรก็ทักมา
“ฮิคารุคุง—-เมื่อกี้ มันแตกต่างจากที่ฉันสอนใช่ไหม?”
“เอ๊ะ? อย่างนั้นเหรอ? กะแล้วเชียว แค่วันเดียวมันยังไม่ซึมซับเข้าตัว……”
คิดว่าเป็นไปได้ด้วยดีซะอีก แต่จากมุมมองของมิเรมันคงผิดพลาด—-ตอนที่ฮิคารุทำคอตกนั้น
“มะ ไม่ใช่อย่างนั้น กลับกันต่างหาก!”
“กลับกัน?”
“เหนือกว่าที่ฉันสอนอีก—-ว่าจะสอนครั้งหน้าไง เกี่ยวกับการลบร่องรอย”
“ร่องรอย……”
“……เธอเนี่ยนะเป็นนักเรียนที่เข้าใจยากจริงๆ ทั้งที่คิดว่าเป็นมือใหม่ด้านการต่อสู้แต่กลับกล้าบ้าบิ่น ไหนจะมีเซนส์แปลกๆอีก”
“ผมมีนิสัยลบร่องรอยเวลาเดินน่ะ”
“หา?”
“อ้อ ไม่มีอะไร ไม่ต้องใส่ใจหรอก”
มิเรหรี่ตามองมา ถึงจะมาต่างโลกอย่างนี้ได้แค่คงไม่มีคิรัวร์หรอก
ฮิคารุเข้าใจเองคนเดียว
การเคลื่อนไหวเมื่อครู่ใช้สิ่งที่มิเรสอนเป็นฐาน
ยิ่งไปกว่านั้นฮิคารุเคยลองทำในสภาพ “ลอบเร้น” แล้วด้วย หลายต่อหลายครั้ง
ทำให้ได้ท่าร่างในอุดมคติมา ดังนั้นฮิคารุเลยเคลื่อนไหวร่างกายตามที่ควรก็พอ
สิ่งที่มิเรบอกว่า “วิธีการลบร่องรอย” น่าจะเป็นสิ่งนั้น
“อาจารย์มิไฮล์!! ต่อไปให้ผมลองด้วยครับ!!”
“ไม่ใช่ ฉันต่างหาก!!”
“ฉันต่างหาก! ใครจะยอมให้มาดูถูกดาบใหญ่กัน!”
ความพ่ายแพ้ของโรเย่ไปจุดไฟให้เหล่านักเรียนค่อยๆยกมือขึ้นมา
มิไฮล์ยิ้มกรุ่มพร้อมกับถามออกมา
“ฮิคารุว่าไง?”
การเคลื่อนไหวที่ทำได้ตอนสู้กับโรเย่อาจจะบังเอิญก็ได้ ยังฝึกไม่มากเท่าไร มิเรเข้าใจการเคลื่อนไหวทั้งหมดของฮิคารุอยู่แล้ว มิไฮล์เองก็น่าจะเหมือนกัน ตอนนี้ทำหน้าเหมือนกับว่า “อ้าว? ยังเคลื่อนไหวได้ดีกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?”
สำหรับฮิคารุที่อยากจำความรู้สึกในการเคลื่อนไหวร่างกาย การได้ฝึกซ้อมสู้กับนักเรียนคนอื่นๆถือเป็นสิ่งที่กำลังต้องการเลย
ดูจากโซลบอร์ดแล้วก็เก่งกว่าโรเย่ มีคนที่มี “ความชำนาญด้านอาวุธ” ของ “ดาบใหญ่” 1 อยู่ด้วย
“……ก็ได้อยู่หรอก”
“เยี่ยม ดีจังเลยนะพวกแก”
จากคำพูดของมิไฮล์ ทำให้เหล่านักเรียนพยักหน้าด้วยดวงตาเป็นประกาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งชายหนุ่มของเผ่าจาราซักดูกระตือรือร้นมาก
“อ้อ ใช่แล้ว”
ฮิคารุพูดกับโรเย่ที่กำลังเศร้าๆ
“ก่อนอื่นเลยนะโรเย่ ไปขอโทษมาสเตอร์ของร้าน ‘เอ้า ดื่ม’ ซะ”
“อึ้ก”
ฮิคารุไม่มีทางลืมสิ่งนั้น
