ตอนที่ 106 มังกรดิน
ตึง……เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ……โครม……
ฮิคารุค่อยได้ยินเสียงฝีเท้าขนาดใหญ่ใกล้เข้ามา พร้อมกับเสียงต้นไม้ล้ม ถึงจะอยู่นอกระยะ “ตรวจจับ” แต่แทบจะรู้สึกถึงการคงอยู่นั้นได้ในทันที
(เร็วกว่าที่คิดเอาไว้)
ฮิคารุเอามือจับร่างกายเพื่อตรวจสอบความพร้อม ก่อนจะยืดเส้นข้อมือและขา
ถึงจะยังนอนไม่เพียงพอ แต่ก็พอจะเคลื่อนไหวได้แล้ว
ฮิคารุดื่มน้ำอีกนิดหน่อย ก่อนจะเริ่มเคลื่อนไหว
(ต้องตรวจสอบจากระยะไกลก่อน)
เห็นฝุ่นฟุ้งขึ้นมาผ่านแนวต้นไม้พร้อมกับนกที่บินหนีออกมา
กวาง วิ่งผ่านฮิคารุไปอย่างว่องไว
(……โน้น เหรอ? จริงดิ)
หัวของมันโผล่ออกมาเหนือต้นไม้
หัว—-จะบอกอย่างนั้นดีหรือเปล่า
แค่ส่วนหัวก็มีขนาดพอๆกับรถเมล์เลย
ภายนอกมีเกล็ดกึ่งโปร่งแสงส่องประกายแสงสีน้ำตาลเข้มแปลกๆ แถมเห็นเส้นเลือดอยู่ภายใต้ผิวนั้น
รูปร่างใบหน้าเป็นงู
ถึงดวงตาจะมีสีขาวขุ่น แต่ก็รับรู้ได้ว่ากำลังกลอกลูกตาไปมา แต่เพราะไม่มีตาดำทำให้ไม่รู้ว่าจ้องไปตรงไหน
ตอนที่อ้าปากแล้วคิดว่าเห็นลิ้น 3 แฉก—-แต่ที่จริงมันเป็นลิ้น 3 อันที่เคลื่อนไหวอย่างอิสระ ไปจับนก หมูป่า และลิง
แล้วสัตว์ทั้งหลายก็ถูกกลืนเข้าไปในพริบตา
‘……ต้องกินอีก……’
มังกร—-พูดได้
มันไม่ใช่คำพูดยุคปัจจุบันของทวีปนี้ มันเป็นภาษาโบราณที่เหมือนอยู่ในเอกสารโบราณ—-ภาษาภูตโบราณเลย
เนื่องจากโรแลนด์ที่มอบร่างกายนี้ให้กับฮิคารุทำการวิจัยเกี่ยวกับ “วิชาที่ใช้ข้ามโลก” ซึ่งใช้ภาษาภูตโบราณ ทำให้ฮิคาระพอจะเข้าใจมันได้บ้าง
(“ต้องกินอีก”? พูดอะไรออกมา? จะว่าไป พูดได้งั้นเหรอ?)
มังกรใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้เห็นร่างกายได้ทั้งตัว
คอเล็กยาว ร่างกายมีรูปร่างเหมือนกับมันเทศ
ตรงท้องด้านซ้ายและขวามีขาฝั่งละ 4 ข้าง และเคลื่อนไหวโดยลากท้องไปกับพื้น
หางเองก็ยาวมาก เท่าที่ฮิคารุดูยังไม่เห็นปลายหางเลย
ความยาวของหัวรวมกับตัวมากกว่า 50 เมตร—-มันเป็นสัตว์ประหลาดตามตัวอักษรเลย
(……โน้นมันตัวอะไรกันเนี่ย)
ตรงท้องส่วนล่างเหมือนจะเป็นสีขาว แต่มันก็ดูยืดหยุ่ยเพราะเหมือนมีอะไรบางอย่างยื่นออกมาจากข้างใน
ถึงฮิคารุจะไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร—แต่พอเห็นตำแหน่งหนึ่งก็เข้าใจได้ในทันที
มันโป่งนูนออกมาเป็นรูปมนุษย์
มันคือกระเพาะอาหาร ท้องพองขึ้นมาเพราะสิ่งที่มังกรกลืนเข้าไป
“…………”
ขนาดฮิคารุที่ทำการชำแหละพวกสัตว์และมีความต้านทานอะไรสยองอย่างนี้ยังรู้สึกไม่น้อย
เขาทำหน้าแหยงๆพร้อมกับกลืนน้ำลาย
’……ต้องกินอีก……’
แปลก
ร่างกายของมังกรมันพองมากเกินไปจนทำให้การเคลื่อนไหวร่างกายมีปัญหา
ถึงกระนั้น มังกรก็ยังคงกินต่อไป
(โดนอะไรบังคับอยู่เหรอ? ……ไม่สิ เหมือนกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่างอยู่?)
บางครั้ง มังกรก็ขยับหัวไปมารอบๆราวกับกำลังระวังอะไร
แล้ว
‘……ยังไม่มา……’
มันพึมพำออกมาอย่างนั้น
(มีอะไรบางอย่างคุกคามการคงอยู่ของเจ้านี่ได้เลยเหรอ?)
ฮิคารุใช้ความคิด
(สิ่งมีชีวิตหาอาหาร เพื่อเติมพลังงาน แต่ว่ามังกรตัวนี้กินมากเกินไป ถ้ากินมากเกินไป……แล้วจะเป็นยังไง?)
ตอนนั้นเอง
ร่างของมังกรเกิดการสั่น
เปรี๊ยะ……เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ…………
กลางหลังแยกออก
มีรยางค์หลายร้อย—-หลายพันเริ่มงอกออกมา
มันหนาขนาดต้องใช้สองมือกำ และความยาวแต่ละอัน 1 ยาวประมาณ 5 – 10 เมตร
“……งั้นเหรอ “เติบโต” สินะ”
พอรู้สึกถึงสิ่งนั้นเลยพึมพำออกมาคนเดียว
มังกรหาอาหารเพื่อที่จะ “เติบโต”—-พอคิดอย่างนั้นก็สมเหตุสมผลอยู่
มังกรที่กลัว “อะไรบางอย่าง” เลยออก “ล่าเหยื่อ” เพื่อต้องการ “เติบโต” และ “ก้าวข้าม” ต่อ “อะไรบางอย่าง” นั้น —-
“แต่ว่าอย่างนี้มันน่ารำคาญนะเนี่ย”
ฮิคารุหยิบปืนลูกโม่ตรงเอวออกมา
“ไม่รู้หรอกนะว่ากลัวอะไรอยู่—-แต่คงต้องขอให้หยุดอยู่แค่ตรงนี้”
กิลด์นักผจญภัยตรงบอเดอร์ซาร์ดส่งเสียงดีใจออกมา
สามารถไล่มอนสเตอร์ส่วนใหญ่กลับไปได้แล้ว จนตอนนี้เหลืออยู่เพียงนิดเดียว และหมุนเวียนทีมไปปราบมอนสเตอร์
ตอนที่ทุกคนคิดว่า—-ชนะแล้ว
หน่วยปราบปรามสำนักงานใหญ่ เองก็คิดคงเช่นกัน
หัวหน้าสำนักงานใหญ่กับหัวหน้ากิลด์ของบอเดอร์ซาร์ดที่เมื่อวานยังรู้สึกพ่ายแพ้และโบ้ยความผิดกันไปมา ยังพูดคุยหัวเราะร่วมกัน
“ฮะๆๆ กะแล้วเชียวว่าทีมปราบปรามเนี่ยเป็นงานที่ดีจริงๆ! (จำไว้เลยที่แกไม่ยอมให้ความร่วมมือ?)”
“นักผจญภัยเองก็จำเป็นสำหรับการป้องกันบอเดอร์ซาร์ดอยู่นะ (คงต้องไปรายงานเรื่องที่ ตอนอยู่แนวหน้าไม่ยอมทำตามที่สั่งเอาแต่กลัวซะแล้ว)”
“เท่านี้คงไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากแต่ละประเทศแล้ว ให้ติดต่อไปว่าจากการทำงานของสำนักงานใหญ่ทำให้ปราบมอนสเตอร์ได้สำเร็จ”
“อือ อย่างนี้คงจัดงานสถาปนาชาติของสหพันธรัฐได้อย่างไม่มีปัญหา พวกนักการเมืองคงยินดีไม่น้อย รีบไปแจ้งชาวเมืองที่ลี้ภัยว่าการปราบปรามเสร็จสิ้น ให้กลับมาได้แล้ว”
“จากการทำงานของสำนักงานใหญ่นะ”
“จากกำแพงของบอเดอร์ซาร์ด ต่างหาก”
“………..”
“………..”
“ฮะๆๆๆๆ”
“ฮึๆๆๆๆๆ”
พนักงานกิลด์คนอื่นได้แต่สั่นกลัว จากการพูดคุยของสองคนที่ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่กันแน่
ระหว่างนั้น ทีมสอดแนมที่สังกัดกิลด์นักผจญภัยก็พุ่งพรวดเข้ามา
“มะ มีรายงานเข้ามาจากทีมสอดแนมที่ไปตรวจสอบสภาพในป่า พวกเขาบอกว่า ‘ให้รีบถอยด่วน’ มีมังกรขนาดใหญ่กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ ก่อนที่จะเหนื่อยจนหมดสติไป……”
ความเงียบกลับคืนมาในสำนักงานใหญ่
แล้วทุกคนก็รู้สึกตัวว่า สิ่งนั้นต่างหากที่เป็นภัยคุกคามของจริง
ทีมสอดแนม กลับมาทันทีเมื่อพบเห็นมังกร
ต้องบอกว่าสิ่งนั้นเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง
เพราะลิ้นของมังกรมันว่องไวมาก ถึงขนาดจับสิ่งมีชีวิตตรงพื้นขึ้นมากินได้อย่างง่ายดาย ถ้าเข้าไปตรวจสอบใกล้มากกว่านี้ คงโดนมังกรกิน และไม่มีทางได้ข้อมูลว่า “มังกรใกล้เข้ามา”
“เอาละ คิดถูกสินะที่กลับมา”
ผมสีม่วงที่ซ่อนอยู่ภายใต้ฮู้ด
ตรงแขนและขาทั้งสองข้างสวมสิ่งที่เหมือนกับชุดรัดรูป
พร้อมกับสวมเสื้อน้ำหนักเบาแต่แข็งแกร่งที่ทำมาจากวัตถุดิบของมอนสเตอร์ทับไว้ข้างบน—-ซาร่าแห่ง “จตุรดาราแห่งบูรพา”
ถึงเธอจะไม่ได้เข้าทีมสอดแนม แต่เธอเข้าไปในป่าเพื่อตรวจสอบในฐานะ “จตุรดาราแห่งบูรพา” คนหนึ่ง
เธอคุ้นเคยกับการสอดแนม และเนื่องจากเชี่ยวชาญการเคลื่อนไหวในป่า ทำให้ไปได้เร็ว ต่อให้เป็นฮิคารุที่มีลอบเร้นแบบเดียวกัน แต่ก็แตกต่างกันราวกับคนละเรื่อง
เธอออกจากบอเดอร์ซาร์ดตอนรุ่งสาง และตรวจพบมังกรได้สำเร็จ
“ดูจากสีกับรูปร่างคงเป็น ‘เอิร์ทดรากอน’ สินะ……”
เธอขึ้นไปเหนือต้นไม้เพื่อตรวจสอบมังกร ระยะห่างจากมังกรราวๆ 200 เมตร สำหรับเธอที่มีความสามารถ “ลอบเร้น” ถือเป็นระยะห่างที่ปลอดภัย
จากสายตาของเธอสามารถมองเห็นคอของมังกรที่ยื่นออกมาเหนือป่าได้ ส่วนลำตัวก็พอจะมองเห็นผ่านพวกแนวต้นไม้ได้อยู่
“แต่……เอิร์ทดรากอน น่าจะฉลาดกว่านี้นี่ ขาเองก็ไม่มี แล้วไม่มีรยางค์อะไรอย่างนั้นด้วย”
ในอดีตซาร่าเคยเห็นเอิร์ทดรากอนอยู่ครั้งหนึ่ง
เคยเห็นไกลๆตรงชั้นลึกสุดของดันเจี้ยน ไม่มีทางลืมได้เลย โดยมันมีรูปร่างอ้วนป้อม ลำตัวลื่นๆ
หรือที่รู้จักกันในนาม ‘มังกรเดินดิน’
ตอนนั้น “จตุรดาราแห่งบูรพา” เหนื่อยและหมดแรงจากการสำรวจดันเจี้ยน เลยเลือกที่จะไม่ต่อสู้ด้วย
“นี่น่าจะเป็นเอิร์ทดรากอนกลายพันธ์หรือเปล่าเมี้ยว? เพราะส่วนใหญ่มุดอยู่ใต้ดิน เลยเรียกกันว่า “มังกรดิน” เนื่องจากเคลื่อนที่ได้ช้า วิธีกำจัดคือยิงเวทมนตร์จากระยะไกลเอา……? ถ้ามีเด็กที่ใช้เวทมนตร์ไฟเมื่อวานน่าจะไหวอยู่หรอกเมี้ยว……อ้อ แต่เซริก้าบอกว่า ‘พยายามหาแล้วแต่ก็หาไม่เจอ!’ ด้วย”
ตอนที่คิดและพูดอยู่คนเดียวนั้น
“——–ใคร!?”
รอบๆไม่มีวี่แววของใคร
(มีใครอยู่ ใครกำลังสู้กับมังกรอยู่!!)
“ลางสังหรณ์” บอกเช่นนั้น
“ลางสังหรณ์” ของซาร่าอยู่ที่ระดับ 5 การที่พัฒนาให้อยู่ในระดับ 5 ได้ด้วยตัวเองอย่างนี้ถือว่าเป็นอะไรที่ค่อนข้างเอาเรื่องอยู่ โดย “ลางสังหรณ์” นี้ช่วยชีวิตซาร่ามาแล้วหลายต่อหลายครั้ง
“ไม่ไหวหรอกน่า! ไม่มีทางชนะได้หรอก! ถ้าไม่ไปยืนอยู่ตรงแนวป้องกัน แล้วยิงเวทมนตร์ละก็—-”
ตอนที่ซาร่าคิดเช่นนั้น
เธอที่เล่า “การต่อสู้” หลังจากนั้น—-ให้ผู้อื่นฟัง มีไม่ถึงครึ่งที่เชื่อเรื่อง “การต่อสู้” นั้น
