ตอนที่ 76 วันหยุดโรงเรียน
จากการเรียนดาบสั้น ส่งผลให้ร่างกายเคลื่อนไหวได้ดีขึ้น—-เพียงแค่รู้ว่ามันได้ผลก็ถือว่าฮิคารุเก็บเกี่ยวได้เยอะมากแล้ว
ฮิคารุทุ่มเทให้กับการเรียนมาก ซึ่งมิเรแสดงสีหน้ารำคาญออกมา
คาบเรียนดาบสั้นเองก็เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย
นั่นคือโรเย่กับนักเรียนของจาราซัก รวมไปถึงรีกจะโผล่มาเรียนบ้าง
มิเรที่เกิดในจาราซัก ทำให้เหล่านักเรียนที่เรียนดาบใหญ่แสดงท่าทางที่ดีออกมา ส่วนรีกกับโรเย่ที่เกิดในลูมาเนีย แสดงท่าทางที่หวาดกลัวออกมา
“ร้อนนะเนี่ย……”
วันนี้โรงเรียนหยุด
สกาล่าซาร์ดที่มีฤดูหนาวยาวนาน ทำให้มีวันหยุดฤดูร้อนเพียงแค่ 2 วัน กลับกันถ้าเป็นฤดูหนาวจะมีวันหยุดราวๆ 1 เดือน
ฮิคารุพาลาเวียออกมาเดินเล่นในเมือง
ถึงตอนนี้จะเตรียมเครื่องเรือนครบครันแล้ว แต่ยังขาดของอีกหลายอย่าง
“ฮิคารุ……ผิวคล้ำขึ้นมากเลยนะเนี่ย”
“งั้นเหรอ?”
เรียนดาบสั้นทุกวันตอนเช้า ส่วนตอนบ่ายก็ฝึกฝนเอง ทำให้พลังกายพื้นฐานเพิ่มขึ้นอยู่
ถึงอุณหภูมิจะไม่ได้เพิ่มขึ้นสักเท่าไร แต่แสงแดดมันแรงกว่าเดิม ทำให้สีผิวของฮิคารุดูคล้ำขึ้นอย่างมีชีวิตชีวา
ลาเวียสวมหมวกปีกกว้าง แขนและขาที่โผล่ออกมาจากชุดวันพีชสีเขียวไม่มีรอยคล้ำใดๆ
“ลาเวียอยู่แต่ในห้องสมุดนี่เนอะ”
“รับแสงพอประมาณอยู่นะถึงจะไม่ใช่แสงโดยตรงก็เถอะ ส่วนโต๊ะอ่านหนังสือมันสว่างอยู่แต่ค่อนข้างเย็น……”
ถึงจะเป็นห้องภายในอาคารแต่ส่วนใหญ่ก็ใช้แสงอาทิตย์
แต่เพราะปรับอากาศกับควบคุมแสงสะท้อนได้ดี ทำให้ผิวของลาเวียยังคงขาวอยู่
“ดีจังเลย ดูเหมือนจะถูกใจมากสินะ”
“อือ อยากไปดูการสอนดาบสั้นจัง แต่ว่ามีหนังสือที่อยากอ่านอยู่เพียบเลย”
“อ้อ อืม ทางนี้……เหม็นเหงื่อด้วยสิ ไม่ต้องมาก็ได้นะ?”
“แล้ววันนี้จะไปไหนเหรอ?”
“ลาเวียไม่มีอะไรที่อยากซื้อเป็นพิเศษเลยเหรอ”
“อือ—-น่าจะมีแค่ไปรับชุดสั่งตัดน่ะ”
“ถ้างั้นไปที่นั่นกันก่อนเลย”
มุ่งหน้าไปร้านตัดเสื้อตามสั่ง
เนื่องจากชุดทำเสร็จแล้ว ตอนที่ฮิคารุเห็นลาเวียลองสวมชุดถึงกับหลุดเสียงออกมาโดยไม่รู้ตัว
“เป็น……ไงบ้าง?”
กระโปรงสีฟ้าอันงดงามสีเดียวกับดวงตาของเธอ
เพื่อให้เคลื่อนไหวได้สะดวกเลยมีเข็มขัดรัดเอว ชายแขนเสื้อยาวทั้งสองข้างตกแต่งอย่างเต็มที่
ถึงภายนอกจะดูเรียบง่าย แต่เนื้อผ้าที่ใช้เย็บเป็นเนื้อผ้าชั้นดี ที่บอกกันว่า “ขนาดขุนนางยังเลือกใช้กัน”
ถ้าคนที่ดูเป็นคงจะรู้ทันทีเลยว่าเป็นของชั้นดี
“เข้ากันมาก—-จริงๆแล้วอยากให้สั่งชุดเดรสอีกสักชุดอยู่หรอก”
“ชุดเดรสไม่จำเป็นหรอก ไม่น่าจะได้ใช้อยู่แล้ว”
ถึงลาเวียตอบออกมาอย่างเขินอายต่อคำชมที่บอกว่า “เข้ากันมาก” แต่พนักงานร้านพูดออกมาต่อ
“พอจะเข้าใจอยู่ค่ะ เพราะคุณหนูงดงามขนาดนี้เลยอยากจะมอบชุดเดรสให้เนี่ย”
เธอพูดออกมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง
ตอนที่คิดว่า จะซื้อดีหรือเปล่า? ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าจะทำยังไงกับสิ่งนั้นตอนที่ต้องออกจากสกาล่าซาร์ด
“แต่ฤดูนี้สวมแล้วมันร้อนน่าดูเลย”
“มันเป็นของสำหรับหน้าหนาวค่ะ”
ลาเวียกลับมาในชุดวันพีชตัวเดิมด้วยสีหน้าเสียดาย
ฮิคารุสั่งชุดกับที่นี่ให้ลาเวียเพิ่มอีกหลายชุด เอาไว้สำหรับใส่ในช่วงหน้าหนาวที่ยาวนาน
พวกฮิคารุออกจากร้าน ส่วนเสื้อผ้าจะส่งไปที่บ้านตามหลัง
“ฮิคารุมีของที่อยากได้ไหม?”
“อืม ไม่ใช่ของที่เหมาะกับการจะไปซื้อด้วยกันสองคนหรอก……แต่อยากไปหาอาวุธกับชุดเกราะเพิ่ม”
อุปกรณ์ที่ฮิคารุใช้อยู่เป็นขอจากพอนด์ ตอนนี้เงินค่อนข้างเหลือใช้แล้ว เลยอยากจะได้ของดีๆมาใช้บ้าง
“โอ้ว……ใหญ่กว่าที่คิดนะเนี่ย”
ร้านอาวุธและเครื่องป้องกันในสกาล่าซาร์ดมีอยู่แค่ร้านเดียว ถึงจะมีโรงตีอยู่หลายแห่ง แต่จะเอามารวมขายอยู่ที่เดียว
ดูเหมือนการแยกสร้างกับขายจะเพิ่งเริ่มได้ไม่กี่ปีก่อนหน้า
เนื่องจากประชาชนในสหพันธรัฐมีแนวโน้มจะซื้อแต่ของที่ผลิตจากประเทศของตัวเอง เลยทำการรวมร้านค้าและปิดชื่อของร้านตีเอาไว้ เพื่อลดอคติทางด้านประเทศออกไป
ดูเหมือนเลขานุการเอกโซฟีร่าจะคิดเอาไว้ตั้งแต่ตอนยังเป็นเจ้าหน้าที่ธรรมดา พอได้มาเป็นเลขานุการแล้วเลยเริ่มลงมือจริงจัง
ดาบยาวและดาบใหญ่ถูกแขวนเรียงอยู่ตรงกำแพง ชื่อผู้ตีถูกซ่อนเอาไว้ มีแต่แผ่นไม้ที่บอกวัตถุดิบกับราคาเอาไว้เท่านั้น
ตรงชั้นอื่นมีธนูกับลูกธนูอยู่
มีมีดขว้างอยู่ด้วย
ดาบสั้น—-แทบจะไม่ค่อยมีเท่าไร
“ถูกใช้เหมือนเป็นอาวุธรองสินะ”
มีเยอะที่เอามาตั้งคู่กับดาบยาวและดาบใหญ่ เพื่อลดน้ำหนักที่ต้องแบก
ถ้าเป็นอย่างนั้นฮิคารุเลยเป็นห่วงเรื่องความแข็งแกร่งของมัน
“ถ้าใช้ได้นานก็คงจะดีอยู่หรอก……”
พอดูรอบๆก็เห็นมุมหนึ่งเขียนว่า “ของมือสอง”
ดาบใหญ่บิ่นๆ หรือจะเป็นตะบองเหล็กที่ปลอกหนังตรงด้ามจับหลุดลอก เพราะอย่างนั้นทำให้ราคามันถูกมาก
“หือ?”
เจอของที่น่าสนใจ—-ราวกับสายตาโดนดึงดูด
“ฮิคารุ นี่อะไรเหรอ? เป็นการออกแบบที่แปลกเอามากๆ”
“——–”
ดาบสั้นที่หยิบขึ้นมา
“……มีดสั้นเหน็บเอว”
ใบดาบโค้งงอ ยาวประมาณ 50 เซนติเมตร
กระบังมือและด้ามจับทำให้นึกถึงดาบญี่ปุ่น แต่ลวดลาย—-มันแตกต่างไปเล็กน้อย มันไม่ใช่รูปดอกเบญจมาศหรือตราประจำตระกูล แต่เป็นรูปสิงโตของโลกนี้
พอลองชักออกจากฝักดาบ เห็นว่าใบดาบดูหม่นๆ คงถูกปล่อยทิ้งมาเป็นเวลานาน
(……มีพลังเวทอยู่นิดๆ)
“ตรวจจับพลังเวท” มีการตอบสนอง อุปกรณ์เวทมนตร์อย่างปืนลูกโม่เองก็ตอบสนองต่อพลังเวท มีดสั้นเหน็บนี้ก็เป็นอุปกรณ์เวทมนตร์ด้วยหรือ?
“อ้าว ฮิคารุนี่?”
เหล่านักเรียนดาบใหญ่ส่งเสียงทักทาย
ลาเวียที่สังเกตเห็นโรเย่ไปแอบซ่อนอยู่หลังฮิคารุ
“เอ่อ……กะ ก่อนหน้านี้ต้องขอโทษด้วย”
โรเย่เองก็สังเกตเห็นลาเวียเลยกล่าวคำขอโทษออกมา
“อะไรๆ โรเย่ ไปทำอะไรมาเหรอ?”
“อะ อึ้ก……”
“เรื่องของทางนี้น่ะ เรื่องของโรเย่เองก็จบไปแล้วด้วย —- ลาเวีย คนที่ดูเหม็นเหงื่อพวกนี้คือนักเรียนดาบใหญ่น่ะ”
“นี่มันคุณหนู คุณหนูเป็นอะไรกับฮิคารุ—-อ้อ ไม่ต้องบอกแล้วก็ได้”
ก่อนที่นักเรียนของจาราซักจะได้ถาม ลาเวียเข้าไปกอดแขนของฮิคารุ
“ฮิคารุเองก็เก่งกว่าที่คิดนะเนี่ย! ทั้งที่มีอาจารย์สาวสุดเซ็กซี่ขนาดนั้นอยู่แล้วแท้ๆ”
“เซ็กซี่……เนี่ยนะ”
ถึงฮิคารุอยากจะปฏิเสธเรื่องนั้น แต่เพราะแรงกอดตรงแขนที่แน่นขึ้นทำให้ถึงกับหยุดหายใจ
“……คุณลาเวีย?”
“จะว่าไปแทบไม่ได้ฟังเกี่ยวกับเรื่องการเรียนดาบสั้นเลย……หรือว่าอาจารย์จะเป็นผู้หญิงอายุน้อย?”
เสียงที่เย็นเยือก
“ก็ใช่อยู่หรอก แต่ผู้หญิงคนโน้นไม่มีความเซ็กซี่—-”
“พรุ่งนี้ฉันจะไปเรียนด้วย”
“คุณลาเวีย……?”
“จะไป”
ผมส่งสายตาไปทางพวกนักเรียนเชิงว่า พูดมากเกินไปแล้วนะ
“อาจารย์มิเรออกจะเซ็กซี่เนอะ?”
“ใช่ๆ ต้นขานั้นสุดๆไปเลย”
“ผู้หญิงของจาราซักระดับนั้นหาแทบไม่ได้เลยนะ”
พูดกันตามใจชอบเชียว
รู้ตัวสักทีสิ บรรยากาศมันเยือกแข็งแล้ว
ถึงอยากจะพูดแต่บรรยากาศมันอำนวยให้พูดออกมาเลย
“ฮิคารุ จะซื้ออาวุธนั้นเหรอ?”
โรเย่พูดคนละหัวข้อออกมา
“อะ อือ……รู้สึกถูกใจมันนิดหน่อย”
“รูปร่างค่อนข้างแปลก ใช้เป็นเหรอ?”
“เนื่องจากมีคมด้านเดียว เลยต้องระวังว่ามันเน้นที่การ “ฟัน” มากกว่า “แทง” แตกต่างจากดาบสั้นอื่นๆ แต่จากความรู้ของผมเรื่องความแข็งแกร่งไม่มีปัญหา”
“โห ค่อนข้างรู้เรื่องดาบสั้นของร้านนี้ดีนะเนี่ย”
“โรเย่เองก็รู้ละเอียดดีนี่”
ฮิคารุค่อนข้างประทับใจ
“หมอนี่ ตั้งแต่โดนดาบสั้นของฮิคารุเล่นงานก็ไปตรวจสอบมาเยอะเลย ไหนจะมาร้านนี้เพื่อตรวจสอบอาวุธอีก แต่ดันพึมพำว่า ‘ดาบสั้นอันไหนๆก็ไม่เหมือนที่หมอนั่นมีเลย’ น่ะ”
“มะ ไม่ต้องพูดเรื่องนั้นเลย!”
โรเย่ปฏิเสธออกมาด้วยความโกรธจนหน้าแดง
“อะไรกัน เป็นแฟนคลับฉันเหรอ?”
“หา!? จะบ้าเหรอ! ยะ ยะ อย่าเข้าใจผิดไปเซ่!”
โรเย่บ่นงึมงำ
(ผู้ชายซึนเดเระเหรอ……ไม่หรอกมั้ง)
ตอนที่ฮิคารุพยักหน้า
“แล้วก็ สิ่งนี้เป็นของที่ก็อปปี้มาจากของที่ขุดได้ในซูบร้าไม่ผิดแน่ๆ”
โรเย่พูดขึ้นมา
“ก็อปปี้? ซูบร้าทำอาวุธอะไรอย่างนี้ด้วยเหรอ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ‘ของที่ขุดได้’ จากโบราณสถานไง สกาล่าซาร์ดเองก็มีโรงตีของซูบร้าอยู่ แต่อาวุธใหม่ไม่มีของที่รูปร่างอย่างนั้นเลยใช่ไหมล่ะ? ก่อนหน้านี้ฉันเคยเห็นคลังของที่ขุดขึ้นมาได้จากโบราณสถานของซูบร้า และมีอาวุธรูปร่างอย่างนั้นอยู่ด้วย”
“……มีความเป็นไปได้ไหมที่มีดสั้นเหน็บเอวนี้จะเป็นของจริงจากโบราณสถาน?”
“ไม่มีทางหรอก น่าจะถูกควบคุมอย่างเข้มงวดไง”
“อืม”
ฮิคารุชักมีดสั้นออกมาอีกครั้ง
มันแผ่คลื่นออกมาอยู่ แค่ของก็อปนี้จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ?
(เทคนิคการตีดาบญี่ปุ่นนี่มันช่างเป็นอะไรที่พิเศษสุดๆไปเลย สิ่งนี้คงถูกสร้างขึ้นโดยผู้ที่มาเกิดใหม่แน่ๆ แล้วการที่เทคนิคอย่างนี้มันเสื่อมสลายไปเพราะอะไรกัน?……ไม่เข้าใจเลย)
ฮิคารุหยุดคิดแค่นั้น
ถึงทุกอย่างจะมีเหตุและผลของมัน แต่คาดเดายังไงก็ไม่มีทางรู้ความจริงได้ หรือต่อให้รู้ความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร น่าจะเป็นเหตุผลอะไรแปลกๆ
“ซื้อไปก่อนก็แล้วกัน”
ฮิคารุซื้อมันไว้ก่อน โดยจ่ายเป็นเงินสด 10,000 กีรัน
“ลาเวียจะซื้ออะไรไหม?”
“……ฉันเองก็อยากซื้อดาบสั้นด้วย”
“เรื่องนั้นอย่าดีกว่าน่า”
“จะซื้อ”
“……ครับ”
เลือกอันที่เบาๆให้ลาเวียใช้ง่ายๆ เนื่องจากมันเป็นของใหม่เลยแพงกว่ามีดสั้นเหน็บเอว โดยอันที่ถูกที่สุดราคา 30,000 กีรัน แต่อันที่เบาเหมาะกับลาเวียราคาอยู่ที่ 45,000 กีรัน
พอออกจากร้านตะวันก็สูงโด่งแล้ว นักเรียนของจาราซักเลยพูดขึ้นมา
“หิวแล้ว ฮิคารุไปกินที่ไหนกันดี?”
“……อะไร คิดจะไปกินด้วยกันงั้นเหรอ”
“แหงดิ ก็กินตลอดด้วยกันอยู่แล้วนี่? กินกันทุกวันที่ร้านเหล้านั้นไง”
“โน้นเพราะพวกนายตามกันมาเองต่างหาก—-”
“อย่าพูดงั้นดิ”
แล้วเขาก็เข้ามากอดคอ
เพราะมันร้อนเหงื่อเลยพยายามจะผลักออก แต่อีกฝั่งก็โดนนักเรียนของจาราซักเข้ามากอดคอด้วยเหมือนกัน
“ไปกันเลย! กินข้าวพร้อมหน้ามันสนุกกว่าไง!”
“ใช่แล้วๆ!”
“……พวกแก ตั้งใจจะขัดขวางการซื้อของระหว่างผมกับลาเวียงั้นเหรอ?”
“““แน่นอนอยู่แล้ว!!”””
พวกเขาประสานเสียงออกมาพร้อมกัน
“เพราะอย่างนั้นสบายใจได้เลยนะลาเวียจัง พวกเราจะจับตาดูฮิคารุไม่ให้นอกใจเอง”
“ฉะ ฉัน ไม่ได้อะไรอย่างนั้น……!?”
“ก็บอกไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้วไง ว่าอาจารย์มิเรไม่เห็นจะเซ็กซี่เลย ไม่มีทางนอกใจแต่แรกอยู่แล้วด้วย”
“รู้แล้วๆ ถ้างั้นไปร้าน “เอ้า ดื่ม” เหมือนอย่างทุกทีกันเลยไหม?”
ตอนที่ฮิคารุกำลังจะพูดว่า ไม่ต้องมาถ้างั้นเลย
“……ฮิคารุ ถึงจะแยกกันกินข้าวเที่ยงทุกวัน แต่ไปที่ร้านนั้นตลอดเลยเหรอ?”
“จะทำไงหา! ลาเวียโกรธอีกแล้วเนี่ย!”
“ช่วยไม่ได้ ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่……”
“ไม่ต้องมาพูดแล้วหนีเลย!”
เหล่านักเรียนที่เดินหนีจากฮิคารุ ที่หนีจากลาเวียอีกที
พวกนี้นี่ประสานงานกันเก่งจริงๆ
เพราะอย่างนั้นฮิคารุที่บอกว่า “อย่าไปดีกว่า” กับลาเวียที่บอกว่า “ยังไงก็จะไป” เลยไปกินข้าวเที่ยงที่ร้าน “เอ้า ดื่ม”(ซึ่งเปิดทำการทุกวันไม่มีวันหยุด)
ซึ่งลาเวียได้พบกับมิเร(เมาเละ) เป็นครั้งแรก ฮิคารุเลยโกรธใส่มิเรที่เมาเละ แต่ดันโดนเธอโกรธกลับมาว่า “วันหยุดไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่!” ฮิคารุถอนหายใจพร้อมกับบอกว่า” “ไง? ไม่เซ็กซี่เลยใช่ไหมล่ะ……” แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ผลตรงกันข้าม “……น่าประหลาดใจมากที่ฮิคารุเข้าหาผู้หญิงง่ายๆอย่างนี้ จะประมาทไม่ได้……”
พอกินข้าวเที่ยงเสร็จ ฮิคารุจับมือของลาเวียและใช้ “อำพรางหมู่” หนีออกมา และได้ยินเสียงกร่นแค้นว่า “โธ่เว้ย ไปไหนแล้วเนี่ย?”, “บอกให้พวกคนในประเทศเดียวกันไปตามหาเลย!”, “ไม่ยอมให้หนีหรอก ใครจะยอมให้เจ้านั่นมีช่วงเวลาวัยรุ่นอยู่คนเดียว!”, “ลูมาเนียก็จะช่วยด้วย!”, “เยี่ยมเลยโรเย่!”
“อะไรของเจ้าพวกนั้นเนี่ย……สนิทกันดีไม่ใช่เหรอทั้งลูมาเนียกับจาราซัก”
ฮิคารุกับลาเวียมาพักอยู่ในคาเฟ่ที่ส่วนใหญ่ 80% เป็นผู้หญิง เป็นร้านที่นักเรียนของจาราซักหรือโรเย่คงไม่เข้ามาแน่ๆ
“ฮุๆ”
จู่ๆราเวียก็ยิ้มออกมา ทำให้ฮิคารุส่งสายตาไปด้วยความสงสัย
“ฮิคารุนี่หลอมรวมกับโรงเรียนตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”
“……เจ้าพวกนั้นมันเดินเข้ามาเองตามใจชอบต่างหาก”
ถึงจะพูดออกมา—-ด้วยสีหน้าลำบากใจ แต่สำหรับฮิคารุแล้วมันก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น
“อ้าว? คุณฮิคารุไม่ใช่เหรอ”
แล้วก็ได้ยินเสียงที่คุ้นหู
“รีก……!?”
ที่อยู่ตรงนั้นคือรีก แห่งเผ่าเรียวกิของลูมาเนีย
ปัญหาคือ—-คน ไม่สิฝูงคนที่เขาพามาด้วย
“เอ๋? คนรู้จักของท่านรีกเหรอ?”
“อ้า ท่านรีกเนี่ยโด่งดังมากแม้จะเป็นนอกลูมาเนียด้วยสินะ”
“ท่านรีกรู้จักร้านอย่างนี้ด้วยหรือคะเนี่ย”
“ท่านรีก ตรงนี้ยังว่างอยู่ค่ะ”
“ฉันจะนั่งข้างท่านรีก!”
“อ๊ะ ขี้โกง!”
6 คน โดยทุกคนเป็นผู้หญิง
“เอ่อ……ถ้างั้น ไว้พบกันที่โรงเรียนนะ”
รีกที่พูดมาด้วยความลำบากใจนิดๆ โดนพวกผู้หญิงลากไป
“สุดยอด พอเป็นตระกูลชั้นนำของลูมาเนีย จะโดนดึงดูดผู้หญิงมาด้วยเหรอนี่ย”
ถึงลาเวียจะพูดออกมาด้วยความประทับใจ แต่ฮิคารุไม่คิดว่ามันเป็นอย่างนั้น
เขาอยากจะตะโกนออกมาประมาณว่า โรเย่ ตรงนี้มีศัตรูของผู้ชายอยู่
