อาชีพสุดแกร่งตรวจจับไม่ได้ – ตอนที่ 100

ตอนที่ 100 ความผิดปกติก่อนงานพิธี

            ย้อนเวลากลับไป 3 วันก่อน

            ตรงชายป่าด้านนอกของป่าใหญ่อูน เอล โพลตัน ทีมกิลด์นักผจญภัยของ 3 ประเทศที่มารวมตัวกันกำลังเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่

            หัวหน้าสำนักงานใหญ่ที่ดูแลกิลด์นักผจญภัยทั่วทั้งจักรวรรดิควินแบรนด์ สมัยที่ยังหนุ่มเขาเป็นถึงนักผจญภัยระดับ B

            แต่พอตอนอายุ 50 ต้นๆ ขาขวาติดสถานะหินก่อนจะต้องเสียขาข้างนั้นไป ทำให้ต้องถอนตัวออกมา

            “แนวหน้าโดนพังทลายงั้นเหรอ?”

            ข่าวแรกที่รายงานเข้ามาเป็นอะไรที่ผิดคาดมาก

            มอนสเตอร์ตรงป่าใหญ่อูน เอล โพลตันจะขยายพันธุ์มากผิดปกติเป็นประจำทุกปี

            ซึ่งจุดขยายพันธุ์แทบจะตายตัวอยู่แล้ว ทุกปีเลยให้เหล่านักผจญภัยระดับ C รวมตัวกันไปกำจัด

            “บอกรายละเอียดมาที”

            “ครับ——”

            พนักงานของกิลด์ที่ตามหน่วยปราบปรามไปด้วย รายงานให้กับหัวหน้าสำนักงานใหญ่

            ในระหว่างที่กำลังต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่มีจำนวนมากอย่างก็อบลิน, กรีนวูฟ และพวกพืช ก็เกิดสิ่งผิดปกติขึ้น

            ฟอเรสบาร์บาเรี่ยนมากกว่า 10 ตัว ปรากฎตัวขึ้นมา

            “10 ตัว……”

            หัวหน้าสำนักงานใหญ่ถึงกับอึ้ง

            ต่อให้เป็นปาร์ตี้นักผจญภัยระดับ C เต็มที่ก็รับมือได้แค่ 4 – 5 ตัว

            “อย่างนี้นี่เอง ครั้งนี้ฟอเรสบาร์บาเรี่ยนเองก็ขยายพันธุ์ผิดปกติด้วยสินะ”

            “เปล่าครับ ไม่ใช่แค่นั้นครับ”

            “ว่าไงนะ”

            “เห็นด้านใน—-อยู่แว่บหนึ่งครับ”

            พนักงานกิลด์ถึงกับตัวสั่น

            “—-มีมังกรอยู่ด้วยครับ”

            หัวหน้าสำนักงานใหญ่คิดว่า “คงกลัวจนเห็นภาพหลอนไปเองหรือเปล่า” มังกรจะอาศัยอยู่ในหุบเขาลึกไร้ผู้คนย่างกราย ถึงป่าใหญ่อูน เอล โพลตันจะค่อนข้างมีขนาดใหญ่ แต่ถูกล้อมด้วยที่ราบของ 3 ประเทศ

            ถ้าหากมีมังกร น่าจะพบเจอก่อนหน้านี้ไปตั้งนานแล้ว

            แต่สามัญสำนึกนั้นก็พังทลายลง

            เพราะมีรายงานถัดไปเข้ามา

            ไม่ใช่แค่ฟอเรสบาร์บาเรี่ยน แต่หมาป่ากลางคืน ไทแรนสเน็ค และภูตแห่งป่าทมิฟ…มอนสเตอร์ที่เหล่านักผจญภัยระดับ C สามารถต่อสู้ได้ แต่ละประเภทออกมาเป็นหลักสิบ

            อย่างนี้มันแปลก ไทแรนสเน็คเป็นมอนสเตอร์ที่เคลื่อนไหวตามลำพัง การที่มารวมกลุ่มอย่างนี้—-มันเป็นอะไรที่ต่างจากเดิม เป็นเหตุการณ์ผิดปกติ

            แล้วก็มีนักผจญภัยคนหนึ่งนำข้อมูลนี้มา

            —-ด้านในสุดของป่ามีมังกรอยู่ มังกรตัวนั้นล่าเหล่ามอนสเตอร์ ทำให้มอนสเตอร์พวกนั้นถูกไล่ออกมาจากป่า

            ดูเหมือนปัญหาทั้งหมดจะเริ่มจากการที่มังกรล่ามอนสเตอร์ ทำให้มอนสเตอร์ที่หวาดกลัววิ่งออกจากป่า

            เดิมทีพวกมอนสเตอร์จะอาศัยกระจัดกระจายอยู่ด้านในสุดของป่า แต่ด้วยสัญชาตญาณทำให้มารวมกันเป็นฝูง แล้วหนีออกมาพร้อมกัน—-

            หัวหน้าสำนักงานใหญ่ ส่งคำขอร้องเร่งด่วนไปแต่ละกิลด์

            ถ้าปล่อยให้มอนสเตอร์ทะลักออกมาอย่างนี้ เมืองที่อยู่แนวหน้าคงโดนบดขยี้

            กิลด์นักผจญภัยของทั้ง 3 ประเทศ เลยเปิดคำขอให้นักผจญภัยตั้งแต่ระดับ D ขึ้นไปมาปราบมอนสเตอร์ตรงป่าใหญ่อูน เอล โพลตัน

            “——อย่างนี้นี่เอง”

            ฮิคารุที่ได้ฟังเรื่องราวจากมิไฮล์ เอามือแตะคางและใช้ความคิด

            “อาจารย์ คำขอร้องเร่งด่วนนี้ พวกนักผจญภัยระดับสูงจะมาด้วยหรือเปล่า?”

            “ตามปกตินักผจญภัยไม่ได้อยู่แค่ในเมือง คิดว่าคำขอน่าจะส่งออกไปถึงพวกข้างนอกด้วย ถ้า 3 ประเทศออกคำขออย่างนี้ คิดว่าน่าจะรวบรวมได้เยอะอยู่หรอก……”

            “จะใช้เวลานานแค่ไหนในการกำจัดเหรอ?”

            “จากสัดส่วนขนาดนี้ น่าจะถึงช่วงฤดูหนาวเลยมั้ง?”

            “แย่นะเนี่ย”

            “บอกว่าแย่กับฉันอย่างนี้ก็ไม่ได้อะไรหรอก”

            ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ มีความเป็นไปได้สูงที่งานสถาปนาชาติจะถูกยกเลิกอย่างที่อาจารย์มิไฮล์ว่าเอาไว้

            “ไง พวกนาย มารวมตัวกัน—-ก็ไม่ครบเท่าไรแฮะ”

            คนที่มาถึง คือเคธี่ที่ดูนอนไม่เพียงพอ

            ทุกครั้งจะแต่งตัวเนี๊ยบ แต่วันนี้เสื้อกาวน์เองก็ดูยับๆ

            “ฮิคารุ เอาของดีมาให้แล้ว”

            สิ่งที่อยู่ในมือของฮิคารุ—-คือกระสุนปืน

            แถมมีตั้ง 5 นัด

            “นี่มัน……หรือว่า”

            มันแตกต่างกับกระสุนที่ฮิคารุมอบให้เคธี่เพื่อทำการวิจัย ของเดิมมันเป็นสีเงิน แต่สิ่งนี้เป็นสีทองด้าน แถมเปลือกนอกยังมีลวดลายแกะสลักเอาไว้ด้วย

            เคธี่กระซิบข้างหูของฮิคารุ

            (ของทดสอบน่ะ ตรวจสอบแล้วว่าบรรจุเวทมนตร์เข้าไปได้ ถึงจะบรรจุซ้ำได้แต่น่าจะได้แค่ 2 – 3 ครั้ง)

            ฮิคารุจ้องหน้าของเคธี่

            มอบกระสุนให้ผ่านไปยังไม่ถึง 40 วัน ทั้งที่แทบจะไม่มีความรู้อะไรเลยแท้ๆ ถึงกระนั้นกลับสร้างทำกระสุนทดสอบมาให้

            —-เคธี่ โคโทบี้ นักวิจัยและนักอุปกรณ์เวทมนตร์ที่เก่งที่สุดของสถาบันศึกษา 

            แล้วก็นึกถึงคำพูดของผู้อำนวยการโรงเรียน

            จะบอกว่าเป็นอัจฉริยะทางด้านอุปกรณ์เวทมนตร์ก็ว่าได้

            “ฮิคารุ จ้องอย่างนั้นมันเขินนะ”

            “อาจารย์เคธี่ นั่นอะไรเหรอ?”

            “ต้องขอโทษด้วยที่บอกไม่ได้ สิ่งนี้เป็นความลับระหว่างฉันกับฮิคารุ”

            “……ไปมีความสัมพันธ์อย่างนั้นกันตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย?”

            ฮิคารุคิดว่ามันของราชานักเล่นแร่แปรธาตุด้วยอยู่หรอก แต่ไม่ได้พูดเรื่องเพราะเดี๋ยวจะมีปัญหาตามมา

            “อาจารย์มิไฮล์ ขอถามอะไรสักอย่างได้ไหม……มังกรตัวนั้นเป็นต้นเหตุของความผิดปกติใช่ไหม?”

            “หือ? อืม……น่าจะเป็นอย่างนั้น แต่บอกชี้ชัดไม่ได้หรอก”

            “แต่ว่าพวกผมคงต้องเชื่ออย่างนั้น โชคดีที่อาวุธใหม่มาถึงพอดี”

            ฮิคารุเก็บกระสุนลงกระเป๋า แล้วส่งสายตาไปทางคลอร์ด

            คลอร์ดที่ทำหน้าเคร่งเครียดมองมาที่ฮิคารุ

            “คลอร์ด หลังจากนี้จะสอนแผนลับให้ ต่อให้ผมไม่อยู่น่าจะชนะบอสของจาราซักได้ใช่ไหม?”

            “แผนลับ……? เอ๊ะ เดี๋ยวสิ ฮิคารุจะไม่ไปด้วยเหรอ?”

            “ต่อให้ผมไม่อยู่ ก็น่าจะจัดการได้ใช่ไหม?”

            พอพูดย้ำอีกครั้ง คลอร์ดรู้สึกได้ถึงความกดดันจากคำพูดของฮิคารุเลยได้แต่พยักหน้า

            ฮิคารุเปิดโซลบอร์ดของคลอร์ด ก่อนจะเริ่มจิ้ม

            [โซลบอร์ด] คลอร์ด ซาฮาร์ด คิรีฮาล

            อายุ 18 ระดับ 7

            33

            [พลังชีวิต]

              [สตามิน่า] 1

            [พลังเวท]

              [ความเข้ากันของธาตุ]

                 [ลม] 1

            [พลังกาย]

              [ปริมาณพลังกาย] 2 → 3

              [ความชำนาญด้านอาวุธ]

                 [ดาบ] 2 → 3

                 [โล่] 1 → 2

            [ความว่องไว]

              [พลังออกตัว] 1 → 2

            [พลังจิตใจ]

              [ความแข็งแกร่งของจิตใจ] 1

              [คาริสม่า] 1

            เพิ่ม “ดาบ”, “โล่”, “ปริมาณพลังกาย” และ “พลังออกตัว” ไปอย่างละ 1

            เรียกคลอร์ดมาแล้วกระซิบที่ข้างหู

            (คิดว่าที่โซลการ์ดน่าจะมี “อาชีพ” ถัดไปออกมาแล้ว)

            (เอ๋!?)

            (นี่เป็นผลของการฝึกฝนมาหลายวันไง ใช้สิ่งนั้นซะ แล้วระหว่างเดินทางไปจาราซักก็ฝึกเคลื่อนไหวร่างกายให้ชิน รับรองว่าชนะชัวร์)

            ถึงจะไม่ค่อยอยากสักเท่าไรแต่ก็เพิ่ม “ดาบ” ให้เป็นระดับ 4 เท่านี้คลอร์ดน่าจะเป็นนักดาบระดับต้นๆของประเทศนี้แล้ว

            “อาจารย์มิไฮล์ มีเรื่องจะขอร้อง”

            “อะ โอ้ว……ฮิคารุขอร้องอย่างนี้ รู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้สิ แล้วเรื่องอะไรเหรอ”

            “อยากให้ตามคลอร์ดไปที่จาราซักที”

            “ว่าไงนะ? บอกไปแล้วนี่ว่าฉันต้องไปปราบมอนสเตอร์”

            “ไม่ใช่แค่คลอร์ด แต่ลูกะ ลอร์ดกราด ลูดันช่าเองก็จะไปจาราซักด้วย เพื่อเข้าพบกับอเล็กเซ่ จาราซัก”

            “ว่าไงนะ!? เด็กคนนั้นเนี่ยนะ เจ้าหญิงลำดับที่สามของลูดันช่าไม่ใช่เหรอ!? พวกเธอ—-คิดอะไรอยู่กันแน่?”

            “รายละเอียดไว้พูดระหว่างทางก็แล้วกัน กล่าวคืออยากขอร้องให้อาจารย์มิไฮล์ช่วยคุ้มกันคลอร์ดกับลูกะที มันจำเป็นเผื่อมอนสเตอร์ตรงป่าใหญ่มันหนีออกมา”

            “เรื่องนั้น……มันก็ใช่……อืม เข้าใจแล้ว หลังจากส่งเสร็จแล้วค่อยมุ่งหน้าไปที่ป่าใหญ่ก็ได้ ฝากด้วยนะ”

            มิไฮล์ยอมรับง่ายดายผิดคาด

            “เพื่อตอบแทบสิ่งนั้น ฮิคารุช่วยบอกทีสิ เจ้า……คิดจะทำอะไรกันแน่?”

            คลอร์ดเองก็ส่งสายตาที่อยากจะพูดแบบเดียวกันออกมา คิดจะทำอะไรนะหรือ

            ฮิคารุตอบออกไปตามตรง

            “ไปกำจัดมังกร ถ้าต้นเหตุเกิดขึ้นจากมังกรตัวเดียวจริงแล้วละก็……สิ่งนั้นมันเป็นงานของผมไง”