ตอนที่ 112 การพบพานที่ไม่คาดคิด
“……แกเป็นใคร”
ชายที่บอกว่าตัวเองสังกัดหน่วยพิเศษของราชอาณาจักรพอนโซเนียถามออกมา
“นั่นคำพูดของผมต่างหาก? เอามือโสโครกออกห่างจากพอลล่าซะ เธอเป็นของผม”
ตอนที่ได้ยินคำว่าเป็นของผมพอลล่าถึงกับแก้มแดง
“ทะ ทะ ทะ ท่านฮิคารุ! ถึงร่างกายกับจิตใจของฉันจะเตรียมพร้อมแล้วก็ตามที!”
“เงียบเลย”
“อ้า ท่านฮิคารุที่เย็นชา เยี่ยมไปเลย……!”
ฮิคารุทำหน้าบึ้งเพราะไม่รู้ว่าทำไมพอลล่าถึงดีใจ พร้อมกับเริ่มถามตัวเองว่า “……คิดถูกหรือเปล่าที่ไปยุ่งเกี่ยวความสามารถของเธอคนนี้……?”
แต่ ฮิคารุมองไปรอบๆ—-ก่อนจะหยุดลงตรงจุดหนึ่ง
“—–พบลาเวียหรือยัง?”
พอได้ยินคำถามนั้น ชายคนนั้นก็ยิ้มออกมา
“คึกๆ งั้นเหรอๆ แกเป็นเพื่อนของคุณหนูลาเวียสินะ? ไม่สิ หรือว่าจะเป็นผู้ชายของคุณหนู?”
“ถ้าใช่แล้วยังไง”
“คุณหนูเป็นของพวกข้าแล้ว”
เขาใช้คำพูดแบบเดียวกับฮิคารุเมื่อครู่
“……ว่าไงนะ?”
“ก็อย่างที่พูดนั่นแหละ พวกข้าได้ผู้หญิงคนนั้นมาแล้ว แต่สบายใจได้เลยจะพาผู้หญิงคนนั้นกลับคืนสู่ ‘เจ้าของ’ เอ……”
คำพูดตอนท้ายของชายคนนั้นขาดช่วงลง
เพราะ—-เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
ชายคนนั้นคิดว่าไม่มีทางเป็นไปได้
เด็กหนุ่มคนนั้นหรี่ตาลง และบรรยากาศรอบๆก็เหมือนจะเยือกแข็งขึ้น
แล้วากรคงอยู่ก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้น จนราวกับมีมีดมาจ่อที่คอของเขา—-
“หา!?”
เขาปล่อยพอลล่าและกระโดดไปด้านหลัง แต่ตรงนั้นกลับไม่มีอะไร
ภาพหลอนที่เกิดจากความหวาดกลัว
ถึงจะเข้าใจเรื่องนั้น—-แต่เขากลับไม่ยอมรับ
“เป็นไปไม่ได้……! ข้าไม่มีทางกลัวเด็กตัวแค่นี้หรอก!”
เหงื่อไหลท่วม ถึงจะรู้ถึงความแข็งแกร่งที่ยากจะหยั่งถึงจากเด็กหนุ่มคนนั้น แต่สามัญสำนึกของชายคนนั้นกลับไม่ยอมรับ
ถ้าเด็กหนุ่มเป็นเผ่าอายุยืนอย่างเอลฟ์หรือโนม ที่ไม่สามารถตัดสินอายุจากรูปลักษณ์ภายนอกได้ก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ดูยังไงก็เป็นเด็กหนุ่มเผ่ามนุษย์ เด็กตัวแค่นี้ไม่มีทางผ่านสนามรบอันบ้าคลั่งหรือเป็นนักรบที่เก่งกล้าได้หรอก
สำหรับเขาแล้ว “ลางสังหรณ์” ที่ได้รับถือเป็นข้อมูลอันล้ำค่า
แต่ ตัวเขาเองกลับปฏิเสธสิ่งนั้น
“เอาลาเวียกลับมาที่นี่ เดี๋ยวนี้”
“อย่าพูดบ้าๆ—-”
“ถ้าพามาทันทีจะยอมยกโทษให้ แต่ถ้าปฏิเสธแกตาย”
“—-สิฟะ!”
ชายคนนั้นหยิบมีดสำรองออกมาจากกระเป๋า และวิ่งซิกแซก—-เข้าใส่ฮิคารุ
เร็วมาก
ถ้าเป็นคนปกติแค่มองการเคลื่อนไหวให้ทันก็เต็มกลืนแล้ว แถมชายคนนั้นยังถีบกำแพงและกระโดดขึ้นบนท้องฟ้าอีก
โดดสูงราวๆ 3 เมตร
เท่านี้อีกฝ่ายคงสับสน
ถ้ามีช่องว่างเพียงนิดหน่อยแล้วละก็ จะปลิดชีพของอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย
“ไอ้เด็กเปรต ตายซะ—-”
เห็นเด็กหนุ่มขยับเพียงนิดเดียว การก้าวเท้าที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว จนดูคล้ายกับเงาที่พริ้วไหว
หลังจากนั้น ตัวเขาก็หายไป
ตอนที่คิดว่าหายไปแล้วนั้น ร่างกายของเขาก็เกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรงขึ้นแทบจะพร้อมกัน
สิ่งที่ลอยมาคือหิน 3 ก้อน
2 ก้อนทำลายดวงตา ส่วนอีกก้อนทำลายนิ้วที่ใช้กำมีด
“อ้ากกกก!?”
มีดร่วงพร้อมกับเขาที่หล่นลงมาตรงพื้น
“……เอ๊ะ?”
พอลล่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ตอนที่คิดว่าฮิคารุหายไป—-ชายคนนั้นก็ร่วงลงมา
ฮิคารุที่หายไปแล้ว จู่ๆก็โผล่ตัวออกมาจากความว่างเปล่า
“เจ็บ เจ็บๆ!”
“ลาเวียอยู่ไหน”
“อึ้ก!”
“ตอบมาซะ”
“—-อึ้ก!?”
ฮิคารุเตะใส่ท้องของชายที่ล้มอยู่
“อึ้ก……มะ ไม่รู้ พวกของข้าพาไปที่ไหนสักแห่งแล้ว……ข้าไม่รู้……”
“ท่านฮิคารุ! เมื่อครู่บอกว่าให้พาไปขึ้นรถม้าค่ะ!”
“ก็รู้ไม่ใช่เหรอ”
“อึ้ก!!?”
โดนเตะไปอีกครั้ง
“ยะ หยุดที! ขอโทษ! จะบอกทุกเรื่องเลย!”
“รีบๆพูดออกมา”
“ระ เรื่องรถม้านั้น อะไรสักอย่างนั่น ดูของที่อยู่ในกระเป๋าด้านหลังน่าจะเร็วกว่า……”
“หยิบออกมาเองสิ”
“กะ แกทำนิ้วหักจนขยับไม่ได้แล้วเนี่ย
“………….”
“อึ้ก!?”
ฮิคารุเตะให้เขาพลิกตัว
ด้านหลังมีกระเป๋าอยู่ และติดกระดุมเอาไว้
ฮิคารุเอื้อมมือออกไป—-ตอนนั้นเอง
“ไอ้โง่!”
มืออีกของที่ไม่บาดเจ็บกุมถุงใส่ผงอะไรบางอย่างเอาไว้
บางทีน่าจะเป็นผงพิษ
เขาปาสิ่งนั้นใส่ฮิคารุ—-
“แกต่างหากที่โง่”
“เอ๊ะ?”
ฮิคารุถอยออกมา
คาดการณ์ไว้แล้วว่าเขาจะฉวยโอกาสลงมือ
ถุงที่ชายคนนั้นปาออกมา ทำให้ผงร่วงลงมาตรงที่ไม่มีใครอยู่ ชายคนนั้นอาจจะมมีภูมิต้านพิษ หรือไอาจจะเป็นการโจมตีแบบตายตกตามกันก็เป็นได้
จะอย่างไหนฮิคารุก็ไม่อาจรู้ได้
“มะ ไม่ใช่นะ นี่แค่—–”
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของเขา
หินโดนหน้าผากเต็มแรง จนสมองสั่นสะเทือนก่อนจะหมดสติไป
“ทะ ท่านฮิคารุ……?”
“ชายคนนี้ไม่มีความลังเลที่จะฆ่าเลย ต่อให้เสียดวงตาทั้งสองข้าง แต่ยังให้ความสำคัญกับการฆ่าอีกฝ่ายก่อน คงได้รับการฝึกมาอย่างดี ไม่มีทางปล่อยข้อมูลออกมาแน่นอน”
“————”
พอลล่าหน้าซีด มองลงมายังชายที่ไม่ไหวติง
มันเป็นอะไรที่รุนแรงมาก
ส่วนตัวของฮิคารุเอง—–ก็กุมปลายนิ้วของเขาที่สั่นเทาเล็กน้อย
ถ้าผิดไปสักก้าว มีความเป็นไปได้สูงที่จะโดนฆ่า
(ไม่ใช่เวลามาหวั่นไหว)
ฮิคารุส่งสายตาไปทางพอลล่า
“พอลล่า”
“คะ ค่ะ”
“ราเวียโดนพาไปทางไหน”
“ทะ ทางโน้นค่ะ!”
“เมื่อไร”
“เมื่อไม่กี่นาที……ก่อนหน้านี้ค่ะ”
หลายนาทีก่อน
(ไปไหนแล้ว?)
ฮิคารุนึกถึงแผนที่บริเวณรอบๆ พร้อมกับหาสถานที่ที่น่าจะเตรียม “รถม้า” เอาไว้หนีได้
ถ้ารีบน่าจะตามทันอยู่ เพราะรถม้าคงต้องเผื่อให้ชายคนนี้ตามไปด้วย
[โซลบอร์ด] ฮิคารุ
อายุ 15 ระดับ 42
5
[พลังชีวิต]
[พลังเวท]
[พลังกาย]
[ปริมาณพลังกาย] 1
[ความชำนาญด้านอาวุธ]
[ขว้าง] 10
[ยิงสวรรค์] 0
[ความว่องไว]
[พลังออกตัว] 2
[ลอบเร้น]
[อำพรางพลังชีวิต] 4
[อำพรางพลังเวท] 4
[อำพรางประสาทสัมผัส] 5 (MAX)
[ลอบสังหาร] 3 (MAX)
[ซุ่มยิง] 3 (MAX)
[อำพรางหมู่] 4
[ลางสังหรณ์]
[ลางสังหรณ์] 1
[ตรวจจับ]
[ตรวจจับพลังชีวิต] 1
[ตรวจจับพลังเวท] 3
[ขยายการตรวจจับ] 1→3 (MAX)
เพิ่ม “ขยายการตรวจจับ” ให้เต็มอย่างไม่ลังเล
เริ่มใช้ “ตรวจจับพลังเวท”
(กว้าง——!?)
มันกว้างเหลือเชื่อ สามารถตรวจสอบได้ในระยะรัศมี 1 กิโลเมตร
แต่สิ่งนั้นเป็น “ข้อมูล” ที่ถูกบีบอัดแล้วส่งเข้ามาในสมองของฮิคารุ
ตามปกติถ้ามองของที่อยู่ไกลจะเห็นเป็นสิ่งเล็กๆ ยิ่งอยู่ปลายๆ จะยิ่งมองไม่เห็น แต่พอถูกส่งเข้ามาเป็น “ข้อมูล” แล้ว สิ่งที่อยู่ห่างไป 1 กิโลเมตร ก็ถูกส่งเป็น “ข้อมูล” เหมือนกับเห็นอยู่ตรงหน้า ซึ่งสิ่งนั้นทำให้ทรัพยากรภายในสมองถูกใช้รวดเดียวหมด
“……อึ้ก”
“ท่านฮิคารุ!?”
พอลล่ารีบร้อนวิ่งมาหาฮิคารุที่จู่ๆทรุดลงไป
“ไม่เป็นไร……แค่หน้ามืดนิดหน่อย”
“ตะ แต่ว่า”
“พบลาเวียแล้ว”
“!”
เพราะใช้ “ตรวจจับพลังเวท” กับพลังเวทของลาเวียมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว ทำให้ฮิคารุรู้ได้ทันทีว่าเธออยู่ตรงไหน
ถ้าเป็นตอนนี้น่าจะตามทันอยู่
“พอลล่า เธออยู่ตรงนี้ ห้ามไป—–”
“—-เธอ เป็นคนฆ่าชายคนนี้เหรอ?”
ตอนนั้นเอง
โซริส แลนดี้ชักดาบและเข้ามาใกล้อย่างระมัดระวัง
ซาร่าและเซริก้า ทาโนะอุเอะที่อยู่ข้างๆก็อยู่ในสภาพพร้อมสู้
(น่ารำคาญจริงๆเลย……)
เขาเดาะลิ้น
ถึงจะรู้ว่ามีคนเข้ามาใกล้เพราะใช้ “ตรวจจับพลังเวท” แต่ไม่นึกเลยว่าจะเป็นพวกเธอ
ตอนนี้ไม่มีเวลาว่างพอจะต่อล้อต่อเถียงกับ “จตุรดาราแห่งบูรพา” ด้วย
“ขอฟังเหตุผลหน่อยก็แล้วกัน รออยู่ตรงนี้ซะ จะไปเรียกทหาร—-”
“รอก่อนโซริส!”
ซาร่าหยุดโซริส
เธอจ้องมองฮิคารุ เนื่องจากตอนนี้เขาไม่ได้ใช้ “ลอบเร้น” เลยน่าจะรู้สึกตัวหรือเปล่า
วันนั้น—-ตรงชานเมืองพอนด์ เด็กหนุ่มที่อาจจะรู้สึกถึงซาร่าแม้ว่าเธอจะลบร่องรอยไว้อยู่ก็ตาม
แล้วซาร่าก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ออก ความรู้สึกเสียวสันหลังตอนที่เอิร์ทดรากอนโดนกำจัด มันให้ความรู้สึกคล้ายกันเลย
ความรู้สึกแบบเดียวกันนั้นออกมาจากเด็กหนุ่มคนนี้
ถ้าหาก เด็กหนุ่มคนนี้เป็นคนจัดการเอิร์ทดรากอนแล้วละก็—-มันมีปัจจัยหลายอย่างให้นึกได้เช่นนั้น
“นะ นี่ หรือว่าเธอคือ—-”
“เรื่องนั้นไว้ทีหลัง”
ฮิคารุยังคงเหมือนเดิม
“ลางสังหรณ์” ของเขาบอกว่า ซาร่าอาจจะสังเกตเห็นถึงเรื่องนั้นแล้ว
แต่ตอนนี้ไม่มีเวลา
“ชายที่ล้มอยู่ตรงนี้ลักพาตัวคู่หูของผมไป ดังนั้นเลยจัดการให้หมดสติ ตอนนี้ผมกำลังจะไล่ตามคู่หูของผม”
“……เรื่องที่เธอพูดจะจริงหรือเปล่า”
“พอลล่า”
ฮิคารุไม่สนใจโซริสแล้วหันหน้าไปหาพอลล่า
“เธอไปอยู่ในที่ปลอดภัยซะ”
“ขะ เข้าใจแล้วค่ะ”
แล้วฮิคารุก็ออกวิ่งไป—-สุดแรงเกิด
“รอก่อน! —–เร็วมาก”
“เหวอ ไม่อยู่แล้ว……สุดยอดไปเลยเมี้ยว สูสีกับความเร็วสูงสุดของฉันเลย”
“ซาร่า ตามไป”
“อืม……ถึงไม่ค่อยอยากจะทำเท่าไรก็เหอะ”
ซาร่าออกวิ่งตามฮิคารุไป
ทิ้งโซริส พอลล่าและเซริก้าไว้เบื้องหลัง
“เอาละ……เธอคือพอลล่าใช่ไหม? มีเรื่องที่อยากจะถามอยู่—-”
“…………”
“มีอะไรเหรอเซริก้า”
น่าแปลกที่เซริก้าไม่พูดอะไร
“……ที่ชายคนนั้นบอกว่า ‘ลักพาตัว’ น่าจะเป็นเรื่องจริง”
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้น?”
“สาวน้อยผู้ใช้เวทมนตร์อยู่ตรงนี้จนถึงเมื่อกี้ไง เธอมีค่าเพียงพอที่จะให้ลักพาตัว ไหนจะส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือออกมาอีก”
“……อย่างนี้นี่เอง”
แล้วเซริก้าก็คิดถึงฮิคารุที่วิ่งออกไป
‘แถม……น่าจะเป็นคนญี่ปุ่นด้วย’
เธอพึมพำออกมา
เป็นภาษาญี่ปุ่น
