คนที่ประหลาดใจกับผู้บุกรุกก่อนใครคือตัวแทนของลูดันช่า ตามต่อด้วยเหล่าทหาร ดูเหมือนภายในเหล่าทหารจะมีคนรู้จัก “จตุรดาราแห่งบูรพา” อยู่ด้วย
“‘จตุรดาราแห่งบูรพา’? นักผจญภัยของพอนโซเนียไม่ใช่เหรอ! ทำไมมาอยู่ที่ฟอเรสซาร์ด”
“ได้ยินมาว่าอยู่ระดับ B ด้วย”
“ระดับ B แล้วไง! อย่าไปกลัวสิ!”
ทหารระวังตัวมากขึ้น แต่ซาร่าทำสีหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อน
“น่ารำคาญนะเนี่ยที่มีนักผจญภัยเข้ามาขวางอย่างนี้! ไปจับทั้ง 3 คนซะ!!”
ตัวแทนของลูดันช่าสั่งออกไปด้วยเสียงสูงแหลม ทำให้เหล่าทหารเริ่มเคลื่อนไหว ถึงจะบอกว่าเป็นห้องที่กว้าง แต่เพียงครู่เดียวระยะห่างก็หดสั้นลงแล้ว
“คะ คุณซาร่า!”
“—-น่าจะได้เวลาแล้วมั้ง?”
“อะไรหรือคะ—-ว้าย!?”
ลูกะรู้สึกตัวตอนที่ซาร่าเอามือมาโอบเอวของตัวเอง ส่วนมืออีกข้างที่ว่างอยู่ของซาร่าได้หยิบก้อนดำๆๆ ออกมาจากกระเป๋าแล้วปาลงพื้น
ทันใดนั้นควันสีม่วงก็ปิดบังร่างของพวกเธอ สิ่งนั้นบดบังทัศนวิสัยของเหล่าทหาร
“นี่มัน อะไร!?”
“ปิดทางเข้าไว้! อย่าให้หนีไปได้!”
“ระวังอย่าโจมตีกันเอง!!”
“โอ้วว!!”
เหล่าทหารที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี เอามือปิดปาก และเพ่งมองเข้าไปข้างใน
ซาร่าพาลูกะออกวิ่งอยู่ภายในนั้น
“แค่ก แค่ก แค่ก แค่ก!?”
“เพราะสูดควันเข้าไปไง กลั้นหายใจไว้ก่อนนะ? สัก 30 วิทำได้หรือเปล่า?”
ลูกะพยักหน้าหงึกๆๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าซาร่าจะทำอะไร แล้วไม่รู้ตัวแต่เมื่อไรที่ซาร่าดึงมือของหญิงชราไปที่ หน้าต่าง—-ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทางเข้าห้องซึ่งอยู่ติดกับถนนใหญ่
ลูกะมองไปตรงหน้าต่าง มันมีสีแดงทาเอาไว้อยู่ จำไม่เห็นได้เลยว่ามีอะไรอย่างนั้นด้วย แต่เข้าใจได้ทันทีว่าซาร่าทาเอาไว้ก่อนที่เธอจะโผล่ออกมา
ซาร่าเปิดหน้าต่าง อากาศจากภายนอกไหลเข้ามาทำให้ควันจางลง
“คิดจะหนีทางหน้าต่างงั้นเหรอ!?”
“เจ้าโง่! นี่มันชั้น 3 นะเฟ้ย!!”
ดูเหมือนเหล่าทหารจะมองเห็นทางนี้แล้ว อย่างที่พวกเขาบอกตรงนี้คือชั้น 3 ด้านล่างเป็นถนนใหญ่ ไม่มีอะไรที่น่าจะเป็นฟูกได้เลย ต้นไม้ที่จะให้ปีนลงก็ไม่มี
ถ้ากระโดดลงไปคงไม่จบแค่บาดเจ็บแน่ๆๆ
“เอาละ โดดกันเลย”
ทั้งที่รู้ว่าคงไม่จบที่บาดเจ็บ แต่ซาร่ากลับพูดเช่นนั้นออกมา
“…………”
ลูกะจับมือที่ซาร่ายื่นออกมา
เธอเชื่อในตัวซาร่า
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเชื่อ เพราะเป็นคนที่โผล่มาตอนเข้าตาจน หรือไม่ก็เป็นเพราะลางสังหรณ์ หรือไม่ก็อาจจะเป็นการ “ยอมแพ้” ไม่อยากโดนแม่จับตัวทั้งอย่งานี้ก็ว่าได้
“ทะ ท่านหญิง ไม่ได้นะคะ! มันอันตราย”
ทหารวิ่งมา อีกแค่ไม่กี่วินาทีจะถึงตรงนี้แล้ว
“ฉัน……จะไปค่ะ!”
“เยี่ยม”
“—-เอ๊ะ?”
ลูกะรู้ได้เลยว่าร่างของตัวเองลอยอยู่กลางอากาศ—-ซาร่า โยนเธอออกมา ลูกะประหลาดใจมากที่โดนโยนออกมาทั้งที่ตัวผอมบางขนาดนั้นแต่กลับมีแรงขนาดนี้
“อ๊ะ วะ ว้าย—-”
ร่างกายตกลงไปความเร่ง แขนสองข้างที่แกว่งไปมากลางอากาศ แต่ไม่มีอะไรให้จับได้เลย
ร่วงแล้ว ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ต้องกระแทกพื้นแน่ๆๆ —-ลูกะเลยหลับตาแน่น
“‘ขับขานบทเพลงการเดินทางไร้ที่สิ้นสุด เหล่านักเดินทางแห่งสายลมผู้ไม่เคยหยุดเดินเอ๋ย จงเป็นพลังให้กับข้าด้วย—-ม่านสายลม’
มีอะไรบางอย่างมาห่อหุ้มลูกะที่ร่วงลงมา ความรู้สึกเหมือนเสื้อผ้า แก้ม เส้นผมและปลายนิ้วโดนมวลอากาศที่อยู่รอบๆๆ ยึดเอาไว้
ความเร็วในการร่วงลดลงไปมาก จนแทบจะเหลือศูนย์—-ตอนที่ปลายเท้าของลูกะสัมผัสกับพื้นมวลอากาศที่อัดแน่นอยู่ก็ถูกปล่อยออกไปรอบๆๆ ราวกับลมที่ถูกปล่อยออกมาทางลูกโป่ง
“————”
ลูกะที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำได้แค่กระพริบตาไปมา
“ซาร่านี่ทำอะไรหยาบๆๆ อย่างนี้เสมอเลยนะ”
“เอาน่าๆๆ ไปได้สวยดีออก คงคิดอยู่แล้วว่าถ้าเป็นคุณเซริก้าคงทำอะไรสักอย่างได้อยู่แล้ว เป็นหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่าคุณซาร่าเชื่อใจไง”
“ที่ฉันอยากจะบอกไม่ใช่เรื่องนั้น! แล้วถ้าไม่เห็นสัญญาณสีแดงอันนั้นจะว่ายังไง!”
คนที่ปรากฎตัวเบื้องหน้าลูกะคือผู้ใช้เวทมนตร์ผมดำยาว—-สีผมแบบเดียวกับฮิคารุ และนักผจญภัยหญิงที่มีหน้าอกขนาดมโหฬาร
หลังจากนั้น
“ผมยุ่งไปหมดเลย—-ต้องขอโทษด้วยนะที่ทำอะไรรุนแรงไปหน่อย แต่ไม่รู้ว่าควรจะไปช่วยดีหรือเปล่าเลยรอจนถึงที่สุดจริงๆๆ น่ะ—-ข้อมูลส่วนนี้มันไม่เพียงพอด้วย ถ้าจะโทษก็ไปโทษที่ฮิคารุคุงได้เลยนะ”
หญิงสาวที่ลูบเส้นผมของลูกะ เธอมีผมสีบลอนด์สว่างมัดเกล้า ใบหน้างดงงามอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
ตรงหน้าอกมีเกราะอกสีเงินส่องประกาย
“ฉันโซริส แลนดี้ เป็นนักผจญภัย พวกฉัน ‘จตุรดาราแห่งบูรพา’ มาเพื่อปกป้องลูกะ ลอร์ดกราด ลูดันช่า คนคนนั้นคือเธอใช่ไหม?”
ลูกะพยักหน้าในทันที
“คุณฮิคารุ ส่งพวกคุณมาหรือคะ?”
“—–’คุณ’ ฮิคารุ เหรอ อย่างนี้นี่เอง ได้ยินมาว่าเป็นเจ้าหญิงลำดับที่สาม ดูเหมือนจะรู้จักเขาไม่ผิดแน่ๆๆ ขอใช้เส้นสายให้เต็มที่เลยก็แล้วกัน”
ในระหว่างนั้นซาร่าก็โอบเอวหญิงชราแล้วกระโดดลงมา เซริก้าก็ใช้เวทมนตร์ควบแน่นอากาศมาเป็นเบาะรองรับอีกครั้ง
“ป้า!”
“ทะ ท่านหญิง……ดิฉันเข่าอ่อนเลยค่ะ”
“โอ๊ะ โทษที ถึงกำลังซาบซึ้งที่หนีจากสถานการณ์คับขันได้ แต่อยากออกห่างจากตรงนี้แล้ว พวกที่ไล่ตามมาเพียบแล้วเนี่ย?”
“ช่วยพาพวกฉันหนีทีคะ”
“ตั้งใจจะทำอย่างนั้นอยู่แล้ว”
เหล่าทหารออกมาจากอาคาร
“เอาละ ก่อนหน้านั้น—-คงต้องบดขยี้จิตใจของพวกเขาซะก่อน”
มองเห็นความมั่นใจอันเต็มเปี่ยม จากแผ่นหลังของโซริสที่เดินออกไป
หลังจากนั้น 1 ชั่วโมง—-ลูกะกับหญิงชราที่ได้รับการคุ้มกันจาก “จตุรดาราแห่งบูรพา” ก็สามารถหนีการไล่ตามของลูดันช่าได้
เกี่ยวกับเรื่องงานสมรสรวมของคลอร์ดและลูกะที่เสนอโดยซิลเวสเตอร์ ถึงลูมาเนียและยูราบะจะโต้แย้งว่า “มันไม่ใช่เนื้อหาที่ควรเอามาพูดคุยในงานประชุม 7 ประเทศ มันควรเป็นการหารือกันระหว่างคิรีฮาลับลูดันช่าเท่านั้น” ออกมา
อย่างไรก็ตามเลขานุการเอกโซฟีร่าแย้งกลับมาว่า “คิรีฮาล และลูดันช่า 2 อาณาเขตนี้ไม่ใช่ประเทศอีกต่อไปแล้ว แค่มีสิทธิในอาณาเขตอย่างเดียวเท่านั้น เพราะอย่างนั้นควรจะให้องค์กรณ์ที่เหนือกว่าอาณาเขตอย่างรัฐบาลผสมหรือการประชุมตัวแทน—-เป็นผู้ตัดสินใจ” ผลสรุปสุดท้ายคะแนนเสียงเห็นชอบอยู่ที่ 5 ต่อ 1 เสียง
บิริออน พ่อของรีกลงคะแนนเสียง “เห็นด้วย”
หลังจากนี้ถ้าเริ่มงานสมรสร่วม น่าจะเกิดเป็นธุรกิจขนาดใหญ่ หากไม่เข้าร่วมตั้งแต่แรก ลูมาเนียคงสร้างผลประโยชน์แทบไม่ได้ ดังนั้น เพื่อผลประโยชน์เลยลงคะแนนเสียง “เห็นด้วย”
(……เท่านี้งานสมรสร่วม คงต้องเดินหน้าต่อไปโดยอยู่ภายใต้การสอดส่องของพ่อสินะ……แต่ครั้งนี้ ควรจะดีใจที่มันคืบหน้าไปอีกก้าว ยิ่งไปกว่านั้น—-เป็นห่วงคุณลูกะด้วยสิ)
คนที่รอให้รีกจบการประชุมคือโรเย่
แน่นอนว่าพวกโรเย่หาลูกะไม่พบ ตอนไปถึงที่พักของเธอก็มีทหารจำนวนมากแถมบรรยากาศยังแปลกไปด้วย พอลองสอบถามทำให้รู้ว่าว่าพวกเธอ “หายตัวไป” แล้ว
คลอร์ดตั้งใจจะไปหาตัวแทนของลูดันช่า แต่มิไฮล์กับอีวานได้ห้ามเอาไว้ก่อน
“……ฉันคงไปด้วยไม่ได้ หลังจากนี้ต้องไปพบกับพ่อเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับการประชุมในวันนี้”
“อืมมมม”
โรเย่ทำสีหน้าที่ดูไม่ได้ออกมา ทำให้รีกถึงกับยิ้มเจื่อนๆๆ
“ฝากบอกทุกคนในสหพันธ์ทีว่า ไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนอีกแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณซิลเวสเตอร์กับคุณเอคาเทริน่า พวกเขาน่าจะช่วยได้เยอะเลย”
“ขะ เข้าใจแล้ว!”
โรเย่วิ่งจากไป
ถ้าได้ข้อสรุปก็คงดีอยู่หรอก—-มีความไม่สบายใจก่อตัวในใจของเขา แต่คืนวันนั้นมีข่าวจากโรเย่ว่า “ทุกคนรวมตัวได้อย่างปลอดภัย ด้วยความช่วยเหลือของนักผจญภัย”
“……นักผจญภัย?”
รีกเอียงคอเพราะไม่เข้าใจถึงความหมายของคำพูดนั้น
