“อากิ:อ๊ากกก~~~ แฮ่ก แฮ่ก!!”
‘อากิ:ผมที่ตอนขึ้นมาพร้อมกับร้องตกใจนิดหน่อยเพราะผมฝันร้าย’
[อลิส:ท่านอากิคะ เป็นอะไรไหมคะ]
“อากิ:นั่นฝันหรอ?”
‘อากิ:แต่ผมยังรู้สึกว่ามันเหมือนจริงมากเพราะผมยังจำทุกอย่างได้ดีทั้งเรื่อง แครอน รีย์หรือที่นรกนั่นนะ ผมที่กำลังมึนงงอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น ราเฟลก็พูดขึ้นมาว่า’
<ราเฟล:นั้นไม่ใช้ฝันหรอกนะ ลองถามอลิสเกี่ยวกับการแจ้งเตือนย้อนหลังดูสิ>
‘อากิ:??? ราเฟลบอกว่าไม่ใช่ฝันงั้นมันก็คือความจริงหรอ ในทันใดนั้นผมก็รีบถามอลิสทันที’
“อากิ:อลิส ขอดูการแจ้งเตือนย้อนหลังเดี่ยวนี้เลย”
[อลิส:การแจ้งเตือนย้อนหลัง ท่านสามารถเอาชีวิตรอดจากการเจอแบบอีเว้นท์สุ่มได้ ท่านจะได้รับฉายาและรางวัลดังนี้ ท่านรับฉายาผู้รอดชีวิตจาก run for your life{B} ท่านได้รับม้วนสุ่มสกิลระดับกลาง-ต่ำ และท่านก็ได้สังหารมอนสเตอร์จากอีเว้นท์ท่านจะได้รับรางวัลเพิ่มเติมดังนี้ ท่านได้รับมานาคริสตัลแรงค์ C และท่านได้รับEXP 350 ต่อมาเป็นฉายาเพิ่มเติมที่ท่านได้รับจากการไปเยี่ยมนรก ท่านได้รับฉายาคนเป็นผู้ข้ามแม่น้ำสติกซ์{A+}]
“อากิ:ฉะ ฉันไม่ได้ฝันงั้นหรอ”
<ราเฟล:ใช่แล้วนายไม่ได้ฝัน>
‘อากิ:ตอนนี้ผมก็อึ้งสุดๆไปเลย เพราะตอนที่ผมตื่นขึ้นมาผมนึกว่ามันเป็นแค่ฝันแต่พอได้มาดูการแจ้งเตือนและเจอฉายาที่ผมได้รับมา มันคงไม่ใช่ฝันแล้วละในตอนที่ผมกำลังนั่งเอ๋ออยู่ ลีนาก็เปิดผ้าม่านเข้ามา และยืนจ้องผมอยู่ผมเลยทักเธอไปว่า’
“อากิ:ว่าไง ลีน่า”
‘ลีน่า:พี่อากิตื่นแล้วอย่างนี้ต้องบอกทุกคน’
‘อากิ:ผมทักทายเธอพร้อมกับโบกมือไปด้วย แต่เธอไม่ตอบกลับและถอยออกไปนอกเต็นท์และหันหลังไปและตะโกนว่า’
!”ลีน่า:ทุกคนนน พี่อากิตื่นแล้ววว”!
‘เมิ่งซิน:เมื่อกี้เสียงลีน่าตะโกนว่าอากิตื่นแล้วใช่ไหม ฉันต้องรีบไปแล้ว’
‘คริส:พี่อากิตื่นแล้วต้องรีบไปดูแล้ว’
‘แดรก:หัวหน้าตื่นแล้วต้องไปดูสักหน่อย’
‘โจเชฟ:เจ้าตัวแสบมันตื่นแล้วหรอ อย่างนี้ต้องไปดูสักหน่อย’
“มาร์ค:ราเวียเมื่อกี้เสียงใครตะโกนนะ”
“ราเวีย:เหมือนเป็นเสียงของลีน่าค่ะ”
“มาร์ค:เธอก่อเรื่องอะไรงั้นหรอ”
“ราเวีย:ไม่ใช่ค่ะ”
“มาร์ค:ไม่ได้ก่อเรื่องแล้วทำไมเธอถึงตะโกนดังขนาดนั้นล่ะ”
“ราเวีย:เหมือนเธอจะตะโกนว่าท่านอากิตื่นแล้วค่ะ”
‘มาร์ค:ผมที่ได้ยินอย่างนั้นก็นิ่งไปแปปนึงและลุกขึ้นมาละตัดสินใจจะไปเยี่ยมอากิสักหน่อย’
“มาร์ค:ถ้าลีน่าว่ามาแบบนั้นเราก็ไปกันเถอะ”
“ราเวีย:ค่ะ”
‘มาร์ค:พอผมออกมาจากอาคารกลางก็เห็นโจเชฟและเมิ่งซินวิ่งไปทางที่อยู่ของอากิผมที่เห็นอย่างนั้นก็ชวนให้ ราเวียออกกำลังกายนิดหน่อย’
“มาร์ค:ราเวียเรามาออกกำลังกายนิดหน่อยกันเถอะ”
“ราเวีย:เรื่องวิ่งฉันมั่นใจอยู่นะคะ”
‘มาร์ค:ละผมกับราเวียก็วิ่งตามโจเชฟและเมิ่งซินไป’
‘เมิ่งซิน:ตอนแรกก็ว่าจะเดินไปอยู่หรอก แต่พอเดินอยู่ดีๆตาแก่โจเชฟก็วิ่งผ่านฉันไปแบบหน้าตาเฉย ฉันที่อยากไปถึงคนแรกเลยวิ่งตามมา’
“โชเชฟ:วิ่งเร็วดีหนิ”
“เมิ่งซิน:ฉันไม่ได้อยากวิ่งซะหน่อย แต่เพราะตาแก่นั้นล่ะวิ่งผ่านฉันมา ฉันเลยวิ่งตามมาไง”
“โจเชฟ:5555 ฉันไม่ได้บอกว่าให้วิ่งตามซะหน่อย”
‘เมิ่งเซิ่น:หลังจากที่ตาแก่พูดจบเค้าก็เร่งสปีดขึ้นอีก ฉันที่เห็นอย่างนั้นก็เร่งตามไป’
‘คริส:พี่อากิตื่นแล้วเอาอะไรไปฝากหน่อยดีไหมนะ ในตอนที่ผมกำลังคิดหาของฝากอยู่ก็เห็นหัวหน้าโจเชฟกับเมิ่งซินวิ่งผ่านไป ผมที่สงสัยว่าวิ่งกันทำไมก็วิ่งตามไปจนลืมเรื่องของฝากไปเลย’
“คริส:นี่ทั้ง 2 คนวิ่งกันทำไมหรอ”
‘เมิ่งซิน:นั้นเสียงคริสหนิ ฉันที่ได้ยินเสียงก็หันกลับไปดูก็เห็นคริสวิ่งตามมา แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือหัวแคลนกับรองหัวแคลนก็วิ่งตามมาด้วย จนสักแปปนึ่งหัวหน้าแคลนและรองหัวแคลนก็วิ่งมาเสมอกับฉันและทิ้งเจ้าคริสไว้ข้างหลังคนเดียว’
“คริส:ทุกคน รอด้วย”
‘เมิ่งซิน:ฉันได้ยินเสียงของคริสที่เหนื่อยมากๆอยู่ข้างหลัง แต่ฉันไม่หันกลับไปดูหรอกนะเดี่ยวโดน 3 คนนี้ทิ้งห่างแน่ๆ แต่ที่สงสัยทำไมหัวแคลนถึงมาวิ่งด้วยละ ด้วยความสงสัยเลยเอ่ยปากถามไป’
“เมิ่งซิน:ทำไมหัวหน้าแคลนถึงวิ่งด้วยล่ะคะ”
“มาร์ค:เห็นพวกเธอ 2 คนวิ่งกันแบบตั้งใจกันมากๆเลยวิ่งมาด้วยน่ะ ถือว่าออกกำลังกายละกัน”
‘เมิ่งซิน:แค่นั้นหรอ หัวหน้านี้แปลกๆนะปกติจะขรึมๆตลอดแต่ตอนนี้เค้ากำลังวิ่งอยู่กับเราและตาแก่โจเชฟ’
‘แดรก:หืม ฉันมาถึงคนแรกหรือ นึกว่าเมิ่งซินจะมาถึงคนแรกซะอีก น่าจะอยู่ไกลล่ะมั้งเลยมาช้า ผมที่มาก่อนก็เลยจะเข้าไปคุยกับลีนารอคนอื่นๆ แต่ก็ต้องหันกลับมาดูข้างหลังก่อน เพราะได้ยินเสียงวิ่งจากข้างหลัง พอผมหันไปก็เห็นหัวหน้าโจเชฟ และเมิ่งซินกำลังวิ่งแข่งกันมา พวกเขาวิ่งกันมาเร็วและไม่ลดความเร็วลงเลย ผมที่เห็นอย่างนั้นก็เดินถอยมายืนข้างลีนา’
‘เมิ่งซิน:ใกล้ถึงเต็นท์แล้ว ต้องลดความเร็ว แต่ทำไมตาแก่นี้ไม่ลดความเร็วลงเลยล่ะ’
“โจเชฟ:จะถึงแล้วนะ ไม่แซงฉันหรอออ~~~”
‘เมิ่งซิน:หนอย ท้าฉันหรอตาแก่ ได้เลยฉันจะแซงเดี่ยวนี้ละ ฉันเร่งสปีดขึ้นอีกจนแซง ตาแก่โจเชฟขึ้นมาได้’
“เมิ่งซิน:เป็นไงล่ะ ฉันแซงแล้วนะ”
“โจเชฟ:ดีใจด้วยที่แซงได้ แต่ดูทางข้างหน้าด้วย”
“เมิ่งซิน:ห้ะ?”
‘เมิ่งซิน:ข้างหน้าหมายความว่าไงกัน ในตอนนัันฉันก็หันไปดูข้างหน้า จนเห็นว่ามันใกล้ถึงเต็นท์ของอากิแล้ว ฉันเลยพยามลดความเร็วลงจนมายืนอยู่หน้าเต็นท์พอดี และคนอื่นๆก็ตามมาจนครบทุกคน’
“โจเชฟ:นานๆทีวิ่งแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”
“เมิ่งซิน:อย่าให้มีอีกเลย ไอแบบนี้เนี่ย”
“มาร์ค:ฉันก็ว่ามันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะ”
“เมิ่งซิน:อ๊ะ! ตามมาทันตอนไหนหรอคะ”
“มาร์ค:มาถึงเมื่อกี้น่ะ”
“เมิ่งซิน:อ้อค่ะ”
‘เมิ่งซิน:ฉันพอจำได้ว่ามีช่วงหนึ่งที่หัวหน้าแคลนตามมาอยู่ แต่พอเร่งความเร็วแข่งกับตาแก่โจเชฟก็ลืมเรื่องพวกเขาไปเลย’
“มาร์ค:ลีนา เธอตะโกนบอกว่าอากิตื่นแล้วใช่ไหม”
“ลีนา:ใช่ค่ะ หนูเห็นพี่อากิตื่นแล้วเลยมาเรียกทุกคนค่ะ”
“มาร์ค:โอเค งั้นเข้าไปกันเถอะ”
‘มาร์ค:และในตอนที่พวกเรากำลังจะเข้าไปในเต็นท์ของอากินั้น พวกเราก็ได้ยินมาจากข้างหลังจนต้องหันกลับไปดู’
“คริส:ดะ เดี๋ยว ระ รอผมก่อนนน~~~”
‘มาร์ค:อ้อใช่ ตอนวิ่งมาเหมือนจะวิ่งผ่านเค้ามาอยู่ แต่ดูจากอาการแล้วน่าจะเหนื่อยอยู่นะนั่น’
“คริส:ขอบคุณที่รอผม แต่ผมขอถามอะไรหน่อยเถอะ นั้นใช่การวิ่งเหรอ”
‘มาร์ค:ผมและคนอื่นๆ ที่วิ่งมาถึงก่อนเค้าก็ไม่ได้ตอบอะไรและก็พากันเข้าเต็นท์’
“มาร์ค:… เราเข้าไปกันเถอะ”
‘อากิ:เมื่อกี้ลีน่าเธอตะโกนดังมากเหมือนหูผมจะแตกเลย แต่ว่าหลังจากเสียงตะโกนผ่านไปแปปเดียวผมก็ได้ยินเสียงวิ่งของคนจำนวนหนึ่งกำลังวิ่งมา ผมที่ตกใจกับเสียงนั้นเลยเผลอใช้สกิลล่องหนและอยู่นิ่งๆทันที จนเสียงมันมาใกล้ๆกับเต็นท์ของผม และเสียงมันก็เงียบมาเงียบตรงหน้าเต็นท์ของผมแปปหนึ่ง ผมที่สงสัยว่าใครวิ่งมาก็จ้องไปที่ทางเข้าจนเห็นพวก เมิ่งซิน ลีนา คริส แดรก มาร์ค ราเวีย และโจเชฟเดินเข้า แต่ทันใดนั้นมาร์คก็พูดบ้างอย่าง’
“มาร์ค:แล้วอากิล่ะ?”
‘มาร์ค:ผมและคนอื่นๆ พากันเดินเข้ามา และหันมองรอบๆก็ไม่เจออากิหรือว่าเค้าจะหายตัวหรอ’
“ลีน่า:อ๊ะ พี่อากิหายไปไหนเมื่อกี้ยังอยู่เลย”
‘อากิ:ผมลืมไปเมื่อกี้ผมตกใจกับเสียงวิ่งเลยเผลอใช้สกิลล่องหน ผมเลยปลดล่องหนออกและทักทายทุกคน’
“อากิ:หวัดดีทุกคน”
‘เมิ่งซิน:เขาหายตัวทำไมนะ’
‘มาร์ค:เขาหายตัวจริงๆด้วย’
“โจเชฟ:หะ เห้ยยย!!”
‘โจเชฟ:เดี๋ยวนะมันโผล่มาจากอากาศได้ไง มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย’
‘อากิ:โจเชฟดูจะตกใจที่อยู่ๆผมก็โผล่ออกมาจากกลางอากาศมากๆเลยล่ะ เพราะหน้าของเขาตอนนี้ดูตกใจมากๆ’
“โจเชฟ:แล้วพวกนายไม่เห็นจะตกใจกันเลย มีแค่ฉันคนเดียวหรือไงที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
‘อากิ:ทุกคนหันหน้าหนีจากโจเชฟและหัวเราะเบาๆ แต่ที่สงสัยคือมาร์คและราเวียทำไมหัวเราะกับคนอื่นด้วย พวกเค้าไปรู้ตอนไหน แต่ก็ชั่งมันเถอะเพราะผมต้องอธิบายให้โจเชฟฟังก่อนเพราะตอนนี้เขางงเป็นไก่ตาแตกแล้ว’
“อากิ:โทษทีที่ผมไม่ได้บอกคุณนะครับโจเชฟเพราะคุณไม่ค่อยอยู่ฐานผมเลยไม่ได้บอกว่าผมได้สกิลล่องหนมา”
‘มาร์ค:เมื่อกี้เขาพูดว่าได้มันมาหรอ ได้มันมายังไง? แบบนี้เขาต้องพิเศษมากแน่ๆถึงขั้นได้สกิลมา ผมที่กำลังทำหน้าครุ่นคิดจนลืมไปว่าอยู่กับทุกคน จนราเวียต้องสกิดผม’
“ราเวีย:นี่ นี้”
“มาร์ค:ห้ะ หืมมีอะไรหรอ”
“โจเชฟ:เป็นอะไรหรือป่าวครับ หัวหน้าเห็นทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่จนเอามือมาจับคางแบบนั้นน่ะครับ”
“มาร์ค:มะ ไม่มีอะไรแค่คิดอะไรนิดหน่อยคุยกันต่อเถอะ”
“โจเชฟ:ครับ”
‘มาร์ค:นี่เราคิดมากไปหน่อยจนแสดงอาการออกมาสินะ คราวหน้าต้องระวังมากกว่านี้แล้วสิ’
“โจเชฟ:จะว่าไปนายนี้อึดสุดๆไปเลยนะ ขนาดโดนบีบจนซีกโครงหักนอนแค่ไม่กี่คืนก็ดีได้ขนาดนี้ละ”
“อากิ:ไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอก เพราะตอนนี้ผมก็ยังเจ็บหน้าอกอยู่เลย”
‘โจเชฟ:ร่างกายนั้นมันถึกแค่ไหนกันนะ โดนไปขนาดนั้นแค่ไม่กี่คืนก็ฟื้นมาเกือบสมบูรณ์เลย ถ้าไม่นับอาการเจ็บหน้าอกแค่ที่เดียวที่เหลืออยู่มันก็เกินมนุษย์มากๆเลยล่ะ เพราะตอนที่ฉันมาเจอเค้าตอนสลบทีตอนแรกมันเละกว่านี้มากๆเลย แทบจะทั้งตัวเลยแต่ดูตอนนี้สิเค้าลุกมานั่งคุยอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย อย่างน้อยก็ให้กำลังใจเค้าสักหน่อยดีกว่า’
“โจเชฟ:มันก็ดีกว่าคนปกติมากๆเลยล่ะ เพราะถ้าเป็นคนอื่นโดนบีบคงไม่ได้มานั่งคุยกันแบบนี้แน่ๆ”
‘คริส:ถ้าฉันโดนแบบ หัวหน้าฉันจะรอดมั้ยนะ ผมที่ยืนอยู่หลังสุดได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองว่าจะไหวหรือป่าวถ้าสู้กับมัน หรือจะรอดจากการบีบนั่นไหม และคำตอบที่ได้คือ ไม่รอดแน่ๆ แต่ผมยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ เพราะผมยังแข็งแกร่งขึ้นได้ ใช่ผมยังแข็งแกร่งขึ้นได้!!’
‘ลีน่า:ทำไม คริสทำหน้าแบบนั้นอะตลกจัง แต่คงหัวเราะไม่ได้เก็บไว้ในใจก่อนละกัน เพราะเรามาดูอาการพี่อากิดีกว่า พี่เค้าน่าจะดีขึ้นมากๆเลยล่ะตอนนี้ พี่อากินี่แข็งแกร่งอย่างที่คิดไว้เลย คงต้องพูดออกหน้าสักหน่อยละ’
“ลีน่า:เพราะพี่อาก็แข็งแกร่งไงล่ะ เลยรอดมาได้”
‘อากิ:ลีน่าเธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูภูมิใจมากๆ อย่างกับเป็นตัวเองเลยมันดูน่าเอ็นดูสุดๆเลย’
“อากิ:เพราะพี่แข็งแกร่งเลยรอดมาได้ งั้นลีน่าก็ต้องฝึกให้มากขึ้นเพื่อให้แข็งแกร่งให้ได้แบบพี่เพื่อที่จะได้รอดแบบพี่ได้ยังไงล่ะ”
“ลีน่า:ฝึกอีกแล้วเหรอพี่”
‘อากิ:ดูเธอตตอนนี้สิได้ยินแค่คำว่าฝึกก็กลายเป็นลูกแมวไปซะละ น่ารักน่าชังจริงๆ และในตอนที่ทุกคนกำลังยิ้มและดูลีน่ากันอยู่ก็ได้มีเสียงดังขึ้นมา’
“???:โคลกกก~~~~”
“แดรก:เสียงอะไรน่ะ”
“อากิ:เสียงท้องฉันเอง”
“โจเชฟ:อย่างกับเสียงมอนสเตอร์ 5555555”
“เมิ่งซิน:ตาแก่อย่าไปหัวเราะเค้าสิ คนนอนอยู่ตั้งหลายคืนน่าจะหิวเป็นปกติอยู่แล้ว”
‘เมิ่งซิน:เค้าต้องหิวมากแน่ๆ เพราะท้องเค้าร้องดังมาก’
“โจเชฟ:ก็มันตลกนี้น่า 55555”
“มาร์ค:เอาล่ะๆ ฉันว่าเราไปกินข้าวที่โรงอาหารกันเถอะและไปคุยกันที่นั่นดีกว่า”
“อากิ:เอาแบบนั้นก็ดีนะ เพราะผมหิวสุดๆแล้ว”
‘อากิ:หลังจากพูดจบผมก็จะลุกขึ้น แต่ก็เห็นมือยื่นมา ผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ยื่นมือมาคือโจเชฟ ผมแปลกใจนิดหน่อยเพราะตอนแรกผมคิดว่าคือคริสหรือไม่ก็แดรก แต่ไม่ใช่มันคือโจเชฟ ผมจับมือเค้าไว้และเค้าก็ดึงผมยืนขึ้น’
“อากิ:ขอบคุณ”
“โจเชฟ:เล็กน้อยน่า”
‘อากิ:และผมกับคนอื่นๆก็พากันออกจากเต็นท์และเดินไปโรงอาหาร’
จากผู้แต่ง
หมดไฟไปแปปหนึ่งตอนนี้กลับมาลุกละเดี๋ยวกลับมาเขียนต่อละ
